In the summer of 2017, a woman was murdered by her partner in Sofia. The woman, let's call her "V," was beaten for over 50 minutes before she died. The morning after, her neighbors told the press that they heard her screams, but they didn't intervene. You see, in Bulgaria and many other societies, domestic violence is typically seen as a private matter. Neighbors, however, are quick to react to any other kind of noise.
Sommaren 2017 mördades en kvinna av sin partner i Sofia. Kvinnan, låt oss kalla henne "V" blev slagen i över 50 minuter innan hon dog. Morgonen efter, berättade hennes grannar för pressen att de hörde hennes skrik, men de hade inte ingripit. I Bulgarien och många andra samhällen ses våld i hemmet vanligtvis som en privat fråga. Grannar är emellertid snabba att reagera på någon annan typ av ljud.
We wanted to expose and affect the absurdity of this. So we designed an experiment. We rented the apartment just below V's for one night. And at 10pm, Maksim, the artist in our group, sat on the drum set we had assembled in the living room and started beating it. Ten seconds. Thirty seconds. Fifty seconds. A minute. A light came on in the hallway. One minute and 20 seconds. A man was standing at the door, hesitant to press the bell. One minute and 52 seconds. The doorbell rang, a ring that could have saved a life.
Vi ville exponera och påverka detta absurda tillstånd. Så vi utformade ett experiment. Vi hyrde lägenheten strax under V:s i en natt. Och klockan 22.00 gick Maksim, konstnären i vår grupp, och satte sig vid det trumset vi hade i vardagsrummet och började slå på det. Tio sekunder. Trettio sekunder. Femtio sekunder. En minut. Ljuset tändes i korridoren. En minut och 20 sekunder. En man stod vid dörren och tvekade inför att ringa på. En minut och 52 sekunder. Dörrklockan ringde, en signal som kunde ha räddat ett liv.
"Beat." is our project exploring the ominous silence surrounding domestic violence. We filmed the experiment, and it became instantly viral. Our campaign amplified the voices of survivors who shared similar stories online. It equipped neighbors with specific advice, and many committed to taking action. In a country where every other week, the ground quietly embraces the body of a woman murdered by a partner or a relative, we were loud, and we were heard.
“Beat.” är vårt projekt för att utforska den olycksbådande tystnaden kring våld i hemmet. Vi filmade experimentet och det blev omedelbart viralt. Vår kampanj förstärkte de överlevandes röster, som delade liknande historier på nätet. Den gav grannar specifika råd, och många åtog sig att agera. I ett land där marken varannan vecka under tystnad tar emot en kvinnas kropp, som mördats av en partner eller släkting, var vi högljudda och vi hördes.
I am an activist, passionate about human rights innovation. I lead a global organization for socially engaged creative solutions. In my work, I think about how to make people care and act. I am here to tell you that creative actions can save the world, creative actions and play. I know it is weird to talk about play and human rights in the same sentence, but here is why it's important. More and more, we fear that we can't win this. Campaigns feel dull, messages drown, people break. Numerous studies, including a recent one published by Columbia University, show that burnout and depression are widespread amongst activists. Years ago, I myself was burned out. In a world of endless ways forward, I felt at my final stop.
Jag är aktivist, och jag älskar innovation inom mänskliga rättigheter. Jag leder en global organisation för socialt engagerade kreativa lösningar. I mitt arbete tänker jag på hur man får folk att bry sig och agera. Jag är här för att berätta för er att kreativa handlingar kan rädda världen, kreativa handlingar och lek. Det kan låta konstigt att prata om lek och mänskliga rättigheter i samma mening, men jag ska säga varför det är viktigt. Allt fler tror att vi inte kan besegra detta. Kampanjer känns tråkiga, meddelanden drunknar, folk går under. Många studier, inklusive en ny från Columbia University, visa att utbrändhet och depression är utbrett bland aktivisterna. För några år sen blev jag själv utbränd. I en värld med oändliga vägar framåt, kände jag att det tog stopp.
So what melts fear or dullness or gloom? Play. From this very stage, psychiatrist and play researcher Dr. Stuart Brown said that nothing lights up the brain like play, and that the opposite of play is not work, it's depression. So to pull out of my own burnout, I decided to turn my activism into what I call today "play-tivism."
Men vad smälter rädsla, slöhet och dysterhet? Lek. Från den här scenen har psykiatern och lekforskaren dr Stuart Brown sagt att ingenting lyser upp hjärnan som lek, och att motsatsen till lek inte är arbete, utan depression. Så för att komma ur min egen utbrändhet beslöt jag mig för att vända min aktivism till vad jag idag kallar “lek-tivism.”
(Laughter)
(Skratt)
When we play, others want to join. Today, my playground is filled with artists, techies and scientists. We fuse disciplines in radical collaboration. Together, we seek new ways to empower activism. Our outcomes are not meant to be playful, but our process is. To us, play is an act of resistance. For example, "Beat.," the project I talked about earlier, is a concept developed by a drummer and a software engineer who didn't know each other two days before they pitched the idea. "Beat." is the first winner in our lab series where we pair artists and technologists to work on human rights issues. Other winning concepts include a pop-up bakery that teaches about fake news through beautiful but horrible-tasting cupcakes --
När vi leker vill andra vara med. Idag är min lekplats full av konstnärer, tekniknördar och forskare. Vi slår samman discipliner i ett radikalt samarbete. Tillsammans söker vi nya vägar för att stärka aktivism. Våra resultat är inte tänkta att vara lekfulla, men vår process är det. För oss är lek en motståndshandling. Till exempel “Beat.“, det projekt jag pratade om tidigare, är ett koncept som utvecklats av en trummis och en utvecklare, som inte kände varandra två dagar innan de hittade på idén. “Beat.” är den första vinnaren i vår labbserie där konstnärer och tekniker arbetar ihop för att främja mänskliga rättigheter. Andra vinnande koncept var varit ett popup-bageri som berättar om falska nyheter via vackra men äckliga cupcakes...
(Laughter)
(Skratt)
or a board game that puts you in the shoes of a dictator so you get to really grasp the range of tools and tactics of oppression.
eller ett brädspel som låter dig gå i en diktators skor för att förstå vilket utbud av verktyg och taktiker det finns för förtryck.
We did our first lab just to test the idea, to see where it cracks and if we can make it better. Today, we are so in love with the format that we put it all online for anyone to implement. I cannot overstate the value of experimentation in activism. We can only win if we are not afraid to lose.
Vi byggde vårt första labb bara för att testa idén, för att se var det går fel och om det kan förbättras. Idag är vi så kära i formatet att vi lägger ut allt på nätet, öppet för alla att kopiera. Jag kan inte noga betona värdet av experiment inom aktivism. Vi kan bara vinna om vi inte är rädda för att förlora.
When we play, we learn. A recent study published by Stanford University about the science of what makes people care reconfirms what we have been hearing for years: opinions are changed not from more information but through empathy-inducing experiences. So learning from science and art, we saw that we can talk about global armed conflict through light bulbs, or address racial inequality in the US through postcards, or tackle the lack of even one single monument of a woman in Sofia by flooding the city with them, and, with all these works, to trigger dialogue, understanding and direct action.
När vi leker lär vi oss. En nyligen publicerad studie vid Stanford University om vad som gör att människor bryr sig bekräftar vad vi har hört i åratal: Åsikter ändras inte genom mer information utan genom empatiframkallande upplevelser. Vi har lärt oss av vetenskap och konst att vi kan prata om global upprustning med hjälp av glödlampor, eller ta upp rasism i USA genom vykort, eller ta itu med att det inte finns en enda staty av en kvinna i Sofia genom att översvämma staden med dem, och med alla dessa verk, att få igång dialog, förståelse och direkta handlingar.
Sometimes, when I talk about taking risks and trying and failing in the context of human rights, I meet raised eyebrows, eyebrows that say, "How irresponsible," or, "How insensitive." People often mistake play for negligence. It is not. Play doesn't just grow our armies stronger or spark better ideas. In times of painful injustice, play brings the levity we need to be able to breathe. When we play, we live.
Ibland när jag pratar om att ta risker och att försöka och misslyckas i samband med mänskliga rättigheter, möter jag höjda ögonbryn, ögonbryn som säger “Så oansvarigt” eller, “Så okänsligt.” Folk förväxlar ofta lek med oaktsamhet. Det är det inte. Lek gör inte bara våra arméar starkare eller kläcker bättre idéer. I denna tid av smärtsamma orättvisor ger lek det lättsinne vi behöver för att kunna andas. När vi leker lever vi.
I grew up in a time when all play was forbidden. My family's lives were crushed by a communist dictatorship. For my aunt, my grandfather, my father, we always held two funerals: one for their bodies, but, years before that, one for their dreams. Some of my biggest dreams are nightmares. I have a nightmare that one day all the past will be forgotten and new clothes will be dripping the blood of past mistakes. I have a nightmare that one day the lighthouses of our humanity will crumble, corroded by acid waves of hate.
Jag växte upp under en tid när alla lekar var förbjudna. Min familj krossades av en kommunistisk diktatur. För min moster, farfar och pappa höll vi alltid två begravningar: en för deras kroppar, men flera år innan det en för deras drömmar. Några av mina starkaste drömmar är mardrömmar. Jag har en mardröm om att allt som varit glöms bort och från de nya kläderna droppar det blod från tidigare misstag. Jag har en mardröm om att vår mänsklighets fyrar en dag ska smulas sönder, sönderrostade av frätande hatvågor.
But way more than that, I have hope. In our fights for justice and freedom, I hope that we play, and that we see the joy and beauty of us playing together. That's how we win.
Men långt starkare är mitt hopp. I vår kamp för rättvisa och frihet, hoppas jag att vi leker, och att vi ser vår glädje och skönhet när vi leker tillsammans. Det är så vi vinner.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)