In the summer of 2017, a woman was murdered by her partner in Sofia. The woman, let's call her "V," was beaten for over 50 minutes before she died. The morning after, her neighbors told the press that they heard her screams, but they didn't intervene. You see, in Bulgaria and many other societies, domestic violence is typically seen as a private matter. Neighbors, however, are quick to react to any other kind of noise.
In de zomer van 2017 werd een vrouw vermoord door haar partner in Sofia. De vrouw, laten we haar "V" noemen, was meer dan 50 minuten geslagen voor ze overleed. De volgende ochtend, vertelden de buren de pers dat ze haar geschreeuw hoorden, maar ze grepen niet in. In Bulgarije en vele andere samenlevingen, beschouwt men huiselijk geweld doorgaans als een privékwestie. Terwijl buren normaal snel reageren op ieder ander geluid.
We wanted to expose and affect the absurdity of this. So we designed an experiment. We rented the apartment just below V's for one night. And at 10pm, Maksim, the artist in our group, sat on the drum set we had assembled in the living room and started beating it. Ten seconds. Thirty seconds. Fifty seconds. A minute. A light came on in the hallway. One minute and 20 seconds. A man was standing at the door, hesitant to press the bell. One minute and 52 seconds. The doorbell rang, a ring that could have saved a life.
We wilden de absurditeit hiervan blootleggen en beïnvloeden. Dus bedachten we een experiment. We huurden voor één nacht het appartement net onder dat van V. Om 10 uur 's avonds zat Maksim, de artiest van onze groep, aan het drumstel dat we in de huiskamer hadden opgesteld. Hij begon erop te slaan. Tien seconden. Dertig seconden. Vijftig seconden. Een minuut. Er ging licht aan in de gang. Eén minuut en 20 seconden. Er stond een man aan de deur, twijfelend om aan te bellen. Eén minuut en 52 seconden. De deurbel klonk. Een bel die een leven had kunnen redden.
"Beat." is our project exploring the ominous silence surrounding domestic violence. We filmed the experiment, and it became instantly viral. Our campaign amplified the voices of survivors who shared similar stories online. It equipped neighbors with specific advice, and many committed to taking action. In a country where every other week, the ground quietly embraces the body of a woman murdered by a partner or a relative, we were loud, and we were heard.
'Beat.' is ons project dat de onheilspellende stilte verkent rondom huiselijk geweld. We filmden het experiment en het ging meteen viraal. Onze campagne versterkte de stemmen van overlevenden die vergelijkbare verhalen online deelden. Het gaf buren specifiek advies, en velen zegden toe actie te zullen ondernemen. In een land waar om de week de grond in stilte het lichaam van een vrouw in zich opneemt, die vermoord werd door een partner of familielid, waren we luid, en werden we gehoord.
I am an activist, passionate about human rights innovation. I lead a global organization for socially engaged creative solutions. In my work, I think about how to make people care and act. I am here to tell you that creative actions can save the world, creative actions and play. I know it is weird to talk about play and human rights in the same sentence, but here is why it's important. More and more, we fear that we can't win this. Campaigns feel dull, messages drown, people break. Numerous studies, including a recent one published by Columbia University, show that burnout and depression are widespread amongst activists. Years ago, I myself was burned out. In a world of endless ways forward, I felt at my final stop.
Ik ben een activist, met een passie voor mensenrechten-innovatie. Ik leid een wereldwijde organisatie voor maatschappelijke creatieve oplossingen. In mijn werk denk ik over hoe je mensen betrokken maakt en kan laten handelen. Ik ben hier om je te zeggen dat creatieve acties de wereld kunnen redden creatieve acties en spel. Ik weet, het is gek om over spel en mensenrechten in één zin te spreken, maar het is belangrijk om de volgende reden. Steeds vaker zijn we bang dat we dit niet kunnen winnen. Campagnes voelen saai, boodschappen verdrinken, mensen breken. Talrijke studies, waaronder een recente door de Columbia-universiteit, laten zien dat burn-out en depressie veel voorkomt onder activisten. Jaren geleden had ik ook een burn-out. In een wereld die alsmaar voorruit ging had ik de eindhalte bereikt.
So what melts fear or dullness or gloom? Play. From this very stage, psychiatrist and play researcher Dr. Stuart Brown said that nothing lights up the brain like play, and that the opposite of play is not work, it's depression. So to pull out of my own burnout, I decided to turn my activism into what I call today "play-tivism."
Wat smelt angst, saaiheid of somberheid? Spel. Vanaf ditzelfde podium heeft psychiater en spelonderzoeker Dr. Stuart Brown gezegd dat niets het brein beter verlicht dan spel en dat het omgekeerde van spel niet werk is, het is depressie. Dus om uit mijn burn-out te komen, heb ik besloten mijn activisme om te zetten in 'spel-tivisme'.
(Laughter)
(Lachen)
When we play, others want to join. Today, my playground is filled with artists, techies and scientists. We fuse disciplines in radical collaboration. Together, we seek new ways to empower activism. Our outcomes are not meant to be playful, but our process is. To us, play is an act of resistance. For example, "Beat.," the project I talked about earlier, is a concept developed by a drummer and a software engineer who didn't know each other two days before they pitched the idea. "Beat." is the first winner in our lab series where we pair artists and technologists to work on human rights issues. Other winning concepts include a pop-up bakery that teaches about fake news through beautiful but horrible-tasting cupcakes --
Als we spelen, willen anderen meedoen. Vandaag is mijn speeltuin gevuld met artiesten, techies en wetenschappers. We brengen disciplines samen in radicale samenwerking. Samen zoeken we naar nieuwe wegen om activisme te versterken. Wij richten ons niet op speelse resultaten, maar ons proces is dat wel. Spelen is voor ons een daad van verzet. Het project 'Beat' bijvoorbeeld, waar ik eerder over sprak, is als concept ontwikkeld door een drummer en een programmeur, die elkaar tot twee dagen voor lancering van het idee niet kenden. 'Beat' is de eerste winnaar in onze lab-serie, waar we kunstenaars en techneuten verbinden aan mensenrechtenkwesties. Andere winnende concepten omvatten een pop-up bakkerij die voorlicht over nepnieuws middels mooie maar vreselijk smakende cupcakes.
(Laughter)
(Lachen)
or a board game that puts you in the shoes of a dictator so you get to really grasp the range of tools and tactics of oppression.
Of een bordspel dat je in de rol van een dictator zet zodat je echt inzicht krijgt in middelen en tactieken van onderdrukking.
We did our first lab just to test the idea, to see where it cracks and if we can make it better. Today, we are so in love with the format that we put it all online for anyone to implement. I cannot overstate the value of experimentation in activism. We can only win if we are not afraid to lose.
We deden ons eerste lab om gewoon het idee te testen, om te kijken waar het rammelde en of het beter kon. Nu vinden we het format zo goed dat we alles publiceren zodat iedereen het kan gebruiken. Ik kan de waarde van experimenteren in activisme niet genoeg benadrukken. We kunnen alleen winnen als we niet bang zijn te verliezen.
When we play, we learn. A recent study published by Stanford University about the science of what makes people care reconfirms what we have been hearing for years: opinions are changed not from more information but through empathy-inducing experiences. So learning from science and art, we saw that we can talk about global armed conflict through light bulbs, or address racial inequality in the US through postcards, or tackle the lack of even one single monument of a woman in Sofia by flooding the city with them, and, with all these works, to trigger dialogue, understanding and direct action.
Als we spelen, leren we. Een recent onderzoek van de universiteit van Stanford naar waarom mensen zich iets aantrekken, bevestigt nogmaals wat we al jaren horen: opinies veranderen niet door meer informatie maar door ervaringen die empathie oproepen. Dus lerend van wetenschap en kunst, zagen we dat we over wereldwijde gewapende conflicten konden spreken via gloeilampen, of rassenongelijkheid in de VS konden benoemen met ansichtkaarten, of het gebrek aan één enkel monument van een vrouw in Sofia adresseren door de stad met ze te overspoelen. Met al deze werken startten we dialoog, begrip en directe actie.
Sometimes, when I talk about taking risks and trying and failing in the context of human rights, I meet raised eyebrows, eyebrows that say, "How irresponsible," or, "How insensitive." People often mistake play for negligence. It is not. Play doesn't just grow our armies stronger or spark better ideas. In times of painful injustice, play brings the levity we need to be able to breathe. When we play, we live.
Soms, als ik spreek over het nemen van risico en vallen en opstaan in de context van mensenrechten, zie ik gefrons. Gefrons dat zegt: "Hoe onverantwoordelijk", of "hoe ongevoelig". Mensen verwarren spel vaak met nalatigheid. Dat is het niet. Spel maakt niet alleen onze legers sterker of schept betere ideeën. In tijden van pijnlijk onrecht brengt spel de lichtheid die we nodig hebben om te ademen. Als we spelen leven we.
I grew up in a time when all play was forbidden. My family's lives were crushed by a communist dictatorship. For my aunt, my grandfather, my father, we always held two funerals: one for their bodies, but, years before that, one for their dreams. Some of my biggest dreams are nightmares. I have a nightmare that one day all the past will be forgotten and new clothes will be dripping the blood of past mistakes. I have a nightmare that one day the lighthouses of our humanity will crumble, corroded by acid waves of hate.
Ik groeide op in een tijd waarin iedere vorm van spel verboden was. Het leven van mijn familie verpletterd door een communistische dictatuur. Voor mijn tante, grootvader, mijn vader, hielden we altijd twee uitvaarten: Eén voor hun lichamen maar jaren daarvoor: één voor hun dromen. Sommige van mijn grootste dromen zijn nachtmerries. Ik heb een nachtmerrie dat ooit al het verleden vergeten is en nieuwe kleding druipt van het bloed van fouten uit het verleden. Ik heb een nachtmerrie dat op een dag de vuurtorens van onze mensheid instorten, verroest door zure golven van haat.
But way more than that, I have hope. In our fights for justice and freedom, I hope that we play, and that we see the joy and beauty of us playing together. That's how we win.
Maar nog meer dan dat, heb ik hoop. In ons gevecht voor gerechtigheid en vrijheid hoop ik dat we spelen, en dat we de vreugde en pracht zien van hoe we samen spelen. Dat is hoe we winnen.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)