In the summer of 2017, a woman was murdered by her partner in Sofia. The woman, let's call her "V," was beaten for over 50 minutes before she died. The morning after, her neighbors told the press that they heard her screams, but they didn't intervene. You see, in Bulgaria and many other societies, domestic violence is typically seen as a private matter. Neighbors, however, are quick to react to any other kind of noise.
בקיץ של שנת 2017, אשה נרצחה על ידי בן זוגה בסופיה. האשה, נכנה אותה "וי", הוכתה במשך למעלה מ-50 דקות לפני שמתה. בבוקר שאחרי, השכנים סיפרו לעיתונות כי שמעו את צעקותיה, אבל לא התערבו. אתם מבינים, בבולגריה ובחברות רבות אחרות, אלימות במשפחה נתפסת כעניין אישי. שכנים, עם זאת, יגיבו מהר מאד לכל סוג אחר של רעש.
We wanted to expose and affect the absurdity of this. So we designed an experiment. We rented the apartment just below V's for one night. And at 10pm, Maksim, the artist in our group, sat on the drum set we had assembled in the living room and started beating it. Ten seconds. Thirty seconds. Fifty seconds. A minute. A light came on in the hallway. One minute and 20 seconds. A man was standing at the door, hesitant to press the bell. One minute and 52 seconds. The doorbell rang, a ring that could have saved a life.
רצינו לחשוף את האבסורדיות שבמצב ולהשפיע עליו. אז תכננו ניסוי. שכרנו את הדירה בדיוק מתחת לדירה של "וי", ללילה אחד. ובשעה 10 בערב, מקסים, האמן שבחבורה שלנו, התיישב על מערכת התופים שהרכבנו בחדר המגורים והתחיל לתופף עליה. עשר שניות. שלושים שניות. חמישים שניות. דקה. אור נדלק במסדרון. דקה ועשרים שניות. אדם ניצב לפני הדלת מהסס ללחוץ על הפעמון. דקה ו-52 שניות. פעמון הדלת צלצל, צלצול שיכול היה להציל חיים.
"Beat." is our project exploring the ominous silence surrounding domestic violence. We filmed the experiment, and it became instantly viral. Our campaign amplified the voices of survivors who shared similar stories online. It equipped neighbors with specific advice, and many committed to taking action. In a country where every other week, the ground quietly embraces the body of a woman murdered by a partner or a relative, we were loud, and we were heard.
"מכות" הוא הפרויקט שלנו, החוקר את השתיקה מבשרת הרעות העוטפת את האלימות במשפחה. הסרטנו את הניסוי והסרטון הפך ויראלי באופן מיידי. הקמפיין שלנו מגביר את קולם של הניצולים שחשפו בצורה מקוונת סיפורים דומים. הוא צייד את השכנים בעצה ספציפית, ורבים התחייבו לנקוט פעולה. בארץ שבה כל שבוע שני, האדמה מחבקת בדממה גופתה של אשה שנרצחה על ידי בן זוג או קרוב משפחה, אנחנו דיברנו בקול רם, ושמעו אותנו.
I am an activist, passionate about human rights innovation. I lead a global organization for socially engaged creative solutions. In my work, I think about how to make people care and act. I am here to tell you that creative actions can save the world, creative actions and play. I know it is weird to talk about play and human rights in the same sentence, but here is why it's important. More and more, we fear that we can't win this. Campaigns feel dull, messages drown, people break. Numerous studies, including a recent one published by Columbia University, show that burnout and depression are widespread amongst activists. Years ago, I myself was burned out. In a world of endless ways forward, I felt at my final stop.
אני פעילה חברתית, להוטה אחר חידושים בתחומי זכויות האדם. אני מובילה ארגון גלובלי המחפש אחר פתרונות יצירתיים למען החברה. במסגרת עבודתי אני חושבת כיצד לגרום לאנשים להיות אכפתיים ולפעול. אני כאן כדי לומר לכם שפעולות יצירתיות יכולות להציל את העולם, פעולות יצירתיות ומשחק. אני יודעת שזה מוזר לכלול משחק וזכויות אדם באותו משפט, אבל זוהי הסיבה שזה חשוב. יותר ויותר, אנחנו חוששים שאין ביכולתנו לנצח. הקמפיינים נראים משמימים, המסרים הולכים לאיבוד, אנשים נשברים. מחקרים רבים, ובכלל זה אחד שפורסם לאחרונה על ידי אוניברסיטת קולומביה, מראים כי שחיקה ודיכאון רווחים בקרב פעילים חברתיים. לפני שנים, אני עצמי הייתי שחוקה. בעולם של אינסוף דרכים קדימה, הרגשתי שהגעתי לנקודת הסיום.
So what melts fear or dullness or gloom? Play. From this very stage, psychiatrist and play researcher Dr. Stuart Brown said that nothing lights up the brain like play, and that the opposite of play is not work, it's depression. So to pull out of my own burnout, I decided to turn my activism into what I call today "play-tivism."
אז מה יכול לפוגג פחד, או שעמום, או דיכאון? משחק. על הבמה הזו בדיוק, הפסיכיאטר וחוקר המשחק ד"ר סטיוארט בראון אמר שאין דבר המעורר את המוח יותר ממשחק, וכי ההפך ממשחק אינו עבודה, אלא דיכאון. אז כדי לצאת מן השחיקה שלי עצמי, החלטתי להפוך את הפעילות שלי למשהו שאני מכנה כיום "פלייטיביזם".
(Laughter)
(צחוק)
When we play, others want to join. Today, my playground is filled with artists, techies and scientists. We fuse disciplines in radical collaboration. Together, we seek new ways to empower activism. Our outcomes are not meant to be playful, but our process is. To us, play is an act of resistance. For example, "Beat.," the project I talked about earlier, is a concept developed by a drummer and a software engineer who didn't know each other two days before they pitched the idea. "Beat." is the first winner in our lab series where we pair artists and technologists to work on human rights issues. Other winning concepts include a pop-up bakery that teaches about fake news through beautiful but horrible-tasting cupcakes --
כשאנחנו משחקים, אחרים רוצים להצטרף. כיום, מגרש המשחקים שלי מלא באמנים, אנשי טכנולוגיה ומדענים. אנו משלבים תורות שונות בשיתוף פעולה קיצוני. יחד אנחנו מחפשים אחר דרכים חדשות להעצים את הפעילות שלנו. התוצאות אינן אמורות להיות עליזות, אבל התהליך שלנו - כן. עבורנו, משחק הוא פעולה של התנגדות. למשל, "מכות" הפרויקט שדיברתי עליו קודם, הוא רעיון שפותח על ידי מתופף ומהנדס תוכנה. שלא הכירו אחד את השני יומיים לפני שהעלו את הרעיון. "מכות" הוא הזוכה הראשון בסדרת המעבדות שלנו שבה אנחנו מחברים בין אמנים ואנשי טכנולוגיה כדי לעבוד יחד על נושאים בתחום זכויות האדם. רעיונות מנצחים אחרים כוללים את מאפיית ה"פופ-אפ" הממחישה את משמעות ה"פייק-ניוז" בעזרת עוגיות יפות בעלות טעם זוועתי --
(Laughter)
(צחוק)
or a board game that puts you in the shoes of a dictator so you get to really grasp the range of tools and tactics of oppression.
או משחק לוח המציב אותך בנעליו של דיקטטור כדי שתוכל באמת לקלוט את טווח הכלים והטקטיקות של הדיכוי.
We did our first lab just to test the idea, to see where it cracks and if we can make it better. Today, we are so in love with the format that we put it all online for anyone to implement. I cannot overstate the value of experimentation in activism. We can only win if we are not afraid to lose.
הקמנו את המעבדה הראשונה שלנו כדי לבחון את הרעיון, לראות היכן הוא נסדק וכיצד אפשר לשפרו. כיום, התאהבנו כל כך בפורמט שאנחנו מנגישים את כולו בצורה מקוונת כדי שכל אחד יוכל ליישמו. לא ניתן להגזים בערכה של עריכת ניסויים עבור פעילות חברתית. נוכל לנצח רק אם לא נפחד להפסיד.
When we play, we learn. A recent study published by Stanford University about the science of what makes people care reconfirms what we have been hearing for years: opinions are changed not from more information but through empathy-inducing experiences. So learning from science and art, we saw that we can talk about global armed conflict through light bulbs, or address racial inequality in the US through postcards, or tackle the lack of even one single monument of a woman in Sofia by flooding the city with them, and, with all these works, to trigger dialogue, understanding and direct action.
וכשאנחנו משחקים, אנו לומדים. מחקר שפורסם לאחרונה על ידי אוניברסיטת סטנפורד לגבי המדע החוקר מה גורם לאכפתיות אצל אנשים אישר את מה שאנחנו שומעים כבר הרבה שנים: דעות משתנות לא כתוצאה מעודף מידע אלא באמצעות חוויות המעוררות אמפתיה. אז למדנו מהמדע והאמנות, וראינו שאנחנו יכולים לדבר על עימותי החימוש הגלובלי באמצעות נורות חשמל, או לטפל בגזענות בארה"ב באמצעות גלויות דואר, או להתמודד עם העובדה שאין אפילו פסל אחד של אשה בסופיה על ידי הצפת העיר בפסלי נשים, ועם כל העבודות האלו, להצית דו-שיח, להבין ולכוון את הפעילות.
Sometimes, when I talk about taking risks and trying and failing in the context of human rights, I meet raised eyebrows, eyebrows that say, "How irresponsible," or, "How insensitive." People often mistake play for negligence. It is not. Play doesn't just grow our armies stronger or spark better ideas. In times of painful injustice, play brings the levity we need to be able to breathe. When we play, we live.
לפעמים, כשאני מדברת על לקיחת סיכונים וניסוי וטעייה בהקשר של זכויות אדם, אני נתקלת בהרמת גבות, הרמת גבות האומרת "איזה חוסר אחריות", או "איזה חוסר רגישות", אנשים מבלבלים לעתים קרובות בין משחק ובין רשלנות. וזוהי טעות. משחק לא גורם לצבאות שלנו להיות חזקים יותר או בעלי רעיונות מבריקים יותר. בזמנים של חוסר צדק משווע, המשחק מעניק לנו את הנינוחות שתאפשר לנו לנשום. כשאנחנו משחקים, אנחנו חיים.
I grew up in a time when all play was forbidden. My family's lives were crushed by a communist dictatorship. For my aunt, my grandfather, my father, we always held two funerals: one for their bodies, but, years before that, one for their dreams. Some of my biggest dreams are nightmares. I have a nightmare that one day all the past will be forgotten and new clothes will be dripping the blood of past mistakes. I have a nightmare that one day the lighthouses of our humanity will crumble, corroded by acid waves of hate.
אני גדלתי בתקופה שבה אסור היה לשחק. חייהם של בני משפחתי דוכאו על ידי הדיקטטורה הקומוניסטית. עבור דודתי, סבי, אבי, קיימנו תמיד שתי הלוויות: אחת לגופותיהם, אולם שנים קודם לכן, אחת עבור חלומותיהם. כמה מן החלומות הגדולים ביותר שלי הם סיוטים. יש לי סיוט, שיום אחד כל העבר יישכח ובגדים חדשים יעטפו את דמן של טעויות העבר. יש לי סיוט שיום אחד יתמוטטו המגדלורים המסמנים את דרכי האנושות, כשיתנפלו עליהם גלי השנאה.
But way more than that, I have hope. In our fights for justice and freedom, I hope that we play, and that we see the joy and beauty of us playing together. That's how we win.
אולם הרבה יותר מכך, יש לי תקווה. במאבקינו לצדק וחופש, אני מקווה שאנחנו משחקים, ושאנחנו רואים את השמחה והיופי במשחקים המשותפים שלנו. זו הדרך בה אנחנו מנצחים.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)