Well, the subject of difficult negotiation reminds me of one of my favorite stories from the Middle East, of a man who left to his three sons, 17 camels. To the first son, he left half the camels; to the second son, he left a third of the camels; and to the youngest son, he left a ninth of the camels. The three sons got into a negotiation -- 17 doesn't divide by two. It doesn't divide by three. It doesn't divide by nine. Brotherly tempers started to get strained. Finally, in desperation, they went and they consulted a wise old woman. The wise old woman thought about their problem for a long time, and finally she came back and said, "Well, I don't know if I can help you, but at least, if you want, you can have my camel." So then, they had 18 camels. The first son took his half -- half of 18 is nine. The second son took his third -- a third of 18 is six. The youngest son took his ninth -- a ninth of 18 is two. You get 17. They had one camel left over. They gave it back to the wise old woman.
Het onderwerp 'moeilijke onderhandeling' doet mij denken aan een van mijn favoriete verhalen uit het Midden-Oosten, over een man die aan zijn drie zonen 17 kamelen naliet. Aan de eerste zoon liet hij de helft van de kamelen na, aan de tweede zoon liet hij een derde van de kamelen na, en aan de jongste zoon liet hij een negende van de kamelen na. De drie zonen begonnen te onderhandelen. 17 is niet deelbaar door twee. Het is niet deelbaar door drie. Het is niet deelbaar door negen. De gemoederen van de broers raakten gespannen. Tenslotte gingen ze wanhopig ten rade bij een oude wijze vrouw. De oude wijze vrouw dacht lange tijd na over hun probleem en tenslotte kwam ze terug en zei: "Wel, ik weet niet of ik jullie kan helpen, maar je kan als je dat wil tenminste mijn kameel krijgen." Toen hadden ze dus 18 kamelen. De eerste zoon nam zijn helft, de helft van 18 is negen. De tweede zoon nam zijn derde, een derde van 18 is zes. De jongste zoon nam zijn negende, een negende van 18 is twee. Dat maakt 17. Ze hadden één kameel over. Ze gaven die terug aan de oude wijze vrouw.
(Laughter)
(Gelach)
Now, if you think about that story for a moment, I think it resembles a lot of the difficult negotiations we get involved in. They start off like 17 camels, no way to resolve it. Somehow, what we need to do is step back from those situations, like that wise old woman, look at the situation through fresh eyes and come up with an 18th camel. Finding that 18th camel in the world's conflicts has been my life passion.
Als je eventjes nadenkt over dat verhaal, lijkt het, me dunkt, op veel van de moeilijke onderhandelingen die we meemaken. Ze vangen aan zoals de 17 kamelen, geen oplossing mogelijk. Wat we, op een of andere manier, moeten doen is afstand nemen van die problemen, zoals die oude wijze vrouw, het probleem bekijken met nieuwe ogen en een 18de kameel boven halen. Die 18de kameel vinden voor wereldconflicten is de passie van mijn leven.
I basically see humanity a bit like those three brothers. We're all one family. We know that scientifically, thanks to the communications revolution, all the tribes on the planet -- all 15,000 tribes -- are in touch with each other. And it's a big family reunion. And yet, like many family reunions, it's not all peace and light. There's a lot of conflict, and the question is: How do we deal with our differences? How do we deal with our deepest differences, given the human propensity for conflict and the human genius at devising weapons of enormous destruction? That's the question.
Eigenlijk bekijk ik de mensheid een beetje zoals die drie broers: we zijn allemaal één familie. Dat is wetenschappelijk bewezen, dankzij de communicatierevolutie, alle stammen van de planeet, alle 15.000, staan met elkaar in verbinding. Het is een grote familiebijeenkomst. En toch is het, zoals bij vele familiebijeenkomsten, niet allemaal peis en vree. Er zijn veel conflicten. En de vraag is hoe we omgaan met onze verschillen. Hoe gaan we om met onze diepste verschillen, gezien de menselijke neiging naar conflict en het menselijke vernuft om wapens met een enorme vernielingskracht te bedenken? Dat is de vraag.
As I've spent the last better part of three decades, almost four, traveling the world, trying to work, getting involved in conflicts ranging from Yugoslavia to the Middle East to Chechnya to Venezuela -- some of the most difficult conflicts on the face of the planet -- I've been asking myself that question. And I think I've found, in some ways, what is the secret to peace. It's actually surprisingly simple. It's not easy, but it's simple. It's not even new. It may be one of our most ancient human heritages. The secret to peace is us. It's us who act as a surrounding community around any conflict, who can play a constructive role.
Gedurende het grootste deel van de laatste 30 -- haast 40 jaar -- heb ik de wereld afgereisd, in een poging te werken, betrokken te raken in conflicten gaande van Joegoslavië tot het Midden-Oosten, van Tsjetsjenië tot Venezuela, conflicten, die behoren tot de moeilijkste op de aardbol. Ik heb mezelf die vraag gesteld. En ik denk dat ik, op een zekere manier, het geheim gevonden heb van vrede. Het is eigenlijk verrassend eenvoudig. Het is niet makkelijk, maar het is eenvoudig. Het is zelfs niet nieuw. Misschien is het wel een van de oudste menselijke overleveringen. Het geheim van vrede zijn wij. Wij zijn het, die handelen als de omringende gemeenschap rond een conflict;
Let me give you just a story, an example.
wij kunnen een constructieve rol spelen.
About 20 years ago, I was in South Africa, working with the parties in that conflict, and I had an extra month, so I spent some time living with several groups of San Bushmen. I was curious about them, about the way in which they resolve conflict. Because, after all, within living memory, they were hunters and gatherers, living pretty much like our ancestors lived for maybe 99 percent of the human story. And all the men have these poison arrows that they use for hunting -- absolutely fatal. So how do they deal with their differences? Well, what I learned is, whenever tempers rise in those communities, someone goes and hides the poison arrows out in the bush, and then everyone sits around in a circle like this, and they sit and they talk and they talk. It may take two days, three days, four days, but they don't rest until they find a resolution or better yet -- a reconciliation. And if tempers are still too high, then they send someone off to visit some relatives, as a cooling-off period.
Laat mij jou enkel een verhaal vertellen, een voorbeeld. Ongeveer 20 jaar geleden was ik in Zuid-Afrika aan het werk met de partijen in dat conflict, en ik had een maand over, dus besteedde ik wat tijd om met verschillende groepen San Bosjesmannen samen te leven. Ik was nieuwsgierig naar hen en naar hun manier om conflicten op te lossen. Want tenslotte waren ze, als een levende herinnering, jagers en verzamelaars, die een leven leiden, dat heel erg lijkt op dat van onze voorouders, gedurende wellicht 99 procent van de menselijke geschiedenis. En alle mannen bezitten van die gifpijlen, die ze gebruiken voor de jacht en die absoluut dodelijk zijn. Hoe gaan zij om met hun geschillen? Wat ik heb geleerd, is dat telkens de gemoederen hoog oplopen in die gemeenschappen, er iemand is die de gifpijlen gaat verbergen in het oerwoud en dan gaat iedereen neerzitten in zo'n cirkel, ze zitten neer en ze praten en ze praten. Het kan twee dagen duren, drie, vier, maar ze gaan niet rusten tot ze een oplossing gevonden hebben, of nog beter, een verzoening. En als de gemoederen nog te gespannen zijn, dan sturen ze iemand weg om zijn familie te bezoeken, als een soort afkoelingsperiode.
Well, that system is, I think, probably the system that kept us alive to this point, given our human tendencies. That system, I call "the third side." Because if you think about it, normally when we think of conflict, when we describe it, there's always two sides -- it's Arabs versus Israelis, labor versus management, husband versus wife, Republicans versus Democrats. But what we don't often see is that there's always a third side, and the third side of the conflict is us, it's the surrounding community, it's the friends, the allies, the family members, the neighbors. And we can play an incredibly constructive role.
Dat systeem is, denk ik, wellicht wat ons in leven heeft gehouden tot nu toe, gezien onze menselijke neigingen. Dat systeem noem ik de derde kant. Want als je erover nadenkt, als we normaal denken aan een conflict, als we het beschrijven, dan zijn er altijd twee kanten. Het gaat over de Arabieren versus de Israëli, werkman versus management, echtgenoot versus echtgenote, republikeinen versus democraten, maar wat we vaak niet zien is dat er altijd een derde kant is. En de derde kant van het conflict zijn wij, het is de omringende gemeenschap, het zijn de vrienden, de bondgenoten, de familie, de buren. Wij kunnen een ongelooflijk constructieve rol spelen.
Perhaps the most fundamental way in which the third side can help is to remind the parties of what's really at stake. For the sake of the kids, for the sake of the family, for the sake of the community, for the sake of the future, let's stop fighting for a moment and start talking. Because, the thing is, when we're involved in conflict, it's very easy to lose perspective. It's very easy to react. Human beings -- we're reaction machines. And as the saying goes, when angry, you will make the best speech you will ever regret.
De meest fundamentele manier wellicht waarop de derde kant kan helpen, is de partijen te herinneren aan wat echt op het spel staat. Ter wille van de kinderen, ter wille van de familie, ter wille van de gemeenschap, ter wille van de toekomst, laten we een ogenblik stoppen met vechten en beginnen te praten. Want, het zit zo, als we betrokken raken in een conflict, is het heel makkelijk om het perspectief kwijt te raken. Het is heel makkelijk om te reageren. Menselijke wezens: we zijn machines die reageren. En, zoals het gezegde luidt, als je boos bent, zal je de beste speech houden die je ooit zult betreuren.
(Laughter)
De derde kant herinnert ons hieraan.
And so the third side reminds us of that. The third side helps us go to the balcony, which is a metaphor for a place of perspective, where we can keep our eyes on the prize.
De derde kant helpt ons naar het balkon te gaan, een metafoor voor een plaats met een perspectief, waar we onze blik kunnen richten op wat telt.
Let me tell you a little story from my own negotiating experience. Some years ago, I was involved as a facilitator in some very tough talks between the leaders of Russia and the leaders of Chechnya. There was a war going on, as you know. And we met in the Hague, in the Peace Palace, in the same room where the Yugoslav war-crimes tribunal was taking place. And the talks got off to a rather rocky start when the vice president of Chechnya began by pointing at the Russians and said, "You should stay right here in your seats, because you're going to be on trial for war crimes." And then he turned to me and said, "You're an American. Look at what you Americans are doing in Puerto Rico." And my mind started racing, "Puerto Rico? What do I know about Puerto Rico?" I started reacting.
Laat mij jou een verhaaltje vertellen uit mijn eigen ervaring in het onderhandelen. Enkele jaren gelden was ik als bemiddelaar betrokken in heel moeilijke gesprekken tussen de leiders van Rusland en die van Tsjetsjenië. Er was een oorlog aan de gang, zoals je weet. We hadden een ontmoeting in Den Haag, in het Vredespaleis, in de zelfde ruimte waar het Joegoslavische oorlogstribunaal plaats vindt. De besprekingen kregen een eerder moeizame start toen de vice-president van Tsjetsjenië naar de Russen begon te wijzen en zei: "Jullie horen precies in deze stoelen te zitten, want jullie gaan terecht staan voor oorlogsmisdaden." Dan ging hij verder, hij draaide zich naar mij en zei: "Jij bent een Amerikaan. Kijk naar wat jullie, Amerikanen, doen in Puerto Rico." Mijn geest begon te razen: "Puerto Rico? Wat weet ik over Puerto Rico?" Ik maakte aanstalten om te reageren
(Laughter)
maar dan probeerde ik eraan te denken naar het balkon te gaan.
But then, I tried to remember to go to the balcony. And then when he paused and everyone looked at me for a response, from a balcony perspective, I was able to thank him for his remarks and say, "I appreciate your criticism of my country and I take it as a sign that we're among friends and can speak candidly to one another."
Toen hij pauzeerde en iedereen naar mij keek voor een antwoord, kon ik, vanuit een balkon-perspectief, hem bedanken voor zijn bemerkingen en ik zei: "Ik apprecieer uw kritiek op mijn land en ik beschouw het als een teken dat we onder vrienden zijn en vrijuit met elkaar kunnen spreken.
(Laughter)
We zijn hier niet om over Puerto Rico of over het verleden te spreken.
"And what we're here to do is not to talk about Puerto Rico or the past. We're here to see if we can figure out a way to stop the suffering and the bloodshed in Chechnya." The conversation got back on track. That's the role of the third side, to help the parties go to the balcony.
We zijn hier om te bekijken of we een manier kunnen bedenken om het lijden en het bloedvergieten in Tsjetsjenië te stoppen." De bespreking zat weer op de rails. Dat is de rol van de derde kant: de partijen helpen om naar het balkon te gaan.
Now let me take you, for a moment, to what's widely regarded as the world's most difficult conflict, or the most impossible conflict, the Middle East. Question is: where's the third side there? How could we possibly go to the balcony? Now, I don't pretend to have an answer to the Middle East conflict, but I think I've got a first step -- literally, a first step -- something that any one of us could do as third-siders. Let me just ask you one question first. How many of you in the last years have ever found yourself worrying about the Middle East and wondering what anyone could do? Just out of curiosity, how many of you? OK, so the great majority of us. And here, it's so far away. Why do we pay so much attention to this conflict? Is it the number of deaths? There are a hundred times more people who die in a conflict in Africa than in the Middle East. No, it's because of the story, because we feel personally involved in that story. Whether we're Christians, Muslims or Jews, religious or non-religious, we feel we have a personal stake in it.
Laten we het dan nu eens hebben over wat overal beschouwd wordt als het moeilijkste conflict ter wereld, of het meest onmogelijke conflict: het Midden-Oosten. De vraag is: waar is de derde kant hier? Hoe kunnen we in godsnaam naar het balkon gaan? Ik beweer niet een antwoord te hebben voor het conflict in het Midden-Oosten, maar ik denk dat ik een eerste stap heb, letterlijk een eerste stap, iets wat ieder van ons kan doen als derde-kanters. Laat me jullie eerst één vraag stellen. Hoevelen onder jullie waren in de voorbije jaren bezorgd over het Midden-Oosten op een of ander moment en hebben zich afgevraagd wat men kon doen? Enkel uit nieuwsgierigheid, hoevelen onder jullie? Oké, het overgrote deel van ons dus. En van hieruit is het zo ver weg. Waarom besteden we zo veel aandacht aan dit conflict? Door het aantal doden? Er zijn honderd maal meer mensen die sterven in een conflict in Afrika dan in het Midden-Oosten. Nee, het is door het verhaal, omdat we ons persoonlijk betrokken voelen in dat verhaal. Of we nu christen, moslim of jood zijn, religieus of niet, we voelen dat we er een persoonlijke inzet bij hebben.
Stories matter; as an anthropologist, I know that. Stories are what we use to transmit knowledge. They give meaning to our lives. That's what we tell here at TED, we tell stories. Stories are the key. And so my question is -- yes, let's try and resolve the politics there in the Middle East, but let's also take a look at the story. Let's try to get at the root of what it's all about. Let's see if we can apply the third side to it. What would that mean? What is the story there?
Verhalen zijn belangrijk. Als antropoloog weet ik dat. Verhalen zijn het vehikel om kennis over te brengen. Ze geven betekenis aan ons leven. Dat vertellen we hier bij TED, we vertellen verhalen. Verhalen zijn de sleutel. En dus is mijn punt: laten we proberen de politiek op te lossen daar in het Midden-Oosten, maar laten we ook naar het verhaal kijken. Laten we naar de basis proberen te gaan van dit alles. Laten we kijken of we de derde kant er op kunnen toepassen. Wat zou dat betekenen? Wat is het verhaal hier?
Now, as anthropologists, we know that every culture has an origin story. What's the origin story of the Middle East? In a phrase, it's: Four thousand years ago, a man and his family walked across the Middle East, and the world has never been the same since. That man, of course, was Abraham. And what he stood for was unity, the unity of the family; he's the father of us all. But it's not just what he stood for, it's what his message was. His basic message was unity too, the interconnectedness of it all, the unity of it all. And his basic value was respect, was kindness toward strangers. That's what he's known for, his hospitality. So in that sense, he's the symbolic third side of the Middle East. He's the one who reminds us that we're all part of a greater whole. Now, think about that for a moment.
Wij, antropologen, weten dat iedere cultuur zijn scheppingsverhaal heeft. Wat is het scheppingsverhaal van het Midden-Oosten? Samengevat luidt het als volgt: 4000 jaar geleden trok een man met zijn familie doorheen het Midden-Oosten en sindsdien is de wereld nooit meer eender geweest. Die man was natuurlijk Abraham. Hij stond voor eenheid, de eenheid van zijn familie. Hij is de vader van ons allemaal. Maar het gaat niet alleen om waar hij voor stond, ook om zijn boodschap. Zijn basisboodschap was ook eenheid, de onderlinge verbondenheid van alles en de eenheid van alles. Zijn basiswaarde was respect, vriendelijkheid tegenover vreemden. Daar is hij voor gekend, voor zijn gastvrijheid. In die betekenis is hij een symbolische derde kant van het Midden-Oosten. Hij doet er ons aan denken dat we allen deel zijn van een groter geheel. Hoe zou je nu - bedenk dit een ogenblik.
Today, we face the scourge of terrorism. What is terrorism? Terrorism is basically taking an innocent stranger and treating them as an enemy whom you kill in order to create fear. What's the opposite of terrorism? It's taking an innocent stranger and treating them as a friend whom you welcome into your home, in order to sow and create understanding or respect, or love.
Vandaag hebben we te kampen met de plaag van het terrorisme. Wat is terrorisme? Terrorisme is in wezen een onschuldige buitenstaander nemen en hem behandelen als een vijand die je wil doden met de bedoeling angst te creëren. Wat is het tegenovergestelde van terrorisme? Dat is een onschuldige buitenstaander nemen en hem behandelen als een vriend die welkom is bij je thuis met de bedoeling begrip te zaaien en te doen groeien, of respect of liefde.
So what if, then, you took the story of Abraham, which is a third-side story, what if that could be -- because Abraham stands for hospitality -- what if that could be an antidote to terrorism? What if that could be a vaccine against religious intolerance? How would you bring that story to life? Now, it's not enough just to tell a story. That's powerful, but people need to experience the story. They need to be able to live the story. How would you do that? And that was my thinking of how would you do that. And that's what comes to the first step here. Because the simple way to do that is: you go for a walk. You go for a walk in the footsteps of Abraham. You retrace the footsteps of Abraham. Because walking has a real power. You know, as an anthropologist, walking is what made us human. It's funny -- when you walk, you walk side-by-side, in the same common direction. Now if I were to come to you face-to-face and come this close to you, you would feel threatened. But if I walk shoulder-to-shoulder, even touching shoulders, it's no problem. Who fights while they walk? That's why in negotiations, often, when things get tough, people go for walks in the woods.
Dus wat als je het verhaal van Abraham neemt, wat het verhaal van een derde kant is, wat als dat zou kunnen -- omdat Abraham voor gastvrijheid staat -- wat als dat een tegengif voor terrorisme kon zijn? Wat als dat een vaccin zou kunnen zijn tegen religieuze onverdraagzaamheid? Hoe zou je dat verhaal tot leven wekken? Het is namelijk niet genoeg alleen een verhaal te vertellen -- dat is krachtig -- maar men moet het verhaal meemaken. Ze moeten het verhaal kunnen beleven. Hoe zou je dat doen? Ik dacht erover dit als volgt te doen. En dat brengt ons naar de eerste stap hier. Want de eenvoudigste manier om dat te doen, is: je gaat stappen. Je gaat stappen in de voetsporen van Abraham. Je stapt opnieuw de voetstappen van Abraham. Want stappen bezit een echte kracht. Als antropoloog weet je dat stappen datgene is wat ons tot mensen heeft gemaakt. Het is grappig, als je stapt, dan stap je zij aan zij in dezelfde gemeenschappelijke richting. Als ik nu tegenover jou zou komen, gezicht tegenover gezicht, en zo dicht bij jou zou komen, dan zou jij je bedreigd voelen. Maar als ik schouder aan schouder stap, zelfs als de schouders elkaar raken, dan is het geen probleem. Wie vecht terwijl hij stapt? Daarom gaat men tijdens onderhandelingen vaak, als het moeilijk gaat, wandelen in de bossen.
So the idea came to me of, what about inspiring a path, a route -- think the Silk Route, think the Appalachian Trail -- that followed in the footsteps of Abraham? People said, "That's crazy. You can't. You can't retrace the footsteps of Abraham -- it's too insecure, you've got to cross all these borders, it goes across 10 different countries in the Middle East, because it unites them all." And so we studied the idea at Harvard. We did our due diligence. And then a few years ago, a group of us, about 25 of us from 10 different countries, decided to see if we could retrace the footsteps of Abraham, going from his initial birthplace in the city of Urfa in Southern Turkey, Northern Mesopotamia. And we then took a bus and took some walks and went to Harran, where, in the Bible, he sets off on his journey. Then we crossed the border into Syria, went to Aleppo, which, turns out, is named after Abraham. We went to Damascus, which has a long history associated with Abraham. We then came to Northern Jordan, to Jerusalem -- which is all about Abraham -- to Bethlehem, and finally, to the place where he's buried, in Hebron. So effectively, we went from womb to tomb. We showed it could be done. It was an amazing journey.
Zo kreeg ik het idee waarom niet een pad, een route op hem te inspireren -- zoals de zijderoute, zoals de Appalachian trail -- een pad dat in de voetstappen zou treden van Abraham. Men zei: "Dat is waanzin, dat kan je niet doen. Je kan niet in het voetspoor van Abraham lopen. Het is te onveilig. Je moet al die grenzen over. Het doorkruist 10 verschillende landen in het Midden-Oosten, want het verenigt ze allemaal." Daarna bestudeerden we het idee op Harvard. We deden ons boekenonderzoek. Enkele jaren geleden besloot een deel van ons, ongeveer 25 van ons uit 10 verschillende landen, te bekijken of we in het voetspoor van Abraham konden lopen, vanaf zijn oorspronkelijke geboorteplek in de stad Urfa in Zuid-Turkije, Noord-Mesopotamië. We namen een bus, deden een paar wandelingen en gingen naar Harran, waar hij, volgens de Bijbel, zijn reis aanvatte. Dan staken we de grens over naar Syrië, gingen naar Aleppo, dat, zo bleek, genoemd werd naar Abraham. We gingen naar Damascus, dat een lange geschiedenis heeft rond Abraham. Dan gingen we naar Noord-Jordanië, naar Jeruzalem, dat geheel over Abraham gaat, naar Bethlehem, en tenslotte naar de plaats waar hij begraven werd in Hebron. We gingen dus effectief van wieg tot graf. We lieten zien dat het mogelijk was. Het was een wonderlijke reis. Mag ik eens iets vragen?
Let me ask you a question. How many of you have had the experience of being in a strange neighborhood or strange land, and a total stranger, perfect stranger, comes up to you and shows you some kindness -- maybe invites you into their home, gives you a drink, gives you a coffee, gives you a meal? How many of you have ever had that experience? That's the essence of the Abraham Path. That's what you discover as you go into these villages in the Middle East where you expect hostility, and you get the most amazing hospitality, all associated with Abraham: "In the name of Father Ibrahim, let me offer you some food." So what we discovered is that Abraham is not just a figure out of a book for those people; he's alive, he's a living presence.
Hoevelen van jullie hebben de ervaring gehad van in een vreemde buurt of een vreemd land te zijn, en een totale, volkomen vreemdeling komt naar je toe en behandelt je vriendelijk, nodigt je misschien uit in zijn huis, geeft je iets te drinken, geeft je een koffie, geeft je een maaltijd? Hoevelen van jullie hebben ooit die ervaring gehad? Dat is de kern van de Abraham-route. Dat ontdek je, je gaat binnen in die dorpjes in het Midden-Oosten waar je vijandigheid verwacht, en je krijgt de meest verbazingwekkende gastvrijheid, dat alles in het teken van Abraham. "In de naam van vader Abraham, laat me je wat te eten aanbieden." Wat we ontdekten is dat Abraham niet een of andere figuur uit een boek is voor deze mensen, hij leeft, hij is een levende aanwezigheid.
And to make a long story short, in the last couple of years now, thousands of people have begun to walk parts of the path of Abraham in the Middle East, enjoying the hospitality of the people there. They've begun to walk in Israel and Palestine, in Jordan, in Turkey, in Syria. It's an amazing experience. Men, women, young people, old people -- more women than men, actually, interestingly.
En om een lang verhaal kort te maken, in de laatste paar jaren, begonnen duizenden mensen stukken van de Abraham-route te stappen in het Midden-Oosten, en ze genoten van de gastvrijheid van de mensen daar. Ze begonnen te stappen in Israël en Palestina, in Jordanië, in Turkije, in Syrië. Het is een wonderlijke ervaring. Mannen, vrouwen, jong en oud -- meer vrouwen dan mannen, in feite, interessant.
For those who can't walk, who are unable to get there right now, people started to organize walks in cities, in their own communities. In Cincinnati, for instance, they organized a walk from a church to a mosque to a synagogue and all had an Abrahamic meal together. It was Abraham Path Day. In São Paulo, Brazil, it's become an annual event for thousands of people to run in a virtual Abraham Path Run, uniting the different communities. The media love it; they really adore it. They lavish attention on it because it's visual and it spreads the idea, this idea of Abrahamic hospitality, of kindness towards strangers. And just a couple weeks ago, there was an NPR story on it. Last month, there was a piece in the Manchester Guardian about it, two whole pages. And they quoted a villager who said, "This walk connects us to the world." He said, "It was like a light that went on in our lives -- it brought us hope." And so that's what it's about.
Voor hen die niet konden stappen, die niet in staat zijn daar nu te geraken, begonnen mensen wandelingen te organiseren in steden, in hun eigen gemeenschappen. In Cincinnati bijvoorbeeld, dat een wandeling organiseerde van een kerk naar een moskee naar een synagoge en iedereen had samen een Abrahammaal. Het was de dag van de Abrahamroute. In Sao Paulo, Brazilië, is het een jaarlijks gebeuren geworden voor duizenden mensen om te lopen tijdens een virtuele Abrahamroute-loop, die de verschillende gemeenschappen samen brengt. De media houdt ervan, ze zijn er echt gek van. Ze overladen het met aandacht want het is visueel, en het verkondigt een idee, die idee van de gastvrijheid van Abraham, van vriendelijkheid tegenover vreemdelingen. En nog maar een paar weken geleden was er een verhaal over op de nationale radiozender. Verleden maand stond er een stuk over in de Guardian, in de Manchester Guardian, twee volledige bladzijden. En ze lieten een inwoner aan het woord die zei: "Deze loop verbindt ons met de wereld." Hij zei dat het als een licht was dat in ons leven kwam. Het bracht ons hoop. En daar gaat het net over.
But it's not just about psychology; it's about economics. Because as people walk, they spend money. And this woman right here, Um Ahmad, is a woman who lives on the path in Northern Jordan. She's desperately poor. She's partially blind, her husband can't work, she's got seven kids. But what she can do is cook. And so she's begun to cook for some groups of walkers who come through the village and have a meal in her home. They sit on the floor -- she doesn't even have a tablecloth. She makes the most delicious food, that's fresh from the herbs in the surrounding countryside. And so more and more walkers have come, and lately she's begun to earn an income to support her family. And so she told our team there, she said, "You have made me visible in a village where people were once ashamed to look at me." That's the potential of the Abraham Path.
Maar het heeft niet alleen met psychologie te maken, het gaat om economie, want als mensen wandelen, geven ze geld uit. Die vrouw daar, Um Ahmad, is een vrouw die leeft op een route in Noord-Jordanië. Ze is hopeloos arm. Ze is deels blind, haar man kan niet werken, ze heeft zeven kinderen. Maar wat ze wel kan, is koken. Zo begon ze te koken voor groepjes wandelaars die doorheen het dorp trokken en een maaltijd hadden bij haar thuis. Ze zaten op de grond. Ze heeft zelfs geen tafelkleed. Ze maakt het heerlijkste eten, vers van de groenten in het omliggende land. Zo kwamen er meer en meer wandelaars. Sinds kort begon ze een inkomen te verdienen om voor haar gezin te zorgen. Ze vertelde aan ons team daar: "Jullie hebben mij een gezicht gegeven in een dorp waar de mensen ooit beschaamd waren om mij aan te kijken." Dat is wat de Abrahamroute vermag.
There are literally hundreds of those kinds of communities across the Middle East, across the path. The potential is basically to change the game. And to change the game, you have to change the frame, the way we see things -- to change the frame from hostility to hospitality, from terrorism to tourism. And in that sense, the Abraham Path is a game-changer.
Er zijn letterlijk honderden zulke gemeenschappen door het Midden-Oosten, langs de route. Het potentieel is in wezen het spel te veranderen. En om het spel te veranderen, moet je het kader veranderen, de manier waarop we de dingen zien -- het kader veranderen van vijandigheid naar gastvrijheid, van terrorisme naar toerisme. En in die betekenis is de Abrahamroute een spelwisselaar.
Let me just show you one thing. I have a little acorn here that I picked up while I was walking on the path earlier this year. Now, the acorn is associated with the oak tree, of course -- grows into an oak tree, which is associated with Abraham. The path right now is like an acorn; it's still in its early phase. What would the oak tree look like? When I think back to my childhood, a good part of which I spent, after being born here in Chicago, I spent in Europe. If you had been in the ruins of, say, London in 1945, or Berlin, and you had said, "Sixty years from now, this is going to be the most peaceful, prosperous part of the planet," people would have thought you were certifiably insane. But they did it, thanks to a common identity, Europe, and a common economy. So my question is, if it can be done in Europe, why not in the Middle East? Why not, thanks to a common identity, which is the story of Abraham, and thanks to a common economy that would be based, in good part, on tourism?
Mag ik je iets laten zien? Ik heb hier een kleine eikel die ik opgeraapt heb terwijl ik wandelde op de route eerder dit jaar. De eikel heeft een verband met de eik, natuurlijk -- groeit aan een eikenboom, die heeft een verband met Abraham. Op dit moment is de route als een eikel: ze bevindt zich nog in een vroege fase. Hoe zou de eikenboom er uitzien? Ik denk terug aan mijn kindertijd, nadat ik geboren was hier in Chicago, bracht ik een groot deel ervan door in Europa. Als je op de puinhopen van laten we zeggen Londen was geweest in 1945, of in Berlijn en je had gezegd: "Binnen 60 jaar zal dit het meest vredige, welvarende deel van de planeet zijn", dan zou men gedacht hebben dat je gegarandeerd gek was. Maar ze slaagden er in dankzij een gemeenschappelijke identiteit -- Europa -- en een gemeenschappelijke economie. Dus is mijn vraag: als het kan in Europa waarom dan niet in het Midden-Oosten? Waarom niet, dankzij een gemeenschappelijke identiteit -- het verhaal van Abraham -- en dankzij een gemeenschappelijke economie die grotendeels zou gebaseerd zijn op toerisme?
So let me conclude, then, by saying that in the last 35 years, as I've worked in some of the most dangerous, difficult and intractable conflicts around the planet, I have yet to see one conflict that I felt could not be transformed. It's not easy, of course. But it's possible. It was done in South Africa. It was done in Northern Ireland. It could be done anywhere. It simply depends on us. It depends on us taking the third side. So let me invite you to consider taking the third side, even as a very small step. We're about to take a break in a moment. Just go up to someone who's from a different culture, a different country, a different ethnicity -- some difference -- and engage them in a conversation. Listen to them. That's a third-side act. That's walking Abraham's Path. After a TED Talk, why not a TED Walk?
Laat me dan besluiten door te zeggen dat in de laatste 35 jaar, terwijl ik bezig was met de gevaarlijkste, moeilijkste en onhandelbaarste conflicten op de planeet, ik nog het eerste conflict moet zien waarvan ik het gevoel heb dat het niet kan worden veranderd. Het is uiteraard niet gemakkelijk maar het is mogelijk. Het lukte in Zuid-Afrika. Het lukte in Noord-Ierland. Het zou overal kunnen lukken. Het hangt eenvoudig weg af van ons. Het hangt af van ons, die de derde kant opnemen. Laat me je dus uitnodigen te overwegen de derde kant op te nemen, zelfs onder de vorm van een heel kleine stap. Straks hebben we een pauze. Ga gewoon naar iemand toe die van een andere cultuur, een ander land, een ander volk is, iets anders, en knoop een gesprek aan; luister naar hem. Dat is een handeling van de derde kant. Dat is de Abraham-route bewandelen. Na een TEDTalk, waarom geen TEDWalk?
(Laughter)
Laat ik je achterlaten
So let me just leave you with three things. One is, the secret to peace is the third side. The third side is us. Each of us, with a single step, can take the world, can bring the world a step closer to peace. There's an old African proverb that goes: "When spiderwebs unite, they can halt even the lion." If we're able to unite our third-side webs of peace, we can even halt the lion of war.
met drie dingen. Het eerste is: het geheim voor vrede is de derde kant. De derde kant zijn wij, ieder van ons, kan met een enkele stap, de wereld een stap dichter bij vrede brengen. Een oud Afrikaans spreekwoord zegt: "Als spinnenwebben samenspannen, kunnen ze zelfs de leeuw aan." Als we zouden kunnen onze vredewebben van de derde kant samenspannen, kunnen we zelfs de leeuw van de oorlog aan.
Thank you very much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(Applaus)