So, my mother's a pediatrician, and when I was young, she'd tell the craziest stories that combined science with her overactive imagination. One of the stories she told was that if you eat a lot of salt, all of the blood rushes up your legs, through your body, and shoots out the top of your head, killing you instantly.
Mijn moeder is kinderarts en toen ik klein was, vertelde ze me de meest rare verhalen die een mengelmoes waren van wetenschap en een overactieve fantasie. Een van haar verhalen ging over wat er gebeurt als je te veel zout eet: al je bloed stroomt vanuit je benen omhoog door je lichaam en vliegt zo je hoofd uit, waarop je op slag dood bent.
(Laughter)
(Gelach)
She called it "high blood pressure."
Ze noemde dit 'hoge bloeddruk'.
(Laughter)
(Gelach)
This was my first experience with science fiction, and I loved it. So when I started to write my own science fiction and fantasy, I was surprised that it was considered un-African. So naturally, I asked, what is African? And this is what I know so far: Africa is important. Africa is the future. It is, though. And Africa is a serious place where only serious things happen.
Dit was mijn eerste kennismaking met sciencefiction en ik vond het geweldig. Dus toen ik mijn eigen sciencefiction en fantasy begon te schrijven, was ik verbaasd dat men het on-Afrikaans vond. Waarop ik natuurlijk vroeg: "Wat is dan wel Afrikaans?" En dit is wat ik tot nu toe weet: Afrika is belangrijk. Afrika is de toekomst. Echt waar. En Afrika is een ernstige plek waar alleen maar ernstige dingen gebeuren.
So when I present my work somewhere, someone will always ask, "What's so important about it? How does it deal with real African issues like war, poverty, devastation or AIDS?" And it doesn't. My work is about Nairobi pop bands that want to go to space or about seven-foot-tall robots that fall in love. It's nothing incredibly important. It's just fun, fierce and frivolous, as frivolous as bubble gum -- "AfroBubbleGum."
Wanneer ik mijn werk ergens presenteer, is er dus altijd wel iemand die vraagt: "Waarom is jouw werk zo belangrijk? Hoe gaat het om met de echte Afrikaanse problemen, zoals oorlog, armoede, verwoesting of AIDS?" En dat doet het dus niet. Mijn verhalen gaan over popbandjes uit Nairobi die naar de ruimte willen reizen of over twee meter hoge robots die verliefd worden. Het zijn helemaal geen belangrijke dingen. Het is gewoon leuk, stoer en luchtig, zo luchtig als kauwgum -- 'AfroBubbleGum'.
So I'm not saying that agenda art isn't important; I'm the chairperson of a charity that deals with films and theaters that write about HIV and radicalization and female genital mutilation. It's vital and important art, but it cannot be the only art that comes out of the continent. We have to tell more stories that are vibrant. The danger of the single story is still being realized. And maybe it's because of the funding. A lot of art is still dependent on developmental aid. So art becomes a tool for agenda. Or maybe it's because we've only seen one image of ourselves for so long that that's all we know how to create. Whatever the reason, we need a new way, and AfroBubbleGum is one approach. It's the advocacy of art for art's sake. It's the advocacy of art that is not policy-driven or agenda-driven or based on education, just for the sake of imagination: AfroBubbleGum art.
Ik zeg dus niet dat kunst met een agenda niet belangrijk is; ik ben voorzitter van een liefdadigheidsinstelling die zich inzet voor film en theater over HIV en radicalisering, en over genitale verminking bij vrouwen. Die kunst is ontzettend belangrijk, maar het moet niet de enige kunstvorm zijn die van ons continent komt. We moeten meer verhalen vertellen die bruisen. We lopen nog steeds in de val van een eenzijdig verhaal. Misschien komt dat door de funding. Veel kunst is nog altijd afhankelijk van ontwikkelingsgeld. Hierdoor komt de kunst in dienst van een agenda te staan. Of misschien hebben we zo lang zo'n eenzijdig beeld van onszelf gehad dat we alleen maar dat soort kunst kunnen maken. Wat de reden ook is, we moeten een manier vinden en AfroBubbleGum kan daarbij helpen. Het stimuleert kunst om gewoon kunst te zijn. Het stimuleert kunst die geen uitvloeisel is van de politiek, of van een politieke agenda, of gebaseerd is op onderwijs, maar gewoon om de fantasie te prikkelen: AfroBubbleGum kunst.
And we can't all be AfroBubbleGumists. We have to judge our work for its potential poverty porn pitfalls. We have to have tests that are similar to the Bechdel test, and ask questions like: Are two or more Africans in this piece of fiction healthy? Are those same Africans financially stable and not in need of saving? Are they having fun and enjoying life? And if we can answer yes to two or more of these questions, then surely we're AfroBubbleGumists.
We hoeven niet allemaal AfroBubbleGummers te zijn. We moeten ervoor waken dat ons werk niet alleen maar over armoede gaat. We moeten testen hebben zoals de Bechdel test en vragen stellen zoals: zijn twee of meer Afrikanen in dit verzonnen verhaal gezond? Hebben diezelfde Afrikanen een stabiel inkomen en hoeven ze niet gered te worden? Hebben ze lol en plezier in het leven? En als we twee of meer van die vragen met 'ja' kunnen beantwoorden dan zijn we zeker AfroBubbleGummers.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
And fun is political, because imagine if we have images of Africans who were vibrant and loving and thriving and living a beautiful, vibrant life. What would we think of ourselves then? Would we think that maybe we're worthy of more happiness? Would we think of our shared humanity through our shared joy? I think of these things when I create. I think of the people and the places that give me immeasurable joy, and I work to represent them. And that's why I write stories about futuristic girls that risk everything to save plants or to race camels or even just to dance, to honor fun, because my world is mostly happy.
En plezier is ook politiek, want stel dat we Afrikanen beschrijven als levendig, als liefhebbende en welvarende mensen die een mooi en bruisend leven leiden. Hoe zouden we dan over onszelf denken? Zouden we dan denken dat we wat meer geluk in ons leven verdienen? En dat we onze menselijkheid delen door ons gezamenlijk geluksgevoel? Hier denk ik over na als ik schrijf. Ik denk aan de mensen en plekken die me zo veel geluk brengen en dat wil ik uitbeelden in m'n werk. Daarom schrijf ik verhalen over futuristische meisjes die alles op het spel zetten om planten te redden, of om aan kamelenraces mee te doen, of gewoon om te dansen, om plezier een ereplek te geven, want mijn wereld is vooral vrolijk.
And I know happiness is a privilege in this current splintered world where remaining hopeful requires diligence. But maybe, if you join me in creating, curating and commissioning more AfroBubbleGum art, there might be hope for a different view of the world, a happy Africa view where children are strangely traumatized by their mother's dark sense of humor,
En ik besef dat geluk een privilege is in deze huidige versplinterde wereld, waar het vasthouden aan hoop om doorzettingsvermogen vraagt. Maar wie weet, als iedereen zich inzet voor het maken en stimuleren van meer AfroBubbleGum kunst, dan ontstaat er hopelijk een andere kijk op de wereld, een vrolijk beeld van Afrika, waar kinderen alleen maar trauma's overhouden aan de zwarte humor van hun moeder,
(Laughter)
(Gelach)
but also they're claiming fun, fierce and frivolous art in the name of all things unseriously African. Because we're AfroBubbleGumists and there's so many more of us than you can imagine.
maar waar ze ook grappige, stoere en luchtige kunst maken gebaseerd op al die onserieuze Afrikaanse dingen. Omdat we AfroBubbleGummers zijn en we zijn met zo veel meer dan je je kan voorstellen.
Thank you so much.
Heel hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)