So, my mother's a pediatrician, and when I was young, she'd tell the craziest stories that combined science with her overactive imagination. One of the stories she told was that if you eat a lot of salt, all of the blood rushes up your legs, through your body, and shoots out the top of your head, killing you instantly.
Édesanyám gyermekorvos, és mikor kicsi voltam, a legőrültebb történeteket mesélte nekem, melyekben keveredett a tudomány és az ő túlságosan élénk fantáziája. Az egyik történet szerint, ha sok sót eszünk, az összes vér felszökik a lábunkból, a testünkön át kilövell a fejünk búbjából, és rögtön meg is halunk.
(Laughter)
(Nevetés)
She called it "high blood pressure."
Ez szerinte a "magas vérnyomás".
(Laughter)
(Nevetés)
This was my first experience with science fiction, and I loved it. So when I started to write my own science fiction and fantasy, I was surprised that it was considered un-African. So naturally, I asked, what is African? And this is what I know so far: Africa is important. Africa is the future. It is, though. And Africa is a serious place where only serious things happen.
Ez volt az első sci-fi élményem, és imádtam. Mikor elkezdtem írni saját sci-fi és fantasy műveimet, meglepődtem, hogy nem tartották őket elég afrikainak. Erre természetesen azt kérdeztem, hogy mi az, hogy afrikai? Erről egyelőre ennyit tudtam meg: Afrika fontos. Afrika a jövő. Tényleg egyébként. Afrika komoly hely, ahol csak komoly dolgok történnek.
So when I present my work somewhere, someone will always ask, "What's so important about it? How does it deal with real African issues like war, poverty, devastation or AIDS?" And it doesn't. My work is about Nairobi pop bands that want to go to space or about seven-foot-tall robots that fall in love. It's nothing incredibly important. It's just fun, fierce and frivolous, as frivolous as bubble gum -- "AfroBubbleGum."
Mikor bemutatom valahol a munkám, valaki mindig megkérdezi: "Mi ebből a fontos? Mennyiben érint ez olyan valós afrikai problémákat, mint a háború, a szegénység, a pusztítás vagy az AIDS?" Sehogy. Az írásaim nairobi pop bandákról szólnak, akik az űrbe vágynak, vagy kétméteres robotokról, akik szerelembe esnek. Nincs bennük semmi hihetetlenül fontos. Csak viccesek, energikusak és könnyedek, könnyedek, mint egy rágógumi – "AfroBubbleGum".
So I'm not saying that agenda art isn't important; I'm the chairperson of a charity that deals with films and theaters that write about HIV and radicalization and female genital mutilation. It's vital and important art, but it cannot be the only art that comes out of the continent. We have to tell more stories that are vibrant. The danger of the single story is still being realized. And maybe it's because of the funding. A lot of art is still dependent on developmental aid. So art becomes a tool for agenda. Or maybe it's because we've only seen one image of ourselves for so long that that's all we know how to create. Whatever the reason, we need a new way, and AfroBubbleGum is one approach. It's the advocacy of art for art's sake. It's the advocacy of art that is not policy-driven or agenda-driven or based on education, just for the sake of imagination: AfroBubbleGum art.
Nem azt mondom, hogy az aktuális ügyekkel foglalkozó művészet nem fontos. Elnöke vagyok egy jótékonysági szervezetnek, mely a HIV-ről, a radikalizálódásról, a női nemi szervek megcsonkításról szóló filmekkel és színdarabokkal foglalkozik. A művészetnek ez a formája is lényeges és fontos, de nem lehet ez az egyetlen művészeti forma, ami elhagyja a kontinenst. Más történeteket is el kell mesélnünk, melyek tele vannak élettel. Az egyoldalú történetmondás veszélyeit csak most kezdik felismerni. Talán a finanszírozás az oka. Sok művészeti forma még ma is fejlesztési támogatásoktól függ. Ezért a művészet egy aktuális ügy eszközévé válik. Az is lehet az ok, hogy sokáig egyetlen képet láttunk magunkról, és csak ezt tudjuk megalkotni. De bármi is legyen az ok, új irányra van szükségünk, és az AfroBubbleGum egy új szemlélet. Művészetpártolás a művészetért. A művészetet nem bizonyos irányelvek, egy bizonyos ügy vagy oktatási cél érdekében támogatja – csak a képzelet számít. Ez az AfroBubbleGum művészet.
And we can't all be AfroBubbleGumists. We have to judge our work for its potential poverty porn pitfalls. We have to have tests that are similar to the Bechdel test, and ask questions like: Are two or more Africans in this piece of fiction healthy? Are those same Africans financially stable and not in need of saving? Are they having fun and enjoying life? And if we can answer yes to two or more of these questions, then surely we're AfroBubbleGumists.
Nem lehetünk persze mind AfroBubbleGum művészek. Meg kell nézzük, vannak-e a munkáinkban esetleges szegénység-pornó csapdák. Olyan tesztekre van szükség, mint a Bechdel-teszt, és olyan kérdéseket kell feltennünk, mint például: Van-e legalább két egészséges afrikai ebben a műben? Stabil az anyagi helyzetük? Olyanok, akik nem szorulnak segítségre? Jól érzik magukat és élvezik az életet? Ha a válasz két vagy több kérdésre igen, biztosan AfroBubbleGum művészek vagyunk.
(Laughter)
(Nevetés)
(Applause)
(Taps)
And fun is political, because imagine if we have images of Africans who were vibrant and loving and thriving and living a beautiful, vibrant life. What would we think of ourselves then? Would we think that maybe we're worthy of more happiness? Would we think of our shared humanity through our shared joy? I think of these things when I create. I think of the people and the places that give me immeasurable joy, and I work to represent them. And that's why I write stories about futuristic girls that risk everything to save plants or to race camels or even just to dance, to honor fun, because my world is mostly happy.
A jókedv politikai kérdés. Mert hát képzeljük el, ha a kép életvidám afrikaiakat mutatna, akik szeretetteljesek, jól boldogulnak, az életük szép és vidám. Mit gondolnánk akkor magunkról? Talán azt gondolnánk, több boldogságra vagyunk hivatottak? Vagy hogy olyanok vagyunk, mint mások, és akár boldogok is lehetünk együtt? Ezekre a dolgokra gondolok, amikor alkotok. Emberekre és helyekre, melyek mérhetetlen boldogsággal töltenek el. Ezt szeretném a munkáimban bemutatni. Ezért írok történeteket futurisztikus lányokról, akik mindent kockáztatva növényeket mentenek, vagy teveversenyen vesznek részt, vagy egyszerűen csak táncolnak, és így tisztelegnek a jókedvnek. Az én világom ugyanis többnyire boldog.
And I know happiness is a privilege in this current splintered world where remaining hopeful requires diligence. But maybe, if you join me in creating, curating and commissioning more AfroBubbleGum art, there might be hope for a different view of the world, a happy Africa view where children are strangely traumatized by their mother's dark sense of humor,
Tudom, hogy a boldogság kiváltság jelenlegi, szilánkosra tört világunkban, ahol a remény erőfeszítést igényel. De talán ha több AfroBubbleGum művet hozunk létre közösen, vagy segítjük ezek létrejöttét, talán lesz remény egy másik világszemléletre, egy "boldog Afrika" szemléletre, ahol a gyermekeket furcsa mód csak annyi sokk érte, hogy az anyukájuknak sötét volt a humora,
(Laughter)
(Nevetés)
but also they're claiming fun, fierce and frivolous art in the name of all things unseriously African. Because we're AfroBubbleGumists and there's so many more of us than you can imagine.
de emellett igénylik a vidám, energikus és könnyed művészetet, mely minden ízében komolytalanul afrikai. Mert mi AfroBubbleGum művészek sokkal többen vagyunk, mint képzelnék.
Thank you so much.
Nagyon szépen köszönöm.
(Applause)
(Taps)