Λοιπόν, η μητέρα μου είναι παιδίατρος, και όταν ήμουν μικρή, μου έλεγε τις πιο τρελές ιστορίες που συνδύαζαν την επιστήμη και τη φαντασία της. Μια ιστορία που μου είχε πει ήταν ότι αν φας πολύ αλάτι, το αίμα ξεκινά από τα πόδια σου, περνά από το σώμα σου, και πετάγεται έξω από το κεφάλι σου, σκοτώνοντάς σε άμεσα
So, my mother's a pediatrician, and when I was young, she'd tell the craziest stories that combined science with her overactive imagination. One of the stories she told was that if you eat a lot of salt, all of the blood rushes up your legs, through your body, and shoots out the top of your head, killing you instantly.
(Γέλια)
(Laughter)
Το ονόμασε «ψηλή πίεση αίματος».
She called it "high blood pressure."
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την επιστημονική φαντασία, και τη λάτρεψα. Έτσι όταν άρχισα να γράφω δική μου επιστημονική φαντασία, παραξενεύτηκα που την είδαν ως μη Αφρικανική. Φυσικά ρώτησα, τι είναι Αφρικανικό; Και αυτά μάζεψα μέχρι τώρα: Η Αφρική είναι σημαντική. Η Αφρική είναι το μέλλον. Και όμως είναι. Η Αφρική είναι ένα σοβαρό μέρος όπου μόνο σοβαρά πράγματα συμβαίνουν
This was my first experience with science fiction, and I loved it. So when I started to write my own science fiction and fantasy, I was surprised that it was considered un-African. So naturally, I asked, what is African? And this is what I know so far: Africa is important. Africa is the future. It is, though. And Africa is a serious place where only serious things happen.
Έτσι όταν παρουσιάζω τη δουλειά μου κάπου, κάποιος θα ρωτήσει «Τι την κάνει τόσο σημαντική; Πώς πραγματεύεται πραγματικά Αφρικανικά προβλήματα όπως ο πόλεμος, η φτώχεια, η απελπισία η το AIDS;» Και δεν το κάνει. Η δουλεία μου είναι για συγκροτήματα ποπ του Ναϊρόμπι που θέλουν να πάνε στο διάστημα ή για ρομπότ τρία μέτρα που ερωτεύονται. Δεν είναι κάτι σημαντικό. Είναι απλά διασκεδαστική, δυναμική και ανέμελη, όσο ανέμελη είναι η τσιχλόφουσκα -- «ΑφροΤσιχλόφουσκα».
So when I present my work somewhere, someone will always ask, "What's so important about it? How does it deal with real African issues like war, poverty, devastation or AIDS?" And it doesn't. My work is about Nairobi pop bands that want to go to space or about seven-foot-tall robots that fall in love. It's nothing incredibly important. It's just fun, fierce and frivolous, as frivolous as bubble gum -- "AfroBubbleGum."
Δε λέω ότι η τέχνη με ατζέντα δεν είναι σημαντική, εξάλλου είμαι πρόεδρος σε φιλανθρωπική που ασχολείται με ταινίες και θέατρο σχετικά με το AIDS, τη ριζοσπαστικοποίηση και τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Είναι σημαντική και ουσιώδης τέχνη, αλλά δε μπορεί να είναι η μόνη τέχνη που έρχεται από την ήπειρο. Πρέπει να πούμε και άλλες ιστορίες που είναι ζωηρές. Ο κίνδυνος με μόνο μια ιστορία είναι ότι ακόμα γράφεται. Ίσως λόγω των επιχορηγήσεων. Πολλή τέχνη εξαρτάται από βοηθήματα. Έτσι η τέχνη γίνεται εργαλείο για την ατζέντα. Ή ίσως επειδή βλέπουμε μια εικόνα του εαυτού μας για καιρό αυτή ξέρουμε να δημιουργούμε. Όποιος και αν είναι ο λόγος, χρειαζόμαστε νέο τρόπο, και η Αφρότσιχλα είναι μια ιδέα. Είναι η υπεράσπιση της τέχνης για το καλό της τέχνης. Είναι η υπεράσπιση της τέχνης που δεν είναι πολιτικά επηρεασμένη ή επηρεασμένη από ατζέντα ή βασισμένη στην εκπαίδευση για χάρη της φαντασίας: Τέχνη ΑφροΤσιχλόφουσκα.
So I'm not saying that agenda art isn't important; I'm the chairperson of a charity that deals with films and theaters that write about HIV and radicalization and female genital mutilation. It's vital and important art, but it cannot be the only art that comes out of the continent. We have to tell more stories that are vibrant. The danger of the single story is still being realized. And maybe it's because of the funding. A lot of art is still dependent on developmental aid. So art becomes a tool for agenda. Or maybe it's because we've only seen one image of ourselves for so long that that's all we know how to create. Whatever the reason, we need a new way, and AfroBubbleGum is one approach. It's the advocacy of art for art's sake. It's the advocacy of art that is not policy-driven or agenda-driven or based on education, just for the sake of imagination: AfroBubbleGum art.
Δε μπορούμε να είμαστε όλοι ΑφροΤσιχλόφουσκοι. Πρέπει να κρίνουμε τη δουλειά μας για τα πιθανά προβλήματα της. Πρέπει να κάνουμε ελέγχους όπως του Μπεχτέλ, και να ρωτούμε: Είναι δύο ή παραπάνω Αφρικανοί υγιείς σε αυτή την ιστορία; Είναι καλά οικονομικά και δεν κινδυνεύουν από τη πείνα; Ζουν τη ζωή τους και την απολαμβάνουν; Αν απαντήσουμε ναι σε δυο ή περισσότερες ερωτήσεις, τότε είμαστε ΑφροΤσιχλόφουσκοι.
And we can't all be AfroBubbleGumists. We have to judge our work for its potential poverty porn pitfalls. We have to have tests that are similar to the Bechdel test, and ask questions like: Are two or more Africans in this piece of fiction healthy? Are those same Africans financially stable and not in need of saving? Are they having fun and enjoying life? And if we can answer yes to two or more of these questions, then surely we're AfroBubbleGumists.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και η χαρά είναι πολιτική, γιατί φανταστείτε εικόνες από Αφρικανούς που είναι ζωηροί αγαπησιάρικοι και διαπρέπουν και ζουν μια όμορφη, ζωντανή ζωή. Τι θα σκεφτόμασταν τότε για τους εαυτούς μας; Θα σκεφτόμασταν ότι αξίζουμε περισσότερη ευτυχία; Θα σκεφτόμασταν τη μοιρασμένη ανθρωπιά μας μέσα από τη μοιρασμένη μας χαρά; Αυτά σκέφτομαι όταν δημιουργώ. Σκέφτομαι τα άτομα και τους τόπους που μου δίνουν απέραντη χαρά, και δουλεύω για να τις εκπροσωπώ. Και για αυτό γράφω ιστορίες για τολμηρά κορίτσια που ρισκάρουν τα πάντα για να σώσουν φυτά ή τρέχουν με καμήλες, ή να χορεύουν, για να τιμήσω τη χαρά επειδή ο κόσμος μου είναι χαρούμενος
And fun is political, because imagine if we have images of Africans who were vibrant and loving and thriving and living a beautiful, vibrant life. What would we think of ourselves then? Would we think that maybe we're worthy of more happiness? Would we think of our shared humanity through our shared joy? I think of these things when I create. I think of the people and the places that give me immeasurable joy, and I work to represent them. And that's why I write stories about futuristic girls that risk everything to save plants or to race camels or even just to dance, to honor fun, because my world is mostly happy.
Και ξέρω ότι η ευτυχία είναι προνόμιο σε αυτό το μοιρασμένο κόσμο που για να έχεις ελπίδα είναι δύσκολο. Ίσως αν έρθετε μαζί μου να δημιουργήσουμε και να προωθήσουμε περισσότερη τέχνη Αφροτσιχλόφουσκας, μπορεί να υπάρξει ελπίδα για διαφορετική ματιά στο κόσμο, μια χαρούμενη όψη της Αφρικής όπου τα παιδιά τραυματίζονται από το μαύρο χιούμορ της μαμάς τους,
And I know happiness is a privilege in this current splintered world where remaining hopeful requires diligence. But maybe, if you join me in creating, curating and commissioning more AfroBubbleGum art, there might be hope for a different view of the world, a happy Africa view where children are strangely traumatized by their mother's dark sense of humor,
(Γέλια)
(Laughter)
που ζητούν χαρά ζωηρή και δυναμική τέχνη στο όνομα όσων μη Αφρικανικών. Επειδή είμαστε ΑφροΤσιχλόφουσκοι και υπάρχουν περισσότεροι από ό,τι φαντάζεστε.
but also they're claiming fun, fierce and frivolous art in the name of all things unseriously African. Because we're AfroBubbleGumists and there's so many more of us than you can imagine.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)