It is often said that the stories of history are written by its victors, but if this is true, what becomes of the downtrodden, and how can they ever hope to aspire for something greater if they are never told the stories of their own glorious pasts?
נאמר לעיתים קרובות שסיפורי ההיסטוריה נכתבים על ידי המנצחים, אבל אם זה נכון, מה נהיה מהנרדפים, ואיך הם יכולים לקוות לשאוף למשהו טוב יותר אם מעולם לא סיפרו להם את סיפורי התהילה מהעבר שלהם?
Ostensibly, I stand before you as a mere maker of clothing, but within the folds of ancient fabrics and modern textiles, I have found a higher calling. Through my work as a designer, I've discovered the importance of providing representation for the marginalized members of our society, and the importance of telling the most vulnerable among us that they no longer have to compromise themselves just so they can fit in with an uncompromising majority. It turns out that fashion, a discipline many of us consider to be trivial, can actually be a powerful tool for dismantling bias and bolstering the self-images of underrepresented populations.
לכאורה, אני עומד בפניכם כיוצר בגדים סתמי, אבל בתוך קפליי הבדים העתיקים והאריגים המודרנים, נגלתה לי הארה. תוך כדי העבודה שלי כמעצב, גיליתי את החשיבות של מתן יצוג לתושבי השוליים של החברה שלנו, והחשיבות בלספר לפגיעים ביותר בנינו שהם לא צריכים יותר להתפשר על עצמם רק בשביל שהם יוכלו להשתלב עם הרוב הלא מתפשר. מתברר שאופנה, הרגל שרבים מאיתנו מחשיבים כטריביטאלי, יכול בעצם להיות כלי עוצמתי לפירוק הדעה הקדומה וחיזוק הדימוי העצמי של האוכלוסיות הלא מיוצגות,
My interest in using design as a vehicle for social change happens to be a personal one. As a Nigerian American, I know how easily the term "African" can slip from being an ordinary geographic descriptor to becoming a pejorative. For those of us from this beautiful continent, to be African is to be inspired by culture and to be filled with undying hope for the future. So in an attempt to shift the misguided perceptions that many have about the place of my birth, I use design as a means to tell stories, stories about joy, stories about triumph, stories about perseverance all throughout the African diaspora.
העניין שלי בשימוש באופנה ככלי לשינוי חברתי במקרה הוא אישי. כאמריקאי ניגרי, אני יודע באיזו קלות המונח "אפריקאי" יכול להחליק מלהיות מתואר גאוגרפי רגיל ולהפוך למזלזל. בשביל האנשים מאיתנו שמן היבשת היפה הזו להיות אפריקאי זה לקבל השראה מן התרבות ולהיות מלאים בתקווה נצחית אל העתיד. אז בניסיון לשנות התפיסה המוטעית שלרבים יש לגביי מקום הולדתי, אני משתמש בעיצוב כאמצעי לספר סיפורים, סיפורים על שמחה, סיפורים על ניצחון סיפורים על התמדה לכל אורך התפוצות האפריקאיות.
I tell these stories as a concerted effort to correct the historical record, because, no matter where any of us is from, each of us has been touched by the complicated histories that brought our families to a foreign land. These histories shape the way we view the world, and they mold the biases we carry around with us. To combat these biases, my work draws aesthetics from different parts of the globe and crafts a narrative about the importance of fighting for inclusivity. By refashioning images from classic European art and marrying them with African aesthetics, I am able to recast people of color in roles of prominence, providing them with a degree of dignity they didn't have in earlier times. This approach subverts the historically accepted narrative of African inferiority, and it serves as inspiration for people of color who have grown wary of seeing themselves depicted without sophistication and without grace.
אני מספר את הסיפורים הללו כמאמץ מתואם לתיקון התיעוד ההיסטורי, בגלל, שלא משנה מאיפה כל אחד מאיתנו בא, כל אחד מאיתנו הושפע מההיסטוריה המסובכת שהביאה את המשפחות שלנו לארץ זרה. ההיסטוריה הזאת עיצבה את הדרך שבה אנחנו משקיפים על העולם, והיא מעצבת את הדעות הקדומות שאנחנו נושאים איתנו. על מנת להילחם בדעות הקדומות הללו, העבודה שלי שואבת אסתטיקה מאזורים שונים בעולם ויוצרת סיפור על החשיבות של המאבק לשיוון. על ידי עיצוב מחדש של תמונות קלאסיות מהתרבות האירופאית, ושילוב שלהם עם אסתטיקה אפריקאית, אני יכול להכניס אנשים כהיי עור לתפקידים בולטים נותן להם את מידת הכבוד שלא הייתה להם בתקופות מוקדמות יותר. הגישה הזאתי מערערת את הנרטיב המקובל של הנחיתות האפריקאית, והיא משרתת כהשראה לאנשים כהיי עור שגדלו בחשש לראות את עצמם מתוארים ללא תחכום וללא חן.
Each of these culture-bending tapestries becomes a tailored garment or a silk scarf, like the one I am very coincidentally wearing right now.
כל אחד ממרבדי הקיר חוצי התרבויות הללו הופך להיות בגד מחויט או לצעיף משי, כמו זה שאני באופן מקרי מאוד לובש כרגע.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
And even when surrounded in a structure of European classicism, these narratives boldly extoll the merits of African empowerment. In this way, the tools of the masters become masterworks to celebrate those who were once subservient.
ואפילו כשמוקפים במבנה של קלאסיקות אירופאיות, הנרטיבים הללו מהללים באומץ את הזכות של העצמה אפריקאית. בדרך הזו, הכלים של האדונים הופכים ליצירות מופת בשביל לחגוג על אלו שהיו פעם כפופים.
This metaphor extends beyond the realm of art and out into the real world. Whether worn by refugees or world-changing entrepreneurs, when people are allowed the freedom to present themselves in a manner that celebrates their own unique identities, a magical thing happens. We stand taller. We're more proud and self-aware because we're presenting our true, authentic selves. And those of us who are around them in turn become more educated, more open and more tolerant of their different points of view. In this way, the clothes that we wear can be a great illustration of diplomatic soft power. The clothes that we wear can serve as bridges between our seemingly disparate cultures.
המטאפורה הזו משתרעת מעבר לתחום האומנות ויוצאת אל תוך העולם האמיתי. אם נלבשת על ידי פליטים או על ידי יזמים משני עולם, שלאנשים יש את החופש להציג את עצמם באופן שחוגג את הזהות היחודית שלהם, דבר קסום קורה. אנחנו עומדים איתן. אנחנו יותר גאים ויותר מודעים לעצמנו בגלל שאנחנו מציגים את עצמנו האמיתיים והאותנטים, ואלה מאיתנו שסביבם בתמורה נהיים יותר מחונכים יותר פתוחים וסובלניים כלפיי נקודת המבט השונה שלהם. בדרך זו, הבגדים אותם אנחנו לובשים יכולים להיות דוגמא מעולה להשפעה דיפלומטית. הבגדים שאנחנו לובשים יכולים לשרת בתור גשרים בין התרבויות הנפרדות שלנו לכאורה.
And so, yeah, ostensibly I stand before you as a mere maker of clothing. But my work has always been about more than fashion. It has become my purpose to rewrite the cultural narratives so that people of color can be seen in a new and nuanced light, and so that we, the proud children of sub-Saharan Africa, can traverse the globe while carrying ourselves with pride.
אז, כן, לכאורה אני עומד מולכם כיוצר בגדים סתמי. אבל העבודה שלי מאז ומתמיד הייתה יותר מאופנה. זה הפך למטרה שלי לשכתב את הנרטיב התרבותי על מנת שאנשים כהיי עור יוכלו להיראות באור חדש, ושאנחנו, הילדים הגאים של אפריקה שמדרום לסהרה, נוכל לחצות את הגלובוס בעודנו נושאים את עצמנו עם גאווה.
It was indeed true that the stories of history were told by its old victors, but I am of a new generation. My work speaks for those who will no longer let their futures be dictated by a troubled past. Today, we stand ready to tell our own stories without compromise, without apologies. But the question still remains: are you prepared for what you are about to hear? I hope you are, because we are coming regardless.
זה היה אכן נכון שהסיפורים שבהיסטוריה סופרו על ידי המנצחים הישנים שלה, אבל אני מדור חדש. העבודה שלי מדברת בשביל אלו שלא יתנו יותר לעתיד שלהם להיות מוכתב על ידי העבר המעוכר. היום, אנחנו עומדים מוכנים לספר את הסיפורים שלנו ללא פשרות, ללא התנצלויות. אבל השאלה נשארת: האם אתם מוכנים למה שאתם עומדים לשמוע? אני מקווה שאתם כן, בגלל שאנחנו באים למרות זאת.
(Applause)
(מחיאות כפיים)