I once said, "If you want to liberate a society, all you need is the Internet." I was wrong.
Ik zei ooit: "Om een samenleving te bevrijden heb je slechts het internet nodig." Ik had het mis.
I said those words back in 2011, when a Facebook page I anonymously created helped spark the Egyptian revolution. The Arab Spring revealed social media's greatest potential, but it also exposed its greatest shortcomings. The same tool that united us to topple dictators eventually tore us apart. I would like to share my own experience in using social media for activism, and talk about some of the challenges I have personally faced and what we could do about them.
Ik zei die woorden in 2011, toen mijn anonieme facebookpagina de Egyptische revolutie hielp ontketenen. De Arabische Lente onthulde het grootste potentieel van sociale media, maar legde ook haar grootste tekortkomingen bloot. Het middel dat ons verenigde om dictatoren ten val te brengen dreef ons uiteindelijk uit elkaar. Ik zal jullie vertellen hoe ik sociale media voor activisme gebruikte, met welke uitdagingen ik geconfronteerd werd en wat we daaraan kunnen doen.
In the early 2000s, Arabs were flooding the web. Thirsty for knowledge, for opportunities, for connecting with the rest of the people around the globe, we escaped our frustrating political realities and lived a virtual, alternative life. Just like many of them, I was completely apolitical until 2009. At the time, when I logged into social media, I started seeing more and more Egyptians aspiring for political change in the country. It felt like I was not alone.
In het begin van deze eeuw overspoelden Arabieren het internet. Uit verlangen naar kennis en mogelijkheden, naar contact met mensen elders op de wereld, ontsnapten we aan onze frustrerende politieke realiteit en leefden een virtueel, alternatief leven. Zoals velen van hen was ik apolitiek tot 2009. Toen ik me op de sociale media aanmeldde, ontmoette ik steeds meer Egyptenaren die streefden naar politieke verandering in het land. Ik stond niet langer alleen.
In June 2010, Internet changed my life forever. While browsing Facebook, I saw a photo, a terrifying photo, of a tortured, dead body of a young Egyptian guy. His name was Khaled Said. Khaled was a 29-year-old Alexandrian who was killed by police. I saw myself in his picture. I thought, "I could be Khaled."
In juni 2010 veranderde het internet mijn leven voorgoed. Bij het bekijken van Facebook zag ik een foto, een afschuwelijke foto, van het gemartelde lijk van een jonge Egyptenaar. Zijn naam was Khaled Said. Khaled was 29, inwoner van Alexandrië en door de politie gedood. Ik zag mezelf in die foto. Ik dacht: ik had Khaled kunnen zijn.
I could not sleep that night, and I decided to do something. I anonymously created a Facebook page and called it "We are all Khaled Said." In just three days, the page had over 100,000 people, fellow Egyptians who shared the same concern. Whatever was happening had to stop.
Ik kon die nacht niet slapen en besloot in actie te komen. Ik creëerde een anonieme Facebookpagina getiteld 'Wij zijn allen Khaled Said'. Binnen drie dagen had de pagina meer dan 100.000 volgers, allemaal landgenoten met dezelfde bezorgdheid. Wat hier gebeurde moest stoppen.
I recruited my co-admin, AbdelRahman Mansour. We worked together for hours and hours. We were crowdsourcing ideas from the people. We were engaging them. We were calling collectively for actions, and sharing news that the regime did not want Egyptians to know. The page became the most followed page in the Arab world. It had more fans than established media organizations and even top celebrities.
Ik wierf een medebeheerder aan: AbdelRahman Mansour. Samen werkten we vele uren. Met crowdsourcing verzamelden we de ideeën van de bevolking. We moedigden hen aan. We riepen op tot collectieve acties en deelden het nieuws dat het regime voor de Egyptenaren achterhield. De pagina werd de meest gevolgde pagina van de Arabische wereld en had meer fans dan de gevestigde media en zelfs supersterren.
On January 14, 2011, Ben Ali fled out of Tunisia after mounting protests against his regime. I saw a spark of hope. Egyptians on social media were wondering, "If Tunisia did it, why can't we?" I posted an event on Facebook and called it "A Revolution against Corruption, Injustice and Dictatorship." I posed a question to the 300,000 users of the page at the time: "Today is the 14th of January. The 25th of January is Police Day. It's a national holiday. If 100,000 of us take to the streets of Cairo, no one is going to stop us. I wonder if we could do it."
Op 14 januari 2011 ontvluchtte Ben Ali Tunesië vanwege groeiende protesten tegen zijn regime. Ik zag een sprankje hoop. Egyptenaren vroegen zich af op sociale media: 'Wat in Tunesië kan, kan hier toch ook?' Ik maakte een evenement aan op Facebook genaamd 'Een revolutie tegen corruptie, onrechtvaardigheid en dictatorschap'. Ik stelde de 300.000 lezers van de pagina de volgende vraag: "Vandaag is het 14 januari. Op 25 januari is het Dag van de Politie. Dat is een nationale feestdag. Als wij met 100.000 mensen de straten van Caïro op gaan, kan niemand ons tegenhouden. Zou het ons lukken?"
In just a few days, the invitation reached over a million people, and over 100,000 people confirmed attendance. Social media was crucial for this campaign. It helped a decentralized movement arise. It made people realize that they were not alone. And it made it impossible for the regime to stop it. At the time, they didn't even understand it. And on January 25th, Egyptians flooded the streets of Cairo and other cities, calling for change, breaking the barrier of fear and announcing a new era.
Binnen enkele dagen had de uitnodiging een miljoen mensen bereikt en meer dan 100.000 mensen bevestigden hun deelname. Sociale media waren cruciaal voor deze campagne. Hierdoor kon een gedecentraliseerde beweging opstaan. Hierdoor beseften mensen dat ze niet alleen stonden. Het regime stond er machteloos tegenover. Op dat moment begrepen ze er zelfs helemaal niks van. Op 25 januari bestormden de Egyptenaren de straten van Caïro en andere steden, eisten verandering, doorbraken de barrière van angst en kondigden een nieuw tijdperk aan.
Then came the consequences. A few hours before the regime cut off the Internet and telecommunications, I was walking in a dark street in Cairo, around midnight. I had just tweeted, "Pray for Egypt. The government must be planning a massacre tomorrow."
Toen volgden de consequenties. Een paar uur voordat het regime internet en telecommunicatie blokkeerde, liep ik rond middernacht in een donkere straat in Caïro. Ik had net getweet: "Bid voor Egypte. De regering plant morgen vast een massamoord."
I was hit hard on my head. I lost my balance and fell down, to find four armed men surrounding me. One covered my mouth and the others paralyzed me. I knew I was being kidnapped by state security.
Ik kreeg een harde klap op mijn hoofd. Ik verloor mijn evenwicht en viel. Vier gewapende mannen omsingelden me. Eentje bedekte mijn mond en de anderen verlamden me. Ik wist dat ik werd ontvoerd door de inlichtingendienst.
I found myself in a cell, handcuffed, blindfolded. I was terrified. So was my family, who started looking for me in hospitals, police stations and even morgues.
Ik belandde in een cel, geboeid, geblinddoekt. Ik was doodsbang. Mijn familie ook. Ze zochten me, in het ziekenhuis, op het politiebureau en zelfs in het mortuarium.
After my disappearance, a few of my fellow colleagues who knew I was the admin of the page told the media about my connection with that page, and that I was likely arrested by state security. My colleagues at Google started a search campaign trying to find me, and the fellow protesters in the square demanded my release.
Na mijn verdwijning vertelden enkele collega's die wisten dat ik de pagina beheerde de media over mijn connectie ermee en dat de inlichtingendienst me wellicht had gearresteerd. Mijn collega's bij Google begonnen een zoektocht en de demonstranten op het plein eisten mijn vrijlating.
After 11 days of complete darkness, I was set free. And three days later, Mubarak was forced to step down. It was the most inspiring and empowering moment of my life. It was a time of great hope. Egyptians lived a utopia for 18 days during the revolution. They all shared the belief that we could actually live together despite our differences, that Egypt after Mubarak would be for all.
Na 11 dagen in complete duisternis werd ik vrijgelaten. Drie dagen later werd Mubarak tot aftreden gedwongen. Dat was het meest inspirerende en krachtigste moment in mijn leven. Het was een hoopvolle tijd. Egyptenaren leefden tijdens de revolutie 18 dagen lang in een utopie. Ze waren ervan overtuigd te kunnen samenleven ondanks hun verschillen. Egypte na Mubarak zou voor iedereen zijn.
But unfortunately, the post-revolution events were like a punch in the gut. The euphoria faded, we failed to build consensus, and the political struggle led to intense polarization. Social media only amplified that state, by facilitating the spread of misinformation, rumors, echo chambers and hate speech. The environment was purely toxic. My online world became a battleground filled with trolls, lies, hate speech. I started to worry about the safety of my family. But of course, this wasn't just about me. The polarization reached its peak between the two main powers -- the army supporters and the Islamists. People in the center, like me, started feeling helpless. Both groups wanted you to side with them; you were either with them or against them. And on the 3rd of July 2013, the army ousted Egypt's first democratically elected president, after three days of popular protest that demanded his resignation.
Maar helaas, de gebeurtenissen na de revolutie waren als een klap in het gezicht. De euforie verdween, we bereikten geen consensus, en de politieke strijd leidde tot intense polarisatie. De sociale media verergerden de situatie door het faciliteren van verspreiding van valse informatie, geruchten, klankkasten en haatzaaierij. De omgeving was vergiftigd. Mijn online-wereld werd een slagveld vol provocaties, leugens en haatzaaierij. Ik maakte me zorgen over de veiligheid van mijn gezin. Maar het draaide natuurlijk niet alleen om mij. De polarisatie bereikte een hoogtepunt tussen de twee grootste machten: de aanhangers van het leger en de islamisten. De mensen ertussenin, zoals ik, voelden zich hulpeloos. Beide groepen wilden dat je hun kant koos; je was voor of tegen hen. En op 3 juli 2013 verdreef het leger Egyptes eerste democratisch gekozen president, nadat zijn aftreden werd geëist tijdens drie dagen van protesten.
That day I made a very hard decision. I decided to go silent, completely silent. It was a moment of defeat. I stayed silent for more than two years, and I used the time to reflect on everything that happened, trying to understand why did it happen. It became clear to me that while it's true that polarization is primarily driven by our human behavior, social media shapes this behavior and magnifies its impact. Say you want to say something that is not based on a fact, pick a fight or ignore someone that you don't like. These are all natural human impulses, but because of technology, acting on these impulses is only one click away.
Die dag maakte ik een moeilijke beslissing. Ik besloot te zwijgen, compleet stil te worden. Het was een nederlaag. Ik zweeg meer dan twee jaar en ik gebruikte die tijd om na te denken over wat er was gebeurd, om te begrijpen waarom het was gebeurd. Het werd me duidelijk dat hoewel polarisatie daadwerkelijk grotendeels wordt gestimuleerd door menselijk gedrag, de sociale media het vormen en het effect ervan vergroten. Stel je wilt iets zeggen dat niet gebaseerd is op feiten, je wil ruzie zoeken of iemand negeren die je niet mag. Dit zijn natuurlijke menselijke impulsen, maar door de technologie kun je ze in gang zetten met slechts een muisklik.
In my view, there are five critical challenges facing today's social media.
Mijns inziens hebben de sociale media vijf cruciale problemen op te lossen.
First, we don't know how to deal with rumors. Rumors that confirm people's biases are now believed and spread among millions of people.
Ten eerste weten we niet hoe we met geruchten moeten omgaan. Geruchten die vooroordelen bevestigen worden geloofd en verspreid onder miljoenen mensen.
Second, we create our own echo chambers. We tend to only communicate with people that we agree with, and thanks to social media, we can mute, un-follow and block everybody else.
Ten tweede creëren we onze eigen klankkasten. We communiceren liefst alleen met mensen die onze mening delen, en dankzij sociale media gebruiken we voor alle anderen mute, un-follow en block.
Third, online discussions quickly descend into angry mobs. All of us probably know that. It's as if we forget that the people behind screens are actually real people and not just avatars.
Ten derde ontaarden online discussies snel in een woedende menigte. Dat weet vast iedereen. Het is alsof we vergeten dat de mensen achter de computers echte mensen zijn en niet alleen avatars.
And fourth, it became really hard to change our opinions. Because of the speed and brevity of social media, we are forced to jump to conclusions and write sharp opinions in 140 characters about complex world affairs. And once we do that, it lives forever on the Internet, and we are less motivated to change these views, even when new evidence arises.
Ten vierde is het erg moeilijk geworden van mening te veranderen. Door de snelheid en beknoptheid van sociale media worden we gedwongen snel te oordelen en scherpe meningen te formuleren in slechts 140 karakters over complexe mondiale zaken. En zodra we dat gedaan hebben staat het voor eeuwig op het internet en zijn we minder gemotiveerd om van mening te veranderen, zelfs als nieuwe bewijzen opduiken.
Fifth -- and in my point of view, this is the most critical -- today, our social media experiences are designed in a way that favors broadcasting over engagements, posts over discussions, shallow comments over deep conversations. It's as if we agreed that we are here to talk at each other instead of talking with each other.
Ten vijfde -- mijns inziens het meest cruciale -- het ontwerp van de hedendaagse socialemedia-ervaring faciliteert mededelen beter dan betrokkenheid, berichten beter dan discussies en oppervlakkige commentaren beter dan diepgaande gesprekken. Het lijkt alsof we hebben afgesproken tegen elkaar te praten in plaats van met elkaar.
I witnessed how these critical challenges contributed to an already polarized Egyptian society, but this is not just about Egypt. Polarization is on the rise in the whole world. We need to work hard on figuring out how technology could be part of the solution, rather than part of the problem.
Ik zag met eigen ogen hoe deze cruciale problemen bijdroegen aan een reeds gepolariseerde Egyptische maatschappij. Het gaat echter niet alleen om Egypte. Polarisatie is wereldwijd in opkomst. We moeten ons best doen uit te zoeken hoe technologie deel kan uitmaken van de oplossing in plaats van het probleem.
There's a lot of debate today on how to combat online harassment and fight trolls. This is so important. No one could argue against that. But we need to also think about how to design social media experiences that promote civility and reward thoughtfulness. I know for a fact if I write a post that is more sensational, more one-sided, sometimes angry and aggressive, I get to have more people see that post. I will get more attention.
Er is veel discussie gaande over de bestrijding van intimidatie en provocaties op het internet. Dit is zo belangrijk. Daar brengt niemand iets tegen in. Maar we moeten ook nadenken over socialemedia-ervaringen die hoffelijkheid promoten en betrokkenheid belonen. Ik weet zeker dat als ik een bericht schrijf dat sensationeel is, eenzijdig en soms boos en agressief, het door meer mensen gelezen wordt. Ik zal meer aandacht krijgen.
But what if we put more focus on quality? What is more important: the total number of readers of a post you write, or who are the people who have impact that read what you write? Couldn't we just give people more incentives to engage in conversations, rather than just broadcasting opinions all the time? Or reward people for reading and responding to views that they disagree with? And also, make it socially acceptable that we change our minds, or probably even reward that? What if we have a matrix that says how many people changed their minds, and that becomes part of our social media experience? If I could track how many people are changing their minds, I'd probably write more thoughtfully, trying to do that, rather than appealing to the people who already agree with me and "liking" because I just confirmed their biases.
Maar wat als we focussen op kwaliteit? Wat is belangrijker: het aantal lezers van je bericht of welke invloedrijke mensen jouw berichten lezen? Kunnen we de mensen niet stimuleren om deel te nemen aan gesprekken, in plaats van de hele tijd hun mening te verkondigen? Of de mensen belonen voor het lezen van en antwoorden op meningen die ze niet delen? En kunnen we het acceptabel maken om van mening te veranderen, of het zelfs belonen? Wat als we een matrix bijhielden over hoeveel mensen van mening veranderen en dat deel maken van onze socialemedia-ervaring? Als ik kon bijhouden hoeveel mensen van mening veranderen, zou ik waarschijnlijk meer nadenken over wat ik schreef, in plaats van een beroep te doen op mensen die het al met me eens zijn en die 'liken' omdat ik zojuist hun vooroordelen bevestigde.
We also need to think about effective crowdsourcing mechanisms, to fact-check widely spread online information, and reward people who take part in that. In essence, we need to rethink today's social media ecosystem and redesign its experiences to reward thoughtfulness, civility and mutual understanding.
We moeten ook nadenken over effectieve crowdsourcingmechanismes om wijdverspreide informatie te toetsen aan de feiten en de deelnemers daarvoor belonen. Eigenlijk moeten we het huidige ecosysteem van de sociale media opnieuw bekijken en de ervaringen herontwerpen, zodat deze betrokkenheid, beleefdheid en wederzijds begrip belonen.
As a believer in the Internet, I teamed up with a few friends, started a new project, trying to find answers and explore possibilities. Our first product is a new media platform for conversations. We're hosting conversations that promote mutual understanding and hopefully change minds. We don't claim to have the answers, but we started experimenting with different discussions about very divisive issues, such as race, gun control, the refugee debate, relationship between Islam and terrorism. These are conversations that matter.
Omdat ik sterk in het internet geloof, heb ik met een team van vrienden een nieuw project opgestart om antwoorden te vinden en mogelijkheden te onderzoeken. Ons eerste product is een nieuw media platform voor conversaties. We hosten conversaties die wederzijds begrip promoten en hopelijk meningen doen veranderen. We beweren niet de antwoorden te hebben, maar experimenteren met verschillende discussies over controversiële vraagstukken, zoals rassen, wapencontrole, het vluchtelingendebat, de relatie tussen de Islam en terrorisme. Dit zijn belangrijke gesprekken.
Today, at least one out of three people on the planet have access to the Internet. But part of this Internet is being held captive by the less noble aspects of our human behavior.
Tegenwoordig heeft minstens een op de drie mensen op aarde toegang tot het internet. Maar een deel van dit internet wordt nu gegijzeld door de minder nobele kanten van ons menselijke gedrag.
Five years ago, I said, "If you want to liberate society, all you need is the Internet."
Vijf jaar geleden zei ik: "Om de maatschappij te bevrijden heb je alleen het internet nodig."
Today, I believe if we want to liberate society, we first need to liberate the Internet.
Vandaag geloof ik dat om de maatschappij te bevrijden, we eerst het internet moeten bevrijden.
Thank you very much.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)