This is Revolution 2.0. No one was a hero. No one was a hero. Because everyone was a hero. Everyone has done something. We all use Wikipedia. If you think of the concept of Wikipedia where everyone is collaborating on content, and at the end of the day you've built the largest encyclopedia in the world. From just an idea that sounded crazy, you have the largest encyclopedia in the world.
Dit is Revolutie 2.0. Niemand was een held. Omdat iedereen een held was. Iedereen heeft iets gedaan. We gebruiken allemaal Wikipedia. Denk aan het concept van Wikipedia, waarbij iedereen bijdraagt aan de inhoud. Uiteindelijk heb je de grootste encyclopedie ter wereld gebouwd. Vanuit een idee dat krankzinnig leek, ontstond de grootste encyclopedie ter wereld.
And in the Egyptian revolution, the Revolution 2.0, everyone has contributed something, small or big. They contributed something -- to bring us one of the most inspiring stories in the history of mankind when it comes to revolutions. It was actually really inspiring to see all these Egyptians completely changing. If you look at the scene, Egypt, for 30 years, had been in a downhill -- going into a downhill. Everything was going bad. Everything was going wrong. We only ranked high when it comes to poverty, corruption, lack of freedom of speech, lack of political activism. Those were the achievements of our great regime. Yet, nothing was happening. And it's not because people were happy or people were not frustrated. In fact, people were extremely frustrated. But the reason why everyone was silent is what I call the psychological barrier of fear. Everyone was scared. Not everyone. There were actually a few brave Egyptians that I have to thank for being so brave -- going into protests as a couple of hundred, getting beaten up and arrested. But in fact, the majority were scared. Everyone did not want really to get in trouble.
In de Egyptische revolutie, de Revolutie 2.0, heeft iedereen iets bijgedragen -- klein of groot, ze hebben iets bijgedragen -- om ons één van de meest inspirerende verhalen te brengen uit de geschiedenis van de mensheid, wat revoluties betreft. Het was echt heel inspirerend om al die Egyptenaren volledig te zien veranderen. Als je het van een afstand bekijkt, dan ging Egypte al 30 jaar bergaf -- het ging bergaf. Alles ging slecht. Alles ging verkeerd. We stonden alleen bovenaan de statistieken van armoede, corruptie, gebrek aan vrije meningsuiting, gebrek aan politiek activisme. Dat waren de resultaten van ons fantastische regime. Toch gebeurde er niets. Dat was niet omdat de mensen gelukkig waren, of niet gefrustreerd. Integendeel, ze waren extreem gefrustreerd. De reden waarom iedereen zweeg, is wat ik de psychologische angstbarrière noem. Iedereen was bang. Niet iedereen. Er waren een paar moedige Egyptenaren, die ik moet danken omdat ze zo moedig waren -- die protesteerden met een paar honderd man, een pak slaag kregen en gearresteerd werden. Maar de meerderheid was bang. Iedereen wilde eigenlijk niet in de problemen geraken.
A dictator cannot live without the force. They want to make people live in fear. And that psychological barrier of fear had worked for so many years, and here comes the Internet, technology, BlackBerry, SMS. It's helping all of us to connect. Platforms like YouTube, Twitter, Facebook were helping us a lot because it basically gave us the impression that, "Wow, I'm not alone. There are a lot of people who are frustrated." There are lots of people who are frustrated. There are lots of people who actually share the same dream. There are lots of people who care about their freedom. They probably have the best life in the world. They are living in happiness. They are living in their villas. They are happy. They don't have problems. But they are still feeling the pain of the Egyptian.
Een dictator kan niet leven zonder machtsvertoon. Ze willen dat mensen in angst leven. Die psychologische angstbarrière werkte al zoveel jaren, en dan komt daar het internet, technologie, BlackBerry, sms. Het helpt ons allemaal om verbinding te komen. Platformen als YouTube, Twitter en Facebook hielpen ons erg, want ze gaven ons de indruk: "Wow, ik ben niet alleen. Er zijn veel gefrustreerde mensen." Er zijn veel gefrustreerde mensen. Er zijn veel mensen die dezelfde droom delen. Er zijn vele mensen die om hun vrijheid geven. Waarschijnlijk hebben ze het beste leven ter wereld. Ze leven gelukkig. Ze leven in hun villa's. Ze zijn gelukkig. Ze hebben geen problemen. Maar toch voelen ze de pijn van de Egyptenaar.
A lot of us, we're not really happy when we see a video of an Egyptian man who's eating the trash while others are stealing billions of Egyptian pounds from the wealth of the country. The Internet has played a great role, helping these people to speak up their minds, to collaborate together, to start thinking together. It was an educational campaign.
Velen van ons zijn niet echt gelukkig als we een video zien van een Egyptische man die vuilnis eet terwijl anderen aan de haal gaan met miljarden Egyptische ponden uit de rijkdom van het land. Het internet heeft een grote rol gespeeld door deze mensen te helpen om hun mening te uiten, om samen te werken, om samen te denken. Het was een educatieve campagne.
Khaled Saeed was killed in June 2010. I still remember the photo. I still remember every single detail of that photo. The photo was horrible. He was tortured, brutally tortured to death. But then what was the answer of the regime? "He choked on a pile of hash" -- that was their answer: "He's a criminal. He's someone who escaped from all these bad things." But people did not relate to this. People did not believe this. Because of the Internet, the truth prevailed and everyone knew the truth. And everyone started to think that "this guy could be my brother." He was a middle-class guy. His photo was remembered by all of us.
Khaled Saeed werd gedood in juni 2010. Ik herinner me de foto nog. Ik herinner me elk detail van die foto. De foto was vreselijk. Hij werd gefolterd, brutaal doodgefolterd. Maar wat was het antwoord van het regime? Hij was gestikt in hasj. Dat was hun antwoord: "Hij is een crimineel. Hij ontsnapte aan al die slechte dingen." Maar de mensen namen het niet. De mensen geloofden het niet. Door het internet kwam de waarheid aan het licht, en iedereen kende de waarheid. Iedereen begon te denken: "die man had mijn broer kunnen zijn". Hij kwam uit de middenklasse. We herinnerden ons allemaal zijn foto.
A page was created. An anonymous administrator was basically inviting people to join the page, and there was no plan. "What are we going to do?" "I don't know." In a few days, tens of thousands of people there -- angry Egyptians who were asking the ministry of interior affairs, "Enough. Get those who killed this guy. To just bring them to justice." But of course, they don't listen. It was an amazing story -- how everyone started feeling the ownership. Everyone was an owner in this page. People started contributing ideas. In fact, one of the most ridiculous ideas was, "Hey, let's have a silent stand. Let's get people to go in the street, face the sea, their back to the street, dressed in black, standing up silently for one hour, doing nothing and then just leaving, going back home." For some people, that was like, "Wow, silent stand. And next time it's going to be vibration." People were making fun of the idea. But actually when people went to the street -- the first time it was thousands of people in Alexandria -- it felt like -- it was amazing. It was great because it connected people from the virtual world, bringing them to the real world, sharing the same dream, the same frustration, the same anger, the same desire for freedom. And they were doing this thing. But did the regime learn anything? Not really. They were actually attacking them. They were actually abusing them, despite the fact of how peaceful these guys were -- they were not even protesting. And things had developed until the Tunisian revolution.
Er werd een pagina gecreëerd. Een anonieme administrator nodigde mensen uit om aan te sluiten bij de pagina, en er was geen plan. "Wat gaan we doen?" "Weet ik niet." In enkele dagen waren er duizenden mensen -- boze Egyptenaren, die aan het Ministerie van Binnenlandse Zaken zeiden: "Genoeg. Pak diegenen die deze man hebben vermoord, en zorg dat ze berecht worden." Maar natuurlijk luisterden ze niet. Het was een ongelooflijk verhaal -- hoe iedereen zich eigenaar begon te voelen. Iedereen was eigenaar van deze pagina. Mensen begonnen ideeën aan te leveren. Eén van de belachelijkste ideeën was: hey, laten we stil blijven staan. Laten we de straat op gaan, naar de zee kijken, rug naar de straat, in het zwart gekleed, een uur lang stil blijven staan, niets doen en gewoon weggaan, terug naar huis. Voor sommige mensen was dat: "Wow, stilstaan. En volgende keer is het vibreren." Mensen maakten het idee belachelijk. Maar toen de mensen de straat op trokken -- de eerste keer waren het duizenden mensen, in Alexandrië -- was het gevoel -- het was verbazend. Het was schitterend. Want het verbond mensen uit de virtuele wereld, bracht ze naar de echte wereld, en ze deelden dezelfde droom, dezelfde frustratie, dezelfde woede, hetzelfde verlangen naar vrijheid. En ze namen dit initiatief. Maar leerde het regime iets? Niet echt. Ze vielen ze aan. Ze mishandelden ze, hoe vreedzaam die kerels ook waren -- ze protesteerden niet eens. De zaken ontwikkelden zich, tot de Tunesische revolutie.
This whole page was, again, managed by the people. In fact, the anonymous admin job was to collect ideas, help people to vote on them and actually tell them what they are doing. People were taking shots and photos; people were reporting violations of human rights in Egypt; people were suggesting ideas, they were actually voting on ideas, and then they were executing the ideas; people were creating videos. Everything was done by the people to the people, and that's the power of the Internet. There was no leader. The leader was everyone on that page. The Tunisian experiment, as Amir was saying, inspired all of us, showed us that there is a way. Yes we can. We can do it. We have the same problems; we can just go in the streets.
Die hele pagina werd, ik zeg het nog eens, beheerd door mensen. De rol van de anonieme administrator was ideeën verzamelen, mensen erover helpen stemmen, en ze vertellen wat ze aan het doen waren. De mensen filmden en namen foto's. Ze rapporteerden schendingen van de mensenrechten in Egypte. Ze suggereerden ideeën. Ze stemden over ideeën. Ze voerden ze uit. Mensen maakten video's. Alles gebeurde door en voor de mensen, en dat is de kracht van het internet. Er was geen leider. De leider was iedereen op die pagina. Het Tunesische experiment, zoals Amir zei, inspireerde ons allemaal, toonde dat er een weg was. Ja, we kunnen het. We kunnen het doen. We hebben dezelfde problemen, we kunnen gewoon de straat opgaan.
And when I saw the street on the 25th, I went back and said, "Egypt before the 25th is never going to be Egypt after the 25th. The revolution is happening. This is not the end, this is the beginning of the end." I was detained on the 27th night. Thank God I announced the locations and everything. But they detained me. And I'm not going to talk about my experience, because this is not about me. I was detained for 12 days, blindfolded, handcuffed. And I did not really hear anything. I did not know anything. I was not allowed to speak with anyone. And I went out. The next day I was in Tahrir. Seriously, with the amount of change I had noticed in this square, I thought it was 12 years. I never had in my mind to see this Egyptian, the amazing Egyptian. The fear is no longer fear. It's actually strength -- it's power. People were so empowered. It was amazing how everyone was so empowered and now asking for their rights. Completely opposite. Extremism became tolerance.
Toen ik de straat zag, op de 25ste, ging ik terug en zei: "Egypte zal na de 25ste nooit meer het Egypte van voor de 25ste zijn. De revolutie is aan de gang. Dit is niet het einde, dit is het begin van het einde." Ik werd gearresteerd in de nacht van de 27ste. Gelukkig had ik de plaatsen en zo aangekondigd. Maar ze hielden me vast. Ik ga niet vertellen over mijn ervaring, want dit gaat niet over mij. Ik werd 12 dagen vastgehouden, geblinddoekt, met handboeien om. Ik hoorde niets. Ik wist niets. Ik mocht met niemand praten. En ik ging naar buiten. De volgende dag was ik op het Tahrirplein. Ik merkte zoveel verandering op dit plein, dat ik dacht dat 12 jaar voorbij waren gegaan. Ik had nooit gedacht dat ik die Egyptenaar zou zien, de ongelooflijke Egyptenaar. De angst is geen angst meer. Het is kracht -- het is macht. Mensen hadden zo'n macht. Het was verbazend te zien hoe iedereen zoveel macht had en nu om zijn rechten vroeg. Volledig omgekeerd. Extremisme werd tolerantie.
Who would [have] imagined before the 25th, if I tell you that hundreds of thousands of Christians are going to pray and tens of thousands of Muslims are going to protect them, and then hundreds of thousands of Muslims are going to pray and tens of thousands of Christians are going to protect them -- this is amazing. All the stereotypes that the regime was trying to put on us through their so-called propaganda, or mainstream media, are proven wrong. This whole revolution showed us how ugly such a regime was and how great and amazing the Egyptian man, the Egyptian woman, how simple and amazing these people are whenever they have a dream.
Wie had gedacht, voor de 25ste, dat honderdduizenden christenen gaan bidden, en tienduizenden moslims ze gaan beschermen, en vervolgens gaan honderdduizenden moslims bidden, en tienduizenden christenen gaan ze beschermen. Dit is verbazend. Alle stereotypen die het regime ons probeerde op te leggen, met hun zogenaamde propaganda, of doorsnee-media, werden ontmaskerd. Deze hele revolutie toonde ons hoe afzichtelijk zo'n regime was, en hoe groots en verbazend de Eyptische man, de Egyptische vrouw, hoe simpelweg verbazend deze mensen zijn als ze een droom hebben.
When I saw that, I went back and I wrote on Facebook. And that was a personal belief, regardless of what's going on, regardless of the details. I said that, "We are going to win. We are going to win because we don't understand politics. We're going to win because we don't play their dirty games. We're going to win because we don't have an agenda. We're going to win because the tears that come from our eyes actually come from our hearts. We're going to win because we have dreams. We're going to win because we are willing to stand up for our dreams." And that's actually what happened. We won. And that's not because of anything, but because we believed in our dream. The winning here is not the whole details of what's going to happen in the political scene. The winning is the winning of the dignity of every single Egyptian.
Toen ik dat zag, ging ik terug en schreef ik op Facebook. Dat was een persoonlijk geloof, los van wat er aan de hand was, los van de details. Ik zei: "We gaan winnen. We gaan winnen omdat we geen verstand hebben van politiek. We gaan winnen omdat we hun smerige spelletjes niet spelen. We gaan winnen omdat we geen agenda hebben. We gaan winnen omdat de tranen die uit onze ogen komen, eigenlijk uit ons hart komen. We gaan winnen omdat we dromen hebben. We gaan winnen omdat we bereid zijn voor onze dromen op te komen." En dat is wat er gebeurde. We wonnen. Dat was om geen andere reden dan omdat we in onze droom geloofden. De overwinning is hier niet het detail van wat er op het politieke toneel gaat gebeuren. De overwinning is de verovering van de waardigheid van elke Egyptenaar.
Actually, I had this taxi driver telling me, "Listen, I am breathing freedom. I feel that I have dignity that I have lost for so many years." For me that's winning, regardless of all the details.
Er was een taxichauffeur die me vertelde: "Luister eens, ik adem vrijheid. Ik voel dat ik een waardigheid heb die ik al zoveel jaren kwijt was." Voor mij is dat een overwinning, los van de details.
My last word to you is a statement I believe in, which Egyptians have proven to be true, that the power of the people is much stronger than the people in power.
Mijn laatste woorden voor jullie zijn een uitspraak waarin ik geloof, die de Egyptenaren hebben aangetoond, dat de macht van de mensen veel sterker is dan de mensen aan de macht.
Thanks a lot.
Heel veel dank.
(Applause)
(Applaus)