Αυτή είναι επανάσταση 2.0. Κανείς δεν ήταν ήρωας. Κανένας μόνος του δεν ήταν ήρωας. Γιατί όλοι ήταν ήρωες. Ο καθένας έχει κάνει κάτι. Όλοι χρησιμοποιούμε τη Βικιπαίδεια. Αν σκεφτείτε το νόημα της Βικιπαίδειας όπου όλοι συνεργάζονται για το περιεχόμενο. Και στο τέλος της μέρας έχεις χτίσει τη μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια στον κόσμο. Από μία ιδέα που ακουγόταν παλαβή, έχεις τη μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια στον κόσμο.
This is Revolution 2.0. No one was a hero. No one was a hero. Because everyone was a hero. Everyone has done something. We all use Wikipedia. If you think of the concept of Wikipedia where everyone is collaborating on content, and at the end of the day you've built the largest encyclopedia in the world. From just an idea that sounded crazy, you have the largest encyclopedia in the world.
Και στην Αιγυπτιακή επανάσταση, την επανάσταση 2.0, ο καθένας έχει συνεισφέρει κάτι -- μικρό ή μεγάλο, συνεισέφεραν κάτι -- για να μας φέρουν μία από τις πιο εμπνευσμένες ιστορίες στην ιστορία της ανθρωπότητας σε ό,τι αφορά τις επαναστάσεις. Ήταν πραγματικά πολύ διαφωτιστικό να βλέπεις όλους αυτούς τους Αιγύπτιους να αλλάζουν ριζικά. Αν κοιτάξετε το σκηνικό, για 30 χρόνια η Αίγυπτος βρίσκεται σε μια κατηφόρα -- κατρακυλά. Τα πάντα πήγαιναν άσχημα. Τα πάντα πήγαιναν λάθος. Αξιολογούμασταν με υψηλούς βαθμούς μόνο σε ό,τι αφορά τη φτώχεια, τη διαφθορά, την έλλειψη ελευθερίας του λόγου, την έλλειψη πολιτικού ακτιβισμού. Αυτά ήταν τα κατορθώματα του σπουδαίου μας καθεστώτος. Ναι, τίποτα δεν συνέβαινε. Όχι γιατί οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι ή ικανοποιημένοι. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι ήταν πάρα πολύ ενοχλημένοι. Αλλά ο λόγος που ο καθένας ήταν σιωπηλός είναι αυτό που αποκαλώ το ψυχολογικό εμπόδιο του φόβου. Όλοι φοβούνταν. ΄Οχι όλοι. Υπήρχαν κάποιοι λιγοστοί γενναίοι Αιγύπτιοι που πρέπει να ευχαριστήσω για τη γενναιότητά τους -- που κατέβαιναν σε διαμαρτυρίες λίγων εκατοντάδων, δεχόντουσαν χτυπήματα και συλλαμβάνονταν. Αλλά στην ουσία, η πλειοψηφία φοβόταν. Κανένας δεν ήθελε πραγματικά να μπει σε μπελά.
And in the Egyptian revolution, the Revolution 2.0, everyone has contributed something, small or big. They contributed something -- to bring us one of the most inspiring stories in the history of mankind when it comes to revolutions. It was actually really inspiring to see all these Egyptians completely changing. If you look at the scene, Egypt, for 30 years, had been in a downhill -- going into a downhill. Everything was going bad. Everything was going wrong. We only ranked high when it comes to poverty, corruption, lack of freedom of speech, lack of political activism. Those were the achievements of our great regime. Yet, nothing was happening. And it's not because people were happy or people were not frustrated. In fact, people were extremely frustrated. But the reason why everyone was silent is what I call the psychological barrier of fear. Everyone was scared. Not everyone. There were actually a few brave Egyptians that I have to thank for being so brave -- going into protests as a couple of hundred, getting beaten up and arrested. But in fact, the majority were scared. Everyone did not want really to get in trouble.
Ένας δικτάτορας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς βία. Θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους να ζουν στο φόβο. Και αυτό το ψυχολογικό όριο φόβου ήταν αποτελεσματικό για τόσα πολλά χρόνια, και έρχεται το διαδίκτυο, η τεχνολογία, τα BlackBerry, τα μηνύματα στα κινητά. Μας βοηθούν όλους να συνδεθούμε. Πλατφόρμες όπως το YouTube, to Twitter, to Facebook μας βοηθούσαν πολύ, διότι βασικά μας έδιναν την εντύπωση πως, «Οουάου, δεν είμαι μόνος. Υπάρχουν ένα σωρό αγανακτισμένοι άνθρωποι». Υπάρχουν πολλοί αγανακτισμένοι άνθρωποι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο όνειρο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νοιάζονται για την ελευθερία τους. Πιθανώς έχουν την καλύτερη ζωή στον κόσμο. Ζουν ευτυχισμένοι. Ζουν στις βίλες τους. Είναι χαρούμενοι. Δεν έχουν προβλήματα. Αλλά παρόλα αυτά νιώθουν τον πόνο του Αιγύπτιου.
A dictator cannot live without the force. They want to make people live in fear. And that psychological barrier of fear had worked for so many years, and here comes the Internet, technology, BlackBerry, SMS. It's helping all of us to connect. Platforms like YouTube, Twitter, Facebook were helping us a lot because it basically gave us the impression that, "Wow, I'm not alone. There are a lot of people who are frustrated." There are lots of people who are frustrated. There are lots of people who actually share the same dream. There are lots of people who care about their freedom. They probably have the best life in the world. They are living in happiness. They are living in their villas. They are happy. They don't have problems. But they are still feeling the pain of the Egyptian.
Πολλοί από εμάς, δεν ήμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι όταν βλέπουμε το βίντεο ενός Αιγύπτιου που τρώει σκουπίδια ενώ άλλοι κλέβουν δισεκατομμύρια Αιγυπτιακές λίρες από τον πλούτο της χώρας. Το διαδίκτυο έχει παίξει ένα σπουδαίο ρόλο, βοηθώντας αυτούς τους ανθρώπους να εκφράσουν τις σκέψεις τους, να συνεργαστούν, να αρχίσουν να σκέφτονται μαζί. Ήταν μία επιμορφωτική καμπάνια.
A lot of us, we're not really happy when we see a video of an Egyptian man who's eating the trash while others are stealing billions of Egyptian pounds from the wealth of the country. The Internet has played a great role, helping these people to speak up their minds, to collaborate together, to start thinking together. It was an educational campaign.
Ο Χάλεντ Σαΐντ σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 2010. Ακόμα θυμάμαι τη φωτογραφία. Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια της φωτογραφίας. Η φωτογραφία ήταν απαίσια. Βασανίστηκε, βασανίστηκε βάναυσα μέχρι θανάτου. Αλλά ποια ήταν η απάντηση του καθεστώτος; Πνίγηκε από ένα κομμάτι χασίς. Αυτή ήταν η απάντησή τους: «Είναι εγκληματίας. Είναι κάποιος που δραπέτευσε απ' όλα αυτά τα κακά πράγματα». Αλλά οι άνθρωποι δεν το δέχτηκαν αυτό. Δεν το πίστεψαν. Χάρις στο διαδίκτυο η αλήθεια επικράτησε και όλοι ήξεραν την αλήθεια. Όλοι άρχισαν να σκέφτονται πως «Αυτός ο τύπος θα μπορούσε να είναι ο αδερφός μου». Ήταν ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης. Όλοι μας θυμόμασταν τη φωτογραφία του.
Khaled Saeed was killed in June 2010. I still remember the photo. I still remember every single detail of that photo. The photo was horrible. He was tortured, brutally tortured to death. But then what was the answer of the regime? "He choked on a pile of hash" -- that was their answer: "He's a criminal. He's someone who escaped from all these bad things." But people did not relate to this. People did not believe this. Because of the Internet, the truth prevailed and everyone knew the truth. And everyone started to think that "this guy could be my brother." He was a middle-class guy. His photo was remembered by all of us.
Δημιουργήθηκε μία σελίδα. Ένας ανώνυμος διαχειριστής βασικά προσκαλούσε ανθρώπους να συμμετάσχουν στη σελίδα, και δεν υπήρχε σχέδιο. «Τι θα κάνουμε;» «Δεν ξέρω». Σε λίγες μέρες, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκεί -- θυμωμένοι Αιγύπτιοι που ζητούσαν από το Υπουργείο Εσωτερικών, «Αρκετά. Πιάστε αυτούς που σκότωσαν αυτό τον άνθρωπο και απλά φέρτε τους στη δικαιοσύνη." Αλλά φυσικά, δεν ακούνε. Ήταν μία απίστευτη ιστορία -- πως ο καθένας άρχισε να νιώθει την ιδιοκτησία. Ο καθένας ήταν ένας ιδιοκτήτης σε αυτή τη σελίδα. Οι άνθρωποι άρχισαν να συνεισφέρουν ιδέες. Μία από τις πιο γελοίες ιδέες ήταν, «Ε, ας οργανώσουμε μία σιωπηλή διαμαρτυρία. Ας καλέσουμε ανθρώπους να βγουν στο δρόμο, να αντικρύσουν τη θάλασσα, οι πλάτες τους στο δρόμο, ντυμένοι στα μαύρα, ακίνητοι και σιωπηλοί για μία ώρα, αδρανείς και μετά απλά να φύγουν, να γυρίσουν σπίτι». Για κάποιους ανθρώπους αυτό ήταν σαν, «Ουάου, σιωπηλή διαμαρτυρία. Και την επόμενη φορά θα είναι δόνηση». Οι άνθρωποι κορόιδευαν την ιδέα. Αλλά όταν οι άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο -- την πρώτη φορά ήταν χιλιάδες στην Αλεξάνδρεια -- έμοιαζε -- ήταν εκπληκτικό. Ήταν σπουδαίο. Γιατί συνέδεσε ανθρώπους από τον εικονικό κόσμο, φέρνοντάς τους στον πραγματικό κόσμο, να μοιράζονται το ίδιο όνειρο, την ίδια αγανάκτηση, τον ίδιο θυμό, την ίδια επιθυμία για ελευθερία. Και έκαναν αυτό το πράγμα. Αλλά έμαθε τίποτα το καθεστώς; Στην ουσία,όχι. Στην πραγματικότητα τους επιτίθονταν. Τους κακομεταχειρίζονταν, παρά το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν φιλειρηνικοί -- δεν διαμαρτύρονταν καν. Και τα πράγματα είχαν εξελιχθεί μέχρι την επανάσταση στην Τυνησία.
A page was created. An anonymous administrator was basically inviting people to join the page, and there was no plan. "What are we going to do?" "I don't know." In a few days, tens of thousands of people there -- angry Egyptians who were asking the ministry of interior affairs, "Enough. Get those who killed this guy. To just bring them to justice." But of course, they don't listen. It was an amazing story -- how everyone started feeling the ownership. Everyone was an owner in this page. People started contributing ideas. In fact, one of the most ridiculous ideas was, "Hey, let's have a silent stand. Let's get people to go in the street, face the sea, their back to the street, dressed in black, standing up silently for one hour, doing nothing and then just leaving, going back home." For some people, that was like, "Wow, silent stand. And next time it's going to be vibration." People were making fun of the idea. But actually when people went to the street -- the first time it was thousands of people in Alexandria -- it felt like -- it was amazing. It was great because it connected people from the virtual world, bringing them to the real world, sharing the same dream, the same frustration, the same anger, the same desire for freedom. And they were doing this thing. But did the regime learn anything? Not really. They were actually attacking them. They were actually abusing them, despite the fact of how peaceful these guys were -- they were not even protesting. And things had developed until the Tunisian revolution.
Αυτή η σελίδα, ξανά, διαχειριζόταν από τους ανθρώπους. Στην ουσία, η δουλειά του ανώνυμου διαχειριστή ήταν να συγκεντρώνει ιδέες, να βοηθήσει τους ανθρώπους να ψηφίσουν επ'αυτών και να τους πει τι κάνουν. Οι άνθρωποι τραβούσαν φωτογραφίες, ανέφεραν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αίγυπτο, πρότειναν ιδέες, ψήφιζαν τις ιδέες, και εφάρμοζαν τις ιδέες. Δημιουργούσαν βίντεο. Όλα γίνονταν από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους και αυτή είναι η δύναμη του διαδικτύου. Δεν υπήρχε ηγέτης. Ηγέτης ήταν ο καθένας σε αυτή τη σελίδα. Το πείραμα της Τυνησίας, όπως έλεγε ο Αμίρ, μας ενέπνευσε, μας έδειξε πως υπάρχει τρόπος. Ναι, μπορούμε. Μπορούμε να το κάνουμε. Έχουμε τα ίδια προβλήματα, μπορούμε να κατέβουμε στους δρόμους.
This whole page was, again, managed by the people. In fact, the anonymous admin job was to collect ideas, help people to vote on them and actually tell them what they are doing. People were taking shots and photos; people were reporting violations of human rights in Egypt; people were suggesting ideas, they were actually voting on ideas, and then they were executing the ideas; people were creating videos. Everything was done by the people to the people, and that's the power of the Internet. There was no leader. The leader was everyone on that page. The Tunisian experiment, as Amir was saying, inspired all of us, showed us that there is a way. Yes we can. We can do it. We have the same problems; we can just go in the streets.
Και όταν είδα το δρόμο στις 25 του μήνα, επέστρεψα και είπα, «Η Αίγυπτος πριν από τις 25 του μήνα δεν θα είναι ποτέ η Αίγυπτος μετά τις 25. Η επανάσταση συμβαίνει. Αυτό δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή του τέλους». Με συνέλαβαν τη νύχτα της 27ης. Δόξα το Θεό ανακοίνωσα τις τοποθεσίες και τα πάντα. Αλλά με κράτησαν. Και δεν θα μιλήσω για την εμπειρία μου, διότι αυτό δεν αφορά εμένα. Κρατήθηκα για 12 μέρες, μάτια καλυμένα, με χειροπέδες. Και δεν άκουσα τίποτα ουσιαστικό. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν μου επιτρεπόταν να μιλήσω με κανέναν. Και βγήκα. Την επόμενη μέρα ήμουνα στην Ταχρίρ. Σοβαρά, με τον όγκο των αλλαγών που παρατήρησα σε αυτή την πλατεία, νόμιζα πως είχαν περάσει 12 χρόνια. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα δω αυτό τον Αιγύπτιο, το φανταστικό Αιγύπτιο. Ο φόβος δεν είναι πλέον φόβος. Είναι αντοχή -- είναι δύναμη. Οι άνθρωποι είχαν ενδυναμωθεί. Ήταν απίστευτο πως όλοι είχαν ενδυναμωθεί τόσο πολύ και τώρα ζητούσαν τα δικαιώματά τους. Το ακριβώς αντίθετο. Ο εξτρεμισμός έγινε ανοχή.
And when I saw the street on the 25th, I went back and said, "Egypt before the 25th is never going to be Egypt after the 25th. The revolution is happening. This is not the end, this is the beginning of the end." I was detained on the 27th night. Thank God I announced the locations and everything. But they detained me. And I'm not going to talk about my experience, because this is not about me. I was detained for 12 days, blindfolded, handcuffed. And I did not really hear anything. I did not know anything. I was not allowed to speak with anyone. And I went out. The next day I was in Tahrir. Seriously, with the amount of change I had noticed in this square, I thought it was 12 years. I never had in my mind to see this Egyptian, the amazing Egyptian. The fear is no longer fear. It's actually strength -- it's power. People were so empowered. It was amazing how everyone was so empowered and now asking for their rights. Completely opposite. Extremism became tolerance.
Ποιός θα το είχε φανταστεί πριν την 25η αν σας πω πως εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί θα προσευχηθούν και δεκάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι θα τους προστατεύσουν, και μετά εκατοντάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι υα προσευχηθούν και δεκάδες χιλιάδες Χριστιανοί θα τους προστατεύσουν -- αυτό είναι εκπληκτικό. Όλα τα στερεότυπα που προσπαθούσε να μας κολλήσει το καθεστώς μέσω της αποκαλούμενης προπαγάνδας τους, ή τα ΜΜΕ, αποδεικνύονται λανθασμένα. Η επανάσταση μας έδειξε πόσο άσχημο ήταν αυτό το καθεστώς και πόσο σπουδαίοι και εκπληκτικοί είναι οι Αιγύπτιοι και οι Αιγύπτιες, πόσο απλοί και εκπληκτικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι όταν έχουν ένα όνειρο.
Who would [have] imagined before the 25th, if I tell you that hundreds of thousands of Christians are going to pray and tens of thousands of Muslims are going to protect them, and then hundreds of thousands of Muslims are going to pray and tens of thousands of Christians are going to protect them -- this is amazing. All the stereotypes that the regime was trying to put on us through their so-called propaganda, or mainstream media, are proven wrong. This whole revolution showed us how ugly such a regime was and how great and amazing the Egyptian man, the Egyptian woman, how simple and amazing these people are whenever they have a dream.
Όταν το είδα αυτό, γύρισα και έγραψα στο Facebook. Και αυτό ήταν μία προσωπική πίστη, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες. Είπα ότι, «Θα νικήσουμε. Θα νικήσουμε γιατί δεν καταλαβαίνουμε από πολιτική. Θα νικήσουμε γιατί δεν παίζουμε τα βρόμικα παιχνίδια τους. Θα νικήσουμε γιατί δεν έχουμε ατζέντα. Θα νικήσουμε γιατί τα δάκρυά μας προέρχονται από τις καρδιές μας. Θα νικήσουμε γιατί έχουμε όνειρα. Θα νικήσουμε γιατί ήμαστε πρόθυμοι να υπερασπιστούμε τα όνειρά μας». Και αυτό πραγματικά συνέβει. Νικήσαμε. Και έγινε όχι για άλλο λόγο παρά γιατί πιστέψαμε στο όνειρό μας. Η νίκη δεν είναι όλες οι λεπτομέρειες του τι θα συμβεί στην πολιτική σκηνή. Η νίκη είναι η νίκη της αξιοπρέπειας κάθε Αιγυπτίου ξεχωριστά.
When I saw that, I went back and I wrote on Facebook. And that was a personal belief, regardless of what's going on, regardless of the details. I said that, "We are going to win. We are going to win because we don't understand politics. We're going to win because we don't play their dirty games. We're going to win because we don't have an agenda. We're going to win because the tears that come from our eyes actually come from our hearts. We're going to win because we have dreams. We're going to win because we are willing to stand up for our dreams." And that's actually what happened. We won. And that's not because of anything, but because we believed in our dream. The winning here is not the whole details of what's going to happen in the political scene. The winning is the winning of the dignity of every single Egyptian.
Είχα έναν οδηγό ταξί που μου είπε, «Άκου, αναπνέω ελευθερία. Νιώθω πως έχω σεβασμό που είχα χάσει για τόσα πολλά χρόνια». Για μένα αυτό είναι νίκη, ανεξάρτητα απ'όλες τις λεπτομέρειες.
Actually, I had this taxi driver telling me, "Listen, I am breathing freedom. I feel that I have dignity that I have lost for so many years." For me that's winning, regardless of all the details.
Η τελευταία μου λέξη για εσάς είναι μία δήλωση στην οποία πιστεύω, που οι Αιγύπτιοι απέδειξαν ως αληθινή, ότι η ισχύς των ανθρώπων είναι πολύ πιο ισχυρή από τους ανθρώπους στην εξουσία.
My last word to you is a statement I believe in, which Egyptians have proven to be true, that the power of the people is much stronger than the people in power.
Ευχαριστώ πολύ.
Thanks a lot.
(Χειροκρότημα)
(Applause)