Ten years ago exactly, I was in Afghanistan. I was covering the war in Afghanistan, and I witnessed, as a reporter for Al Jazeera, the amount of suffering and destruction that emerged out of a war like that. Then, two years later, I covered another war -- the war in Iraq. I was placed at the center of that war because I was covering the war from the northern part of Iraq. And the war ended with a regime change, like the one in Afghanistan. And that regime that we got rid of was actually a dictatorship, an authoritarian regime, that for decades created a great sense of paralysis within the nation, within the people themselves. However, the change that came through foreign intervention created even worse circumstances for the people and deepened the sense of paralysis and inferiority in that part of the world.
Para saktësisht dhjetë vitesh, isha në Afganistan. Po raportoja luftën në Afganistan, dhe u bëra dëshmitar, si reporter i Al Xhazira-s, i vuajtjes dhe shkatërrimit që doli nga një luftë e tillë. Më pas, pas dy vitesh, raportova për një tjetër luftë - luftën në Irak. Më patën vendosur në qendër të luftës ngaqë po raportoja luftën nga pjesa veriore e Irakut. Dhe lufta përfundoi me ndryshimin e regjimit, sikurse ajo në Afganistan. Dhe ai regjim të cilin e hoqëm qafe ishte në fakt diktatorial, regjim autoritar, që për dekada me radhë krijoi një ndjenjë paralize të madhe përbrenda kombit, përbrenda vetë njerëzve. Sido që të jetë, ndryshimi që ndodhi përmes ndërhyrjes nga jashtë krijoi rrethana edhe më të këqija për njerëzit dhe thelloi ndjesinë e paralizës dhe prapambetjes në atë pjesë të botës.
For decades, we have lived under authoritarian regimes -- in the Arab world, in the Middle East. These regimes created something within us during this period. I'm 43 years old right now. For the last 40 years, I have seen almost the same faces for kings and presidents ruling us -- old, aged, authoritarian, corrupt situations -- regimes that we have seen around us. And for a moment I was wondering, are we going to live in order to see real change happening on the ground, a change that does not come through foreign intervention, through the misery of occupation, through nations invading our land and deepening the sense of inferiority sometimes? The Iraqis: yes, they got rid of Saddam Hussein, but when they saw their land occupied by foreign forces they felt very sad, they felt that their dignity had suffered. And this is why they revolted. This is why they did not accept. And actually other regimes, they told their citizens, "Would you like to see the situation of Iraq? Would you like to see civil war, sectarian killing? Would you like to see destruction? Would you like to see foreign troops on your land?" And the people thought for themselves, "Maybe we should live with this kind of authoritarian situation that we find ourselves in, instead of having the second scenario." That was one of the worst nightmares that we have seen.
Për dekada, ne kemi jetuar nën regjime autoritare -- në botën Arabe, në Lindjen e Mesme. Ato regjime krijuan diçka brenda nesh gjatë kësaj periudhe. Unë jam 43 vjeçar tani. Për 40 vitet e fundit, kam parë pothuajse të njëjtat fytyra të mbretërve dhe presidentëve që na kanë sunduar -- të vjetër, të moshuar, autoritar, situata te korruptuara -- regjime që ne kemi parë rreth nesh. Dhe për një moment po pyesja, a do të jetojmë aq sa të shohim ndryshimin e vërtetë tek ndodh ndryshim që nuk vjen përmes ndërhyrjes nga jashtë, përmes mjerimit të sundimit, nga shtetet që pushtojnë tokat tona dhe nganjëherë thellojnë ndjenjën e inferioritetit? Irakianët: Po, ata hoqën qafe Sadam Hyseinin, por kur ata shikuan tokat e tyre të okupuara nga forcat e jashtme ata u ndjenë shumë të mërzitur, ata ndjenë që u vuante dinjiteti. Dhe kjo është arsyeja se përse u hodhën në kryengritje. Kjo është arsyeja se përse ata nuk pranuan. Dhe në fakt, regjimet e tjera u thanë qytetarëve të tyre, "A doni të shihni situatën të bëhet sikurse ajo në Irak? A dëshironi të shihni luftë civile, vrasje në baza sektare? A dëshironi të shihni shkatërrim? A dëshironi të shihni trupa të ushtrive të huaja në tokat tuaja?" Dhe njerëzit menduan me vete, "Mbase duhet të jetojmë me këtë situatë autoritare në të cilën gjendemi, në vend që të kemi atë planin tjetër." Ajo ishte një ndër ankthet më të këqija që kemi parë.
For 10 years, unfortunately we have found ourselves reporting images of destruction, images of killing, of sectarian conflicts, images of violence, emerging from a magnificent piece of land, a region that one day was the source of civilizations and art and culture for thousands of years. Now I am here to tell you that the future that we were dreaming for has eventually arrived. A new generation, well-educated, connected, inspired by universal values and a global understanding, has created a new reality for us. We have found a new way to express our feelings and to express our dreams: these young people who have restored self-confidence in our nations in that part of the world, who have given us new meaning for freedom and empowered us to go down to the streets. Nothing happened. No violence. Nothing. Just step out of your house, raise your voice and say, "We would like to see the end of the regime."
Për 10 vite, fatkeqësisht kemi qenë duke raportuar imazhe të shkatërrimit, imazhe të vrasjeve, të konflikteve në baza sektare, imazhe të dhunës, te dilnin nga një copë toke e mrekullueshme një rajon që një herë e një kohë ishte burimi i civilizimeve, kulturës dhe artit për mijëra vjet. Tani jam këtu t'iu tregoj që ajo e ardhme për të cilën ne po ëndërrojmë ka arritur herët a vonë. Një gjeneratë e re, e shkolluar mirë, e lidhur, e frymëzuar nga vlerat universale dhe nga mirëkuptimi global, ka krijuar një realitet të ri për ne. Ne kemi gjetur një mënyrë të re për të shprehur ndjenjat tona dhe për të shprehur ëndërrat tona. Këta të rinj të cilët e kanë rivendosur vetëbesimin në kombin tonë në atë pjesë të botës, të cilët na kanë dhënë një kuptim të ri për lirinë dhe na kanë fuqizuar për të dalur në rrugë. Asgjë nuk ndodhi. S'pati dhunë. Asgjë. Veç dil jashtë shtëpisë, ngrij zërin dhe thuaj: "Ne do të dëshironim të shihnim fundin e këtij regjimi."
This is what happened in Tunisia. Over a few days, the Tunisian regime that invested billions of dollars in the security agencies, billions of dollars in maintaining, trying to maintain, its prisons, collapsed, disappeared, because of the voices of the public. People who were inspired to go down to the streets and to raise their voices, they tried to kill. The intelligence agencies wanted to arrest people. They found something called Facebook. They found something called Twitter. They were surprised by all of these kinds of issues. And they said, "These kids are misled." Therefore, they asked their parents to go down to the streets and collect them, bring them back home. This is what they were telling. This is their propaganda. "Bring these kids home because they are misled." But yes, these youth who have been inspired by universal values, who are idealistic enough to imagine a magnificent future and, at the same time, realistic enough to balance this kind of imagination and the process leading to it -- not using violence, not trying to create chaos -- these young people, they did not go home. Parents actually went to the streets and they supported them. And this is how the revolution was born in Tunisia.
Kjo është ajo që ndodhi në Tunizi. Për disa ditë, regjimi Tunizian që kishte investuar miliarda dollarë në agjensitë e sigurimit, miliarda dollarë në mbajtjen, në përpjekjen për të mbajtur, burgjet e saj, u shemb, u zhduk, për shkak të zërave të publikut. Njerëzit që ishin të inspiruar për të dalur në rrugë dhe për të ngritur zërin, ata provuan t'i vrasin. Agjensitë e inteligjencës dëshiruan të vrisnin njerëz. Ata gjetën diçka të quajtur Facebook. Ata gjetën diçka të quajtur Twitter. Ata ishin të befasuar nga gjithë këto gjëra. Dhe thanë, "Këta fëmijë janë mashtruar." Ndaj, ata iu kthyen prindërve të tyre dhe kërkuan që ata të dilnin në rrugë dhe t'i merrnin, t'i sillnin në shtëpi. Kjo është ajo që ata thonin. Kjo ishte propaganda e tyre. "Sillni këta fëmijë në shtëpi, sepse ata janë mashtruar." Por po, këta të rinj të cilët janë frymëzuar nga vlerat universale, të cilët janë aq idealiste për të imagjinuar një të ardhme të mrekullueshme dhe, në të njëjtën kohë, janë aq realiste sa për të barazpeshuar këtë lloj imagjinate dhe procesin që të drejton aty - jo duke përdorur dhunë, jo duke tentuar të krijojne rrëmujë. Këta të rinj, nuk u kthyen në shtëpi. Prindërit në fakt dolën në rrugë dhe i mbështetën ata. Dhe kjo është se si lindi revolucioni në Tunizi.
We in Al Jazeera were banned from Tunisia for years, and the government did not allow any Al Jazeera reporter to be there. But we found that these people in the street, all of them are our reporters, feeding our newsroom with pictures, with videos and with news. And suddenly that newsroom in Doha became a center that received all this kind of input from ordinary people -- people who are connected and people who have ambition and who have liberated themselves from the feeling of inferiority. And then we took that decision: We are unrolling the news. We are going to be the voice for these voiceless people. We are going to spread the message. Yes, some of these young people are connected to the Internet, but the connectivity in the Arab world is very little, is very small, because of many problems that we are suffering from. But Al Jazeera took the voice from these people and we amplified [it]. We put it in every sitting room in the Arab world -- and internationally, globally, through our English channel.
Ne në Al Xhazira nuk ishim të lejuar në Tunizi për vite me radhë, qeveria nuk lejonte ndonjë reporter të Al Xhazira-s të ishte atje. Por ne zbuluam që këta njerëz në rrugë, janë të gjithë reporterët tanë, duke ushqyer dhomën tonë të lajmeve me fotografi, me incizime dhe me lajme. Papritur ajo dhomë lajmesh në Doha u bë qendër që pranonte të gjitha këto të dhëna nga njerëz të zakonshëm -- njerëz që janë të lidhur dhe njerëz që kanë ambicje dhe njerëz që kanë liruar vetën nga ndjenja e inferioritetit. Dhe më pas ne morëm vendim: Ne do të jepnim lajmet. Ne do të jemi zëri i atyre njerëzve pa zë. Ne do të përhapim njoftimin. Po, disa nga këta të rinj janë të lidhur me internet, por lidhja me internet në botën Arabe është shumë e paktë dhe e vogël për arsye të shumë problemeve nga të cilat vuajmë. Por Al Xhazira mori zërin nga këta njerëz dhe e përforcoi atë. Ne e vendosëm në çdo dhomë dite në botën Arabe -- si dhe në nivelin ndërkombëtar, global, përmes kanaleve televizive në gjuhën angleze.
And then people started to feel that there's something new happening. And then Zine al-Abidine Ben Ali decided to leave. And then Egypt started, and Hosni Mubarak decided to leave. And now Libya as you see it. And then you have Yemen. And you have many other countries trying to see and to rediscover that feeling of, "How do we imagine a future which is magnificent and peaceful and tolerant?" I want to tell you something, that the Internet and connectivity has created [a] new mindset. But this mindset has continued to be faithful to the soil and to the land that it emerged from. And while this was the major difference between many initiatives before to create change, before we thought, and governments told us -- and even sometimes it was true -- that change was imposed on us, and people rejected that, because they thought that it is alien to their culture. Always, we believed that change will spring from within, that change should be a reconciliation with culture, cultural diversity, with our faith in our tradition and in our history, but at the same time, open to universal values, connected with the world, tolerant to the outside. And this is the moment that is happening right now in the Arab world. This is the right moment, and this is the actual moment that we see all of these meanings meet together and then create the beginning of this magnificent era that will emerge from the region.
Dhe pastaj njerëzit filluan të ndjenin që diçka e re po ngjante. dhe më pas Zine al-Abidine Ben Ali vendosi të largohej. Dhe më pas filloi Egjipti, dhe Hosni Mubarak vendosi të largohej. Dhe tani Libia sikurse mund të shihni. Pastaj është Jemeni. Dhe ka shumë shtete të tjera që po provojnë të shohin dhe të rizbulojnë atë ndjenjë të, "Si të imagjinojmë një të ardhme që është e madhërishme, paqësore dhe tolerante?" Dua të iu tregoj diçka, që interneti dhe lidhja ka krijuar një mentalitet të ri. Por ky mentalitet ka vazhduar t'i qëndrojë besnik dheut dhe tokës nga e cila doli. Dhe ndonëse ky ishte dallimi i madh në mes të shume nismave të mëparshme për të krijuar ndryshim, më parë ne mendonim, dhe qeveria na thoshte -- dhe nganjëherë ishte e vërtetë -- që ndryshimi na ishte imponuar, kështu që njerëzit e refuzonin atë, sepse ata mendonin që ishte e jashtme në krahasim me kulturën e tyre, gjithmonë, ne besuam që ndryshimi do të buronte nga brenda, që ndryshimi duhet të ishte një pajtim me kulturën, dallimet kulturore, me besimin në traditën tonë dhe në historinë tonë, por në të njejtën kohë, i hapur ndaj vlerave universale, i lidhur me botën, tolerant ndaj të jashtmes. Dhe ky është momenti që po ngjan tani në botën Arabe. Ky është momenti i duhur, ky është në fakt momenti kur ne shohim të gjitha këto kuptime tek takohen bashkë dhe më pas krijojnë fillimin e kësaj epoke madhështore që do të dal nga ai regjion.
How did the elite deal with that -- the so-called political elite? In front of Facebook, they brought the camels in Tahrir Square. In front of Al Jazeera, they started creating tribalism. And then when they failed, they started speaking about conspiracies that emerged from Tel Aviv and Washington in order to divide the Arab world. They started telling the West, "Be aware of Al-Qaeda. Al-Qaeda is taking over our territories. These are Islamists trying to create new Imaras. Be aware of these people who [are] coming to you in order to ruin your great civilization." Fortunately, people right now cannot be deceived. Because this corrupt elite in that region has lost even the power of deception. They could not, and they cannot, imagine how they could really deal with this reality. They have lost. They have been detached from their people, from the masses, and now we are seeing them collapsing one after the other.
Si u mor Elita me këtë -- e ashtu-quajtura Elita politike? Përballë Facebook-ut, ata sollën devet në sheshin Tahrir. Përballë Al Xhaziras, ata filluan të krijonin tribalizëm. Dhe më pas, kur ata dështuan, filluan të flisnin për komplote që dilnin nga Tel Aviv për të ndarë botën Arabe. Ata filluan t'i tregonin Perëndimit, "Keni kujdes nga Al-Kaida. Al-Kaida po merr territoret tona. Këta janë Islamikë që po përpiqen për të krijuar "Imara" të reja. Keni kujdes nga këta njerëz të cilët po vijnë te ju në mënyrë që të shkatërrojnë civilizimin tuaj të madh." Për fat të mirë, njerëzit tanimë nuk mund të mashtrohen. Sepse kjo elitë e korruptuar në atë regjion ka humbur edhe fuqinë e të mashtruarit. Ata nuk mundeshin, dhe nuk mund, të imagjinojnë se si në fakt të merreshin me këtë realitet. Ata kanë humbur -- ata janë ndarë nga njerëzit e tyre, nga masat, dhe tani ne po i shohim se si ata po bien njëri pas tjetrit.
Al Jazeera is not a tool of revolution. We do not create revolutions. However, when something of that magnitude happens, we are at the center of the coverage. We were banned from Egypt, and our correspondents, some of them were arrested. But most of our camera people and our journalists, they went underground in Egypt -- voluntarily -- to report what happened in Tahrir Square. For 18 days, our cameras were broadcasting, live, the voices of the people in Tahrir Square. I remember one night when someone phoned me on my cellphone -- ordinary person who I don't know -- from Tahrir Square. He told me, "We appeal to you not to switch off the cameras. If you switch off the cameras tonight, there will be a genocide. You are protecting us by showing what is happening at Tahrir Square." I felt the responsibility to phone our correspondents there and to phone our newsroom and to tell them, "Make your best not to switch off the cameras at night, because the guys there really feel confident when someone is reporting their story -- and they feel protected as well."
Al Xhazira nuk është një mjet i revolucionit. Ne nuk krijojmë revolucione. Sido me qenë, kur ngjet diçka e atyre përmasave, ne jemi në qendër të raportimit. Neve na ishte ndaluar hyrja në Egjipt, dhe disa nga korrespondentët tanë, u arrestuan. Por shumica e njerëzve tanë me kamera si dhe gazetarët tanë, ata qëndruan në Egjipt tinëzisht - në mënyrë vullnetare - për të raportuar atë që po ngjante në Sheshin Tahrir. Për 18 ditë, kamerat tona po transmetonin drejtëpërdrejt zërat e njerëzve në Sheshin Tahrir. Mbaj mend një natë kur dikush më thirri në telefon celular -- një person i zakonshëm të cilin nuk e njoh - nga Sheshi Tahrir. Ai më tha: "Ne të bëjmë thirrje të mos i ndaloni kamerat. Nëse i ndaloni kamerat sonte, do të ketë gjenocid. Ju po na mbroni duke treguar se çfarë po ndodh në Sheshin Tahrir". Unë ndjeva përgjegjësinë të telefonoja korrespondentët tanë atje dhe të telefonoja dhomën tonë të lajmeve dhe t'u thoja atyre, "Bëni çdo gjë që mundeni për të mos ndalur kamerat gjatë natës, sepse njerëzit atje ndihen të sigurtë kur dikush raporton historinë e tyre -- dhe ndihen të mbrojtur po ashtu".
So we have a chance to create a new future in that part of the world. We have a chance to go and to think of the future as something which is open to the world. Let us not repeat the mistake of Iran, of [the] Mosaddeq revolution. Let us free ourselves -- especially in the West -- from thinking about that part of the world based on oil interest, or based on interests of the illusion of stability and security. The stability and security of authoritarian regimes cannot create but terrorism and violence and destruction. Let us accept the choice of the people. Let us not pick and choose who we would like to rule their future. The future should be ruled by people themselves, even sometimes if they are voices that might now scare us. But the values of democracy and the freedom of choice that is sweeping the Middle East at this moment in time is the best opportunity for the world, for the West and the East, to see stability and to see security and to see friendship and to see tolerance emerging from the Arab world, rather than the images of violence and terrorism. Let us support these people. Let us stand for them. And let us give up our narrow selfishness in order to embrace change, and in order to celebrate with the people of that region a great future and hope and tolerance. The future has arrived, and the future is now. I thank you very much.
Kështu që kemi një mundësi për të ndërtuar një të ardhme të re në atë anë të botës. Kemi një mundësi të shkojmë dhe të mendojmë për të ardhmen si diçka që është e hapur për botën. Le të mos e përsërisim gabimin e Iranit, e revolucionit Misdaq, le të çlirojmë veten -- veçanërisht këtu në Perëndim -- nga të menduarit për atë pjesë të botës bazuar në interesat e naftës, ose bazuar në interesat e iluzionit të qëndrueshmërisë dhe sigurisë. Qëndrueshmëria dhe siguria e regjimeve autoritare nuk mund të krijojë gjë tjetër pos terrorizëm, dhunë dhe shkatërrim. Le të pranojmë zgjedhjen e njerëzve. Le të mos marrim dhe zgjedhim kënd ne do të dëshironim të udhëhiqte të ardhmen e tyre. E ardhmja duhet të udhëhiqet nga vetë njerëzit, edhe nëse nganjëherë ka zëra që mund të na frikësojnë tani. Por vlerat e demokracisë dhe të lirisë së zgjedhjes që kanë përfshirë Lindjen e Mesme në këtë moment është mundësia më e mirë për botën, për Perëndimin dhe Lindjen, për të parë qëndrueshmëri dhe siguri dhe për të parë miqësi dhe tolerancë që po del nga bota Arabe, në vend të imazheve të dhunës dhe terrorizimit. Le të mbështesim këta njerëz. Le të qëndrojmë për ta. Dhe le të lëshojmë dorë nga egoizimi ynë i ngushtë në mënyrë që të përqafojmë ndryshimin, dhe në mënyrë që të festojmë bashkë me njerëzit e atij regjioni një të ardhme të ndritur dhe shpresë dhe tolerancë. E ardhmja ka arritur, dhe e ardhmja është tani. Ju falenderoj shumë.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you very much.
Ju falenderoj shumë.
(Applause)
(Duartrokitje)
Chris Anderson: I just have a couple of questions for you. Thank you for coming here. How would you characterize the historical significance of what's happened? Is this a story-of-the-year, a story-of-the-decade or something more?
Chris Anderson: Kam disa pyetje për ju. Ju faleminderit që erdhët këtu. Si do të karakterizonit domethënien historike të asaj që ngjau? A është kjo historia e vitit, historia e dekadës, apo diçka më shumë?
Wadah Khanfar: Actually, this may be the biggest story that we have ever covered. We have covered many wars. We have covered a lot of tragedies, a lot of problems, a lot of conflict zones, a lot of hot spots in the region, because we were centered at the middle of it. But this is a story -- it is a great story; it is beautiful. It is not something that you only cover because you have to cover a great incident. You are witnessing change in history. You are witnessing the birth of a new era. And this is what the story's all about.
Wadah Khanfar: Në fakt kjo mund të jetë historia më e madhe të cilën e kemi raportuar ndonjëherë. Kemi raportuar për shumë luftëra. Kemi raportuar për shumë tragjedi, për shumë probleme, shumë zona konflikti, shumë qendra të nxehta në regjion, sepse kemi qenë në mesin e tyre. Por kjo është një histori - histori e madhe; e bukur. nuk është një gjë për të cilën vetëm raporton ngase të duhet të raportosh ndodhitë e mëdha. Ne jemi dëshmitarë të ndryshimit të historisë. Ne jemi dëshmitarë të lindjes së një epoke të re. Dhe kjo është ajo me të cilën lidhet kjo histori.
CA: There are a lot of people in the West who are still skeptical, or think this may just be an intermediate stage before much more alarming chaos. You really believe that if there are democratic elections in Egypt now, that a government could emerge that espouses some of the values you've spoken about so inspiringly?
Chris Anderson: Ka shumë njerëz në Perëndim të cilët ende janë skeptikë, ose mendojnë që kjo mund të jetë vetëm një fazë afatmesme para një kaosi edhe më alarmant. Ju me të vërtetë besoni që nëse ka zgjedhje demokratike në Egjipt tani, që një qeveri mund të shfaqet që mbështet disa nga vlerat për të cilat ju folët në mënyrë aq frymëzuese?
WK: And people actually, after the collapse of the Hosni Mubarak regime, the youth who have organized themselves in certain groups and councils, they are guarding the transformation and they are trying to put it on a track in order to satisfy the values of democracy, but at the same time also to make it reasonable and to make it rational, not to go out of order. In my opinion, these people are much more wiser than, not only the political elite, even the intellectual elite, even opposition leaders including political parties. At this moment in time, the youth in the Arab world are much more wiser and capable of creating the change than the old -- including the political and cultural and ideological old regimes.
Wadah Khanfar: Dhe njerëzit në fakt, pas përmbysjes së regjimit të Hosni Mubarak-ut, të rinjtë të cilët patën organizuar veten në disa grupe dhe këshille, ata po mbrojnë shndërrimin dhe ata po mundohen ta vendosin atë në një shteg në mënyrë që të përmbushë vlerat e demokracisë, dhe në të njejtën kohë ta bëj atë edhe të arsyeshme dhe racionale, që të mos dalë jashtë kontrollit. Për mendimin tim, këta njerëz janë shumë më të zgjuar se jo vetëm elita politike, por edhe se elita intelektuale e udhëheqësit opozitarë duke përfshirë edhe partitë politike. Në këtë kohë, të rinjtë në botën Arabe janë shumë më të zgjuar dhe në gjendje për të krijuar ndryshimin se sa të moshuarit -- duke përfshirë këtu edhe regjimet e vjetra politike kulturale dhe ideologjike.
(Applause)
(Duartrokitje)
CA: We are not to get involved politically and interfere in that way. What should people here at TED, here in the West, do if they want to connect or make a difference and they believe in what's happening here?
Chris Anderson: Ne nuk do të përfshihemi në politikë dhe nuk do të ndërhyjmë në atë mënyrë. Çfarë duhet njerëzit këtu në TED, këtu në Perëndim, të bëjnë nëse dëshirojnë të lidhen dhe të bëjnë një ndryshim dhe të cilët besojnë në atë që po ngjanë këtu?
WK: I think we have discovered a very important issue in the Arab world -- that people care, people care about this great transformation. Mohamed Nanabhay who's sitting with us, the head of Aljazeera.net, he told me that a 2,500 percent increase of accessing our website from various parts of the world. Fifty percent of it is coming from America. Because we discovered that people care, and people would like to know -- they are receiving the stream through our Internet. Unfortunately in the United States, we are not covering but Washington D.C. at this moment in time for Al Jazeera English. But I can tell you, this is the moment to celebrate through connecting ourselves with those people in the street and expressing our support to them and expressing this kind of feeling, universal feeling, of supporting the weak and the oppressed to create a much better future for all of us.
Wadah Khanfar: Mendoj që kemi zbulur një gjë shumë me rëndësi në botën Arabe -- që njerëzit interesohen, njerëzit i japin rëndësi këtij shndërrimi të madh. Mohamed Nanabhay i cili është i pranishëm këtu sonte, drejtuesi i Aljazeera.net, ai më tregoi që kishte rritje prej 2.500 përqind në qasjen në faqen tonë të internetit nga pjesë të ndryshme të botës. 50 përqind e kësaj rritje vjen nga Amerika. Meqë ne zbuluam që njerëzit i japin rëndësi, dhe njerëzit dëshirojnë të dijnë -- ata po marrin rrjedhën nga Interneti. Fatkeqësisht në Shtetet e Bashkuara, ne nuk raportojmë përveçse nga Washington D.C. në këto kohë për pjesën e Al Jazeera-s në gjuhën angleze. Por mund të iu tregoj, që ky është momenti për të festuar duke u lidhur me njëri tjetrin me ata njerëz nëpër rrugë dhe të shprehim mbështetjen tonë për ta dhe të shprehim këtë ndjenjë, ndjenjë universale, të mbështetjes për të dobëtit dhe të shtypurit për të krijuar një të ardhme shumë më të mirë për secilin nga ne.
CA: Well Wadah, a group of members of the TED community, TEDxCairo, are meeting as we speak. They've had some speakers there. I believe they've heard your talk. Thank you for inspiring them and for inspiring all of us. Thank you so much.
Chris Anderson: Në fakt Wadah, një grup i anëtarëve të komunitetit të TED-it, TEDX Kairo, po takohen në këto momente përderisa ne flasim. Ata kanë pasur ca folës atje. Besoj që të kanë dëgjuar edhe ty tek flisje. Faleminderit që i ke frymëzuar ata dhe faleminderit që na frymëzove neve. Faleminderit shume.
(Applause)
(Duartrokitje)