Ten years ago exactly, I was in Afghanistan. I was covering the war in Afghanistan, and I witnessed, as a reporter for Al Jazeera, the amount of suffering and destruction that emerged out of a war like that. Then, two years later, I covered another war -- the war in Iraq. I was placed at the center of that war because I was covering the war from the northern part of Iraq. And the war ended with a regime change, like the one in Afghanistan. And that regime that we got rid of was actually a dictatorship, an authoritarian regime, that for decades created a great sense of paralysis within the nation, within the people themselves. However, the change that came through foreign intervention created even worse circumstances for the people and deepened the sense of paralysis and inferiority in that part of the world.
Precies 10 jaar geleden was ik in Afghanistan. Ik was er om de oorlog in Afghanistan te verslaan, en was, als verslaggever voor Al Jazeera, getuige van de mate van lijden en vernietiging als gevolg van een oorlog. Twee jaar later, versloeg ik een nieuwe oorlog - de oorlog in Irak. Ik werd geplaatst in het centrum van die oorlog want ik was daar voor de oorlog in het noordelijke deel van Irak. En die oorlog eindigde ook met een nieuwe regering, net zoals in Afghanistan. En het regime waar we van verlost werden was eigenlijk een dictatuur, een autoritair regime, dat decennialang een groot gevoel van verlamming creëerde binnen de natie, in de mensen zelf. Echter, de verandering die kwam door de buitenlandse interventie was de oorzaak van nog slechtere omstandigheden voor de mensen en verdiepte het gevoel van verlamming en minderwaardigheid in dat deel van de wereld.
For decades, we have lived under authoritarian regimes -- in the Arab world, in the Middle East. These regimes created something within us during this period. I'm 43 years old right now. For the last 40 years, I have seen almost the same faces for kings and presidents ruling us -- old, aged, authoritarian, corrupt situations -- regimes that we have seen around us. And for a moment I was wondering, are we going to live in order to see real change happening on the ground, a change that does not come through foreign intervention, through the misery of occupation, through nations invading our land and deepening the sense of inferiority sometimes? The Iraqis: yes, they got rid of Saddam Hussein, but when they saw their land occupied by foreign forces they felt very sad, they felt that their dignity had suffered. And this is why they revolted. This is why they did not accept. And actually other regimes, they told their citizens, "Would you like to see the situation of Iraq? Would you like to see civil war, sectarian killing? Would you like to see destruction? Would you like to see foreign troops on your land?" And the people thought for themselves, "Maybe we should live with this kind of authoritarian situation that we find ourselves in, instead of having the second scenario." That was one of the worst nightmares that we have seen.
Tientallen jaren hebben wij geleefd onder autoritaire regimes - in de Arabische wereld, in het Midden-Oosten. Deze regimes hebben ons tijdens deze periode gevormd. Ik ben nu 43 jaar oud. De laatste 40 jaar heb ik bijna altijd dezelfde gezichten van koningen en presidenten ons zien regeren - oud, bejaard, autoritair, corrupte situaties - regimes die we om ons heen hebben gezien. En soms vroeg ik me af of we daar tijdens ons leven ooit echte verandering zouden zien, een verandering, niet via buitenlandse interventie, door de ellende van de bezetting, door binnenvallende naties ons land die ons gevoel van minderwaardigheid soms erger maakten. De Irakezen: ja, ze zijn verlost van Saddam Hoessein, maar toen ze zagen dat hun land bezet werd door buitenlandse troepen, voelden ze zich erg tekortgedaan, ze vonden dat hun waardigheid had geleden. En dit is waarom ze in opstand kwamen. Dit is de reden waarom ze niet het accepteerden. Andere regimes vertelden hun burgers: "Willen jullie dezelfde situatie als in Irak zien? Willen jullie burgeroorlog en sektarische moorden? Willen jullie vernietiging te zien? Willen jullie buitenlandse troepen zien in jullie land? " En de mensen dachten: "Misschien moeten we leven met dit soort autoritaire situatie waarin wij ons bevinden, in plaats van dat tweede scenario." Dat was een van de ergste nachtmerries.
For 10 years, unfortunately we have found ourselves reporting images of destruction, images of killing, of sectarian conflicts, images of violence, emerging from a magnificent piece of land, a region that one day was the source of civilizations and art and culture for thousands of years. Now I am here to tell you that the future that we were dreaming for has eventually arrived. A new generation, well-educated, connected, inspired by universal values and a global understanding, has created a new reality for us. We have found a new way to express our feelings and to express our dreams: these young people who have restored self-confidence in our nations in that part of the world, who have given us new meaning for freedom and empowered us to go down to the streets. Nothing happened. No violence. Nothing. Just step out of your house, raise your voice and say, "We would like to see the end of the regime."
10 jaar lang zagen we onszelf beelden van vernieling rapporteren , beelden van doden, van sektarische conflicten, beelden van geweld, uit een prachtig land, een regio die ooit de bron was van beschavingen, kunst en cultuur gedurende duizenden jaren. Nu ben ik hier om jullie te vertellen dat de toekomst waar we van dromen uiteindelijk is aangekomen. Een nieuwe generatie van goed opgeleiden, verbonden en geïnspireerd door universele waarden en een wereldwijd begrip, heeft ons een nieuwe werkelijkheid gebracht. We hebben een nieuwe manier gevonden om onze gevoelens te uiten en om onze dromen te uiten. Deze jonge mensen met een hersteld zelfvertrouwen in onze landen in dat deel van de wereld, die hebben ons een nieuwe betekenis voor de vrijheid gegeven en ons de moed gegeven de straat op te gaan. Er gebeurde niets. Geen geweld. Niets. Kom gewoon naar buiten, verhef je stem en zeg: "We willen het einde van het regime zien."
This is what happened in Tunisia. Over a few days, the Tunisian regime that invested billions of dollars in the security agencies, billions of dollars in maintaining, trying to maintain, its prisons, collapsed, disappeared, because of the voices of the public. People who were inspired to go down to the streets and to raise their voices, they tried to kill. The intelligence agencies wanted to arrest people. They found something called Facebook. They found something called Twitter. They were surprised by all of these kinds of issues. And they said, "These kids are misled." Therefore, they asked their parents to go down to the streets and collect them, bring them back home. This is what they were telling. This is their propaganda. "Bring these kids home because they are misled." But yes, these youth who have been inspired by universal values, who are idealistic enough to imagine a magnificent future and, at the same time, realistic enough to balance this kind of imagination and the process leading to it -- not using violence, not trying to create chaos -- these young people, they did not go home. Parents actually went to the streets and they supported them. And this is how the revolution was born in Tunisia.
Dit is wat er gebeurd is in Tunesië. Op enkele dagen tijd viel het Tunesische regime, dat miljarden dollars geïnvesteerd had in veiligheidsdiensten, miljarden dollars in het onderhouden en handhaven van zijn gevangenissen, verdween, door de stemmen van het publiek. Mensen die geïnspireerd werden om op straat te komen en om hun stem te verheffen, probeerden ze te doden. De inlichtingendiensten wilden die mensen arresteren. Ze vonden iets als Facebook. Ze vonden iets als Twitter. Ze wilden dit soort kwesties oplossen. En zij zeiden: "Deze kinderen zijn misleid." Daarom vroegen ze hun ouders ook op straat te komen en hun kinderen terug naar huis te brengen. Dit is wat ze vertelden. Dat was hun propaganda. "Breng deze kinderen thuis, want ze zijn misleid. " Maar ja, deze jongeren zijn geïnspireerd door universele waarden, idealistisch genoeg om zich een prachtige toekomst voor te stellen en, tegelijkertijd, realistisch genoeg om dit soort van verbeelding in evenwicht te houden en ook het proces dat ertoe leidt - geen gebruik maken van geweld, niet proberen chaos te creëren. Deze jonge mensen, gingen niet naar huis. In feite gingen ook de ouders de straat op en steunden hen. En dit is hoe de revolutie werd geboren in Tunesië.
We in Al Jazeera were banned from Tunisia for years, and the government did not allow any Al Jazeera reporter to be there. But we found that these people in the street, all of them are our reporters, feeding our newsroom with pictures, with videos and with news. And suddenly that newsroom in Doha became a center that received all this kind of input from ordinary people -- people who are connected and people who have ambition and who have liberated themselves from the feeling of inferiority. And then we took that decision: We are unrolling the news. We are going to be the voice for these voiceless people. We are going to spread the message. Yes, some of these young people are connected to the Internet, but the connectivity in the Arab world is very little, is very small, because of many problems that we are suffering from. But Al Jazeera took the voice from these people and we amplified [it]. We put it in every sitting room in the Arab world -- and internationally, globally, through our English channel.
Wij bij Al Jazeera werden voor jaren uit Tunesië gebannen, en de overheid liet geen enkele Al Jazeera verslaggever toe. Maar al deze mensen in de straat werden onze reporters, voorzagen onze redactie van nieuws met foto's, met video's en met nieuws. En plotseling werd onze redactie in Doha een centrum dat alle soort berichten van gewone mensen ontving - mensen die verbonden zijn, mensen met de ambitie om zichzelf te bevrijdden van het gevoel van minderwaardigheid. En dan hebben we deze beslissing genomen: Wij tonen het nieuws. We gaan de stem zijn van deze stemloze mensen. We gaan de boodschap verspreiden. Ja, sommige van deze jongeren zijn aangesloten op het internet, maar de connectiviteit in de Arabische wereld is erg klein, vanwege de vele problemen waar wij aan lijden. Maar Al Jazeera nam de stem van deze mensen over en versterkte [ze]. We brachten het in elke woonkamer in de Arabische wereld - en internationaal, wereldwijd, via ons Engelstalige kanaal.
And then people started to feel that there's something new happening. And then Zine al-Abidine Ben Ali decided to leave. And then Egypt started, and Hosni Mubarak decided to leave. And now Libya as you see it. And then you have Yemen. And you have many other countries trying to see and to rediscover that feeling of, "How do we imagine a future which is magnificent and peaceful and tolerant?" I want to tell you something, that the Internet and connectivity has created [a] new mindset. But this mindset has continued to be faithful to the soil and to the land that it emerged from. And while this was the major difference between many initiatives before to create change, before we thought, and governments told us -- and even sometimes it was true -- that change was imposed on us, and people rejected that, because they thought that it is alien to their culture. Always, we believed that change will spring from within, that change should be a reconciliation with culture, cultural diversity, with our faith in our tradition and in our history, but at the same time, open to universal values, connected with the world, tolerant to the outside. And this is the moment that is happening right now in the Arab world. This is the right moment, and this is the actual moment that we see all of these meanings meet together and then create the beginning of this magnificent era that will emerge from the region.
Toen begonnen mensen te voelen dat er iets nieuws aan het gebeuren was. En toen besloot Zine al-Abidine Ben Ali om op te stappen. En toen begon Egypte, en ook Hosni Mubarak besloot om te vertrekken. En nu begint het in Libië. En in Jemen. Veel andere landen proberen dat gevoel te herontdekken van "Hoe kunnen we denken aan een toekomst die prachtig en vredig en tolerant is? " Ik wil je iets vertellen. Internet en connectiviteit hebben geleid tot een nieuwe manier van denken. Maar deze mentaliteit bleef trouw aan de bodem en het land waar ze uit voortkwam. En terwijl dit het grote verschil was met de vele initiatieven ervoor om verandering te creëren, voordat we dachten, en de regeringen ons vertelden - en soms was het zelfs waar - dat verandering ons werd opgelegd, wat mensen afwezen, omdat ze dachten dat het vreemd was aan hun cultuur, hebben we altijd geloofd dat verandering van binnen uit moest komen, dat verandering moet aansluiten met cultuur, culturele diversiteit, met ons geloof in traditie en in onze geschiedenis, maar op hetzelfde moment, open zijn voor universele waarden, verbonden met de wereld, tolerant naar buiten. Dit is het moment dat is wat nu gebeurt in de Arabische wereld. Dit is het juiste moment, en dit is het moment zelf dat we al deze betekenissen zien samenkomen en het begin zijn van dit prachtige tijdperk dat zal ontstaan in de regio.
How did the elite deal with that -- the so-called political elite? In front of Facebook, they brought the camels in Tahrir Square. In front of Al Jazeera, they started creating tribalism. And then when they failed, they started speaking about conspiracies that emerged from Tel Aviv and Washington in order to divide the Arab world. They started telling the West, "Be aware of Al-Qaeda. Al-Qaeda is taking over our territories. These are Islamists trying to create new Imaras. Be aware of these people who [are] coming to you in order to ruin your great civilization." Fortunately, people right now cannot be deceived. Because this corrupt elite in that region has lost even the power of deception. They could not, and they cannot, imagine how they could really deal with this reality. They have lost. They have been detached from their people, from the masses, and now we are seeing them collapsing one after the other.
Hoe zal de elite hiermee omgaan - de zogenaamde politieke elite? Als antwoord op Facebook, brachten ze de kamelen naar het Tahrir-plein. Tegenover Al Jazeera, begonnen ze tribalisme op te rakelen. En als dat niet hielp, begonnen ze te spreken over complotten vanuit Tel Aviv om de de Arabische wereld te verdelen. Ze begonnen het Westen te vertellen "Wees op je hoede voor Al-Qaeda. Al-Qaeda is onze gebieden aan het overnemen. Dit zijn islamisten die nieuwe Imaras proberen te maken. Wees op je hoede voor deze mensen die naar je toe komen om je grote beschaving te ruïneren. Gelukkig worden mensen nu niet meer misleid. Omdat de corrupte elite in die regio zelfs de kracht om te misleiden heeft verloren. Ze konden zich niet, en ze kunnen zich niet voorstellen hoe ze met deze realiteit kunnen omgaan . Ze hebben verloren - ze hebben het contact met hun mensen, met de massa's verloren en nu zien we ze instorten de ene na de andere.
Al Jazeera is not a tool of revolution. We do not create revolutions. However, when something of that magnitude happens, we are at the center of the coverage. We were banned from Egypt, and our correspondents, some of them were arrested. But most of our camera people and our journalists, they went underground in Egypt -- voluntarily -- to report what happened in Tahrir Square. For 18 days, our cameras were broadcasting, live, the voices of the people in Tahrir Square. I remember one night when someone phoned me on my cellphone -- ordinary person who I don't know -- from Tahrir Square. He told me, "We appeal to you not to switch off the cameras. If you switch off the cameras tonight, there will be a genocide. You are protecting us by showing what is happening at Tahrir Square." I felt the responsibility to phone our correspondents there and to phone our newsroom and to tell them, "Make your best not to switch off the cameras at night, because the guys there really feel confident when someone is reporting their story -- and they feel protected as well."
Al Jazeera is geen instrument van revolutie. Wij maken geen revoluties. Echter, wanneer er iets van die omvang gebeurt, staan we in het centrum van het gebeuren. We waren verbannen uit Egypte, en sommigen van onze correspondenten werden gearresteerd. Maar de meeste van onze cameramensen en onze journalisten gingen ondergronds in Egypte - vrijwillig - verslag uitbrengen over wat er gebeurde op het Tahrir-plein. Gedurende 18 dagen brachten onze camera's live-uitzendingen van de stemmen van de mensen op het Tahrir-plein. Ik herinner me een nacht toen iemand me belde op mijn mobiel - een gewone persoon die ik niet ken - van het Tahrir-plein. Hij vertelde me: "We doen een beroep op u om de camera's niet uit te schakelen. Als jullie vanavond de camera's uitschakelen, zal er een genocide plaatsvinden. Jullie beschermen ons door te laten zien wat er op het Tahrir-plein gebeurt. " Ik voelde de verantwoordelijkheid om onze correspondenten en onze redactie op te bellen om hen te vertellen: "Doe je best om de camera's 's nachts niet uit te schakelen, omdat deze jongens er zich zelfverzekerd voelen als iemand hun verhaal rapporteert- en ze voelen zich ook beschermd voelen."
So we have a chance to create a new future in that part of the world. We have a chance to go and to think of the future as something which is open to the world. Let us not repeat the mistake of Iran, of [the] Mosaddeq revolution. Let us free ourselves -- especially in the West -- from thinking about that part of the world based on oil interest, or based on interests of the illusion of stability and security. The stability and security of authoritarian regimes cannot create but terrorism and violence and destruction. Let us accept the choice of the people. Let us not pick and choose who we would like to rule their future. The future should be ruled by people themselves, even sometimes if they are voices that might now scare us. But the values of democracy and the freedom of choice that is sweeping the Middle East at this moment in time is the best opportunity for the world, for the West and the East, to see stability and to see security and to see friendship and to see tolerance emerging from the Arab world, rather than the images of violence and terrorism. Let us support these people. Let us stand for them. And let us give up our narrow selfishness in order to embrace change, and in order to celebrate with the people of that region a great future and hope and tolerance. The future has arrived, and the future is now. I thank you very much.
Dus hebben we een kans om een nieuwe toekomst te creëren in dat deel van de wereld. We hebben een kans om te denken aan de toekomst als iets dat open staat voor de wereld. Laten we niet de fout van Iran herhalen, van [onduidelijk] revolutie. Laten we onszelf bevrijden - vooral in het Westen - van het denken over dat deel van de wereld gebaseerd op oliebelangen, of op basis van belangen van de illusie van stabiliteit en veiligheid. De stabiliteit en veiligheid van autoritaire regimes kan slechts leiden tot terrorisme, geweld en vernieling. Laten we de keuze van het volk accepteren. Laten we niet uitkiezen wie we willen dat hun toekomst regelt. De toekomst moet worden geschapen door de mensen zelf, zelfs al kunnen hun stemmen ons nu wat bang maken. Maar de waarden van de democratie en de vrijheid van keuze die nu in het Midden-Oosten opkomen zijn de beste kans voor de wereld, voor het Westen en het Oosten, om stabiliteit en veiligheid te zien ontstaan, om vriendschap en tolerantie te zien ontstaan in de Arabische wereld, eerder dan beelden van geweld en terrorisme. Laten we deze mensen ondersteunen. Laten we voor ze opkomen. En laten we ons bekrompen egoïsme opgeven om verandering te omarmen, en om mee te vieren met de mensen uit die regio voor een grote toekomst van hoop en verdraagzaamheid. Die toekomst is gearriveerd, en die toekomst is er nu. Ik dank u zeer.
(Applause)
(Applaus)
Thank you very much.
Dank u zeer.
(Applause)
(Applaus)
Chris Anderson: I just have a couple of questions for you. Thank you for coming here. How would you characterize the historical significance of what's happened? Is this a story-of-the-year, a story-of-the-decade or something more?
Chris Anderson: Ik heb een paar vragen voor je. Dank je voor je komst hier. Hoe zou je de historische betekenis van wat er is gebeurd karakteriseren? Is dit een verhaal-van-het-jaar, een verhaal-van-het-decennium of iets meer?
Wadah Khanfar: Actually, this may be the biggest story that we have ever covered. We have covered many wars. We have covered a lot of tragedies, a lot of problems, a lot of conflict zones, a lot of hot spots in the region, because we were centered at the middle of it. But this is a story -- it is a great story; it is beautiful. It is not something that you only cover because you have to cover a great incident. You are witnessing change in history. You are witnessing the birth of a new era. And this is what the story's all about.
Wadah Khanfar: Dit kan dit het grootste verhaal worden dat we ooit hebben behandeld. We hebben vele oorlogen verslagen. We hebben veel tragedies, veel problemen, veel conflictgebieden, veel hot spots in de regio verslagen, want we waren aanwezig in het midden van de actie. Maar dit is een verhaal - het is een geweldig verhaal, het is mooi. Het is niet iets dat je alleen maar rapporteert als een grote gebeurtenis. Je bent getuige van een verandering in de geschiedenis. Je bent getuige van de geboorte van een nieuw tijdperk. En dit is waar het allemaal om draait.
CA: There are a lot of people in the West who are still skeptical, or think this may just be an intermediate stage before much more alarming chaos. You really believe that if there are democratic elections in Egypt now, that a government could emerge that espouses some of the values you've spoken about so inspiringly?
CA: Er zijn een heleboel mensen in het Westen die nog steeds sceptisch zijn, of denken dat dit slechts een tussenstap kan zijn naar nog veel meer verontrustende chaos. Geloof je echt dat als er nu democratische verkiezingen komen in Egypte dat een regering zou kunnen ontstaan die streeft naar een aantal de waarden waar je zo inspirerend over hebt gesproken?
WK: And people actually, after the collapse of the Hosni Mubarak regime, the youth who have organized themselves in certain groups and councils, they are guarding the transformation and they are trying to put it on a track in order to satisfy the values of democracy, but at the same time also to make it reasonable and to make it rational, not to go out of order. In my opinion, these people are much more wiser than, not only the political elite, even the intellectual elite, even opposition leaders including political parties. At this moment in time, the youth in the Arab world are much more wiser and capable of creating the change than the old -- including the political and cultural and ideological old regimes.
WK: De mensen zijn nu bezig, na de ineenstorting van het regime van Hosni Mubarak, heeft de jeugd zich georganiseerd in bepaalde groepen en raden, ze bewaken de transformatie en ze proberen om het op de sporen te zetten om te voldoen aan de waarden van democratie, maar het tegelijkertijd ook redelijk en rationeel te maken, om het niet te laten ontsporen. Naar mijn mening zijn deze mensen veel wijzer dan niet alleen de politieke elite, maar zelfs dan de intellectuele elite, zelfs de leiders van de oppositie met inbegrip van de politieke partijen. Op dit moment in de tijd is de jeugd in de Arabische wereld veel wijzer en in staat tot het creëren van verandering dan de ouderen - met inbegrip van de politieke, culturele en ideologische oude regimes.
(Applause)
(Applaus)
CA: We are not to get involved politically and interfere in that way. What should people here at TED, here in the West, do if they want to connect or make a difference and they believe in what's happening here?
CA: Wij mogen niet politiek betrokken raken en ons ermee bemoeien. Wat moeten mensen hier bij TED, hier in het Westen, doen als ze in verbinding willen komen of een verschil maken en ze geloven in wat hier gebeurt?
WK: I think we have discovered a very important issue in the Arab world -- that people care, people care about this great transformation. Mohamed Nanabhay who's sitting with us, the head of Aljazeera.net, he told me that a 2,500 percent increase of accessing our website from various parts of the world. Fifty percent of it is coming from America. Because we discovered that people care, and people would like to know -- they are receiving the stream through our Internet. Unfortunately in the United States, we are not covering but Washington D.C. at this moment in time for Al Jazeera English. But I can tell you, this is the moment to celebrate through connecting ourselves with those people in the street and expressing our support to them and expressing this kind of feeling, universal feeling, of supporting the weak and the oppressed to create a much better future for all of us.
WK: Ik denk dat we een zeer belangrijke kwestie in de Arabische wereld hebben ontdekt - dat mensen geven om deze grote transformatie. Mohamed Nanabhay die bij ons zit, en het hoofd is van Aljazeera.net, vertelde me dat er een 2.500 procent toename is van het verkeer naar onze website uit verschillende delen van de wereld. 50 procent daarvan is afkomstig uit Amerika. Omdat we ontdekt hebben dat mensen ermee inzitten en de mensen graag willen weten - zij krijgen de berichten via ons internet. Helaas bereiken we in de Verenigde Staten, op dit moment alleen maar Washington DC met Al Jazeera Engels. Maar ik kan je vertellen, dit is het moment om te vieren door het aansluiten van ons met die mensen in de straat en het uiten van onze steun aan hen en het uiten van dit soort gevoel, universeel gevoel, door de zwakken en de onderdrukten te ondersteunen en een veel betere toekomst voor ons allen te creëren.
CA: Well Wadah, a group of members of the TED community, TEDxCairo, are meeting as we speak. They've had some speakers there. I believe they've heard your talk. Thank you for inspiring them and for inspiring all of us. Thank you so much.
CA: Nou Wadah, een groep van leden van de TED-gemeenschap, TEDx Cairo, zijn in vergadering terwijl we hier spreken. Ze hebben daar enkele sprekers. Ik denk dat ze je lezing hebben gehoord. Dank je om hen en ons allemaal te inspireren. Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)