Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, βρισκόμουν στο Αφγανιστάν. Κάλυπτα τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, και στάθηκα μάρτυρας, ως δημοσιογράφος του Αλ-Τζαζίρα, στον πόνο και την καταστροφή που προέκυψαν από ένα τέτοιο πόλεμο. Δύο χρόνια αργότερα, κάλυψα ακόμα ένα πόλεμο, στο Ιράκ. Βρέθηκα στην καρδιά αυτού του πολέμου διότι κάλυπτα τον πόλεμο από το βόρειο τμήμα του Ιράκ. Και ο πόλεμος τελείωσε με την αλλαγή του καθεστώτος, όπως και στο Αφγανιστάν. Και το καθεστώς που καταλύσαμε ήταν μία δικτατορία, ένα αυταρχικό καθεστώς, που για δεκαετίες δημιουργούσε ένα έντονο αίσθημα παράλυσης στο έθνος, μέσα στους ίδιους τους ανθρώπους. Ωστόσο, η αλλαγή που επήλθε μέσω της ξένης παρέμβασης δημιούργησε ακόμα χειρότερες συνθήκες για τους ανθρώπους και εμβάθυνε το αίσθημα της παράλυσης και της κατωτερότητας σε αυτό το τμήμα του κόσμου.
Ten years ago exactly, I was in Afghanistan. I was covering the war in Afghanistan, and I witnessed, as a reporter for Al Jazeera, the amount of suffering and destruction that emerged out of a war like that. Then, two years later, I covered another war -- the war in Iraq. I was placed at the center of that war because I was covering the war from the northern part of Iraq. And the war ended with a regime change, like the one in Afghanistan. And that regime that we got rid of was actually a dictatorship, an authoritarian regime, that for decades created a great sense of paralysis within the nation, within the people themselves. However, the change that came through foreign intervention created even worse circumstances for the people and deepened the sense of paralysis and inferiority in that part of the world.
Για δεκαετίες, έχουμε ζήσει κάτω από αυταρχικά καθεστώτα στον Αραβικό κόσμο, στη Μέση Ανατολή. Αυτά τα καθεστώτα δημιούργησαν κάτι μέσα μας όλο αυτό το διάστημα. Σήμερα είμαι 43 ετών. Τα τελευταία 40 χρόνια, βλέπω σχεδόν τα ίδια πρόσωπα βασιλιάδων και προέδρων να μας κυβερνούν παλιές, γερασμένες, αυταρχικές, διεφθαρμένες καταστάσεις, καθεστώτα που έχουμε δει γύρω μας. Και για μία στιγμή αναρωτιόμουν, θα ζήσουμε να δούμε πραγματική αλλαγή να συμβαίνει, αλλαγή που δεν θα προέρχεται από ξένη παρέμβαση, μέσα από την αθλιότητα της κατοχής, μέσα από άλλα έθνη που εισβάλλουν στη χώρα μας εμβαθύνοντας κάποιες φορές το αίσθημα κατωτερότητας; Οι Ιρακινοί, ναι, ξεφορτώθηκαν το Σαντάμ Χουσεΐν αλλά όταν είδαν τη γη τους υπό ξένη κατοχή αισθάνθηκαν βαθιά λύπη, αισθάνθηκαν πως η αξιοπρέπειά τους είχε θιγεί. Και γι'αυτό ξεσηκώθηκαν. Αυτό ακριβώς δεν αποδέχτηκαν. Και άλλα καθεστώτα, είπαν στους πολίτες τους, "Θέλετε να βιώσετε την κατάσταση του Ιράκ; Θέλετε να δείτε εμφύλιο πόλεμο, δολοφονίες μεταξύ αιρέσεων; Θέλετε να δείτε καταστροφή; Θέλετε να δείτε ξένα στρατεύματα στη γη σας;" Και οι άνθρωποι αναλογίστηκαν, "Ίσως θα έπρεπε να ζήσουμε με αυτό το είδος αυταρχικής κατάστασης στο οποίο βρισκόμαστε, παρά να έχουμε το δεύτερο σενάριο." Ήταν ένας από τους χειρότερους εφιάλτες που έχουμε δει.
For decades, we have lived under authoritarian regimes -- in the Arab world, in the Middle East. These regimes created something within us during this period. I'm 43 years old right now. For the last 40 years, I have seen almost the same faces for kings and presidents ruling us -- old, aged, authoritarian, corrupt situations -- regimes that we have seen around us. And for a moment I was wondering, are we going to live in order to see real change happening on the ground, a change that does not come through foreign intervention, through the misery of occupation, through nations invading our land and deepening the sense of inferiority sometimes? The Iraqis: yes, they got rid of Saddam Hussein, but when they saw their land occupied by foreign forces they felt very sad, they felt that their dignity had suffered. And this is why they revolted. This is why they did not accept. And actually other regimes, they told their citizens, "Would you like to see the situation of Iraq? Would you like to see civil war, sectarian killing? Would you like to see destruction? Would you like to see foreign troops on your land?" And the people thought for themselves, "Maybe we should live with this kind of authoritarian situation that we find ourselves in, instead of having the second scenario." That was one of the worst nightmares that we have seen.
Για δέκα χρόνια, δυστυχώς καταλήξαμε να αναφέρουμε εικόνες καταστροφής. εικόνες θανάτου, σχισματικών συγκρούσεων, εικόνες βίας, από ένα θαυμάσιο κομμάτι γης, μία περιοχή που κάποτε ήταν η πηγή των πολιτισμών και της τέχνης και καλλιέργειας για χιλιάδες χρόνια. Τώρα βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι το μέλλον που ονειρευόμασταν επιτέλους έφτασε. Μία νέα γενιά, μορφωμένη, συνδεδεμένη, εμπνεόμενη από οικουμενικές αξίες και παγκόσμια κατανόηση, δημιούργησε μία νέα πραγματικότητα για εμάς. Έχουμε βρει ένα καινούργιο τρόπο να εκφράσουμε τα αισθήματά μας και τα όνειρά μας. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι που αποκατέστησαν την αυτοπεποίθηση στα έθνη μας σε αυτό το κομμάτι του κόσμου, που μας έχουν δώσει νέο νόημα στην ελευθερία και μας επέτρεψαν να κατέβουμε στους δρόμους. Τίποτα δεν συνέβη. Καθόλου βία. Τίποτα. Απλά βγες από την πόρτα σου, ύψωσε τη φωνή σου και πες, "Θέλουμε να δούμε το τέλος του καθεστώτος."
For 10 years, unfortunately we have found ourselves reporting images of destruction, images of killing, of sectarian conflicts, images of violence, emerging from a magnificent piece of land, a region that one day was the source of civilizations and art and culture for thousands of years. Now I am here to tell you that the future that we were dreaming for has eventually arrived. A new generation, well-educated, connected, inspired by universal values and a global understanding, has created a new reality for us. We have found a new way to express our feelings and to express our dreams: these young people who have restored self-confidence in our nations in that part of the world, who have given us new meaning for freedom and empowered us to go down to the streets. Nothing happened. No violence. Nothing. Just step out of your house, raise your voice and say, "We would like to see the end of the regime."
Αυτό συνέβη στην Τυνησία. Σε διάστημα λίγων ημερών, το Τυνησιακό καθεστώς που είχε επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στις υπηρεσίες ασφαλείας, δισεκατομμύρια δολάρια στη διατήρηση, στην προσπάθεια διατήρησης, φυλακών, κατέρρευσε, εξαφανίστηκε, χάρη στις φωνές του κόσμου. Χάρη στους ανθρώπους που άντλησαν έμπνευση να βγουν στους δρόμους και να υψώσουν τις φωνές τους, τους οποίους και προσπάθησαν να σκοτώσουν. Οι υπηρεσίες πληροφοριών ήθελαν να συλλάβουν ανθρώπους. Βρήκαν κάτι που λέγεται Facebook. Βρήκαν κάτι που λέγεται Twitter. Όλα αυτά τους προκάλεσαν έκπληξη. Και είπαν, "Αυτά τα παιδιά καθοδηγούνται λάθος." Ζήτησαν λοιπόν από τους γονείς τους να κατέβουν στους δρόμους και να τα μαζέψουν, να τα φέρουν πίσω στο σπίτι. Αυτό έλεγαν. Αυτή είναι η προπαγάνδα τους. "Φέρτε αυτά τα παιδιά στο σπίτι, γιατί καθοδηγούνται λάθος." Αλλά ναι, αυτοί οι νέοι που εμπνέονται από οικουμενικές αξίες, που είναι αρκετά ιδεαλιστές ώστε να φανταστούν ένα υπέροχο μέλλον και, συγχρόνως, αρκετά ρεαλιστές ώστε να ισορροπήσουν αυτό το είδος φαντασίας και τη διαδικασία που οδηγεί σε αυτό- χωρίς να κάνουν χρήση βίας, χωρίς να προσπαθούν να δημιουργήσουν χάος. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, δεν πήγαν σπίτι τους. Στην πραγματικότητα οι γονείς πήραν τους δρόμους και τους υποστήριξαν. Έτσι γεννήθηκε η επανάσταση στην Τυνησία.
This is what happened in Tunisia. Over a few days, the Tunisian regime that invested billions of dollars in the security agencies, billions of dollars in maintaining, trying to maintain, its prisons, collapsed, disappeared, because of the voices of the public. People who were inspired to go down to the streets and to raise their voices, they tried to kill. The intelligence agencies wanted to arrest people. They found something called Facebook. They found something called Twitter. They were surprised by all of these kinds of issues. And they said, "These kids are misled." Therefore, they asked their parents to go down to the streets and collect them, bring them back home. This is what they were telling. This is their propaganda. "Bring these kids home because they are misled." But yes, these youth who have been inspired by universal values, who are idealistic enough to imagine a magnificent future and, at the same time, realistic enough to balance this kind of imagination and the process leading to it -- not using violence, not trying to create chaos -- these young people, they did not go home. Parents actually went to the streets and they supported them. And this is how the revolution was born in Tunisia.
Εμείς στο Αλ-Τζαζίρα είχαμε αποκλειστεί από την Τυνησία για χρόνια, και η κυβέρνηση δεν επέτρεπε σε κανένα δημοσιογράφο του Αλ-Τζαζίρα να βρίσκεται εκεί. Διαπιστώσαμε όμως πως αυτοί οι άνθρωποι στο δρόμο, όλοι τους είναι οι δημοσιογράφοι μας, που τροφοδοτούν τις ειδήσεις μας με εικόνες, βίντεο και με νέα. Και ξαφνικά η αίθουσα σύνταξης στη Ντόχα έγινε κέντρο που λάμβανε τέτοια στοιχεία από συνηθισμένους ανθρώπους -- ανθρώπους με διασυνδέσεις και ανθρώπους με φιλοδοξίες που έχουν απελευθερώσει τους εαυτούς τους από το αίσθημα κατωτερότητας. Και τότε πήραμε την απόφαση: Θα αποκαλύψουμε τα νέα. Θα ήμαστε η φωνή για αυτούς τους άφωνους ανθρώπους. Θα διαδώσουμε το μήνυμα. Ναι, κάποιοι από αυτούς τους νέους είναι συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, αλλά η συνδεσιμότητα στον Αραβικό κόσμο είναι πολύ περιορισμένη, λόγω των πολλών προβλημάτων από τα οποία υποφέρουμε. Αλλά το Αλ-Τζαζίρα πήρε τις φωνές αυτών των ανθρώπων και τις ενίσχυσε. Τις βάλαμε σε κάθε σαλόνι στον Αραβικό κόσμο και διεθνώς, παγκοσμίως, μέσω του αγγλικού μας καναλιού.
We in Al Jazeera were banned from Tunisia for years, and the government did not allow any Al Jazeera reporter to be there. But we found that these people in the street, all of them are our reporters, feeding our newsroom with pictures, with videos and with news. And suddenly that newsroom in Doha became a center that received all this kind of input from ordinary people -- people who are connected and people who have ambition and who have liberated themselves from the feeling of inferiority. And then we took that decision: We are unrolling the news. We are going to be the voice for these voiceless people. We are going to spread the message. Yes, some of these young people are connected to the Internet, but the connectivity in the Arab world is very little, is very small, because of many problems that we are suffering from. But Al Jazeera took the voice from these people and we amplified [it]. We put it in every sitting room in the Arab world -- and internationally, globally, through our English channel.
Και τότε οι άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν πως κάτι καινούργιο συμβαίνει. Και τότε ο Ζιν ελ-Αμπεντίν Μπεν Αλί αποφάσισε να φύγει. Και τότε ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Αίγυπτο, και ο Χόσνι Μουμπάρακ αποφάσισε να φύγει. Και τώρα η Λιβύη όπως βλέπετε. Και μετά έρχεται η Υεμένη. Και πολλές άλλες χώρες που προσπαθούν να δουν και να ανακαλύψουν ξανά το αίσθημα του "Πώς φανταζόμαστε ένα μέλλον που είναι υπέροχο και ειρηνικό και ανεκτικό;" Θέλω να σας πω κάτι, πως το διαδίκτυο και η συνδεσιμότητα έχουν δημιουργήσει μία καινούργια νοοτροπία. Αλλά αυτή η νοοτροπία παραμένει πιστή στο έδαφος και στη γη από την οποία ξεπήδησε. Και ενώ αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε πολλές παλιότερες πρωτοβουλίες για αλλαγή, προτού σκεφτούμε, και προτού μας πουν οι κυβερνήσεις μας -αν και κάποιες φορές ήταν αλήθεια- πως η αλλαγή επιβαλλόταν πάνω μας, και οι άνθρωποι το απέρριπταν, γιατί πίστευαν πως ήταν ξένο στην κουλτούρα τους, πάντοτε πιστεύαμε πως η αλλαγή θα αναβλύσει από μέσα, ότι η αλλαγή θα έπρεπε να είναι μία συμφιλίωση με την κουλτούρα, την πολιτισμική ποικιλομορφία, με την πίστη στην παράδοσή μας και στην ιστορία μας, αλλά συγχρόνως, ανοικτή σε παγκόσμιες αξίες, συνδεδεμένη με τον κόσμο, ανεκτική στο ξένο. Και αυτή είναι η στιγμή που συμβαίνει τώρα στον Αραβικό κόσμο. Είναι η σωστή στιγμή, και είναι ακριβώς η στιγμή που βλέπουμε όλα αυτά τα νοήματα να συναντιώνται και να δημιουργούν την αρχή της θεσπέσιας εποχής που θα προέλθει από την περιοχή.
And then people started to feel that there's something new happening. And then Zine al-Abidine Ben Ali decided to leave. And then Egypt started, and Hosni Mubarak decided to leave. And now Libya as you see it. And then you have Yemen. And you have many other countries trying to see and to rediscover that feeling of, "How do we imagine a future which is magnificent and peaceful and tolerant?" I want to tell you something, that the Internet and connectivity has created [a] new mindset. But this mindset has continued to be faithful to the soil and to the land that it emerged from. And while this was the major difference between many initiatives before to create change, before we thought, and governments told us -- and even sometimes it was true -- that change was imposed on us, and people rejected that, because they thought that it is alien to their culture. Always, we believed that change will spring from within, that change should be a reconciliation with culture, cultural diversity, with our faith in our tradition and in our history, but at the same time, open to universal values, connected with the world, tolerant to the outside. And this is the moment that is happening right now in the Arab world. This is the right moment, and this is the actual moment that we see all of these meanings meet together and then create the beginning of this magnificent era that will emerge from the region.
Πως το αντιμετώπισε η ελίτ -η αποκαλούμενη πολιτική ελίτ; Απέναντι στο Facebook αντιπαρέταξαν τις καμήλες στην πλατεία Ταχρίρ. Απέναντι στο Αλ-Τζαζίρα αντιπαρέταξαν φυλετισμό. Και όταν απέτυχαν, άρχισαν να μιλούν για συνομωσίες που ξεκίνησαν από το Τελ Αβίβ για να χωρίσουν τον Αραβικό κόσμο. Άρχισαν να λένε στη Δύση, "Προσέχετε την Αλ-Κάιντα. Η Αλ-Κάιντα καταλαμβάνει τα εδάφη μας. Είναι Ισλαμιστές που προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες χίμαιρες, Προσέχετε αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται σε σας για να καταστρέψουν το σπουδαίο σας πολιτισμό. Ευτυχώς, οι άνθρωποι δεν μπορούν να εξαπατηθούν τώρα. Διότι η διεφθαρμένη ελίτ σε εκείνη την περιοχή έχει χάσει ακόμα και τη δύναμη της εξαπάτησης. Δεν μπορούσαν, και δεν μπορούν, να φανταστούν πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα. Έχουν χάσει, έχουν αποκοπεί από τους δικούς τους ανθρώπους, από τις μάζες, και τώρα τους βλέπουμε να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο.
How did the elite deal with that -- the so-called political elite? In front of Facebook, they brought the camels in Tahrir Square. In front of Al Jazeera, they started creating tribalism. And then when they failed, they started speaking about conspiracies that emerged from Tel Aviv and Washington in order to divide the Arab world. They started telling the West, "Be aware of Al-Qaeda. Al-Qaeda is taking over our territories. These are Islamists trying to create new Imaras. Be aware of these people who [are] coming to you in order to ruin your great civilization." Fortunately, people right now cannot be deceived. Because this corrupt elite in that region has lost even the power of deception. They could not, and they cannot, imagine how they could really deal with this reality. They have lost. They have been detached from their people, from the masses, and now we are seeing them collapsing one after the other.
Το Αλ-Τζαζίρα δεν είναι εργαλείο επανάστασης. Δεν δημιουργούμε επαναστάσεις. Ωστόσο, όταν συμβαίνει κάτι αυτού του μεγέθους, ήμαστε στο κέντρο της κάλυψης. Η παρουσία μας στην Αίγυπτο είχε απαγορευτεί και κάποιοι από τους ανταποκριτές μας, είχαν συλληφθεί. Αλλά οι περισσότεροι καμεραμάν και οι δημοσιογράφοι μας, έμειναν στην Αίγυπτο κρυφά -εθελοντικά- για να μεταδώσουν τα γεγονότα στην πλατεία Ταχρίρ. Για 18 ημέρες, οι κάμερές μας μετέδιδαν ζωντανά τις φωνές των ανθρώπων στην πλατεία Ταχρίρ. Θυμάμαι μία νύχτα που κάποιος με πήρε στο κινητό -ένας απλός άνθρωπος που δεν γνώριζα- από την πλατεία Ταχρίρ. Μου είπε, "Κάνουμε έκκληση να μην κλείσετε τις κάμερες. Αν τις κλείσετε απόψε, θα έχουμε γενοκτονία. Μας προστατεύετε δείχνοντας τι συμβαίνει στην πλατεία Ταχρίρ." Ένιωσα την ευθύνη να καλέσω τους ανταποκριτές μας εκεί και την αίθουσα σύνταξης και να τους πω, "Κάντε το καλύτερο που μπορείτε να μη σταματήσουν οι κάμερες τη νύχτα, διότι οι άνθρωποι εκεί νιώθουν σιγουριά όταν κάποιος μεταδίδει την ιστορία τους -- και νιώθουν και ασφάλεια."
Al Jazeera is not a tool of revolution. We do not create revolutions. However, when something of that magnitude happens, we are at the center of the coverage. We were banned from Egypt, and our correspondents, some of them were arrested. But most of our camera people and our journalists, they went underground in Egypt -- voluntarily -- to report what happened in Tahrir Square. For 18 days, our cameras were broadcasting, live, the voices of the people in Tahrir Square. I remember one night when someone phoned me on my cellphone -- ordinary person who I don't know -- from Tahrir Square. He told me, "We appeal to you not to switch off the cameras. If you switch off the cameras tonight, there will be a genocide. You are protecting us by showing what is happening at Tahrir Square." I felt the responsibility to phone our correspondents there and to phone our newsroom and to tell them, "Make your best not to switch off the cameras at night, because the guys there really feel confident when someone is reporting their story -- and they feel protected as well."
Έχουμε λοιπόν μία ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα νέο μέλλον σε αυτό το τμήμα του κόσμου. Έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε το μέλλον ως κάτι που είναι ανοικτό στον κόσμο. Ας μην επαναλάβουμε το λάθος του Ιράν, μιας επανάστασης τύπου κερδοσκοπίας. Ας απελευθερωθούμε -ειδικά στη Δύση- από το να σκεφτόμαστε για αυτό το τμήμα του κόσμου βάσει των συμφερόντων του πετρελαίου, ή βάσει του ενδιαφέροντος για την ψευδαίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας. Η σταθερότητα και η ασφάλεια αυταρχικών καθεστώτων δεν μπορούν παρά να δημιουργήσουν τρομοκρατία, βία και καταστροφή. Ας αποδεχτούμε την επιλογή των ανθρώπων. Ας μην διαλέγουμε ποιόν θα θέλαμε να κυβερνά το μέλλον τους. Το μέλλον πρέπει να κυβερνάται από τους ίδιους τους ανθρώπους, ακόμα και αν κάποιες φορές οι φωνές τους μπορεί να μας τρομάζουν σήμερα. Αλλά οι αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας επιλογής που σαρώνουν τη Μέση Ανατολή αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ευκαιρία για τον κόσμο, για τη Δύση και την Ανατολή, να δουν σταθερότητα και να δουν ασφάλεια, να δουν φιλία και να δουν ανοχή να αναδύονται από τον Αραβικό κόσμο, αντί για εικόνες βίας και τρομοκρατίας. Ας στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ας σταθούμε πλάι τους. Κι ας εγκαταλείψουμε τους στενούς εγωισμούς μας για να αγκαλιάσουμε την αλλαγή, και να γιορτάσουμε με τους ανθρώπους της περιοχής ένα σπουδαίο μέλλον με ελπίδα και ανοχή. Το μέλλον έφτασε, και είναι τώρα. Σας ευχαριστώ πολύ.
So we have a chance to create a new future in that part of the world. We have a chance to go and to think of the future as something which is open to the world. Let us not repeat the mistake of Iran, of [the] Mosaddeq revolution. Let us free ourselves -- especially in the West -- from thinking about that part of the world based on oil interest, or based on interests of the illusion of stability and security. The stability and security of authoritarian regimes cannot create but terrorism and violence and destruction. Let us accept the choice of the people. Let us not pick and choose who we would like to rule their future. The future should be ruled by people themselves, even sometimes if they are voices that might now scare us. But the values of democracy and the freedom of choice that is sweeping the Middle East at this moment in time is the best opportunity for the world, for the West and the East, to see stability and to see security and to see friendship and to see tolerance emerging from the Arab world, rather than the images of violence and terrorism. Let us support these people. Let us stand for them. And let us give up our narrow selfishness in order to embrace change, and in order to celebrate with the people of that region a great future and hope and tolerance. The future has arrived, and the future is now. I thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Άντερσον: Έχω ορισμένες ερωτήσεις για εσάς. Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Πώς θα χαρακτηρίζατε την ιστορική σημασία αυτού που συμβαίνει; Είναι η ιστορία της χρονιάς, η ιστορία της δεκαετίας, ή κάτι παραπάνω;
Chris Anderson: I just have a couple of questions for you. Thank you for coming here. How would you characterize the historical significance of what's happened? Is this a story-of-the-year, a story-of-the-decade or something more?
Ουάνταρ Κανφάρ: Μπορεί ουσιαστικά να πρόκειται για τη σπουδαιότερη ιστορία που έχουμε καλύψει ποτέ. Έχουμε καλύψει πολλούς πολέμους. Πολλές τραγωδίες, πολλά προβλήματα, πολλές ζώνες συγκρούσεων, πολλά θερμά σημεία στην περιοχή, διότι βρισκόμαστε στο κέντρο της. Αλλά αυτή είναι μία ιστορία -είναι μία σπουδαία ιστορία, είναι όμορφη. Δεν είναι κάτι που καλύπτεις μόνο γιατί πρέπει να καλύψεις ένα μεγάλο συμβάν. Είσαι μάρτυρας ιστορικής αλλαγής. Βλέπεις τη γένεση μίας νέας εποχής. Αυτή είναι η σημασία της ιστορίας.
Wadah Khanfar: Actually, this may be the biggest story that we have ever covered. We have covered many wars. We have covered a lot of tragedies, a lot of problems, a lot of conflict zones, a lot of hot spots in the region, because we were centered at the middle of it. But this is a story -- it is a great story; it is beautiful. It is not something that you only cover because you have to cover a great incident. You are witnessing change in history. You are witnessing the birth of a new era. And this is what the story's all about.
ΚΑ: Πολλοί άνθρωποι στη Δύση είναι ακόμα σκεπτικιστές, ή νομίζουν πως αυτό μπορεί να είναι απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο πριν από ένα πολύ πιο ανησυχητικό χάος. Πιστεύετε αλήθεια ότι εάν έχουμε δημοκρατικές εκλογές στην Αίγυπτο τώρα, θα μπορούσε να προκύψει μία κυβέρνηση που θα αποδέχεται κάποιες από τις αξίες, για τις οποίες μας μιλήσατε τόσο εμψυχωτικά;
CA: There are a lot of people in the West who are still skeptical, or think this may just be an intermediate stage before much more alarming chaos. You really believe that if there are democratic elections in Egypt now, that a government could emerge that espouses some of the values you've spoken about so inspiringly?
ΟΚ: Πραγματικά οι άνθρωποι μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ, οι νέοι που έχουν οργανωθεί μόνοι τους σε ομάδες και συμβούλια, προστατεύουν τη μεταμόρφωση και προσπαθούν να την βάλουν σε σωστή τροχιά, ώστε να ικανοποιήσουν τις αξίες της δημοκρατίας, αλλά την ίδια στιγμή να την κάνουν εύλογη και ορθολογική, να μην ξεφύγει από την τάξη. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σοφοί όχι μόνο από την πολιτική ελίτ, αλλά ακόμα και την πνευματική ελίτ, ακόμα και από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένων και των παρατάξεων. Αυτή τη στιγμή, η νεολαία του Αραβικού κόσμου είναι πιο σοφή και ικανή να φέρει την αλλαγή από τις παλιές γενιές -συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και πολιτιστικών και ιδεολογικών παλιών καθεστώτων.
WK: And people actually, after the collapse of the Hosni Mubarak regime, the youth who have organized themselves in certain groups and councils, they are guarding the transformation and they are trying to put it on a track in order to satisfy the values of democracy, but at the same time also to make it reasonable and to make it rational, not to go out of order. In my opinion, these people are much more wiser than, not only the political elite, even the intellectual elite, even opposition leaders including political parties. At this moment in time, the youth in the Arab world are much more wiser and capable of creating the change than the old -- including the political and cultural and ideological old regimes.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
ΚΑ: Δεν θα αναμειχθούμε πολιτικά και θα παρέμβουμε κατά τέτοιο τρόπο. Τι θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι εδώ στο TED, στη Δύση, τι πρέπει να κάνουν αν θέλουν να συνδεθούν ή να κάνουν κάτι διαφορετικό και πιστεύουν σε όσα συμβαίνουν εκεί;
CA: We are not to get involved politically and interfere in that way. What should people here at TED, here in the West, do if they want to connect or make a difference and they believe in what's happening here?
ΟΚ: Νομίζω πως έχουμε ανακαλύψει ένα σπουδαίο θέμα στον Αραβικό κόσμο, ότι οι άνθρωποι νοιάζονται, οι άνθρωποι νοιάζονται γι' αυτή τη μεγάλη μεταμόρφωση. Ο Μοχάμεντ Ναναμπέι που κάθεται εδώ μαζί μας, ο επικεφαλής του διαδικτυακού Αλ-Τζαζίρα, μου είπε για αυξήθηκε 2.500 τοις εκατό η επισκεψιμότητα του ιστοτόπου μας από διάφορα μέρη του κόσμου. Το 50 τοις εκατό προέρχεται από την Αμερική. Γιατί ανακαλύψαμε πως οι άνθρωποι νοιάζονται, και θέλουν να γνωρίζουν, βλέπουν ειδήσεις μέσω του διαδικτύου. Δυστυχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν καλύπτουμε παρά μόνο την Ουάσινγκτον αυτή τη στιγμή μέσω του αγγλικού Αλ-Τζαζίρα. Αλλά μπορώ να σας πω, αυτή είναι μία στιγμή για να γιορτάσουμε συνδεόμενοι με αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο και εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας και αυτό το αίσθημα, το παγκόσμιο αίσθημα, στήριξης των αδυνάτων και των καταπιεσμένων για να δημιουργήσουμε ένα πολύ καλύτερο μέλλον για όλους μας.
WK: I think we have discovered a very important issue in the Arab world -- that people care, people care about this great transformation. Mohamed Nanabhay who's sitting with us, the head of Aljazeera.net, he told me that a 2,500 percent increase of accessing our website from various parts of the world. Fifty percent of it is coming from America. Because we discovered that people care, and people would like to know -- they are receiving the stream through our Internet. Unfortunately in the United States, we are not covering but Washington D.C. at this moment in time for Al Jazeera English. But I can tell you, this is the moment to celebrate through connecting ourselves with those people in the street and expressing our support to them and expressing this kind of feeling, universal feeling, of supporting the weak and the oppressed to create a much better future for all of us.
ΚΑ: Ουάντα, μία ομάδα μελών της κοινότητας του TED, το TEDX Κάιρο, διεξάγει συνάντηση καθώς μιλάμε. Είχαν κάποιους ομιλητές εκεί. Πιστεύω πως σε άκουσαν. Σε ευχαριστώ που εμπνέεις εκείνους και όλους εμάς. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
CA: Well Wadah, a group of members of the TED community, TEDxCairo, are meeting as we speak. They've had some speakers there. I believe they've heard your talk. Thank you for inspiring them and for inspiring all of us. Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)