Λοιπόν, όπως επισήμανε ο Κρις, μελετάω τον ανθρώπινο εγκέφαλο -- τις λειτουργίες και την δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Και θέλω απλώς να σκεφτείτε για ένα λεπτό τι συνεπάγεται αυτό. Υπάρχει αυτή η μάζα από ζελέ -- ενάμιση κιλό ζελέ που μπορείς να κρατήσεις στην παλάμη του χεριού σου και μπορεί να στοχάζεται την απεραντότητα του διαστρικού χώρου. Μπορεί να στοχάζεται την σημασία του απείρου και μπορεί να στοχάζεται τον εαυτό της που στοχάζεται την σημασία του απείρου. Και αυτή η παράξενη αναδρομική ικανότητα που αποκαλούμε αυτοσυνείδηση, η οποία νομίζω είναι το Ιερό Δισκοπότηρο της νευροεπιστήμης, της νευρολογίας και κάποτε θα καταλάβουμε πως συμβαίνει.
Well, as Chris pointed out, I study the human brain, the functions and structure of the human brain. And I just want you to think for a minute about what this entails. Here is this mass of jelly, three-pound mass of jelly you can hold in the palm of your hand, and it can contemplate the vastness of interstellar space. It can contemplate the meaning of infinity and it can contemplate itself contemplating on the meaning of infinity. And this peculiar recursive quality that we call self-awareness, which I think is the holy grail of neuroscience, of neurology, and hopefully, someday, we'll understand how that happens.
Λοιπόν, πως μελετάς αυτό το μυστήριο όργανο; Εννοώ ότι έχεις 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα, μικρές τούφες πρωτοπλάσματος που αλληλεπιδρούν η μία με την άλλη και από αυτή την δραστηριότητα αναδύεται όλο το φάσμα τον ικανοτήτων που αποκαλούμε ανθρώπινη φύση και ανθρώπινη συνείδηση. Πως συμβαίνει αυτό; Λοιπόν, υπάρχουν πολλοί τρόποι προσέγγισης των λειτουργιών του ανθρώπινου εγκεφάλου. Μια προσέγγιση, αυτή που κυρίως χρησιμοποιούμε, είναι να παρατηρούμε ασθενείς με μόνιμες βλάβες σε μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου, όπου υπάρχει μια γενετική αλλαγή σε μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια καθολική μείωση όλων των νοητικών ικανοτήτων, ένα είδος άμβλυνσης των νοητικών ικανοτήτων. Αυτό που έχουμε είναι μια άκρως επιλεκτική απώλεια μιας λειτουργίας με τις άλλες λειτουργίες να διατηρούνται άθικτες και αυτό σου δίνει αυτοπεποίθηση να ισχυριστείς ότι αυτό το μέρος του εγκεφάλου με κάποιο τρόπο εμπλέκεται σε αυτή την λειτουργία. Έτσι μπορείς να χαρτογραφήσεις την λειτουργία πάνω στην δομή και μετά να βρεις τι κάνει η διάταξη των κυκλωμάτων για να δημιουργήσει αυτή την ιδιαίτερη λειτουργία. Αυτό, λοιπόν, προσπαθούμε να κάνουμε.
OK, so how do you study this mysterious organ? I mean, you have 100 billion nerve cells, little wisps of protoplasm, interacting with each other, and from this activity emerges the whole spectrum of abilities that we call human nature and human consciousness. How does this happen? Well, there are many ways of approaching the functions of the human brain. One approach, the one we use mainly, is to look at patients with sustained damage to a small region of the brain, where there's been a genetic change in a small region of the brain. What then happens is not an across-the-board reduction in all your mental capacities, a sort of blunting of your cognitive ability. What you get is a highly selective loss of one function, with other functions being preserved intact, and this gives you some confidence in asserting that that part of the brain is somehow involved in mediating that function. So you can then map function onto structure, and then find out what the circuitry's doing to generate that particular function. So that's what we're trying to do.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικά εντυπωσιακά παραδείγματα. Στην πραγματικότητα, σας δίνω τρία παραδείγματα, έξι λεπτών το καθένα, κατά τη διάρκεια αυτής της ομιλίας. Το πρώτο παράδειγμα είναι ένα εκπληκτικό σύνδρομο που ονομάζεται σύνδρομο Κάπγκρας. Αν κοιτάξετε την πρώτη διαφάνεια εκεί, αυτοί είναι οι κροταφικοί λοβοί, οι μετωπιαίοι λοβοί, οι βρεγματικοί λοβοί, Εντάξει -- οι λοβοί που απαρτίζουν τον εγκέφαλο. Και αν κοιτάξετε, καταχωνιασμένη μέσα στην εσωτερική επιφάνεια των κροταφικών λοβών -- μπορείτε να την δείτε εκεί -- είναι μια μικρή δομή που ονομάζεται ατρακτοειδής έλικα. Και ονομάζεται η περιοχή προσώπων στον εγκέφαλο γιατί όταν έχει υποστεί βλάβη, δεν μπορείς πλέον να αναγνωρίζεις τα πρόσωπα των ανθρώπων. Μπορείς ακόμα να τους αναγνωρίσεις από την φωνή τους και να πεις, ναι αυτός είναι ο Τζο, αλλά δεν μπορείς να κοιτάξεις το πρόσωπο τους και να γνωρίζεις ποιος είναι, σωστά; Δεν μπορείς ούτε να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Εννοώ ότι γνωρίζεις ότι είσαι εσύ γιατί κλείνεις το μάτι και κλείνει το μάτι και γνωρίζεις ότι είναι καθρέφτης, αλλά στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως τον εαυτό σου.
So let me give you a few striking examples of this. In fact, I'm giving you three examples, six minutes each, during this talk. The first example is an extraordinary syndrome called Capgras syndrome. If you look at the first slide there, that's the temporal lobes, frontal lobes, parietal lobes, OK -- the lobes that constitute the brain. And if you look, tucked away inside the inner surface of the temporal lobes -- you can't see it there -- is a little structure called the fusiform gyrus. And that's been called the face area in the brain, because when it's damaged, you can no longer recognize people's faces. You can still recognize them from their voice and say, "Oh yeah, that's Joe," but you can't look at their face and know who it is, right? You can't even recognize yourself in the mirror. I mean, you know it's you because you wink and it winks, and you know it's a mirror, but you don't really recognize yourself as yourself.
Εντάξει. Τώρα αυτό το σύνδρομο είναι ευρέως γνωστό ότι προκαλείται από βλάβη στην ατρακτοειδή έλικα. Αλλά υπάρχει ένα άλλο σπάνιο σύνδρομο, τόσο σπάνιο που στην πραγματικότητα ελάχιστοι γιατροί το έχουν ακούσει γι’ αυτό, ούτε ακόμα νευρολόγοι. Ονομάζεται ψευδαίσθηση Κάπγκρας, στην οποία ένας ασθενής, κατά τα άλλα εντελώς φυσιολογικός, που είχε εγκεφαλικό τραύμα, συνέρχεται από κώμα, κατά τα άλλα απόλυτα φυσιολογικός, κοιτάζει την μητέρα του και λέει «Αυτή η γυναίκα μοιάζει ακριβώς με την μητέρα μου αλλά είναι ένας απατεώνας, είναι μια άλλη γυναίκα που προσποιείται την μητέρα μου.» Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί κάποιος -- ο οποίος είναι εντελώς διαυγής και ευφυής από όλες τις άλλες απόψεις, αλλά όταν βλέπει την μητέρα του, η ψευδαίσθηση μπαίνει στην μέση και λέει δεν είναι η μητέρα.
OK. Now that syndrome is well known as caused by damage to the fusiform gyrus. But there's another rare syndrome, so rare, in fact, that very few physicians have heard about it, not even neurologists. This is called the Capgras delusion, and that is a patient, who's otherwise completely normal, has had a head injury, comes out of coma, otherwise completely normal, he looks at his mother and says, "This looks exactly like my mother, this woman, but she's an impostor. She's some other woman pretending to be my mother." Now, why does this happen? Why would somebody -- and this person is perfectly lucid and intelligent in all other respects, but when he sees his mother, his delusion kicks in and says, it's not mother.
Τώρα, η πιο συνηθισμένη ερμηνεία, την οποία βρίσκετε σε όλα τα βιβλία ψυχιατρικής, είναι η Φροϋδική άποψη, η οποία λέει ότι αυτός ο τύπος -- και το ίδιο επιχείρημα ισχύει και για τις γυναίκες, αλλά θα μιλήσω απλά για άντρες -- όταν ήσουν μωρό, βρέφος, είχες μια έντονη σεξουαλική έλξη προς την μητέρα σου. Αυτό είναι το αποκαλούμενο Οιδιπόδειο σύνδρομο του Φρόυντ. Δεν λέω ότι το πιστεύω αλλά αυτή είναι η τυπική Φροϋδική άποψη. Και μετά καθώς μεγαλώνεις, ο φλοιός αναπτύσσεται και αναστέλλει αυτές τις λανθάνουσες σεξουαλικές παρορμήσεις προς την μητέρα σου. Δόξα τω Θεώ, διαφορετικά όλοι θα διεγειρόσασταν σεξουαλικά όταν βλέπατε την μητέρα σας. Και τότε αυτό που συμβαίνει είναι ότι έρχεται ένα χτύπημα στο κεφάλι σου, καταστρέφει το φλοιό και επιτρέπει σε αυτές τις λανθάνουσες σεξουαλικές παρορμήσεις να αναδυθούν, ξεπηδώντας στην επιφάνεια, και ξαφνικά και ανεξήγητα βρίσκεις τον εαυτό σου να διεγείρεται σεξουαλικά από την μητέρα σου. Και λες: «Ω θεέ μου, αν αυτή είναι η μαμά μου, πως γίνεται να διεγείρομαι σεξουαλικά; Είναι μια άλλη γυναίκα. Είναι μία απατεώνισσα.» Αυτή είναι η μόνη ερμηνεία που έχει νόημα για τον κατεστραμμένο σου εγκέφαλο.
Now, the most common interpretation of this, which you find in all the psychiatry textbooks, is a Freudian view, and that is that this chap -- and the same argument applies to women, by the way, but I'll just talk about guys. When you're a little baby, a young baby, you had a strong sexual attraction to your mother. This is the so-called Oedipus complex of Freud. I'm not saying I believe this, but this is the standard Freudian view. And then, as you grow up, the cortex develops, and inhibits these latent sexual urges towards your mother. Thank God, or you would all be sexually aroused when you saw your mother. And then what happens is, there's a blow to your head, damaging the cortex, allowing these latent sexual urges to emerge, flaming to the surface, and suddenly and inexplicably you find yourself being sexually aroused by your mother. And you say, "My God, if this is my mom, how come I'm being sexually turned on? She's some other woman. She's an impostor." It's the only interpretation that makes sense to your damaged brain.
Από αυτό το επιχείρημα δεν το έβρισκα ποτέ λογικό. Είναι πολύ μεγαλοφυές, όπως είναι όλα τα Φροϋδικά επιχειρήματα -- (Γέλια) -- αλλά δεν βγάζει νόημα γιατί έχω δει την ίδια ψευδαίσθηση, ασθενή να έχει την ίδια ψευδαίσθηση για το κατοικίδιο κανίς του. (Γέλια) Θα πει: «Γιατρέ, αυτή δεν είναι η Φίφη, μοιάζει ακριβώς με την Φίφη, αλλά είναι κάποιο άλλο σκυλί.» Σωστά; Τώρα προσπαθήστε να χρησιμοποιήσετε την Φροϋδική εξήγηση εδώ. (Γέλια) Θα αρχίσετε να μιλάτε για λανθάνουσα κτηνοβασία σε όλους τους ανθρώπους, ή κάποιο τέτοιο πράγμα, το οποίο είναι φυσικά εξωφρενικό.
This has never made much sense to me, this argument. It's very ingenious, as all Freudian arguments are -- (Laughter) -- but didn't make much sense because I have seen the same delusion, a patient having the same delusion, about his pet poodle. (Laughter) He'll say, "Doctor, this is not Fifi. It looks exactly like Fifi, but it's some other dog." Right? Now, you try using the Freudian explanation there. (Laughter) You'll start talking about the latent bestiality in all humans, or some such thing, which is quite absurd, of course.
Τώρα, τι πραγματικά συμβαίνει; Για να εξηγήσουμε αυτή την περίεργη διαταραχή, κοιτάμε την δομή και την λειτουργία των φυσιολογικών οπτικών οδών στον εγκέφαλο. Κανονικά, οπτικά σήματα έρχονται, στους βολβούς του ματιού και πηγαίνουν στις οπτικές περιοχές του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα υπάρχουν 30 περιοχές στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σας που ασχολούνται μόνο με την όραση και αφού επεξεργαστούν όλα αυτά, το μήνυμα πηγαίνει σε μία μικρή δομή που ονομάζεται ατρακτοειδής έλικα όπου αντιλαμβάνεστε πρόσωπα. Υπάρχουν νευρώνες εκεί που είναι ευαίσθητοι στα πρόσωπα. Μπορείτε τα την ονομάσετε περιοχή προσώπων του εγκεφάλου, σωστά; Μίλησα γι’ αυτό νωρίτερα. Τώρα, όταν αυτή η περιοχή έχει καταστραφεί χάνετε την ικανότητα να βλέπετε πρόσωπα, σωστά;
Now, what's really going on? So, to explain this curious disorder, we look at the structure and functions of the normal visual pathways in the brain. Normally, visual signals come in, into the eyeballs, go to the visual areas in the brain. There are, in fact, 30 areas in the back of your brain concerned with just vision, and after processing all that, the message goes to a small structure called the fusiform gyrus, where you perceive faces. There are neurons there that are sensitive to faces. You can call it the face area of the brain, right? I talked about that earlier. Now, when that area's damaged, you lose the ability to see faces, right?
Αλλά από αυτή την περιοχή το μήνυμα καταλήγει σε μία δομή που ονομάζεται αμυγδαλή στο μεταιχμιακό σύστημα, το συναισθηματικό πυρήνα του εγκεφάλου και αυτή η δομή, που ονομάζεται αμυγδαλή, μετράει την συναισθηματική σημασία αυτού που κοιτάτε. Είναι θήραμα; Είναι θηρευτής; Είναι ταίρι; Ή είναι κάτι εντελώς ασήμαντο, όπως ένα κομμάτι λινάρι ή ένα κομμάτι κιμωλία ή ένα -- δεν θέλω να δείξω αυτό αλλά -- ή ένα παπούτσι, ή κάτι τέτοιο; Εντάξει; Το οποίο μπορείς να αγνοήσεις εντελώς. Έτσι, αν η αμυγδαλή διεγερθεί, και αυτό είναι κάτι σημαντικό, το μήνυμα καταλήγει στο αυτόνομο νευρικό σύστημα. Η καρδιά σου αρχίζει να χτυπάει γρηγορότερα, αρχίζεις να ιδρώνεις για να αποβάλεις την θερμότητα που πρόκειται να εκλυθεί από την μυϊκή άσκηση. Και αυτό είναι ευτυχές γιατί μπορείς να βάλεις δύο ηλεκτρόδια επάνω στην παλάμη σου και να μετρήσεις την αλλαγή στην αντίσταση του δέρματος που προκαλείται από την εφίδρωση. Έτσι μπορώ να προσδιορίσω, όταν κοιτάς κάτι, αν είσαι ταραγμένος ή αν είσαι σε διέγερση ή όχι, εντάξει; Και θα έρθω σε αυτό σε λίγο.
But from that area, the message cascades into a structure called the amygdala in the limbic system, the emotional core of the brain, and that structure, called the amygdala, gauges the emotional significance of what you're looking at. Is it prey? Is it predator? Is it mate? Or is it something absolutely trivial, like a piece of lint, or a piece of chalk, or a -- I don't want to point to that, but -- or a shoe, or something like that? OK? Which you can completely ignore. So if the amygdala is excited, and this is something important, the messages then cascade into the autonomic nervous system. Your heart starts beating faster. You start sweating to dissipate the heat that you're going to create from muscular exertion. And that's fortunate, because we can put two electrodes on your palm and measure the change in skin resistance produced by sweating. So I can determine, when you're looking at something, whether you're excited or whether you're aroused, or not, OK? And I'll get to that in a minute.
Έτσι η ιδέα μου ήταν, όταν αυτός ο τύπος κοιτάζει ένα αντικείμενο, όταν κοιτάζει -- οποιοδήποτε αντικείμενο σε αυτή την περίπτωση, πηγαίνει στις οπτικές περιοχές και επεξεργάζεται στην ατρακτοειδή έλικα και το αναγνωρίζεις ως μπιζελιά ή τραπέζι ή την μητέρα σου, εντάξει; Και μετά το μήνυμα καταλήγει στην αμυγδαλή και κατεβαίνει στο αυτόνομο νευρικό σύστημα. Αλλά ίσως σε αυτό τον τύπο, το καλώδιο που πάει από την αμυγδαλή στο μεταιχμιακό σύστημα -- τον συναισθηματικό πυρήνα του εγκεφάλου - - έχει κοπεί από το ατύχημα. Έτσι, επειδή η ατρακτοειδής είναι ανέπαφη, ο τύπος μπορεί ακόμα να αναγνωρίζει την μητέρα του και λέει «Ω ναι, μοιάζει με την μητέρα μου.» Αλλά επειδή το καλώδιο προς τα συναισθηματικά κέντρα έχει κοπεί, λέει «Αλλά πως γίνεται, αν είναι η μητέρα μου, να μην αισθάνομαι ζεστασιά;» Ή τον τρόμο όπως μπορεί να είναι η περίπτωση; Σωστά; (Γέλια) Και επομένως λέει «Πως αιτιολογώ αυτή την ανεξήγητη έλλειψη συναισθημάτων; Αυτή δεν μπορεί να είναι η μητέρα μου. Είναι μια άγνωστη γυναίκα που προσποιείται ότι είναι η μητέρα μου.»
So my idea was, when this chap looks at an object, when he looks at his -- any object for that matter, it goes to the visual areas and, however, and it's processed in the fusiform gyrus, and you recognize it as a pea plant, or a table, or your mother, for that matter, OK? And then the message cascades into the amygdala, and then goes down the autonomic nervous system. But maybe, in this chap, that wire that goes from the amygdala to the limbic system, the emotional core of the brain, is cut by the accident. So because the fusiform is intact, the chap can still recognize his mother, and says, "Oh yeah, this looks like my mother." But because the wire is cut to the emotional centers, he says, "But how come, if it's my mother, I don't experience a warmth?" Or terror, as the case may be? Right? (Laughter) And therefore, he says, "How do I account for this inexplicable lack of emotions? This can't be my mother. It's some strange woman pretending to be my mother."
Πως το εξετάζεις αυτό; Λοιπόν, αυτό που κάνεις, αν πάρουμε οποιονδήποτε από σας εδώ, και σας βάλουμε μπροστά από μια οθόνη και μετρήσουμε την ηλεκτρική αντίδραση του δέρματος, και δείξουμε εικόνες στην οθόνη, μπορούμε να μετρήσουμε πως ιδρώνετε όταν βλέπετε ένα αντικείμενο, όπως ένα τραπέζι ή μια ομπρέλα -- φυσικά δεν ιδρώνετε. Αν σας δείξω μια εικόνα ενός λιονταριού ή μιας τίγρης, η ένα φωτομοντέλο, αρχίζετε να ιδρώνετε, σωστά; Και, το πιστεύετε ή όχι, αν σας δείξω μια φωτογραφία της μητέρας σας -- μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους -- αρχίζετε να ιδρώνετε. Δεν χρειάζεται καν να είστε Εβραίοι. (Γέλια)
How do you test this? Well, what you do is, if you take any one of you here, and put you in front of a screen, and measure your galvanic skin response, and show pictures on the screen, I can measure how you sweat when you see an object, like a table or an umbrella. Of course, you don't sweat. If I show you a picture of a lion, or a tiger, or a pinup, you start sweating, right? And, believe it or not, if I show you a picture of your mother -- I'm talking about normal people -- you start sweating. You don't even have to be Jewish. (Laughter)
Τώρα, τι συμβαίνει -- τι συμβαίνει αν δείξετε σε αυτό τον ασθενή; Παίρνετε τον ασθενή και του δείχνετε εικόνες στην οθόνη και μετράτε την ηλεκτρική αντίδραση του δέρματος του. Τραπέζια, καρέκλες και λινάρι, τίποτα δεν συμβαίνει, όπως στους φυσιολογικούς ανθρώπους, αλλά όταν του δείξετε μια φωτογραφία της μητέρας του, η ηλεκτρική αντίδραση του δέρματος είναι επίπεδη. Δεν υπάρχει συναισθηματική αντίδραση προς την μητέρα του γιατί το καλώδιο που πάει από τις οπτικές περιοχές στα συναισθηματικά κέντρα έχει κοπεί. Έτσι, η όραση του είναι φυσιολογική γιατί οι οπτικές περιοχές είναι φυσιολογικές, τα συναισθήματα του είναι φυσιολογικά -- θα γελάσει, θα κλάψει και ούτω καθεξής -- αλλά το καλώδιο από την όραση στα συναισθήματα έχει κοπεί και επομένως έχει την ψευδαίσθηση ότι η μητέρα του είναι ένας απατεώνας. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα των πραγμάτων που κάνουμε, παίρνουμε ένα αλλόκοτο, φαινομενικά ακατανόητο, νευρο-ψυχιατρικό σύνδρομο και λέμε ότι η τυπική Φροϋδική άποψη είναι λάθος και στην πραγματικότητα μπορείς να διατυπώσεις μια σαφή εξήγηση με όρους της γνωστής νευρικής ανατομίας του εγκεφάλου.
Now, what happens if you show this patient? You take the patient and show him pictures on the screen and measure his galvanic skin response. Tables and chairs and lint, nothing happens, as in normal people, but when you show him a picture of his mother, the galvanic skin response is flat. There's no emotional reaction to his mother, because that wire going from the visual areas to the emotional centers is cut. So his vision is normal because the visual areas are normal, his emotions are normal -- he'll laugh, he'll cry, so on and so forth -- but the wire from vision to emotions is cut and therefore he has this delusion that his mother is an impostor. It's a lovely example of the sort of thing we do: take a bizarre, seemingly incomprehensible, neural psychiatric syndrome and say that the standard Freudian view is wrong, that, in fact, you can come up with a precise explanation in terms of the known neural anatomy of the brain.
Επί τη ευκαιρία, αν ο ασθενής πάει, και η μητέρα του τηλεφωνήσει από ένα διπλανό δωμάτιο -- του τηλεφωνεί -- και σηκώσει το τηλέφωνο και λέει «Ω, μαμά, πως είσαι; Πού είσαι;» Δεν υπάρχει ψευδαίσθηση από το τηλέφωνο. Μετά αυτή τον πλησιάζει μετά από μια ώρα, και αυτή λέει «Ποια είσαι; Μοιάζεις ακριβώς με τη μητέρα μου» εντάξει; ; Η αιτία είναι ότι υπάρχει ξεχωριστή οδός από τα ακουστικά κέντρα του εγκεφάλου προς τα συναισθηματικά κέντρα και αυτή δεν έχει αποκοπεί από το ατύχημα. Οπότε αυτό εξηγεί γιατί από το τηλέφωνο αναγνωρίζει την μητέρα του χωρίς πρόβλημα. Όταν την δει κατά πρόσωπο λέει ότι είναι απατεώνισσα.
By the way, if this patient then goes, and mother phones from an adjacent room -- phones him -- and he picks up the phone, and he says, "Wow, mom, how are you? Where are you?" There's no delusion through the phone. Then, she approaches him after an hour, he says, "Who are you? You look just like my mother." OK? The reason is there's a separate pathway going from the hearing centers in the brain to the emotional centers, and that's not been cut by the accident. So this explains why through the phone he recognizes his mother, no problem. When he sees her in person, he says it's an impostor.
Ωραία, πως δημιουργείται όλη αυτή η περίπλοκη διάταξη κυκλωμάτων στον εγκέφαλο; Είναι η φύση, τα γονίδια ή είναι η ανατροφή; Προσεγγίζουμε αυτό το πρόβλημα λαμβάνοντας υπόψη ένα άλλο περίεργο σύνδρομο που ονομάζεται άκρο-φάντασμα. Και όλοι γνωρίζετε τι είναι ένα άκρο-φάντασμα. Όταν ένα χέρι ακρωτηριάζεται ή ένα πόδι ακρωτηριάζεται εξαιτίας γάγγραινας, ή το χάνεις στον πόλεμο, για παράδειγμα, στον πόλεμο του Ιράκ -- είναι τώρα ένα σοβαρό πρόβλημα -- συνεχίζεις να αισθάνεσαι έντονα την παρουσία αυτού του χαμένου χεριού και αυτό ονομάζεται χέρι-φάντασμα ή πόδι-φάντασμα. Στην πραγματικότητα μπορείς να έχεις ένα μέλος-φάντασμα με οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Το πιστεύετε ή όχι, ακόμα και με εσωτερικά σπλάχνα. Είχα ασθενείς με αφαίρεση μήτρας -- υστερεκτομή -- που είχαν μήτρα-φάντασμα συμπεριλαμβανομένων και φανταστικών εμμηνορροϊκών συσπάσεων την κατάλληλη χρονική στιγμή του μήνα. Και στην πραγματικότητα, ένας φοιτητής με ρώτησε τις προάλλες: έχουν και προ-εμμηνορρησιακό σύνδρομο -- φάντασμα; (Γέλια) Ένα θέμα ώριμο για επιστημονική αναζήτηση αλλά δεν το έχουμε μελετήσει.
OK, how is all this complex circuitry set up in the brain? Is it nature, genes, or is it nurture? And we approach this problem by considering another curious syndrome called phantom limb. And you all know what a phantom limb is. When an arm is amputated, or a leg is amputated, for gangrene, or you lose it in war -- for example, in the Iraq war, it's now a serious problem -- you continue to vividly feel the presence of that missing arm, and that's called a phantom arm or a phantom leg. In fact, you can get a phantom with almost any part of the body. Believe it or not, even with internal viscera. I've had patients with the uterus removed -- hysterectomy -- who have a phantom uterus, including phantom menstrual cramps at the appropriate time of the month. And in fact, one student asked me the other day, "Do they get phantom PMS?" (Laughter) A subject ripe for scientific enquiry, but we haven't pursued that.
Ωραία, τώρα το επόμενο ερώτημα είναι, τι μπορείς να μάθεις για τα άκρα-φαντάσματα κάνοντας πειράματα; Ένα από τα πράγματα που βρήκαμε ήταν ότι περίπου οι μισοί ασθενείς με άκρα-φαντάσματα ισχυρίζονται ότι μπορούν να κινήσουν το άκρο-φάντασμα. Θα χτυπήσει ελαφρά τον αδελφό του στον ώμο, θα απαντήσει το τηλέφωνο όταν χτυπήσει, θα αποχαιρετήσει. Αυτές είναι ιδιαίτερα ακαταμάχητες, ζωηρές εντυπώσεις. Ο ασθενής δεν έχει παραισθήσεις. Γνωρίζει ότι το χέρι δεν είναι εκεί αλλά, παρ’ όλα αυτά, είναι μια ακαταμάχητη αισθητηριακή εμπειρία για τον ασθενή. Ωστόσο, σε σχεδόν τους μισούς ασθενείς, αυτό δεν συμβαίνει. Το άκρο-φάντασμα -- θα πουν: «Όμως γιατρέ, το άκρο-φάντασμα είναι παράλυτο. Έχει σταθεροποιηθεί σε ένα σφιγμένο σπασμό και είναι βασανιστικά επώδυνο. Αν μπορούσα μόνο να το κινήσω, ίσως ο πόνος ανακουφιζόταν.
OK, now the next question is, what can you learn about phantom limbs by doing experiments? One of the things we've found was, about half the patients with phantom limbs claim that they can move the phantom. It'll pat his brother on the shoulder, it'll answer the phone when it rings, it'll wave goodbye. These are very compelling, vivid sensations. The patient's not delusional. He knows that the arm is not there, but, nevertheless, it's a compelling sensory experience for the patient. But however, about half the patients, this doesn't happen. The phantom limb -- they'll say, "But doctor, the phantom limb is paralyzed. It's fixed in a clenched spasm and it's excruciatingly painful. If only I could move it, maybe the pain will be relieved."
Γιατί λοιπόν ένα άκρο-φάντασμα να είναι παράλυτο; Μοιάζε οξύμωρο. Αλλά όταν κοιτάζαμε το ιστορικό, αυτό που βρίσκαμε ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι με τα παράλυτα άκρα-φαντάσματα, το αρχικό χέρι ήταν παράλυτο εξαιτίας τραύματος περιφερειακού νεύρου, ακριβώς το νεύρο που τροφοδοτούσε το χέρι είχε αποκοπεί, από, παράδειγμα, ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Οπότε, ο ασθενής είχε έναν πραγματικό χέρι, το οποίο είναι επώδυνο, δεμένο από το λαιμό για μερικούς μήνες ή ένα χρόνο και μετά σε μια άκριτη προσπάθεια να ξεφορτωθεί τον πόνο στο χέρι, ο χειρουργός ακρωτηριάζει το χέρι και τότε αποκτάς ένα άκρο-φάντασμα με τους ίδιος πόνους, εντάξει; Και αυτό είναι ένα σοβαρό κλινικό πρόβλημα. Οι ασθενείς γίνονται καταθλιπτικοί. Μερικοί οδηγούνται στην αυτοκτονία, εντάξει;
Now, why would a phantom limb be paralyzed? It sounds like an oxymoron. But when we were looking at the case sheets, what we found was, these people with the paralyzed phantom limbs, the original arm was paralyzed because of the peripheral nerve injury. The actual nerve supplying the arm was severed, was cut, by say, a motorcycle accident. So the patient had an actual arm, which is painful, in a sling for a few months or a year, and then, in a misguided attempt to get rid of the pain in the arm, the surgeon amputates the arm, and then you get a phantom arm with the same pains, right? And this is a serious clinical problem. Patients become depressed. Some of them are driven to suicide, OK?
Πως, λοιπόν, θεραπεύεις αυτό το σύνδρομο; Τώρα γιατί αποκτάς ένα παράλυτο άκρο φάντασμα; Όταν κοίταξα το ιστορικό τους βρήκα ότι είχαν ένα πραγματικό χέρι και ότι τα νεύρα που τροφοδοτούσαν το χέρι είχαν κοπεί και το πραγματικό χέρι είχε παραλύσει και δεμένο από το λαιμό για αρκετούς μήνες πριν τον ακρωτηριασμό, αυτός ο πόνος μεταφέρεται στο άκρο-φάντασμα.
So, how do you treat this syndrome? Now, why do you get a paralyzed phantom limb? When I looked at the case sheet, I found that they had an actual arm, and the nerves supplying the arm had been cut, and the actual arm had been paralyzed, and lying in a sling for several months before the amputation, and this pain then gets carried over into the phantom itself.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Όταν το χέρι ήταν άθικτο αλλά παράλυτο, ο εγκέφαλος στέλνει εντολές στο χέρι, το εμπρός μέρος του εγκεφάλου, λέγοντας «Κινήσου», αλλά παίρνει οπτική πληροφορία που λέει «Όχι.» Κινήσου. Όχι. Κινήσου. Όχι. Κινήσου. Όχι. Και αυτό καλωδιώνεται στο κύκλωμα του εγκεφάλου και το αποκαλούμε μαθημένη παράλυση, εντάξει; Ο εγκέφαλος μαθαίνει εξαιτίας αυτής της Χεββιανής συσχετιστικής σύνδεσης, ότι η απλή εντολή κίνησης του χεριού δημιουργεί την αίσθηση ενός παράλυτου χεριού, και τότε, όταν έχεις ακρωτηριάσει το χέρι, αυτή η μαθημένη παράλυση μεταφέρεται στο -- στην εικόνα του σώματος σου και στο φανταστικό-μέλος, εντάξει;
Why does this happen? When the arm was intact, but paralyzed, the brain sends commands to the arm, the front of the brain, saying, "Move," but it's getting visual feedback saying, "No." Move. No. Move. No. Move. No. And this gets wired into the circuitry of the brain, and we call this learned paralysis, OK? The brain learns, because of this Hebbian, associative link, that the mere command to move the arm creates a sensation of a paralyzed arm. And then, when you've amputated the arm, this learned paralysis carries over into your body image and into your phantom, OK?
Τώρα, πως βοηθάς αυτούς τους ασθενείς; Πως ξεμαθαίνεις την μαθημένη παράλυση ώστε να τον ανακουφίσεις από τον βασανιστικό σφιχτό σπασμό του χεριού-φάντασμα; Λοιπόν, είπαμε, τι γίνεται αν τώρα στείλεις την εντολή στο μέλος-φάντασμα, αλλά του δώσεις οπτική πληροφόρηση ότι υπακούει την εντολή του, σωστά; Ίσως να μπορείς να ανακουφίσεις τον πόνο-φάντασμα και τον σπασμό-φάντασμα. Πως μπορείς να το κάνεις αυτό; Λοιπόν, με εικονική πραγματικότητα. Αλλά κοστίζει εκατομμύρια δολάρια. Λοιπόν πέτυχα έναν τρόπο να το κάνω με μόνο τρία δολάρια, αλλά μην το πείτε στους χρηματοδότες μου. (Γέλια)
Now, how do you help these patients? How do you unlearn the learned paralysis, so you can relieve him of this excruciating, clenching spasm of the phantom arm? Well, we said, what if you now send the command to the phantom, but give him visual feedback that it's obeying his command, right? Maybe you can relieve the phantom pain, the phantom cramp. How do you do that? Well, virtual reality. But that costs millions of dollars. So, I hit on a way of doing this for three dollars, but don't tell my funding agencies. (Laughter)
Εντάξει; Αυτό που κάνεις είναι να δημιουργήσεις αυτό που αποκαλώ κουτί-καθρέφτη. Έχεις ένα χαρτόκουτο με ένα καθρέφτη στη μέση και μετά τοποθετείς το φανταστικό μέλος -- έτσι ο πρώτος μου ασθενής, ο Ντέρεκ, ήρθε. Είχε ακρωτηριαστεί το χέρι του πριν 10 χρόνια. Είχε απόσπαση βραχίονα, τα νεύρα είχαν κοπεί και το χέρι είχε παραλύσει, μένοντας κρεμασμένο από επίδεσμο για έναν χρόνο και μετά το χέρι ακρωτηριάστηκε. Είχε ένα χέρι-φάντασμα, βασανιστικά επώδυνο και δεν μπορούσε να το κουνήσει. Ήταν ένα παράλυτο χέρι-φάντασμα.
OK? What you do is you create what I call a mirror box. You have a cardboard box with a mirror in the middle, and then you put the phantom -- so my first patient, Derek, came in. He had his arm amputated 10 years ago. He had a brachial avulsion, so the nerves were cut and the arm was paralyzed, lying in a sling for a year, and then the arm was amputated. He had a phantom arm, excruciatingly painful, and he couldn't move it. It was a paralyzed phantom arm.
Οπότε ήρθε εκεί και του έδωσα έναν καθρέφτη σαν αυτόν, σε κουτί, το οποίο αποκαλώ κουτί-καθρέφτη, εντάξει; Και ο ασθενής βάζει το αριστερό χέρι-φάντασμα, το οποίο είναι σφιγμένο και σε σπασμό, στην αριστερή πλευρά του καθρέφτη και το φυσιολογικό χέρι στην δεξιά πλευρά του καθρέφτη και κάνει την ίδια στάση, την σφιγμένη στάση και κοιτάζει μέσα στον καθρέφτη και τι αισθάνεται; Κοιτάζει το μέλος-φάντασμα να ανασταίνεται, γιατί κοιτάζει την αντανάκλαση του φυσιολογικού χεριού στον καθρέφτη και μοιάζει σαν το αυτό το μέλος-φάντασμα να έχει αναστηθεί. «Τώρα,» του είπα, «τώρα κοίτα, παίξε το μέλος-φάντασμα -- τα πραγματικά σου δάκτυλα, ή κίνησε τα πραγματικά σου δάκτυλα ενώ κοιτάς τον καθρέφτη.» Θα λάβει την οπτική εντύπωση ότι το μέλος-φάντασμα κινείται, σωστά; Είναι προφανές, αλλά το εκπληκτικό είναι ότι ότι ο ασθενής τότε λέει, «Ω Θεέ μου, το μέλος-φάντασμα κινείται πάλι, και ο πόνος, ο σφιγμένος σπασμός, ανακουφίζεται.»
So he came there, and I gave him a mirror like that, in a box, which I call a mirror box, right? And the patient puts his phantom left arm, which is clenched and in spasm, on the left side of the mirror, and the normal hand on the right side of the mirror, and makes the same posture, the clenched posture, and looks inside the mirror. And what does he experience? He looks at the phantom being resurrected, because he's looking at the reflection of the normal arm in the mirror, and it looks like this phantom has been resurrected. "Now," I said, "now, look, wiggle your phantom -- your real fingers, or move your real fingers while looking in the mirror." He's going to get the visual impression that the phantom is moving, right? That's obvious, but the astonishing thing is, the patient then says, "Oh my God, my phantom is moving again, and the pain, the clenching spasm, is relieved."
Και θυμηθείτε, ο πρώτος μου ασθενής που ήρθε -- (Χειροκρότημα) -- ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Ο πρώτος μου ασθενής ήρθε και κοίταξε στον καθρέφτη και του είπα, «Κοίταξε την αντανάκλαση του μέλους-φάντασμα.» Και άρχισε τα γελάκια, λέει, «Μπορώ να δω το μέλος-φάντασμα.» Αλλά δεν είναι χαζός. Γνωρίζει ότι δεν είναι πραγματικό. Γνωρίζει ότι είναι μία αντανάκλαση του καθρέφτη αλλά είναι μια ζωηρή αισθητηριακή εμπειρία. Μετά του είπα «Κούνησε το κανονικό σου χέρι και το χέρι-φάντασμα.» Και αυτός απάντησε «Ωχ, δεν μπορώ να κουνήσω το χέρι-φάντασμα. Το ξέρεις αυτό. Είναι επώδυνο.» .» Λέω, «Κούνησε το κανονικό χέρι.» Και λέει «Ωχ Θεέ μου, το χέρι μου -- φάντασμα κουνιέται πάλι, δεν το πιστεύω! Και ο πόνος μου ανακουφίζεται.» Εντάξει; Και τότε λέω, «Κλείσε τα μάτια σου.» Κλείνει τα μάτια του. «Και κούνησε το κανονικό σου χέρι.» «Ωχ, τίποτα -- είναι σφιγμένο πάλι.» «Εντάξει, άνοιξε τα μάτια σου.» «Ωχ Θεέ μου, ωχ Θεέ μου, κουνιέται πάλι!» Έτσι μοιάζει με μικρό παιδί σε ζαχαροπλαστείο.
And remember, my first patient who came in -- (Applause) -- thank you. (Applause) My first patient came in, and he looked in the mirror, and I said, "Look at your reflection of your phantom." And he started giggling, he says, "I can see my phantom." But he's not stupid. He knows it's not real. He knows it's a mirror reflection, but it's a vivid sensory experience. Now, I said, "Move your normal hand and phantom." He said, "Oh, I can't move my phantom. You know that. It's painful." I said, "Move your normal hand." And he says, "Oh my God, my phantom is moving again. I don't believe this! And my pain is being relieved." OK? And then I said, "Close your eyes." He closes his eyes. "And move your normal hand." "Oh, nothing. It's clenched again." "OK, open your eyes." "Oh my God, oh my God, it's moving again!" So, he was like a kid in a candy store.
Οπότε είπα, εντάξει, αυτό αποδεικνύει την θεωρία μου για την μαθημένη παράλυση και τον κρίσιμο ρόλο την είσοδο οπτικών ερεθισμάτων, αλλά δεν πρόκειται να πάρω το βραβείο Νόμπελ επειδή κατάφερα κάποιον να κουνήσει το άκρο-φάντασμα του. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Είναι μια εντελώς άχρηστη ικανότητα, αν το σκεφτείς. (Γέλια) Αλλά τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ίσως μερικά άλλα είδη παράλυσης που βλέπει κανείς στην νευρολογία, όπως το εγκεφαλικό, οι εστιακές δυστονίες -- μπορεί να υπάρχει ένα μαθημένο συστατικό εκεί το οποίο μπορείς να ξεπεράσεις με την απλή συσκευή που χρησιμοποιεί τον καθρέφτη.
So, I said, OK, this proves my theory about learned paralysis and the critical role of visual input, but I'm not going to get a Nobel Prize for getting somebody to move his phantom limb. (Laughter) (Applause) It's a completely useless ability, if you think about it. (Laughter) But then I started realizing, maybe other kinds of paralysis that you see in neurology, like stroke, focal dystonias -- there may be a learned component to this, which you can overcome with the simple device of using a mirror.
Οπότε είπα «Κοίτα, Ντέρεκ» -- λοιπόν, πρώτα από όλα, ο τύπος δεν μπορεί να τριγυρνάει κουβαλώντας έναν καθρέφτη για να ανακουφίζει τον πόνο του -- -- είπα «Κοίτα, Ντέρεκ, πάρε το στο σπίτι και εξασκήσου με αυτό για μια -- δυο εβδομάδες. Ίσως, μετά από μια περίοδο εξάσκησης, μπορέσεις να απαλλαγείς από τον καθρέφτη, να ξεμάθεις την παράλυση και να αρχίσεις να κουνάς το παράλυτο χέρι σου, και τότε να ανακουφιστείς από τον πόνο.» Οπότε είπε εντάξει και το πήρε σπίτι. Είπα, «Κοίτα, στο κάτω-κάτω κοστίζει δύο δολάρια. Πάρε το σπίτι.»
So, I said, "Look, Derek" -- well, first of all, the guy can't just go around carrying a mirror to alleviate his pain -- I said, "Look, Derek, take it home and practice with it for a week or two. Maybe, after a period of practice, you can dispense with the mirror, unlearn the paralysis, and start moving your paralyzed arm, and then, relieve yourself of pain." So he said OK, and he took it home. I said, "Look, it's, after all, two dollars. Take it home."
Οπότε το πήρε σπίτι και μετά από δύο εβδομάδες μου τηλεφωνεί και λέει, «Γιατρέ, δεν θα το πιστέψεις.» Λέω, «Τι;» Λέει «Χάθηκε.» Λέω, «Τι χάθηκε;» Νόμισα μήπως το κουτί-καθρέφτης χάθηκε. (Γέλια) Λέει, «Όχι, όχι, όχι, ξέρεις αυτό το μέλος-φάντασμα που είχα τα τελευταία 10 χρόνια; Εξαφανίστηκε». Και λέω -- ανησύχησα, είπα Θεέ μου, εννοώ άλλαξα την εικόνα αυτού του ανθρώπου για το σώμα του, τι συμβαίνει με τα ανθρώπινα υποκείμενα, την ηθική και όλα αυτά; Και λέω, «Ντέρεκ, σε ενοχλεί αυτό;» Είπε, «Όχι, τις τελευταίες τρεις μέρες δεν είχα το χέρι -- φάντασμα και επομένως ούτε πόνο στον αγκώνα -- φάντασμα, ούτε σφίξιμο, ούτε πόνο στον πήχυ-φάντασμα, όλοι αυτοί οι πόνοι εξαφανίστηκαν. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχω ακόμα τα δάχτυλα φάντασμα να αιωρούνται από τον ώμο και το κουτί σου δεν φτάνει μέχρι εκεί.» (Γέλια) «Επομένως, μπορείτε να αλλάξετε το σχέδιο και να το βάλετε στο μέτωπο μου ώστε να μπορέσω, ξέρετε, να κάνω αυτό και να εξαφανίσω και τα δάκτυλα-φάντασμα;» Νόμιζε ότι ήμουν κάποιου είδους μάγος.
So, he took it home, and after two weeks, he phones me, and he said, "Doctor, you're not going to believe this." I said, "What?" He said, "It's gone." I said, "What's gone?" I thought maybe the mirror box was gone. (Laughter) He said, "No, no, no, you know this phantom I've had for the last 10 years? It's disappeared." And I said -- I got worried, I said, my God, I mean I've changed this guy's body image, what about human subjects, ethics and all of that? And I said, "Derek, does this bother you?" He said, "No, last three days, I've not had a phantom arm and therefore no phantom elbow pain, no clenching, no phantom forearm pain, all those pains are gone away. But the problem is I still have my phantom fingers dangling from the shoulder, and your box doesn't reach." (Laughter) "So, can you change the design and put it on my forehead, so I can, you know, do this and eliminate my phantom fingers?" He thought I was some kind of magician.
Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τεράστια αισθητηριακή σύγκρουση. Λαμβάνει μηνύματα από την όραση που λένε ότι το μέλος-φάντασμα επανήλθε. Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει κατάλληλη υποδοχή, τα μυϊκά σήματα λένε ότι δεν υπάρχει χέρι, σωστά; Και η κινητική εντολή λέει ότι δεν υπάρχει χέρι, και επειδή υπάρχει σύγκρουση, ο εγκέφαλος λέει, άντε από κει, δεν υπάρχει μέλος φάντασμα, δεν υπάρχει χέρι, σωστά; Πηγαίνει σε ενός είδους άρνηση -- αρνείται τα σήματα. Και τότε το χέρι εξαφανίζεται, το όφελος είναι ότι και ο πόνος εξαφανίζεται γιατί δεν μπορείς να έχεις έναν πόνο εκτός σώματος που επιπλέει έξω εκεί, στο χώρο. Οπότε αυτό είναι το όφελος.
Now, why does this happen? It's because the brain is faced with tremendous sensory conflict. It's getting messages from vision saying the phantom is back. On the other hand, there's no proprioception, muscle signals saying that there is no arm, right? And your motor command saying there is an arm, and, because of this conflict, the brain says, to hell with it, there is no phantom, there is no arm, right? It goes into a sort of denial -- it gates the signals. And when the arm disappears, the bonus is, the pain disappears because you can't have disembodied pain floating out there, in space. So, that's the bonus.
Τώρα, αυτή η τεχνική έχει δοκιμαστεί σε δεκάδες ασθενείς από άλλες ομάδες στο Ελσίνκι οπότε μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη ως θεραπεία για τον πόνο-φάντασμα και πράγματι, το έχουν δοκιμάσει άνθρωποι για αποκατάσταση μετά από εγκεφαλικό. Το εγκεφαλικό, κανονικά το αντιλαμβανόμαστε ως ζημιά στις ίνες, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Αλλά φαίνεται ότι κάποιο συστατικό της παράλυσης από εγκεφαλικό είναι επίσης μαθημένη παράλυση παράλυση και ίσως αυτό το συστατικό να μπορεί να ξεπεραστεί χρησιμοποιώντας καθρέφτες. Και αυτό έχει περάσει από κλινικές δοκιμές, βοηθώντας πάρα πολλούς ασθενείς.
Now, this technique has been tried on dozens of patients by other groups in Helsinki, so it may prove to be valuable as a treatment for phantom pain, and indeed, people have tried it for stroke rehabilitation. Stroke you normally think of as damage to the fibers, nothing you can do about it. But, it turns out some component of stroke paralysis is also learned paralysis, and maybe that component can be overcome using mirrors. This has also gone through clinical trials, helping lots and lots of patients.
Ωραία, επιτρέψτε μου να αλλάξω τώρα ταχύτητα για το τρίτο μέρος της ομιλίας μου το οποίο αφορά ένα άλλο περίεργο φαινόμενο που ονομάζεται συναισθησία. Ανακαλύφθηκε από τον Φράνσις Γκάλτον τον 19ο αιώνα. Ήταν εξάδελφος του Κάρολου Δαρβίνου. Επισήμανε ότι μερικοί άνθρωποι μέσα στον πληθυσμό, οι οποίοι είναι κατά τα άλλα εντελώς φυσιολογικοί, είχαν την ακόλουθη ιδιομορφία -- κάθε φορά που βλέπουν έναν αριθμό είναι χρωματισμένος. Το πέντε είναι μπλε, το επτά είναι κίτρινο, το οκτώ είναι κιτρινοπράσινο, το εννιά είναι λουλακί, εντάξει; Λάβετε υπόψη σας ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εντελώς φυσιολογικοί από όλες τις άλλες απόψεις. Ή ντο δίεση. Μερικές φορές οι μουσικοί τόνοι προκαλούν χρώμα. Το ντο δίεση είναι μπλε, το φα δίεση είναι πράσινο, άλλος μουσικός τόνος μπορεί να είναι κίτρινος, σωστά;
OK, let me switch gears now to the third part of my talk, which is about another curious phenomenon called synesthesia. This was discovered by Francis Galton in the nineteenth century. He was a cousin of Charles Darwin. He pointed out that certain people in the population, who are otherwise completely normal, had the following peculiarity: every time they see a number, it's colored. Five is blue, seven is yellow, eight is chartreuse, nine is indigo, OK? Bear in mind, these people are completely normal in other respects. Or C sharp -- sometimes, tones evoke color. C sharp is blue, F sharp is green, another tone might be yellow, right?
Γιατί συμβαίνει αυτό; Αυτό ονομάζεται συναισθησία -- ο Γκάλτον το ονόμασε συναισθησία, ένα ανακάτεμα αισθήσεων. Σε εμάς, όλες οι αισθήσεις είναι ξεχωριστές. Αυτοί οι άνθρωποι μπερδεύουν τις αισθήσεις τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μία από τις δύο πλευρές αυτού του προβλήματος είναι πολύ αξιοπερίεργη. Η συναισθησία υπάρχει στις οικογένειες, οπότε ο Γκάλτον είπε ότι αυτή είναι μια κληρονομική βάση, μια γενετική βάση. Κατά δεύτερο, η συναισθησία σχετίζεται -- και αυτό με φέρνει στην άποψη μου για το βασικό θέμα αυτής της διάλεξης, που αφορά στην δημιουργικότητα -- η συναισθησία είναι οκτώ φορές πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους καλλιτέχνες, ποιητές, μυθιστοριογράφους και άλλους δημιουργικούς ανθρώπους από ότι στον γενικό πληθυσμό. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Δεν έχει απαντηθεί ποτέ πριν.
Why does this happen? This is called synesthesia. Galton called it synesthesia, a mingling of the senses. In us, all the senses are distinct. These people muddle up their senses. Why does this happen? One of the two aspects of this problem are very intriguing. Synesthesia runs in families, so Galton said this is a hereditary basis, a genetic basis. Secondly, synesthesia is about -- and this is what gets me to my point about the main theme of this lecture, which is about creativity -- synesthesia is eight times more common among artists, poets, novelists and other creative people than in the general population. Why would that be? I'm going to answer that question. It's never been answered before.
Εντάξει, τι είναι η συναισθησία; Τι την προκαλεί; Λοιπόν, υπάρχουν πολλές θεωρίες. Μια θεωρία είναι ότι είναι απλά τρελοί. Τώρα αυτή δεν είναι πραγματικά μια επιστημονική θεωρία οπότε μπορούμε να την ξεχάσουμε. Μια άλλη θεωρία λέει ότι είναι τοξικομανείς που παίρνουν LSD ή χασισοπότες, σωστά; Τώρα, μπορεί να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό γιατί είναι πολύ πιο συνηθισμένο εδώ, στην Περιοχή του Κόλπου από ότι στο Σαν Ντιέγκο. (Γέλια) Εντάξει. Τώρα, η Τρίτη θεωρία λέει ότι -- λοιπόν, ας αναρωτηθούμε τι πραγματικά συμβαίνει στην συνασθησία; Εντάξει;
OK, what is synesthesia? What causes it? Well, there are many theories. One theory is they're just crazy. Now, that's not really a scientific theory, so we can forget about it. Another theory is they are acid junkies and potheads, right? Now, there may be some truth to this, because it's much more common here in the Bay Area than in San Diego. (Laughter) OK. Now, the third theory is that -- well, let's ask ourselves what's really going on in synesthesia. All right?
Έτσι, βρήκαμε ότι η περιοχή των χρωμάτων και η περιοχή των αριθμών είναι ακριβώς η μία δίπλα στην άλλη στον εγκέφαλο, στην ατρακτοειδή έλικα. Οπότε είπαμε ότι υπάρχει μια τυχαία καλωδιακή σύνδεση ανάμεσα σε χρώματα και αριθμούς στον εγκέφαλο. Έτσι, κάθε φορά που βλέπεις έναν αριθμό, βλέπεις και ένα αντίστοιχο χρώμα και αυτός είναι ο λόγος που έχεις συναισθησία. Τώρα θυμηθείτε -- γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί να υπάρχει διασταύρωση καλωδίων σε μερικούς ανθρώπους; Θυμάστε που είπα πως εμφανίζεται σε οικογένειες; Αυτό σας δίνει μια ιδέα. Και αυτή είναι ότι υπάρχει ένα μη φυσιολογικό γονίδιο, μια μετάλλαξη στο γονίδιο που προκαλεί αυτή την μη φυσιολογική καλωδιακή σύνδεση.
So, we found that the color area and the number area are right next to each other in the brain, in the fusiform gyrus. So we said, there's some accidental cross wiring between color and numbers in the brain. So, every time you see a number, you see a corresponding color, and that's why you get synesthesia. Now remember -- why does this happen? Why would there be crossed wires in some people? Remember I said it runs in families? That gives you the clue. And that is, there is an abnormal gene, a mutation in the gene that causes this abnormal cross wiring.
Όλοι μας, φαίνεται, έχουμε γεννηθεί με τα πάντα καλωδιωμένα με όλα τα άλλα. Έτσι κάθε εγκεφαλική περιοχή είναι καλωδιωμένη με κάθε άλλη περιοχή και αυτές περικόπτονται για να δημιουργηθεί η χαρακτηριστική αρθρωτή αρχιτεκτονική του εγκεφάλου των ενηλίκων. Οπότε αν υπάρχει ένα γονίδιο που προκαλεί αυτή την περικοπή και αν αυτό το γονίδιο μεταλλαχθεί, τότε έχουμε ελλιπή περικοπή ανάμεσα σε γειτονικές περιοχές του εγκεφάλου και αν αυτό συμβεί ανάμεσα σε αριθμούς και χρώματα, τότε έχουμε αριθμο-χρωματική συναισθησία. Αν είναι ανάμεσα σε μουσικό τόνο και χρώμα έχουμε τονικο-χρωματική συναισθησία. Ως εδώ καλά.
In all of us, it turns out we are born with everything wired to everything else. So, every brain region is wired to every other region, and these are trimmed down to create the characteristic modular architecture of the adult brain. So, if there's a gene causing this trimming and if that gene mutates, then you get deficient trimming between adjacent brain areas. And if it's between number and color, you get number-color synesthesia. If it's between tone and color, you get tone-color synesthesia. So far, so good.
Τώρα τι θα συμβεί αν αυτό το γονίδιο εκφράζεται παντού στον εγκέφαλο, έτσι ώστε τα πάντα είναι διασυνδεδεμένα; Λοιπόν, σκεφτείτε τι κοινό έχουν οι καλλιτέχνες, οι μυθιστοριογράφοι και οι ποιητές: την ικανότητα να εμπλέκονται σε μεταφορική σκέψη, συνδέοντας φαινομενικά άσχετες ιδέες, όπως, «είναι η Ανατολή και η Ιουλιέτα είναι ο Ήλιος.» Λοιπόν, δεν λες ότι η Ιουλιέτα είναι ο ήλιος -- μήπως αυτό σημαίνει ότι είναι μια πυρακτωμένη μπάλα φωτιάς; Εννοώ ότι οι σχιζοφρενείς το κάνουν, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, σωστά; Οι φυσιολογικοί άνθρωποι λένε ότι είναι ζεστή σαν τον ήλιο, λάμπει σαν τον ήλιο, τρέφει σαν τον ήλιο. Στη στιγμή έχετε βρει τις διασυνδέσεις.
Now, what if this gene is expressed everywhere in the brain, so everything is cross-connected? Well, think about what artists, novelists and poets have in common, the ability to engage in metaphorical thinking, linking seemingly unrelated ideas, such as, "It is the east, and Juliet is the Sun." Well, you don't say, Juliet is the sun, does that mean she's a glowing ball of fire? I mean, schizophrenics do that, but it's a different story, right? Normal people say, she's warm like the sun, she's radiant like the sun, she's nurturing like the sun. Instantly, you've found the links.
Τώρα αν υποθέσουμε ότι αυτή η μεγαλύτερη καλωδιακή διασύνδεση και οι έννοιες υπάρχουν επίσης σε διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, τότε αυτό θα προκαλέσει μια μεγαλύτερη ροπή προς την μεταφορική σκέψη και την δημιουργικότητα σε ανθρώπους με συναισθησία. Ως εκ τούτου και η οκτώ φορές πιο συχνή εμφάνιση της συναισθησίας ανάμεσα σε ποιητές, καλλιτέχνες και μυθιστοριογράφους. Εντάξει -- αυτή είναι μια πολύ φρενολογική άποψη της συναισθησίας. Η τελευταία επίδειξη -- μπορώ να πάρω ένα λεπτό; (Χειροκρότημα)
Now, if you assume that this greater cross wiring and concepts are also in different parts of the brain, then it's going to create a greater propensity towards metaphorical thinking and creativity in people with synesthesia. And, hence, the eight times more common incidence of synesthesia among poets, artists and novelists. OK, it's a very phrenological view of synesthesia. The last demonstration -- can I take one minute? (Applause)
Εντάξει. Θα σας δείξω ότι είσαστε όλοι συναισθησιακοί αλλά βρίσκεστε σε φάση άρνησης σχετικά με αυτό. Εδώ είναι αυτό που αποκαλώ Αρειανό αλφάβητο, ακριβώς όπως το αλφάβητο σας, το Α είναι Α, το Β είναι Β και το Γ είναι Γ, διαφορετικά σχήματα για διαφορετικά φωνήματα, σωστά; Εδώ έχουμε Αρειανό αλφάβητο. Το ένα από αυτά είναι Κίκι και το άλλο είναι Μπούμπα. Ποιο είναι το Κίκι και ποιο είναι το Μπούμπα; Πόσοι από εσάς νομίζεται ότι αυτό είναι το Κίκι και αυτό είναι το Μπούμπα; Σηκώστε τα χέρια σας. Λοιπόν, έχουμε ένα - δυο μεταλλαγμένους. Γέλια Πόσοι από εσάς νομίζετε ότι αυτό είναι Μπούμπα και αυτό Κίκι; Σηκώστε τα χέρια σας. 99 τοις εκατό από εσάς.
OK. I'm going to show you that you're all synesthetes, but you're in denial about it. Here's what I call Martian alphabet. Just like your alphabet, A is A, B is B, C is C. Different shapes for different phonemes, right? Here, you've got Martian alphabet. One of them is Kiki, one of them is Bouba. Which one is Kiki and which one is Bouba? How many of you think that's Kiki and that's Bouba? Raise your hands. Well, it's one or two mutants. (Laughter) How many of you think that's Bouba, that's Kiki? Raise your hands. Ninety-nine percent of you.
Τώρα, κανένας από εσάς δεν είναι Αρειανός, πως το κάνατε αυτό; Είναι γιατί όλοι κάνετε μια δια-μοντελική -συναισθητική αφαίρεση - που σημαίνει ότι λέτε, πως αυτή η απότομη κλίση, Κίκι, στον ακουστικό φλοιό, τα τριχωτά κύτταρα διεγειρόμενα, Κίκι, προσομοιάζουν την οπτική κλίση -- απότομη κλίση -- αυτού του πριονωτού σχήματος. Τώρα αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό που σας λέει είναι ότι ο εγκέφαλος σας εμπλέκεται σε μια πρωτόγονη -- είναι απλά -- μοιάζει με μια χαζή ψευδαίσθηση, αλλά αυτά τα φωτόνια στο μάτι σας κάνουν αυτό το σχήμα και τα τριχωτά κύτταρα στο αυτί σας διεγείρουν το ακουστικό πρότυπο, αλλά ο εγκέφαλος είναι ικανός να εξάγει τον κοινό παρονομαστή. Είναι μια πρωτόγονη μορφή αφαίρεσης και γνωρίζουμε τώρα ότι συμβαίνει στην ατρακτοειδή έλικα του εγκεφάλου γιατί όταν αυτή έχει υποστεί βλάβη, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν την ικανότητα να εμπλακούν στο Μπούμπα Κίκι, αλλά επίσης χάνουν την ικανότητα να εμπλακούν σε μεταφορές.
Now, none of you is a Martian. How did you do that? It's because you're all doing a cross-model synesthetic abstraction, meaning you're saying that that sharp inflection -- ki-ki, in your auditory cortex, the hair cells being excited -- Kiki, mimics the visual inflection, sudden inflection of that jagged shape. Now, this is very important, because what it's telling you is your brain is engaging in a primitive -- it's just -- it looks like a silly illusion, but these photons in your eye are doing this shape, and hair cells in your ear are exciting the auditory pattern, but the brain is able to extract the common denominator. It's a primitive form of abstraction, and we now know this happens in the fusiform gyrus of the brain, because when that's damaged, these people lose the ability to engage in Bouba Kiki, but they also lose the ability to engage in metaphor.
Αν ρωτήσεις αυτόν τον τύπο, τι «Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός,» τι σημαίνει αυτό; Ο ασθενής λέει, «Λοιπόν, αν είναι μεταλλικό και γυαλιστερό, δεν σημαίνει ότι είναι χρυσός. Πρέπει να μετρήσεις την ειδική πυκνότητα του, σωστά; Επομένως χάνουν εντελώς την μεταφορική σημασία. Έτσι αυτή η περιοχή είναι περίπου οκτώ φορές στο μέγεθος στα ανώτερα -- και ειδικότερα τους ανθρώπους, από τα κατώτερα πρωτεύοντα. Κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει στην γωνιακή έλικα, γιατί είναι τα σταυροδρόμια ανάμεσα στην ακοή την όραση και την αφή και έγινε τεράστια στους ανθρώπους -- και κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει. Και πιστεύω ότι είναι η βάση πολλών μοναδικά ανθρώπινων ικανοτήτων όπως η αφαίρεση, η μεταφορά και η δημιουργικότητα. Όλες αυτές τις ερωτήσεις που οι φιλόσοφοι μελετούν για χιλιετίες, εμείς οι επιστήμονες μπορούμε να αρχίσουμε να τις εξερευνούμε κάνοντας απεικονίσεις του εγκεφάλου και μελετώντας ασθενείς κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Συγνώμη γι’ αυτό. (Γέλια)
If you ask this guy, what -- "all that glitters is not gold," what does that mean?" The patient says, "Well, if it's metallic and shiny, it doesn't mean it's gold. You have to measure its specific gravity, OK?" So, they completely miss the metaphorical meaning. So, this area is about eight times the size in higher -- especially in humans -- as in lower primates. Something very interesting is going on here in the angular gyrus, because it's the crossroads between hearing, vision and touch, and it became enormous in humans. And something very interesting is going on. And I think it's a basis of many uniquely human abilities like abstraction, metaphor and creativity. All of these questions that philosophers have been studying for millennia, we scientists can begin to explore by doing brain imaging, and by studying patients and asking the right questions. Thank you. (Applause) Sorry about that. (Laughter)