Ένα πρωινό, τον Αύγουστο του 1968, ο εργάτης Γουάνγκ Ζιαοπίνγκ κρυφάκουσε μια μυστική υποχρεωτική σύσκεψη. Οι φήμες μέσα από το κυλικείο περιέγραφαν φορτία ενός δώρου από τον κομμουνιστή ηγέτη της χώρας, τον πρόεδρο Μάο Τσε Τουνγκ. Οι προϊστάμενοι σύντομα μοίρασαν το δώρο σε κάθε εργάτη. ένα γυάλινο κουτί που περιείχε ένα κέρινο αντίγραφο ενός μάνγκο.
One morning in August 1968, factory worker Wang Xiaoping overheard news of a mysterious mandatory meeting. Rumors whispered through the cafeteria described shipments of a gift from the country’s communist leader, Chairman Mao Zedong. And sure enough, managers soon dispersed a gift to every factory worker— a glass box encasing a golden wax replica of a mango.
Το εργοστάσιο δεν ήταν το μόνο που έλαβε αυτή την ασυνήθιστη προσφορά. Ο πρόεδρος χάρισε φρέσκα μάνγκο σε εργοστάσια όλης της Κίνας, κάνοντας του υπαλλήλους να ξενυχτούν, να αγγίζουν τα φρούτα σκεπτόμενοι το νόημα πίσω από τη χειρονομία του Μάο. Κάποιοι προσπάθησαν να διατηρήσουν τα μάνγκο σε φορμαλδεΰδη, ενώ άλλοι έφαγαν το φρούτο και παρήγγειλαν κέρινες ρεπλίκες του βραβείου τους. Σε ένα εργοστάσιο οι εργάτες ξεκίνησαν μια περίεργη τελετή: ξεφλούδιζαν κι έβραζαν τα μάνγκο για να δημιουργήσουν έναν «άγιο» ζωμό τον οποίο τον κατανάλωναν. Εφόσον η παραδοσιακή κινέζικη ιατρική περιελάμβανε τον βρασμό συστατικών, είναι πιθανό να παρασκευάστηκε αυτό το ποτό του μάνγκο ως τονωτικό. Σύντομα, μυθεύματα δημιουργήθηκαν πως το φρούτο διασφάλιζε τη μακροζωΐα όπως τα Ροδάκινα της Αθανασίας από την κινέζικη μυθολογία. Αρνούμενος να φάει ο ίδιος τα μάνγκο, ο Μάο είχε θυσιάσει γενναία τη δική του μακροζωΐα για την εργατική τάξη. Όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις του Μάο, αυτή η μανία των μάνγκο δεν ήταν τόσο επιπόλαια όσο φαινόταν. Στην ουσία, η αβλαβής εμφάνισή του έκρυβε μια πιο σκοτεινή αλήθεια.
Wang Xiaoping’s factory wasn’t the only facility to receive this unusual offering. The Chairman gifted fresh mangoes to factories across China, leading employees to stay up late, touching the fruits and contemplating the meaning behind Mao's gesture. Some tried to preserve the fresh mangoes in formaldehyde, while others ate the fruit and commissioned wax replicas of their prize. In one factory, workers initiated a strange ritual: peeling and boiling their mangoes to create a “holy” broth that was spooned into their mouths. Since traditional Chinese medicine often involved boiling ingredients, it's possible this mango wine was concocted as a kind of healing tonic. Soon, fables formed that the fruit ensured a long life like the Peaches of Immortality from Chinese mythology. And by refusing to eat the mangoes himself, Mao had generously sacrificed his own longevity for the working class. But whatever Mao's intentions, this mango mania wasn’t as frivolous as it might seem. And in fact, it’s harmless appearance hid a much darker truth.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Μάο Τσε Τουνγκ ξεκίνησε την Πολιτιστική Επανάσταση, ένα πολιτικό και ιδεολογικό κίνημα που αποσκοπούσε να σβήσει την καπιταλιστική σκέψη και τις πολιτιστικές παραδόσεις. Για να εφαρμόσει το σχέδιό του, ο Μάο στράφηκε στους Ερυθροφρουρούς: μια παραστρατιωτική ομάδα φοιτητών. Τους επιστράτευσε για να εξαλείψουν τις «Τέσσερις Παλαιότητες»: ένα ασαφές καθορισμένο σύνολο εθίμων, συνηθειών και ιδεών που συχνά συσχετίζονταν με την ελίτ άρχουσα τάξη. Το δόγμα του Μάο ήταν πολεμικό, κι η Ερυθροφρουρά εξέλαβε ως εφικτό το όραμά του μόνο μέσω της βίας. Η Ερυθροφρουρά δρούσε πάνω από τον νόμο, λεηλατώντας ναούς και μνημεία όπως εκείνων της δυναστικής βασιλείας και του Κομφούκιου. Κατοικίες δέχτηκαν επίθεση και στοίβες βιβλίων κάηκαν στους δρόμους. Το μένος, όμως, των Ερυθροφρουρών ξεπέρασε τη ζημιά των περιουσιών. Άρχισαν να διοργανώνουν «συνεδρίες αγώνα»: δημόσια θεάματα για την ατίμωση των υποτιθέμενων ταξικών εχθρών. Τα θύματα κατηγορήθηκαν ότι πίστευαν ελιτίστικες, καπιταλιστικές αξίες και συχνά αναγκάζονταν να φορούν ταμπέλες περιγράφοντας τα εγκλήματά τους. Η Ερυθροφρουρά πίεζε τον λαό να κατηγορήσει φίλους και συγγενείς. Χειραγωγούσαν τους μαθητές να καταγγείλουν γονείς και δασκάλους. Μεταμορφώθηκαν σταδιακά σε βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Two years earlier, Mao Zedong had launched the Cultural Revolution, a decade-long political and ideological movement intended to erase capitalist thought and cultural traditions from Chinese society. To enact this plan, Mao called on the Red Guards, a student-led paramilitary group. He enlisted them to help eradicate the “Four Olds”— a vaguely defined set of customs, habits, and ideas often associated with the elite upper-class. Mao’s dogma was militant, and the Red Guard interpreted his vision as achievable only through violence. The Red Guard acted above law and order, ransacking temples and tombs, including those of dynastic royalty and Confucius. Homes were raided and piles of books burned in the streets. But the Red Guard’s rampage went far beyond property damage. They began holding “struggle sessions”— public spectacles designed to shame so-called class enemies. Victims were accused of holding elitist, capitalist values, and were often forced to wear heavy signs detailing their crimes. The Red Guard pressured people to accuse their friends and family. They manipulated students to denounce their teachers and parents. They gradually morphed into torture and executions.
Δύο χρόνια μετά το χάος των Ερυθροφρουρών, ο Μάο απέσυρε τη στήριξή του κι έστειλε 30.000 εργάτες να πολεμήσουν την Ερυθροφρουρά στο Πανεπιστήμιο Τσινχουά. Μαζί με τη βοήθεια του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, οι εργάτες τα κατάφεραν, και ο Μάο τους ευχαρίστησε με μια κούτα 40 μάνγκο. Τέτοια χειρονομία όπως φάνηκε δεν ήταν αρκετά γενναιόδωρη απ′ τη στιγμή που ο Μάο έδινε στην ουσία ένα δώρο που έλαβε από τον υπουργό Εξωτερικών του Πακιστάν. Αλλά ακόμα χειρότερα, αυτή η ανταμοιβή αμαυρώθηκε αμέσως από την ιδεολογία της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ως εργαλείο προπαγάνδας, τα μάνγκο του Μάο απαιτούσαν τεράστιο σεβασμό. Οι εργάτες επιβιβάζονταν σε λεωφορεία με θερμοκρασίες υπό του μηδενός για να επισκεπτούν υποχρεωτικές εκθέσεις μάνγκο που διοργάνωνε η κυβέρνηση. Οι εργάτες δέχονταν επίπληξη που δεν προστάτευαν τα αντίγραφά τους. Και στη Σιτσουάν ένας άντρας ο οποίος σχολίασε ότι το μάνγκο δεν ήταν «ξεχωριστό» και «έμοιαζε με γλυκοπατάτα» συνελήφθη, δικάστηκε και εκτελέστηκε.
After two years of the Red Guards’ chaos, Mao recanted his support and sent 30,000 factory workers to fight the Red Guard at Qinghua University. With the help of the People’s Liberation Army, these factory workers succeeded, and Mao thanked them for their service with a crate of 40 mangoes. This gesture wasn’t quite as generous as it appeared since Mao was actually passing along a gift he received from Pakistan’s foreign minister. But much worse, this reward was quickly tainted by the ideology of the Cultural Revolution. As a propaganda tool, Mao’s mangoes demanded high levels of respect. Workers boarded unheated buses in sub-zero temperatures to visit mandatory mango exhibitions organized by the government. Factory workers were scolded for not holding their replicas securely. And in Sichuan, a man who remarked that the mango was “nothing special” and “looked like a sweet potato” was arrested, tried, and executed.
Για λόγους που ήταν άγνωστοι, ο πυρετός του μάνγκο έσβησε ενάμισο χρόνο μετά. Αφότου διαλύθηκε η Ερυθροφρουρά κι οι συμμετέχοντες στάλθηκαν στην ύπαιθρο για επανεκπαίδευση, το μυστηριώδες μάνγκο ξεθώριασε από την επίσημη προπαγάνδα. Το κερί από τα αντίγραφα χρησιμοποιήθηκε εκ νέου για κεριά κατά τα μπλακάουτ. Και σήμερα θα ήσασταν τυχεροί να βρείτε μια αντίκα μάνγκο ή μενταγιόν ενώ περνάτε σε μια υπαίθρια αγορά στο Πεκίνο. Ο μύθος, όμως, των μάνγκο είναι μόνο μια μικρή ιστορία εν μέσω μιας δεκαετίας οδυνηρής και θαμμένης ιστορίας. Η συζήτηση για την Πολιτιστική Επανάσταση απαγορεύεται σε όλη την Κίνα. Αν και κάποιοι πρώην Ερυθροφρουροί επεδίωξαν να αμφισβητήσουν την πολιτική απολογούμενοι δημόσια για τις ενέργειές τους, αποφεύγουν να κακολογήσουν τον Μάο Τσε Τουνγκ. Δεδομένου του σημερινού πολιτικού τοπίου στην Κίνα, μόνο ο χρόνος θα δείξει πότε η ιστορία αυτή θα συζητηθεί ανοικτά κι ελεύθερα.
For reasons mostly unknown, the mango fever broke a year and a half later. After the Red Guard was dissolved and participants were sent to the countryside for re-education, the mystifying mango faded from official propaganda. Wax from the replicas were repurposed for candles during power outages. And today you’d be lucky to find an antique mango tray or medallion while perusing a Beijing flea market. But the tale of Mao’s mangoes is just a minor story amidst a decade of painful, buried history. Discussion of the Cultural Revolution is restricted across China. And though some former Red Guards have attempted to challenge this policy by publicly reflecting and apologizing for their actions, they still avoid maligning Mao Zedong. Given the current political landscape of China, only time will tell when this history will be discussed openly and freely.