I want you to imagine this for a moment. Two men, Rahul and Rajiv, living in the same neighborhood, from the same educational background, similar occupation, and they both turn up at their local accident emergency complaining of acute chest pain. Rahul is offered a cardiac procedure, but Rajiv is sent home.
Imaginaţi-vă pentru o clipă. Doi bărbaţi, Rahul şi Rajiv, din acelaşi cartier, cu aceeaşi educaţie şi slujbe similare ajung la spitalul local acuzând o durere acută în piept. Lui Rahul i se oferă o procedură cardiacă, dar Rajiv e trimis acasă.
What might explain the difference in the experience of these two nearly identical men? Rajiv suffers from a mental illness. The difference in the quality of medical care received by people with mental illness is one of the reasons why they live shorter lives than people without mental illness. Even in the best-resourced countries in the world, this life expectancy gap is as much as 20 years. In the developing countries of the world, this gap is even larger.
Ce explicaţie ar putea avea tratamentul diferit oferit acestor doi bărbaţi aproape identici. Rajiv are o boală mintală. Diferenţa calitativă a îngrijirii medicale primite de bolnavii mintal e unul dintre motivele pentru care trăiesc mai puţin decât cei fără boli mintale. Chiar şi în cele mai bogate ţări, diferenţa între speranţele de viaţă e de 20 de ani. În ţările în dezvoltare, această diferenţă e chiar mai mare.
But of course, mental illnesses can kill in more direct ways as well. The most obvious example is suicide. It might surprise some of you here, as it did me, when I discovered that suicide is at the top of the list of the leading causes of death in young people in all countries in the world, including the poorest countries of the world.
Boala mintală poate să ucidă şi în moduri mai directe. Cel mai evident exemplu e sinuciderea. V-ar putea surprinde, ca şi pe mine, că sinuciderea e în fruntea listei cauzelor deceselor în rândul tinerilor în ţări din toată lumea, inclusiv în cele mai sărace.
But beyond the impact of a health condition on life expectancy, we're also concerned about the quality of life lived. Now, in order for us to examine the overall impact of a health condition both on life expectancy as well as on the quality of life lived, we need to use a metric called the DALY, which stands for a Disability-Adjusted Life Year. Now when we do that, we discover some startling things about mental illness from a global perspective. We discover that, for example, mental illnesses are amongst the leading causes of disability around the world. Depression, for example, is the third-leading cause of disability, alongside conditions such as diarrhea and pneumonia in children. When you put all the mental illnesses together, they account for roughly 15 percent of the total global burden of disease. Indeed, mental illnesses are also very damaging to people's lives, but beyond just the burden of disease, let us consider the absolute numbers. The World Health Organization estimates that there are nearly four to five hundred million people living on our tiny planet who are affected by a mental illness. Now some of you here look a bit astonished by that number, but consider for a moment the incredible diversity of mental illnesses, from autism and intellectual disability in childhood, through to depression and anxiety, substance misuse and psychosis in adulthood, all the way through to dementia in old age, and I'm pretty sure that each and every one us present here today can think of at least one person, at least one person, who's affected by mental illness in our most intimate social networks. I see some nodding heads there.
Pe lângă impactul unei boli asupra speranţei de viaţă, ne interesează şi calitatea vieţii. Pentru a putea analiza impactul general al unei boli asupra speranţei de viaţă şi a calităţii, trebuie să folosim o măsură numită DALY, adică An de Viață Ajustat pt Dizabilitate. Facem, astfel, descoperiri alarmante despre bolile mintale dintr-o perspectivă globală. Descoperim că bolile mintale sunt printre primele cauze ale dizabilităţii în lume. Depresia e a treia cauză a dizabilităţii, alături de boli ca diareea sau pneumonia la copii. Puse la un loc, bolile mintale reprezintă cam 15% din masa globală a bolilor. Bolile mintale afectează foarte tare vieţile oamenilor, dar pe lângă această povară, să privim cifrele absolute. Organizaţia Mondială a Sănătăţii estimează că 400-500 de milioane de oameni de pe planetă au o boală mintală. Unii dintre voi par uimiţi de acel număr, dar gândiţi-vă la incredibila diversitate a bolilor mintale, de la autism la dizabilităţi intelectuale în copilărie, până la depresie şi anxietate, abuz de substanţe şi psihoză la adulţi, până la demenţă la bătrâneţe și sunt sigur că fiecare de aici se poate gândi măcar la o persoană care suferă de o boală mintală, în reţelele sociale cele mai apropiate. Văd nişte încuviinţări.
But beyond the staggering numbers, what's truly important from a global health point of view, what's truly worrying from a global health point of view, is that the vast majority of these affected individuals do not receive the care that we know can transform their lives, and remember, we do have robust evidence that a range of interventions, medicines, psychological interventions, and social interventions, can make a vast difference. And yet, even in the best-resourced countries, for example here in Europe, roughly 50 percent of affected people don't receive these interventions. In the sorts of countries I work in, that so-called treatment gap approaches an astonishing 90 percent. It isn't surprising, then, that if you should speak to anyone affected by a mental illness, the chances are that you will hear stories of hidden suffering, shame and discrimination in nearly every sector of their lives. But perhaps most heartbreaking of all are the stories of the abuse of even the most basic human rights, such as the young woman shown in this image here that are played out every day, sadly, even in the very institutions that were built to care for people with mental illnesses, the mental hospitals.
Pe lângă numerele şocante, cu adevărat important din perspectiva sănătăţii globale şi îngrijorător este că majoritate celor afectaţi nu primesc îngrijirea care le poate schimba viaţa şi avem dovezi destule că o gamă de intervenţii, medicamente, intervenţii psihologice şi sociale pot face o mare diferenţă. Totuşi, chiar şi în ţările pline de resurse, ca în Europa, aproape 50% dintre cei afectaţi nu primesc aceste intervenţii. În ţările în care lucrez aşa-numita diferenţă de tratament e de aproape 90%. Nu e de mirare, deci, că dacă vorbeşti cu cineva cu o boală psihică, se poate să auzi poveşti despre suferinţă ascunsă, ruşine şi discriminare în aproape fiecare sector al vieţii lor. Probabil cele mai dureroase sunt poveştile despre încălcarea drepturilor de bază ale omului, ca în cazul acestei tinere, ce au loc zilnic, din păcate chiar în instituţiile de îngrijire a celor cu boli mintale, în spitalele psihiatrice.
It's this injustice that has really driven my mission to try to do a little bit to transform the lives of people affected by mental illness, and a particularly critical action that I focused on is to bridge the gulf between the knowledge we have that can transform lives, the knowledge of effective treatments, and how we actually use that knowledge in the everyday world. And an especially important challenge that I've had to face is the great shortage of mental health professionals, such as psychiatrists and psychologists, particularly in the developing world.
Această nedreptate m-a condus să încerc să fac ceva pentru a transforma vieţile oamenilor cu boli psihice şi m-am concentrat pe apropierea cunoştinţelor ce pot schimba vieţi, a tratamentelor eficiente de felul în care chiar le folosim în realitate. O provocare importantă a fost deficitul mare de profesionişti în sănătatea psihică, psihiatri şi psihologi, mai ales în lumea în dezvoltare.
Now I trained in medicine in India, and after that I chose psychiatry as my specialty, much to the dismay of my mother and all my family members who kind of thought neurosurgery would be a more respectable option for their brilliant son. Any case, I went on, I soldiered on with psychiatry, and found myself training in Britain in some of the best hospitals in this country. I was very privileged. I worked in a team of incredibly talented, compassionate, but most importantly, highly trained, specialized mental health professionals.
Eu am făcut medicina în India, apoi am ales psihiatria, spre supărarea mamei şi a familiei mele care credeau că neurochirurgia ar fi fost o opţiune mai respectabilă pentru fiul lor genial. Am continuat cu psihiatria şi am ajuns să mă pregătesc în Marea Britanie, în unele dintre cele mai bune spitale. Am fost privilegiat. Am lucrat într-o echipă de profesionişti foarte talentaţi, compasionali, bine pregătiţi, specializaţi în sănătatea mintală.
Soon after my training, I found myself working first in Zimbabwe and then in India, and I was confronted by an altogether new reality. This was a reality of a world in which there were almost no mental health professionals at all. In Zimbabwe, for example, there were just about a dozen psychiatrists, most of whom lived and worked in Harare city, leaving only a couple to address the mental health care needs of nine million people living in the countryside.
După pregătire, am lucrat prima oară în Zimbabwe, apoi în India şi m-am confruntat cu o altă realitate. Cea a unei lumi unde aproape că nu există profesionişti în sănătatea mintală. În Zimbabwe erau doar vreo 12 psihiatri, dintre care majoritatea trăiau şi lucrau în Harare, doar câţiva ocupându-se de nevoile psihice ale 9 milioane de oameni din provincie.
In India, I found the situation was not a lot better. To give you a perspective, if I had to translate the proportion of psychiatrists in the population that one might see in Britain to India, one might expect roughly 150,000 psychiatrists in India. In reality, take a guess. The actual number is about 3,000, about two percent of that number.
În India, situaţia nu era cu mult mai bună. Dacă aş aplica proporţia psihiatrilor în populaţia Marii Britanii la India, ne-am aştepta cam la 150,000 de psihiatri. Ghiciţi câți sunt, de fapt. Aproape 3,000, cam 2% din acel număr.
It became quickly apparent to me that I couldn't follow the sorts of mental health care models that I had been trained in, one that relied heavily on specialized, expensive mental health professionals to provide mental health care in countries like India and Zimbabwe. I had to think out of the box about some other model of care.
Mi-am dat seama că nu puteam urma modelele de îngrijire psihiatrică pe care le-am studiat, care se bazau pe profesionişti specializaţi, scumpi care să activeze în ţări ca India şi Zimbabwe. Trebuia să găsesc un alt fel de îngrijire.
It was then that I came across these books, and in these books I discovered the idea of task shifting in global health. The idea is actually quite simple. The idea is, when you're short of specialized health care professionals, use whoever is available in the community, train them to provide a range of health care interventions, and in these books I read inspiring examples, for example of how ordinary people had been trained to deliver babies, diagnose and treat early pneumonia, to great effect. And it struck me that if you could train ordinary people to deliver such complex health care interventions, then perhaps they could also do the same with mental health care.
Am dat atunci de aceste cărţi, unde am descoperit ideea delegării de sarcini în medicina globală. E chiar simplu. Când îţi lipsesc profesionişti specializaţi în medicină, folosesşte pe oricine e disponibil din comunitate, pregăteşte-i să poată acorda o gamă de intervenţii medicale şi în aceste cărţi am citit exemple inspiratoare despre cum oameni obişnuiţi au fost instruiţi să aducă pe lume copii, să diagnosticheze şi să trateze cu succes pneumonia incipientă. Dacă poţi să instruieşti oameni obişnuiţi să administreze intervenţii medicale atât de complexe, poate poţi face acelaşi lucru şi cu îngrijirea medicală psihică.
Well today, I'm very pleased to report to you that there have been many experiments in task shifting in mental health care across the developing world over the past decade, and I want to share with you the findings of three particular such experiments, all three of which focused on depression, the most common of all mental illnesses. In rural Uganda, Paul Bolton and his colleagues, using villagers, demonstrated that they could deliver interpersonal psychotherapy for depression and, using a randomized control design, showed that 90 percent of the people receiving this intervention recovered as compared to roughly 40 percent in the comparison villages. Similarly, using a randomized control trial in rural Pakistan, Atif Rahman and his colleagues showed that lady health visitors, who are community maternal health workers in Pakistan's health care system, could deliver cognitive behavior therapy for mothers who were depressed, again showing dramatic differences in the recovery rates. Roughly 75 percent of mothers recovered as compared to about 45 percent in the comparison villages. And in my own trial in Goa, in India, we again showed that lay counselors drawn from local communities could be trained to deliver psychosocial interventions for depression, anxiety, leading to 70 percent recovery rates as compared to 50 percent in the comparison primary health centers.
Vă pot spune că au avut loc multe experimente în delegarea de sarcini în îngrijirea medicală psihică în lume în ultimul deceniu şi vreau să vă arăt descoperirile a trei astfel de experimente, concentrate pe depresie, cea mai întâlnită boală mintală. În Uganda rurală, Paul Bolton şi colegii săi au demonstrat, folosind săteni, că poate fi administrată psihoterapie interpersonală pentru depresie şi printr-un proiect de control randomizat, că 90% din beneficiarii acestei intervenţii şi-au revenit, comparat cu aproape 40% din satele din jur. Similar, printr-un experiment de control randomizat în Pakistanul rural, Atif Rahman şi colegii săi au arătat că doamnele lucrătoare în sănătatea maternă din comunitate în sistemul de sănătate pakistanez, puteau să administreze terapie cognitiv-comportamentală mamelor deprimate, cu diferenţe semnificative în ratele de recuperare. Cam 75% dintre mame şi-au revenit, faţă de 45% în alte sate. Şi în experimentul meu din Goa, India, am arătat cum consilieri din comunităţile locale pot fi instruiţi să ofere intervenţii psihosociale împotriva depresiei, anxietăţii, ducând la 70% recuperare, faţă de 50% în unităţile medicale comparate.
Now, if I had to draw together all these different experiments in task shifting, and there have of course been many other examples, and try and identify what are the key lessons we can learn that makes for a successful task shifting operation, I have coined this particular acronym, SUNDAR. What SUNDAR stands for, in Hindi, is "attractive." It seems to me that there are five key lessons that I've shown on this slide that are critically important for effective task shifting. The first is that we need to simplify the message that we're using, stripping away all the jargon that medicine has invented around itself. We need to unpack complex health care interventions into smaller components that can be more easily transferred to less-trained individuals. We need to deliver health care, not in large institutions, but close to people's homes, and we need to deliver health care using whoever is available and affordable in our local communities. And importantly, we need to reallocate the few specialists who are available to perform roles such as capacity-building and supervision.
Dacă pun laolaltă aceste experimente în delegarea de sarcini şi au mai fost multe altele, şi încerc să identific care sunt lecţiile de bază pentru o operaţiune de succes în delegarea de sarcini, am inventat un acronim, SUNDAR- SUNDAR înseamnă, în Hindi, atrăgător. Sunt cinci lecţii-cheie, pe care le-am arătat pe slide, de o importanţă crucială pentru delegarea cu succes a sarcinilor. Prima: trebuie simplificat mesajul pe care îl folosim, să eliminăm jargonul pe care l-a creat medicina. Trebuie să împărţim intervenţiile complexe în componente mai mici care pot fi transferate mai uşor către cei mai puţin pregătiţi. Trebuie să oferim îngrijire medicală nu în mari instituţii, ci aproape de casele oamenilor, folosind pe oricine e disponibil şi ni-l putem permite în comunităţile locale. Important e şi să realocăm puţinii specialişti disponibili în posturi de construire a competenţelor şi de supervizare.
Now for me, task shifting is an idea with truly global significance, because even though it has arisen out of the situation of the lack of resources that you find in developing countries, I think it has a lot of significance for better-resourced countries as well. Why is that? Well, in part, because health care in the developed world, the health care costs in the [developed] world, are rapidly spiraling out of control, and a huge chunk of those costs are human resource costs. But equally important is because health care has become so incredibly professionalized that it's become very remote and removed from local communities. For me, what's truly sundar about the idea of task shifting, though, isn't that it simply makes health care more accessible and affordable but that it is also fundamentally empowering. It empowers ordinary people to be more effective in caring for the health of others in their community, and in doing so, to become better guardians of their own health. Indeed, for me, task shifting is the ultimate example of the democratization of medical knowledge, and therefore, medical power.
Delegarea de sarcini e o idee cu o semnificaţie cu adevărat globală, pentru că deşi a apărut din lipsă de resurse din ţările în dezvoltare, cred că e importantă şi pentru ţările cu mai multe resurse. De ce? În parte, pentru că îngrijirea medicală în lumea dezvoltată, costurile medicinei cresc fără control şi o mare parte sunt costurile legate de resursele umane. La fel de important, pentru că medicina a devenit atât de incredibil de profesionalizată încât a ajuns îndepărtată şi suprimată din comunităţile locale. Ceea ce e cu adevărat SUNDAR la delegarea sarcinilor, nu e că face îngrijirea medicală mai accesibilă, ci că acordă putere oamenilor obişnuiţi, pentru a fi mai eficienţi în îngrijirea sănătăţii altora din comunitate şi astfel, a propriei sănătăţi. Pentru mine, delegarea sarcinilor e exemplul suprem al democratizării cunoştinţelor medicale şi a puterii medicale.
Just over 30 years ago, the nations of the world assembled at Alma-Ata and made this iconic declaration. Well, I think all of you can guess that 12 years on, we're still nowhere near that goal. Still, today, armed with that knowledge that ordinary people in the community can be trained and, with sufficient supervision and support, can deliver a range of health care interventions effectively, perhaps that promise is within reach now. Indeed, to implement the slogan of Health for All, we will need to involve all in that particular journey, and in the case of mental health, in particular we would need to involve people who are affected by mental illness and their caregivers.
Doar 30 de ani în urmă, naţiunile lumii s-au reunit la Alma-Ata şi au dat această declaraţie emblematică- Puteţi cu toţii ghici,12 ani mai târziu, nu suntem deloc aproape de acel scop. Totuşi, azi, ştiind că oameni obişnuiţi din comunitate pot fi instruiţi şi, cu suficientă supraveghere şi sprijin, pot oferi o gamă largă de intervenţii medicale eficiente, poate acea promisiune poate fi atinsă acum. Pentru a implementa sloganul „Sănătate pentu Toţi”, va trebui să ne implicăm toţi în acea călătorie. Iar în cazul sănătăţii psihice, trebuie implicaţi cei care suferă de boli mintale şi cei care îi au în grijă.
It is for this reason that, some years ago, the Movement for Global Mental Health was founded as a sort of a virtual platform upon which professionals like myself and people affected by mental illness could stand together, shoulder-to-shoulder, and advocate for the rights of people with mental illness to receive the care that we know can transform their lives, and to live a life with dignity.
Din această cauză, acum câţiva ani, s-a fondat Mişcarea pentru Sănătate Mintală Globală, ca un fel de platformă virtuală prin care profesioniştii ca mine şi cei afectaţi de boli mintale pot sta împreună, umăr la umăr, să militeze pentru drepturile celor cu boli psihice de a primi îngrijirea ce ştim că le poate schimba viaţa într-una trăită cu demnitate.
And in closing, when you have a moment of peace or quiet in these very busy few days or perhaps afterwards, spare a thought for that person you thought about who has a mental illness, or persons that you thought about who have mental illness, and dare to care for them. Thank you. (Applause) (Applause)
În încheiere, când aveţi un moment de pace şi linişte în aceste zile extrem de ocupte sau după, gândiţi-vă o clipă la persoana despre care credeaţi că are o boală psihică, sau la persoanele cu boli psihice şi îndrăzniţi să vă pese de ei. Vă mulţumesc. (Aplauze) (Aplauze)