I want you to imagine this for a moment. Two men, Rahul and Rajiv, living in the same neighborhood, from the same educational background, similar occupation, and they both turn up at their local accident emergency complaining of acute chest pain. Rahul is offered a cardiac procedure, but Rajiv is sent home.
Stel je even twee mannen voor, Rahul en Rajiv. Ze wonen in dezelfde buurt. Ze hebben dezelfde opleiding, hetzelfde beroep. Ze komen beiden bij hun plaatselijke spoeddienst opdagen met acute pijn in de borst. Rahul krijgt een hartbehandeling, maar Rajiv wordt naar huis gestuurd.
What might explain the difference in the experience of these two nearly identical men? Rajiv suffers from a mental illness. The difference in the quality of medical care received by people with mental illness is one of the reasons why they live shorter lives than people without mental illness. Even in the best-resourced countries in the world, this life expectancy gap is as much as 20 years. In the developing countries of the world, this gap is even larger.
Waarom die verschillende behandeling van deze twee vrijwel identieke mannen? Rajiv lijdt aan een geestesziekte. Het verschil in kwaliteit van medische zorg voor mensen met een psychische aandoening is een van de redenen waarom ze minder lang leven dan mensen zonder psychische aandoening. Zelfs in de best uitgeruste landen ter wereld is deze kloof in levensverwachting maar liefst 20 jaar. In de ontwikkelingslanden is deze kloof nog groter. In de ontwikkelingslanden is deze kloof nog groter.
But of course, mental illnesses can kill in more direct ways as well. The most obvious example is suicide. It might surprise some of you here, as it did me, when I discovered that suicide is at the top of the list of the leading causes of death in young people in all countries in the world, including the poorest countries of the world.
Maar psychische aandoeningen kunnen ook directer aanleiding geven tot overlijden. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is zelfmoord. Misschien verwondert het jullie, net als mij dat zelfmoord bovenaan de lijst staat als belangrijkste doodsoorzaak bij jonge mensen in alle landen ter wereld met inbegrip van de armste landen.
But beyond the impact of a health condition on life expectancy, we're also concerned about the quality of life lived. Now, in order for us to examine the overall impact of a health condition both on life expectancy as well as on the quality of life lived, we need to use a metric called the DALY, which stands for a Disability-Adjusted Life Year. Now when we do that, we discover some startling things about mental illness from a global perspective. We discover that, for example, mental illnesses are amongst the leading causes of disability around the world. Depression, for example, is the third-leading cause of disability, alongside conditions such as diarrhea and pneumonia in children. When you put all the mental illnesses together, they account for roughly 15 percent of the total global burden of disease. Indeed, mental illnesses are also very damaging to people's lives, but beyond just the burden of disease, let us consider the absolute numbers. The World Health Organization estimates that there are nearly four to five hundred million people living on our tiny planet who are affected by a mental illness. Now some of you here look a bit astonished by that number, but consider for a moment the incredible diversity of mental illnesses, from autism and intellectual disability in childhood, through to depression and anxiety, substance misuse and psychosis in adulthood, all the way through to dementia in old age, and I'm pretty sure that each and every one us present here today can think of at least one person, at least one person, who's affected by mental illness in our most intimate social networks. I see some nodding heads there.
Maar afgezien van de effecten van de gezondheidstoestand op de levensverwachting zijn we ook bezorgd over de kwaliteit van het leven. Om de totale impact te onderzoeken van de gezondheidstoestand zowel op de levensverwachting als op de levenskwaliteit gebruiken we een meetschaal: de DALY. Dat staat voor een Disability-Adjusted Life Year of 'levensjaar aangepast aan de ziekte'. Daarmee ontdekken we een aantal verrassende dingen over mentale ziekten vanuit een mondiaal perspectief. Bijvoorbeeld dat geestesziekten tot de belangrijkste oorzaken van invaliditeit in de wereld behoren. Bijvoorbeeld dat geestesziekten tot de belangrijkste oorzaken van invaliditeit in de wereld behoren. Depressie is bijvoorbeeld de derde belangrijkste oorzaak van arbeidsongeschiktheid, naast aandoeningen zoals diarree en longontsteking bij kinderen. Al deze psychische aandoeningen bij elkaar zijn goed voor ongeveer 15 procent van de totale wereldwijde ziektelast. Geestesziekten hebben een zeer schadelijke invloed op het leven van mensen, maar meer dan alleen de last van ziekte gaan we eens kijken naar de absolute aantallen. De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat vier tot vijfhonderd miljoen mensen op onze kleine planeet getroffen worden door een geestesziekte. Sommigen hier kijken een beetje verbaasd op over dat aantal, maar denk even aan de ongelooflijke diversiteit van psychische aandoeningen, van autisme en een verstandelijke handicap in de kindertijd, tot depressie en angst, drugmisbruik en psychose op volwassen leeftijd, helemaal door tot aan dementie op oudere leeftijd. Ik ben er vrij zeker van dat elk van ons ten minste één persoon met een psychische aandoening kent in zijn meest intieme kennissenkring. Ik zie sommige hoofden knikken.
But beyond the staggering numbers, what's truly important from a global health point of view, what's truly worrying from a global health point of view, is that the vast majority of these affected individuals do not receive the care that we know can transform their lives, and remember, we do have robust evidence that a range of interventions, medicines, psychological interventions, and social interventions, can make a vast difference. And yet, even in the best-resourced countries, for example here in Europe, roughly 50 percent of affected people don't receive these interventions. In the sorts of countries I work in, that so-called treatment gap approaches an astonishing 90 percent. It isn't surprising, then, that if you should speak to anyone affected by a mental illness, the chances are that you will hear stories of hidden suffering, shame and discrimination in nearly every sector of their lives. But perhaps most heartbreaking of all are the stories of the abuse of even the most basic human rights, such as the young woman shown in this image here that are played out every day, sadly, even in the very institutions that were built to care for people with mental illnesses, the mental hospitals.
Maar afgezien van de duizelingwekkende aantallen is er iets waar we ons vanuit een mondiaal oogpunt van gezondheid echt zorgen over moeten maken. Het overgrote deel van deze mensen krijgt niet de zorg die hun leven kan veranderen. We hebben overtuigend bewijs dat een waaier aan activiteiten, medicijnen, psychologische interventies, en sociale interventies het verschil kan maken. Toch krijgen zelfs in de best uitgeruste landen, bijvoorbeeld hier in Europa, ongeveer 50 procent van de getroffenen deze hulp niet. In de landen waar ik werk bereikt die zogenaamde behandelingskloof een verbazingwekkende 90 procent. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat als je spreekt met iemand die lijdt aan een psychische ziekte, je steeds verhalen te horen krijgt van verborgen lijden, schaamte en discriminatie in bijna alle aspecten van hun leven. Maar misschien wel het meest hartverscheurend zijn de verhalen van het schenden van zelfs de meest elementaire rechten van de mens, zoals de jonge vrouw op deze afbeelding. Dat gebeurt elke dag, zelfs in de instellingen die werden gebouwd voor mensen met psychische aandoeningen: psychiatrische ziekenhuizen.
It's this injustice that has really driven my mission to try to do a little bit to transform the lives of people affected by mental illness, and a particularly critical action that I focused on is to bridge the gulf between the knowledge we have that can transform lives, the knowledge of effective treatments, and how we actually use that knowledge in the everyday world. And an especially important challenge that I've had to face is the great shortage of mental health professionals, such as psychiatrists and psychologists, particularly in the developing world.
Het is deze onrechtvaardigheid die me ertoe heeft aangezet om iets te doen voor mensen met een psychische aandoening. Ik hield me vooral bezig met het overbruggen van de kloof tussen onze kennis om levens te veranderen, de kennis van effectieve behandelingen en hoe we die toepassen in het dagelijks leven. de kennis van effectieve behandelingen en hoe we die toepassen in het dagelijks leven. Een bijzonder belangrijke uitdaging is het grote tekort aan geestelijke-gezondheidszorgers, zoals psychiaters en psychologen, vooral dan in de ontwikkelingslanden.
Now I trained in medicine in India, and after that I chose psychiatry as my specialty, much to the dismay of my mother and all my family members who kind of thought neurosurgery would be a more respectable option for their brilliant son. Any case, I went on, I soldiered on with psychiatry, and found myself training in Britain in some of the best hospitals in this country. I was very privileged. I worked in a team of incredibly talented, compassionate, but most importantly, highly trained, specialized mental health professionals.
Ik studeerde geneeskunde in India en daarna koos ik voor psychiatrie als mijn specialiteit, tot groot ongenoegen van mijn moeder en al mijn familieleden die neurochirurgie een meer respectabele optie voor hun briljante zoon vonden. die neurochirurgie een meer respectabele optie voor hun briljante zoon vonden. Maar ik zette door en volgde een opleiding in Groot-Brittannië in een aantal van de beste ziekenhuizen in dat land. Ik was erg bevoorrecht. Ik werkte in een team van zeer getalenteerde, meevoelende, maar nog belangrijker, hoogopgeleide specialisten in de geestelijke gezondheidszorg.
Soon after my training, I found myself working first in Zimbabwe and then in India, and I was confronted by an altogether new reality. This was a reality of a world in which there were almost no mental health professionals at all. In Zimbabwe, for example, there were just about a dozen psychiatrists, most of whom lived and worked in Harare city, leaving only a couple to address the mental health care needs of nine million people living in the countryside.
Kort na mijn opleiding werkte ik eerst in Zimbabwe en dan in India en ik werd geconfronteerd met een geheel nieuwe werkelijkheid. Dit was de realiteit van een wereld met bijna geen geestelijke-gezondheidszorgers. Dit was de realiteit van een wereld met bijna geen geestelijke-gezondheidszorgers. In Zimbabwe waren er ongeveer een dozijn psychiaters, van wie de meesten in Harare stad woonden en werkten. Zo bleven er slechts een paar beschikbaar voor de geestelijke gezondheidszorg van negen miljoen mensen op het platteland.
In India, I found the situation was not a lot better. To give you a perspective, if I had to translate the proportion of psychiatrists in the population that one might see in Britain to India, one might expect roughly 150,000 psychiatrists in India. In reality, take a guess. The actual number is about 3,000, about two percent of that number.
In India was de situatie niet veel beter. Om het even in perspectief te plaatsen: als het percentage aan psychiaters in India even groot zou zijn als in Groot-Brittannië, dan zouden er zo'n 150.000 psychiaters in India zijn. Raad eens hoeveel er zijn? Ongeveer 3000, twee procent van 150.000.
It became quickly apparent to me that I couldn't follow the sorts of mental health care models that I had been trained in, one that relied heavily on specialized, expensive mental health professionals to provide mental health care in countries like India and Zimbabwe. I had to think out of the box about some other model of care.
De modellen voor geestelijke gezondheidszorg waarin ik was opgeleid, kon ik hier niet toepassen. De modellen voor geestelijke gezondheidszorg waarin ik was opgeleid, kon ik hier niet toepassen. Die steunden op te dure specialisten voor geestelijke gezondheidszorg Die steunden op te dure specialisten voor geestelijke gezondheidszorg in landen als India en Zimbabwe. Dit vergde een totaal ander denkkader. Dit vergde een totaal ander denkkader.
It was then that I came across these books, and in these books I discovered the idea of task shifting in global health. The idea is actually quite simple. The idea is, when you're short of specialized health care professionals, use whoever is available in the community, train them to provide a range of health care interventions, and in these books I read inspiring examples, for example of how ordinary people had been trained to deliver babies, diagnose and treat early pneumonia, to great effect. And it struck me that if you could train ordinary people to deliver such complex health care interventions, then perhaps they could also do the same with mental health care.
Ik vond boeken waar het idee van taakverschuiving in de wereldwijde gezondheidszorg werd uitgelegd. Het idee is eigenlijk heel simpel. Wanneer er maar weinig gespecialiseerde beroepsmensen in de gezondheidszorg zijn, gebruik dan eender wie geschikt is in de gemeenschap en leid ze op voor een scala van gezondheidszorginterventies. In die boeken vond ik inspirerende voorbeelden, over hoe bijvoorbeeld gewone mensen werden opgeleid om succesvol bevallingen te begeleiden en om longontstekingen vroeg te diagnosticeren en te behandelen. Ik bedacht dat als je gewone mensen kon trainen om dergelijke complexe gezondheidszorginterventies te leveren, dat het ook met geestelijke gezondheidszorg zou lukken. dat het ook met geestelijke gezondheidszorg zou lukken.
Well today, I'm very pleased to report to you that there have been many experiments in task shifting in mental health care across the developing world over the past decade, and I want to share with you the findings of three particular such experiments, all three of which focused on depression, the most common of all mental illnesses. In rural Uganda, Paul Bolton and his colleagues, using villagers, demonstrated that they could deliver interpersonal psychotherapy for depression and, using a randomized control design, showed that 90 percent of the people receiving this intervention recovered as compared to roughly 40 percent in the comparison villages. Similarly, using a randomized control trial in rural Pakistan, Atif Rahman and his colleagues showed that lady health visitors, who are community maternal health workers in Pakistan's health care system, could deliver cognitive behavior therapy for mothers who were depressed, again showing dramatic differences in the recovery rates. Roughly 75 percent of mothers recovered as compared to about 45 percent in the comparison villages. And in my own trial in Goa, in India, we again showed that lay counselors drawn from local communities could be trained to deliver psychosocial interventions for depression, anxiety, leading to 70 percent recovery rates as compared to 50 percent in the comparison primary health centers.
Ik ben erg blij dat ik vandaag verslag kan uitbrengen over veel lopende experimenten in taakverschuiving in de geestelijke gezondheidszorg in de ontwikkelingslanden in de afgelopen tien jaar. Ik wil de resultaten van drie dergelijke experimenten, alle drie in verband met depressie, nader bespreken. Depressie is de meest voorkomende van alle psychische aandoeningen. Op het platteland van Oeganda hebben Paul Bolton en zijn collega's met dorpsbewoners aangetoond dat ze interpersoonlijke psychotherapie voor depressie aankunnen. In een gerandomiseerde controleproef toonden zij aan dat 90 procent van de behandelde personen herstelden, toonden zij aan dat 90 procent van de behandelde personen herstelden, vergeleken met ongeveer 40 procent in de vergelijkingsdorpen. Op dezelfde manier toonden op het platteland van Pakistan Atif Rahman en zijn collega's aan dat vrouwelijke gezondheidsbezoekers, die moeders bijstaan in het Pakistaanse zorgsysteem, cognitieve gedragstherapie kunnen geven aan depressieve moeders. Weer met dramatische verschillen in de herstelresultaten. Ongeveer 75 procent van de moeders herstelden in vergelijking met ongeveer 45 procent in de vergelijkingsdorpen. in vergelijking met ongeveer 45 procent in de vergelijkingsdorpen. Bij mijn eigen onderzoek in Goa, in India, hebben we opnieuw aangetoond dat lekenbegeleiders uit de lokale gemeenschappen konden worden opgeleid om psychosociale interventies voor depressie en angst te leveren met herstelpercentages van 70 procent in vergelijking met 50 procent in de vergelijkbare primaire gezondheidscentra.
Now, if I had to draw together all these different experiments in task shifting, and there have of course been many other examples, and try and identify what are the key lessons we can learn that makes for a successful task shifting operation, I have coined this particular acronym, SUNDAR. What SUNDAR stands for, in Hindi, is "attractive." It seems to me that there are five key lessons that I've shown on this slide that are critically important for effective task shifting. The first is that we need to simplify the message that we're using, stripping away all the jargon that medicine has invented around itself. We need to unpack complex health care interventions into smaller components that can be more easily transferred to less-trained individuals. We need to deliver health care, not in large institutions, but close to people's homes, and we need to deliver health care using whoever is available and affordable in our local communities. And importantly, we need to reallocate the few specialists who are available to perform roles such as capacity-building and supervision.
Om al deze verschillende experimenten in taakverschuiving te omschrijven -- er zijn natuurlijk vele andere voorbeelden -- en om te proberen weer te geven wat nodig is voor een succesvolle taakverschuivingsoperatie heb ik dit acroniem bedacht: SUNDAR. SUNDAR betekent in het Hindi 'aantrekkelijk'. Vijf belangrijke punten op deze dia zijn cruciaal voor een effectieve taakverschuiving. Ten eerste moet de boodschap zo eenvoudig mogelijk worden gebracht. Weg met alle jargon waar de geneeskunde zich in hult. Complexe gezondheidszorginterventies moeten worden opgedeeld in kleinere onderdelen die gemakkelijker over te dragen zijn naar minder getrainde individuen. Gezondheidszorg moet weg uit de grote instellingen en dichter bij de mensen thuis worden gebracht. Gezondheidszorg moet gebeuren met beschikbare en betaalbare mensen uit onze lokale gemeenschappen. Gezondheidszorg moet gebeuren met beschikbare en betaalbare mensen uit onze lokale gemeenschappen. En belangrijker nog, we moeten de weinige beschikbare specialisten heroriënteren om een rol te spelen bij capaciteitsopbouw en toezicht. om een rol te spelen bij capaciteitsopbouw en toezicht.
Now for me, task shifting is an idea with truly global significance, because even though it has arisen out of the situation of the lack of resources that you find in developing countries, I think it has a lot of significance for better-resourced countries as well. Why is that? Well, in part, because health care in the developed world, the health care costs in the [developed] world, are rapidly spiraling out of control, and a huge chunk of those costs are human resource costs. But equally important is because health care has become so incredibly professionalized that it's become very remote and removed from local communities. For me, what's truly sundar about the idea of task shifting, though, isn't that it simply makes health care more accessible and affordable but that it is also fundamentally empowering. It empowers ordinary people to be more effective in caring for the health of others in their community, and in doing so, to become better guardians of their own health. Indeed, for me, task shifting is the ultimate example of the democratization of medical knowledge, and therefore, medical power.
Mij lijkt taakverschuiving een idee van mondiale betekenis. Mij lijkt taakverschuiving een idee van mondiale betekenis. Hoewel het ontstaan is uit de situatie van gebrek aan middelen Hoewel het ontstaan is uit de situatie van gebrek aan middelen in de ontwikkelingslanden, denk ik dat het ook veel kan betekenen voor landen met betere middelen. Waarom? Voor een deel omdat de kosten voor gezondheidszorg in de ontwikkelde wereld Voor een deel omdat de kosten voor gezondheidszorg in de ontwikkelde wereld snel uit de pan rijzen. Een groot deel van die kosten zijn kosten van menselijke hulpbronnen. Maar even belangrijk is dat de gezondheidszorg zo ongelooflijk geprofessionaliseerd is dat ze voor lokale gemeenschappen een ver-van-mijn-bedshow is gebleven. dat ze voor lokale gemeenschappen een ver-van-mijn-bedshow is gebleven. Wat echt 'sundar' is aan het idee van de taakverschuiving, is niet zozeer dat het de gezondheidszorg meer toegankelijk en betaalbaar maakt. is niet zozeer dat het de gezondheidszorg meer toegankelijk en betaalbaar maakt. Het geeft mensen de mogelijkheden het lot in eigen handen te nemen. Het stelt gewone mensen in staat om beter te worden in de zorg voor de gezondheid van anderen in hun gemeenschap, en daardoor betere verzorgers van hun eigen gezondheid. Voor mij is taakverschuiving het ultieme voorbeeld van de democratisering van medische kennis en dus ook van medisch kunnen.
Just over 30 years ago, the nations of the world assembled at Alma-Ata and made this iconic declaration. Well, I think all of you can guess that 12 years on, we're still nowhere near that goal. Still, today, armed with that knowledge that ordinary people in the community can be trained and, with sufficient supervision and support, can deliver a range of health care interventions effectively, perhaps that promise is within reach now. Indeed, to implement the slogan of Health for All, we will need to involve all in that particular journey, and in the case of mental health, in particular we would need to involve people who are affected by mental illness and their caregivers.
Iets meer dan 30 jaar geleden kwamen de naties van de wereld samen in Alma-Ata en stelden deze iconische verklaring op. Jullie kunnen wel raden dat we 12 jaar later nog ver van dat doel verwijderd zijn. In de wetenschap dat gewone mensen in de gemeenschap vandaag kunnen worden opgeleid en, met voldoende begeleiding en ondersteuning, een scala van gezondheidsdiensten kunnen leveren, komt de realisatie van die belofte nu misschien dichterbij. Om de leuze 'Gezondheid voor Allen' waar te maken, moeten we allemaal betrokken worden in dat traject. Vooral dan wat geestelijke gezondheid betreft, moeten mensen met een psychische aandoening en hun verzorgers erin worden betrokken.
It is for this reason that, some years ago, the Movement for Global Mental Health was founded as a sort of a virtual platform upon which professionals like myself and people affected by mental illness could stand together, shoulder-to-shoulder, and advocate for the rights of people with mental illness to receive the care that we know can transform their lives, and to live a life with dignity.
Het is om deze reden dat enkele jaren geleden de Movement for Global Mental Health is opgericht (Beweging voor Mondiale Geestelijke Gezondheid) als een virtueel platform waarop professionals zoals ik en mensen die getroffen zijn door een psychische aandoening schouder-aan-schouder opkomen voor de rechten van mensen met een psychische aandoening om de zorg te krijgen waarvan we weten dat die hun leven kan verbeteren en om een leven in waardigheid te leven.
And in closing, when you have a moment of peace or quiet in these very busy few days or perhaps afterwards, spare a thought for that person you thought about who has a mental illness, or persons that you thought about who have mental illness, and dare to care for them. Thank you. (Applause) (Applause)
Tenslotte, als je een moment van rust of stilte hebt in deze zeer drukke paar dagen of misschien daarna, denk dan eens aan die persoon of personen met een psychische aandoening denk dan eens aan die persoon of personen met een psychische aandoening denk dan eens aan die persoon of personen met een psychische aandoening en durf om hen te geven. Dankje. (Applaus) (Applaus)