I want you to imagine this for a moment. Two men, Rahul and Rajiv, living in the same neighborhood, from the same educational background, similar occupation, and they both turn up at their local accident emergency complaining of acute chest pain. Rahul is offered a cardiac procedure, but Rajiv is sent home.
Сакам да го замислите ова само за момент. Двајца мажи, Рахул и Раџив, живеат во истото маало, имаат исто образовно ниво, слично занимање, и двајцата доаѓаат во локалната болница за итни случаи жалејќи се на акутна болка во градите. Рахул го подложуваат на кардиолошки третман, а Раџив го испраќаат дома.
What might explain the difference in the experience of these two nearly identical men? Rajiv suffers from a mental illness. The difference in the quality of medical care received by people with mental illness is one of the reasons why they live shorter lives than people without mental illness. Even in the best-resourced countries in the world, this life expectancy gap is as much as 20 years. In the developing countries of the world, this gap is even larger.
Што може да ги објасни различните искуства кои ги имале овие двајца речиси идентични мажи? Раџив страда од ментална болест. Нееднаквиот квалитет на медицинската нега којашто ја добиваат луѓето со ментални болести е една од причините поради која тие имаат пократок живот во споредба со луѓето без ментални болести. Дури и во најбогатите земји во светот, разликата во однос на животниот век достигнува до 20 години. Кај земјите во развој, оваа разлика е дури и поголема.
But of course, mental illnesses can kill in more direct ways as well. The most obvious example is suicide. It might surprise some of you here, as it did me, when I discovered that suicide is at the top of the list of the leading causes of death in young people in all countries in the world, including the poorest countries of the world.
Но се разбира, менталните болести убиваат и на подиректни начини исто така. Најочигледниот пример е самоубиството. Можеби некои од вас ќе се изненадат, како што се изненадив и јас, кога дознав дека самоубиството се наоѓа на врвот од листата на водечките причини за смрт кај младите луѓе во сите земји во светот, вклучувајќи ги и најсиромашните земји во светот.
But beyond the impact of a health condition on life expectancy, we're also concerned about the quality of life lived. Now, in order for us to examine the overall impact of a health condition both on life expectancy as well as on the quality of life lived, we need to use a metric called the DALY, which stands for a Disability-Adjusted Life Year. Now when we do that, we discover some startling things about mental illness from a global perspective. We discover that, for example, mental illnesses are amongst the leading causes of disability around the world. Depression, for example, is the third-leading cause of disability, alongside conditions such as diarrhea and pneumonia in children. When you put all the mental illnesses together, they account for roughly 15 percent of the total global burden of disease. Indeed, mental illnesses are also very damaging to people's lives, but beyond just the burden of disease, let us consider the absolute numbers. The World Health Organization estimates that there are nearly four to five hundred million people living on our tiny planet who are affected by a mental illness. Now some of you here look a bit astonished by that number, but consider for a moment the incredible diversity of mental illnesses, from autism and intellectual disability in childhood, through to depression and anxiety, substance misuse and psychosis in adulthood, all the way through to dementia in old age, and I'm pretty sure that each and every one us present here today can think of at least one person, at least one person, who's affected by mental illness in our most intimate social networks. I see some nodding heads there.
Но покрај влијанието на здравствената состојба врз животниот век, нас исто така нè интересира и квалитетот на животот. Е сега, за да го испитаме вкупното влијание на здравствената состојба како врз животниот век така и врз квалитетот на живеење, треба да користиме една мерка наречена DALY, која означува Попреченост-Прилагодена Година Живот. Кога го направивме тоа, откривме неколку запрепастувачки нешта за менталната болест од глобална перспектива. Откривме дека, на пример, менталните болести се меѓу водечките причини за попреченост низ целиот свет. Депресијата, на пример, е третиот водечки причинител на попреченост, заедно со заболувањата како дијареја и пневмонија кај децата. Кога ќе се земат предвид сите ментални болести заедно, тие придонесуваат за отприлика 15 проценти од вкупната глобална штета предизвикана од болестите. Всушност, менталните болести нанесуваат голема штета врз животот на луѓето, но настрана од штетата што ја нанесуваат болестите, ајде да ги разгледаме апсолутните броеви. Светската здравствена организација проценува дека денес има близу четири до петстотини милиони луѓе кои живеат на нашата мала планета и кои страдаат од ментална болест. Некои од вас овде изгледаат малку зачудено од тој број, но за момент земете ја во предвид неверојатната разновидност на ментални болести, од аутизам и интелектуална попреченост во детството, па сè до депресија и анксиозност, злоупотреба на супстанции и психоза кај возрасните, сè до деменцијата која се јавува во доцната возраст и прилично сум сигурен дека секој од нас кој е присутен денес овде, може да се сети барем на една личност, барем на една личност која страда од ментална болест во нашето најинтимно социјално опкружување. Гледам некој од вас климаат со глава.
But beyond the staggering numbers, what's truly important from a global health point of view, what's truly worrying from a global health point of view, is that the vast majority of these affected individuals do not receive the care that we know can transform their lives, and remember, we do have robust evidence that a range of interventions, medicines, psychological interventions, and social interventions, can make a vast difference. And yet, even in the best-resourced countries, for example here in Europe, roughly 50 percent of affected people don't receive these interventions. In the sorts of countries I work in, that so-called treatment gap approaches an astonishing 90 percent. It isn't surprising, then, that if you should speak to anyone affected by a mental illness, the chances are that you will hear stories of hidden suffering, shame and discrimination in nearly every sector of their lives. But perhaps most heartbreaking of all are the stories of the abuse of even the most basic human rights, such as the young woman shown in this image here that are played out every day, sadly, even in the very institutions that were built to care for people with mental illnesses, the mental hospitals.
Но покрај запрепастувачките броеви, она што е навистина важно од гледна точка на глобалното здравје, она што навистина загрижува од гледна точка на глобалното здравје, е тоа што поголемиот дел од овие засегнати индивидуи не ја добиваат негата за која знаеме дека може да ги промени нивните животи и запамтете деке имаме силни докази дека низа од интервенции, лекарства, психолошки интервенции, и социјални интервенции, може да доведат до голема промена. И покрај тоа, дури и во најбогатите земји, на пример, овде во Европа, отприлика 50 проценти од засегнатите луѓе не ги добиваат овие интервенции. Во земјите во кои јас работам, таканаречениот третмански јаз достигнува неверојатни 90 проценти. Не е изненадувачки тогаш, дека ако зборувате со некого кој страда од ментална болест, веројатно е дека ќе слушнете приказни за скриено страдање, срам и дискриминација во речиси секој дел од нивните животи. Но, можеби најболни од сите се приказните за злоупотреба на дури и најосновните човекови права, како младава жена прикажана на оваа фотографија, коишто за жал се случуваат секој ден, дури и во самите институции кои биле изградени да се грижат за луѓето со ментални болести, душевните болници.
It's this injustice that has really driven my mission to try to do a little bit to transform the lives of people affected by mental illness, and a particularly critical action that I focused on is to bridge the gulf between the knowledge we have that can transform lives, the knowledge of effective treatments, and how we actually use that knowledge in the everyday world. And an especially important challenge that I've had to face is the great shortage of mental health professionals, such as psychiatrists and psychologists, particularly in the developing world.
Токму оваа неправда беше поттик за мојата мисија да се обидам барем малку да ги променам животите на луѓето кои страдаат од ментални болести, а особено сум насочен кон спојување на две далечни области т.е. помеѓу знаењето кое го имаме и коешто може да промени животи, знаењето на ефективни третмани и како всушност го користиме тоа знаење во секојдневниот живот. И морав да се соочам со еден особено важен предизвик, а тоа е големиот недостаток на стручњаци за ментално здравје, како што се психијатри и психолози, особено кај земјите во развој.
Now I trained in medicine in India, and after that I chose psychiatry as my specialty, much to the dismay of my mother and all my family members who kind of thought neurosurgery would be a more respectable option for their brilliant son. Any case, I went on, I soldiered on with psychiatry, and found myself training in Britain in some of the best hospitals in this country. I was very privileged. I worked in a team of incredibly talented, compassionate, but most importantly, highly trained, specialized mental health professionals.
Јас учев медицина во Индија, а после тоа ја избрав психијатријата како моја специјалност, на големо разочарување на мајка ми и сите членови од моето семејство кои некако веруваа дека неврохирургијата би била попрестижна опција за нивниот брилијантен син. Како и да е, останав лојален на психијатријата, и дојдов во Британија каде учев во една од најдобрите болници во оваа земја. Бев многу привилегиран. Работев во еден тим на неверојатно талентирани, сочувствителни но најважно, високо обучени, специјализирани стручњаци за ментално здравје.
Soon after my training, I found myself working first in Zimbabwe and then in India, and I was confronted by an altogether new reality. This was a reality of a world in which there were almost no mental health professionals at all. In Zimbabwe, for example, there were just about a dozen psychiatrists, most of whom lived and worked in Harare city, leaving only a couple to address the mental health care needs of nine million people living in the countryside.
После мојата специјализација, работев најпрвин во Зимбабве, а потоа во Индија, и притоа се соочив со целосно поинаква реалност. Оваа реалност беше свет во кој речиси и не постоеја стручњаци за ментално здравје. Во Зимбабве, на пример, имаше само околу дузина психијатри, повеќето од кои живееја и работеа во градот Хараре, оставајќи само неколку кои требаше да ги задоволат потребите за ментална грижа на девет милиони луѓе кои живееја во селата.
In India, I found the situation was not a lot better. To give you a perspective, if I had to translate the proportion of psychiatrists in the population that one might see in Britain to India, one might expect roughly 150,000 psychiatrists in India. In reality, take a guess. The actual number is about 3,000, about two percent of that number.
Во Индија, видов дека ситуацијата не е многу подобра. Колку за споредба, доколку треба да го применам процентот на психијатри од Британската популација врз Индиската популација, во Индија би требало да очекуваме отприлика 150,000 психијатри. Во реалноста пак, погодете. Реалната бројка е околу 3.000, околу два проценти од тој број.
It became quickly apparent to me that I couldn't follow the sorts of mental health care models that I had been trained in, one that relied heavily on specialized, expensive mental health professionals to provide mental health care in countries like India and Zimbabwe. I had to think out of the box about some other model of care.
Брзо ми стана јасно дека нема да можам да ги применам моделите за ментална нега и заштита според кои бев обучен, модели кои се потпираа на специјализирани, скапи стручњаци за ментално здравје кои би требало да работат во земји како Индија и Зимбабве. Морав да размислувам креативно за некој друг модел на нега и заштита.
It was then that I came across these books, and in these books I discovered the idea of task shifting in global health. The idea is actually quite simple. The idea is, when you're short of specialized health care professionals, use whoever is available in the community, train them to provide a range of health care interventions, and in these books I read inspiring examples, for example of how ordinary people had been trained to deliver babies, diagnose and treat early pneumonia, to great effect. And it struck me that if you could train ordinary people to deliver such complex health care interventions, then perhaps they could also do the same with mental health care.
Тогаш налетав на едни книги, и во тие книги ја открив идејата за префрлање на задачите во глобалното здравство. Идејата всушност е прилично едноставна. Идејата е дека, кога ви недостасуваат специјализирани стручњаци за здравствена заштита, тогаш користете било кој, што е достапен во заедницата, обучете го да применува повеќе интервенции за здравствена заштита и во овие книги прочитав инспиративни примери, на пример за тоа како обични луѓе биле обучени да вршат пораѓање, да дијагностицираат и третираат рана пневмонија, со голем успех. И си помислив дека ако можете да обучите обични луѓе да применуваат толку сложени интервенции за здравствена заштита, тогаш можеби тие би успеале истото да го постигнат и со менталната нега и заштита.
Well today, I'm very pleased to report to you that there have been many experiments in task shifting in mental health care across the developing world over the past decade, and I want to share with you the findings of three particular such experiments, all three of which focused on depression, the most common of all mental illnesses. In rural Uganda, Paul Bolton and his colleagues, using villagers, demonstrated that they could deliver interpersonal psychotherapy for depression and, using a randomized control design, showed that 90 percent of the people receiving this intervention recovered as compared to roughly 40 percent in the comparison villages. Similarly, using a randomized control trial in rural Pakistan, Atif Rahman and his colleagues showed that lady health visitors, who are community maternal health workers in Pakistan's health care system, could deliver cognitive behavior therapy for mothers who were depressed, again showing dramatic differences in the recovery rates. Roughly 75 percent of mothers recovered as compared to about 45 percent in the comparison villages. And in my own trial in Goa, in India, we again showed that lay counselors drawn from local communities could be trained to deliver psychosocial interventions for depression, anxiety, leading to 70 percent recovery rates as compared to 50 percent in the comparison primary health centers.
Па така денеска, со задоволство ќе кажам дека имаше многу експерименти за префрлување на задачите во менталната заштита кај земјите во развој во текот на изминатава декада и со вас би сакал да ги споделам наодите конкретно од три такви експерименти, од кои сите три беа насочени кон депресијата, најчестата од сите ментални болести. Во рурална Уганда, Пол Болтон и неговите колеги, користејќи селани, покажаа дека можат да ја применат интерперсоналната психотерапија за депресија и користејќи рандомизиран експеримент, покажаа дека 90 проценти од луѓето кои ја примиле оваа интервенција закрепнале во споредба со отприлика 40 проценти од споредбените села. Слично, во еден друг рандомизиран експеримент во рурален Пакистан, Атиф Рахман и неговите колеги покажаа дека здравствените работнички кои одат во посета на селата и кои воедно се дел од пакистанскиот здравствен систем, можат да ја применат когнитивно-бихејвиоралната терапија кај депресивните мајки, повторно покажувајќи огромни разлики во стапките на закрепнување. Отприлика 75 проценти од мајките закрепнаа во споредба со 45 проценти од селата кои служеа за споредба. И во моето истражување во Гоа, во Индија, повторно покажавме дека непрофесионалните советници донесени од локалните заедници може да бидат обучени да применуваат психосоцијални интервенции за депресија, анксиозност, доведувајќи до 70 процентни стапки на закрепнување во споредба со 50-те проценти постигнати во центрите за примарно здравство.
Now, if I had to draw together all these different experiments in task shifting, and there have of course been many other examples, and try and identify what are the key lessons we can learn that makes for a successful task shifting operation, I have coined this particular acronym, SUNDAR. What SUNDAR stands for, in Hindi, is "attractive." It seems to me that there are five key lessons that I've shown on this slide that are critically important for effective task shifting. The first is that we need to simplify the message that we're using, stripping away all the jargon that medicine has invented around itself. We need to unpack complex health care interventions into smaller components that can be more easily transferred to less-trained individuals. We need to deliver health care, not in large institutions, but close to people's homes, and we need to deliver health care using whoever is available and affordable in our local communities. And importantly, we need to reallocate the few specialists who are available to perform roles such as capacity-building and supervision.
Сега, доколку треба да ги поврзам сите овие различни експерименти за префрлување на одговорноста, а се разбира имаше и други примери, и се обидам да ги пронајдам клучните поуки кои ќе ни покажат како да постигнеме поуспешно префрлување на задачите, го создадов овој специфичен акроним, SUNDAR. На Хинду, SUNDAR значи „привлечен.“ Ми се чини дека има пет клучни лекции кои ги покажав на слајдов кои се многу важни за ефективно префрлување на задачите. Првата е дека треба да ја поедноставиме пораката којашто ја користиме, да го отстраниме целиот жаргон којшто медицината го има изградено околу себе. Треба да ги разглобиме сложените здравствени интервенции во помали компоненти коишто полесно би им се објасниле на необучените индивидуи. Треба да обезбедиме здравствена заштита, не во големи институции, туку близу домовите на луѓето и треба да обезбедиме здравствена заштита користејќи било кој, што е достапен во нашите локални заедници. И уште поважно, треба да ги распределиме малкуте специјалисти коишто ни се достапни, за да вршат градење на капацитети и надзор.
Now for me, task shifting is an idea with truly global significance, because even though it has arisen out of the situation of the lack of resources that you find in developing countries, I think it has a lot of significance for better-resourced countries as well. Why is that? Well, in part, because health care in the developed world, the health care costs in the [developed] world, are rapidly spiraling out of control, and a huge chunk of those costs are human resource costs. But equally important is because health care has become so incredibly professionalized that it's become very remote and removed from local communities. For me, what's truly sundar about the idea of task shifting, though, isn't that it simply makes health care more accessible and affordable but that it is also fundamentally empowering. It empowers ordinary people to be more effective in caring for the health of others in their community, and in doing so, to become better guardians of their own health. Indeed, for me, task shifting is the ultimate example of the democratization of medical knowledge, and therefore, medical power.
За мене, префрлањето на задачите е идеја со вистинско глобално значење, бидејќи иако произлезе од недостатокот на ресурси кај земјите во развој, сепак мислам дека има големо значење и за побогатите земји исто така. Зошто е тоа така? Па, делумно, бидејќи здравствената заштита во развиениот свет, трошоците за здравствена заштита во развиениот свет, вртоглаво се зголемуваат, а голем дел од тие трошоци се наменети за човечките ресурси. Но еднакво важно е, и тоа што здравствената нега стана неверојатно професионализирана што доведе до нејзино оддалечување од самите локални заедници. За мене, она што е навистина sundar (привлечно) кај оваа идеја, не е тоа што ја прави здравствената заштита попристапна и подостапна, туку тоа што фундаментално ви дава моќ. Им дава моќ на обичните луѓе да бидат поефикасни кога ќе треба да се грижат за здравјето на другите во нивната заедница, и правејќи го тоа, да станат подобри чувари на своето здравје. Навистина, за мене, префрлањето на одговорноста е најдобриот пример за демократизација на медицинското знаење, и оттука, на медицинската моќ.
Just over 30 years ago, the nations of the world assembled at Alma-Ata and made this iconic declaration. Well, I think all of you can guess that 12 years on, we're still nowhere near that goal. Still, today, armed with that knowledge that ordinary people in the community can be trained and, with sufficient supervision and support, can deliver a range of health care interventions effectively, perhaps that promise is within reach now. Indeed, to implement the slogan of Health for All, we will need to involve all in that particular journey, and in the case of mental health, in particular we would need to involve people who are affected by mental illness and their caregivers.
Пред нешто повеќе од 30 години, земјите од светот се собраа во Алма-Ата и ја создадоа оваа иконска декларација. Претпоставувам сите знаете дека и после 12 години, не сме ниту близу до поставената цел. Сепак, денес, вооружени со ова знаење дека обичните луѓе од заедницата може да бидат обучени и, со соодветна супервизија и поддршка, можат ефикасно да применуваат повеќе интервенции за здравствена заштита, можеби сега ќе успееме да го постигнеме предвиденото. Навистина, за да го имплементираме слоганот Здравје за Сите, ќе треба да ги вклучиме сите во тоа конкретно патување, а кога станува збор за менталното здравје, ќе треба да ги вклучиме особено луѓето погодени од ментални болести и оние кои се грижат за нив.
It is for this reason that, some years ago, the Movement for Global Mental Health was founded as a sort of a virtual platform upon which professionals like myself and people affected by mental illness could stand together, shoulder-to-shoulder, and advocate for the rights of people with mental illness to receive the care that we know can transform their lives, and to live a life with dignity.
Токму поради оваа причина, пред неколку години, беше основано Движењето за Глобално Ментално Здравје како еден вид на виртуелна платформа врз која професионалците како мене и луѓето засегнати од ментални болести ќе можат да застанат заедно, рамо до рамо, и ќе се борат за правата на луѓето со ментални болести, со цел да ја добијат негата за која знаеме дека може да им ги промени животите, и за да имаат еден достоинствен живот.
And in closing, when you have a moment of peace or quiet in these very busy few days or perhaps afterwards, spare a thought for that person you thought about who has a mental illness, or persons that you thought about who have mental illness, and dare to care for them. Thank you. (Applause) (Applause)
И за крај, кога ќе ви се укаже прилика да бидете во тишина сами со себе во овие неколку бурни дена или можеби отпосле, помислете на онаа личност на која се сетивте дека има ментална болест, или личностите на кои ви текна дека имаат ментални болести, и осмелете се да се грижите за нив. Ви благодарам. (Аплауз) (Аплауз)