Φανταστείτε για μια στιγμή δύο άντρες, τον Ραούλ και τον Ρατζίβ. Ζουν στην ίδια γειτονιά, έχουν ίδιο μορφωτικό επίπεδο και παρόμοιες δουλειές. Εμφανίζονται και οι δύο στα επείγοντα του τοπικού νοσοκομείου με οξύ πόνο στο στήθος. Στον Ραούλ πραγματοποιείται καρδιακή επέμβαση, αλλά τον Ρατζίβ τον στέλνουν σπίτι.
I want you to imagine this for a moment. Two men, Rahul and Rajiv, living in the same neighborhood, from the same educational background, similar occupation, and they both turn up at their local accident emergency complaining of acute chest pain. Rahul is offered a cardiac procedure, but Rajiv is sent home.
Τι μπορεί να εξηγήσει αυτή τη διαφορά στην εμπειρία αυτών των δύο σχεδόν ίδιων αντρών; Ο Ρατζίβ έχει μια ψυχική πάθηση. Η διαφορά στην ποιότητα της ιατρικής περίθαλψης που λαμβάνουν οι άνθρωποι με ψυχικές παθήσεις είναι ένας από τους λόγους που ζουν λιγότερο από τους ανθρώπους χωρίς ψυχικές παθήσεις. Ακόμη και σε χώρες του κόσμου που είναι πλουσιότερες σε πόρους, η διαφορά του προσδοκώμενου ζωής φτάνει τα 20 χρόνια. Στις αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, η διαφορά είναι ακόμη μεγαλύτερη.
What might explain the difference in the experience of these two nearly identical men? Rajiv suffers from a mental illness. The difference in the quality of medical care received by people with mental illness is one of the reasons why they live shorter lives than people without mental illness. Even in the best-resourced countries in the world, this life expectancy gap is as much as 20 years. In the developing countries of the world, this gap is even larger.
Φυσικά, όμως, οι ψυχικές παθήσεις μπορούν να σκοτώσουν και με πιο άμεσους τρόπους. Το πιο προφανές παράδειγμα είναι η αυτοκτονία. Κάποιοι μπορεί να εκπλαγείτε, όπως και εγώ όταν ανακάλυψα πως η αυτοκτονία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των κυρίαρχων αιτιών θνησιμότητας στους νέους ανθρώπους σε όλες τις χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των πιο φτωχών χωρών.
But of course, mental illnesses can kill in more direct ways as well. The most obvious example is suicide. It might surprise some of you here, as it did me, when I discovered that suicide is at the top of the list of the leading causes of death in young people in all countries in the world, including the poorest countries of the world.
Πέρα όμως από την επιρροή που έχει μια πάθηση στο προσδοκώμενο ζωής, μας απασχολεί επίσης και η ποιότητα της ζωής που ζει κανείς. Προκειμένου να εξετάσουμε τη συνολική επιρροή μιας πάθησης τόσο στο προσδοκώμενο ζωής όσο και στην ποιότητά της, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το σύστημα DALY, που υπολογίζει τα έτη ζωής χωρίς αναπηρία. Όταν το κάνουμε αυτό, ανακαλύπτουμε ανησυχητικά στοιχεία για τις ψυχικές παθήσεις, που ισχύουν παγκοσμίως. Για παράδειγμα, ότι οι ψυχικές παθήσεις είναι μέσα στους κυρίαρχους λόγους αναπηρίας σε όλο τον κόσμο. Η κατάθλιψη, για παράδειγμα, είναι η τρίτη μεγαλύτερη αιτία αναπηρίας στα παιδιά μαζί με παθήσεις όπως η διάρροια και η πνευμονία. Αν προσθέσετε όλες τις ψυχικές παθήσεις μαζί, φτάνουν περίπου το 15% της συνολικής παγκόσμιας νοσοεπιβάρυνσης. Πράγματι, οι ψυχικές παθήσεις επιβαρύνουν πολύ τη ζωή. Πέρα όμως από το φορτίο της νοσοεπιβάρυνσης ας λάβουμε υπόψιν τους απόλυτους αριθμούς. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει πως υπάρχουν σχεδόν τετρακόσια με πεντακόσια εκατομμύρια ανθρώπων στο μικροσκοπικό μας πλανήτη που πάσχουν από ψυχικές παθήσεις. Κάποιοι από εσάς εδώ φαίνεστε να εκπλήσσεστε με αυτό τον αριθμό, σκεφτείτε όμως για λίγο την απίστευτη ποικιλομορφία των ψυχικών ασθενειών, από τον αυτισμό και τη νοητική υστέρηση στα παιδιά, μέχρι την κατάθλιψη και το άγχος, τη χρήση ουσιών και τις ψυχώσεις στους ενήλικες ως και τη γεροντική άνοια, και είμαι σίγουρος πως όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ σήμερα μπορούμε να σκεφτούμε τουλάχιστον ένα άτομο που έχει μια ψυχική πάθηση στο στενότερο προσωπικό μας κύκλο. Βλέπω κάποια κεφάλια να γνέφουν εκεί.
But beyond the impact of a health condition on life expectancy, we're also concerned about the quality of life lived. Now, in order for us to examine the overall impact of a health condition both on life expectancy as well as on the quality of life lived, we need to use a metric called the DALY, which stands for a Disability-Adjusted Life Year. Now when we do that, we discover some startling things about mental illness from a global perspective. We discover that, for example, mental illnesses are amongst the leading causes of disability around the world. Depression, for example, is the third-leading cause of disability, alongside conditions such as diarrhea and pneumonia in children. When you put all the mental illnesses together, they account for roughly 15 percent of the total global burden of disease. Indeed, mental illnesses are also very damaging to people's lives, but beyond just the burden of disease, let us consider the absolute numbers. The World Health Organization estimates that there are nearly four to five hundred million people living on our tiny planet who are affected by a mental illness. Now some of you here look a bit astonished by that number, but consider for a moment the incredible diversity of mental illnesses, from autism and intellectual disability in childhood, through to depression and anxiety, substance misuse and psychosis in adulthood, all the way through to dementia in old age, and I'm pretty sure that each and every one us present here today can think of at least one person, at least one person, who's affected by mental illness in our most intimate social networks. I see some nodding heads there.
Πέρα όμως από τους συγκλονιστικούς αριθμούς, το πραγματικά σημαντικό, το πραγματικά ανησυχητικό στο επίπεδο της παγκόσμιας υγείας, είναι ότι η τεράστια πλειοψηφία όσων πάσχουν δεν λαμβάνει την περίθαλψη που ξέρουμε ότι μπορεί να αλλάξει δραματικά τη ζωή τους, και θυμηθείτε ότι έχουμε σημαντικά στοιχεία ότι αρκετές αγωγές, φαρμακευτικές, ψυχολογικές, και κοινωνικές μπορούν να φέρουν τεράστια διαφορά. Και όμως, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, όπως και εδώ στην Ευρώπη, σχεδόν το 50% των πασχόντων δεν λαμβάνουν καμία τέτοια φροντίδα. Στις χώρες που δουλεύω εγώ αυτό το λεγόμενο «κενό θεραπείας» φτάνει το εκπληκτικό 90%. Είναι εύλογο, άρα, πως αν μιλήσεις με οποιονδήποτε πάσχει από ψυχική πάθηση, είναι πολύ πιθανόν να ακούσεις ιστορίες κρυμμένης ταλαιπωρίας, ντροπής και διακρίσεων σχεδόν σε κάθε τομέα της ζωής τους. Ίσως όμως το πιο θλιβερό από όλα είναι οι ιστορίες κακοποίησης ακόμη και των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως της νεαρής γυναίκας της εικόνας που συμβαίνουν κάθε μέρα, δυστυχώς ακόμη και στα ιδρύματα που δημιουργήθηκαν για να περιθάλψουν ανθρώπους με ψυχικές παθήσεις, τα ψυχιατρεία.
But beyond the staggering numbers, what's truly important from a global health point of view, what's truly worrying from a global health point of view, is that the vast majority of these affected individuals do not receive the care that we know can transform their lives, and remember, we do have robust evidence that a range of interventions, medicines, psychological interventions, and social interventions, can make a vast difference. And yet, even in the best-resourced countries, for example here in Europe, roughly 50 percent of affected people don't receive these interventions. In the sorts of countries I work in, that so-called treatment gap approaches an astonishing 90 percent. It isn't surprising, then, that if you should speak to anyone affected by a mental illness, the chances are that you will hear stories of hidden suffering, shame and discrimination in nearly every sector of their lives. But perhaps most heartbreaking of all are the stories of the abuse of even the most basic human rights, such as the young woman shown in this image here that are played out every day, sadly, even in the very institutions that were built to care for people with mental illnesses, the mental hospitals.
Αυτή ακριβώς η αδικία έδωσε ώθηση στην αποστολή μου να προσπαθήσω να αλλάξω τη ζωή εκείνων που πάσχουν από ψυχικές παθήσεις και μια κρίσιμη δράση στην οποία επικεντρώθηκα, είναι η γεφύρωση του κενού μεταξύ της γνώσης που έχουμε και μπορεί να αλλάξει ζωές, τη γνώση αποτελεσματικών θεραπειών και των τρόπων με τους οποίους μπορούμε να την εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα. Μια πολύ σημαντική πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω ήταν η μεγάλη έλλειψη επαγγελματιών ψυχικής υγείας, όπως ψυχιάτρων και ψυχολόγων, ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
It's this injustice that has really driven my mission to try to do a little bit to transform the lives of people affected by mental illness, and a particularly critical action that I focused on is to bridge the gulf between the knowledge we have that can transform lives, the knowledge of effective treatments, and how we actually use that knowledge in the everyday world. And an especially important challenge that I've had to face is the great shortage of mental health professionals, such as psychiatrists and psychologists, particularly in the developing world.
Σπούδασα Ιατρική στην Ινδία και επέλεξα να ειδικευθώ στην ψυχιατρική, κάτι που απογοήτευσε τη μητέρα μου και την υπόλοιπη οικογένεια, που πίστευε πως η νευροχειρουργική θα ήταν πιο αξιοσέβαστη επιλογή για το λαμπρό τους γιο. Παρ' όλα αυτά, επέμεινα στην ψυχιατρική, και κατέληξα να σπουδάζω στη Μ. Βρετανία σε κάποια από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας. Ήμουν πολύ τυχερός. Ήμουν μέλος μιας ομάδας απίστευτα ταλαντούχων, εύσπλαχνων και το κυριότερο, εξαιρετικά εκπαιδευμένων και ειδικευμένων επαγγελματιών της ψυχικής υγείας.
Now I trained in medicine in India, and after that I chose psychiatry as my specialty, much to the dismay of my mother and all my family members who kind of thought neurosurgery would be a more respectable option for their brilliant son. Any case, I went on, I soldiered on with psychiatry, and found myself training in Britain in some of the best hospitals in this country. I was very privileged. I worked in a team of incredibly talented, compassionate, but most importantly, highly trained, specialized mental health professionals.
Μετά την πρακτική μου, δούλεψα πρώτα στη Ζιμπάμπουε και μετά στην Ινδία, αντιμετώπισα μια ολότελα διαφορετική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα ενός κόσμου που δεν είχε σχεδόν καθόλου επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Για παράδειγμα, στη Ζιμπάμπουε υπήρχαν περίπου δώδεκα ψυχίατροι, οι περισσότεροι από αυτούς ζούσαν και εργάζονταν στην πόλη Χαράρε, και υπήρχαν μόνο δύο για να φροντίζουν τις ανάγκες ψυχικής υγείας των εννέα εκατομμυρίων που μένουν στην επαρχία.
Soon after my training, I found myself working first in Zimbabwe and then in India, and I was confronted by an altogether new reality. This was a reality of a world in which there were almost no mental health professionals at all. In Zimbabwe, for example, there were just about a dozen psychiatrists, most of whom lived and worked in Harare city, leaving only a couple to address the mental health care needs of nine million people living in the countryside.
Στην Ινδία, είδα πως η κατάσταση δεν ήταν και πολύ καλύτερη. Για να σας δώσω μια εικόνα, σύμφωνα με τα δεδομένα της Βρετανίας, θα περιμέναμε να αντιστοιχούν στην Ινδία περίπου 150.000 ψυχίατροι. Μαντέψτε πόσοι είναι στην πραγματικότητα. Τρεις χιλιάδες, περίπου 2% του προηγούμενου αριθμού.
In India, I found the situation was not a lot better. To give you a perspective, if I had to translate the proportion of psychiatrists in the population that one might see in Britain to India, one might expect roughly 150,000 psychiatrists in India. In reality, take a guess. The actual number is about 3,000, about two percent of that number.
Γρήγορα κατάλαβα πως δεν μπορούσα να εφαρμόσω τα πρότυπα ψυχικής υγείας στα οποία είχα εκπαιδευτεί, τα οποία βασίζονται πολύ στους εξειδικευμένους, ακριβούς επαγγελματίες της ψυχικής υγείας για να παρέχουν ψυχική ιατρική περίθαλψη σε χώρες όπως η Ινδία και η Ζιμπάμπουε. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι καινοτόμο, ένα διαφορετικό πρότυπο περίθαλψης.
It became quickly apparent to me that I couldn't follow the sorts of mental health care models that I had been trained in, one that relied heavily on specialized, expensive mental health professionals to provide mental health care in countries like India and Zimbabwe. I had to think out of the box about some other model of care.
Τότε βρήκα αυτά τα βιβλία και σε αυτά τα βιβλία ανακάλυψα την ιδέα της μετατόπισης καθηκόντων στην παγκόσμια υγεία. Αυτή η ιδέα είναι αρκετά απλή: Όταν υπάρχει έλλειψη εξειδικευμένων επαγγελματιών μπορείς να πάρεις διαθέσιμα άτομα από την τοπική κοινότητα και να τα εκπαιδεύσεις να παρέχουν διάφορες αγωγές. Στα βιβλία αυτά διάβασα παραδείγματα που εμπνέουν, όπως για απλούς ανθρώπους που εκπαιδεύτηκαν να ξεγεννούν μωρά, όπως και να εντοπίζουν και να θεραπεύουν την πρώιμη πνευμονία με μεγάλη επιτυχία. Συνειδητοποίησα πως αν μπορείς να εκπαιδεύσεις απλούς ανθρώπους να παρέχουν τόσο πολύπλοκες θεραπευτικές αγωγές, τότε ίσως μπορούν να κάνουν το ίδιο στον τομέα της ψυχικής υγείας.
It was then that I came across these books, and in these books I discovered the idea of task shifting in global health. The idea is actually quite simple. The idea is, when you're short of specialized health care professionals, use whoever is available in the community, train them to provide a range of health care interventions, and in these books I read inspiring examples, for example of how ordinary people had been trained to deliver babies, diagnose and treat early pneumonia, to great effect. And it struck me that if you could train ordinary people to deliver such complex health care interventions, then perhaps they could also do the same with mental health care.
Σήμερα έχω τη χαρά να σας ενημέρωσω ότι έχουν γίνει πολλά πειράματα μετατόπισης καθηκόντων στην ψυχική υγεία σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο την τελευταία δεκαετία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα αποτελέσματα τριών συγκεκριμένων, που όλα επικεντρώνουν στην κατάθλιψη, τη συχνότερη ψυχική πάθηση. Στην επαρχία της Ουγκάντα, ο Πολ Μπόλτον και οι συνάδελφοί του, εκπαίδευσαν χωρικούς, και απέδειξαν πως μπορούν να παρέχουν διαπροσωπική ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη, η οποία --σύμφωνα με κλινικές μελέτες-- βοήθησε το 90% των ανθρώπων που την λάμβαναν να ξεπεράσουν την κατάθλιψη, σε σύγκριση με το περίπου 40% όσων δεν την λάμβαναν. Παρομοίως, στην επαρχία του Πακιστάν, ο Ατίφ Ράχμαν και οι συνάδελφοί του απέδειξαν ότι οι ιατρικές επισκέπτριες, που είναι τοπικές μαίες στο σύστημα υγείας του Πακιστάν, μπορούσαν να παρέχουν γνωστική και συμπεριφορική ψυχοθεραπεία στις μητέρες με κατάθλιψη, με πάλι με σημαντικά αποτελέσματα. Περίπου 75% των μητέρων θεραπεύτηκε, σε σύγκριση με περίπου 45% στα υπόλοιπα χωριά. Στη δική μου έρευνα, στη Γκόα της Ινδίας, αποδείξαμε πως οι ερασιτέχνες κοινωνικοί λειτουργοί της κοινότητας μπορούν να εκπαιδευτούν να παρέχουν ψυχοκοινωνικές θεραπείες για την κατάθλιψη και το άγχος, με ποσοστά θεραπευσιμότητας 70%, σε σύγκριση με 50% χωρίς αυτή τη βοήθεια.
Well today, I'm very pleased to report to you that there have been many experiments in task shifting in mental health care across the developing world over the past decade, and I want to share with you the findings of three particular such experiments, all three of which focused on depression, the most common of all mental illnesses. In rural Uganda, Paul Bolton and his colleagues, using villagers, demonstrated that they could deliver interpersonal psychotherapy for depression and, using a randomized control design, showed that 90 percent of the people receiving this intervention recovered as compared to roughly 40 percent in the comparison villages. Similarly, using a randomized control trial in rural Pakistan, Atif Rahman and his colleagues showed that lady health visitors, who are community maternal health workers in Pakistan's health care system, could deliver cognitive behavior therapy for mothers who were depressed, again showing dramatic differences in the recovery rates. Roughly 75 percent of mothers recovered as compared to about 45 percent in the comparison villages. And in my own trial in Goa, in India, we again showed that lay counselors drawn from local communities could be trained to deliver psychosocial interventions for depression, anxiety, leading to 70 percent recovery rates as compared to 50 percent in the comparison primary health centers.
Τα συμπεράσματά μου από αυτά τα πειράματα, και φυσικά άλλα παρόμοια, είναι τα κύρια διδάγματά τους σχετικά με την επιτυχημένη εφαρμογή της μετατόπισης καθηκόντων. Τα έχω ονομάσει με ένα ακρώνυμο, SUNDAR. Η λέξη αυτή σημαίνει «ελκυστικός» στα Χίντι. Θεωρώ πως υπάρχουν πέντε βασικά χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν, σύμφωνα με τη διαφάνεια, την αποτελεσματική μετατόπιση καθηκόντων. Πρώτον, πως πρέπει να απλοποιήσουμε το μήνυμά μας, να αφαιρέσουμε όλη την εξειδικευμένη γλώσσα που έχει δημιουργήσει η ιατρική. Πρέπει να αποδομήσουμε τις πολύπλοκες αγωγές ψυχικής υγείας σε μικρότερα κομμάτια, που να μπορούν να διδαχτούν ευκολότερα σε όσους είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι. Την ιατρική περίθαλψη πρέπει να την παρέχουμε κοντά στο σπιτί, όχι σε μεγάλα ιδρύματα, χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε είναι διαθέσιμος και προσιτός οικονομικά στις τοπικές μας κοινότητες. Και το πιο σημαντικό, πρέπει να επανατοποθετήσουμε τους ελάχιστους διαθέσιμους ειδικούς σε νέους ρόλους, όπως στην ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού και την εποπτεία.
Now, if I had to draw together all these different experiments in task shifting, and there have of course been many other examples, and try and identify what are the key lessons we can learn that makes for a successful task shifting operation, I have coined this particular acronym, SUNDAR. What SUNDAR stands for, in Hindi, is "attractive." It seems to me that there are five key lessons that I've shown on this slide that are critically important for effective task shifting. The first is that we need to simplify the message that we're using, stripping away all the jargon that medicine has invented around itself. We need to unpack complex health care interventions into smaller components that can be more easily transferred to less-trained individuals. We need to deliver health care, not in large institutions, but close to people's homes, and we need to deliver health care using whoever is available and affordable in our local communities. And importantly, we need to reallocate the few specialists who are available to perform roles such as capacity-building and supervision.
Για μένα, η μετατόπιση καθηκόντων είναι μια ιδέα με πραγματικά παγκόσμια σημασία, επειδή ακόμη και αν έχει προκύψει λόγω της έλλειψης πόρων στις αναπτυσσόμενες χώρες πιστεύω πως έχει μεγάλη σημασία και για τις υπόλοιπες χώρες. Γιατί; Εν μέρει λόγω του κόστους της ιατρικής περίθαλψης στον ανεπτυγμένο κόσμο, που έχει αυξηθεί υπερβολικά, και αυξάνεται ακόμα, ένα μεγάλο κομμάτι του οποίου το απορροφά το ανθρώπινο δυναμικό. Επίσης και επειδή η περίθαλψη έχει υποστεί υπερβολική επαγγελματοποίηση, έχει γίνει δυσπρόσιτη και έχει απομακρυνθεί από τις τοπικές κοινότητες. Για μένα αυτό που είναι πραγματικά υπέροχο στη μετατόπιση καθηκόντων είναι ότι δεν κάνει μόνο την περίθαλψη φτηνότερη και πιο προσιτή, αλλά παρέχει θεμελιώδη δύναμη. Κάνουν τους απλούς ανθρώπους πιο αποτελεσματικούς στη φροντίδα την υγείας των υπόλοιπων μελών της κοινότητάς τους, και έτσι γίνονται καλύτεροι φύλακες και της δικής τους υγείας. Για μένα αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα δημοκρατικοποίησης της ιατρικής γνώσης, άρα και της ιατρικής δύναμης.
Now for me, task shifting is an idea with truly global significance, because even though it has arisen out of the situation of the lack of resources that you find in developing countries, I think it has a lot of significance for better-resourced countries as well. Why is that? Well, in part, because health care in the developed world, the health care costs in the [developed] world, are rapidly spiraling out of control, and a huge chunk of those costs are human resource costs. But equally important is because health care has become so incredibly professionalized that it's become very remote and removed from local communities. For me, what's truly sundar about the idea of task shifting, though, isn't that it simply makes health care more accessible and affordable but that it is also fundamentally empowering. It empowers ordinary people to be more effective in caring for the health of others in their community, and in doing so, to become better guardians of their own health. Indeed, for me, task shifting is the ultimate example of the democratization of medical knowledge, and therefore, medical power.
Πριν από 30 χρόνια, τα έθνη του κόσμου συγκεντρώθηκαν στην Άλμα-Άτα και έκαναν αυτή τη σημαντική διακήρυξη. Πιστεύω ότι όλοι σας μπορείτε να μαντέψετε ότι 12 χρόνια μετά και δεν έχουμε πλησιάσει αυτό τον στόχο. Όμως, σήμερα, οπλισμένοι με αυτή τη γνώση οι κοινοί άνθρωποι στις κοινότητες μπορούν να εκπαιδευτούν και με επαρκή παρακολούθηση και υποστήριξη, να παρέχουν διάφορες αγωγές ψυχικής υγείας αποτελεσματικά, και ίσως αυτή η υπόσχεση είναι πια εφικτή. Για να εφαρμόσουμε το «Υγεία για όλους» πρέπει να τους συμπεριλάβουμε όλους στο συγκεκριμένο ταξίδι, και στην περίπτωση της ψυχικής υγείας συγκεκριμένα πρέπει να εμπλέξουμε εκείνους που πάσχουν όπως και εκείνους που τους φροντίζουν.
Just over 30 years ago, the nations of the world assembled at Alma-Ata and made this iconic declaration. Well, I think all of you can guess that 12 years on, we're still nowhere near that goal. Still, today, armed with that knowledge that ordinary people in the community can be trained and, with sufficient supervision and support, can deliver a range of health care interventions effectively, perhaps that promise is within reach now. Indeed, to implement the slogan of Health for All, we will need to involve all in that particular journey, and in the case of mental health, in particular we would need to involve people who are affected by mental illness and their caregivers.
Γι' αυτό το λόγο ιδρύθηκε, πριν από λίγα χρόνια, το Κίνημα για την Παγκόσμια Ψυχική Υγεία, μια εικονική πλατφόρμα στην οποία επαγγελματίες όπως εγώ, μπορούμε να σταθούμε δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι με ανθρώπους με ψυχικές παθήσεις, και να υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους στη φροντίδα που ξέρουμε πως μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή και να την κάνει αξιοπρεπή.
It is for this reason that, some years ago, the Movement for Global Mental Health was founded as a sort of a virtual platform upon which professionals like myself and people affected by mental illness could stand together, shoulder-to-shoulder, and advocate for the rights of people with mental illness to receive the care that we know can transform their lives, and to live a life with dignity.
Εν κατακλείδι, όταν έχετε λίγο χρόνο που θα είστε ήρεμοι και χαλαροί αυτές τις πολύ γεμάτες μέρες ή ίσως μετά, σκεφτείτε λίγο αυτό το άτομο ή τα άτομα που έχουν ψυχική πάθηση στον κύκλο σας και τολμήστε να ενδιαφερθείτε για αυτούς. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) (Χειροκρότημα)
And in closing, when you have a moment of peace or quiet in these very busy few days or perhaps afterwards, spare a thought for that person you thought about who has a mental illness, or persons that you thought about who have mental illness, and dare to care for them. Thank you. (Applause) (Applause)