«Δικαστή, πρέπει να σου πω κάτι. Σε παρατηρώ και δεν φαίνεσαι διπρόσωπη. Συμπεριφέρεσαι σε όλους το ίδιο».
"Judge, I want to tell you something. I want to tell you something. I been watching you and you're not two-faced. You treat everybody the same."
Αυτό μου το είπε μια διεμφυλική ιερόδουλη, η οποία προτού ξεκινήσει η δίκη, απέλυσε τον διοριζόμενο συνήγορό της, προσέβαλε τον δικαστικό επιμελητή και φώναξε σε αυτόν που καθόταν δίπλα της, «Δεν ξέρω τι κοιτάς, αλλά είμαι πιο όμορφη από το κορίτσι που έχεις μαζί σου».
That was said to me by a transgender prostitute who before I had gotten on the bench had fired her public defender, insulted the court officer and yelled at the person sitting next to her, "I don't know what you're looking at. I look better than the girl you're with."
(Γέλια)
(Laughter)
Μου είπε αυτή την κουβέντα, αφού είπα το ανδρικό όνομα της, τόσο σιγά, όσο να ακουστεί αρκετά, για να καταγραφεί στα πρακτικά, αλλά το γυναικείο όνομά της τόσο δυνατά, ώστε να μπορέσει να προσεγγίσει το έδρανο με αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η διαδικαστική δικαιοσύνη, ή αλλιώς διαδικαστική αμεροληψία, στα καλύτερά της.
She said this to me after I said her male name low enough so that it could be picked up by the record, but I said her female name loud enough so that she could walk down the aisle towards counselor's table with dignity. This is procedural justice, also known as procedural fairness, at its best.
Βλέπετε, είμαι κόρη Αφροαμερικάνων σκουπιδιάριδων, που γεννήθηκε στο Χάρλεμ και πέρασε τα καλοκαίρια της στον διαχωρισμένο Νότο.
You see, I am the daughter of an African-American garbageman who was born in Harlem and spent his summers in the segregated South.
Soy la hija de una peluquera dominicana.
Soy la hija de una peluquera dominicana.
Το έκανα αυτό για να δω, αν προσέχετε ακόμη.
I do that to make sure you're still paying attention.
(Γέλια)
(Laughter)
Είμαι κόρη μια Δομινικανής αισθητικού που ήρθε σε αυτή τη χώρα για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Οι γονείς μου μού έμαθαν να συμπεριφέρομαι με σεβασμό και αξιοπρέπεια, χωρίς να δίνω σημασία στην εμφάνιση, το ντύσιμο, ή την ομιλία κάποιου. Βλέπετε, οι αρχές της αμεροληψίας, μου έγιναν γνωστές από μικρή ηλικία και εν αγνοία μου, ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα μαζί μου στο έδρανο του Δημοτικού Δικαστηρίου του Νιούαρκ. Επειδή με έσυραν από την παιδική χαρά, στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, για να μεταφράζω για συγγενείς, καθώς αυτοί άρχιζαν να μεταναστεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για ένα άτομο, έναν αρχάριο, να τα καταφέρει σε οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης.
I'm the daughter of a Dominican beautician who came to this country for a better life for her unborn children. My parents taught me, you treat everyone you meet with dignity and respect, no matter how they look, no matter how they dress, no matter how they spoke. You see, the principles of fairness were taught to me at an early age, and unbeknownst to me, it would be the most important lesson that I carried with me to the Newark Municipal Court bench. And because I was dragged off the playground at the early age of 10 to translate for family members as they began to migrate to the United States, I understand how daunting it can be for a person, a novice, to navigate any government system.
Κάθε μέρα στην Αμερική και στον κόσμο, άνθρωποι εισέρχονται στα δικαστήριά μας και είναι ένα ξένο, τρομακτικό και συχνά εχθρικό μέρος προς αυτούς. Είναι μπερδεμένοι σχετικά με τις κατηγορίες που έχουν προσαφθεί, εκνευρισμένοι με τις συναντήσεις που είχαν με την αστυνομία και αντιμέτωποι με συνέπειες που ίσως επηρεάσουν τις σχέσεις, τα οικονομικά τους ακόμη και την ελευθερία τους.
Every day across America and around the globe, people encounter our courts, and it is a place that is foreign, intimidating and often hostile towards them. They are confused about the nature of their charges, annoyed about their encounters with the police and facing consequences that might impact their relationships, their finances and even their liberty.
Θα σας περιγράψω μια εικόνα, πώς είναι το σύνηθες άτομο που συναντάται στα δικαστήρια μας. Αρχικά, είναι εκνευρισμένοι καθώς περνούν τον έλεγχο ασφάλειας του δικαστηρίου. Αφού περάσουν, περπατούν μέσα στο κτήριο, κάνοντας την ίδια ερώτηση σε διαφορετικά άτομα παίρνοντας διαφορετικές απαντήσεις. Όταν, εν τέλει, φτάνουν εκεί που πρέπει η κατάσταση χειροτερεύει, όταν είναι ενώπιον του δικαστηρίου.
Let me paint a picture for you of what it's like for the average person who encounters our courts. First, they're annoyed as they're probed going through court security. They finally get through court security, they walk around the building, they ask different people the same question and get different answers. When they finally get to where they're supposed to be, it gets really bad when they encounter the courts.
Τι θα πιστεύατε αν σας έλεγα, ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τη δικαστική εμπειρία των ανθρώπων, τη συμμόρφωσή τους με τον νόμο και τις δικαστικές εντολές, ενώ παράλληλα αυξάνουμε την εμπιστοσύνη του κοινού στο δικαστικό σύστημα, με μια απλή ιδέα; Αυτή η απλή ιδέα είναι η διαδικαστική δικαιοσύνη και είναι μια ιδέα που συνιστά πως αν οι άνθρωποι θεωρούν ότι αντιμετωπίζονται δίκαια με αξιοπρέπεια και σεβασμό, θα σέβονται το νόμο. Αυτό, τουλάχιστον, βρήκε ο καθηγητής Tομ Τάιλερ, όταν ξεκίνησε να ερευνά τη δεκαετία του '70, γιατί οι άνθρωποι υπακούν τον νόμο. Βρήκε, πως αν οι άνθρωποι βλέπουν το δικαστικό σύστημα, σαν μια νόμιμη αρχή που επιβάλλει κανόνες και ρυθμίσεις, θα τους ακολουθήσουν. Η έρευνα του κατέληγε, πως οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με την απόφαση ενός δικαστή, ακόμα και αν έχουν καταδικαστεί, εάν θεωρήσουν πως αντιμετωπίστηκαν δίκαια με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Πώς ξεκινά αυτή η αντίληψη της αμεροληψίας; Αρχικά με το πώς οι δικαστές συνομιλούν με τους μετέχοντες.
What would you think if I told you that you could improve people's court experience, increase their compliance with the law and court orders, all the while increasing the public's trust in the justice system with a simple idea? Well, that simple idea is procedural justice and it's a concept that says that if people perceive they are treated fairly and with dignity and respect, they'll obey the law. Well, that's what Yale professor Tom Tyler found when he began to study as far back in the '70s why people obey the law. He found that if people see the justice system as a legitimate authority to impose rules and regulations, they would follow them. His research concluded that people would be satisfied with the judge's rulings, even when the judge ruled against them, if they perceived that they were treated fairly and with dignity and respect. And that perception of fairness begins with what? Begins with how judges speak to court participants.
Τώρα, αν είστε δικαστής, είναι μερικές φορές, σαν να συμμετέχετε σε ένα τραγικό ριάλιτι σόου, που δεν έχει διακοπές για διαφημίσεις και δεν έχει φινάλε. Είναι αλήθεια. Ενώπιον μου, έχουν έρθει άνθρωποι με χειροπέδες, ναρκομανείς, καταθλιπτικοί, πεινασμένοι και με ψυχικές διαταραχές. Όταν είδα, ότι η ανάγκη τους για βοήθεια ήταν μεγαλύτερη από τον φόβο μου να φανώ αδύναμη, συνειδητοποίησα, ότι δεν έπρεπε μόνο να κάνω κάτι, αλλά ότι μπορούσα πραγματικά να κάνω κάτι.
Now, being a judge is sometimes like having a reserve seat to a tragic reality show that has no commercial interruptions and no season finale. It's true. People come before me handcuffed, drug-sick, depressed, hungry and mentally ill. When I saw that their need for help was greater than my fear of appearing vulnerable on the bench, I realized that not only did I need to do something, but that in fact I could do something.
Το καλό είναι πως οι αρχές της διαδικαστικής δικαιοσύνης είναι εύκολες και μπορούν να εφαρμοστούν αμέσως. Το καλύτερο είναι, πως αυτό μπορεί να γίνει δωρεάν.
The good news is is that the principles of procedural justice are easy and can be implemented as quickly as tomorrow. The even better news, that it can be done for free.
(Γέλια)
(Laughter)
Η πρώτη αρχή, είναι η φωνή. Δώστε στους ανθρώπους την ευκαιρία να μιλήσουν, ακόμη και αν δεν τους αφήσετε να μιλήσουν. Εξηγήστε το. «Κύριε, δεν θα σας αφήσω να μιλήσετε τώρα. Δεν έχετε δικηγόρο. Δεν θέλω να πείτε κάτι που ίσως βλάψει την υπόθεση σας». Το να δίνω εργασίες στους εναγομένους, είναι ένας φοβερός τρόπος, να τους δίνω φωνή.
The first principle is voice. Give people an opportunity to speak, even when you're not going to let them speak. Explain it. "Sir, I'm not letting you speak right now. You don't have an attorney. I don't want you to say anything that's going to hurt your case." For me, assigning essays to defendants has been a tremendous way of giving them voice.
Πρόσφατα ζήτησα από έναν 18χρονο φοιτητή να γράψει μια έκθεση, στην οποία μετάνιωνε για την παράνομη κατανάλωση αλκοόλ. Καθώς στεκόταν απέναντι μου, διαβάζοντας, η φωνή του έσπαγε και τα χέρια του έτρεμαν, είπε ότι ανησυχούσε πως θα γινόταν αλκοολικός σαν τη μητέρα του, που πέθανε πριν μερικούς μήνες λόγω κίρρωσης του ήπατος.
I recently gave an 18-year-old college student an essay. He lamented his underage drinking charge. As he stood before me reading his essay, his voice cracking and his hands trembling, he said that he worried that he had become an alcoholic like his mom, who had died a couple of months prior due to alcohol-related liver disease.
Βλέπετε, αναθέτοντας ένα γράμμα στον πατέρα ή στον γιο μου, «Αν ήξερα τότε, αυτά που ξέρω τώρα». «Αν πίστευα λίγο στον εαυτό μου, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου;» Αυτό δίνει στο άτομο, τη δυνατότητα για ενδοσκόπηση, να μπουν βαθιά, εκεί που βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Αλλά τους δίνει την ευκαιρία να μοιραστούν με το δικαστήριο κάτι πέρα από το ποινικό τους μητρώο και τις κατηγορίες τους.
You see, assigning a letter to my father, a letter to my son, "If I knew then what I know now ..." "If I believed one positive thing about myself, how would my life be different?" gives the person an opportunity to be introspective, go on the inside, which is where all the answers are anyway. But it also gives them an opportunity to share something with the court that goes beyond their criminal record and their charges.
Η επόμενη αρχή, είναι η ουδετερότητα. Στην αύξηση της εμπιστοσύνης του κοινού προς το δικαστικό σύστημα, η ουδετερότητα είναι ύψιστης σημασίας. Ο δικαστής δεν μπορεί να φαίνεται, πως κλίνει προς μια πλευρά. Ο δικαστής πρέπει να πάρει μια συνειδητή απόφαση και να μην λέει, «ο αστυνόμος μου», «ο εισαγγελέας μου», «ο συνήγορος μου». Αυτό είναι δύσκολο, όταν δουλεύουμε σε ένα περιβάλλον, όπου άτομα διορίζονται στο δικαστήριό σας, τα ίδια άτομα έρχονται και φεύγουν από τα δικαστήριά σας επίσης. Όταν σκέφτομαι ουδετερότητα, θυμάμαι όταν ήμουν απόφοιτη Νομικής και πρόσφατα εύπορη δικηγόρος, όταν εισήλθα σε μια διαιτησία όπου με υποδέχθηκαν δύο κύριοι, οι οποίοι έκαναν αστεία για ένα παιχνίδι γκολφ που έπαιξαν και έκαναν σχέδια για μελλοντικές εξόδους. Ήξερα, ότι δε θα δινόταν μια ίση ευκαιρία στον πελάτη μου.
The next principle is neutrality. When increasing public trust in the justice system, neutrality is paramount. The judge cannot be perceived to be favoring one side over the other. The judge has to make a conscious decision not to say things like, "my officer," "my prosecutor," "my defense attorney." And this is challenging when we work in environments where you have people assigned to your courts, the same people coming in and out of your courts as well. When I think of neutrality, I'm reminded of when I was a new Rutgers Law grad and freshly minted attorney, and I entered an arbitration and I was greeted by two grey-haired men who were joking about the last game of golf they played together and planning future social outings. I knew my client couldn't get a fair shot in that forum.
Η επόμενη αρχή είναι, κατανόηση. Είναι σημαντικό πως οι μετέχοντες καταλαβαίνουν τη διαδικασία, τις συνέπειες και τι αναμένεται από αυτούς. Μου αρέσει να λέω πως χρησιμοποιούμε τα νομικίστικα για να μπερδεύουμε.
The next principle is understand. It is critical that court participants understand the process, the consequences of the process and what's expected of them. I like to say that legalese is the language we use to confuse.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω επίγνωση πως οι άνθρωποι που στέκονται ενώπιον μου, πολλοί από αυτούς δεν έχουν εκπαίδευση και συχνά τα Αγγλικά είναι η δεύτερη γλώσσα τους.
I am keenly aware that the people who appear before me, many of them have very little education and English is often their second language.
Έτσι, χρησιμοποιώ απλά Αγγλικά στο δικαστήριο. Ένα τέλειο παράδειγμα, είναι όταν ήμουν νέα δικαστής-- εννοώ νεότερη δικαστής.
So I speak plain English in court. A great example of this was when I was a young judge -- oh no, I mean younger judge.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ήμουν νεότερη, ένας πιο έμπειρος δικαστής ήρθε, έδωσε ένα κείμενο και είπε, «Εάν νομίζεις πως κάποιος είναι ψυχικά άρρωστος κάνε αυτές τις ερωτήσεις, για να τους αξιολογήσεις». Όταν για πρώτη φορά είδα κάποιον που νόμιζα ότι είχε ψυχικές διαταραχές ξεκίνησα να διαβάζω τις ερωτήσεις.
When I was a younger judge, a senior judge comes to me, gives me a script and says, "If you think somebody has mental health issues, ask them these questions and you can get your evaluation." So the first time I saw someone who had what I thought was a mental health issue, I went for my script and I started to ask questions.
«Κύριε, παίρνετε ψυχο... ψυχοτροπικά φάρμακα»;
"Um, sir, do you take psycho -- um, psychotrop -- psychotropic medication?"
«Όχι».
"Nope."
«Έχετε επισκεφτεί ψυχίατρο ποτέ»;
"Uh, sir, have you treated with a psychiatrist before?"
«Όχι».
"Nope."
Ωστόσο ήταν προφανές πως έπασχε από κάποια ψυχική ασθένεια. Μια μέρα, αποφάσισα να μη διαβάζω πια, αλλά να κάνω μόνο μια ερώτηση.
But it was obvious that the person was suffering from mental illness. One day, in my frustration, I decided to scrap the script and ask one question.
«Κυρία, παίρνετε φάρμακα, για να καθαρίσετε το μυαλό σας;»
"Ma'am, do you take medication to clear your mind?"
«Ναι δικαστή, Handol για τη σχιζοφρένεια, και Xanax για το άγχος».
"Yeah, judge, I take Haldol for my schizophrenia, Xanax for my anxiety."
Η ερώτηση λειτουργεί με πολλούς τρόπους.
The question works even when it doesn't.
«Κ. Λ, παίρνετε φάρμακα για να καθαρίσετε το μυαλό σας»;
"Mr. L, do you take medication to clear your mind?"
«Όχι δικαστή, δεν παίρνω φάρμακα γι' αυτό. Παίρνω για να σταματήσουν οι φωνές στο κεφάλι μου, αλλά το μυαλό μου είναι εντάξει».
"No, judge, I don't take no medication to clear my mind. I take medication to stop the voices in my head, but my mind is fine."
(Γέλια)
(Laughter)
Βλέπετε, όταν οι άνθρωποι καταλάβουν την ερώτηση, μπορούν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες επιτρέποντας στο δικαστήριο να πάρει σωστές αποφάσεις για τις υποθέσεις που εκδικάζει.
You see, once people understand the question, they can give you valuable information that allows the court to make meaningful decisions about the cases that are before them.
Η τελευταία αρχή είναι ο σεβασμός, χωρίς τον οποίο καμιά άλλη αρχή δε θα υπήρχε. Ο σεβασμός, μπορεί να είναι, τόσο απλός, όσο λέγοντας «Καλό απόγευμα, κύριε». «Καλημέρα, κυρία». Είναι το να βλέπετε στα μάτια αυτόν που στέκεται απέναντί σας, ειδικά όταν τους καταδικάζεις. Είναι όταν λέω, «Πώς είστε σήμερα»; «Τι σας συμβαίνει»; Όχι σαν χαιρετισμό, αλλά σαν να νοιάζομαι για την απάντηση που θα λάβω. Ο σεβασμός είναι η διαφορά στο να λέτε, «Κυρία μου, έχετε δυσκολία να καταλάβετε τις πληροφορίες στα έγγραφα;» με το «Ξέρεις να διαβάζεις και να γράφεις, σωστά;», όταν πρόκειται για θέμα αλφαβητισμού. Το καλό με τον σεβασμό είναι πως είναι μεταδοτικός. Οι άνθρωποι σε βλέπουν να δείχνεις σεβασμό και επιβάλλουν αυτόν τον σεβασμό στον εαυτό τους. Αυτό που εννοούσε η διεμφυλική ιερόδουλη, ήταν πως σε δικάζω, όπως νομίζεις ότι με δικάζεις εσύ.
The last principle is respect, that without it none of the other principles can work. Now, respect can be as simple as, "Good afternoon, sir." "Good morning, ma'am." It's looking the person in the eye who is standing before you, especially when you're sentencing them. It's when I say, "Um, how are you doing today? And what's going on with you?" And not as a greeting, but as someone who is actually interested in the response. Respect is the difference between saying, "Ma'am, are you having difficulty understanding the information in the paperwork?" versus, "You can read and write, can't you?" when you've realized there's a literacy issue. And the good thing about respect is that it's contagious. People see you being respectful to other folks and they impute that respect to themselves. You see, that's what the transgender prostitute was telling me. I'm judging you just as much as you think you may be judging me.
Δεν σας διηγούμαι τι νομίζω, αλλά τι έχω βιώσει, χρησιμοποιώντας διαδικαστική δικαιοσύνη για να αλλάξω τη νοοτροπία στο δικαστήριο και τη δικαστική αίθουσα. Μετά από επτά μήνες, ως δικαστής τροχαίων παραβάσεων, ενημερώθηκα πως μετακινούμαι στο ποινικό δικαστήριο. Δεύτερο μέρος, ποινική δικαστική αίθουσα. Θέλω, τώρα, να καταλάβετε, πως αυτό δεν ήταν ευχάριστο νέο.
Now, I am not telling you what I think, I am telling you what I have lived, using procedural justice to change the culture at my courthouse and in the courtroom. After sitting comfortably for seven months as a traffic court judge, I was advised that I was being moved to the criminal court, Part Two, criminal courtroom. Now, I need you to understand, this was not good news.
(Γέλια)
(Laughter)
Όχι, δεν ήταν. Το ποινικό δικαστήριο θεωρείται η χειρότερη αίθουσα στην πόλη. Μερικοί ίσως να έλεγαν στην πολιτεία. Ήταν η τυπική, αστική δικαστική αίθουσα με τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, τους τυπικούς μικροεγκληματίες, δηλαδή, τα «εύκολα φρούτα», τη ναρκομανή ιερόδουλη, τον ψυχικά άρρωστο άστεγο που έχει λάβει πρόστιμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, τον έμπορο ναρκωτικών που άφησε το σχολείο και τους εξαπατημένους νέους, δηλαδή όλους αυτούς που εκτίουν ισόβια 30 μέρες κάθε φορά.
It was not. Part Two was known as the worst courtroom in the city, some folks would even say in the state. It was your typical urban courtroom with revolving door justice, you know, your regular lineup of low-level offenders -- you know, the low-hanging fruit, the drug-addicted prostitute, the mentally ill homeless person with quality-of-life tickets, the high school dropout petty drug dealer and the misguided young people -- you know, those folks doing a life sentence 30 days at a time.
Ευτυχώς η πόλη του Νιούαρκ, θεώρησε πως οι πολίτες της αξίζουν κάτι καλύτερο έτσι δούλεψε με το Κέντρο για τη Δικαστική Καινοτομία και το δικαστικό σώμα του Νιου Τζέρσεϊ για να δημιουργήσει τις Κοινοτικές Λύσεις Νιούαρκ, ένα κοινοτικό, δικαστικό πρόγραμμα που παρέχει εναλλακτικές κυρώσεις. Αυτό σημαίνει πως ένας δικαστής μπορεί να επιβάλλει ποινή με παροχή υποστήριξης. Δηλαδή ένας κατηγορούμενος που αλλιώς θα πήγαινε φυλακή, τώρα θα λαμβάνει ατομική συμβουλευτική υποστήριξη ή ομαδική υποστήριξη, όπως και δωρεά στην κοινότητα, που το ονομάζουμε κοινωφελή εργασία.
Fortunately, the City of Newark decided that Newarkers deserved better, and they partnered with the Center for Court Innovation and the New Jersey Judiciary to create Newark Community Solutions, a community court program that provided alternative sanctions. This means now a judge can sentence a defendant to punishment with assistance. So a defendant who would otherwise get a jail sentence would now be able to get individual counseling sessions, group counseling sessions as well as community giveback, which is what we call community service.
Το μόνο πρόβλημα είναι πως αυτό το θαυμάσιο πρόγραμμα θα εφαρμοζόταν στο Νιούαρκ, αλλά πού θα στεγάζονταν; Στην ποινική δικαστική αίθουσα. Οι αντιδράσεις ήταν πολύ άσχημες. Και ο λόγος για αυτό, είναι επειδή όποιος είχε σταλθεί εκεί νόμιζαν πως επρόκειτο για τιμωρία. Οι αστυνόμοι που αντιμετώπιζαν πειθαρχικές ποινές, o συνήγορος και ο εισαγγελέας ένιωθαν πως εξέτιαν ποινή 30 ημερών στη βάρδιά τους και οι δικαστές ένιωθαν πως τους έκαναν καψόνια, όπως σε κάποια αδελφότητα στο κολέγιο. Κάποτε μου είπαν, πως εν ώρα εργασίας ένας δικηγόρος αναφέρθηκε στον κατηγορούμενο ως «απόβρασμα της κοινωνίας», ενώ θα τους εκπροσωπούσε. Άκουγα πράγματα, όπως «Πώς μπορείς να δουλεύεις μαζί τους; Είναι απαίσιοι. Είσαι δικαστής, όχι κοινωνική λειτουργός».
The only problem is that this wonderful program was now coming to Newark and was going to be housed where? Part Two criminal courtroom. And the attitudes there were terrible. And the reason that the attitudes were terrible there was because everyone who was sent there understood they were being sent there as punishment. The officers who were facing disciplinary actions at times, the public defender and prosecutor felt like they were doing a 30-day jail sentence on their rotation, the judges understood they were being hazed just like a college sorority or fraternity. I was once told that an attorney who worked there referred to the defendants as "the scum of the earth" and then had to represent them. I would hear things from folks like, "Oh, how could you work with those people? They're so nasty. You're a judge, not a social worker."
Αλλά στην πραγματικότητα, η κοινωνία μας ποινικοποιεί τους κοινωνικά άρρωστους και μετά τους στέλνει στον δικαστή και λέει «Κάνε κάτι». Θεώρησα πως πρέπει να αποτελέσω παράδειγμα προς μίμηση. Την πρώτη φορά που το προσπάθησα ένας 60χρονος άνδρας εμφανίστηκε μπροστά μου με χειροπέδες. Είχε σκυφτό το κεφάλι και έδειχνε συμπτώματα στέρησης. Ρώτησα πόσα χρόνια είναι χρήστης και είπε «30 χρόνια». Ρώτησα, «Έχετε παιδιά»; Μου είπε, «Ναι, έναν γιο 32 ετών». Και είπα, «Δεν είχατε ποτέ την ευκαιρία να σταθείτε ως πατέρας λόγω χρήσης». Ξεκίνησε να κλαίει. Είπα, «Μπορείτε να γυρίσετε σπίτι και σε δύο εβδομάδες, θα σας βοηθήσουμε με την εξάρτησή σας». Προς έκπληξη, μετά από δύο εβδομάδες επέστρεψε στο δικαστήριο. Όταν ήρθε είπε, «Δικαστή, επέστρεψα, γιατί μου έδειξες περισσότερη αγάπη απ' ό,τι είχα για τον εαυτό μου». Και σκέφτηκα, αυτό άκουσε από το έδρανο;
But the reality is that as a society, we criminalize social ills, then sent people to a judge and say, "Do something." I decided that I was going to lead by example. So my first foray into the approach came when a 60-something-year-old man appeared before me handcuffed. His head was lowered and his body was showing the signs of drug withdrawal. I asked him how long he had been addicted, and he said, "30 years." And I asked him, "Do you have any kids?" And he said, "Yeah, I have a 32-year-old son." And I said, "Oh, so you've never had the opportunity to be a father to your son because of your addiction." He began to cry. I said, "You know what, I'm going to let you go home, and you'll come back in two weeks, and when you come back, we'll give you some assistance for your addiction." Surprisingly, two weeks passed and he was sitting the courtroom. When he came up, he said, "Judge, I came back to court because you showed me more love than I had for myself." And I thought, my God, he heard love from the bench?
Μπορώ να το κάνω όλη μέρα!
I could do this all day.
(Γέλια) Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν το δικαστήριο αλλάζει συμπεριφορά, οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά. Το δικαστήριο γίνεται χώρος παροχής βοήθειας, όπως με την 60χρονη σχιζοφρενή, άστεγη γυναίκα που ήταν αναστατωμένη και πάλευε με τις φωνές στο κεφάλι της, και εισέβαλε στην αίθουσα, φωνάζοντας «Δικαστή! Ήρθα να δω τι κάνεις». Παρακολουθούσα την υπόθεσή της για μήνες, τη συμμόρφωση της με τα φάρμακα, και έκλεισα την υπόθεση της πριν δύο εβδομάδες. Εκείνη τη μέρα χρειαζόταν βοήθεια και ήρθε στο δικαστήριο. Και μετά από τέσσερις ώρες καλοπιάσματος από τον δικαστή, τους αστυνόμους και το προσωπικό, πείσθηκε να μπει στο ασθενοφόρο που θα την πήγαινε στη μονάδα έκτακτης ανάγκης,
(Laughter) Because the reality is that when the court behaves differently, then naturally people respond differently. The court becomes a place you can go to for assistance, like the 60-something-year-old schizophrenic homeless woman who was in distress and fighting with the voices in her head, and barges into court, and screams, "Judge! I just came by to see how you were doing." I had been monitoring her case for a couple of months, her compliance with her medication, and had just closed out her case a couple of weeks ago. On this day she needed help, and she came to court. And after four hours of coaxing by the judge, the police officers and the staff, she is convinced to get into the ambulance that will take her to crisis unit
ώστε να πάρει τα φάρμακά της. Οι άνθρωποι συνδέονται με την κοινότητά τους, όταν το δικαστήριο αλλάζει. Όπως ο 50χρονος άνδρας που μου είπε, «Η κοινωφελής εργασία ήταν χάλια, Δικαστή. Έπρεπε να καθαρίσω το πάρκο, και ήταν όλο άδεια φακελάκια ηρωίνης και παιδιά παίζουν εκεί». Καθώς έσφιγγε τα χέρια του, εξομολογήθηκε το εξής, «Δικαστή συνειδητοποίησα το λάθος μου, γιατί μαστούρωνα και εγώ σε αυτό το πάρκο και πριν με στείλεις εκεί για κοινωφελή εργασία δεν είχα πάει ποτέ στο πάρκο νηφάλιος και δεν είχα προσέξει ποτέ τα παιδιά που παίζουν εκεί». Όλοι οι χρήστες στην αίθουσα σκυθρώπιασαν. Ποιο καλύτερο άτομο να διδάξει αυτό το μάθημα;
so that she can get her medication. People become connected to their community when the court changes, like the 50-something-year-old man who told me, "Community service was terrible, Judge. I had to clean the park, and it was full of empty heroin envelopes, and the kids had to play there." As he wrung his hands, he confessed, "Judge, I realized that it was my fault, because I used that same park to get high, and before you sent me there to do community service, I had never gone to the park when I wasn't high, so I never noticed the children playing there." Every addict in the courtroom lowered their head. Who better to teach that lesson?
Βοηθά το δικαστήριο να επαναφέρει τη σχέση του με την κοινότητα, όπως ο 20χρονος νεαρός που κατάφερε να πάει για συνέντευξη μέσω του προγράμματος. Είχε συνέντευξη για δουλειά για μια εταιρεία καθαρισμού και όταν γύρισε στο δικαστήριο είπε περήφανα, «Δικαστή, δούλεψα φορώντας το κουστούμι μου γιατί ήθελα να δουν πόσο πολύ ήθελα αυτή τη δουλειά».
It helps the court reset its relationship with the community, like with the 20-something-year-old guy who gets a job interview through the court program. He gets a job interview at an office cleaning company, and he comes back to court to proudly say, "Judge, I even worked in my suit after the interview, because I wanted the guy to see how bad I wanted the job."
Αυτό συμβαίνει, όταν μια φιγούρα εξουσίας, σας συμπεριφέρεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Όπως ο 40χρονος άνδρας που περπατά με καμάρι και λέει, «Δικαστή, βλέπεις κάτι διαφορετικό πάνω μου;» Και όταν κοίταξα, μου έδειξε τα καινούργια του δόντια, που κατάφερε να βάλει μέσω του προγράμματος, και να αλλάξει τα παλιά του δόντια, τα οποία έχασε λόγω πολυετούς χρήσης ηρωίνης. Όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, τώρα βλέπει κάποιον που αξίζει να σωθεί.
It's what happens when a person in authority treats you with dignity and respect, like the 40-something-year-old guy who struts down the aisle and says, "Judge, do you notice anything different?" And when I look up, he's pointing at his new teeth that he was able to get after getting a referral from the program, but he was able to get them to replace the old teeth that he lost as a result of years of heroin addiction. When he looks in the mirror, now he sees somebody who is worth saving.
Βλέπετε, έχω ένα όνειρο. Το όνειρο αυτό είναι, πως οι δικαστές θα χρησιμοποιούν αυτά τα εργαλεία για να αλλάξουν ριζικά τις κοινότητες τους. Αυτά τα εργαλεία δεν είναι θαυματουργές θεραπείες, αλλά θα μας φέρουν πολύ πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να είμαστε και αυτό είναι, όταν οι άνθρωποι εισέρχονται στα δικαστήρια να πιστεύουν ότι θα μεταχειρίζονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό και να ξέρουν πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
You see, I have a dream and that dream is that judges will use these tools to revolutionize the communities that they serve. Now, these tools are not miracle cure-alls, but they get us light-years closer to where we want to be, and where we want to be is a place that people enter our halls of justice and believe they will be treated with dignity and respect and know that justice will be served there.
Φανταστείτε το, είναι τόσο απλό.
Imagine that, a simple idea.
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)