This is the skyline of my hometown, New Orleans. It was a great place to grow up, but it's one of the most vulnerable spots in the world. Half the city is already below sea level. In 2005, the world watched as New Orleans and the Gulf Coast were devastated by Hurricane Katrina. One thousand, eight hundred and thirty-six people died. Nearly 300,000 homes were lost. These are my mother's, at the top -- although that's not her car, it was carried there by floodwaters up to the roof -- and that's my sister's, below. Fortunately, they and other family members got out in time, but they lost their homes, and as you can see, just about everything in them.
זהו קו הרקיע של עיר הולדתי, ניו אורלינס. זה היה מקום נהדר לגדול בו, אבל זה אחד המקומות הפגיעים ביותר בעולם. מחצית העיר כבר מתחת לפני הים. בשנת 2005, העולם צפה מן הצד בזמן שניו אורלינס וחופי המפרץ מוטטו על ידי הוריקן קתרינה. אלף שמונה מאות שלושים ושישה אנשים מתו. 300,000 בתים בקירוב אבדו. אלה הם של אמא שלי, למעלה אך זה לא הרכב שלה, הוא נישא לשם על גבי מימי השטפונות אל הגג- וזה של אחותי, למטה. למרבה המזל, הם ובני משפחה אחרים הסתלקו בזמן, אבל הם איבדו את בתיהם, כפי שרואים, וכמעט את כל תכולתם.
Other parts of the world have been hit by storms in even more devastating ways. In 2008, Cyclone Nargis and its aftermath killed 138,000 in Myanmar. Climate change is affecting our homes, our communities, our way of life. We should be preparing at every scale and at every opportunity. This talk is about being prepared for, and resilient to the changes that are coming and that will affect our homes and our collective home, the Earth.
אזורים אחרים של העולם סבלו מפגיעת סופות באופן הרסני עוד יותר. בשנת 2008, ציקלון נארגיס והשלכותיו הרגו 138,000 במיאנמר. שינוי אקלים משפיעים על בתינו, קהילותינו, ואורח חיינו. מוטב שניערך בכל מישור ובכל הזדמנות. שיח זה דן בהיערכות ונכונות לשינויים שבדרך שישפיעו על בתינו ולבית המשותף שלנו, כדור הארץ.
The changes in these times won't affect us all equally. There are important distributional consequences, and they're not what you always might think. In New Orleans, the elderly and female-headed households were among the most vulnerable. For those in vulnerable, low-lying nations, how do you put a dollar value on losing your country where you ancestors are buried? And where will your people go? And how will they cope in a foreign land? Will there be tensions over immigration, or conflicts over competition for limited resources? It's already fueled conflicts in Chad and Darfur. Like it or not, ready or not, this is our future.
השינויים בזמנים אלה לא ישפיעו עלינו באופן זהה. ישנן השלכות מבוזרות חשובות , והם לא תמיד כפי שמשערים. בניו אורלינס, משקי הבית של קשישים וכאלה שנשים הן בעלי הבית היו בין הפגיעים ביותר. לאלה במדינות פגיעות, מדינות של שפלת החוף, איך קובעים אומדן בדולרים לאובדן מולדתך מקום שבו אבותיך קבורים? ולאן ילכו אנשיך? כיצד יתמודדו בארץ זרה? האם יהיו מתחים בשל הגירה, או עימותים בשל תחרות על משאבים מוגבלים? זה כבר הזין סיכסוכים בצ'אד ובדרפור. מוצא חן או שלא, מוכנים או שלא, זה עתידנו.
Sure, some are looking for opportunities in this new world. That's the Russians planting a flag on the ocean bottom to stake a claim for minerals under the receding Arctic sea ice. But while there might be some short-term individual winners, our collective losses will far outweigh them. Look no further than the insurance industry as they struggle to cope with mounting catastrophic losses from extreme weather events. The military gets it. They call climate change a threat multiplier that could harm stability and security, while governments around the world are evaluating how to respond.
ודאי, יש שמחפשים הזדמנויות בעולם חדש זה. זהו הרוסים מציבים דגל בקרקעית האוקיינוס לתבוע זכויות למחצבים מתחת לים הקוטב הנסוג. אך בעוד שייתכנו מנצחים אחדים לטווח קצר, הפסדינו המשותפים יגברו עליהם. אל תחפשו מעבר לשוק הביטוח בעודם נאבקים להתמודד עם הפסדים עצומים גוברים מאירועי קיצון במזג האוויר. הצבא הפנים. הם מסווגים שינוי אקלים כמכפיל איום העלול לפגוע ביציבות ובביטחון, בעוד שממשלות סביב לעולם מחשבות את תגובתן.
So what can we do? How can we prepare and adapt? I'd like to share three sets of examples, starting with adapting to violent storms and floods. In New Orleans, the I-10 Twin Spans, with sections knocked out in Katrina, have been rebuilt 21 feet higher to allow for greater storm surge. And these raised and energy-efficient homes were developed by Brad Pitt and Make It Right for the hard-hit Ninth Ward. The devastated church my mom attends has been not only rebuilt higher, it's poised to become the first Energy Star church in the country. They're selling electricity back to the grid thanks to solar panels, reflective paint and more. Their March electricity bill was only 48 dollars. Now these are examples of New Orleans rebuilding in this way, but better if others act proactively with these changes in mind. For example, in Galveston, here's a resilient home that survived Hurricane Ike, when others on neighboring lots clearly did not. And around the world, satellites and warning systems are saving lives in flood-prone areas such as Bangladesh.
אז מה נוכל לעשות? כיצד נוכל להיערך ולהסתגל? הייתי רוצה לשתף שלוש סדרות של דוגמאות, המתחיל בהתאמה לסערות אלימות ושיטפונות. בניו אורלינס, ה- I-10 TWIN SPANS, שעפו לו חלקים בקטרינה, שוקמו 7 מטר גבוה יותר כדי לאפשר גל סערה גבוה יותר. ובתים מוגבהים וחוסכי אנרגיה אלה פותחו על-ידי בראד פיט ו- MAKE IT RIGHT עבור המחוז התשיעי המוכה קשות. הכנסייה ההרוסה שאימי פוקדת לא רק שנבנתה גבוהה יותר אלא היא מיועדת להיות כנסיית ה-Energy Star הראשונה בארץ. הם מוכרים חשמל חזרה לרשת הודות ללוחות סולאריים, צביעה מחזירה אור ועוד. חשבון החשמל שלהם במרץ היה רק 48 דולר. עכשיו אלו הן דוגמאות של ניו אורלינס המשקמת בדרך זו, אבל טוב יותר שאחרים יבחרו לפעול בעוד מועד כששינויים אלה לעיניהם. לדוגמה, בגלווסטון, הנה בית חסון ששרד את הוריקן IKE, בעוד שאחרים על מגרשים סמוכים כשלו בבירור. וסביב העולם, לוויינים, ומערכות התראה מצילים חיים באזורים המועדים לשטפונות כמו בנגלדש.
But as important as technology and infrastructure are, perhaps the human element is even more critical. We need better planning and systems for evacuation. We need to better understand how people make decisions in times of crisis, and why. While it's true that many who died in Katrina did not have access to transportation, others who did refused to leave as the storm approached, often because available transportation and shelters refused to allow them to take their pets. Imagine leaving behind your own pet in an evacuation or a rescue. Fortunately in 2006, Congress passed the Pet Evacuation and Transportation Standards Act (Laughter) — it spells "PETS" — to change that.
אך חשובות ככל שיהיו טכנולוגיה ותשתית, אולי המרכיב האנושי הוא קריטי עוד יותר. אנחנו צריכים תכנון טוב יותר ומערכות לפינוי. אנחנו צריכים להבין טוב יותר כיצד אנשים מחליטים בעתות משבר, ומדוע. על אף שנכון שלרבים שמתו בקטרינה לא הייתה גישה לתחבורה, אחרים שהייתה להם גישה זו סירבו לנטוש בעת בואת הסופה, לעתים קרובות מאחר שהתחבורה הזמינה והמקלטים סירבו לאפשר להם להביא את חיות המחמד שלהם. דמיינו נטישת חיות המחמד שלכם בפינוי או חילוץ. למרבה המזל בשנת 2006, הקונגרס העביר התקנה "פינוי חיות מחמד ותקנים תחבורתיים" (צחוק) — זה מאיית בראשי תיבות באנגלית PETS חיות מחמד, לשנות מצב זה.
Second, preparing for heat and drought. Farmers are facing challenges of drought from Asia to Africa, from Australia to Oklahoma, while heat waves linked with climate change have killed tens of thousands of people in Western Europe in 2003, and again in Russia in 2010. In Ethiopia, 70 percent, that's 7-0 percent of the population, depends on rainfall for its livelihood. Oxfam and Swiss Re, together with Rockefeller Foundation, are helping farmers like this one build hillside terraces and find other ways to conserve water, but they're also providing for insurance when the droughts do come. The stability this provides is giving the farmers the confidence to invest. It's giving them access to affordable credit. It's allowing them to become more productive so that they can afford their own insurance over time, without assistance. It's a virtuous cycle, and one that could be replicated throughout the developing world. After a lethal 1995 heat wave turned refrigerator trucks from the popular Taste of Chicago festival into makeshift morgues, Chicago became a recognized leader, tamping down on the urban heat island impact through opening cooling centers, outreach to vulnerable neighborhoods, planting trees, creating cool white or vegetated green roofs. This is City Hall's green roof, next to Cook County's [portion of the] roof, which is 77 degrees Fahrenheit hotter at the surface. Washington, D.C., last year, actually led the nation in new green roofs installed, and they're funding this in part thanks to a five-cent tax on plastic bags. They're splitting the cost of installing these green roofs with home and building owners. The roofs not only temper urban heat island impact but they save energy, and therefore money, the emissions that cause climate change, and they also reduce stormwater runoff. So some solutions to heat can provide for win-win-wins.
שנית, הכנה לחום ובצורת. חקלאים ניצבים בפני אתגרים של בצורת מאסיה לאפריקה, מאוסטרליה עד לאוקלהומה, בעוד גלי חום הקשורים לשינוי האקלים הרגו עשרות אלפי אנשים במערב אירופה ב- 2003, ושוב ברוסיה בשנת 2010. באתיופיה, 70 אחוז, זה 7-0 אחוזים מהאוכלוסייה, תלוים במשקעים למחייתם. אוקספם ו- סוויס רה, יחד עם קרן רוקפלר, מסייעים לחקלאים כמו חקלאי זה לבנות טרסות ולמצוא דרכים נוספות כדי לחסוך במים, אבל הם גם מספקים ביטוח לעת בוא הבצורת. היציבות הנוצרת נותנת לחקלאים ביטחון להשקיע. זה מעניק להם גישה לאשראי בר השגה. זה מאפשר להם לייצר יותר כך שהם יכולים להשיג לעצמם ביטוח כחלוף הזמן ללא סיוע. זה מעגל ערכי,מעגל בר שכפול ברחבי העולם המתפתח. לאחר שגל חום קטלני ב-1995 הסב משאיות קירור מהיריד חביב הקהל TASTE OF CHICAGO לסוג של חדרי מתים מזדמנים, שיקגו הייתה למנהיגה המזוהה עם צמצום השפעת החום האי העירוני באמצעות פתיחת מרכזי קירור, עזרה לשכונות פגיעות, נטיעת עצים יצירת גגות לבנים קרירים או גגות לגידולי שדה. זהו גגו הירוק של העירייה, לצד (חלקו של) גגו של מחוז קוק , שחם ב 25 מעלות על פני השטח. וושינגטון העיר, בשנה שעברה, הובילה את האומה למעשה בגגות ירוקים חדשים מותקנים, והם מממנים זאת בחלקו תודות למס של חמש-סנט על שקיות פלסטיק. הם חולקים חצי חצי את עלות ההתקנה של גגות ירוקים אלה עם בעלי הבתים והבניינים. לא זאת בלבד שהגגות ממזערים את השפעת החום האי העירוני אלא שהם חוסכים אנרגיה ועל כן גם כסף, הפליטת שגורמות לשינוי אקלים, ומפחיתים זרימת נגר מסופות . אז כמה פתרונות לחום יכולים לספק נצחונות לכל.
Third, adapting to rising seas. Sea level rise threatens coastal ecosystems, agriculture, even major cities. This is what one to two meters of sea level rise looks like in the Mekong Delta. That's where half of Vietnam's rice is grown. Infrastructure is going to be affected. Airports around the world are located on the coast. It makes sense, right? There's open space, the planes can take off and land without worrying about creating noise or avoiding tall buildings. Here's just one example, San Francisco Airport, with 16 inches or more of flooding. Imagine the staggering cost of protecting this vital infrastructure with levees. But there might be some changes in store that you might not imagine. For example, planes require more runway for takeoff because the heated, less dense air, provides for less lift. San Francisco is also spending 40 million dollars to rethink and redesign its water and sewage treatment, as water outfall pipes like this one can be flooded with seawater, causing backups at the plant, harming the bacteria that are needed to treat the waste. So these outfall pipes have been retrofitted to shut seawater off from entering the system.
שלישית, הסתגלות לימים הגואים. עליית פני הים מאיימת על מערכות אקולוגיות החוף, חקלאות, אפילו ערים עיקריות. כך נראית מטר עד שני מטרים של עליית פני הים בדלתא של נהר המקונג. זה המקום שבו מחצית האורז של וייטנאם גדלה. התשתית תושפע. שדות תעופה סביב לעולם נמצאים על החוף. זה הגיוני, נכון? יש שם מרחב, המטוסים יכולים להמריא ולנחות מבלי לחשוש מיצירת רעש או הצורך לחמוק מבניינים גבוהים. הנה רק דוגמא אחת, נמל התעופה של סן פרנסיסקו, עם 40 סנטימטרים או יותר של מי שטפון. דמיינו את העלות העצומה של ביצורה של תשתית חיונית זו על ידי סכרים. אך ייתכן שהעתיד טומן בחובו שינויים שלא שיערתם בנפשכם. למשל, מטוסים צורכים יותר מסלול להמראה מפני שהאוויר המחומם והפחות צפוף, יספק פחות ציפה. סן פרנסיסקו גם מוציאה 40 מיליון דולרים לחשוב מחדש ולתכנן מחדש את הטיפול שלה במים ובביוב, משום שמרזבי מים כגון זה יכולים להיות מוצפים במי ים, וכתוצאה מכך חסימות במפעל, הפוגעות בחיידקים הנחוצים לטיפול בשפכים. לכן מרזבים אלה הוסבו למנוע כניסה של מי ים פנימה למערכת.
Beyond these technical solutions, our work at the Georgetown Climate Center with communities encourages them to look at what existing legal and policy tools are available and to consider how they can accommodate change. For example, in land use, which areas do you want to protect, through adding a seawall, for example, alter, by raising buildings, or retreat from, to allow the migration of important natural systems, such as wetlands or beaches? Other examples to consider. In the U.K., the Thames Barrier protects London from storm surge. The Asian Cities Climate [Change] Resilience Network is restoring vital ecosystems like forest mangroves. These are not only important ecosystems in their own right, but they also serve as a buffer to protect inland communities. New York City is incredibly vulnerable to storms, as you can see from this clever sign, and to sea level rise, and to storm surge, as you can see from the subway flooding. But back above ground, these raised ventilation grates for the subway system show that solutions can be both functional and attractive. In fact, in New York, San Francisco and London, designers have envisioned ways to better integrate the natural and built environments with climate change in mind. I think these are inspiring examples of what's possible when we feel empowered to plan for a world that will be different.
מעבר לפתרונות טכניים אלה, העבודה שלנו במרכז אקלים ג'ורג'טאון עם קהילות מעודדת אותם לבחון כלים משפטיים ומדיניותיים שכבר קיימים ולשקול את יכולתם ליצור שינוי. לדוגמה, בניצול קרקע, על אלו אזורים ברצונכם להגן, בהוספת חומה למשל, לשנות, על ידי הקמת מבנים, או לסגת ממנו, כדי לאפשר מעבר מערכות טבעיות חשובות, כגון ביצות או החופים? דוגמאות אחרות לשקול. בבריטניה, מכשול התמזה מגן על לונדון מפני גל הסערה. רשת חוסן נפשי אקלים ערי אסיה [שינוי] משחזרת מערכות אקולוגיות חיוניות כמו מנגרובי היער. אלה הם לא רק מערכות אקולוגיות חשובות כשלעצמן, אלא הן משמשות כחיץ המסוכך על קהילות בפנים היבשת. העיר ניו יורק פגיעה באופן שלא תיאמן לסערות, כפי שנראה בשלט מתוחכם זה ולעליית פני הים, ולגלי סערה, כפי שניתן להתרשםת משטפונות ברכבת התחתית. אבל חזרה מעל פני הקרקע, סורגי האיוורור המוגבהים האלה עבור הרכבת התחתית מראים שפתרונות יכולים להיות גם מתפקדים וגם נעימים לעין. למעשה בניו יורק, בסן פרנסיסקו, לונדון, מעצבים העלו דרכים לשלב טוב יותר את הסביבות הטבעיות והבנויות תוך מחשבה על שינויי האקלים. אני חושבת שאלו הן דוגמאות מעוררות השראה של מה שאפשרי כאשר אנו חשים נכונים להיערך לעולם שיהיה שונה.
But now, a word of caution. Adaptation's too important to be left to the experts. Why? Well, there are no experts. We're entering uncharted territory, and yet our expertise and our systems are based on the past. "Stationarity" is the notion that we can anticipate the future based on the past, and plan accordingly, and this principle governs much of our engineering, our design of critical infrastructure, city water systems, building codes, even water rights and other legal precedents. But we can simply no longer rely on established norms. We're operating outside the bounds of CO2 concentrations that the planet has seen for hundreds of thousands of years.
אך כעתו, מילת אזהרה. הסתגלות היא חשובה מדי להשאירה למומחים. מדוע? ובכן, אין מומחים. אנו נכנסים לשטח לא ידוע ועם זאת המומחיות שלנו והמערכות שלנו מבוססים על העבר. "קביעתיות" הוא הסברה שאנו יכולים לצפות את העתיד בעודנו נסמכים על העבר, ולתכנן בהתאם, ועיקרון זה מנחה הרבה מההנדסה שלנו, תכנון התשתית החיונית שלנו, מערכות מים העירוניות , תקנות בנייה, אפילו זכויות למים ותקדימים משפטיים אחרים. אבל אנחנו פשוט לא נוכל לסמוך על נוהלים קיימים. אנחנו פועלים מחוץ לגבולות ריכוזי CO2 שחווה כדור הארץ במשך מאות אלפי שנים.
The larger point I'm trying to make is this. It's up to us to look at our homes and our communities, our vulnerabilities and our exposures to risk, and to find ways to not just survive, but to thrive, and it's up to us to plan and to prepare and to call on our government leaders and require them to do the same, even while they address the underlying causes of climate change. There are no quick fixes. There are no one-size-fits-all solutions. We're all learning by doing. But the operative word is doing.
הנקודה החשובה יותר שאני מנסה להעביר היא זו. זה תלוי בנו להביט בבתינו ובקהילות שלנו, בפגיעויות שלנו, ובחשיפות שלנו לסיכון, ולמצוא דרכים לא רק לשרוד, אלא לשגשג, וזה תלוי בנו לתכנן ולהיערך ולקרוא למנהיגי ממשלותינו ולחייב אותם לעשות אותו דבר אפילו בעודם מתייחסים לגורמי היסוד לשינוי אקלים. אין פתרונות קסם. אין פתרון אחד שמתאים לכל. אנחנו כולנו לומדים על ידי עשייה. אבל מילת המפתח היא עשייה.
Thank you.
תודה. (מחיאות כפיים)
(Applause)