What is a parent?
מהו הורה?
What is a parent?
מהו הורה?
It's not an easy question. Today we have adoption, stepfamilies, surrogate mothers. Many parents face tough questions and tough decisions. Shall we tell our child about the sperm donation? If so, when? What words to use? Sperm donors are often referred to as "biological fathers," but should we really be using the word "father?"
זאת לא שאלה קלה. כיום יש לנו אימוץ, משפחות חורגות, אמהות פונדקאיות. הורים רבים עומדים בפני שאלות קשות והחלטות קשות. האם נספר לילדנו על תרומת הזרע? אם כן, מתי? באילו מילים להשתמש? תורמי זרע לעיתים מכונים "אבות ביולוגיים," אך האם בכלל עלינו להשתמש במילה "אבא"?
As a philosopher and social scientist, I have been studying these questions about the concept of parenthood. But today, I will talk to you about what I learned from talking to parents and children. I will show you that they know what matters most in a family, even though their family looks a little different. I will show you their creative ways of dealing with tough questions. But I will also show you the parents' uncertainties.
כפילוסופית וחוקרת מדעי החברה, חקרתי את השאלות הללו בדבר תפישת ההורות אבל היום אני אדבר איתכם על מה שלמדתי כשדיברתי עם הורים וילדים. אני אראה לכם שהם יודעים מה הדברים החשובים במשפחה. למרות שהמשפחה שלהם נראית קצת שונה. אני אראה לכם את הדרכים היצירתיות שלהם להתמודדות עם שאלות קשות. אבל אני גם אראה לכם את חוסר הוודאות של ההורים.
We interviewed couples who received fertility treatment at Ghent University Hospital, using sperm from a donor. In this treatment timeline, you can see two points at which we conducted interviews. We included heterosexual couples, where the man for some reason did not have good-quality sperm, and lesbian couples who obviously needed to find sperm elsewhere. We also included children. I wanted to know how those children define concepts like parenthood and family. In fact, that is what I asked them, only not in that way. I drew an apple tree instead. This way, I could ask abstract, philosophical questions in a way that did not make them run off.
ריאיינו זוגות. שקיבלו טיפולי פוריות בבית החולים האוניברסיטאי של גנט, תוך שימוש בזרע מתורם. בקו הזמן הזה, תוכלו לראות שתי נקודות שבהן ניהלנו ראיונות. כללנו זוגות הטרוסקסואליים, שבהם לגבר, מסיבה כלשהי, לא היה זרע באיכות טובה, וזוגות לסביות שמן הסתם היו צריכות למצוא מקור חיצוני לזרע. כללנו גם ילדים. רציתי לדעת איך הילדים האלו מגדירים מושגים כמו הורות ומשפחה. למעשה, זה מה ששאלתי אותם, אם כי לא בצורה זו. במקום זאת, ציירתי עץ תפוחים. בצורה זאת יכולתי לשאול שאלות פילוסופיות אבסטרקטיות, בצורה שלא הבריחה אותם.
So as you can see, the apple tree is empty. And that illustrates my research approach. By designing techniques like this, I can bring as little meaning and content as possible to the interview, because I want to hear that from them.
לכן, כפי שאתם רואים, עץ התפוחים ריק. זה מדגים את הגישה המחקרית שלי. על ידי פיתוח טכניקות כאלו, אני יכולה לצמצם למינימום את כמות המשמעות והתוכן שאני מביאה לראיון, מכיוון שאני רוצה לשמוע זאת מהם.
I asked them: What would your family look like if it were an apple tree? And they could take a paper apple for everyone who, in their view, was a member of the family, write a name on it and hang it wherever they wanted. And I would ask questions. Most children started with a parent or a sibling. One started with "Boxer," the dead dog of his grandparents.
שאלתי אותם: איך היתה נראית המשפחה שלכם אם היא היתה עץ תפוחים? והם היו יכולים לקחת תפוח נייר עבור כל מי שבעיניהם, היה חלק מהמשפחה, לכתוב עליו שם ולתלות אותו היכן שהם רצו. ואז שאלתי שאלות. רוב הילדים התחילו עם הורה או אח/ות. אחד התחיל עם "בוקסר", הכלב המת של סבו וסבתו.
At this point, none of the children started mentioning the donor. So, I asked them about their birth story. I said, "Before you were born, it was just your mom and dad, or mom and mommy. Can you tell me how you came into the family?" And they explained. One said, "My parents did not have good seeds, but there are friendly men out there who have spare seeds. They bring them to the hospital, and they put them in a big jar. My mommy went there, and she took two from the jar, one for me and one for my sister. She put the seeds in her belly -- somehow -- and her belly grew really big, and there I was."
בשלב זה אף אחד מהילדים לא הזכיר את התורם. אז שאלתי אותם על סיפור הלידה שלהם. אמרתי, "לפני שנולדת, היו רק אמא ואבא שלך, או אמא ואימוש. האם תוכל לספר לי איך הגעת למשפחה?" והם הסבירו. אחת אמרה, "להורים שלי לא היו זרעים טובים, אבל יש גברים ידידותיים שיש להם עודף זרעים. הם מביאים אותם לבית החולים, והם שמים אותם בצנצנת גדולה. אמא שלי הלכה לשם, והיא לקחה שניים מהצנצנת. אחד בשבילי ואחד בשביל אחותי. היא שמה את הזרעים בבטן שלה -- איכשהו -- והבטן שלה גדלה מאוד, וככה הגעתי".
Hmm. So only when they started mentioning the donor, I asked questions about him, using their own words. I said, "If this would be an apple for the friendly man with the seeds, what would you do with it?" And one boy was thinking out loud, holding the apple. And he said, "I won't put this one up there with the others. He's not part of my family. But I will not put him on the ground. That's too cold and too hard. I think he should be in the trunk, because he made my family possible. If he would not have done this, that would really be sad because my family would not be here, and I would not be here."
המממ... אז רק כשהם התחילו להזכיר את התורם, שאלתי עליו שאלות, והשתמשתי במילים שלהם, אמרתי, "אם זה התפוח של הגבר הידידותי עם הזרעים, מה היית עושה איתו?" וילד אחד חשב בקול רם, תוך כדי שהוא מחזיק את התפוח. והוא אמר, "אני לא אשים אותו למעלה עם האחרים, הוא לא חלק מהמשפחה שלי. אבל אני לא אשים אותי על האדמה. זה יותר מדי קר וקשה. אני חושב שהוא צריך להיות בגזע, כי הוא איפשר את המשפחה שלי. אם הוא לא היה עושה זאת, זה היה ממש עצוב כי המשפחה שלי לא היתה פה, ואני לא הייתי פה."
So also, parents constructed family tales -- tales to tell their children. One couple explained their insemination by taking their children to a farm to watch a vet inseminate cows. And why not? It's their way of explaining; their do-it-yourself with family narratives. DIY. And we had another couple who made books -- a book for each child. They were really works of art containing their thoughts and feelings throughout the treatment. They even had the hospital parking tickets in there.
אז גם ההורים בנו סיפורים משפחתיים -- סיפורים לספר לילדים שלהם. זוג אחד הסביר את תרומת הזרע ע"י כך שלקחו את ילדיהם לחווה לצפות בוטרינר מזריע פרות. ולמה לא? זוהי הדרך שלהם להסביר זאת; ה"עשה זאת בעצמך" של סיפורים משפחתיים. עשה זאת בעצמך. והיה לנו זוג אחר שכתב ספרים -- ספר לכל ילד. הם היו ממש יצירות אמנות שהכילו את מחשבותיהם ורגשותיהם במהלך הטיפולים. הם אפילו הכילו את כרטיסי החניה בחניון בית החולים.
So it is DIY: finding ways, words and images to tell your family story to your child. And these stories were highly diverse, but they all had one thing in common: it was a tale of longing for a child and a quest for that child. It was about how special and how deeply loved their child was. And research so far shows that these children are doing fine. They do not have more problems than other kids.
אז זה "עשה זאת בעצמך": למצוא דרכים, מילים ודימויים כדי לספר את הסיפור המשפחתי שלך לילדך. והסיפורים הללו היו מגוונים להפליא, אבל היה להם דבר אחד משותף: זה היה סיפור של השתוקקות לילד ומסע למציאת הילד הזה. זה היה על כמה מיוחד ואהוב הילד שלהם היה. והמחקר עד עכשיו מראה שהילדים האלו בסדר גמור. אין להם יותר בעיות מילדים אחרים.
Yet, these parents also wanted to justify their decisions through the tales they tell. They hoped that their children would understand their reasons for making the family in this way. Underlying was a fear that their children might disapprove and would reject the non-genetic parent. And that fear is understandable, because we live in a very heteronormative and geneticized society -- a world that still believes that true families consist of one mom, one dad and their genetically related children.
אולם, ההורים האלו גם רצו להצדיק את ההחלטות שלהם, באמצעות הסיפורים שהם מספרים. הם קיוו שהילדים שלהם יבינו את הסיבות שלהם להקמת המשפחה בדרך הזאת. מתחת הכל היה הפחד שהילדים יסתייגו וידחו את ההורה הלא-גנטי. והפחד הזה הוא מובן, מפני שאנחנו חיים בחברה מאוד הטרונורמטיבית ומרוכזת תורשה -- בעולם שעדיין מאמין שמשפחות אמיתיות מורכבות מאם אחת, אב אחד והילדים הגנטיים שלהם.
Well. I want to tell you about a teenage boy. He was donor-conceived but not part of our study. One day, he had an argument with his father, and he yelled, "You're telling me what to do? You're not even my father!" That was exactly what the parents in our study feared. Now, the boy soon felt sorry, and they made up. But it is the reaction of his father that is most interesting.
ובכן. אני רוצה לספר לכם על נער בגיל העשרה. שנולד מתרומת זרע אבל לא היה חלק מהמחקר שלנו. יום אחד התעורר ויכוח בינו לבין אביו, והוא צעק, "אתה אומר לי מה לעשות? אתה אפילו לא אבא שלי!" זה היה בדיוק מה שההורים במחקר שלנו חששו מפניו. הילד התחרט במהרה על הריב והם השלימו. אבל היתה זאת תגובת אביו שהיתה כה מעניינת.
He said, "This outburst had nothing to do with the lack of a genetic link. It was about puberty -- being difficult. It's what they do at that age. It will pass."
הוא אמר, "ההתפרצות לא נגרמה בשל העדר קשר גנטי. היא היתה קשורה לגיל ההתבגרות -- שהוא תקופה קשה. זה מה שהם עושים בגיל הזה. זה יעבור."
What this man shows us is that when something goes wrong, we should not immediately think it is because the family is a little different. These things happen in all families. And every now and then, all parents may wonder: Am I a good enough parent? These parents, too. They, above all, wanted to do what's best for their child. But they also sometimes wondered: Am I a real parent? And their uncertainties were present long before they even were parents.
מה שהאיש הזה מראה לנו זה שכשמשהו משתבש, אנחנו לא צריכים לחשוב מיד שזה בגלל שהמשפחה קצת שונה. הדברים הללו קורים בכל המשפחות. ומדי פעם, כל הורה יכול לתהות: האם אני הורה מספיק טוב? כך גם ההורים הללו. הם, מעל לכל, רצו לעשות את הטוב ביותר עבור ילדם. אבל הם גם תהו לפעמים : האם אני הורה אמיתי? וחוסר הודאות שלהם היה קיים הרבה לפני שהם הפכו להורים.
At the start of treatment, when they first saw the counselor, they paid close attention to the counselor, because they wanted to do it right. Even 10 years later, they still remember the advice they were given.
בתחילת הטיפולים, כשהם פגשו לראשונה את היועץ, הם הקשיבו בקשב רב ליועץ, כי הם רצו לעשות את זה כמו שצריך. אפילו 10 שנים מאוחר יותר, הם עדיין זוכרים את העצות שקיבלו.
So when they thought about the counselor and the advice they were given, we discussed that. And we saw one lesbian couple who said, "When our son asks us, 'Do I have a dad?' we will say 'No, you do not have a dad.' But we will say nothing more, not unless he asks, because he might not be ready for that. The counselor said so."
אז כשהם חשבו על היועץ, ועל העצות שהם קיבלו, שוחחנו על כך. וראינו זוג לסביות אחד שאמר, "כשהבן שלנו ישאל אותנו, 'האם יש לי אבא?' אנחנו נאמר 'לא. אין לך אבא.' אבל לא נאמר יותר כלום, אלא אם כן הוא ישאל, כי יכול להיות שהוא לא מוכן לכך. זה מה שהיועץ אמר."
Well. I don't know; that's quite different from how we respond to children's questions. Like, "Milk -- is that made in a factory?" We will say, "No, it comes from cows," and we will talk about the farmer, and the way the milk ends up in the shop. We will not say, "No, milk is not made in a factory." So something strange happened here, and of course these children noticed that.
ובכן. אני לא יודעת; זה קצת שונה מהאופן בו אנחנו מגיבים לשאלות של ילדים. כמו, "חלב -- האם הוא מיוצר במפעל?" אנחנו נאמר "לא, הוא מגיע מן הפרה," ונדבר על החוואי, ועל הדרך שבה החלב מגיע לחנות. אנחנו לא נאמר, "לא, חלב לא מיוצר במפעל." אז משהו מוזר קרה פה, וכמובן שהילדים האלו שמו לב לכך.
One boy said, "I asked my parents loads of questions, but they acted really weird. So, you know, I have a friend at school, and she's made in the same way. When I have a question, I just go and ask her." Clever guy. Problem solved. But his parents did not notice, and it certainly was not what they had in mind, nor what the counselor had in mind when they were saying how important it is to be an open-communication family.
ילד אחד אמר, "שאלתי את ההורים שלי מלא שאלות, אבל הם התנהגו ממש מוזר. אז, את יודעת, יש לי חברה בבית הספר, ועשו אותה באותה דרך. כשיש לי שאלה אני פשוט שואל אותה." בחור פיקח. הבעיה נפתרה. אבל ההורים שלו לא שמו לב, וזה בודאי לא מה שחשבו שיקרה, ולא מה שהיועץ חשב שיקרה כשהם אמרו כמה חשוב שהם יהיו משפחה שמתקשרת בפתיחות.
And that's the strange thing about advice. When we offer people pills, we gather evidence first. We do tests, we do follow-up studies. We want to know, and rightly so, what this pill is doing and how it affects people's lives. And advice? It is not enough for advice, or for professionals to give advice that is theoretically sound, or well-meant. It should be advice that there is evidence for -- evidence that it actually improves patients' lives.
וזה הדבר המוזר בעצות. כשאנחנו מציעים לאנשים תרופות, אנחנו אוספים ראיות קודם לכן. אנחנו עורכים ניסויים. אנחנו מבצעים מחקרי המשך. אנחנו רוצים לדעת, בצדק, מה התרופה הזאת עושה. ואיך היא משפיעה על חיי האנשים. ועצות? אין זה מספיק לעצה, או למקצוענים שנותנים עצה, שהיא תהיה מבוססת באופן תאורטי, או תוצר של כוונה טובה. זאת צריכה להיות עצה שיש ראיות מאחוריה -- ראיות לכך שהיא באמת משפרת את חיי החולים.
So the philosopher in me would now like to offer you a paradox: I advise you to stop following advice. But, yes.
אז הפילוסופית שבי רוצה להציע לכם כעת פרדוקס: אני מייעצת לכם להפסיק להקשיב לעצות. אבל, כן.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
I will not end here with what went wrong; I would not be doing justice to the warmth we found in those families. Remember the books and the trip to the farmer? When parents do things that work for them, they do brilliant things. What I want you to remember as members of families, in no matter what form or shape, is that what families need are warm relationships. And we do not need to be professionals to create those. Most of us do just fine, although it may be hard work, and from time to time, we can do with some advice.
אני לא אסיים עם מה שהשתבש; לא אעשה צדק לחום שמצאנו במשפחות האלו. זוכרים את הספרים והטיול לחוואי? כשהורים עושים דברים שעובדים עבורם, הם עושים דברים מבריקים. מה שאני רוצה שתזכרו, כבני משפחות, לא משנה באיזה אופן וצורה, הוא שמה שמשפחות צריכות זה יחסים חמים. ואנחנו לא צריכים להיות מקצוענים כדי ליצור כאלו יחסים. רובנו מסתדרים ממש טוב, למרות שזאת יכולה להיות עבודה קשה, ומדי פעם אנחנו זקוקים לעצה.
In that case, bear in mind three things. Work with advice that works for your family. Remember -- you're the expert, because you live your family life. And finally, believe in your abilities and your creativity, because you can do it yourself.
במקרים כאלו, זכרו שלושה דברים. תעבדו עם עצות שעובדות בשביל המשפחה שלכם. זכרו -- אתם המומחים, כי אתם חיים את חיי המשפחה שלכם. ולבסוף, האמינו ביכולות שלכם וביצירתיות שלכם, מפני שאתם יכולים לעשות זאת בעצמכם.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)