Ειναι τιμή μου να βρίσκομαι εδώ, και είναι τιμή μου να μιλήσω για αυτό το θέμα, το οποίο πιστεύω είναι μείζονος σημασίας. Έχουμε μιλήσει πολύ για τις τρομακτικές συνέπειες του πλαστικού για τον πλανήτη και τα άλλα είδη, αλλά το πλαστικό κάνει ζημιά και στους ανθρώπους, ειδικά τους φτωχούς ανθρώπους. Tόσο στην παραγωγή του πλαστικού, όσο και στη χρήση και τη διάθεση του πλαστικού οι άνθρωπου που βρίσκονται δίπλα στα κέντρα της ρύπανσης είναι φτωχοί άνθρωποι. Ολοι ενοχλήθηκαν πολύ με την πετρελαιοκηλίδα της BP και πολύ καλά έκαναν. Οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν "Ω, Θεέ μου. Είναι τρομερό, αυτό το πετρέλεαιο. Είναι μέσα στο νερό. Θα καταστρέψει όλα τα ζωντανά συστήματα εκεί. Οι άνθωρποι θα πληγούν. Είναι τρομερό πράγμα αυτό, το οτι το πετρέλαιο θα πλήξει τους ανθρώπους στον Κόλπο."
I am honored to be here, and I'm honored to talk about this topic, which I think is of grave importance. We've been talking a lot about the horrific impacts of plastic on the planet and on other species, but plastic hurts people, too -- especially poor people. And both in the production of plastic, the use of plastic and the disposal of plastic, the people who have the bull's-eye on their foreheads are poor people. People got very upset when the BP oil spill happened, for very good reason. People thought, "Oh, my God. This is terrible, this oil -- it's in the water. It's going to destroy the living systems there. People are going to be hurt. This is a terrible thing, this oil is going to hurt the people in the Gulf."
Αυτό που δεν σκέφτονται οι άνθρωποι είναι τι θα γινόταν αν το πετρέλαιο αυτό έφτανε με ασφάλεια στην ακτή. Τι θα γινόταν αν το πετρέλαιο έφτανε πραγματικά εκεί που προσπαθούσε να πάει; Όχι μόνο θα καιγόταν σε μηχανές και θα συντελούσε στην υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά υπάρχει και ενα μέρος που λέγεται "ο δρόμος του καρκίνου", και ο λόγος που λέγεται "ο δρόμος του καρκίνου" είναι γιατί η πετροχημική βιομηχανία παίρνει το πετρέλαιο και το μετατρέπει σε πλαστικό και, κατα τη διαδικασία αυτή, σκοτώνει ανθρώπους. Μειώνει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων που ζουν εκεί στον Κόλπο. Οπότε, το πετρέλαιο και τα πετροχημικά δεν είναι πρόβλημα μόνο όταν υπάρχει πετρελαιοκηλίδα είναι πρόβλημα και όταν δεν υπάρχει. Και αυτό που συχνά δεν εκτιμούμε είναι το τίμημα που πληρώνουν οι φτωχοί άνθρωποι για να έχουμε εμείς αυτά τα προιόντα μίας χρήσης.
What people don't think about is: What if the oil had made it safely to shore? What if the oil actually got where it was trying to go? Not only would it have been burned in engines and added to global warming, but there's a place called "Cancer Alley," and the reason it's called "Cancer Alley" is because the petrochemical industry takes that oil and turns it into plastic and in the process, kills people. It shortens the lives of the people who live there in the Gulf. So oil and petrochemicals are not just a problem when there's a spill; they're a problem when there's not. And what we don't often appreciate is the price that poor people pay for us to have these disposable products.
Ένα ακόμα πράγμα που συχνά δεν εκτιμούμε είναι ότι οι φτωχοί άνθρωποι δεν υποφέρουν μόνο στο σημείο παραγωγής. Φτωχοί άνθρωποι υποφέρουν επίσης στο σημείο της χρήσης. Όσοι από εμάς βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος, έχουμε κάτι που λέγεται επιλογή. Ο λόγος για τον οποίο θέλεις να δουλέψεις σκληρά και να έχεις μία δουλειά και να μην είσαι φτωχός και χρεωκοπημένος είναι για να μπορείς να έχεις επιλογές, οικονομικές επιλογές. Έχουμε πραγματικά την δυνατότητα να επιλέγουμε να μην χρησιμοποιούμε προιόντα που έχουν επικίνδυνα, δηλητηριώδη πλαστικά μέσα τους. Άλλοι άνθρωποι που είναι φτωχοί δεν έχουν αυτές τις επιλογές. Συνεπώς οι άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα ειναι συχνά αυτοί που αγοράζουν τα προιόντα που περιέχουν αυτά τα δηλητηριώδη χημικά μέσα τους και τα οποία χρησιμοποιούν τα παιδιά τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν να καταναλώνουν ένα δυσανάλογο ποσό από αυτό το δηλητηριώδες πλαστικό και να το χρησιμοποιούν. Και λένε οι άνθρωποι, "Ε, θα έπρεπε απλά να αγοράζουν ένα άλλο προιόν" Μα το πρόβλημα με το να είσαι φτωχός είναι ότι δεν έχεις αυτές τις επιλογές. Συχνά αναγκάζεσαι να αγοράζεις τα φτηνότερα προιόντα. Τα φτηνότερα προιόντα είναι συνήθως αυτά που είναι και τα πιο επικίνδυνα.
The other thing we often don't appreciate is, it's not just at the point of production that poor people suffer. Poor people also suffer at the point of use. Those of us who earn a certain income level, we have something called choice. The reason why you want to work hard and have a job and not be poor and broke is so you can have choices, economic choices. We actually get a chance to choose not to use products that have dangerous, poisonous plastic in them. Other people who are poor don't have those choices. So low-income people often are the ones who are buying the products that have those dangerous chemicals in them that their children are using. Those are the people who wind up ingesting a disproportionate amount of this poisonous plastic in using it. And people say, "Well, they should just buy a different product." Well, the problem with being poor is you don't have those choices. You often have to buy the cheapest products. The cheapest products are often the most dangerous.
Και σαν να μην ήταν αρκετά κακό αυτό, σαν να μη έφτανε η παραγωγή του πλαστικού που προκαλεί καρκίνο στους ανθρώπους σε μέρη όπως "ο δρόμος του καρκίνου" και που μειώνει τη διάρκεια ζωής και πληγώνει φτωχά παιδιά με τη χρήση του, ακόμα και κατά την διάθεση, και πάλι, είναι οι φτωχοί άνθρωποι που φέρουν το βάρος. Συχνά, σκεφτόμαστε ότι κάνουμε ένα καλό πράγμα. Είσαι στο γραφείο σου, και πίνεις νερό απο το πλαστικό σου μπουκάλι, η ότιδήποτε είναι αυτό, και σκέφτεσαι μέσα σου, "Ε, θα το πετάξω τώρα αυτό. Όχι, θα κάνω το σωστό. Θα το βάλω στον κάδο ανακύκλωσης." Σκέφτεσαι, "Το έβαλα στον κάδο ανακύκλωσης." Και μετά θα κοιτάς τους συναδέλφους σου και θα λες, "Κρετίνε εσύ Εσύ πέταξες το δικό σου στον κάδο για τα σκουπίδια." Και το χρησιμοποιούμε αυτό σαν ένα γαργαλητό ηθικής Και νιώθουμε τόσο καλά με τους εαυτούς μας. Ίσως θα συγχωρέσω τον εαυτό μου. Όχι εσείς, αλλα εγώ νιώθω έτσι.
And if that weren't bad enough -- if it wasn't just the production of plastic that's giving people cancer in places like Cancer Alley, and shortening lives and hurting poor kids at the point of use -- at the point of disposal, once again, it's poor people who bear the burden. Often, we think we're doing a good thing: You're in your office, drinking your bottled water or whatever it is, and you think to yourself, "I'm going to throw this away. No -- I'm going to be virtuous. I'm going to put it in the blue bin." You think, "I put mine in the blue bin." And then you look at your colleague and say, "Why, you cretin! You put yours in the white bin." And we use that as a moral tickle. We feel so good about ourselves. If we -- well, OK, I'm just ... me. Not you, but I feel this way often.
Και έτσι έχουμε αυτές τις στιγμές ηθικής που μας κάνουν να νιώθουμε καλά.
(Laughter) And so we kind of have this moral feel-good moment.
Αλλά αν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε αυτό το μικρό μπουκάλι στο ταξίδι του, θα τρομάζαμε να ανακαλύψουμε ότι, πολύ συχνά, αυτό το μπουκάλι θα μπεί σε μία βάρκα. Θα περάσει όλο τον ωκεανό με κάποιο κόστος. Και θα καταλήξει σε ένα απο τα αναπτυσσόμενα κράτη -- συνήθως την Κίνα. Νομίζω στο μυαλό μας φανταζόμαστε κάποιον ο οποίος θα πάρει αυτό το μικρό μπουκάλι, και θα πει, "Ω, μικρό μπουκάλι. Είμαστε τόσο χαρούμενοι που σε βλέπουμε μικρό μπουκάλι." (Γέλια) "¨Εκανες τόσο καλά τη δουλειά σου." Θα του κάνει ένα μικρό μασάζ, ένα μικρό μετάλειο για μπουκάλια. Και θα του πει, "Τι θα ήθελες να κάνεις τώρα;" Το μικρό μπουκάλι θα πεί, "Εεε, δε ξέρω." Αλλά δεν ειναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
But if we were to be able to follow that little bottle on its journey, we would be shocked to discover that, all too often, that bottle is going to be put on a boat, it's going to go all the way across the ocean at some expense, and it's going to wind up in a developing country, often China. I think in our minds, we imagine somebody's going to take the little bottle and say, "Oh, little bottle! We're so happy to see you, little bottle." (Laughter) "You've served so well." (Laughter) He's given a little bottle massage, a little bottle medal. And they say, "What would you like to do next?" The little bottle says, "I just don't know ..." (Laughter)
Αυτό το μπουκάλι καταλήγει να καίγεται. Η ανακύκλωση του πλαστικού σε πολλά αναπτυσόμενα κράτη σημαίνει αποτέφρωση του πλαστικού, κάψιμο του πλαστικού, το οποίο απελευθερώνει απίστευτα τοξικά χημικά και, για μία ακόμα φορά, σκοτώνει ανθρώπους. Και έτσι είναι οι φτωχοί άνθρωποι αυτοί που φτιάχνουν αυτά τα προιόντα στα κέντρα της πετροχημικής βιομηχανίας όπως "τον δρόμο του καρκίνου" οι φτωχοί άνθρωποι που καταναλώνουν αυτά τα προιόντα σε δυσανάλογο ποσοστό και μετά οι φτωχοί άνθρωποι, που ακόμα και στο τέλευταίο στάδιο της ανακύκλωσης τους μειώνεται το προσδόκιμο ζωής, όλοι αυτοί πληγώνονται σε τεράστιο βαθμό από αυτό τον εθισμό που έχουμε στα αντικείμενα μίας χρήσης.
But that's not actually what happens. You know? That bottle winds up getting burned. The recycling of plastic in many developing countries means the incineration of the plastic, the burning of the plastic, which releases incredible toxic chemicals and, once again, kills people. And so, poor people who are making these products in petrochemical centers like Cancer Alley, poor people who are consuming these products disproportionately, and then poor people who, even at the tail end of the recycling, are having their lives shortened. They're all being harmed -- greatly -- by this addiction that we have to disposability. Now, you think to yourself -- I know how you are --
Και τώρα σκέφτεστε -- επειδή σας ξέρω -- σκέφτεστε, "Αυτό είναι φυσικά τρομερό για αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους. Είναι απλά απαίσιο, αχ αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι. Ελπίζω κάποιος να κάνει κάτι να τους βοηθήσει." Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι -- είναι, να, εδώ είμαστε στο Λος Άντζελες. Δουλέψαμε πολύ σκληρά για να επιτύχουμε τη μείωση του νέφους που πετύχαμε εδώ στο Λος Άντζελες. Αλλα μάντεψτε τι Επειδή υπάρχει τόση πολυ ρυπογόνα παραγωγή στην Ασία αυτή τη στιγμή, επειδή οι περιβαλλοντικοί νόμοι δεν προστατεύουν τους ανθρώπους στην Ασία αυτή τη στιγμή, σχεδόν ότι κερδίσαμε σε καθαρό αέρα και σε μείωση τοξικών αερίων που καταφέραμε εδώ στην Καλιφόρνια έχει αναιρεθεί από τον βρώμικο αέρα που έρχεται από την Ασία. Συνεπώς όλοι μας δεχόμαστε το χτύπημα. Όλοι επηρεαζόματε. Οι φτωχοί μόνο είναι που λαμβάνουν το πρώτο και το χειρότερο χτύπημα. Αλλά η ρυπογόνα παραγωγή, το κάψιμο των τοξινών, η απουσία περιβαλλοντικών όρων στην Ασία δημιουργεί πραγματικά τόση πολύ αέρια ρύπανση που έρχεται πέρα από τον ωκεανό και διαγράφει ότι κερίσαμε εδώ στην Καλιφόρνια. Είμαστε πίσω εκεί που είμασταν το 1970. Και είμαστε λοιπόν σε έναν πλανήτη, και πρέπει να μπορούμε να φτάσουμε στη ρίζα αυτών των προβλημάτων.
you say, "That sure is terrible for those poor people. It's just awful. Those poor people. I hope someone does something to help them." But what we don't understand is -- here we are in Los Angeles. We worked very hard to get the smog reduction happening here in Los Angeles. But guess what? Because they're doing so much dirty production in Asia now, because the environmental laws don't protect the people in Asia now, almost all of the clean air gains and the toxic air gains that we've achieved here in California have been wiped out by dirty air coming over from Asia. So we all are being hit. We all are being impacted. It's just that the poor people get it first and worst. But the dirty production, the burning of toxins, the lack of environmental standards in Asia, is actually creating so much dirty air pollution, it's coming across the ocean, and has erased our gains here in California. We're back where we were in the 1970s. And so we're on one planet,
Λοιπόν η ρίζα αυτού του προβλήματος, κατά την άποψή μου, είναι η ιδέα της διαθεσιμότητας αυτή καθεαυτή. Βλέπετε, αν καταλάβεις τον σύνδεσμο μεταξύ του τι κάνουμε για να δηλητηριάσουμε και να ρυπάνουμε τον πλανήτη και τι κάνουμε στους φτωχούς ανθρώπους, καταλήγεις σε ένα πολύ ανησυχητικό, αλλα και πολύ χρήσιμο συμπέρασμα: Για να πετάξουμε τον πλανήτη στα σκουπίδια, πρέπει να πετάξεις στα σκουπίδια τους ανθρώπους. Αλλά αν δημιουργήσουμε έναν κόσμο οπου δεν πετάμε ανθρώπους στα σκουπίδια, δεν μπορούμε να πετάξουμε ούτε τον πλανήτη. Οπότε τώρα βρισκόμαστε στο σημείο που συμπίπτουν οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογίας, και τελικά μπορούμε τώρα να δούμε ότι είναι πραγματικά, εν τέλει, μία ιδέα. Και είναι η ιδέα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι μίας χρήσης. Δεν έχουμε πόρους μίας χρήσης. Δεν έχουμε ζωντανά είδη μίας χρήσης. Και δεν έχουμε ανθρώπους μίας χρήσης. Δεν έχουμε εναν πλανήτη μίας χρήσης, και δεν έχουμε παιδιά μίας χρήσης -- ειναι όλα πολύτιμα.
and we have to be able to get to the root of these problems. The root of this problem, in my view, is the idea of disposability itself. You see, if you understand the link between what we're doing to poison and pollute the planet and what we're doing to poor people, you arrive at a very troubling but also very helpful insight: In order to trash the planet, you have to trash people. But if you create a world where you don't trash people, you can't trash the planet. So now we are at a moment where the coming together of social justice as an idea and ecology as an idea, we finally can now see that they are really, at the end of the day, one idea. And it's the idea that we don't have disposable anything. We don't have disposable resources. We don't have disposable species. And we don't have disposable people, either. We don't have a throwaway planet, and we don't have throwaway children -- it's all precious.
Και όσο όλοι ξεκινάμε να επιστρέφουμε σε αυτή τη βασική κατανόηση, καινούριες ευκαιρίες για δράση ξεκινούν να αναδύονται. Η βιομίμιση, που είναι μία αναδυόμενη επιστήμη, καταλήγει να είναι μία πολύ σημαντική ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης. Για αυτούς που μαθαίνουν για πρώτη φορά για αυτά τα πράγματα, η βιομίμηση σημαίνει το να σεβόμαστε την σοφία όλων των ειδών. Η δημοκρατία παρεπιπτόντως σημαίνει να σεβόμαστε την σοφία όλων των ανθρώπων -- και θα καταλήξω σε αυτό. Αλλά η βιομίμιση σημαίνει να σεβόμαστε την σοφία όλων των ειδών. Προκύπτει ότι είμαστε ένα πολύ έξυπνο είδος. Αυτός ο μεγάλος εγκέφαλος, ή κάτι τελοσπάντων, μας κάνει να είμαστε πολύ περήφανοι για τους εαυτούς μας. Αλλά αν θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σκληρό, λέμε, "Α ξέρω, θα φτιάξω μία πολύ σκληρή ουσία. Ξέρω, θα βρώ κλίβανους και φούρνους και θα εξορύξω πράγματα από το έδαφος και θα τα ζεστάνω και θα δηλητηριάσω και θα ρυπάνω, αλλα θα το δημιουργήσω αυτό το σκληρό πράγμα. Είμαι τόσο έξυπνος." Και κοιτάς πίσω σου, και υπάρχει μία καταστροφή παντού γύρω σου. Αλλά μάντεψε. Είσαι τόσο έξυπνος, Αλλά δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο μία αχιβάδα.
And as we all begin to come back to that basic understanding, new opportunities for action begin to emerge. Biomimicry, which is an emerging science, winds up being a very important social justice idea. People who are just learning about this stuff: biomimicry means respecting the wisdom of all species. Democracy, by the way, means respecting the wisdom of all people -- we'll get to that. But biomimicry means respecting the wisdom of all species. It turns out we're a pretty clever species. We have this big cortex, we're pretty proud of ourselves. But if we want to make something hard, we say, "I know! I'm going to make a hard substance. I know! I'm going to get vacuums and furnaces and drag stuff out of the ground and get things hot and poison and pollute ... But I got this hard thing!" (Laughter) "I'm so clever!" And you look behind you, and there's destruction all around you. But guess what? You're so clever, but you're not as clever as a clam.
Το κέλυφος μίας αχιβάδας είναι σκληρό. Δεν υπάρχουν ούτε κλίβανοι, ούτε μεγάλοι φούρνοι, δεν υπάρχει δηλητήριο, δεν υπάρχει ρύπανση. Προκύπτει λοιπόν ότι άλλα είδη έχουν βρεί τη λύση πολύ καιρό πριν στο πως να δημιουργούν πολλά από τα πράγματα που χρειαζόματε χρησιμοποιώντας βιολογικές διαδικασίες που η φύση ξέρει να χρησιμοποιεί καλά. Λοιπόν αυτή η ιδέα της βιομίμισης, που οι επιστήμονές μας τελικά συνειδητοποιούν ότι έχουμε τόσα να μάθουμε από τα άλλα είδη -- Δεν εννοώ το να πάρουμε ένα ποντίκι και να το καρφώνουμε με πράγματα. Δεν εννοώ να καταχραζόματε τα μικρά είδη -- εννοώ πραγματικά να τα σεβόμαστε, να σεβόμαστε αυτά που έχουν επιτύχει. Αυτό ονομάζεται βιομίμηση, και αυτό ανοίγει την πόρτα σε μηδενική παραγωγή αποβλήτων μηδενική παραγωγή ρύπανσης -- έτσι ώστε θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε μία ζωή υψηλής ποιότητας, υψηλό βιοτικό επίπεδο χωρίς να καταστρέφουμε τον πλανήτη.
A clamshell is hard. There's no vacuums. There's no big furnaces. There's no poison. There's no pollution. It turns out that other species figured out a long time ago how to create many of the things we need using biological processes that nature knows how to use well. That insight of biomimicry, of our scientists finally realizing that we have as much to learn from other species -- I don't mean taking a mouse and sticking it with stuff. I don't mean looking at it from that way, abusing the little species. I mean actually respecting them, respecting what they've achieved. That's called biomimicry, and that opens the door to zero waste production; zero pollution production; that we could actually enjoy a high quality of life, a high standard of living, without trashing the planet.
Λοιπόν αυτή η ιδέα της βιομίμησης, του να σεβόμαστε την σοφία όλων των ειδών, σε συνδυασμό με την ιδέα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, του να σεβόμαστε την σοφία και την αξία όλων των ανθρώπων, θα μας έδινε μία διαφορειτκή κοινωνία. Θα είχαμε μία διαφορετική οικονομία Θα είχαμε μία πράσινη κοινωνία για την οποία ο Δρ. Κινγκ θα ήταν περήφανος. Αυτός θα έπρεπε να ήταν ο στόχος. Και ο τρόπος να φτάσουμε εκεί είναι πρώτα όλοι να αναγνωρίσουμε ότι η ιδέα της διαθεσιμότητας, δεν πληγώνει μόνο τα είδη αυτά για τα οποία μιλήσαμε, αλλά διαβρώνει ακόμα και την ίδια μας την κοινωνία.
Well, that idea of biomimicry, respecting the wisdom of all species, combined with the idea of democracy and social justice, respecting the wisdom and the worth of all people, would give us a different society. We would have a different economy. We would have a green society that Dr. King would be proud of. That should be the goal. And the way that we get there is to first of all recognize that the idea of disposability not only hurts the species we've talked about, but it even corrupts our own society.
Είμαστε τόσο περήφανοι που ζούμε εδώ στην Καλιφόρνια Μόλις είχαμε αυτές τις εκλογές και όλοι λένε, "Ε λοιπόν, όχι στη δική μας πολιτεία. Δεν ξέρω τι κάνουν αυτές οι άλλες πολιτείες" (Γέλια) Απλά τόσο περήφανοι. Και, ναι, είμαι και εγώ περήφανος. Αλλά η Καλιφόρνια, παρόλο που είμαστε μπροστά σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο οσο αφορά κάποιους από τους "πράσινους" δείκτες, είμαστε επίσης, δυστυχώς, μπροστά και σε κάποιους από τους "σωφρονιστικούς" δείκτες. Η Καλιφόρνια έχει ένα από τους υψηλότερους ρυθμούς φυλάκισης από όλες τις 50 πολιτείες. Εχουμε μία ηθική πρόκληση αυτή τη στιγμή. Είμαστε παθιασμένοι να σώσουμε μερικά από τα νεκρά υλικά από μία χωματερή, αλλά όχι τόσο παθιασμένοι μερικές φορές να σώσουμε ζωντανές υπάρξεις, ζωντανούς ανθρώπους. Και θα έλεγα ότι ζούμε σε μία χώρα -- που αποτελεί το πέντε τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγει το 25 τοις εκατό των αερίων θερμοκηπίου αλλα και το 25 τοις εκατό των φυλακισμένων του κόσμου. Ένας στους τέσσερις φυλακισμένους οπουδήποτε στον κόσμο βρίσκεται εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπότε αυτό συμφωνεί με αυτή την ιδέα ότι η διαθεσιμότητα είναι κάτι στο οποίο πιστεύουμε.
We're so proud to live here in California. We just had this vote, and everybody's like, "Well -- not in our state!" (Laughter) I don't know what those other states were doing, but ..." (Laughter) Just so proud. And, yeah, I'm proud, too. But ... California, though we lead the world in some of the green stuff, we also, unfortunately, lead the world in some of the gulag stuff. California has one of the highest incarceration rates of all the 50 states. We have a moral challenge in this movement. We are passionate about rescuing some dead materials from the landfill, but sometimes not as passionate about rescuing living beings, living people. And I would say that we live in a country -- five percent of the world's population, 25 percent of the greenhouse gases, but also 25 percent of the world's prisoners. One of every four people locked up anywhere in the world is locked up right here in the United States. So that is consistent with this idea that disposability is something we believe in.
Και παρόλα αυτά, σαν κίνηση, που πρέπει να διευρύνει τους υποστηρικτές της, που πρέπει να μεγαλώσει, που πρέπει να φτάσει πέρα από την φυσική ζώνη άνεσης μας, μία από τις προκλήσεις για την επιτυχία της κίνησης αυτής, του να ξεφορτωθούμε πράγματα όπως το πλαστικό και να βοηθήσουμε την αλλαγή της οικονομίας, είναι ότι οι άνθρωποι κοιτάζουν την κίνηση μας με καχυποψία. Και ρωτάνε μία ερώτηση, και η ερώτηση είναι: Πώς μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να είναι τόσο παθιασμένοι; Ένας φτωχός άνθρωπος, ένα άτομο χαμηλού εισοδήματος, κάποιος στο "δρόμο του καρκίνου" κάποιος που ζει στο Watts, κάποιος που ζει στο Χάρλεμ, κάποιος σε έναν Ινδιάνικο καταβλυσμό, μπορεί να πει μέσα του, και θα έχει δίκιο, "Πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ειναι τόσο παθιασμένοι για το να βεβαιώσουν ότι ένα πλαστικό μπουκάλι έχει μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, ή ένα αλουμινένιο κουτάκι έχει μία δεύτερη ευκαιρία και πάλι, όταν το παιδί μου έχει μπλεξίματα και πάει φυλακή, δεν έχει δεύτερη ευκαιρία;" Πως μπορεί αυτή η κίνηση να είναι τόσο παθιασμένη για το να μην έχουμε πράγματα μίας χρήσης, νεκρά υλικά μίας χρήσης, και παρόλα αυτά να αποδέχεται ζωές μίας χρήσης και κοινότητες μίας χρήσης όπως τον "δρόμο του καρκίνου;" Οπότε τώρα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε πραγματικά περήφανοι για την κίνηση αυτή. Όταν ασχολούμαστε με θέματα σαν και αυτό, μας δίνει μία επιπλέον ευθύνη να προσπαθήσουμε και για άλλες κινήσεις και να γίνουμε πιο ανοιχτοί και να μεγαλώσουμε. Και μπορούμε τελικά να βγούμε από αυτό το τρελό δίλημα στο οποίο βρισκόματε.
And yet, as a movement that has to broaden its constituency, that has to grow, that has to reach out beyond our natural comfort zone, one of the challenges to the success of this movement, of getting rid of things like plastic and helping the economy shift, is people look at our movement with some suspicion. And they ask a question, and the question is: How can these people be so passionate? A poor person, a low-income person, somebody in Cancer Alley, somebody in Watts, somebody in Harlem, somebody on an Indian reservation, might say to themselves -- and rightfully so -- "How can these people be so passionate about making sure that a plastic bottle has a second chance in life, or an aluminum can has a second chance, and yet, when my child gets in trouble and goes to prison, he doesn't get a second chance?" "How can this movement be so passionate about saying we don't have throwaway stuff, no throwaway dead materials, and yet accept throwaway lives and throwaway communities like Cancer Alley?" And so, we now get a chance to be truly proud of this movement. When we take on topics like this, it gives us that extra call to reach out to other movements and to become more inclusive and to grow, and we can finally get out of this crazy dilemma that we've been in.
Οι περισσότεροι απο εσάς είστε καλοί, καλόκαρδοι ανθρωποι. όταν ήσασταν μικροί, σας ενδιέφερε όλος ο κόσμος και κάποια στιγμή κάποιος είπε ότι έπρεπε να διαλέξετε ένα θέμα, και έπρεπε να επικεντρώσετε την αγάπη σας σε ένα μόνο θέμα. Δεν γίνεται να αγαπάει κανείς όλο τον κόσμο -- πρέπει να προσπαθήσεις για τα δέντρα, ή πρεπει να προσπαθήσεις για την μετανάστευση. Πρεπει να το συρρικνώσεις σε ένα θέμα. Και στην πραγματικότητα, βασικά σας είπαν, "Θα αγκαλιάσεις ένα δέντρο, ή θα αγκαλιάσεις ένα παιδί; Διάλεξε. Θα αγκαλιάσεις ένα δέντρο, ή θα αγκαλιάσεις ένα παιδί; Διάλεξε." Λοιπόν, όταν ξεκινάς να δουλεύεις πάνω σε θέματα όπως το πλαστικό, συνειδητοποιείς ότι το όλο πράγμα ειναι συνδεδεμένο, και ευτυχώς οι περισσότεροι απο εμάς έχουμε την ευτυχία να έχουμε δύο χέρια. Μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τα δύο.
Most of you are good, softhearted people. When you were younger, you cared about the whole world, and at some point, somebody said you had to pick an issue, you had to boil your love down to an issue. "Can't love the whole world -- you've got to work on trees or you've got to work on immigration. You've got to shrink it down and be about one issue." And really, they fundamentally told you, "Are you going to hug a tree? Or are you going to hug a child? Pick. Are you going to hug a tree? Or are you going to hug a child? Pick." Well, when you start working on issues like plastic, you realize the whole thing is connected. And luckily, most of us are blessed to have two arms -- we can hug both.
Σας ευχαριστω πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)