In the middle of my Ph.D., I was hopelessly stuck. Every research direction that I tried led to a dead end. It seemed like my basic assumptions just stopped working. I felt like a pilot flying through the mist, and I lost all sense of direction. I stopped shaving. I couldn't get out of bed in the morning. I felt unworthy of stepping across the gates of the university, because I wasn't like Einstein or Newton or any other scientist whose results I had learned about, because in science, we just learn about the results, not the process. And so obviously, I couldn't be a scientist.
באמצע הדוקטורט שלי, נתקעתי, ללא מוצא. כל כיוון מחקר שניסיתי הוביל למבוי סתום. נראה היה שהנחות היסוד שלי פשוט לא עובדות יותר. הרגשתי כמו טייס שטס בערפל, ואיבדתי כל חוש כיוון. הפסקתי להתגלח. לא יכולתי לקום בבוקר. הרגשתי שאני לא ראוי לעבור בשערי האוניברסיטה. כי איפה אני ואיפה איינשטיין או ניוטון, או כל מדען אחר שעל הישגיו למדתי. אחרי הכל, במדע, לומדים רק על התוצאות - לא על התהליך שהוביל אליהן. היה לי ברור, לכן, שאני לא יכול להיות מדען.
But I had enough support and I made it through and discovered something new about nature. This is an amazing feeling of calmness, being the only person in the world who knows a new law of nature. And I started the second project in my Ph.D, and it happened again. I got stuck and I made it through. And I started thinking, maybe there's a pattern here. I asked the other graduate students, and they said, "Yeah, that's exactly what happened to us, except nobody told us about it." We'd all studied science as if it's a series of logical steps between question and answer, but doing research is nothing like that.
למזלי, זכיתי לתמיכה ולעידוד והצלחתי להתגבר על המשבר, ובדרך, גיליתי משהו חדש על הטבע. זו תחושת שלווה מדהימה, התחושה שאתה האדם היחיד בעולם שמכיר חוק טבע חדש. התחלתי מחקר שני כדוקטורנט, ושוב זה קרה. שוב נתקעתי, וגם הפעם הצלחתי להתגבר על המשבר. וזה עורר אותי לחשוב שאולי מדובר כאן בדפוס קבוע. שאלתי את עמיתי הדוקטורנטים, והם כולם אמרו, "כן, זה בדיוק מה שקרה לנו, רק שאף אחד לא הכין אותנו לזה." כולנו למדנו מדעים כאילו מדובר בסדרה של צעדים לוגיים שמובילים ישירות משאלה לתשובה, אך המחקר המדעי מתנהל בצורה שונה לגמרי.
At the same time, I was also studying to be an improvisation theater actor. So physics by day, and by night, laughing, jumping, singing, playing my guitar. Improvisation theater, just like science, goes into the unknown, because you have to make a scene onstage without a director, without a script, without having any idea what you'll portray or what the other characters will do. But unlike science, in improvisation theater, they tell you from day one what's going to happen to you when you get onstage. You're going to fail miserably. You're going to get stuck. And we would practice staying creative inside that stuck place. For example, we had an exercise where we all stood in a circle, and each person had to do the world's worst tap dance, and everybody else applauded and cheered you on, supporting you onstage.
באותו זמן, למדתי גם משחק, בסדנת תיאטרון אלתור. וכך, את היום הקדשתי למחקר בפיזיקה, ובלילה ביליתי בכיף, בצחוק, בריקודים ובשירה, ובנגינה על הגיטרה שלי. תיאטרון אלתור, בדיוק כמו המדע, חותר לעבר הלא נודע. עליך לבנות את הסצנה על הבמה, תוך כדי משחק, ללא במאי, וללא תסריט, בלי שיהיה לך שמץ של מושג איזו דמות תגלם, או מה הדמויות האחרות בהצגה יעשו. אך, בניגוד למה שקורה במדע, בתיאטרון אלתור אומרים לך כבר מהיום הראשון מה יקרה לך ברגע שתעלה על הבמה. אתה הולך להיכשל, כישלון חרוץ. אתה הולך להיתקע. בסדנה למדנו איך להישאר יצירתיים, גם במצב הזה של אין מוצא. לדוגמה, היה לנו תרגיל שבו כולנו עמדנו במעגל, וכל אחד בתורו היה אמור לרקוד סטפס, בצורה מגוחכת במיוחד, כאשר כל האחרים מוחאים כפיים, מריעים לו, ומעודדים אותו על הבמה.
When I became a professor and had to guide my own students through their research projects, I realized again, I don't know what to do. I'd studied thousands of hours of physics, biology, chemistry, but not one hour, not one concept on how to mentor, how to guide someone to go together into the unknown, about motivation.
כאשר הפכתי לפרופסור והיה עלי להנחות את הסטודנטים שלי בעבודות המחקר שלהם, נוכחתי לדעת שוב שאני לא יודע מה עלי לעשות. למדתי אלפי שעות של פיזיקה, ביולוגיה, וכימיה, אבל אף לא שעה אחת, ואף לא דיון אקדמי אחד הוקדשו לשאלה איך להנחות ואיך להדריך אחרים ולהתקדם יחד אתם במסע לעבר הלא נודע, ואיך לעודד אותם להתמיד במסע.
So I turned to improvisation theater, and I told my students from day one what's going to happen when you start research, and this has to do with our mental schema of what research will be like. Because you see, whenever people do anything, for example if I want to touch this blackboard, my brain first builds up a schema, a prediction of exactly what my muscles will do before I even start moving my hand, and if I get blocked, if my schema doesn't match reality, that causes extra stress called cognitive dissonance. That's why your schemas had better match reality. But if you believe the way science is taught, and if you believe textbooks, you're liable to have the following schema of research. If A is the question, and B is the answer, then research is a direct path. The problem is that if an experiment doesn't work, or a student gets depressed, it's perceived as something utterly wrong and causes tremendous stress. And that's why I teach my students a more realistic schema. Here's an example where things don't match your schema. (Laughter) (Applause)
וכאן בא לעזרתי תיאטרון האלתור. כבר מהיום הראשון אמרתי לסטודנטים שלי מה יקרה כאשר יתחילו במחקר, וזה קשור לסכמה המנטלית שלנו לגבי המחקר ומה שעתיד לקרות במהלכו. ואם תחשבו על זה, כאשר אנחנו מבצעים פעולה כלשהי, למשל, אם אני רוצה לגעת בלוח הזה, המוח שלי בונה תחילה סכמה שצופה איך בדיוק יפעלו השרירים שלי, וזאת, עוד לפני שאני מתחיל להניע את ידי, ואם אני נחסם בדרך, אם הסכמה אינה תואמת את המציאות, התוצאה היא בלבול ומבוכה, ובשפה מקצועית, דיסוננס קוגניטיבי. רצוי, לכן, שהסכמות שלנו יתאמו את המציאות. אך אם נאמץ את הגישה הרווחת בהוראת המדעים, ונאמין למה שכתוב בספרי הלימוד, אנחנו עוד עלולים לחשוב שהמחקר המדעי מתנהל לפי הסכמה הזו: אם A היא השאלה, ו- B היא התשובה, המחקר המדעי מוביל במסלול ישיר מ- A ל- B. הבעיה היא שאם ניסוי מדעי לא מצליח, או אם סטודנט מתייאש לנוכח הכישלון, הדבר נתפס כמשהו חריג, שלא היה אמור לקרות, מה שגורם לתחושת מועקה קשה. ולכן, אני מציג בפני הסטודנטים שלי סכמה מציאותית יותר. וזו דוגמה למה שקורה כאשר העניינים לא מתנהלים לפי הסכמה שלך ... (צחוק) (מחיאות כפיים)
So I teach my students a different schema. If A is the question, B is the answer, stay creative in the cloud, and you start going, and experiments don't work, experiments don't work, experiments don't work, experiments don't work, until you reach a place linked with negative emotions where it seems like your basic assumptions have stopped making sense, like somebody yanked the carpet beneath your feet. And I call this place the cloud. Now you can be lost in the cloud for a day, a week, a month, a year, a whole career, but sometimes, if you're lucky enough and you have enough support, you can see in the materials at hand, or perhaps meditating on the shape of the cloud, a new answer, C, and you decide to go for it. And experiments don't work, experiments don't work, but you get there, and then you tell everyone about it by publishing a paper that reads A arrow C, which is a great way to communicate, but as long as you don't forget the path that brought you there.
ובכן, אני מציג בפני הסטודנטים שלי סכמה שונה. אם A היא השאלה, ו- B היא התשובה, תשארו יצירתיים בענן, אתם יוצאים לדרך, והניסויים שלכם לא מצליחים, ושוב, הניסויים לא מצליחים, הניסויים לא מצליחים, ושוב, הניסויים לא מצליחים, עד שאתם מגיעים לנקודה שבה אתם מתחילים להתייאש, ונראה לכם שהנחות היסוד שלכם פשוט לא עובדות יותר, כאילו מישהו משך את השטיח מתחת לרגליכם ... למקום הזה, שבו אתם נמצאים, אני קורא הענן. אתם יכולים לגשש באפלה בענן במשך יום, או שבוע, או חודש, או שנה, או במשך כל הקריירה שלכם. אבל, לפעמים, אם יש לכם מספיק מזל, ומספיק תמיכה, אתם מצליחים לגלות, על סמך הנתונים שברשותכם, או, אולי, לפי צורת הענן, תשובה אפשרית חדשה, התשובה C, ואתם מחליטים ללכת עליה. אבל הניסויים שלכם לא מצליחים, ושוב, הניסויים לא מצליחים, ובכל זאת, לבסוף אתם מגיעים למטרה, ואז אתם מפרסמים את התגלית שלכם במאמר מדעי שכותרתו, מ- A ל- C, וזו שיטה מצוינת לפרסם את התגלית, כל עוד אינכם שוכחים מהי הדרך שהובילה אתכם אליה.
Now this cloud is an inherent part of research, an inherent part of our craft, because the cloud stands guard at the boundary. It stands guard at the boundary between the known and the unknown, because in order to discover something truly new, at least one of your basic assumptions has to change, and that means that in science, we do something quite heroic. Every day, we try to bring ourselves to the boundary between the known and the unknown and face the cloud.
שימו לב, הענן הזה הוא חלק מהותי של המחקר המדעי, חלק מהותי של המקצוע שלנו, משום שהענן ניצב על המשמר בגבול. הוא ניצב על המשמר בגבול שבין הידוע לבין הלא נודע, משום שכדי לגלות משהו חדש באמת, עליכם לשנות לפחות אחת מהנחות היסוד שלכם, וזה אומר שבמדע, אנחנו עושים מעשה הירואי ממש. בכל יום, אנחנו מנסים להגיע לגבול שבין הידוע לבין הלא נודע, ומוצאים את עצמנו בענן.
Now notice that I put B in the land of the known, because we knew about it in the beginning, but C is always more interesting and more important than B. So B is essential in order to get going, but C is much more profound, and that's the amazing thing about resesarch.
שימו לב, מיקמתי את B בתחום של מה שידוע, משום שהתשובה B הייתה ידועה לנו מראש, אך, תמיד, התשובה C מעניינת הרבה יותר וגם חשובה יותר מהתשובה B. התשובה B נחוצה כדי להתחיל במסע, אך התשובה C עמוקה הרבה יותר, וזה מה שמדהים במחקר המדעי.
Now just knowing that word, the cloud, has been transformational in my research group, because students come to me and say, "Uri, I'm in the cloud," and I say, "Great, you must be feeling miserable." (Laughter) But I'm kind of happy, because we might be close to the boundary between the known and the unknown, and we stand a chance of discovering something truly new, since the way our mind works, it's just knowing that the cloud is normal, it's essential, and in fact beautiful, we can join the Cloud Appreciation Society, and it detoxifies the feeling that something is deeply wrong with me. And as a mentor, I know what to do, which is to step up my support for the student, because research in psychology shows that if you're feeling fear and despair, your mind narrows down to very safe and conservative ways of thinking. If you'd like to explore the risky paths needed to get out of the cloud, you need other emotions -- solidarity, support, hope — that come with your connection from somebody else, so like in improvisation theater, in science, it's best to walk into the unknown together.
ומסתבר שהמונח הזה, הענן, חולל שינוי של ממש בקבוצת המחקר שלי, וכיום, הסטודנטים שלי באים ואומרים לי, "אורי, אנחנו בענן," ואני אומר להם, "נפלא! אתם בוודאי מרגישים אומללים." (צחוק) אך זה דווקא משמח אותי, משום שיכול להיות שאנחנו מתקרבים לגבול שבין הידוע לבין הלא נודע, ויש לנו סיכוי לגלות משהו חדש באמת. הגישה שלנו השתנתה, וכיום אנחנו מבינים שהענן הוא חלק נורמלי מהתהליך, שהוא חיוני לתהליך, ושלמעשה, הוא החלק היפה שבו. אנחנו יכולים להצטרף לאגודה להוקרת הענן ... הענן מאפשר לנו להשתחרר מהתחושה המעיקה שמשהו לא בסדר אתנו. וכמנחה, אני יודע מה עלי לעשות, עלי להעניק לסטודנטים שלי את מלוא התמיכה. המחקר הפסיכולוגי מראה שאם אתה חש פחד או ייאוש, יכולת החשיבה שלך מצטמצמת לאופני החשיבה הבטוחים והשמרניים ביותר. ואם אתה רוצה לחקור את השבילים המסוכנים, שרק הם יכולים להוביל אותך אל מחוץ לענן, אתה זקוק לתחושות אחרות -- של סולידריות, תמיכה ותקווה -- שנובעות מקשר עם הזולת. וכך, כמו בתיאטרון האלתור, גם במדע, הדרך הטובה ביותר היא לצאת יחדיו למסע לעבר הלא הנודע.
So knowing about the cloud, you also learn from improvisation theater a very effective way to have conversations inside the cloud. It's based on the central principle of improvisation theater, so here improvisation theater came to my help again. It's called saying "Yes, and" to the offers made by other actors. That means accepting the offers and building on them, saying, "Yes, and." For example, if one actor says, "Here is a pool of water," and the other actor says, "No, that's just a stage," the improvisation is over. It's dead, and everybody feels frustrated. That's called blocking. If you're not mindful of communications, scientific conversations can have a lot of blocking.
ולאחר שלמדנו דבר או שניים על הענן, אנחנו יכולים ללמוד מתיאטרון האלתור גם שיטה אפקטיבית ביותר לניהול דיונים בתוך הענן. השיטה מבוססת על העיקרון המרכזי של תיאטרון האלתור, כך שגם בנושא זה, תיאטרון האלתור בא לעזרתי. מדובר בתגובה "כן, נכון, ו ..." להצעות שמעלים שחקנים אחרים. משמעות הדבר היא שאנחנו מקבלים את ההצעה, ומפתחים אותה כשאנחנו עונים "כן, נכון, ו ...." לדוגמה, אם שחקן אחד אומר, "תראו, יש כאן שלולית של מים," ושחקן אחר אומר, "לא, זו פשוט הבמה," אין יותר מקום לאלתור. ההצגה מסתיימת, וכולם חשים תסכול. זו תגובה חוסמת. אם אינכם עירניים לתקשורת הבין-אישית, הדיון המדעי עלול להיות רצוף חסימות כאלה.
Saying "Yes, and" sounds like this.
אך אם התגובה היא "כן, נכון, ו ...," יכול להתפתח דיאלוג כזה:
"Here is a pool of water." "Yeah, let's jump in."
"תראו, יש כאן שלולית של מים," "כן, נכון, בואו נקפוץ לתוכה."
"Look, there's a whale! Let's grab it by its tail. It's pulling us to the moon!"
"תראו, יש שם לוויתן! בואו נתפוס אותו בזנב. הוא מושך אותנו לירח!"
So saying "Yes, and" bypasses our inner critic. We all have an inner critic that kind of guards what we say, so people don't think that we're obscene or crazy or unoriginal, and science is full of the fear of appearing unoriginal. Saying "Yes, and" bypasses the critic and unlocks hidden voices of creativity you didn't even know that you had, and they often carry the answer about the cloud.
כשאנחנו אומרים "כן, נכון, ו ..." אנחנו עוקפים את המבקר הפנימי שלנו. לכולנו יש מבקר פנימי שמפקח על מה שאנחנו אומרים, ומונע מאתנו להצטייר בעיני אחרים כגסי רוח, או כלא לגמרי שפויים, או כלא מקוריים, והעולם המדעי רדוף חששות שמא ייראה לא מקורי. התגובה "כן, נכון, ו ..." מאפשרת לנו לעקוף את המבקר הפנימי ומשחררת את היצירתיות שחבויה בנו, שעל קיומה לא ידענו אפילו, ואשר לעתים קרובות, מאירה את הדרך לתשובה אותה אנחנו מחפשים בענן.
So you see, knowing about the cloud and about saying "Yes, and" made my lab very creative. Students started playing off of each others' ideas, and we made surprising discoveries in the interface between physics and biology. For example, we were stuck for a year trying to understand the intricate biochemical networks inside our cells, and we said, "We are deeply in the cloud," and we had a playful conversation where my student Shai Shen Orr said, "Let's just draw this on a piece of paper, this network," and instead of saying, "But we've done that so many times and it doesn't work," I said, "Yes, and let's use a very big piece of paper," and then Ron Milo said, "Let's use a gigantic architect's blueprint kind of paper, and I know where to print it," and we printed out the network and looked at it, and that's where we made our most important discovery, that this complicated network is just made of a handful of simple, repeating interaction patterns like motifs in a stained glass window. We call them network motifs, and they're the elementary circuits that help us understand the logic of the way cells make decisions in all organisms, including our body.
התובנות שרכשנו לגבי הענן ולגבי התגובה "כן, נכון, ו ..." הפכו את המעבדה שלי ליצירתית. נוצרה בה אווירה של הפריה הדדית של רעיונות, וכך גילינו כמה תגליות מפתיעות בממשק שבין הפיזיקה והביולוגיה. לדוגמה, במשך שנה שלמה ניסינו להבין, לללא הצלחה, כיצד פועלות הרשתות הביוכימיות המורכבות בתאי גופנו, ואמרנו לעצמנו, "אנחנו אבודים אי שם בענן," אך תוך כדי כך, השתעשנו ברעיונות שונים, ואז אחד מהסטודנטים שלי, שי שן-אור, אמר, "בואו נשרטט את זה על פיסת נייר, את הרשת הזו." ובמקום לענות בביטול, "אבל כבר ניסינו לעשות זאת אינספור פעמים וראינו שזה לא עובד," אמרתי, "כו, נכון, ו ..." בואו ניקח דף נייר גדול," ואז רון מילוא אמר, "בואו ניקח גיליון נייר גדול ממש, כזה שבו משתמשים אדריכלים, ואני יודע היכן להדפיס את הסרטוט." הדפסנו את סרטוט הרשת, והתבוננו בו, ואז גילינו את התגלית החשובה ביותר שלנו. גילינו שהרשת המורכבת הזו בנויה, למעשה, מכמה דפוסי אינטראקציה פשוטים, שחוזרים על עצמם, בדומה למוטיבים בחלון זכוכית צבעוני. אנחנו מכנים את הדפוסים האלה בשם מוטיבי הרשת. אלה הם המעגלים האלמנטריים שעוזרים לנו להבין את הלוגיקה של תהליך קבלת ההחלטות בתא, בכל האורגניזמים, וגם בתאי גופנו.
Soon enough, after this, I started being invited to give talks to thousands of scientists across the world, but the knowledge about the cloud and saying "Yes, and" just stayed within my own lab, because you see, in science, we don't talk about the process, anything subjective or emotional. We talk about the results. So there was no way to talk about it in conferences. That was unthinkable. And I saw scientists in other groups get stuck without even having a word to describe what they're seeing, and their ways of thinking narrowed down to very safe paths, their science didn't reach its full potential, and they were miserable. I thought, that's the way it is. I'll try to make my lab as creative as possible, and if everybody else does the same, science will eventually become more and more better and better.
עד מהרה, התחלתי לקבל הזמנות להרצות על התגלית בפני אלפי מדענים ברחבי העולם, אך התובנות לגבי הענן והתגובה ,כן, נכון, ו ..." נשארו בתחום המעבדה שלי, משום שכאמור, במדע, אנחנו לא דנים בתהליך, או בהיבט סובייקטיבי או אמוציונלי כלשהו. במדע, אנחנו מדברים על התוצאות בלבד. כך שלא היה מקום לדון בכך בכנסים המדעיים. זה היה מעשה שאין להעלות על הדעת. ראיתי מדענים בקבוצות מחקר אחרות שנתקעו, מבלי שיהיו להם אפילו מילים לתאר את המצב שאליו נקלעו, והחשיבה שלהם הצטמצמה לצורות החשיבה הבטוחות ביותר. העשייה המדעית שלהם לא הגיעה למיצוי מלא, והם חשו אומללים. חשבתי לעצמי, אם כך, אנסה להפוך את המעבדה שלי ליצירתית ככל האפשר, ואם כולם ינהגו כך, עם הזמן, תהליך המחקר המדעי ילך וישתכלל יותר ויותר.
That way of thinking got turned on its head when by chance I went to hear Evelyn Fox Keller give a talk about her experiences as a woman in science. And she asked, "Why is it that we don't talk about the subjective and emotional aspects of doing science? It's not by chance. It's a matter of values." You see, science seeks knowledge that's objective and rational. That's the beautiful thing about science. But we also have a cultural myth that the doing of science, what we do every day to get that knowledge, is also only objective and rational, like Mr. Spock. And when you label something as objective and rational, automatically, the other side, the subjective and emotional, become labeled as non-science or anti-science or threatening to science, and we just don't talk about it. And when I heard that, that science has a culture, everything clicked into place for me, because if science has a culture, culture can be changed, and I can be a change agent working to change the culture of science wherever I could. And so the very next lecture I gave in a conference, I talked about my science, and then I talked about the importance of the subjective and emotional aspects of doing science and how we should talk about them, and I looked at the audience, and they were cold. They couldn't hear what I was saying in the context of a 10 back-to-back PowerPoint presentation conference. And I tried again and again, conference after conference, but I wasn't getting through. I was in the cloud.
נחשפתי לצורת חשיבה זו מזווית ראייה שונה לגמרי כאשר הלכתי במקרה לשמוע הרצאה של אוולין פוקס קלר, שדיברה על ההתנסויות שלה כאשה במדע. היא פנתה לקהל ושאלה, "מדוע, בעצם, אנחנו לא מדברים על ההיבטים הסובייקטיביים והאמוציונליים של העשייה המדעית? ובכן, הדבר אינו מקרי. זו שאלה של ערכים." כידוע, המדע חותר להשיג ידע, ידע אובייקטיבי ורציונלי. זה מה שיפה כל כך במדע. אך יש לנו גם מיתוס תרבותי שלפיו, העשייה המדעית, מה שאנחנו עושים יום אחר יום כדי להשיג את הידע הזה, גם העשייה הזו אובייקטיבית ורציונלית, ממש כמו מיסטר ספוק. וכאשר אתם מתייגים משהו כאובייקטיבי ורציונלי, באופן אוטומטי, הצד השני, הסובייקטיבי והאמוציונלי, מתויג כלא מדעי או כאנטי-מדעי או כמאיים על המדע, ואנחנו פשוט מתעלמים ממנו. וכאשר האזנתי לה, מדברת על כך שלמדע יש תרבות, הכול התבהר לי לפתע, משום שאם למדע יש תרבות, הרי שתרבות ניתנת לשינוי, ואני יכול להפוך למחולל של שינוי. אני יכול לפעול כדי לשנות את תרבות המדע בכל תחום שבו יש בכוחי לפעול. וכך, כבר בהרצאה הבאה שלי בכנס מדעי, דיברתי על המחקר המדעי שלי, ולאחר מכן, דיברתי על חשיבותם של ההיבטים הסובייקטיביים והאמוציונליים של העשייה המדעית, וגם על החשיבות שבדיון בהם. הסתכלתי על הקהל, ונוכחתי שדברי נפלו על אוזניים ערלות. קשה היה לצפות שהם יקלטו את המסר שלי בהקשר הזה, כשהם מאזינים ברצף לעשר הרצאות, מלוות במצגות פאואר פוינט, שניתנו בכנס. ניסיתי שוב ושוב, בכנס אחר כנס, אך לא הצלחתי להעביר את המסר. ושוב, מצאתי את עצמי בענן.
And eventually I managed to get out the cloud using improvisation and music. Since then, every conference I go to, I give a science talk and a second, special talk called "Love and fear in the lab," and I start it off by doing a song about scientists' greatest fear, which is that we work hard, we discover something new, and somebody else publishes it before we do. We call it being scooped, and being scooped feels horrible. It makes us afraid to talk to each other, which is no fun, because we came to science to share our ideas and to learn from each other, and so I do a blues song, which — (Applause) — called "Scooped Again," and I ask the audience to be my backup singers, and I tell them, "Your text is 'Scoop, Scoop.'" It sounds like this: "Scoop, scoop!" Sounds like this.
אך, לבסוף, הצלחתי למצוא מוצא ולצאת מהענן כשאני נעזר באלתור ובמוסיקה. מאז, בכל כנס מדעי שאני מופיע בו, אני פותח בהרצאה מדעית, ונותן עוד הרצאה, הרצאה מיוחדת שנקראת "אהבה ופחד במעבדה." אני מתחיל אותה בשיר שאני שר על הפחד הגדול ביותר שלנו כמדענים, הפחד שלמרות המאמצים הרבים והעבודה הקשה, גם כאשר אנחנו מגלים לבסוף משהו חדש, מישהו אחר יפרסם את התגלית לפנינו, מישהו אחר יקדים אותנו ויזכה בסקופ, וכאשר אתה מפסיד סקופ, התחושה איומה. החשש הזה מונע מאתנו לשוחח בפתיחות זה עם זה, וזה בהחלט לא נעים, משום שכמדענים, אנחנו אמורים לחלוק רעיונות וללמוד איש מרעהו. ולכן אני מבצע שיר בלוז, ש ... - (מחיאות כפיים) - שנקרא "שוב הפסדתי סקופ," ואני מבקש ממאזיני להיות זמרי הגיבוי שלי, ולשיר את המילים, "סקופ, סקופ." זה נשמע כך: "סקופ, סקופ!" כך זה נשמע.
♪ I've been scooped again ♪
♪ שוב הפסדתי סקופ ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ סקופ! סקופ! ♪
And then we go for it.
ואז הקהל מצטרף אלי בשירה,
♪ I've been scooped again ♪
♪ שוב הפסדתי סקופ ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ סקופ! סקופ! ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ שוב הפסדתי סקופ ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ סקופ! סקופ! ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ שוב הפסדתי סקופ ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ סקופ! סקופ! ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ שוב הפסדתי סקופ ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ סקופ! סקופ! ♪
♪ Oh mama, can't you feel my pain ♪
♪ הו אמא, תוכלי להרגיש את הכאב שלי? ♪
♪ Heavens help me, I've been scooped again ♪ (Applause)
♪ הו אלוהים, תעזור לי, שוב הפסדתי סקופ ♪ (מחיאות כפיים)
Thank you. Thank you for your backup singing.
תודה. תודה לזמרי הגיבוי שלי.
So everybody starts laughing, starts breathing, notices that there's other scientists around them with shared issues, and we start talking about the emotional and subjective things that go on in research. It feels like a huge taboo has been lifted. Finally, we can talk about this in a scientific conference. And scientists have gone on to form peer groups where they meet regularly and create a space to talk about the emotional and subjective things that happen as they're mentoring, as they're going into the unknown, and even started courses about the process of doing science, about going into the unknown together, and many other things.
ואז כולם מתחילים לצחוק, ומשתחררים מהמתח, ושמים לב שיש מדענים אחרים סביבם, שחולקים אתם אותן דאגות ובעיות, ואנחנו מתחילים לשוחח על ההיבט האמוציונלי וההיבט הסובייקטיבי של המחקר המדעי, וההרגשה הכללית היא שהוסר טאבו עצום. סוף, סוף, אנחנו יכולים לשוחח על הנושא בכנס מדעי. ומדענים שנכחו בהרצאות האלה מקימים קבוצות של עמיתים, שמתכנסות באופן סדיר, ומאפשרות מרחב לדיון בהיבט האמוציונלי ובהיבט הסובייקטיבי של הדינמיקה שנוצרת כאשר הם מנחים את הסטודנטים שלהם, כאשר הם יוצאים למסע לעבר הלא נודע. הם אף יוזמים קורסים שדנים בתהליך שבבסיס העשייה המדעית, ובהליכה המשותפת לעבר הלא הנודע, ובנושאים רבים אחרים.
So my vision is that, just like every scientist knows the word "atom," that matter is made out of atoms, every scientist would know the words like "the cloud," saying "Yes, and," and science will become much more creative, make many, many more unexpected discoveries for the benefit of us all, and would also be much more playful. And what I might ask you to remember from this talk is that next time you face a problem you can't solve in work or in life, there's a word for what you're going to see: the cloud. And you can go through the cloud not alone but together with someone who is your source of support to say "Yes, and" to your ideas, to help you say "Yes, and" to your own ideas, to increase the chance that, through the wisps of the cloud, you'll find that moment of calmness where you get your first glimpse of your unexpected discovery, your C.
החזון שלי הוא, אם כן, שממש כשם שכל מדען מכיר את המונח "אטום," ויודע שהחומר מורכב מאטומים, כך כל מדען יכיר מילים כמו "הענן" ואמירות ברוח "כן, נכון, ו ...," ושהמדע יהפוך ליצירתי יותר, ויגלה עוד ועוד תגליות בלתי צפויות, לרווחת כולנו, ושהעשייה המדעית תהיה מהנה הרבה יותר. ומה שהייתי רוצה לבקש מכם לזכור מהשיחה הזו הוא שבפעם הבאה שתיתקלו בבעיה שלא תוכלו לפתור, בעבודה או בחיים, תדעו שהמצב שאליו נקלעתם הוא מה שמכונה הענן. ואתם יכולים לעבור דרך הענן ולהיחלץ ממנו, לא לבדכם, אלא בצוותא, יחד עם מישהו שמעניק לכם תמיכה, ומגיב במילים "כן, נכון, ו ... " לרעיונות שלכם, ועוזר לכם לקבל במילים "כן, נכון, ו ... " את הרעיונות שלכם עצמכם, ולהגדיל את הסיכוי לכך שדרך ערפילי הענן, תוכלו למצוא רגע של שלווה, אותו רגע שבו תבליח לנגד עיניכם, אף אם בחטף, התגלית הלא צפויה שלכם, התשובה C שלכם.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)