Στη μέση του διδακτορικού μου είχα κολλήσει. Κάθε ερευνητική μου προσπάθεια οδηγούσε σε αδιέξοδο. Φαινόταν πως οι βασικές μου υποθέσεις απλώς δεν ίσχυαν. Αισθανόμουν σαν πιλότος στην ομίχλη, είχα χάσει κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Είχα σταματήσει να ξυρίζομαι. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Αισθανόμουν ανάξιος να περάσω την πύλη του Πανεπιστημίου, γιατί δεν ήμουν σαν τον Αϊνστάιν ή τον Νεύτωνα, ή οποιονδήποτε άλλο επιστήμονα, τα επιτεύγματα των οποίων είχα διδαχθεί. Γιατί στην επιστήμη διδασκόμαστε μόνο τα αποτελέσματα, όχι την πορεία. Κι έτσι, προφανώς, δεν μπορούσα να γίνω επιστήμονας.
In the middle of my Ph.D., I was hopelessly stuck. Every research direction that I tried led to a dead end. It seemed like my basic assumptions just stopped working. I felt like a pilot flying through the mist, and I lost all sense of direction. I stopped shaving. I couldn't get out of bed in the morning. I felt unworthy of stepping across the gates of the university, because I wasn't like Einstein or Newton or any other scientist whose results I had learned about, because in science, we just learn about the results, not the process. And so obviously, I couldn't be a scientist.
Αλλά είχα αρκετή υποστήριξη ώστε ξεπέρασα τα προβλήματα και ανακάλυψα κάτι νέο για τη φύση. Αισθάνεσαι μια υπέροχη ηρεμία, όταν είσαι ο μόνος στον κόσμο που γνωρίζει έναν νέο φυσικό νόμο. Ξεκίνησα το δεύτερο μέρος της διατριβής μου, και συνέβη ξανά. Κόλλησα και το ξεπέρασα. Άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως εδώ υπάρχει ένα μοτίβο. Ρώτησα τους άλλους φοιτητές, και μου είπαν, «Ναι, αυτό ακριβώς συνέβη και σ' εμάς, μόνο που κανένας δε μας μίλησε γι αυτό». Είχαμε όλοι σπουδάσει την επιστήμη σα να ήταν μια ακολουθία λογικών βημάτων μεταξύ ερώτησης και απάντησης, αλλά η έρευνα δεν είναι καθόλου έτσι.
But I had enough support and I made it through and discovered something new about nature. This is an amazing feeling of calmness, being the only person in the world who knows a new law of nature. And I started the second project in my Ph.D, and it happened again. I got stuck and I made it through. And I started thinking, maybe there's a pattern here. I asked the other graduate students, and they said, "Yeah, that's exactly what happened to us, except nobody told us about it." We'd all studied science as if it's a series of logical steps between question and answer, but doing research is nothing like that.
Ταυτόχρονα, σπούδαζα θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Μελετούσα Φυσική τη μέρα, και τη νύχτα γέλια, χοροπηδητά, τραγούδια, κιθάρα. Στον θεατρικό αυτοσχεδιασμό, ακριβώς όπως στην επιστήμη, προχωράς στο άγνωστο, καθώς πρέπει να παίξεις στη σκηνή χωρίς σκηνοθέτη, χωρίς σενάριο, χωρίς να έχεις ιδέα ποιον θα υποδυθείς ή τι θα κάνουν οι άλλοι χαρακτήρες. Όμως, αντίθετα απ' ότι στην επιστήμη, στον αυτοσχεδιασμό σου λένε από την πρώτη μέρα τι θα σου συμβεί όταν ανέβεις στη σκηνή. Θα αποτύχεις παταγωδώς. Θα κολλήσεις. Προπονούμαστε λοιπόν να μένουμε δημιουργικοί μέσα στο «κόλλημα». Για παράδειγμα, είχαμε μια άσκηση όπου στεκόμασταν όλοι σε κύκλο, και έπρεπε να χορέψουμε τις χειρότερες κλακέτες του κόσμου και όλοι οι άλλοι χειροκροτούσαν και επευφημούσαν, υποστηρίζοντάς σε πάνω στη σκηνή.
At the same time, I was also studying to be an improvisation theater actor. So physics by day, and by night, laughing, jumping, singing, playing my guitar. Improvisation theater, just like science, goes into the unknown, because you have to make a scene onstage without a director, without a script, without having any idea what you'll portray or what the other characters will do. But unlike science, in improvisation theater, they tell you from day one what's going to happen to you when you get onstage. You're going to fail miserably. You're going to get stuck. And we would practice staying creative inside that stuck place. For example, we had an exercise where we all stood in a circle, and each person had to do the world's worst tap dance, and everybody else applauded and cheered you on,
Όταν έγινα καθηγητής και έπρεπε να καθοδηγήσω τους δικούς μου φοιτητές στην έρευνά τους συνειδητοποίησα ξανά πως δεν ξέρω τι να κάνω. Είχα μελετήσει για χιλιάδες ώρες Φυσική, Βιολογία, Χημεία, αλλά ούτε μία ώρα, ούτε μία ιδέα για το πώς να καθοδηγήσω κάποιον μέσα στο άγνωστο, για το πώς να εμπνεύσω.
supporting you onstage. When I became a professor and had to guide my own students through their research projects, I realized again, I don't know what to do. I'd studied thousands of hours of physics, biology, chemistry, but not one hour, not one concept on how to mentor, how to guide someone to go together into the unknown,
Έτσι, στράφηκα στον αυτοσχεδιασμό, και είπα στους φοιτητές μου από την πρώτη μέρα τι θα συμβεί όταν αρχίσουν την έρευνα, και αυτό έχει να κάνει με τη νοητική μας εικόνα του πώς θα είναι η έρευνα. Διότι, όταν οι άνθρωποι κάνουν οτιδήποτε, π.χ. αν θέλω να αγγίξω αυτόν τον πίνακα, το μυαλό μου πρώτα φτιάχνει μια αναπαράσταση, μια πρόβλεψη του τι ακριβώς θα εκτελέσουν οι μύες μου προτού ακόμα αρχίσω να κινώ το χέρι μου, και αν κολλήσω, αν η αναπαράσταση δεν ταιριάζει με την πραγματικότητα, προκαλείται έξτρα άγχος, που το λέμε γνωστική δυσαρμονία. Γι' αυτό καλύτερα οι αναπαραστάσεις να ταιριάζουν με την πραγματικότητα! Αλλά αν πιστέψεις στον τρόπο που διδάσκεται η επιστήμη, αν πιστέψεις τα εγχειρίδια, ενδέχεται να έχεις την ακόλουθη αναπαράσταση για την έρευνα. Εάν η ερώτηση είναι το Α και η απάντηση το Β, τότε η έρευνα είναι μια γραμμική πορεία. Το πρόβλημα είναι πως αν ένα πείραμα δε δουλέψει, ή αν ένας φοιτητής πέσει σε κατάθλιψη, γίνεται αντιληπτό σαν κάτι απολύτως στραβό και προκαλεί ακραίο άγχος. Γι' αυτό διδάσκω τους φοιτητές μου μια πιο ρεαλιστική αναπαράσταση. Να ένα παράδειγμα όπου η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με την αναπαράσταση! (Γέλια) (Χειροκρότημα)
about motivation. So I turned to improvisation theater, and I told my students from day one what's going to happen when you start research, and this has to do with our mental schema of what research will be like. Because you see, whenever people do anything, for example if I want to touch this blackboard, my brain first builds up a schema, a prediction of exactly what my muscles will do before I even start moving my hand, and if I get blocked, if my schema doesn't match reality, that causes extra stress called cognitive dissonance. That's why your schemas had better match reality. But if you believe the way science is taught, and if you believe textbooks, you're liable to have the following schema of research. If A is the question, and B is the answer, then research is a direct path. The problem is that if an experiment doesn't work, or a student gets depressed, it's perceived as something utterly wrong and causes tremendous stress. And that's why I teach my students a more realistic schema. Here's an example where things don't match your schema. (Laughter) (Applause)
Λοιπόν, διδάσκω τους φοιτητές μου μια διαφορετική αναπαράσταση. Εάν η ερώτηση είναι το Α και η απάντηση το Β, μείνε δημιουργικός μέσα στο σύννεφο, και ξεκίνα, και το πείραμα δεν δουλεύει, το πείραμα δεν δουλεύει, το πείραμα δεν δουλεύει, το πείραμα δεν δουλεύει, μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο γεμάτο αρνητικά αισθήματα, όπου φαίνεται πως οι βασικές σου υποθέσεις δε βγάζουν πια νόημα, λες και κάποιος τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Αυτό το ονομάζω το σύννεφο. Μπορεί να χαθείς στο σύννεφο για μία μέρα, μία εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο, μία ολόκληρη καριέρα, αλλά καμιά φορά, αν είσαι αρκετά τυχερός, και έχεις αρκετή υποστήριξη, μπορείς να δεις στο υλικό σου, ή ίσως, αόριστα στο σχήμα του σύννεφου, μια νέα απάντηση, το Γ, και να αποφασίσεις να το κυνηγήσεις. Και το πείραμα δεν δουλεύει, το πείραμα δεν δουλεύει, αλλά φτάνεις εκεί, και το ανακοινώνεις σε όλους δημοσιεύοντας τη γραμμική πορεία από το Α στο Γ που είναι καλός τρόπος επικοινωνίας, όσο δεν ξεχνάς τη διαδρομή που σε έφτασε εκεί.
So I teach my students a different schema. If A is the question, B is the answer, stay creative in the cloud, and you start going, and experiments don't work, experiments don't work, experiments don't work, experiments don't work, until you reach a place linked with negative emotions where it seems like your basic assumptions have stopped making sense, like somebody yanked the carpet beneath your feet. And I call this place the cloud. Now you can be lost in the cloud for a day, a week, a month, a year, a whole career, but sometimes, if you're lucky enough and you have enough support, you can see in the materials at hand, or perhaps meditating on the shape of the cloud, a new answer, C, and you decide to go for it. And experiments don't work, experiments don't work, but you get there, and then you tell everyone about it by publishing a paper that reads A arrow C, which is a great way to communicate, but as long as you don't forget the path that brought you there.
Αυτό το σύννεφο είναι εγγενές κομμάτι της έρευνας, της τέχνης μας, γιατί το σύννεφο στέκεται στο σύνορο. Στέκεται στο σύνορο ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, γιατί προκειμένου να ανακαλύψεις κάτι πραγματικά καινούργιο, τουλάχιστον μία βασική σου υπόθεση πρέπει να αλλάξει. Αυτό σημαίνει πως στην επιστήμη κάνουμε κάτι ηρωικό. Κάθε μέρα, προσπαθούμε να φέρουμε τον εαυτό μας στο σύνορο ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο και να αντιμετωπίσουμε το σύννεφο.
Now this cloud is an inherent part of research, an inherent part of our craft, because the cloud stands guard at the boundary. It stands guard at the boundary between the known and the unknown, because in order to discover something truly new, at least one of your basic assumptions has to change, and that means that in science, we do something quite heroic. Every day, we try to bring ourselves to the boundary between the known and the unknown and face the cloud.
Παρατηρήστε ότι έβαλα το Β στην περιοχή του γνωστού, γιατί γνωρίζουμε γι' αυτό από την αρχή, αλλά το Γ είναι πάντα πιο ενδιαφέρον και πιο σημαντικό από το Β. Το Β είναι αναγκαίο για ν' αρχίσεις αλλά το Γ είναι πολύ πιο βαθύ, και αυτό είναι το καταπληκτικό στην έρευνα.
Now notice that I put B in the land of the known, because we knew about it in the beginning, but C is always more interesting and more important than B. So B is essential in order to get going, but C is much more profound, and that's the amazing thing about resesarch.
Η γνώση και μόνο αυτής της λέξης, «το σύννεφο», μεταμόρφωσε την ερευνητική μου ομάδα. Οι φοιτητές έρχονται και μου λένε, «Ούρι, είμαι στο σύννεφο» και απαντώ, «Τέλεια, πρέπει να νιώθεις χάλια». (Γέλια) Αλλά είμαι μάλλον χαρούμενος, γιατί μπορεί να είμαστε κοντά στο σύνορο ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, και μπορεί ν' ανακαλύψουμε κάτι πραγματικά νέο. Κάπως έτσι δουλεύει ο νους μας, απλώς γνωρίζοντας ότι το σύννεφο είναι φυσιολογικό, απαραίτητο και τελικά όμορφο, μπορούμε να ενταχθούμε στον Σύλλογο Φίλων Σύννεφων, και να χαθεί η αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά μ' εμένα. Και σαν μέντορας ξέρω τι να κάνω : να εντείνω την υποστήριξή μου στον φοιτητή, γιατί ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν νιώθεις φόβο και απελπισία, ο νους σου εγκλωβίζεται σε ασφαλείς και συντηρητικούς τρόπους σκέψης. Αν θες να εξερευνήσεις τα ριψοκίνδυνα μονοπάτια που απαιτούνται για να βγεις από το σύννεφο, χρειάζεσαι άλλα συναισθήματα --συναδελφικότητα, υποστήριξη, ελπίδα-- που πηγάζουν από την επαφή σου με κάποιον άλλο. Έτσι, όπως στον αυτοσχεδιασμό, έτσι και στην επιστήμη, είναι καλύτερα να προχωράς στο άγνωστο με παρέα.
Now just knowing that word, the cloud, has been transformational in my research group, because students come to me and say, "Uri, I'm in the cloud," and I say, "Great, you must be feeling miserable." (Laughter) But I'm kind of happy, because we might be close to the boundary between the known and the unknown, and we stand a chance of discovering something truly new, since the way our mind works, it's just knowing that the cloud is normal, it's essential, and in fact beautiful, we can join the Cloud Appreciation Society, and it detoxifies the feeling that something is deeply wrong with me. And as a mentor, I know what to do, which is to step up my support for the student, because research in psychology shows that if you're feeling fear and despair, your mind narrows down to very safe and conservative ways of thinking. If you'd like to explore the risky paths needed to get out of the cloud, you need other emotions -- solidarity, support, hope — that come with your connection from somebody else, so like in improvisation theater, in science, it's best to walk into the unknown
Γνωρίζοντας για το σύννεφο, μαθαίνεις από τον αυτοσχεδιασμό έναν αποτελεσματικό τρόπο να συζητάς μέσα στο σύννεφο. Βασίζεται στην κεντρική αρχή του αυτοσχεδιασμού. Ο θεατρικός αυτοσχεδιασμός με βοήθησε εδώ ξανά. Είναι το ν' απαντάς «Ναι, και» στις ιδέες των άλλων ηθοποιών. Σημαίνει να δέχεσαι τις ιδέες και να χτίζεις πάνω τους, λέγοντας «Ναι, και». Π.χ., αν ένας ηθοποιός πει «Να μια πισίνα με νερό» και ο άλλος απαντήσει «Όχι, είναι μόνο μια σκηνή» ο αυτοσχεδιασμός τελείωσε. Τελειώνει, και όλοι απογοητεύονται. Αυτό ονομάζεται μπλοκάρισμα. Εαν δεν επικοινωνείς προσεκτικά, μπλοκάρουν και οι επιστημονικές συζητήσεις.
together. So knowing about the cloud, you also learn from improvisation theater a very effective way to have conversations inside the cloud. It's based on the central principle of improvisation theater, so here improvisation theater came to my help again. It's called saying "Yes, and" to the offers made by other actors. That means accepting the offers and building on them, saying, "Yes, and." For example, if one actor says, "Here is a pool of water," and the other actor says, "No, that's just a stage," the improvisation is over. It's dead, and everybody feels frustrated. That's called blocking. If you're not mindful of communications, scientific conversations can have a lot of blocking.
Το να λες «Ναι, και» πάει κάπως έτσι :
Saying "Yes, and" sounds like this.
«Να μια πισίνα με νερό!» «Ναι, ας βουτήξουμε!»
"Here is a pool of water." "Yeah, let's jump in."
«Κοίτα, μια φάλαινα! Ας πιάσουμε την ουρά της! Μας τραβάει στο φεγγάρι!»
"Look, there's a whale! Let's grab it by its tail. It's pulling us to the moon!"
Το «Ναι, και» παρακάμπτει τον εσωτερικό μας κριτή. Όλοι έχουμε έναν εσωτερικό κριτή που προσέχει τι λέμε, ώστε να μη φαινόμαστε αισχροί, ή τρελοί, ή κοινότοποι. Στην επιστήμη ο φόβος της κοινοτοπίας κυριαρχεί. Το «Ναι, και» προσπερνά τον κριτή και ελευθερώνει μια κρυμμένη δημιουργικότητα που ούτε ήξερες πως είχες, και η οποία συχνά δίνει την απάντηση στο σύννεφο.
So saying "Yes, and" bypasses our inner critic. We all have an inner critic that kind of guards what we say, so people don't think that we're obscene or crazy or unoriginal, and science is full of the fear of appearing unoriginal. Saying "Yes, and" bypasses the critic and unlocks hidden voices of creativity you didn't even know that you had, and they often carry the answer
Η γνώση του σύννεφου και του «Ναι, και» έκανε το εργαστήριό μου πολύ δημιουργικό. Οι φοιτητές δοκιμάζουν τις ιδέες τους μεταξύ τους και έχουμε κάνει απρόσμενες ανακαλύψεις στη διεπαφή μεταξύ φυσικής και βιολογίας. Π.χ., είχαμε κολλήσει για έναν χρόνο προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα πολύπλοκα βιοχημικά συστήματα των κυττάρων. Είπαμε «Είμαστε βαθιά μέσα στο σύννεφο» και αρχίσαμε μια παιχνιδιάρικη συζήτηση όπου ο φοιτητής μου Σάι Σεν-Ορ είπε «Ας σχεδιάσουμε το δίκτυο σε ένα χαρτί» και αντί ν' απαντήσω «Αφού το έχουμε ήδη κάνει τόσες φορές και δεν δούλεψε», είπα «Ναι, και ας χρησιμοποιήσουμε ένα πολύ μεγάλο χαρτί» και τότε ο Ρον Μιλό είπε, «Ας χρησιμοποιήσουμε ένα τεράστιο χαρτί αρχιτεκτονικής σχεδίασης, και ξέρω και πού θα το τυπώσουμε!» Το εκτυπώσαμε λοιπόν και το κοιτάξαμε και έτσι κάναμε την πιο σπουδαία μας ανακάλυψη, ότι αυτό το πολύπλοκο σύστημα αποτελείται από λίγες απλές και επαναλαμβανόμενες αλληλεπιδράσεις όπως τα μοτίβα στα βιτρώ. Τα λέμε μοτίβα δικτύου και είναι τα στοιχειώδη κυκλώματα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη λογική αποφάσεων των κυττάρων σε όλους τους οργανισμούς, και στον άνθρωπο.
about the cloud. So you see, knowing about the cloud and about saying "Yes, and" made my lab very creative. Students started playing off of each others' ideas, and we made surprising discoveries in the interface between physics and biology. For example, we were stuck for a year trying to understand the intricate biochemical networks inside our cells, and we said, "We are deeply in the cloud," and we had a playful conversation where my student Shai Shen Orr said, "Let's just draw this on a piece of paper, this network," and instead of saying, "But we've done that so many times and it doesn't work," I said, "Yes, and let's use a very big piece of paper," and then Ron Milo said, "Let's use a gigantic architect's blueprint kind of paper, and I know where to print it," and we printed out the network and looked at it, and that's where we made our most important discovery, that this complicated network is just made of a handful of simple, repeating interaction patterns like motifs in a stained glass window. We call them network motifs, and they're the elementary circuits that help us understand the logic of the way cells make decisions in all organisms, including our body.
Μετά από αυτό με προσκαλούσαν να δώσω ομιλίες σε χιλιάδες επισήμονες παγκοσμίως αλλά η γνώση για το σύννεφο και το «Ναι, και» έμειναν στο δικό μου εργαστήριο, καθώς στην επιστήμη δεν μιλάμε για την πορεία, για τίποτα υποκειμενικό ή συναισθηματικό. Μιλάμε για τα αποτελέσματα. Δεν γινόταν να μιλήσω γι' αυτό στα συνέδρια. Ήταν αδιανόητο. Έβλεπα άλλους επιστήμονες να κολλάνε χωρίς να έχουν ούτε μια λέξη να περιγράψουν αυτό που συμβάινει, έβλεπα τη σκέψη τους να περιορίζεται στα ασφαλή μονοπάτια, τις έρευνές τους να μπλοκάρουν, και να είναι δυστυχείς. Σκεφτόμουν, έτσι είναι τα πράγματα. Θα προσπαθήσω να κάνω το εργαστήριό μου όσο το δυνατόν πιο δημιουργικό, και αν όλοι κάνουν το ίδιο, η επιστήμη θα γίνεται όλο και καλύτερη.
Soon enough, after this, I started being invited to give talks to thousands of scientists across the world, but the knowledge about the cloud and saying "Yes, and" just stayed within my own lab, because you see, in science, we don't talk about the process, anything subjective or emotional. We talk about the results. So there was no way to talk about it in conferences. That was unthinkable. And I saw scientists in other groups get stuck without even having a word to describe what they're seeing, and their ways of thinking narrowed down to very safe paths, their science didn't reach its full potential, and they were miserable. I thought, that's the way it is. I'll try to make my lab as creative as possible, and if everybody else does the same, science will eventually become more and more better and better.
Άλλαξα γνώμη όταν κατά τύχη άκουσα την Έβελυν Φοξ Κέλλερ να μιλά για τις εμπειρίες της ως γυναίκα στην επιστήμη. Αναρωτιόταν «Γιατί δεν μιλάμε για την υποκειμενική και συναισθηματική πλευρά της επιστήμης; Δεν είναι τυχαίο. Είναι ζήτημα αξιών». Η επιστήμη αναζητά την αντικειμενική και ορθολογική γνώση. Αυτή είναι η ομορφιά της επιστήμης. Υπάρχει όμως και ο μύθος ότι κάνοντας επιστήμη οι καθημερινές μας πρακτικές είναι κι αυτές αντικειμενικές και ορθολογικές, σαν του Σποκ. Όταν ονομάζεις την επιστήμη αντικειμενική και ορθολογική, αυτόματα, η άλλη πλευρά, η υποκειμενική και συναισθηματική, στιγματίζεται ως μη-επιστημονική ή αντι-επιστημονική ή απειλητική για την επιστήμη, και απλά δεν μιλάμε για αυτήν. Όταν έμαθα πως υπάρχει επιστημονική κουλτούρα όλα μπήκαν στη θέση τους. Αν υπάρχει επιστημονική κουλτούρα, αυτή μπορεί να αλλάξει, κι εγώ μπορώ να βοηθήσω σ' αυτό προσπαθώντας να την αλλάξω όπου δυνατόν. Έτσι, στην αμέσως επόμενη διάλεξή μου σε συνέδριο μίλησα για την έρευνά μου, και μετά μίλησα για τη σημασία της υποκειμενικότητας και του συναισθήματος στην επιστημονική πράξη, για το ότι θα πρέπει να μιλάμε για όλα αυτά. Κοίταξα το ακροατήριο, και ήταν παγωμένο. Δεν καταλάβαιναν τι έλεγα στο πλαίσιο ενός συνεδρίου με πολλές συνεχόμενες παρουσιάσεις. Προσπάθησα ξανά και ξανά, σε πολλά συνέδρια, αλλά το μήνυμα δεν περνούσε. Ήμουν στο σύννεφο.
That way of thinking got turned on its head when by chance I went to hear Evelyn Fox Keller give a talk about her experiences as a woman in science. And she asked, "Why is it that we don't talk about the subjective and emotional aspects of doing science? It's not by chance. It's a matter of values." You see, science seeks knowledge that's objective and rational. That's the beautiful thing about science. But we also have a cultural myth that the doing of science, what we do every day to get that knowledge, is also only objective and rational, like Mr. Spock. And when you label something as objective and rational, automatically, the other side, the subjective and emotional, become labeled as non-science or anti-science or threatening to science, and we just don't talk about it. And when I heard that, that science has a culture, everything clicked into place for me, because if science has a culture, culture can be changed, and I can be a change agent working to change the culture of science wherever I could. And so the very next lecture I gave in a conference, I talked about my science, and then I talked about the importance of the subjective and emotional aspects of doing science and how we should talk about them, and I looked at the audience, and they were cold. They couldn't hear what I was saying in the context of a 10 back-to-back PowerPoint presentation conference. And I tried again and again, conference after conference, but I wasn't getting through. I was in the cloud.
Κατάφερα να βγω από το σύννεφο χρησιμοποιώντας αυτοσχεδιασμό και μουσική. Από τότε, σε κάθε συνέδριο που πηγαίνω, δίνω μια επιστημονική ομιλία και μια δεύτερη, ειδική ομιλία με τίτλο «Αγάπη και φόβος στο εργαστήριο». Την ξεκινώ με ένα τραγούδι για τον μεγαλύτερο φόβο του επιστήμονα: να δουλεύεις σκληρά, να ανακαλύπτεις κάτι νέο, και κάποιος άλλος να το δημοσιεύει πριν από εσένα. Το λέμε «ρίξιμο» και έχει απαίσια αίσθηση. Μας κάνει να φοβόμαστε να μιλήσουμε μεταξύ μας, και δεν είναι διασκεδαστικό, γιατί μπήκαμε στην επιστήμη για να μοιραζόμαστε τις ιδέες μας και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Τραγουδώ λοιπόν ένα μπλουζ, το οποίο --(Χειροκρότημα)-- ονομάζεται «Ριγμένος ξανά» και ζητώ από το κοινό να κάνει δεύτερη φωνή. Τους λέω, «Τα λόγια σας είναι 'Ρίξιμο, Ρίξιμο'». Ακούγεται : ♪ Ρίξιμο, Ρίξιμο! ♪ Πάει έτσι:
And eventually I managed to get out the cloud using improvisation and music. Since then, every conference I go to, I give a science talk and a second, special talk called "Love and fear in the lab," and I start it off by doing a song about scientists' greatest fear, which is that we work hard, we discover something new, and somebody else publishes it before we do. We call it being scooped, and being scooped feels horrible. It makes us afraid to talk to each other, which is no fun, because we came to science to share our ideas and to learn from each other, and so I do a blues song, which — (Applause) — called "Scooped Again," and I ask the audience to be my backup singers, and I tell them, "Your text is 'Scoop, Scoop.'" It sounds like this: "Scoop, scoop!" Sounds like this.
♪ Είμαι ριγμένος ξανά ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ Ρίξιμο! Ρίξιμο! ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
Και πάμε!
And then we go for it.
♪ Είμαι ριγμένος ξανά ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ Ρίξιμο! Ρίξιμο! ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ Είμαι ριγμένος ξανά ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ Ρίξιμο! Ρίξιμο! ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ Είμαι ριγμένος ξανά ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ Ρίξιμο! Ρίξιμο! ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ Είμαι ριγμένος ξανά ♪
♪ I've been scooped again ♪
♪ Ρίξιμο! Ρίξιμο! ♪
♪ Scoop! Scoop! ♪
♪ Μάνα, νιώσε τον πόνο μου ♪
♪ Oh mama, can't you feel my pain ♪
♪ Ουρανοί βοηθήστε, είμαι ριγμένος ξανά ♪ (Χειροκρότημα)
♪ Heavens help me, I've been scooped again ♪ (Applause)
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ και για τις δεύτερες.
Thank you. Thank you for your backup singing.
Έτσι, όλοι αρχίζουν να γελούν, παίρνουν ανάσα, βλέπουν πως κι άλλοι επιστήμονες μοιράζονται τα ίδια προβλήματα, και αρχίζουμε να μιλάμε για τη συναισθηματική και υποκειμενική πλευρά της έρευνας. Είναι σα να έπεσε ένα ταμπού. Επιτέλους, μπορούμε να μιλήσουμε γι' αυτά σ' ένα επιστημονικό συνέδριο. Οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει τακτικές ομάδες διαλόγου, όπου μιλούν για τα συναισθηματικά και υποκειμενικά ζητήματα της καθοδήγησης, του να προχωράς στο άγνωστο. γίνονται μαθήματα για τη διαδικασία της έρευνας, για το να προχωράς στο άγνωστο με παρέα, και πολλά άλλα.
So everybody starts laughing, starts breathing, notices that there's other scientists around them with shared issues, and we start talking about the emotional and subjective things that go on in research. It feels like a huge taboo has been lifted. Finally, we can talk about this in a scientific conference. And scientists have gone on to form peer groups where they meet regularly and create a space to talk about the emotional and subjective things that happen as they're mentoring, as they're going into the unknown, and even started courses about the process of doing science, about going into the unknown together,
Το όραμά μου είναι, όπως κάθε επιστήμονας γνωρίζει τη λέξη «άτομο», ότι η ύλη αποτελείται από άτομα, κάθε επιστήμονας να γνωρίζει και λέξεις όπως «το σύννεφο», το «Ναι, και». Έτσι η επιστήμη θα γίνει πολύ πιο δημιουργική, θα κάνει πολλές ακόμα αναπάντεχες ανακαλύψεις προς όφελος όλων μας, και θα γίνει και πιο παιχνιδιάρικη! Θα ήθελα να θυμάστε από αυτή την ομιλία, την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσετε ένα άλυτο πρόβλημα, επαγγελματικό ή προσωπικό, ότι υπάρχει μια λέξη γι' αυτό που συμβαίνει: το σύννεφο. Και ότι μπορείτε να διασχίσετε το σύννεφο όχι μόνοι, αλλά με κάποιον που σας υποστηρίζει, που απαντά «Ναι, και» στις ιδέες σας, που βοηθά να λέτε «Ναι, και» στις δικές σας ιδέες, αυξάνοντας την πιθανότητα να βρείτε, μέσα στην ταραχή του συννέφου, μια στιγμή ηρεμίας και να πρωταντικρίσετε την αναπάντεχη ανακάλυψή σας, το δικό σας Γ.
and many other things. So my vision is that, just like every scientist knows the word "atom," that matter is made out of atoms, every scientist would know the words like "the cloud," saying "Yes, and," and science will become much more creative, make many, many more unexpected discoveries for the benefit of us all, and would also be much more playful. And what I might ask you to remember from this talk is that next time you face a problem you can't solve in work or in life, there's a word for what you're going to see: the cloud. And you can go through the cloud not alone but together with someone who is your source of support to say "Yes, and" to your ideas, to help you say "Yes, and" to your own ideas, to increase the chance that, through the wisps of the cloud, you'll find that moment of calmness where you get your first glimpse of your unexpected discovery, your C.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)