I was told to come here and tell you all stories, but what I'd like to do is instead tell you why I'm suspicious of stories, why stories make me nervous. In fact, the more inspired a story makes me feel, very often, the more nervous I get. (Laughter) So the best stories are often the trickiest ones. The good and bad things about stories is that they are a kind of filter. They take a lot of information, and they leave some of it out, and they keep some of it in. But the thing about this filter is that it always leaves the same things in. You're always left with the same few simple stories. There is the old saying that just about every story can be summed up as "a stranger came to town." There is a book by Christopher Booker, where he claims there are really just seven types of stories. There is monster, rags to riches, quest, voyage and return, comedy, tragedy, rebirth. You don't have to agree with that list exactly, but the point is this: if you think in terms of stories, you're telling yourself the same things over and over again. There was a study done, we asked some people-- people were asked to describe their lives. When asked to describe their lives, what is interesting is how few people said "mess". (Laughter) It's probably the best answer, I don't mean that in a bad way. "Mess" can be liberating, "mess" can be empowering, "mess" can be a way of drawing upon multiple strengths. But what people wanted to say was, "My life is a journey." 51% wanted to turn his or her life into a story. 11% said, "My life is a battle." Again, that is a kind of story. 8% said, "My life is a novel." 5% said, "My life is a play." I don't think anyone said, "My life is a reality TV show." (Laughter) But again, we're imposing order on the mess we observe, and it's taking the same patterns, and the thing is when something is in the form of a story, often, we remember it when we shouldn't. So how many of you know the story about George Washington and the cherry tree? It's not obvious that is exactly what happened. The story of Paul Revere, it's not obvious that that is exactly the way it happened. So again, we should be suspicious of stories. We're biologically programmed to respond to them. They contain a lot of information. They have social power. They connect us to other people. So they are like a candy that we're fed when we consume political information, when we read novels. When we read non-fiction books, we're really being fed stories. Non-fiction is, in a sense, the new fiction. The book may happen to say true things, but again, everything's taking the same form of these stories. So what are the problems of relying too heavily on stories? You view your life like this instead of the mess that it is or it ought to be. But more specifically, I think of a few major problems when we think too much in terms of narrative. First, narratives tend to be too simple, for the point of a narrative is to strip it away, not just into 18 minutes, but most narratives you can present in a sentence or two. When you strip away detail, you tend to tell stories in terms of good versus evil, whether it's a story about your own life or a story about politics. I know some things actually are good versus evil, we all know this, right? But I think, as a general rule, we're too inclined to tell the good versus evil story. As a simple rule of thumb, just imagine that every time you're telling a good versus evil story, you're basically lowering your IQ by ten points or more. If you just adopt that as a kind of inner mental habit, it's, in my view, one way to get a lot smarter pretty quickly. You don't have to read any books. Just imagine yourself pressing a button every time you tell the good versus evil story, and by pressing that button, you're lowering your IQ by ten points or more. Another set of stories that are popular-- if you know Oliver Stone's movies, or Michael Moore's movies, you can't make a movie and say: "It was all a big accident." No, it has to be a conspiracy, people plotting together, because in a story, a story is about intention. A story is not about spontaneous order or complex human institutions which are the product of human action, but not of human design. No, a story is about evil people plotting together. So when you hear stories about plots, or even stories about good people plotting things together, just like when you're watching movies, this, again, is reason to be suspicious. As a good rule of thumb, if you're asking: "When I hear a story, when should I be especially suspicious?" If you hear a story and you think: "Wow, that would make a great movie!" (Laughter) That's when the "uh-oh" reaction should pop in a bit more, and you should start thinking in terms of how the whole thing is maybe a bit of a mess. Another common story or storyline is the claim that we "have to get tough". You'll hear this in so many contexts. We have to get tough with the banks. We had to get tough with the labor unions. We need to get tough with some other country, some foreign dictator, someone we're negotiating with. Again, the point is not against getting tough. Sometimes we should get tough. That we got tough with the Nazis was a good thing. But this is again a story we fall back upon all too readily, all too quickly. When we don't really know why something happened, we blame someone, and we say: "We need to get tough with them!" As if it had never occurred to your predecessor, this idea of getting tough. I view it usually as a kind of mental laziness. It's a simple story you tell: "We need to get tough, we needed to get tough, we will have to get tough." Usually, that is a kind of warning signal. Another kind of problem with stories is you can only fit so many stories into your mind at once, or in the course of a day, or even over the course of a lifetime. So your stories are serving too many purposes. For instance, just to get out of bed in the morning, you tell yourself the story that your job is really important, what you're doing is really important (Laughter) and maybe it is, but I tell myself that story even when it's not. And you know what? That story works. It gets me out of bed. It's a kind of self-deception, but the problem comes when I need to change that story. The whole point of the story is that I grab onto it and I hold it, and it gets me out of bed. So when I'm really doing something that is actually just a waste of time, in my mess of a life, I'm too tied into my story that got me out of bed, and ideally, I ought to have some very complex story map in my mind, you know, with combinatorials and a matrix of computation, and the like, but that is not how stories work. Stories in order to work have to be simple, easily grasped, easily told to others, easily remembered. So stories will serve dual and conflicting purposes, and very often they will lead us astray. I used to think I was within the camp of economists, I was one of the good guys, and I was allied with other good guys, and we were fighting the ideas of the bad guys. I used to think that! And probably, I was wrong. Maybe sometimes, I'm one of the good guys, but on some issues, I finally realized: "Hey, I wasn't one of the good guys." I'm not sure I was the bad guy in the sense of having evil intent, but it was very hard for me to get away with that story. One interesting thing about cognitive biases is they are the subject of so many books these days. There's the Nudge book, the Sway book, the Blink book, like the one-title book, all about the ways in which we screw up. And there are so many ways, but what I find interesting is that none of these books identify what, to me, is the single, central, most important way we screw up, and that is that we tell ourselves too many stories, or we are too easily seduced by stories. Why don't these books tell us that? It's because the books themselves are all about stories. The more of these books you read, you're learning about some of your biases, but you're making some of your other biases essentially worse. So the books themselves are part of your cognitive bias. Often, people buy them as a kind of talisman, like: "I bought this book. I won't be 'Predictably Irrational'." (Laughter) It's like people want to hear the worst, so psychologically, they can prepare for it or defend against it. It's why there is such a market for pessimism. But to think that by buying the book gets you somewhere, that's maybe the bigger fallacy. It's just like the evidence that shows that the most dangerous people are those who have been taught some financial literacy. They're the ones who go out and make the worst mistakes. It's the people who realize they don't know anything at all, that end up doing pretty well. A third problem with stories is that outsiders manipulate us using stories, and we all like to think advertising only works on the other guy, but, of course, that's not how it is, advertising works on all of us. So if you're too attached to stories, what will happen is people selling products come along, and they will bundle their product with a story. You're like, "Hey, a free story!" And you end up buying the product, because the product and the story go together. (Laugther) If you think about how capitalism works, there is a bias here. Let's consider two kinds of stories about cars. Story A is: "Buy this car, and you will have beautiful, romantic partners and a fascinating life." (Laughter) There are a lot of people who have a financial incentive to promote that story. But, say, the alternative story is: "You don't actually need a car as nice as your income would indicate. What you usually do is look at what your peers do and copy them. That is a good heuristic for lots of problems, but when it comes to cars, just buy a Toyota." (Laughter) Maybe Toyota has an incentive there, but even Toyota is making more money off the luxury cars, and less money off the cheaper cars. So if you think which set of stories you end up hearing, you end up hearing the glamor stories, the seductive stories, and again I'm telling you, don't trust them. There are people using your love of stories to manipulate you. Pull back and say: "What are the messages, what are the stories that no one has an incentive to tell?" Start telling yourself those, and then see if any of your decisions change. That is one simple way. You can never get out of the pattern of thinking in terms of stories, but you can improve the extent to which you think in stories, and make some better decisions. So if I'm thinking about this talk, I'm wondering, of course, what is it you take away from this talk? What story do you take away from Tyler Cowen? One story you might be like the story of the quest. "Tyler was a man on a quest. Tyler came here, and he told us not to think so much in terms of stories." That would be a story you could tell about this talk. (Laughter) It would fit a pretty well-known pattern. You might remember it. You could tell it to other people. "This weird guy came, and he said, 'Don't think in terms of stories. Let me tell you what happened today!'" (Laughter) And you tell your story. (Laugther) Another possibility is you might tell a story of rebirth. You might say, "I used to think too much in terms of stories (Laughter) but then I heard Tyler Cowen (Laughter) and now I think less in terms of stories!" That too is a narrative you will remember, you can tell to other people, and again, it may stick. You also could tell a story of deep tragedy. "This guy Tyler Cowen came (Laughter) and he told us not to think in terms of stories, but all he could do was tell us stories (Laughter) about how other people think too much in terms of stories." (Laughter) So, today, which is it? Is it like quest, rebirth, tragedy? Or maybe some combination of the three? I'm really not sure, and I'm not here to tell you to burn your DVD player and throw out your Tolstoy. To think in terms of stories is fundamentally human. There is a Gabriel Garcia Marquez memoir "Living to Tell the Tale" that we use memory in stories to make sense of what we've done, to give meaning to our lives, to establish connections with other people. None of this will go away, should go away, or can go away. But again, as an economist, I'm thinking about life on the margin, the extra decision. Should we think more in terms of stories, or less in terms of stories? When we hear stories, should we be more suspicious? And what kind of stories should we be suspicious of? Again, I'm telling you it's the stories, very often, that you like the most, that you find the most rewarding, the most inspiring. The stories that don't focus on opportunity cost, or the complex, unintended consequences of human action, because that very often does not make for a good story. So often a story is a story of triumph, a story of struggle; there are opposing forces, which are either evil or ignorant; there is a person on a quest, someone making a voyage, and a stranger coming to town. And those are your categories, but don't let them make you too happy. (Laughter) As an alternative, at the margin - again, no burning of Tolstoy - but just be a little more messy. If I actually had to live those journeys, and quests, and battles, that would be so oppressive to me! It's like, my goodness, can't I just have my life in its messy, ordinary - I hesitate to use the word - glory but that it's fun for me? Do I really have to follow some kind of narrative? Can't I just live? So be more comfortable with messy. Be more comfortable with agnostic, and I mean this about the things that make you feel good. It's so easy to pick out a few areas to be agnostic in, and then feel good about it, like, "I am agnostic about religion, or politics." It's a kind of portfolio move you make to be more dogmatic elsewhere, right? (Laughter) Sometimes, the most intellectually trustworthy people are the ones who pick one area, and they are totally dogmatic in that, so pig-headedly unreasonable, that you think, "How can they possibly believe that?" But it soaks up their stubbornness, and then, on other things, they can be pretty open-minded. So don't fall into the trap of thinking because you're agnostic on some things, that you're being fundamentally reasonable about your self-deception, your stories, and your open-mindedness. (Laughter) [Think about] this idea of hovering, of epistemological hovering, and messiness, and incompleteness, [and how] not everything ties up into a neat bow, and you're really not on a journey here. You're here for some messy reason or reasons, and maybe you don't know what it is, and maybe I don't know what it is, but anyway, I'm happy to be invited, and thank you all for listening. (Laughter) (Applause)
Poproszono mnie o przyjście tutaj i opowiedzenie wam historii, zamiast tego, chciałbym wam powiedzieć, dlaczego jestem wobec nich sceptyczny, dlaczego mnie niepokoją. Szczerze mówiąc, im bardziej opowieść zdaje się inspirująca, tym większy czuję niepokój. (Śmiech) Najlepsze bywają najbardziej zdradzieckie. Dobrą i złą stroną opowieści jest to, że są swego rodzaju filtrem. Obejmują dużo informacji, część pomijają, a część zachowują. Filtr ten jednak zawsze zostawia te same rzeczy. Zostają nam zawsze te same, proste historie. Jest takie stare porzekadło, że praktycznie każdą historię można zawrzeć w zdaniu: "obcy przybywa do miasta". W jednej ze swoich książek Christopher Booker twierdzi, że jest tylko siedem rodzajów opowieści. Potwór, "z nędzy do pieniędzy", misja, podróż i powrót, komedia, tragedia i odrodzenie. Nie trzeba się zgadzać z tą listą, ale rzecz w tym, że myśląc w kategoriach opowieści, powtarzasz sobie w kółko te same rzeczy. Poprosiliśmy badanych, żeby opisali swoje życie. Opowiadając o życiu, zaskakująco rzadko używali słowa "bałagan". (Śmiech) To chyba najlepsza odpowiedź, nie mówię tego negatywnie. (Śmiech) "Bałagan" może wyzwalać, "bałagan" może dawać siłę, "bałagan" może być sposobem na czerpanie siły z różnych źródeł. Ludzie woleli jednak mówić: "Moje życie to podróż". 51% chciało, by ich życie zamieniono w opowieść. 11% stwierdziło: "Moje życie to bitwa", kolejny rodzaj opowieści. 8% powiedziało: "Moje życie to książka". Dla 5% "Życie jest sztuką". Nikt chyba nie powiedział: "Moje życie to Reality TV". (Śmiech) Ale to wciąż narzucanie porządku w istniejącym bałaganie, które przyjmuje te same wzorce, a jeśli coś jest w formie opowieści, często zapamiętujemy nie to, co trzeba. Ile z was zna opowieść o Jerzym Waszyngtonie i drzewie wiśniowym? Nie wiadomo, czy tak to właśnie wyglądało. Tak samo opowieść o Paulu Revere, też nie wiadomo, czy tak było. Dlatego trzeba zachować podejrzliwość wobec opowieści. Jesteśmy zaprogramowani biologicznie, aby na nie reagować. Zawierają informację. Mają duże znaczenie społeczne. Pomagają tworzyć więzi z innymi ludźmi. Są więc jak cukierek, który dostajemy słuchając wiadomości politycznych, czytając beletrystykę. Nawet czytając literaturę faktu, jesteśmy karmieni opowieściami. Literatura faktu jest współczesną fikcją. Książka może traktować o rzeczach autentycznych, ale i tak przyjmuje formę tych samych opowieści. Czemu zbytnie zaufanie do opowieści to problem? Postrzegasz życie przez ich pryzmat, zamiast widzieć bałagan, którym powinno być. Widzę jednak kilka ważnych problemów, gdy przykładamy zbyt dużą wagę do narracji. Po pierwsze, narracja często jest upraszczana, jej celem jest obieranie z treści, nie tylko ograniczenie do 18 minut, ale większość opowieści można zawrzeć w zdaniu lub dwóch. Jeśli usuniesz detale, zaczynasz opowiadać historię w kategoriach dobro kontra zło, bez względu na to, czy to historia twojego życia czy polityka. Wiadomo, że część rzeczy ma charakter "dobro kontra zło". Myślę jednak, że generalnie zbytnio skłaniamy się do takiej narracji. Warto przyjąć zasadę, że przy każdej opowieści typu "dobro kontra zło", IQ spada wam o 10 lub więcej punktów. Przyswojenie takiej zasady to, moim zdaniem, dobry sposób, żeby szybko zmądrzeć. Nie trzeba czytać książek. Wyobraźcie sobie wciskanie guzika przy każdej opowieści typu "dobro kontra zło". Za każdym naciśnięciem IQ obniża się wam o 10 lub więcej punktów. Inną popularną kategorią opowieści... Jeśli znacie filmy Olivera Stone'a, czy Michaela Moore'a, nie można po zrobieniu filmu powiedzieć: "To był jeden wielki zbieg okoliczności". Musi to być konspiracja, spisek, bo w opowieści jest zawarta intencja. Opowieść nie mówi o przypadkach, czy złożonych układach międzyludzkich, które są wynikiem ludzkich działań, niekoniecznie zamierzonych. Nie, opowieść jest o złych spiskowcach. Jeśli słyszycie historie o intrygach, czy nawet o dobrych ludziach planujących coś razem, jak podczas oglądania filmów, należy być podejrzliwym. Warto zadać pytanie: "W którym miejscu historii trzeba zachować szczególną czujność?". Jeśli słyszysz historię i myślisz: "Byłby z tego świetny film!". (Śmiech) Powinna się włączyć czerwona lampka i trzeba zacząć myśleć w kategoriach bałaganu, którym to wszystko pewnie jest. Inną typową fabułą jest stwierdzenie, że trzeba przestać pobłażać. Słychać to przy różnych okazjach. Trzeba przestać pobłażać bankom. Trzeba przestać pobłażać związkom zawodowym. Trzeba przestać pobłażać jakiemuś krajowi, obcemu dyktatorowi; komuś, z kim negocjujemy. Powtarzam: nie jestem temu przeciwny. Czasem trzeba działać stanowczo. Dobrze, że postąpiliśmy stanowczo z nazistami. Ale wciąż zbyt łatwo i szybko ulegamy tej narracji. Gdy nie wiemy, dlaczego coś się stało, szukamy winnych i mówimy: "Trzeba się za nich wziąć". Jakby nikt wcześniej nie wpadł na to, żeby się za nich wziąć. Dla mnie jest to swego rodzaju umysłowe lenistwo. To bardzo prosta historia: "Trzeba się za nich wziąć, trzeba się było za nich wziąć, trzeba się będzie za nich wziąć". Jest to zazwyczaj sygnał ostrzegawczy. Innym problemem opowieści jest to, że nie da się zapamiętać wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu dnia, czy nawet całego życia. Opowieści spełniają zbyt wiele ról. Nawet po to, żeby wstać rano z łóżka, opowiadasz sobie historię, jak to masz bardzo ważną pracę, a to, co robisz, jest istotne. (Śmiech) Może jest, ale opowiadam sobie tę historię, nawet jeśli to nieprawda. I wiecie co? To działa. Wyciąga mnie z łóżka. To rodzaj samooszustwa. Problem pojawia się, gdy muszę zmienić narrację. Istotą opowieści jest to, że łapię się jej, a ona wyciąga mnie z łóżka. Jeśli więc faktycznie marnuję tylko czas w moim bezładnym życiu, jestem zbyt przywiązany do historii, która wyciąga mnie z łóżka i lepiej mieć w głowie skomplikowany plan opowieści, taki z mnóstwem kombinatoryki i matrycami obliczeniowymi. Ale historie tak nie działają. Aby spełniać swoje zadanie, muszą być proste, łatwe do zrozumienia, opowiedzenia i zapamiętania. Spełniają więc podwójną, wykluczającą się rolę, i często nas zwodzą. Kiedyś myślałem, że jako ekonomista jetem w obozie tych szlachetnych, i że razem z innymi szlachetnymi zwalczamy pomysły złoczyńców. Kiedyś tak uważałem! Pewnie byłem w błędzie. Czasem może jestem tym dobry, ale w niektórych sprawach zrozumiałem, że nie gram szlachetnej roli. Nie uważam się za złoczyńcę w kontekście złych intencji, ale ciężko było mi to umotywować. Co ciekawe, o uprzedzeniach poznawczych pisze się teraz mnóstwo książek. Są książki "Impuls", "Sway", "Błysk!", jednowyrazowe tytuły, wszystkie o tym, jak nawalamy. Można to robić na tyle sposobów, ale, co ciekawe, żadna książka nie określa jasno tego, co, według mnie, jest centralnym, najważniejszym powodem nawalania, a jest nim opowiadanie sobie zbyt wielu historii albo zbyt łatwe im uleganie. Czemu te książki nie mówią nam tego? Ponieważ one też są o opowieściach. Dużo czytając, uczycie się o jednych uprzedzeniach, ale jednocześnie umacniacie inne. Dlatego książki są częścią waszego uprzedzenia poznawczego. Ludzie często kupują książki, jakby były talizmanem. "Mam książkę. Nie będę 'Przewidywalnie irracjonalny'". (Śmiech) Tak jakby ludzie chcieli słyszeć najgorsze, aby móc się na to przygotować albo przed tym bronić. Stąd popyt na pesymizm. Jednak przekonanie, że kupno książki coś daje, jest chyba największym błędem logicznym. Dowody wskazują, że najniebezpieczniejsi są ci, którzy znają podstawy finansowe. To oni popełniają najgorsze błędy. Z kolei ci, którzy zdają sobie sprawę, że nic nie wiedzą, przeważnie osiągają sukces. Trzeci problem z opowieściami polega na tym, że pozwalają nami manipulować z zewnątrz, choć wydaje się nam, że reklamy działają tylko na innych, ale oczywiście reklamy działają na wszystkich. Jeśli opowieści ciągną was zbyt mocno, to sprzedający opakuje swój produkt w opowieść. Pomyślicie: "O, darmowa opowieść!". I koniec końców kupicie produkt, bo szedł w parze z opowieścią. (Śmiech) Gdy rozważamy, jak działa kapitalizm, widać uprzedzenie. Weźmy pod uwagę dwie historie związane z samochodami. Opowieść A: "Kup ten samochód, zapewni ci on pięknych partnerów i ciekawe życie". (Śmiech) Jest wiele osób, którym dobrze zarabiają na promowaniu tej opowieści. Ale przyjmijmy, że jest alternatywa: "Właściwie to nie potrzebujesz samochodu na miarę swoich zarobków. Z reguły patrzysz na otoczenie i robisz to, co wszyscy. To niezły sposób na wiele problemów, ale jeśli chodzi o samochody, zwyczajnie kup Toyotę". (Śmiech) Toyocie mogłoby na tym zależeć, ale nawet oni zarabiają więcej na sprzedaży samochodów luksusowych, a mniej na sprzedaży tych tańszych. Jak się zastanowić, to słyszmy zwykle historie czarujące, kuszące. Powtarzam po raz kolejny: nie wierzcie im. Wasze zamiłowanie do historii pozwala wami manipulować. Lepiej zrobić krok w tył i zapytać: "O co tu chodzi? Która historia się nikomu nie opłaca?". Zacznij je sobie opowiadać i zobacz, czy nie zmienisz decyzji. To proste. Nigdy nie przestaniesz myśleć w kategorii opowieści, ale możesz robić to w mniejszym stopniu i podjąć parę lepszych decyzji. Kiedy myślę o tej prelekcji, zastanawiam się oczywiście, co z niej wyniesiecie? Jaką historię przedstawił wam Tyler Cowen? Może to opowieść o misji. "Tyler był człowiekiem z misją. Kazał nam przestać myśleć w kategoriach opowieści". Można tak opowiedzieć o tej prelekcji. (Śmiech) Wpisałoby się to w dobrze znane wzorce. Łatwo zapamiętać. Można opowiedzieć innym. "Ten dziwak mówił, żeby nie myśleć w kategoriach opowieści. Posłuchaj tylko, co się dzisiaj stało!'". (Śmiech) I można zacząć opowiadać. (Śmiech) Można też zrobić z tego opowieść o odrodzeniu. Można mówić: "Kiedyś zbyt mną kierowały opowieści, (Śmiech) ale usłyszałem Tylera Cowena (Śmiech) i teraz myślę mniej w kategoriach opowieści". Taką narrację też da się zapamiętać, opowiedzieć innym, może nawet chwyci. Może też być z tego historia tragiczna. "Taki koleś, Tyler Cowen, (Śmiech) powiedział, żebyśmy nie myśleli w kategoriach opowieści, ale sam w kółko opowiadał, (Śmiech) jak to inni ludzie myślą w kategoriach opowieści". (Śmiech) Co więc dziś będzie? Misja, odrodzenie, tragedia? Może ich kombinacja. Nie jestem pewny i nie jestem tu, żeby wam nakazać spalenie odtwarzacza DVD i wyrzucenie Tołstoja. Myślenie w kategoriach opowieści jest fundamentem człowieczeństwa. W "Żyjcie jest opowieścią", Gabriel Garcia Marquez pisze, że żyjemy, aby opowiadać historie, że używamy opowieści, aby zrozumieć nasze uczynki; aby nadać sens życiu, nawiązać kontakt z innymi. To nie zniknie, nie powinno zniknąć, ani nie umie zniknąć. Jako ekonomista myślę o marginesach życia, o dodatkowych decyzjach. Czy należy myśleć bardziej w kategoriach opowieści, czy mniej? Czy wobec opowieści trzeba wzmóc czujność? W stosunku do jakich opowieści trzeba być podejrzliwym? Powtórzę ponownie: chodzi zwykle o te, które lubicie najbardziej, które najwięcej wam dają, najbardziej inspirują. Opowieści, które nie mówią o kosztach straconych okazji ani o skomplikowanych, niezamierzonych konsekwencjach ludzkich działań, bo to zwykle nie nadaje się na dobrą opowieść. Często mamy do czynienia z historiami o tryumfie, przeciwnościach, są wrogowie, źli lub głupi; jest bohater z misją, podróżnik i obcy przybysz. To są kategorie opowieści, ale nie dajcie im się ukołysać. (Śmiech) Zamiast tego, gdzieś na marginesie, zaznaczam: nie palcie Tołstoja, bądźcie bardziej niepoukładani. Przeżycie tych wszystkich podróży, misji, batalii, byłoby dla mnie niesamowicie uciążliwe! Czy nie mogę przeżyć życia w całej jego niepoukładanej, zwyczajnej, - waham się, aby użyć tego słowa - chwale, i mieć z niego frajdę? Czy muszę podążać za jakąś narracją? Nie mogę zwyczajnie żyć? Rozgośćcie się w bałaganie. Poczujcie się swobodnie z agnostycyzmem, w kontekście rzeczy, które sprawiają wam przyjemność. Łatwo wybrać parę agnostycznych obszarów i czuć się z tym dobrze, na przykład, "Jestem agnostykiem religijnym, albo politycznym". To da wam miejsce na dogmatyzm w innych sferach. (Śmiech) Czasem ludzie najbardziej godni intelektualnego zaufania wybierają pewien obszar, w którym są tak całkowicie dogmatyczni, nieracjonalnie uparci, że aż trudno wierzyć. Ale ta dziedzina wyczerpuje ich upór, dzięki czemu gdzie indziej mogą zachować otwarty umysł. Nie wpadnijcie w sidła myślenia, że skoro w czymś jesteście agnostyczni, to wykazujecie też rozsądek jeśli chodzi o samo-oszustwo, opowieści i otwartość umysłową. (Śmiech) Idea unoszenia się, epistemologicznego szybowania nieuporządkowania i niekompletności, tego, że nie wszędzie jest ład, że nie jesteście w podróży. Jesteście tu z jakiegoś nieokreślonego powodu, może nieznanego, może tylko ja ich nie znam, ale, cieszę się z zaproszenia, dziękuję wszystkim za wysłuchanie. (Śmiech) (Brawa)