Μου είπαν να έρθω εδώ και να σας πω ιστορίες, όμως αυτό που θα ήθελα να κάνω, είναι να σας πω γιατί είμαι καχύποπτος με τις ιστορίες, γιατί οι ιστορίες με κάνουν νευρικό. Για την ακρίβεια, όσο περισσότερο με εμπνέει μια ιστορία, πολύ συχνά, τόσο πιο νευρικό με κάνει. (Γέλια) Συχνά, οι καλύτερες ιστορίες είναι αυτές που μας ξεγελούν. Το καλό και το κακό με τις ιστορίες είναι πως είναι σαν φίλτρο. Παίρνουν πολλές πληροφορίες και κάποιες τις αφήνουν απ' έξω και κάποιες τις κρατάνε. Όμως το θέμα με αυτό το φίλτρο είναι πως πάντα κρατάει τα ίδια πράγματα. Μένεις πάντα με τις ίδιες απλές ιστορίες. Το παλιό γνωμικό λέει ότι σχεδόν κάθε ιστορία μπορεί να συνοψιστεί με το, «Ένας ξένος ήρθε στην πόλη». Υπάρχει ένα βιβλίο του Κρίστοφερ Μπούκερ, όπου ισχυρίζεται πως υπάρχουν μόνο επτά είδη ιστοριών: Για τέρατα, φτώχεια και πλούτο, αποστολές, ταξίδια και επιστροφές, κωμωδίες, τραγωδίες, αναγεννήσεις. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε απολύτως με αυτή τη λίστα, αλλά το θέμα είναι το εξής: Ως προς τις ιστορίες, επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας τα ίδια πράγματα, ξανά και ξανά. Κάποτε είχε γίνει μια μελέτη όπου ζητήσαμε από κάποια άτομα να περιγράψουν τη ζωή τους. Όταν τους ζητήσαμε να την περιγράψουν, είχε ενδιαφέρον πόσο λίγοι απάντησαν, «Μπέρδεμα!». (Γέλια) Πιθανώς να είναι η καλύτερη απάντηση και δεν το εννοώ αρνητικά. (Γέλια) Το «μπέρδεμα» μπορεί να είναι απελευθερωτικό, να σε ενδυναμώνει, να είναι ένας τρόπος ν' ανακαλύψεις τις δυνάμεις σου. Όμως αυτό που ήθελαν να πουν οι άνθρωποι είναι, «Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι». 51% ήθελαν να να μετατρέψουν τη ζωή τους σε ιστορία. 11% είπαν, «Η ζωή μου είναι αγώνας», κι αυτό είναι ένα είδος ιστορίας. 8% είπαν, «Η ζωή μου είναι μυθιστόρημα», 5% είπαν, «Η ζωή μου είναι θεατρικό έργο». Δεν νομίζω κάποιος να είπε, «Η ζωή μου είναι εκπομπή ριάλιτι». (Γέλια) Όμως, και πάλι, βάζουμε τάξη στο μπέρδεμα που παρατηρούμε και το μοτίβο είναι το ίδιο. Όταν κάτι έχει τη μορφή ιστορίας, συχνά, το θυμόμαστε όταν δεν θα έπρεπε. Πόσοι από εσάς ξέρετε την ιστορία του Τζορτζ Ουάσινγκτον και της κερασιάς; Δεν είναι προφανές το αν έγινε ακριβώς έτσι. Η ιστορία του Πολ Ριβίρ, δεν είναι προφανές το αν έγινε ακριβώς έτσι. Οπότε, και πάλι, πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με τις ιστορίες. Είμαστε βιολογικά προγραμματισμένοι ν' αντιδρούμε σ' αυτές. Εμπεριέχουν πολλές πληροφορίες, έχουν κοινωνική δύναμη, μας συνδέουν με άλλους ανθρώπους. Οπότε, είναι σαν μια καραμέλα που μας ταΐζουν όταν καταναλώνουμε πολιτικές πληροφορίες, όταν διαβάζουμε μυθιστορήματα. Όταν διαβάζουμε κάτι μη λογοτεχνικό, μας ταΐζουν ιστορίες. Κατά μια έννοια, η μη λογοτεχνία είναι η νέα λογοτεχνία. Το βιβλίο μπορεί να λέει αλήθειες, αλλά τελικά όλα καταλήγουν να παίρνουν τη μορφή ιστορίας. Οπότε, ποιο πρόβλημα δημιουργείται, όταν βασίζεσαι υπερβολικά στις ιστορίες; Βλέπεις τη ζωή σου μ' αυτόν τον τρόπο, αντί για το μπέρδεμα που είναι, ή που θα έπρεπε να είναι. Πιο συγκεκριμένα, μπορώ να σκεφτώ αρκετά μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν όταν σκεφτόμαστε πολύ αφηγηματικά. Κατ' αρχήν, οι αφηγήσεις τείνουν να είναι υπερβολικά απλές, γιατί το νόημα μιας αφήγησης είναι να τα λέει απλά, ίσως όχι μέσα σε 18 λεπτά, αλλά μπορείς ν' αφηγηθείς κάτι με μια-δυο προτάσεις. Όταν αφαιρούμε τις λεπτομέρειες, τείνουμε να λέμε ιστορίες περί καλού και κακού, που αφορούν είτε την προσωπική μας ζωή, είτε πολιτικά θέματα. Όντως κάποια πράγματα είναι το καλό εναντίον του κακού, όλοι το ξέρουμε αυτό, σωστά; Νομίζω, όμως, πως γενικότερα έχουμε υπερβολική τάση να λέμε την ιστορία του καλού ενάντια στο κακό. Φανταστείτε ότι, στο περίπου, κάθε φορά που λέτε στον εαυτό σας μια ιστορία περί καλού και κακού, μειώνετε τον δείκτη νοημοσύνης σας κατά δέκα πόντους ή και παραπάνω. Αν το υιοθετήσετε σαν μια εσωτερική διανοητική συνήθεια, πιστεύω ότι είναι ένας τρόπος να γίνετε εξυπνότεροι γρηγορότερα. Δεν χρειάζεται να διαβάσετε βιβλία. Απλά φανταστείτε ότι πατάτε ένα κουμπί κάθε φορά που λέτε την ιστορία του καλού και του κακού, και πατώντας αυτό το κουμπί μειώνετε τον δείκτη νοημοσύνης σας κατά δέκα πόντους ή παραπάνω. Ένα άλλο είδος ιστορίας που είναι δημοφιλής, αν ξέρετε τις ταινίες του Όλιβερ Στόουν ή του Μάικλ Μουρ, δεν μπορείς να δηλώσεις ότι, «Όλα ήταν μια μεγάλη σύμπτωση». Όχι, πρέπει να υπάρχει πλεκτάνη, άνθρωποι που συνωμοτούν, επειδή μια ιστορία έχει να κάνει με την πρόθεση. Μια ιστορία δεν βασίζεται σε αυθόρμητες καταστάσεις ή σε πολύπλοκους ανθρώπινους θεσμούς, που είναι ανθρώπινο δημιούργημα, χωρίς να έχουν σχεδιαστεί από ανθρώπους. Όχι, μια ιστορία έχει να κάνει με κακούς ανθρώπους που συνωμοτούν. Οπότε, όταν ακούτε ιστορίες για συνωμοσίες, ή ακόμα και ιστορίες για καλούς ανθρώπους που συνωμοτούν, ακριβώς όπως όταν βλέπετε ταινίες, αυτό είναι λόγος για να είστε καχύποπτοι. Κατά κανόνα, αν με ρωτάτε, «Πότε πρέπει να είμαι ιδιαιτέρα καχύποπτος όταν ακούω μια ιστορία;» Όταν ακούτε μια ιστορία και σκέφτεστε, «Αυτό θα γινόταν φοβερή ταινία!» (Γέλια) Τότε είναι που θα πρέπει να σκεφτείτε, «χμμ...» και να αρχίστε να σκέφτεστε περισσότερο με ποιον τρόπο όλο αυτό μπορεί να είναι κάπως μπερδεμένο. Μια άλλη συνηθισμένη ιστορία είναι όταν λέμε, «Πρέπει να γίνω πιο σκληρός». Θα το ακούσετε αυτό σε πολλές περιπτώσεις. Πρέπει να είμαστε σκληροί με τις τράπεζες. Πρέπει να είμαστε σκληροί με τα σωματεία. Πρέπει να είμαστε σκληροί με την τάδε χώρα, τον τάδε ξένο δικτάτορα, τον τάδε με τον οποίο διαπραγματευόμαστε. Και πάλι, δεν λέω να μην είμαστε σκληροί. Καμιά φορά πρέπει να είμαστε σκληροί. Ήταν καλό που γίναμε σκληροί με τους Ναζί. Και αυτή όμως είναι μια ιστορία προς την οποία στρεφόμαστε με υπερβολική ετοιμότητα, υπερβολικά βιαστικά, όταν δεν ξέρουμε γιατί ακριβώς συνέβη κάτι. Κατηγορούμε κάποιον και λέμε, «Πρέπει να είμαστε σκληροί απέναντί του!» Λες και οι προηγούμενοι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ να σκληρύνουν τη στάση τους. Το βλέπω συνήθως ως ένα είδος διανοητικής τεμπελιάς. Είναι απλή η ιστορία όταν λες: «Πρέπει να γίνουμε πιο σκληροί, έπρεπε να ήμασταν πιο σκληροί, θα γίνουμε πιο σκληροί». Συνήθως, αυτή είναι μια προειδοποίηση. Ένα άλλο πρόβλημα με τις ιστορίες είναι ότι χωράνε μόνο κάποιες στο μυαλό σας ταυτόχρονα, ή κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή κατά τη διάρκεια μιας ζωής. Οπότε, οι ιστορίες σας εξυπηρετούν υπερβολικά πολλούς σκοπούς. Για παράδειγμα, για να σηκωθείτε από το κρεβάτι το πρωί, λέτε στον εαυτό σας την ιστορία ότι η δουλειά σας είναι πολύ σημαντική, ότι κάνετε κάτι πολύ σημαντικό. (Γέλια) Και μπορεί να είναι, αλλά εγώ λέω στον εαυτό μου αυτή την ιστορία ακόμα κι όταν δεν είναι. Και ξέρετε κάτι; Πιάνει αυτή η ιστορία. Με βγάζει από το κρεβάτι, είναι σαν αυτοεξαπάτηση. Όμως το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν πρέπει να αλλάξω την ιστορία. Το νόημα της ιστορίας είναι ότι πιάνομαι απ' αυτή και την κρατάω, και με βγάζει από το κρεβάτι. Έτσι, όταν κάνω κάτι που είναι χάσιμο χρόνου, στην μπερδεμένη ζωή μου, είμαι υπερβολικά δεμένος με την ιστορία που μ' έβγαλε απ' το κρεβάτι, και θα έπρεπε να έχω έναν πολύπλοκο χάρτη της ιστορίας στο μυαλό μου, με συνδυαστικά κυκλώματα, δίκτυα κλπ, όμως δεν λειτουργούν έτσι οι ιστορίες. Οι ιστορίες πρέπει να είναι απλές, ευνόητες να τις διηγείσαι εύκολα, και να τις θυμούνται εύκολα οι άλλοι. Οι ιστορίες εξυπηρετούν πολλούς και αντικρουόμενους σκοπούς, και πολύ συχνά μας κάνουν να χάνουμε το δρόμο μας. Κάποτε νόμιζα πως ανήκα στους οικονομολόγους, πως ήμουν ένας από τους καλούς και συμμαχούσα με τους καλούς και αγωνιζόμαστε ενάντια στις ιδέες των κακών. Το νόμιζα αυτό! Και το πιο πιθανό είναι πως έκανα λάθος. Ίσως κάποτε να είμαι ένας από τους καλούς, αλλά συνειδητοποίησα ότι σε κάποια θέματα δεν ήμουν ένας από τους καλούς. Δεν είμαι σίγουρος αν ήμουν σκόπιμα κακός, αλλά ήταν πολύ δύσκολο για μένα ν' αποδεχτώ αυτή την ιστορία. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο των διανοητικών προκαταλήψεων είναι πως αποτελούν το θέμα πολλών βιβλίων σήμερα. Υπάρχουν βιβλία όπως το «Βlink: H δύναμη της διαίσθησης», και άλλα με μονολεκτικούς τίτλους, που μιλούν για τους τρόπους με τους οποίους τα κάνουμε όλα χάλια. Και υπάρχουν τόσοι πολλοί, αλλά το βρίσκω ενδιαφέρον που κανένα απ' αυτά τα βιβλία δεν μου προσδιορίζει ποιος είναι ο κύριος λόγος που τα κάνουμε χάλια, και αυτός είναι ότι λέμε στον εαυτό μας πολλές ιστορίες ή μας παραπλανούν πολύ εύκολα οι ιστορίες. Γιατί δεν μας το λένε αυτό αυτά τα βιβλία; Επειδή αυτά τα βιβλία έχουν να κάνουν με ιστορίες. Διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, μαθαίνεις για κάποιες προκαταλήψεις σου, αλλά ενισχύεις πολύ και κάποιες άλλες προκαταλήψεις. Έτσι, τα ίδια τα βιβλία είναι μέρος της διανοητικής σου προκατάληψης. Συχνά, οι άνθρωποι τα αγοράζουν και τα έχουν σαν φυλαχτό. «Αγόρασα αυτό το βιβλίο κι έτσι θα έχω "Αυτοπεποίθηση Τώρα!"». (Γέλια) Είναι λες και θέλουν ν' ακούνε τα χειρότερα, ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν ή ν' αμυνθούν ψυχολογικά. Γι' αυτό υπάρχει αγορά για την απαισιοδοξία. Όμως το να νομίζεις ότι αγοράζοντας το βιβλίο θα πας κάπου, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο σφάλμα. Σαν τις αποδείξεις που δείχνουν ότι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι είναι όσοι έχουν διδαχθεί κάποια οικονομικά. Είναι εκείνοι που βγαίνουν εκεί έξω και κάνουν τα χειρότερα λάθη. Οι άνθρωποι που συνειδητοποιούν ότι δεν ξέρουν τίποτα, είναι εκείνοι που τελικά τα καταφέρνουν καλύτερα. Ένα τρίτο πρόβλημα με τις ιστορίες, είναι πως οι έξω μας χειραγωγούν με αυτές, και όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι διαφημίσεις πιάνουν μόνο στους άλλους, αλλά φυσικά, δεν είναι έτσι, πιάνουν σ' όλους μας. Αν είστε υπερβολικά δεμένοι με ιστορίες, αυτό που θα συμβεί είναι ότι θα σας πλησιάσουν κάποιοι που πωλούν προϊόντα, τυλιγμένα σε μια ιστορία, εσείς θα πείτε, «Α! Μια δωρεάν ιστορία!» και θα καταλήξετε ν' αγοράσετε το προϊόν, γιατί προϊόν και ιστορία πάνε χέρι-χέρι. (Γέλια) Σκεφτείτε πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός, υπάρχει μεγάλη προκατάληψη εδώ. Ας πάρουμε δυο ιστορίες για αυτοκίνητα. Η πρώτη ιστορία λέει: «Αγόρασε αυτό το αυτοκίνητο και θα έχεις όμορφους συντρόφους και συναρπαστική ζωή». (Γέλια) Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα ωφεληθούν οικονομικά αν προωθήσουν αυτή την ιστορία. Ας πούμε όμως, ότι η εναλλακτική ιστορία λέει: «Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα το ωραίο αυτοκίνητο που σου επιτρέπουν τα οικονομικά σου». Αυτό που κάνεις συνήθως είναι να αντιγράφεις τι κάνουν οι άλλοι, και αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα, αλλά όσον αφορά στα αυτοκίνητα, απλώς αγόρασε ένα Toyota». (Γέλια) Ίσως και η Toyota να έχει κάποιο κίνητρο, αλλά έχουν περισσότερο κέρδος από τα πολυτελή μοντέλα παρά τα φτηνά. Οπότε, αν σκεφτείς ποιες ιστορίες καταλήγεις ν' ακούσεις, καταλήγεις ν' ακούς τις φανταχτερές και ελκυστικές ιστορίες, και επαναλαμβάνω, μην τις εμπιστεύεστε. Κάποιοι εκμεταλλεύονται την αγάπη σας για τις ιστορίες για να σας χειραγωγήσουν. Κάντε ένα βήμα πίσω και αναρωτηθείτε: «Ποια είναι τα μηνύματα, ποιες είναι οι ιστορίες που δεν υπάρχει κίνητρο ειπωθούν;» Ξεκινήστε λέγοντας αυτές στον εαυτό σας και μετά δείτε αν θα αλλάξετε κάποιες αποφάσεις. Αυτός είναι ένας απλός τρόπος. Δεν θα ξεφύγετε από το μοτίβο να σκέφτεστε με ιστορίες, αλλά μπορείτε να βελτιώσετε σε τι βαθμό σκέφτεστε με ιστορίες και να πάρετε κάποιες καλύτερες αποφάσεις. Οπότε, αν σκεφτώ αυτή την ομιλία, αναρωτιέμαι, φυσικά, τι θα πάρετε απ' αυτή; Ποια ιστορία θα πάρετε από τον Τάιλερ Κάουεν; Μια ιστορία μπορεί να είναι μια ιστορία αποστολής. «Ο Τάιλερ είχε μια αποστολή. Ο Τάιλερ ήρθε εδώ και μας είπε να μη σκεφτόμαστε πολύ με ιστορίες». Αυτή είναι μια ιστορία που μπορείτε να πείτε για αυτή την ομιλία. (Γέλια) Θα ήταν ένα γνώριμο μοτίβο. Μπορείτε να τη θυμηθείτε, να την διηγηθείτε και σε άλλους. «Ήρθε ένας περίεργος τύπος και είπε να μη σκεφτόμαστε σε ιστορίες! Να σας πω τι έγινε σήμερα!» (Γέλια) Και θα πείτε τη δική σας ιστορία. (Γέλια) Μια άλλη πιθανότητα είναι πως μπορεί να πείτε μια ιστορία αναγέννησης. Μπορεί να πείτε, «Κάποτε σκεφτόμουν πολύ με ιστορίες, (Γέλια) αλλά μετά άκουσα τον Τάιλερ Κάουεν, (Γέλια) και τώρα σκέφτομαι λιγότερο με ιστορίες». Κι αυτή είναι μια αφήγηση την οποία θα θυμάστε, την οποία μπορείτε να πείτε στους άλλους, και μπορεί να τους μείνει. Μπορείτε να διηγηθείτε και μια τραγική ιστορία. «Ένας τύπος, ο Τάιλερ Κόουεν, ήρθε (Γέλια) και μας είπε ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με ιστορίες, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να μας λέει ιστορίες για το πώς οι άνθρωποι σκέφτονται υπερβολικά πολύ με ιστορίες». (Γέλια) Οπότε τι έχουμε σήμερα; Αποστολή, αναγέννηση, τραγωδία; Ή ένα συνδυασμό των τριών; Δεν είμαι σίγουρος, και δεν είμαι εδώ για να σας πω να κάψετε το DVD σας και να πετάξετε τον Τολστόι. Είναι θεμελιωδώς ανθρώπινο να σκεφτόμαστε με ιστορίες. Υπάρχει μια αυτοβιογραφία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, «Ζω για να τη διηγούμαι». Λέει ότι έχουμε τη μνήμη και τις ιστορίες για να βρούμε νόημα στα όσα κάναμε, για να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και να συνδεθούμε με άλλους. Τίποτα απ' αυτά δεν θα φύγει, ούτε θα έπρεπε να φύγει, κι ούτε μπορεί να φύγει. Όμως και πάλι, σαν οικονομολόγος, σκέφτομαι τη ζωή στο περιθώριο, την μια απόφαση παραπάνω. Πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο ή λιγότερο με ιστορίες; Όταν ακούμε ιστορίες πρέπει να είμαστε πιο καχύποπτοι; Και τι είδους ιστορίες πρέπει να μας κάνουν καχύποπτους; Θα σας πω και πάλι, οι ιστορίες που σας αρέσουν πιο πολύ, που σας προσφέρουν ικανοποίηση και σας εμπνέουν περισσότερο. Οι ιστορίες που δεν εστιάζονται στο ευκαιριακό κόστος, ή στις πολύπλοκες, αθέλητες συνέπειες της ανθρώπινης δράσης, επειδή αυτό, πολύ συχνά, δεν φτιάχνει μια καλή ιστορία. Έτσι, συχνά η ιστορία είναι μια ιστορία θριάμβου, μια ιστορία αγώνα. Υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις που είναι είτε κακές, είτε αδαείς. Υπάρχει ένα άτομο με μια αποστολή, κάποιος που κάνει ένα ταξίδι, και ένας άγνωστος που ήρθε στην πόλη. Κι αυτές είναι οι κατηγορίες σας, αλλά μην τις αφήσετε να σας χαροποιήσουν υπερβολικά. (Γέλια) Εναλλακτικά, στο περιθώριο και χωρίς να κάψετε τον Τολστόι, να έχετε λίγο περισσότερα μπερδέματα. Αν έπρεπε πράγματι να ζήσω αυτά τα ταξίδια, τις αποστολές, τις μάχες, θα καταπιεζόμουν πάρα πολύ! Θα έλεγα, Θεέ μου, δεν μπορώ να ζήσω απλά μια ζωή μπερδεμένη, συνηθισμένη, και -- διστάζω να το πω -- λαμπρή, με την οποία όμως διασκεδάζω; Πρέπει να υπάρχει αφήγηση; Δεν μπορώ απλά να ζήσω; Οπότε, να είστε πιο άνετοι με τα μπερδέματα. Να είστε πιο άνετοι αγνωστικιστές, εννοώ σε σχέση με όσα σας κάνουν να νοιώθετε καλά. Είναι εύκολο σε κάποιους τομείς να να είσαι αγνωστικιστής, και να αισθάνεσαι καλά γι' αυτό. Λες, «Είμαι αγνωστικιστής στη θρησκεία και την πολιτική». Είναι ένας τρόπος για να είσαι πιο δογματικός αλλού, σωστά; (Γέλια) Μερικές φορές, οι πιο διανοητικά φερέγγυοι άνθρωποι είναι όσοι επιλέγουν έναν τομέα και εκεί είναι απόλυτα δογματικοί, τόσο ξεροκέφαλα παράλογοι, που λες, «Πώς μπορεί να το πιστεύει αυτό;», αλλά αυτό απορροφά την ισχυρογνωμοσύνη τους, και έτσι σε κάποια άλλα πράγματα έχουν πολύ ανοιχτό μυαλό. Μην πέσετε στην παγίδα να σκεφτείτε πως αν είστε αγνωστικιστές σε έναν τομέα, είστε απολύτως λογικοί με το πόσο αυτοεξαπατάστε, με τις ιστορίες σας και με το ανοιχτό σας μυαλό. (Γέλια) Σκεφτείτε πως είναι σαν να περιφέρεστε επιστημονολογικά, μέσα σε μπερδέματα και ατέλειες, και δεν καταλήγουν να είναι όλα τακτοποιημένα, κι εσείς εδώ δεν βρίσκεστε πραγματικά σ' ένα ταξίδι. Βρίσκεστε εδώ για μερικούς μπερδεμένους λόγους, και μπορεί ούτε κι εσείς, ούτε κι εγώ να μη γνωρίζουμε ποιοι είναι, ωστόσο, χαίρομαι που με κάλεσαν και σας ευχαριστώ που με ακούσατε. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
I was told to come here and tell you all stories, but what I'd like to do is instead tell you why I'm suspicious of stories, why stories make me nervous. In fact, the more inspired a story makes me feel, very often, the more nervous I get. (Laughter) So the best stories are often the trickiest ones. The good and bad things about stories is that they are a kind of filter. They take a lot of information, and they leave some of it out, and they keep some of it in. But the thing about this filter is that it always leaves the same things in. You're always left with the same few simple stories. There is the old saying that just about every story can be summed up as "a stranger came to town." There is a book by Christopher Booker, where he claims there are really just seven types of stories. There is monster, rags to riches, quest, voyage and return, comedy, tragedy, rebirth. You don't have to agree with that list exactly, but the point is this: if you think in terms of stories, you're telling yourself the same things over and over again. There was a study done, we asked some people-- people were asked to describe their lives. When asked to describe their lives, what is interesting is how few people said "mess". (Laughter) It's probably the best answer, I don't mean that in a bad way. "Mess" can be liberating, "mess" can be empowering, "mess" can be a way of drawing upon multiple strengths. But what people wanted to say was, "My life is a journey." 51% wanted to turn his or her life into a story. 11% said, "My life is a battle." Again, that is a kind of story. 8% said, "My life is a novel." 5% said, "My life is a play." I don't think anyone said, "My life is a reality TV show." (Laughter) But again, we're imposing order on the mess we observe, and it's taking the same patterns, and the thing is when something is in the form of a story, often, we remember it when we shouldn't. So how many of you know the story about George Washington and the cherry tree? It's not obvious that is exactly what happened. The story of Paul Revere, it's not obvious that that is exactly the way it happened. So again, we should be suspicious of stories. We're biologically programmed to respond to them. They contain a lot of information. They have social power. They connect us to other people. So they are like a candy that we're fed when we consume political information, when we read novels. When we read non-fiction books, we're really being fed stories. Non-fiction is, in a sense, the new fiction. The book may happen to say true things, but again, everything's taking the same form of these stories. So what are the problems of relying too heavily on stories? You view your life like this instead of the mess that it is or it ought to be. But more specifically, I think of a few major problems when we think too much in terms of narrative. First, narratives tend to be too simple, for the point of a narrative is to strip it away, not just into 18 minutes, but most narratives you can present in a sentence or two. When you strip away detail, you tend to tell stories in terms of good versus evil, whether it's a story about your own life or a story about politics. I know some things actually are good versus evil, we all know this, right? But I think, as a general rule, we're too inclined to tell the good versus evil story. As a simple rule of thumb, just imagine that every time you're telling a good versus evil story, you're basically lowering your IQ by ten points or more. If you just adopt that as a kind of inner mental habit, it's, in my view, one way to get a lot smarter pretty quickly. You don't have to read any books. Just imagine yourself pressing a button every time you tell the good versus evil story, and by pressing that button, you're lowering your IQ by ten points or more. Another set of stories that are popular-- if you know Oliver Stone's movies, or Michael Moore's movies, you can't make a movie and say: "It was all a big accident." No, it has to be a conspiracy, people plotting together, because in a story, a story is about intention. A story is not about spontaneous order or complex human institutions which are the product of human action, but not of human design. No, a story is about evil people plotting together. So when you hear stories about plots, or even stories about good people plotting things together, just like when you're watching movies, this, again, is reason to be suspicious. As a good rule of thumb, if you're asking: "When I hear a story, when should I be especially suspicious?" If you hear a story and you think: "Wow, that would make a great movie!" (Laughter) That's when the "uh-oh" reaction should pop in a bit more, and you should start thinking in terms of how the whole thing is maybe a bit of a mess. Another common story or storyline is the claim that we "have to get tough". You'll hear this in so many contexts. We have to get tough with the banks. We had to get tough with the labor unions. We need to get tough with some other country, some foreign dictator, someone we're negotiating with. Again, the point is not against getting tough. Sometimes we should get tough. That we got tough with the Nazis was a good thing. But this is again a story we fall back upon all too readily, all too quickly. When we don't really know why something happened, we blame someone, and we say: "We need to get tough with them!" As if it had never occurred to your predecessor, this idea of getting tough. I view it usually as a kind of mental laziness. It's a simple story you tell: "We need to get tough, we needed to get tough, we will have to get tough." Usually, that is a kind of warning signal. Another kind of problem with stories is you can only fit so many stories into your mind at once, or in the course of a day, or even over the course of a lifetime. So your stories are serving too many purposes. For instance, just to get out of bed in the morning, you tell yourself the story that your job is really important, what you're doing is really important (Laughter) and maybe it is, but I tell myself that story even when it's not. And you know what? That story works. It gets me out of bed. It's a kind of self-deception, but the problem comes when I need to change that story. The whole point of the story is that I grab onto it and I hold it, and it gets me out of bed. So when I'm really doing something that is actually just a waste of time, in my mess of a life, I'm too tied into my story that got me out of bed, and ideally, I ought to have some very complex story map in my mind, you know, with combinatorials and a matrix of computation, and the like, but that is not how stories work. Stories in order to work have to be simple, easily grasped, easily told to others, easily remembered. So stories will serve dual and conflicting purposes, and very often they will lead us astray. I used to think I was within the camp of economists, I was one of the good guys, and I was allied with other good guys, and we were fighting the ideas of the bad guys. I used to think that! And probably, I was wrong. Maybe sometimes, I'm one of the good guys, but on some issues, I finally realized: "Hey, I wasn't one of the good guys." I'm not sure I was the bad guy in the sense of having evil intent, but it was very hard for me to get away with that story. One interesting thing about cognitive biases is they are the subject of so many books these days. There's the Nudge book, the Sway book, the Blink book, like the one-title book, all about the ways in which we screw up. And there are so many ways, but what I find interesting is that none of these books identify what, to me, is the single, central, most important way we screw up, and that is that we tell ourselves too many stories, or we are too easily seduced by stories. Why don't these books tell us that? It's because the books themselves are all about stories. The more of these books you read, you're learning about some of your biases, but you're making some of your other biases essentially worse. So the books themselves are part of your cognitive bias. Often, people buy them as a kind of talisman, like: "I bought this book. I won't be 'Predictably Irrational'." (Laughter) It's like people want to hear the worst, so psychologically, they can prepare for it or defend against it. It's why there is such a market for pessimism. But to think that by buying the book gets you somewhere, that's maybe the bigger fallacy. It's just like the evidence that shows that the most dangerous people are those who have been taught some financial literacy. They're the ones who go out and make the worst mistakes. It's the people who realize they don't know anything at all, that end up doing pretty well. A third problem with stories is that outsiders manipulate us using stories, and we all like to think advertising only works on the other guy, but, of course, that's not how it is, advertising works on all of us. So if you're too attached to stories, what will happen is people selling products come along, and they will bundle their product with a story. You're like, "Hey, a free story!" And you end up buying the product, because the product and the story go together. (Laugther) If you think about how capitalism works, there is a bias here. Let's consider two kinds of stories about cars. Story A is: "Buy this car, and you will have beautiful, romantic partners and a fascinating life." (Laughter) There are a lot of people who have a financial incentive to promote that story. But, say, the alternative story is: "You don't actually need a car as nice as your income would indicate. What you usually do is look at what your peers do and copy them. That is a good heuristic for lots of problems, but when it comes to cars, just buy a Toyota." (Laughter) Maybe Toyota has an incentive there, but even Toyota is making more money off the luxury cars, and less money off the cheaper cars. So if you think which set of stories you end up hearing, you end up hearing the glamor stories, the seductive stories, and again I'm telling you, don't trust them. There are people using your love of stories to manipulate you. Pull back and say: "What are the messages, what are the stories that no one has an incentive to tell?" Start telling yourself those, and then see if any of your decisions change. That is one simple way. You can never get out of the pattern of thinking in terms of stories, but you can improve the extent to which you think in stories, and make some better decisions. So if I'm thinking about this talk, I'm wondering, of course, what is it you take away from this talk? What story do you take away from Tyler Cowen? One story you might be like the story of the quest. "Tyler was a man on a quest. Tyler came here, and he told us not to think so much in terms of stories." That would be a story you could tell about this talk. (Laughter) It would fit a pretty well-known pattern. You might remember it. You could tell it to other people. "This weird guy came, and he said, 'Don't think in terms of stories. Let me tell you what happened today!'" (Laughter) And you tell your story. (Laugther) Another possibility is you might tell a story of rebirth. You might say, "I used to think too much in terms of stories (Laughter) but then I heard Tyler Cowen (Laughter) and now I think less in terms of stories!" That too is a narrative you will remember, you can tell to other people, and again, it may stick. You also could tell a story of deep tragedy. "This guy Tyler Cowen came (Laughter) and he told us not to think in terms of stories, but all he could do was tell us stories (Laughter) about how other people think too much in terms of stories." (Laughter) So, today, which is it? Is it like quest, rebirth, tragedy? Or maybe some combination of the three? I'm really not sure, and I'm not here to tell you to burn your DVD player and throw out your Tolstoy. To think in terms of stories is fundamentally human. There is a Gabriel Garcia Marquez memoir "Living to Tell the Tale" that we use memory in stories to make sense of what we've done, to give meaning to our lives, to establish connections with other people. None of this will go away, should go away, or can go away. But again, as an economist, I'm thinking about life on the margin, the extra decision. Should we think more in terms of stories, or less in terms of stories? When we hear stories, should we be more suspicious? And what kind of stories should we be suspicious of? Again, I'm telling you it's the stories, very often, that you like the most, that you find the most rewarding, the most inspiring. The stories that don't focus on opportunity cost, or the complex, unintended consequences of human action, because that very often does not make for a good story. So often a story is a story of triumph, a story of struggle; there are opposing forces, which are either evil or ignorant; there is a person on a quest, someone making a voyage, and a stranger coming to town. And those are your categories, but don't let them make you too happy. (Laughter) As an alternative, at the margin - again, no burning of Tolstoy - but just be a little more messy. If I actually had to live those journeys, and quests, and battles, that would be so oppressive to me! It's like, my goodness, can't I just have my life in its messy, ordinary - I hesitate to use the word - glory but that it's fun for me? Do I really have to follow some kind of narrative? Can't I just live? So be more comfortable with messy. Be more comfortable with agnostic, and I mean this about the things that make you feel good. It's so easy to pick out a few areas to be agnostic in, and then feel good about it, like, "I am agnostic about religion, or politics." It's a kind of portfolio move you make to be more dogmatic elsewhere, right? (Laughter) Sometimes, the most intellectually trustworthy people are the ones who pick one area, and they are totally dogmatic in that, so pig-headedly unreasonable, that you think, "How can they possibly believe that?" But it soaks up their stubbornness, and then, on other things, they can be pretty open-minded. So don't fall into the trap of thinking because you're agnostic on some things, that you're being fundamentally reasonable about your self-deception, your stories, and your open-mindedness. (Laughter) [Think about] this idea of hovering, of epistemological hovering, and messiness, and incompleteness, [and how] not everything ties up into a neat bow, and you're really not on a journey here. You're here for some messy reason or reasons, and maybe you don't know what it is, and maybe I don't know what it is, but anyway, I'm happy to be invited, and thank you all for listening. (Laughter) (Applause)