"Iran is Israel's best friend, and we do not intend to change our position in relation to Tehran."
"Iran is Israëls beste vriend en we zijn niet van plan ons standpunt ten opzichte van Teheran te wijzigen." en we zijn niet van plan ons standpunt ten opzichte van Teheran te wijzigen."
Believe it or not, this is a quote from an Israeli prime minister, but it's not Ben-Gurion or Golda Meir from the era of the Shah. It's actually from Yitzhak Rabin. The year is 1987. Ayatollah Khomeini is still alive, and much like Ahmadinejad today, he's using the worst rhetoric against Israel. Yet, Rabin referred to Iran as a geostrategic friend.
Geloof het of niet, dit is een citaat van een Israëlische premier. Geloof het of niet, dit is een citaat van een Israëlische premier. Niet Ben Goerion of Golda Meir ten tijde van de Sjah. Het is een uitspraak van Yitzhak Rabin. Het is 1987, Ayatollah Khomeini leeft nog, en net als Ahmadinejad vandaag de dag, gebruikt hij de ergst mogelijke retoriek tegen Israël. Toch refereerde Rabin aan Iran als een geostrategische vriend.
Today, when we hear the threats of war and the high rhetoric, we're oftentimes led to believe that this is yet another one of those unsolvable Middle Eastern conflicts with roots as old as the region itself. Nothing could be further from the truth, and I hope today to show you why that is.
Wie vandaag de dreigementen hoort met de oorlogsretoriek, die gelooft maar al te makkelijk dat dit weer zo'n onoplosbaar conflict in het Midden-Oosten is met wortels die zou oud zijn als de regio zelf. Niets is minder waar. Ik wil jullie vandaag laten zien waarom dat zo is.
The relations between the Iranian and the Jewish people throughout history has actually been quite positive, starting in 539 B.C., when King Cyrus the Great of Persia liberated the Jewish people from their Babylonian captivity. A third of the Jewish population stayed in Babylonia. They're today's Iraqi Jews. A third migrated to Persia. They're today's Iranian Jews, still 25,000 of them living in Iran, making them the largest Jewish community in the Middle East outside of Israel itself. And a third returned to historic Palestine, did the second rebuilding of the Temple in Jerusalem, financed, incidentally, by Persian tax money.
De verhouding tussen Iraniërs en de Joden is in de geschiedenis eigenlijk heel positief. Het begint in 539 voor Christus, als Koning Cyrus de Grote van Perzië de Joden uit hun Babylonische gevangenschap bevrijdt. Een derde van de Joodse bevolking bleef in Babylonië. Ze zijn de Iraakse Joden van vandaag. Een derde migreerde naar Perzië. Dat zijn de Iraanse Joden van vandaag. Er leven er nog steeds 25.000 in Iran, wat ze in het Midden Oosten de grootste Joodse gemeenschap maakt buiten Israël. wat ze in het Midden Oosten de grootste Joodse gemeenschap maakt buiten Israël. Een derde ging terug naar het historische Palestina, herbouwde de tempel in Jerusalem voor de tweede keer, trouwens gefinancierd met Perzisch belastinggeld.
But even in modern times, relations have been close at times. Rabin's statement was a reflection of decades of security and intelligence collaboration between the two, which in turn was born out of perception of common threats. Both states feared the Soviet Union and strong Arab states such as Egypt and Iraq. And, in addition, the Israeli doctrine of the periphery, the idea that Israel's security was best achieved by creating alliances with the non-Arab states in the periphery of the region in order to balance the Arab states in its vicinity. Now, from the Shah's perspective, though, he wanted to keep this as secret as possible, so when Yitzhak Rabin, for instance, traveled to Iran in the '70s, he usually wore a wig so that no one would recognize him. The Iranians built a special tarmac at the airport in Tehran, far away from the central terminal, so that no one would notice the large number of Israeli planes shuttling between Tel Aviv and Tehran.
En zelfs in de moderne tijd waren de relaties bij tijden goed. Rabins uitspraak was een weerspiegeling van jaren van samenwerking in veiligheid en informatieverzameling tussen twee landen, verenigd door gemeenschappelijke dreigingen. tussen twee landen, verenigd door gemeenschappelijke dreigingen. Beide staten waren bang voor de Sovjet-Unie en sterke Arabische staten zoals Egypte en Irak. Daarbij heerste de Israëlische 'doctrine van de periferie' het idee dat Israëls veiligheid het best gewaarborgd bleef door allianties te sluiten met niet-Arabische landen in de wijde regio door allianties te sluiten met niet-Arabische landen in de wijde regio als tegengewicht voor de Arabische staten vlakbij. De Sjah wilde dit geheim houden, De Sjah wilde dit geheim houden, dus als Yitzhak Rabin bijvoorbeeld in de jaren 70 naar Iran ging dus als Yitzhak Rabin bijvoorbeeld in de jaren 70 naar Iran ging dan droeg hij een pruik zodat niemand hem zou herkennen. Iran bouwde een speciale baan op het vliegveld van Teheran, ver van de centrale hal, Iran bouwde een speciale baan op het vliegveld van Teheran, ver van de centrale hal, zodat niemand de vele vliegtuigen zou zien die tussen Tel Aviv en Teheran heen en weer vlogen.
Now, did all of this end with the Islamic revolution in 1979? In spite of the very clear anti-Israeli ideology of the new regime, the geopolitical logic for their collaboration lived on, because they still had common threats. And when Iraq invaded Iran in 1980, Israel feared an Iraqi victory and actively helped Iran by selling it arms and providing it with spare parts for Iran's American weaponry at a moment when Iran was very vulnerable because of an American arms embargo that Israel was more than happy to violate. In fact, back in the 1980s, it was Israel that lobbied Washington to talk to Iran, to sell arms to Iran, and not pay attention to Iran's anti-Israeli ideology. And this, of course, climaxed in the Iran-Contra scandal of the 1980s.
Stopte dit allemaal met de Islamitische Revolutie van 1979? Stopte dit allemaal met de Islamitische Revolutie van 1979? Ondanks de duidelijke anti-Israëlische ideologie van het nieuwe regime, bleef de geo-politieke logica voor hun samenwerking bestaan. Want ze hadden nog steeds gemeenschappelijke vijanden. Toen Irak Iran binnenviel in 1980, was Israël bang voor een Iraakse overwinning en hielp Iran actief door het wapens te verkopen en reserve-onderdelen voor hun Amerikaanse wapenarsenaal op een moment waarop Iran erg kwetsbaar was vanwege het Amerikaanse wapenembargo dat Israël met genoegen schond. In de jaren 80 was het Israël dat lobbyde in Washington om met Iran te praten, om hen wapens te verkopen zonder zich te storen aan de Iraanse anti-Israël-ideologie. Dit ontaardde in de jaren 80 in het Iran-Contraschandaal. Dit ontaardde in de jaren 80 in het Iran-Contraschandaal.
But with the end of the Cold War came also the end of the Israeli-Iranian cold peace. Suddenly, the two common threats that had pushed them closer together throughout decades, more or less evaporated. The Soviet Union collapsed, Iraq was defeated, and a new environment was created in the region in which both of them felt more secure, but they were also now left unchecked. Without Iraq balancing Iran, Iran could now become a threat, some in Israel argued. In fact, the current dynamic that you see between Iran and Israel has its roots more so in the geopolitical reconfiguration of the region after the Cold War than in the events of 1979, because at this point, Iran and Israel emerge as two of the most powerful states in the region, and rather than viewing each other as potential security partners, they increasingly came to view each other as rivals and competitors. So Israel, who in the 1980s lobbied for and improved U.S.-Iran relations now feared a U.S.-Iran rapprochement, thinking that it would come at Israel's security interests' expense, and instead sought to put Iran in increased isolation.
Maar met het einde van de Koude Oorlog kwam er ook een einde aan de Iraans-Israëlische koude vrede. Ineens waren de vijanden, die hen jarenlang in elkaars armen hadden gedreven, als sneeuw voor de zon verdwenen. De Sovjet-Unie viel uiteen, Irak was verslagen en er kwam een nieuw evenwicht in de regio waarin beide zich veiliger voelden, maar niet meer gecontroleerd werden. Zonder Irak dat Iran in evenwicht hield, kon Iran nu een bedreiging worden, zeiden sommigen in Israël. De huidige dynamiek tussen Iran en Israël De huidige dynamiek tussen Iran en Israël wordt meer veroorzaakt door de geo-politieke herconfiguratie van de regio van na de Koude Oorlog dan door de gebeurtenissen in 1979, omdat Iran en Israël op dat moment de twee machtigste staten in de regio waren en in plaats elkaar als potentiële veiligheidspartners te beschouwen en in plaats elkaar als potentiële veiligheidspartners te beschouwen begonnen ze elkaar meer te zien als opponenten en concurrenten. Dus Israël, dat in de jaren 80 nog lobbyde en de relatie tussen de VS en Iran verbeterde werd nu bang voor toenadering tussen die twee. Bang dat het Israëls veiligheidsbelangen zou schaden, Bang dat het Israëls veiligheidsbelangen zou schaden, streefde Israël naar een verdere isolatie van Iran. streefde Israël naar een verdere isolatie van Iran.
Ironically, this was happening at a time when Iran was more interested in peacemaking with Washington than to see to Israel's destruction. Iran had put itself in isolation because of its radicalism, and after having helped the United States indirectly in the war against Iraq in 1991, the Iranians were hoping that they would be rewarded by being included in the post-war security architecture of the region. But Washington chose to ignore Iran's outreach, as it would a decade later in Afghanistan, and instead moved to intensify Iran's isolation, and it is at this point, around 1993, '94, that Iran begins to translate its anti-Israeli ideology into operational policy. The Iranians believed that whatever they did, even if they moderated their policies, the U.S. would continue to seek Iran's isolation, and the only way Iran could compel Washington to change its position was by imposing a cost on the U.S. if it didn't. The easiest target was the peace process, and now the Iranian ideological bark was to be accompanied by a nonconventional bite, and Iran began supporting extensively Palestinian Islamist groups that it previously had shunned. In some ways, this sounds paradoxical, but according to Martin Indyk of the Clinton administration, the Iranians had not gotten it entirely wrong, because the more peace there would be between Israel and Palestine, the U.S. believed, the more Iran would get isolated. The more Iran got isolated, the more peace there would be. So according to Indyk, and these are his words, the Iranians had an interest to do us in on the peace process in order to defeat our policy of containment. To defeat our policy of containment, not about ideology.
Ironisch genoeg gebeurde dit op een moment waarop Iran meer interesse had om vrede te sluiten met Washington dan om Israël te vernietigen. Iran had zich geïsoleerd vanwege zijn radicalisme en nadat het de VS indirect geholpen had in de oorlog tegen Irak in 1991 hoopte Iran dat het beloond zou worden met een stem in het na-oorlogse veiligheidsplan voor de regio. met een stem in het na-oorlogse veiligheidsplan voor de regio. Maar Washington negeerde Irans uitgestoken hand, zoals het tien dat jaar later ook in Afghanistan deed, terwijl het de isolatie van Iran versterkte. Het is nu ongeveer 1993, 1994 wanneer Iran zijn anti-Israëlische ideologie wanneer Iran zijn anti-Israëlische ideologie politiek begint te vertalen. Iran geloofde dat wat het ook deed, zelfs al zouden het zijn politiek matigen, dat de VS de isolatie zou willen verlengen. De enige manier waarop het Washington van standpunt kon laten veranderen was door een prijs op de VS te zetten, als ze nee zouden zeggen. was door een prijs op de VS te zetten, als ze nee zouden zeggen. Het makkelijkste doelwit was de vredesonderhandeling en nu werd het Iraanse ideologische geblaf vergezeld door een onconventioneel randje waarin Iran Palestijns-Islamistische groeperingen ging steunen die het voorheen had genegeerd. die het voorheen had genegeerd. Het klinkt een beetje paradoxaal, maar volgens Martin Indyk uit de regering Clinton had Iran het niet helemaal fout omdat meer vrede tussen Israël en de Palestijnen omdat meer vrede tussen Israël en de Palestijnen Iran verder zou isoleren, zo geloofde de VS. Hoe meer Iran geïsoleerd zou worden, des te meer vrede er zou zijn. Volgens Indyk, en dit zijn zijn woorden, had Iran er belang bij het vredesproces om zeep te helpen had Iran er belang bij het vredesproces om zeep te helpen om zo onze isolatiepolitiek te verslaan, om zo onze isolatiepolitiek te verslaan, en niet uit ideologie.
But throughout even the worst times of their entanglement, all sides have reached out to each other. Netanyahu, when he got elected in 1996, reached out to the Iranians to see if there were any ways that the doctrine of the periphery could be resurrected. Tehran was not interested. A few years later, the Iranians sent a comprehensive negotiation proposal to the Bush administration, a proposal that revealed that there was some potential of getting Iran and Israel back on terms again. The Bush administration did not even respond. All sides have never missed an opportunity to miss an opportunity.
Zelfs op het hoogtepunt van de strijd hebben alle partijen elkaar de hand gereikt. Toen Netanyahu gekozen werd in 1996, zocht hij toenadering tot Iran om te zien of het mogelijk was om de doctrine van de periferie te herstellen. Teheran was niet geïnteresseerd. Een paar jaar later stuurde Iran een uitgebreid onderhandelingsvoorstel naar de regering Bush, een voorstel dat de mogelijkheid bood om Iran en Israël weer aan het praten te krijgen. De regering Bush reageerde niet eens. Alle partijen hebben nooit een kans gemist om een kans te missen.
But this is not an ancient conflict. This is not even an ideological conflict. The ebbs and flows of hostility have not shifted with ideological zeal, but rather with changes in the geopolitical landscape. When Iran and Israel's security imperatives dictated collaboration, they did so in spite of lethal ideological opposition to each other. When Iran's ideological impulses collided with its strategic interests, the strategic interests always prevailed. This is good news, because it means that neither war nor enmity is a foregone conclusion.
Maar dit is geen historisch conflict. Het is niet eens een ideologisch conflict. Het getij van de vijandigheid wordt niet beïnvloed door ideologische overtuiging, eerder door het veranderende geo-politieke landschap. Toen veiligheidsbelangen van Iran en Israël samenwerking vereisten, werkten ze samen. Toen veiligheidsbelangen van Iran en Israël samenwerking vereisten, werkten ze samen, hoewel ze ideologisch lijnrecht tegenover elkaar staan. Toen Irans ideologische impulsen botsten met hun strategische belangen, gingen de strategische belangen altijd voor. Dat is goed nieuws, omdat het betekent dat oorlog of vijandigheid nog geen uitgemaakte zaak is. dat oorlog of vijandigheid nog geen uitgemaakte zaak is.
But some want war. Some believe or say that it's 1938, Iran is Germany, and Ahmadinejad is Hitler. If we accept this to be true, that indeed it is 1938, Iran is Germany, Ahmadinejad is Hitler, then the question we have to ask ourself is, who wishes to play the role of Neville Chamberlain? Who will risk peace? This is an analogy that is deliberately aimed at eliminating diplomacy, and when you eliminate diplomacy, you make war inevitable. In an ideological conflict, there can be no truce, no draw, no compromise, only victory or defeat.
Maar sommigen willen oorlog, sommigen geloven of zeggen dat het 1938 is. Iran is Duitsland en Ahmadinejad is Hitler. Als we aannemen dat het 1938 is, Iran Duitsland is, Ahmadinejad Hitler, dan is de vraag die je moet stellen wie de rol van Neville Chamberlain wil spelen. Wie wil vrede riskeren? Deze analogie is expres bedoeld om de diplomatie onderuit te halen en als je de diplomatie weghaalt, dan wordt een oorlog onvermijdelijk. In een ideologisch conflict bestaat geen wapenstilstand, geen gelijk spel, geen compromis alleen maar winnen of verliezen.
But rather than making war inevitable by viewing this as ideological, we would be wise to seek ways to make peace possible. Iran and Israel's conflict is a new phenomenon, only a few decades old in a history of 2,500 years, and precisely because its roots are geopolitical, it means that solutions can be found, compromises can be struck, however difficult it yet may be. After all, it was Yitzhak Rabin himself who said, "You don't make peace with your friends. You make it with your enemies."
Maar in plaats van oorlog als onvermijdelijke uitkomst die volgt uit deze ideologie, kunnen we beter manieren zoeken om vrede mogelijk te maken. Het conflict tussen Iran en Israël is een nieuw fenomeen, maar een paar tientallen jaren oud op een geschiedenis van 2500 jaar. En omdat de wortels ervan geo-politiek zijn, betekent het dat een oplossing gevonden kan worden en compromissen gesloten kunnen worden, hoe moeilijk het ook lijkt. Het was tenslotte Yitzhak Rabin zelf die zei: "Je sluit geen vrede met je vrienden, je sluit vrede met je vijanden."
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)