Το έργο της αποκάλυψης του σκανδάλου της διατροφικής σπατάλης άρχισε για μένα, όταν ήμουν 15 ετών. Αγόρασα μερικά γουρούνια. Ζούσα στο Σάσεξ. Ξεκίνησα να τα ταΐζω με τον πιο παραδοσιακό και φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο. Πήγα στην κουζίνα του σχολείου μου και είπα «Δώστε μου τα αποφάγια που οι συμμαθητές μου απέρριψαν». Πήγα στον τοπικό φούρναρη και πήρα το μπαγιάτικο ψωμί του. Πήγα στον τοπικό μανάβη, αλλά και σ' έναν αγρότη που πετούσε τις πατάτες επειδή δεν είχαν το σωστό σχήμα ή μέγεθος για τα σούπερ μάρκετ. Ήταν εκπληκτικό. Τα γουρούνια μου μετέτρεψαν τα αποφάγια σε νόστιμο χοιρινό. Πούλησα αυτό το χοιρινό στους γονείς των συμμαθητών μου και έβγαλα ένα καλό χαρτζιλίκι, συμπλήρωμα στο εφηβικό μου επίδομα.
The job of uncovering the global food waste scandal started for me when I was 15 years old. I bought some pigs. I was living in Sussex. And I started to feed them in the most traditional and environmentally friendly way. I went to my school kitchen, and I said, "Give me the scraps that my school friends have turned their noses up at." I went to the local baker and took their stale bread. I went to the local greengrocer, and I went to a farmer who was throwing away potatoes because they were the wrong shape or size for supermarkets. This was great. My pigs turned that food waste into delicious pork. I sold that pork to my school friends' parents, and I made a good pocket money addition to my teenage allowance.
Παρατήρησα όμως ότι αρκετό από το φαγητό που έδινα στα γουρούνια μου ήταν στην πραγματικότητα κατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση, ενώ είχα μόλις αγγίξει την επιφάνεια του προβλήματος, γιατί καθώς προχωρούσε η αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων, σε σούπερ μάρκετ, μανάβικα, αρτοποιεία, στα σπίτια μας, στα εργοστάσια και στα αγροκτήματα, η σπατάλη ήταν αιμορραγική. Τα σούπερ μάρκετ δεν ήθελαν να μου μιλήσουν καν για την ποσότητα τροφίμων που πετούσαν. Είχα πάει από την πίσω πόρτα. Είχα δει δοχεία γεμάτα φαγητό να σφραγίζονται κι έπειτα να μεταφέρονται και να πετιώνται στους χώρους υγειονομικής ταφής, και σκεφτόμουν πως σίγουρα υπάρχει κάτι πιο λογικό που μπορεί να γίνει με το φαγητό, από το να πετιέται.
But I noticed that most of the food that I was giving my pigs was in fact fit for human consumption, and that I was only scratching the surface, and that right the way up the food supply chain, in supermarkets, greengrocers, bakers, in our homes, in factories and farms, we were hemorrhaging out food. Supermarkets didn't even want to talk to me about how much food they were wasting. I'd been round the back. I'd seen bins full of food being locked and then trucked off to landfill sites, and I thought, surely there is something more sensible to do with food than waste it.
Ένα πρωί, καθώς τάιζα τα γουρούνια μου, παρατήρησα ένα καρβέλι με λιαστή ντομάτα που φαινόταν ιδιαίτερα νόστιμο και εμφανιζόταν κάθε τόσο. Το άρπαξα κάθισα κι έφαγα πρωινό με τα γουρούνια μου. (Γέλια) Αυτή ήταν η πρώτη πράξη αυτού που αργότερα έμαθα ν' αποκαλώ «κίνημα των τροφορακοσυλλεκτών». μια επίδειξη της αδικίας της τροφικής σπατάλης, και η παροχή της λύσης στο πρόβλημα της τροφικής σπατάλης που είναι απλώς να καθίσεις και να φας το φαγητό παρά να το πετάξεις. Αυτό έγινε, κατά κάποιον τρόπο, ένας τρόπος αντιμετώπισης, των μεγάλων επιχειρήσεων στην επιχείριση της διατροφικής σπατάλης, και κυρίως ένας τρόπος έκθεσης στο κοινό ότι όταν μιλάμε για τροφή που πετιέται, δεν αναφερόμαστε σε σάπια πράγματα, δεν αναφερόμαστε σε πράγματα απαράδεκτα. Μιλάμε για καλά, φρέσκα τρόφιμα που πετιούνται σε κολοσσιαία κλίμακα.
One morning, when I was feeding my pigs, I noticed a particularly tasty-looking sun-dried tomato loaf that used to crop up from time to time. I grabbed hold of it, sat down, and ate my breakfast with my pigs. (Laughter) That was the first act of what I later learned to call freeganism, really an exhibition of the injustice of food waste, and the provision of the solution to food waste, which is simply to sit down and eat food, rather than throwing it away. That became, as it were, a way of confronting large businesses in the business of wasting food, and exposing, most importantly, to the public, that when we're talking about food being thrown away, we're not talking about rotten stuff, we're not talking about stuff that's beyond the pale. We're talking about good, fresh food that is being wasted on a colossal scale.
Τελικά, ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο μου, για να καταδείξω την έκταση αυτού του προβλήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Εδώ φαίνεται μια εξάντληση, ανά έθνος, του πιθανού επιπέδου της τροφικής σπατάλης σε κάθε χώρα του κόσμου. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα, καλές, αδιάσειστες στατιστικές, και επομένως για να μπορέσω να αποδείξω τη θεωρία μου, πρώτα έπρεπε να βρω έναν τρόπο αποκάλυψης των ποσοτήτων τροφικής σπατάλης. Πήρα λοιπόν τον διατροφικό εφοδιασμό κάθε χώρας χωριστά και την συνέκρινα με αυτό που ήταν πιθανό να καταναλώνει στην πραγματικότητα. Αυτό βασίζεται σε διατροφικές μελέτες, βασίζεται σε επίπεδα παχυσαρκίας, σε μια ποικιλία παραγόντων που σου παρέχει μια υπόθεση εργασίας σχετικά με τις ποσότητες τροφής που φτάνει να τρώγεται. Εκείνη η μαύρη γραμμή στο μέσον αυτού του πίνακα είναι το πιθανό επίπεδο κατανάλωσης με ένα περιθώριο για κάποια επίπεδα αναπόφευκτης σπατάλης. Πάντα θα υπάρχει σπατάλη. Δεν είμαι τόσο εκτός πραγματικότητας που να νομίζω ότι μπορούμε να ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς σπατάλη. Αυτή όμως η μαύρη γραμμή δείχνει ποια θα έπρεπε να είναι η προμήθεια τροφής σε μια χώρα αν αφήνουν περιθώριο για μια καλή, σταθερή, ασφαλή, θρεπτική δίαιτα για κάθε άτομο στη χώρα αυτή. Οι βούλες πάνω από τη γραμμή, το καταλαβαίνετε αμέσως, περιλαμβάνονται οι περισσότερες χώρες του κόσμου, αντιπροσωπεύουν μη απαραίτητο πλεόνασμα και είναι πιθανό να αντανακλά επίπεδα σπατάλης σε κάθε χώρα.
Eventually, I set about writing my book, really to demonstrate the extent of this problem on a global scale. What this shows is a nation-by-nation breakdown of the likely level of food waste in each country in the world. Unfortunately, empirical data, good, hard stats, don't exist, and therefore to prove my point, I first of all had to find some proxy way of uncovering how much food was being wasted. So I took the food supply of every single country and I compared it to what was actually likely to be being consumed in each country. That's based on diet intake surveys, it's based on levels of obesity, it's based on a range of factors that gives you an approximate guess as to how much food is actually going into people's mouths. That black line in the middle of that table is the likely level of consumption with an allowance for certain levels of inevitable waste. There will always be waste. I'm not that unrealistic that I think we can live in a waste-free world. But that black line shows what a food supply should be in a country if they allow for a good, stable, secure, nutritional diet for every person in that country. Any dot above that line, and you'll quickly notice that that includes most countries in the world, represents unnecessary surplus, and is likely to reflect levels of waste in each country.
Καθώς η χώρα πλουτίζει, επενδύει όλο και περισσότερο στην απόκτηση μεγαλύτερου πλεονάσματος στα καταστήματα και τα εστιατόρια της, και όπως βλέπετε, οι περισσότερες Ευρωπαϊκές και Βορειοαμερικανικές χώρες είναι ανάμεσα στο 150 και 200 τα εκατό των διατροφικών αναγκών των πληθυσμών τους. Έτσι λοιπόν μια χώρα σαν την Αμερική έχει διπλάσια τροφή στα ράφια των καταστημάτων και των εστιατορίων της που χρειάζεται στην πραγματικότητα για να θρέψει τον Αμερικάνικο λαό.
As a country gets richer, it invests more and more in getting more and more surplus into its shops and restaurants, and as you can see, most European and North American countries fall between 150 and 200 percent of the nutritional requirements of their populations. So a country like America has twice as much food on its shop shelves and in its restaurants than is actually required to feed the American people.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε, όταν επεξεργαζόμουν αυτά τα δεδομένα, και ήταν πολλοί αριθμοί, ήταν ότι μπορούμε να δούμε πως σταθεροποιούνται. Χώρες με ταχείς ρυθμούς χτύπησαν το σημείο 150 και μετά σταθεροποιήθηκαν και δεν ανεβαίνουν άλλο όπως θα περίμενε κανείς. Αποφάσισα λοιπόν να αποκαλύψω λίγο παραπάνω αυτά τα δεδομένα για να δω αν ήταν σωστά ή λαθεμένα. Να που κατέληξα. Αν συμπεριλάβει κανείς όχι μόνο τα τρόφιμα που φτάνουν στα μαγαζιά και τα εστιατόρια αλλά και αυτά πού δίνουν οι άνθρωποι στα ζώα τους, ο αραβόσιτος, η σόγια, το σιτάρι που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να φάνε αλλά επιλέγουν την πάχυνση των ζώων τους, αντί γι΄αυτό για να αυξήσουν την παραγωγή κρέατος και των γαλακτοκομικών προϊόντων αυτό που βλέπουμε είναι ότι οι περισσότερες πλούσιες χώρες έχουν περίπου τριπλάσιες ή τετραπλάσιες ποσότητες τροφής από αυτές που χρειάζεται ο πληθυσμός τους για να τραφεί. Μια χώρα σαν την Αμερική έχει τετραπλάσια ποσότητα τροφής από αυτή που χρειάζεται.
But the thing that really struck me, when I plotted all this data, and it was a lot of numbers, was that you can see how it levels off. Countries rapidly shoot towards that 150 mark, and then they level off, and they don't really go on rising as you might expect. So I decided to unpack that data a little bit further to see if that was true or false. And that's what I came up with. If you include not just the food that ends up in shops and restaurants, but also the food that people feed to livestock, the maize, the soy, the wheat, that humans could eat but choose to fatten livestock instead to produce increasing amounts of meat and dairy products, what you find is that most rich countries have between three and four times the amount of food that their population needs to feed itself. A country like America has four times the amount of food that it needs.
Όταν οι άνθρωποι αναφέρονται στην ανάγκη αύξησης της παγκόσμιας παραγωγής για τη διατροφή εννέα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που αναμένονται στον πλανήτη μέχρι το 2050 αυτά τα γραφικά έρχονται στο μυαλό μου. Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια τεράστια απόσταση στις πλούσιες χώρες ανάμεσα σε εμάς και την πείνα. Ποτέ πριν δεν είχαμε τέτοια τεράστια πλεονάσματα. Με κάποια κριτήρια, αυτό αποτελεί επιτυχία του ανθρώπινου πολιτισμού, των αγροτικών πλεονασμάτων που θέσαμε ως στόχο 12.000 χρόνια πριν. Είναι μια επιτυχία. Υπήρξε μια επιτυχία. Αυτό όμως που πρέπει να αναγνωρίσουμε τώρα είναι ότι αγγίζουμε τα οικολογικά όρια που μπορεί να αντέξει ο πλανήτης, και όταν αποψιλώσουμε τα δάση, όπως κάνουμε κάθε μέρα, για μεγαλύτερη παραγωγή τροφής, όταν αντλούμε νερό από εξαντλημένα αποθέματα νερού, όταν προκαλούμε εκπομπές ορυκτών καυσίμων στην αναζήτηση περισσότερης τροφής, και όταν πετάμε τόσο μεγάλες ποσότητες τροφής πρέπει να σκεφτούμε από που μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε οικονομία.
When people talk about the need to increase global food production to feed those nine billion people that are expected on the planet by 2050, I always think of these graphs. The fact is, we have an enormous buffer in rich countries between ourselves and hunger. We've never had such gargantuan surpluses before. In many ways, this is a great success story of human civilization, of the agricultural surpluses that we set out to achieve 12,000 years ago. It is a success story. It has been a success story. But what we have to recognize now is that we are reaching the ecological limits that our planet can bear, and when we chop down forests, as we are every day, to grow more and more food, when we extract water from depleting water reserves, when we emit fossil fuel emissions in the quest to grow more and more food, and then we throw away so much of it, we have to think about what we can start saving.
Χθες πήγα σε ένα από τα τοπικά σουπερμάρκετ που επισκέπτομαι συχνά, για να ελέγξω τι πετάνε. Βρήκα αρκετά πακέτα μπισκότα ανάμεσα σε φρούτα και λαχανικά και άλλα που ήταν εκεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει συμβολικά.
And yesterday, I went to one of the local supermarkets that I often visit to inspect, if you like, what they're throwing away. I found quite a few packets of biscuits amongst all the fruit and vegetables and everything else that was in there. And I thought, well this could serve as a symbol for today.
Θα ήθελα λοιπόν να φανταστείτε ότι αυτά τα εννέα μπισκότα που βρήκα στον κάδο σκουπιδιών αντιπροσωπεύουν την παγκόσμια παροχή τροφής. Σύμφωνοι; Αρχίζουμε με το ένατο. Αυτό αντιπροσωπεύει ότι είναι στα χωράφια όλου του κόσμου κάθε χρονιά. Το πρώτο μπισκότο που θα χάσουμε πριν ακόμη φύγουμε από τη φάρμα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνδέεται με την ανάπτυξη της γεωργίας, είτε πρόκειται για κάποια έλλειψη στην υποδομή, στην ψύξη στην παστεριοποίηση, την αποθήκευση σπόρων,ακόμη και βασικών, που σημαίνει ότι η τροφή πετιέται προτού καν φύγει από τα χωράφια. Τα επόμενα τρία μπισκότα είναι αυτά που αποφασίζουμε να ταΐσουμε τα ζώα, το καλαμπόκι, το σιτάρι και η σόγια. Δυστυχώς τα θηρία μας είναι αναποτελεσματικά ζώα, και μετατρέπουν τα δυο τρίτα αυτών σε κόπρανα και ζέστη, και έτσι χάσαμε αυτά τα δύο, και έχουμε ένα μόνο για το κρέας και τα γαλακτοκομικά. Αυτά τα δύο θα τα πετάξουμε κατευθείαν στον κάδο. Αυτό σκεπτόμαστε οι περισσότεροι από εμάς όταν σκεφτόμαστε για τη διατροφική σπατάλη, αυτό που καταλήγει στον κάδο, αυτό που καταλήγει στον κάδο των σουπερμάρκετ, αυτό που καταλήγει στον κάδο των εστιατορίων. Έχουμε χάσει και άλλα δύο, και μείναμε με δύο μόνο μπισκότα για να φάμε. Αυτό δεν είναι μια υπερθετικά αποτελεσματική χρήση των παγκοσμίων πηγών, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων ανθρώπων που υπάρχουν στον κόσμο.
So I want you to imagine that these nine biscuits that I found in the bin represent the global food supply, okay? We start out with nine. That's what's in fields around the world every single year. The first biscuit we're going to lose before we even leave the farm. That's a problem primarily associated with developing work agriculture, whether it's a lack of infrastructure, refrigeration, pasteurization, grain stores, even basic fruit crates, which means that food goes to waste before it even leaves the fields. The next three biscuits are the foods that we decide to feed to livestock, the maize, the wheat and the soya. Unfortunately, our beasts are inefficient animals, and they turn two-thirds of that into feces and heat, so we've lost those two, and we've only kept this one in meat and dairy products. Two more we're going to throw away directly into bins. This is what most of us think of when we think of food waste, what ends up in the garbage, what ends up in supermarket bins, what ends up in restaurant bins. We've lost another two, and we've left ourselves with just four biscuits to feed on. That is not a superlatively efficient use of global resources, especially when you think of the billion hungry people that exist already in the world.
Έχοντας παρουσιάσει αυτά τα δεδομένα, χρειάστηκε μετά να καταδείξω που καταλήγουν όλες αυτές οι τροφές. Που καταλήγουν; Είμαστε συνηθισμένοι να τα βλέπουμε στα πιάτα μας, αλλά τι γίνεται με όλα αυτά που χάνονται στο μεσοδιάστημα;
Having gone through the data, I then needed to demonstrate where that food ends up. Where does it end up? We're used to seeing the stuff on our plates, but what about all the stuff that goes missing in between?
Τα σουπερμάρκετ είναι ένα εύκολο μέρος για να ξεκινήσει κανείς. Αυτό είναι αποτέλεσμα του χόμπι μου, που είναι η ανεπίσημη επιθεώρηση των κάδων.(Γέλια) Μπορεί να το βρίσκετε περίεργο, αλλά αν μπορούσαμε να βασιστούμε σε οργανισμούς για να μας πουν τι κάνουν στις πίσω πλευρές των καταστημάτων τους, δε θα χρειαζόταν να κρυφοκοιτάζουμε στη πίσω πλευρά, ανοίγοντας κάδους και ρίχνοντας ματιές μέσα. Αυτή την εικόνα βλέπουμε πάνω- κάτω σε κάθε δρόμο και γωνιά στη Βρετανία, την Ευρώπη, τη Β.Αμερική. Αντιπροσωπεύει μια κολοσσιαία τροφική σπατάλη, αλλά αυτό που ανακάλυψα καθώς έγραφα το βιβλίο μου ήταν ότι αυτή η προφανής αφθονία σπατάλης ήταν στην πραγματικότητα η κορυφή του παγόβουνου. Όταν ακολουθήσεις την αλυσίδα εφοδιασμού, βρίσκεις που συμβαίνει η πραγματική τροφική σπατάλη σε τεράστια κλίμακα
Supermarkets are an easy place to start. This is the result of my hobby, which is unofficial bin inspections. (Laughter) Strange you might think, but if we could rely on corporations to tell us what they were doing in the back of their stores, we wouldn't need to go sneaking around the back, opening up bins and having a look at what's inside. But this is what you can see more or less on every street corner in Britain, in Europe, in North America. It represents a colossal waste of food, but what I discovered whilst I was writing my book was that this very evident abundance of waste was actually the tip of the iceberg. When you start going up the supply chain, you find where the real food waste is happening on a gargantuan scale.
Μπορείτε να σηκώσετε τα χέρια αν έχετε ένα καρβέλι τεμαχισμένου ψωμιού στο σπίτι σας; Ποιος ζει σε σπίτι όπου η κόρα- αυτή η φέτα στις δυο άκρες του ψωμιού- ποιος ζει σε σπίτι όπου αυτά τρώγονται; Εντάξει, οι περισσότεροι, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι, και χαίρομαι που το λέω, αυτό συμβαίνει σε πολλά μέρη του κόσμου, ωστόσο,έχετε δει ένα σουπερμάρκετ ή σαντουιτσάδικο κάπου στον κόσμο που να σερβίρει σάντουιτς με την κόρα; (Γέλια) Εγώ δεν έχω δει. Συνέχισα λοιπόν να σκέφτομαι, που πάνε αυτές οι κόρες;(Γέλια) Να η απάντηση, δυστυχώς: 13.000 φέτες φρέσκου ψωμιού βγαίνουν μόνο από αυτό το εργοστάσιο κάθε μέρα, φρέσκο ψωμί της ημέρας. Την ίδια χρονιά που επισκέφτηκα το εργοστάσιο, πήγα στο Πακιστάν, όπου το 2008 ο κόσμος πεινούσε - συνέπεια της περιορισμένης παροχής τροφίμων παγκοσμίως. Συμβάλλουμε σ΄αυτό τον περιορισμό με το να πετάμε τροφή σε κάδους εδώ στη Βρετανία και σε άλλα μέρη του κόσμου. Αποσπάμε την τροφή από τα ράφια της αγοράς που ο πεινασμένος κόσμος εξαρτάται.
Can I have a show of hands if you have a loaf of sliced bread in your house? Who lives in a household where that crust -- that slice at the first and last end of each loaf -- who lives in a household where it does get eaten? Okay, most people, not everyone, but most people, and this is, I'm glad to say, what I see across the world, and yet has anyone seen a supermarket or sandwich shop anywhere in the world that serves sandwiches with crusts on it? (Laughter) I certainly haven't. So I kept on thinking, where do those crusts go? (Laughter) This is the answer, unfortunately: 13,000 slices of fresh bread coming out of this one single factory every single day, day-fresh bread. In the same year that I visited this factory, I went to Pakistan, where people in 2008 were going hungry as a result of a squeeze on global food supplies. We contribute to that squeeze by depositing food in bins here in Britain and elsewhere in the world. We take food off the market shelves that hungry people depend on.
Ένα βήμα παραπάνω και φτάνουμε στους αγρότες, οι οποίοι πετάνε μέχρι και το ένα τρίτο ή και παραπάνω της σοδειάς τους εξαιτίας των αισθητικών προδιαγραφών. Αυτός ο αγρότης, για παράδειγμα, έχει επενδύσει 16.000 στερλίνες λίρες στην καλλιέργεια του σπανακιού, και δε μάζεψε ούτε ένα φύλλο διότι αναπτύχθηκε λίγη πρασινάδα ανάμεσα στα φύλλα του. Οι πατάτες που δεν είναι αισθητικά τέλειες, γίνονται γουρουνοτροφή. Καρότα που είναι πολύ μικρά για τις προδιαγραφές των σουπερμάρκετ ντομάτες στην Τενερίφη, πορτοκάλια στη Φλόριντα, μπανάνες στον Ισημερινό, τον επισκέφθηκα πέρυσι, όλα απορρίπτονται. Μιλάμε για σπατάλη μιας ημέρας από μια φυτεία μπανάνας στον Ισημερινό. Όλα απορρίπτονται, βρώσιμα εντελώς, διότι δεν έχουν το σωστό σχήμα ή μέγεθος.
Go one step up, and you get to farmers, who throw away sometimes a third or even more of their harvest because of cosmetic standards. This farmer, for example, has invested 16,000 pounds in growing spinach, not one leaf of which he harvested, because there was a little bit of grass growing in amongst it. Potatoes that are cosmetically imperfect, all going for pigs. Parsnips that are too small for supermarket specifications, tomatoes in Tenerife, oranges in Florida, bananas in Ecuador, where I visited last year, all being discarded. This is one day's waste from one banana plantation in Ecuador. All being discarded, perfectly edible, because they're the wrong shape or size.
Αν έτσι συμπεριφερόμαστε στα φρούτα και τα λαχανικά, γιατί να μη κάνουμε το ίδιο και στα ζώα. Το συκώτι, τα πνευμόνια, τα κεφάλια, οι ουρές, οι νεφροί, οι όρχεις, όλα αυτά που είναι παραδοσιακά, νόστιμα και θρεπτικά τμήματα της γαστρονομίας μας πετιούνται. Η κατανάλωση εντοσθίων έχει μειωθεί στο μισό στη Βρετανία και την Αμερική τα τελευταία τριάντα χρόνια. Με αποτέλεσμα, όλα αυτά να καταλήγουν τροφή για σκύλους στην καλύτερη περίπτωση, ή να αποτεφρώνονται. Αυτός ο άνθρωπος, στην Κάσγκαρ, επαρχία Χινιάγκ, στη Δυτική Κίνα, σερβίρει το εθνικό του πιάτο. Ονομάζεται τα όργανα του πρόβατου. Είναι νόστιμο, είναι θρεπτικό, και όπως έμαθα όταν επισκέφθηκα την Κάσγκαρ, συμβολίζει το ταμπού τους απέναντι στην τροφική σπατάλη. Καθόμουν σε ένα καφέ στην άκρη του δρόμου. Ένας σεφ ήρθε να μου μιλήσει, τελείωσα το μπολ μου, και στη μέση της συζήτησης σταμάτησε να μιλά και κοιτούσε συνοφρυωμένος το μπολ μου. Σκέφτηκα, «Θεέ μου, ποιο ταμπού δεν τήρησα Με ποιο τρόπο πρόσβαλα τον οικοδεσπότη μου;» Έδειξε τα τρία σπυριά ρύζι στο μπολ μου και είπε: «Καθάρισε το». (Γέλια) Σκέφτηκα, «Θεέ μου, γυρίζω όλο τον κόσμο λέγοντας στους ανθρώπους να μη σπαταλούν τροφή. Αυτός ο τύπος με ξεφτιλίζει μέσα στο ίδιο μου το παιχνίδι.»
If we do that to fruit and vegetables, you bet we can do it to animals too. Liver, lungs, heads, tails, kidneys, testicles, all of these things which are traditional, delicious and nutritious parts of our gastronomy go to waste. Offal consumption has halved in Britain and America in the last 30 years. As a result, this stuff gets fed to dogs at best, or is incinerated. This man, in Kashgar, Xinjiang province, in Western China, is serving up his national dish. It's called sheep's organs. It's delicious, it's nutritious, and as I learned when I went to Kashgar, it symbolizes their taboo against food waste. I was sitting in a roadside cafe. A chef came to talk to me, I finished my bowl, and halfway through the conversation, he stopped talking and he started frowning into my bowl. I thought, "My goodness, what taboo have I broken? How have I insulted my host?" He pointed at three grains of rice at the bottom of my bowl, and he said, "Clean." (Laughter) I thought, "My God, you know, I go around the world telling people to stop wasting food. This guy has thrashed me at my own game." (Laughter)
Αλλά μου έδωσε πίστη. Πίστη ότι εμείς οι άνθρωποι, έχουμε, με το παραπάνω, τη δύναμη να σταματήσουμε αυτή την τραγική σπατάλη των πηγών αν θεωρήσουμε κοινωνικά απαράδεκτο να σπαταλάμε τροφή σε κολοσσιαία κλίμακα, αν ενοχλήσουμε για αυτό, ενημερώσουμε οργανισμούς να πούμε σε κυβερνήσεις ότι θέλουμε να μπει τέλος στη διατροφική σπατάλη, έχουμε αναμφίβολα τη δύναμη να αλλάξουμε το πράγμα.
But it gave me faith. It gave me faith that we, the people, do have the power to stop this tragic waste of resources if we regard it as socially unacceptable to waste food on a colossal scale, if we make noise about it, tell corporations about it, tell governments we want to see an end to food waste, we do have the power to bring about that change.
Τα ψάρια, 40 με 60 τοις εκατό των Ευρωπαϊκών ψαριών, ρίχνονται στη θάλασσα, δε φτάνουν καν στη στεριά. Στα σπίτια μας, έχουμε χάσει την επαφή με την τροφή. Αυτό είναι ένα πείραμα που έκανα με τρία μαρούλια. Ποιος φυλάει μαρούλια στο ψυγείο του; Ο περισσότερος κόσμος. Αυτό στα αριστερά ήταν φυλαγμένο σε ένα ψυγείο για 10 ημέρες. Το άλλο στη μέση, στο τραπέζι της κουζίνας μου. Δεν έχουν μεγάλη διαφορά Το άλλο στα δεξιά το χειρίστηκα όπως τα κομμένα λουλούδια. Είναι ζωντανός οργανισμός, έκοψα φέτες, και το έβαλα σε βάζο με νερό, κράτησε άλλες δυο εβδομάδες.
Fish, 40 to 60 percent of European fish are discarded at sea, they don't even get landed. In our homes, we've lost touch with food. This is an experiment I did on three lettuces. Who keeps lettuces in their fridge? Most people. The one on the left was kept in a fridge for 10 days. The one in the middle, on my kitchen table. Not much difference. The one on the right I treated like cut flowers. It's a living organism, cut the slice off, stuck it in a vase of water, it was all right for another two weeks after this.
Όπως είπα και στην αρχή, κάποιες τροφές είναι αναπόφευκτο να τις πετάξουμε, το ερώτημα είναι ποιο είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε; Έδωσα απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα όταν ήμουν 15. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι έδωσαν απάντηση πριν από 6.000 χρόνια: Κάναμε τα γουρούνια οικόσιτα για να μετατρέψουμε τα περισσεύματα τροφής σε τροφή ξανά. Ωστόσο στην Ευρώπη αυτή η πρακτική έγινε παράνομη από το 2001 εξαιτίας του ξεσπάσματος του αφθώδη πυρετού. Είναι αντιεπιστημονικό. Είναι περιττό. Αν μαγειρεύαμε τροφή για τα γουρούνια με τον ίδιο τρόπο που μαγειρεύουμε για τους ανθρώπους, είναι ασφαλές. Επίσης, είναι και μια τεράστια οικονομία πόρων. Προς το παρόν, η Ευρώπη εξαρτάται από τις εισαγωγές εκατομμυρίων τόνων σόγιας από τη Νότια Αμερική, όπου η παραγωγή της συμβάλλει στην αναθέρμανση του πλανήτη, στην αποψίλωση των δασών, στην απώλεια της βιοποικιλότητας, για τη διατροφή των ζώων εδώ στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα πετάμε εκατομμύρια τόνων τροφής με την οποία θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να τα ταΐζουμε. Αν το κάναμε αυτό και ταΐζαμε τα γουρούνια, θα γλιτώναμε αυτή την ποσότητα άνθρακα. Αν ταΐζαμε την τροφή που πετάμε που είναι ο τρέχον αγαπημένος τρόπος της κυβέρνησης για να ξεφορτώνεται την περιττή τροφή, σε αναερόβια πέψη, η οποία μετατρέπει τα τροφικά απόβλητα σε αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού, γλιτώνουμε ένα ασήμαντο ποσό 448 κιλών διοξειδίου του άνθρακα ανά τόνο πεταμένης τροφής. Είναι πολύ καλύτερα να ταΐζουμε με αυτό τα γουρούνια. Αυτό το γνωρίζαμε στη διάρκεια του πολέμου. (Γέλια)
Some food waste, as I said at the beginning, will inevitably arise, so the question is, what is the best thing to do with it? I answered that question when I was 15. In fact, humans answered that question 6,000 years ago: We domesticated pigs to turn food waste back into food. And yet, in Europe, that practice has become illegal since 2001 as a result of the foot-and-mouth outbreak. It's unscientific. It's unnecessary. If you cook food for pigs, just as if you cook food for humans, it is rendered safe. It's also a massive saving of resources. At the moment, Europe depends on importing millions of tons of soy from South America, where its production contributes to global warming, to deforestation, to biodiversity loss, to feed livestock here in Europe. At the same time we throw away millions of tons of food waste which we could and should be feeding them. If we did that, and fed it to pigs, we would save that amount of carbon. If we feed our food waste which is the current government favorite way of getting rid of food waste, to anaerobic digestion, which turns food waste into gas to produce electricity, you save a paltry 448 kilograms of carbon dioxide per ton of food waste. It's much better to feed it to pigs. We knew that during the war. (Laughter)
Κάτι θετικό: έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα παγκοσμίως, για την αντιμετώπιση της διατροφικής σπατάλης. Οργάνωσα την προσφορά γευμάτων σε 5.000 άτομα το 2009. Ταΐστηκαν 5.000 άνθρωποι με φαγητό που θα πετιόταν κάτω από άλλες συνθήκες. Από τότε, ξανάγινε στο Λονδίνο, οργανώνεται διεθνώς και σε όλη τη χώρα. Είναι ένας τρόπος συνεργασίας οργανισμών για γιορτάσουμε την τροφή, να πούμε ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς με την τροφή είναι να τη φάει και να την απολαύσει και να πάψει να την πετά. Για χάρη του πλανήτη που ζούμε, για χάρη των παιδιών μας για χάρη όλων των άλλων οργανισμών με τους οποίους μοιραζόμαστε τον πλανήτη, είμαστε γήινα ζώα και εξαρτόμαστε από τη γη μας για τροφή. Προς το παρόν, καταστρέφουμε τη γη μας για να καλλιεργούμε τροφή που κανείς δε τρώει. Σταματήστε να σπαταλάτε τρόφιμα. Ευχαριστώ πολύ.(Χειροκρότημα) (Χειροκρότημα)
A silver lining: It has kicked off globally, the quest to tackle food waste. Feeding the 5,000 is an event I first organized in 2009. We fed 5,000 people all on food that otherwise would have been wasted. Since then, it's happened again in London, it's happening internationally, and across the country. It's a way of organizations coming together to celebrate food, to say the best thing to do with food is to eat and enjoy it, and to stop wasting it. For the sake of the planet we live on, for the sake of our children, for the sake of all the other organisms that share our planet with us, we are a terrestrial animal, and we depend on our land for food. At the moment, we are trashing our land to grow food that no one eats. Stop wasting food. Thank you very much. (Applause) (Applause)