What does it mean to spend our time well? I spend a lot of my time thinking about how to spend my time. Probably too much -- I probably obsess over it. My friends think I do. But I feel like I kind of have to, because these days, it feels like little bits of my time kind of slip away from me, and when that happens, it feels like parts of my life are slipping away.
Co to znaczy: dobrze wykorzystać czas? Spędzam dużo czasu na myśleniu, jak wykorzystywać czas. Prawdopodobnie zbyt dużo. Pewnie mam obsesję. Tak myślą moi znajomi. Czuję, że muszę tak robić, bo w dzisiejszych czasach mam wrażenie, jakby czas przeciekał mi przez palce, a wtedy czuję, jakby życie przeciekało mi przez palce.
Specifically, it feels like little bits of my time get slipped away to various things like this, like technology -- I check things. I'll give you an example. If this email shows up -- how many of you have gotten an email like this, right? I've been tagged in a photo. When this appears, I can't help but click on it right now. Right? Because, like, what if it's a bad photo? So I have to click it right now. But I'm not just going to click "See photo," what I'm actually going to do is spend the next 20 minutes.
A konkretnie, czuję, jakby różne rzeczy kradły mi czas, na przykład technologia, bo ciągle coś sprawdzam. Podam przykład. Wyświetla się to powiadomienie, a chyba wszyscy dostają takie powiadomienia, że oznaczono mnie na zdjęciu. Kiedy to wyskakuje, muszę na to kliknąć. Może to jakieś beznadziejne zdjęcie. Muszę to natychmiast sprawdzić. Ale nie kończy się na kliknięciu na "zobacz zdjęcie". Tak naprawdę zmarnuję najbliższe 20 minut.
(Laughter)
(Śmiech)
But the worst part is that I know this is what's going to happen, and even knowing that's what's going to happen doesn't stop me from doing it again the next time. Or I find myself in a situation like this, where I check my email and I pull down to refresh, But the thing is that 60 seconds later, I'll pull down to refresh again. Why am I doing this? This doesn't make any sense.
Ale najgorsze jest to, że wiem, że tak się stanie i nawet świadomość, że tak się stanie nie powstrzymuje mnie od powtórzenia tego w przyszłości. Albo sytuacja, kiedy sprawdzam skrzynkę mailową i przeciągam w dół, żeby odświeżyć, to i tak za 60 sekund znów przeciągam w dół i odświeżam. Po co to robię? To nie ma sensu.
But I'll give you a hint why this is happening. What do you think makes more money in the United States than movies, game parks and baseball combined? Slot machines. How can slot machines make all this money when we play with such small amounts of money? We play with coins. How is this possible? Well, the thing is ... my phone is a slot machine. Every time I check my phone, I'm playing the slot machine to see, what am I going to get? What am I going to get? Every time I check my email, I'm playing the slot machine, saying, "What am I going to get?" Every time I scroll a news feed, I'm playing the slot machine to see, what am I going to get next? And the thing is that, again, knowing exactly how this works -- and I'm a designer, I know exactly how the psychology of this works, I know exactly what's going on -- but it doesn't leave me with any choice, I still just get sucked into it.
Ale podpowiem wam, dlaczego tak się dzieje. Co według was przynosi większy dochód w USA od filmów, rezerwatów dzikich zwierząt i bejsbolu razem wziętych? Automaty do gier. W jaki sposób automaty do gier mogą tyle zarobić, jeśli wrzuca się do nich tak niewielkie pieniądze? Gra się za monety. Jak to możliwe? Chodzi o to, że... mój telefon jest automatem do gry. Za każdym razem, gdy sprawdzam telefon, gram na automacie, żeby sprawdzić, co dostanę. Co dostanę? Za każdym razem, gdy sprawdzam maila, gram na automacie, myśląc: "co dostanę?". Gdy przewijam tablicę z głównej strony Facebooka, gram na automacie, żeby sprawdzić, co dostanę tym razem. Chodzi o to, że wiedząc dokładnie, jak to działa, a jestem projektantem, wiem, jak to oddziałuje psychologicznie, wiem dobrze, o co tu chodzi, ale i tak nie mam wyboru, daję się w to wciągnąć.
So what are we going to do? Because it leaves us with this all-or-nothing relationship with technology, right? You're either on, and you're connected and distracted all the time, or you're off, but then you're wondering, am I missing something important? In other words, you're either distracted or you have fear of missing out. Right?
Co mamy zrobić? Bo zostaje nam wybór: "wszystko albo nic" jeśli chodzi o technologię. Albo jesteś włączony, czyli połączony z siecią i ciągle coś ci brzęczy, abo jesteś wyłączony, ale wtedy ciągle myślisz, czy coś ważnego cię nie omija. Innymi słowy, albo jesteś rozproszony, albo boisz się, że coś cię ominie. Prawda?
So we need to restore choice. We want to have a relationship with technology that gives us back choice about how we spend time with it, and we're going to need help from designers, because knowing this stuff doesn't help. We're going to need design help. So what would that look like?
Zatem musimy ustalić nowy wybór. Chcemy używać technologii, ale mając wpływ na to, jak spędzamy z nią czas. Będziemy potrzebować do tego pomocy projektantów, bo sama wiedza, jak to działa, to za mało. Potrzebujemy wsparcia projektowego. Jakby to miałoby wyglądać?
So let's take an example that we all face: chat -- text messaging. So let's say there's two people. Nancy's on the left and she's working on a document, and John's on the right. And John suddenly remembers, "I need to ask Nancy for that document before I forget." So when he sends her that message, it blows away her attention.
Weźmy znany wszystkim przykład: chat - wiadomości tekstowe. Jest dwoje ludzi. Nancy po lewej, pracuje nad dokumentem, i John po prawej. Johnowi nagle się przypomina: "Muszę spytać Nancy o ten dokument, zanim zapomnę". Kiedy wysyła jej tę wiadomość, rozprasza jej uwagę.
That's what we're doing all the time, bulldozing each other's attention, left and right. And there's serious cost to this, because every time we interrupt each other, it takes us about 23 minutes, on average, to refocus our attention. We actually cycle through two different projects before we come back to the original thing we were doing. This is Gloria Mark's research combined with Microsoft research, that showed this. And her research also shows that it actually trains bad habits. The more interruptions we get externally, it's conditioning and training us to interrupt ourselves. We actually self-interrupt every three-and-a-half minutes.
Robimy to cały czas: rozpraszamy się nawzajem, jeden drugiego. Dużo nas to kosztuje, bo gdy komuś przeszkadzamy, zajmuje przeciętnie 23 minuty, żeby ponownie skupić uwagę. Właściwie przeskakujemy pomiędzy dwoma różnymi zadaniami, zanim wrócimy do tego, czym zajmowaliśmy się na początku. Pokazało nam to badanie Glorii Mark w połączeniu z badaniem Microsoft. Jej badanie pokazuje też, że to uczy złych nawyków. Im więcej zakłóceń dochodzi z zewnątrz, tym bardziej przyzwyczajamy się do przeszkadzania samym sobie. Przeszkadzamy sami sobie co trzy i pół minuty.
This is crazy. So how do we fix this? Because Nancy and John are in this all-or-nothing relationship. Nancy might want to disconnect, but then she'd be worried: What if I'm missing something important?
To obłęd. Jak to naprawić? Nancy i John są w sytuacji "wszystko albo nic". Nancy mogłaby się rozłączyć, ale wtedy martwiłaby się, że ominie ją coś ważnego.
Design can fix this problem. Let's say you have Nancy again on the left, John on the right. And John remembers, "I need to send Nancy that document." Except this time, Nancy can mark that she's focused. Let's say she drags a slider and says, "I want to be focused for 30 minutes," so -- bam -- she's focused. Now when John wants to message her, he can get the thought off of his mind -- because he has a need, he has this thought, and he needs to dump it out before he forgets. Except this time, it holds the messages so that Nancy can still focus, but John can get the thought off of his mind.
Projekt może rozwiązać ten problem. Nancy znów jest po lewej, John po prawej. John przypomina sobie: "Muszę wysłać Nancy ten dokument". Tyko tym razem, Nancy może zaznaczyć, że pracuje. Na przykład przeciąga suwak i zaznacza: "Chcę się skupić przez 30 minut" i - uwaga! - skupia się. Gdy John chce jej wysłać wiadomość, może wyrzucić tę myśl z głowy, bo miał potrzebę, miał tę myśl, i chce ją wyrzucić, zanim zapomni. Tylko że tym razem, wiadomości są zatrzymywane, żeby Nancy mogła się skupić, a John może przestać się martwić.
But this only works if one last thing is true, which is that Nancy needs to know that if something is truly important, John can still interrupt. But instead of having constant accidental or mindless interruptions, we're now only creating conscious interruptions,
Ale to działa tylko wtedy, kiedy ostatni warunek jest spełniony: Nancy musi wiedzieć, że jeśli pojawi się coś naprawdę ważnego, John nadal może jej przeszkodzić. Ale nie ma ciągłych, bezmyślnych zakłóceń, teraz mamy tylko te świadome.
So we're doing two things here. We're creating a new choice for both Nancy and John, But there's a second, subtle thing we're doing here, too. And it's that we're changing the question we're answering. Instead of the goal of chat being: "Let's design it so it's easy to send a message" -- that's the goal of chat, it should be really easy to send a message to someone -- we change the goal to something deeper and a human value, which is: "Let's create the highest possible quality communication in a relationship between two people. So we upgraded the goal.
Więc robimy dwie rzeczy. Stwarzamy wybór zarówno dla Nancy jak i dla Johna, ale jest też druga, istotna sprawa. Zmieniamy kluczowe pytanie. Zamiast ustalać cel chatu jako: "Zaprojektujmy to tak, żeby łatwo wysłać wiadomość", taki jest cel chatu, powinno być naprawdę łatwo wysłać komuś wiadomość, zmieniamy cel na coś głębszego, o większej wartości dla człowieka, jak: "Stwórzmy najlepszą możliwą jakość w komunikacji pomiędzy dwojgiem ludzi". Poprawiliśmy cel.
Now, do designers actually care about this? Do we want to have conversations about what these deeper human goals are? Well, I'll tell you one story. A little over a year ago, I got to help organize a meeting between some of technology's leading designers and Thich Nhat Hanh. Thich Nhat Hanh is an international spokesperson for mindfulness meditation. And it was the most amazing meeting. You have to imagine -- picture a room -- on one side of the room, you have a bunch of tech geeks; on the other side of the room, you have a bunch of long brown robes, shaved heads, Buddhist monks. And the questions were about the deepest human values, like what does the future of technology look like when you're designing for the deepest questions and the deepest human values? And our conversation centered on listening more deeply to what those values might be. He joked in our conversation that what if, instead of a spell check, you had a compassion check, meaning, you might highlight a word that might be accidentally abrasive -- perceived as abrasive by someone else.
Czy projektanci naprawdę się tym przejmują? Czy chcemy dyskusji o tym, jakie są te głębsze ludzkie cele? Coś wam powiem. Niewiele ponad rok temu pomagałem zorganizować spotkanie między wiodącymi projektantami technologii a Thich Nhat Hanh'em. Thich Nhat Hanh to międzynarodowy rzecznik świadomej medytacji. To było niesamowite spotkanie. Wyobraźcie sobie pokój, w którym z jednej strony macie entuzjastów technologii, a po drugiej stronie pokoju mnichów buddyjskich z ogolonymi głowami, ubranych w długie brązowe szaty. Pytano o najgłębsze ludzkie wartości, na przykład o przyszłość technologii, kiedy projektuje się, myśląc o kluczowych pytaniach i najważniejszych ludzkich wartościach. Nasza rozmowa skupiła się na dokładniejszym słuchaniu tego, jakie te wartości mogą być. Ktoś rozbawił nas podczas rozmowy, że może zamiast korekty pisowni, można by mieć korektę uczuć, podkreślającą słowo, które niechcący mogłoby urazić, zostać odebrane jako przykre przez kogoś.
So does this kind of conversation happen in the real world, not just in these design meetings? Well, the answer is yes, and one of my favorites is Couchsurfing. If you didn't know, Couchsurfing is a website that matches people who are looking for a place to stay with a free couch, from someone who's trying to offer it.
Czy takie rozmowy zdarzają się w prawdziwym świecie, a nie tylko na spotkaniach projektantów? Odpowiedź brzmi: tak, a jedną z moich ulubionych jest Couchsurfing. Jeśli nie wiecie, Couchsurfing to strona, która łączy ludzi szukających noclegu na darmowej kanapie z tymi, którzy chcą to zaoferować.
So, great service -- what would their design goal be? What are you designing for if you work at Couchsurfing? Well, you would think it's to match guests with hosts. Right? That's a pretty good goal. But that would kind of be like our goal with messaging before, where we're just trying to deliver a message.
Świetna usługa. Jaki może być cel ich projektu? Co projektujesz, jeśli pracujesz przy Couchsurfingu? Można powiedzieć, że cel to połączyć gości z gospodarzami. Prawda? To dobry cel. Ale tu byłoby jak z chatem przed chwilą, gdzie chodziło o przekazanie wiadomości.
So what's the deeper, human goal? Well, they set their goal as the need to create lasting, positive experiences and relationships between people who've never met before. And the most amazing thing about this was in 2007, they introduced a way to measure this, which is incredible. I'll tell you how it works. For every design goal you have, you have to have a corresponding measurement to know how you're doing -- a way of measuring success. So what they do is, let's say you take two people who meet up, and they take the number of days those two people spent together, and then they estimate how many hours were in those days -- how many hours did those two people spend together? And then after they spend that time together, they ask both of them: How positive was your experience? Did you have a good experience with this person that you met? And they subtract from those positive hours the amount of time people spent on the website, because that's a cost to people's lives. Why should we value that as success? And what you were left with is something they refer to as "net orchestrated conviviality," or, really, just a net "Good Times" created. The net hours that would have never existed, had Couchsurfing not existed.
Zatem jaki jest głębszy, ludzki cel? Ustalili swój cel jako potrzebę stworzenia trwałych, pozytywnych doświadczeń i relacji między ludźmi, którzy się nie znają. Najlepsze w tym jest to, że w 2007 roku wprowadzili sposób na zmierzenie tego, co jest niesamowite. Powiem wam, jak to działa. Do każdego celu projektowego trzeba mieć odpowiednią miarę, żeby wiedzieć, jak nam idzie, sposób mierzenia sukcesu. Jak to się robi? Weźmy dwójkę ludzi, którzy się spotykają. Bierze się liczbę dni spędzonych razem przez tę dwójkę i szacuje się, ile godzin w ciągu tych dni ci dwoje spędzili razem. Po spędzeniu tego czasu razem, oboje są pytani o to, na ile pozytywne było to doświadczenie. Czy miałeś dobre doświadczenie z osobą, z którą się spotykałeś? Odejmują od tych pozytywnych godzin czas, który spędzili na stronie internetowej, bo taki jest koszt w życiu. Czemu miałoby to być brane za sukces? To, co zostaje, nazywają "sumą netto zorganizowanych spotkań", czyli suma netto "dobrze spędzonego czasu". Godziny netto, których nigdy by nie było, gdyby Couchsurfing nie istniał.
Can you imagine how inspiring it would be to come to work every day and measure your success in the actual net new contribution of hours in people's lives that are positive, that would have never existed if you didn't do what you were about to do at work today? Can you imagine a whole world that worked this way?
Wyobraźcie sobie, jak inspirujące byłoby przychodzić codziennie do pracy i mierzyć swój sukces wkładem godzin netto poświęconych życiu ludzi, tych pozytywnych, które nie zdarzyłyby się, gdybyście nie zrobili tego, co mieliście zrobić dzisiaj w pracy. Czy wyobrażacie sobie, że cały świat tak działa?
Can you imagine a social network that -- let's say you care about cooking, and it measured its success in terms of cooking nights organized and the cooking articles that you were glad you read, and subtracted from that the articles you weren't glad you read or the time you spent scrolling that you didn't like? Imagine a professional social network that, instead of measuring its success in terms of connections created or messages sent, instead measured its success in terms of the job offers that people got that they were excited to get. And subtracted the amount of time people spent on the website. Or imagine dating services, like maybe Tinder or something, where instead of measuring the number of swipes left and right people did, which is how they measure success today, instead measured the deep, romantic, fulfilling connections people created. Whatever that was for them, by the way.
Czy wyobrażacie sobie sieć społeczną, powiedzmy, że lubicie gotować, więc miarą sukcesu byłaby liczba wieczorków kulinarnych i artykułów kulinarnych, które czytaliście z zadowoleniem, pomniejszona o artykuły, z których nie byliście zadowoleni albo o czas spędzony na przeglądaniu nieatrakcyjnych treści. Wyobraźcie sobie profesjonalną sieć społeczną, która zamiast mierzyć swój sukces ilością stworzonych powiązań albo wysłanych wiadomości, mierzyłaby sukces liczbą ofert pracy, które ludzie otrzymali i z których byli zadowoleni, pomniejszoną o ilość czasu spędzanego przez ludzi na tej stronie. Albo wyobraźcie sobie serwisy randkowe, jak Tinder lub inne, gdzie zamiast mierzyć liczbę przeciągnięć w prawo lub lewo, bo tak obecnie mierzą sukces, mierzyliby głębokie, romantyczne i szczęśliwe związki zawarte przez ludzi. Czymkolwiek byłyby one dla nich.
But can you imagine a whole world that worked this way, that was helping you spend your time well? Now to do this you also need a new system, because you're probably thinking, today's Internet economy -- today's economy in general -- is measured in time spent. The more users you have, the more usage you have, the more time people spend, that's how we measure success.
Wyobrażacie sobie cały świat działający według tej zasady, żebyście mogli dobrze spędzić czas? Do tego potrzebny jest nowy system, bo pewnie myślicie, że obecna gospodarka internetowa, obecna gospodarka w ogóle, jest mierzona zużytym czasem. Ilu jest użytkowników? Jakie jest użytkowanie? Ile czasu spędzono? Tak mierzy się sukces.
But we've solved this problem before. We solved it with organic, when we said we need to value things a different way. We said this is a different kind of food. So we can't compare it just based on price; this is a different category of food. We solved it with Leed Certification, where we said this is a different kind of building that stood for different values of environmental sustainability.
Ale ten problem już rozwiązaliśmy. Jak z żywnością ekologiczną, stwierdzając, że inaczej trzeba szacować wartość. Powiedzieliśmy, że to jest inny rodzaj żywności. Nie możemy porównywać jej, patrząc tylko na cenę, bo to inna kategoria żywności. Rozwiązaliśmy ten problem za pomocą Certyfikatu LEED, mówiąc, że to inny rodzaj budynku, co oznacza inne wartości równowagi środowiskowej.
What if we had something like that for technology? What if we had something whose entire purpose and goal was to help create net new positive contributions to human life? And what if we could value it a different way, so it would actually work? Imagine you gave this different premium shelf space on app stores. Imagine you had web browsers that helped route you to these kinds of design products. Can you imagine how exciting it would be to live and create that world?
A jeśli mielibyśmy takie coś dla technologii? Co, gdyby jedynym celem i sensem było stworzenie dodatniego wkładu netto dla nowej jakości ludzkiego życia? Co, gdybyśmy mogli ocenić to w inny sposób, tak, żeby to naprawdę działało? Wyobraźmy sobie taki specjalny dział w sklepie z aplikacjami. Wyobraźmy sobie przeglądarki pomagające skierować nas na te specjalne produkty. Jak ciekawie byłoby żyć i tworzyć taki świat?
We can create this world today. Company leaders, all you have to do -- only you can prioritize a new metric, which is your metric for net positive contribution to human life. And have an honest conversation about that. Maybe you're not doing so well to start with, but let's start that conversation.
Już dziś możemy stworzyć ten świat. Szefowie firm, tylko wy możecie narzucić nową skalę, czyli skalę dodatniego wkładu netto dla nowej jakości ludzkiego życia. Porozmawiajcie o tym szczerze. Może nie od razu wszystko pójdzie dobrze, ale zacznijcie o tym rozmawiać.
Designers, you can redefine success; you can redefine design. Arguably, you have more power than many people in your organization to create the choices that all of us live by. Maybe like in medicine, where we have a Hippocratic oath to recognize the responsibility and this higher value that we have to treat patients. What if designers had something like that, in terms of this new kind of design?
Projektanci, możecie przedefiniować sukces i projektowanie. Zapewne macie więcej władzy niż inni ludzie w waszej firmie, żeby stwarzać wybory, według których wszyscy żyjemy. Tak jak w medycynie, gdzie jest przysięga Hipokratesa, żeby ukazać odpowiedzialność i wyższe wartości w leczeniu pacjentów. A gdyby projektanci mieli coś takiego przy tworzeniu nowego rodzaju projektu?
And users, for all of us -- we can demand technology that works this way. Now it may seem hard, but McDonald's didn't have salads until the consumer demand was there. Walmart didn't have organic food until the consumer demand was there. We have to demand this new kind of technology. And we can do that. And doing that would amount to shifting from a world that's driven and run entirely on time spent, to world that's driven by time well spent.
Użytkownicy, my wszyscy, możemy wymagać technologii, która działa w ten sposób. Teraz może się to wydawać trudne, ale McDonald's nie sprzedawał sałatek, póki konsumenci nie zaczęli tego wymagać. Walmart nie prowadził eko żywności, póki konsumenci nie zaczęli tego wymagać. Musimy wymagać tej nowej technologii. I możemy to zrobić. Zrobienie tego będzie równoznaczne z przeniesieniem się ze świata kierowanego i działającego przez zużyty czas, do świata kierowanego przez czas dobrze wykorzystany.
I want to live in this world, and I want this conversation to happen. Let's start that conversation now.
Chcę żyć w takim świecie i chcę, żeby te rozmowy się odbyły. Zacznijmy tę rozmowę teraz.
Thank you.
Dziękuję.
(Applause)
(Brawa)