What does it mean to spend our time well? I spend a lot of my time thinking about how to spend my time. Probably too much -- I probably obsess over it. My friends think I do. But I feel like I kind of have to, because these days, it feels like little bits of my time kind of slip away from me, and when that happens, it feels like parts of my life are slipping away.
Wat betekent het om je tijd goed te besteden? Ik besteed een hoop tijd aan het bedenken wat ik met mijn tijd zal doen. Waarschijnlijk te veel -- op het obsessieve af. Mijn vrienden denken van wel. Maar ik moet wel, heb ik het gevoel, want het is tegenwoordig net alsof ik steeds stukjes tijd kwijtraak en als dat gebeurt, voelt het alsof ik stukjes van mijn leven kwijtraak.
Specifically, it feels like little bits of my time get slipped away to various things like this, like technology -- I check things. I'll give you an example. If this email shows up -- how many of you have gotten an email like this, right? I've been tagged in a photo. When this appears, I can't help but click on it right now. Right? Because, like, what if it's a bad photo? So I have to click it right now. But I'm not just going to click "See photo," what I'm actually going to do is spend the next 20 minutes.
Om precies te zijn voelt het alsof ik kleine stukjes tijd kwijtraak aan dingen zoals dit, zoals technologie -- ik check dingen. Ik geef een voorbeeld. Als je dit bericht krijgt -- hoevelen van jullie krijgen berichten als deze? Ik ben getagd in een foto. Als ik dit krijg, moet ik er wel direct op klikken. Toch? Stel dat het een slecht foto is! Dus ik moet er direct op klikken. Maar ik ga niet alleen maar op 'Zie foto' klikken, wat ik feitelijk ga doen is 20 minuten verkwanselen.
(Laughter)
(Gelach)
But the worst part is that I know this is what's going to happen, and even knowing that's what's going to happen doesn't stop me from doing it again the next time. Or I find myself in a situation like this, where I check my email and I pull down to refresh, But the thing is that 60 seconds later, I'll pull down to refresh again. Why am I doing this? This doesn't make any sense.
Het ergste is dat ik weet dat dit gaat gebeuren en zelfs het volle besef dat dit gaat gebeuren weerhoudt mij er niet van om het de volgende keer weer te doen. Of het gebeurt me dat ik mijn e-mail check en de gegevens laat verversen. Maar dan 60 seconden later laat ik hem opnieuw verversen. [Oh ja? Dat heb je toch net al gedaan?] Waarom doe ik dat? Dat is toch gek?
But I'll give you a hint why this is happening. What do you think makes more money in the United States than movies, game parks and baseball combined? Slot machines. How can slot machines make all this money when we play with such small amounts of money? We play with coins. How is this possible? Well, the thing is ... my phone is a slot machine. Every time I check my phone, I'm playing the slot machine to see, what am I going to get? What am I going to get? Every time I check my email, I'm playing the slot machine, saying, "What am I going to get?" Every time I scroll a news feed, I'm playing the slot machine to see, what am I going to get next? And the thing is that, again, knowing exactly how this works -- and I'm a designer, I know exactly how the psychology of this works, I know exactly what's going on -- but it doesn't leave me with any choice, I still just get sucked into it.
Ik zal je een hint geven waarom dat gebeurt. Waarmee denk je dat in de VS meer geld wordt verdiend dan met films, recreatieparken en honkbal bij elkaar? Fruitautomaten. Hoe kunnen fruitautomaten zoveel geld opleveren als we met zulke kleine bedragen spelen? Met muntstukjes! Hoe kan dat? Het punt is ... mijn telefoon is een fruitautomaat. Iedere keer als ik mijn telefoon check, speel ik met de fruitautomaat om te zien wat ik krijg. Wat krijg ik? Iedere keer als mijn e-mail check, speel ik met de fruitautomaat en vraag: "Wat krijg ik?" Iedere keer als ik nieuwe berichten naloop, speel ik de fruitmachine om te zien wat ik nu weer krijg. Het punt is opnieuw dat hoewel ik weet hoe dit werkt -- en ik ben ontwerper, ik ken de psychologie hierachter, ik weet precies wat hier speelt -- maar ik heb gewoon geen keus, ik word er gewoon ingezogen.
So what are we going to do? Because it leaves us with this all-or-nothing relationship with technology, right? You're either on, and you're connected and distracted all the time, or you're off, but then you're wondering, am I missing something important? In other words, you're either distracted or you have fear of missing out. Right?
Wat gaan we eraan doen? Want dit plaatst ons in een alles-of-niets-relatie met technologie, toch? Je staat aan en je bent bereikbaar en voortdurend afgeleid, of je staat uit, maar dan vraag je je af of je niet iets belangrijks mist. In andere woorden: je bent ofwel afgeleid, ofwel bang dat je iets mist. Toch?
So we need to restore choice. We want to have a relationship with technology that gives us back choice about how we spend time with it, and we're going to need help from designers, because knowing this stuff doesn't help. We're going to need design help. So what would that look like?
We moeten de keuze weer hebben. We willen een relatie met technologie die ons de keuze teruggeeft hoe we er tijd aan willen besteden en we zullen hulp van ontwerpers nodig hebben, want dat we het weten, helpt niet. We hebben ontwerphulp nodig. Hoe zou dat eruit zien?
So let's take an example that we all face: chat -- text messaging. So let's say there's two people. Nancy's on the left and she's working on a document, and John's on the right. And John suddenly remembers, "I need to ask Nancy for that document before I forget." So when he sends her that message, it blows away her attention.
Laten we een voorbeeld nemen dat we allemaal kennen: chatten -- tekstberichtjes. Stel, er zijn twee mensen. Nancy, links, werkt aan een document, en rechts is John. John herinnert zich plotseling: ik moet Nancy om dat document vragen, voor ik het vergeet. Wanneer hij haar dat bericht stuurt, is haar concentratie verstoord.
That's what we're doing all the time, bulldozing each other's attention, left and right. And there's serious cost to this, because every time we interrupt each other, it takes us about 23 minutes, on average, to refocus our attention. We actually cycle through two different projects before we come back to the original thing we were doing. This is Gloria Mark's research combined with Microsoft research, that showed this. And her research also shows that it actually trains bad habits. The more interruptions we get externally, it's conditioning and training us to interrupt ourselves. We actually self-interrupt every three-and-a-half minutes.
Dat doen we voortdurend, we schuiven elkaars concentratie achteloos aan de kant. Dat kost meer dan we denken, want iedere keer dat we elkaar interrumperen, kost het gemiddeld 23 minuten om die concentratie weer op te bouwen. We kijken nog twee andere projecten door, voordat we weer terug zijn bij waar we eigenlijk mee bezig waren. Gloria Mark's onderzoek gecombineerd met Microsoft's onderzoek heeft dit aangetoond. Ze laat ook zien dat het feitelijk slechte eigenschappen aanleert. Hoe vaker we van buitenaf worden onderbroken, des te meer we aanleren om onszelf te onderbreken. We onderbreken onszelf iedere drie en een halve minuut.
This is crazy. So how do we fix this? Because Nancy and John are in this all-or-nothing relationship. Nancy might want to disconnect, but then she'd be worried: What if I'm missing something important?
Waanzin. Wat doen we eraan? Nancy en John hebben tenslotte deze alles-of-niets-relatie. Nancy wil misschien wel het contact verbreken, maar dan zou ze zich afvragen of ze iets belangrijks miste.
Design can fix this problem. Let's say you have Nancy again on the left, John on the right. And John remembers, "I need to send Nancy that document." Except this time, Nancy can mark that she's focused. Let's say she drags a slider and says, "I want to be focused for 30 minutes," so -- bam -- she's focused. Now when John wants to message her, he can get the thought off of his mind -- because he has a need, he has this thought, and he needs to dump it out before he forgets. Except this time, it holds the messages so that Nancy can still focus, but John can get the thought off of his mind.
Ontwerp kan dit probleem oplossen. Stel je hebt Nancy weer links en John rechts. John herinnert zich: ik moet Nancy dat document sturen. Alleen deze keer kan Nancy aangeven dat ze geconcentreerd is. Stel ze kan in een venster aangeven: "Ik ben 30 minuten geconcentreerd", en -- hup -- ze heeft rust. Als John haar nu wil berichten, kan hij zijn bericht wel kwijt -- hij heeft nu eenmaal de behoefte om die gedachte vast te leggen voor hij hem vergeet. Alleen deze keer worden de berichten bewaard, zodat Nancy zich kan concentreren, maar John kan wel zijn ei kwijt.
But this only works if one last thing is true, which is that Nancy needs to know that if something is truly important, John can still interrupt. But instead of having constant accidental or mindless interruptions, we're now only creating conscious interruptions,
Dit werkt echter alleen onder de voorwaarde dat Nancy weet dat als er iets echt belangrijks is, John altijd nog kan interrumperen. Maar in plaats van voortdurende toevallige of ondoordachte onderbrekingen, plaatsen we nu alleen nog bewuste onderbrekingen.
So we're doing two things here. We're creating a new choice for both Nancy and John, But there's a second, subtle thing we're doing here, too. And it's that we're changing the question we're answering. Instead of the goal of chat being: "Let's design it so it's easy to send a message" -- that's the goal of chat, it should be really easy to send a message to someone -- we change the goal to something deeper and a human value, which is: "Let's create the highest possible quality communication in a relationship between two people. So we upgraded the goal.
We doen dus twee dingen. We introduceren een nieuwe keuze voor zowel Nancy als John, maar er is nog een tweede, subtielere verandering. We veranderen namelijk de vraag die we beantwoorden. In plaats van dat het doel is: "Het moet zo gemakkelijk mogelijk zijn om een bericht te sturen" -- dat is het doel van chatten, dat het heel gemakkelijk is om een bericht te zenden -- veranderen we het doel naar iets diepers, iets menselijkers, en wel: "Hoe creëren we communicatie van de hoogst mogelijke kwaliteit in een relatie tussen twee mensen?" We hebben het doel dus verbeterd.
Now, do designers actually care about this? Do we want to have conversations about what these deeper human goals are? Well, I'll tell you one story. A little over a year ago, I got to help organize a meeting between some of technology's leading designers and Thich Nhat Hanh. Thich Nhat Hanh is an international spokesperson for mindfulness meditation. And it was the most amazing meeting. You have to imagine -- picture a room -- on one side of the room, you have a bunch of tech geeks; on the other side of the room, you have a bunch of long brown robes, shaved heads, Buddhist monks. And the questions were about the deepest human values, like what does the future of technology look like when you're designing for the deepest questions and the deepest human values? And our conversation centered on listening more deeply to what those values might be. He joked in our conversation that what if, instead of a spell check, you had a compassion check, meaning, you might highlight a word that might be accidentally abrasive -- perceived as abrasive by someone else.
Kan ontwerpers dit eigenlijk iets schelen? Zitten we te wachten op discussies over wat die diepere doelen zijn? Ik zal je een verhaal vertellen. Iets meer dan een jaar geleden mocht ik een bijeenkomst helpen organiseren tussen wat technologische top-ontwerpers en Thich Nhat Hanh. Thich Nhat Hanh is een internationaal woordvoerder voor mindfulness-meditatie. Het was een waanzinnige bijeenkomst. Stel je voor -- een ruimte -- aan de ene kant van de ruimte zit een stel techneuten; aan de andere kant zit een stel lange bruine pijen, kale koppen, boeddhistische monniken. En het ging over de diepste menselijke waarden: hoe ziet de toekomst van technologie eruit als je ontwerpt voor de diepzinnigste vragen en de diepste menselijke waarden? De discussie concentreerde zich op het beter luisteren naar wat die waarden kunnen zijn. Hij grapte tijdens het gesprek om in plaats van de spelling te checken de compassie te checken, dat je een wellicht krenkend woord zou kunnen laten oplichten -- door iemand anders als krenkend ervaren.
So does this kind of conversation happen in the real world, not just in these design meetings? Well, the answer is yes, and one of my favorites is Couchsurfing. If you didn't know, Couchsurfing is a website that matches people who are looking for a place to stay with a free couch, from someone who's trying to offer it.
Wordt een dergelijke discussie ook gevoerd in de echte wereld, niet alleen in ontwerpbijeenkomsten? Het antwoord is ja en een van mijn favorieten is Couchsurfing. Als je het niet kent, Couchsurfing is een website die mensen die een slaapplaats zoeken in contact brengt met iemand die ze een sofa kan bieden.
So, great service -- what would their design goal be? What are you designing for if you work at Couchsurfing? Well, you would think it's to match guests with hosts. Right? That's a pretty good goal. But that would kind of be like our goal with messaging before, where we're just trying to deliver a message.
Mooie service, wat zou hun ontwerpdoel zijn? Waar ontwerp je voor als je bij Couchsurfing werkt? Je zou denken: om vragers aan aanbieders te koppelen. Toch? Dat is een mooi streven. Maar dat zou lijken op ons streven bij het chatten, waar we enkel probeerden een bericht af te leveren.
So what's the deeper, human goal? Well, they set their goal as the need to create lasting, positive experiences and relationships between people who've never met before. And the most amazing thing about this was in 2007, they introduced a way to measure this, which is incredible. I'll tell you how it works. For every design goal you have, you have to have a corresponding measurement to know how you're doing -- a way of measuring success. So what they do is, let's say you take two people who meet up, and they take the number of days those two people spent together, and then they estimate how many hours were in those days -- how many hours did those two people spend together? And then after they spend that time together, they ask both of them: How positive was your experience? Did you have a good experience with this person that you met? And they subtract from those positive hours the amount of time people spent on the website, because that's a cost to people's lives. Why should we value that as success? And what you were left with is something they refer to as "net orchestrated conviviality," or, really, just a net "Good Times" created. The net hours that would have never existed, had Couchsurfing not existed.
Wat is het diepere menselijke doel? Zij hebben zich ten doel gesteld blijvende positieve ervaringen en relaties te creëren tussen mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet. Het meest verbazingwekkende hiervan was dat ze in 2007 een manier introduceerden om dit te meten. Niet te geloven. Het werkt zo. Voor elk ontwerpdoel moet je een bijbehorend meetinstrument hebben om te weten of het werkt -- een manier om je succes te meten. Zij doen het als volgt: stel twee mensen ontmoeten elkaar, zij nemen dan het aantal dagen dat die twee samen doorbrengen en ze schatten hoeveel uren er in die dagen zaten -- hoeveel uur per dag brachten ze samen door. En nadat ze die tijd samen doorbrachten, vragen ze aan beiden: "Hoe positief was je ervaring? Had je een goede ervaring met de persoon die je ontmoet hebt?" Van die positieve uren trekken ze af hoeveel tijd de mensen aan die website kwijtwaren, want dat kost de mensen tijd. Waarom zouden we dat als succes waarderen? En wat je overhoudt noemen ze dan 'netto gegenereerde gezelligheid', ofwel gewoon gecreëerde 'leuke tijd'. De netto uren die er nooit waren geweest als er geen Couchsurfing was geweest.
Can you imagine how inspiring it would be to come to work every day and measure your success in the actual net new contribution of hours in people's lives that are positive, that would have never existed if you didn't do what you were about to do at work today? Can you imagine a whole world that worked this way?
Kun je je voorstellen hoe inspirerend het zou zijn om iedere dag naar je werk te komen en je succes af te meten aan de daadwerkelijke nieuwe toevoeging van positieve uren in iemands leven die nooit bestaan zouden hebben als jij niet zou doen wat je vandaag op kantoor gaat doen? Stel je voor dat de hele wereld zo zou werken.
Can you imagine a social network that -- let's say you care about cooking, and it measured its success in terms of cooking nights organized and the cooking articles that you were glad you read, and subtracted from that the articles you weren't glad you read or the time you spent scrolling that you didn't like? Imagine a professional social network that, instead of measuring its success in terms of connections created or messages sent, instead measured its success in terms of the job offers that people got that they were excited to get. And subtracted the amount of time people spent on the website. Or imagine dating services, like maybe Tinder or something, where instead of measuring the number of swipes left and right people did, which is how they measure success today, instead measured the deep, romantic, fulfilling connections people created. Whatever that was for them, by the way.
Kun je je een sociaal netwerk voorstellen -- laten we zeggen dat je graag kookt, en dat het zijn succes afmat aan het aantal georganiseerde kookavonden en de kookartikelen die je met plezier las, met aftrek van de artikelen die je tegenstonden of de tijd die je besteed aan vervelend scrollen? Stel je een professioneel sociaal netwerk voor dat in plaats van zijn succes af te meten aan het aantal gerealiseerde connecties of verstuurde berichten, zijn succes zou afmeten aan banen die mensen aangeboden kregen waar ze enthousiast over waren. Met aftrek van de tijd dat ze de website bezochten. Of stel dat dating-diensten, zoals bijvoorbeeld Tinder, niet zouden kijken naar het aantal vluchtige beoordelingen, waar ze op dit moment succes aan afmeten, maar zouden kijken naar gerealiseerde romantische, betekenisvolle relaties. Wat dat ook voor hen betekende, trouwens.
But can you imagine a whole world that worked this way, that was helping you spend your time well? Now to do this you also need a new system, because you're probably thinking, today's Internet economy -- today's economy in general -- is measured in time spent. The more users you have, the more usage you have, the more time people spend, that's how we measure success.
Maar stel je voor dat de hele wereld zo zou werken, dat je werd geholpen je tijd nuttig te besteden. Je hebt hiervoor ook een ander systeem nodig, want je denkt waarschijnlijk al dat de huidige internet-economie -- de huidige economie sowieso -- wordt gemeten in bestede tijd. Hoe meer gebruikers, hoe meer gebruik, hoe meer tijd besteed, zo meten we succes.
But we've solved this problem before. We solved it with organic, when we said we need to value things a different way. We said this is a different kind of food. So we can't compare it just based on price; this is a different category of food. We solved it with Leed Certification, where we said this is a different kind of building that stood for different values of environmental sustainability.
Maar we hebben dit probleem eerder opgelost. We losten het op voor 'biologisch', toen we zeiden dat we dingen anders moesten waarderen. We zeiden: "Dit is een ander soort voedsel. We kunnen dus niet domweg de prijs vergelijken; dit is een andere categorie voedsel." We losten het op voor LEED-certificatie, waar we zeiden: "Dit is een ander type gebouw, dat staat voor andere waarden en voor duurzaamheid."
What if we had something like that for technology? What if we had something whose entire purpose and goal was to help create net new positive contributions to human life? And what if we could value it a different way, so it would actually work? Imagine you gave this different premium shelf space on app stores. Imagine you had web browsers that helped route you to these kinds of design products. Can you imagine how exciting it would be to live and create that world?
Als we nu eens zoiets hadden voor technologie? Als we nu eens iets hadden wat er uitsluitend op gericht was om nieuwe, positieve aspecten aan een mensenleven toe te voegen? Als we dat nu eens anders konden waarderen, zodat het echt zou kunnen slagen? Stel dat het een voorkeursbehandeling zou krijgen op app-stores. Stel dat je web-browsers had die je zouden helpen dat soort speciale producten te vinden. De gedachte alleen al om die wereld te creëren en erin te leven!
We can create this world today. Company leaders, all you have to do -- only you can prioritize a new metric, which is your metric for net positive contribution to human life. And have an honest conversation about that. Maybe you're not doing so well to start with, but let's start that conversation.
We kunnen die wereld vandaag nog creëren. Leiders van bedrijven, jullie hoeven alleen maar -- alleen jullie kunnen dat soort prioriteiten veranderen: prioriteit geven aan een netto-positieve bijdrage aan het menselijk bestaan. En om er een eerlijke discussie over te hebben. Misschien niet gemakkelijk om mee te beginnen, maar laat die discussie beginnen.
Designers, you can redefine success; you can redefine design. Arguably, you have more power than many people in your organization to create the choices that all of us live by. Maybe like in medicine, where we have a Hippocratic oath to recognize the responsibility and this higher value that we have to treat patients. What if designers had something like that, in terms of this new kind of design?
Ontwerpers, jullie kunnen succes en ontwerp opnieuw definiëren. Jullie hebben misschien wel meer macht dan de meesten in jullie organisatie om de de alternatieven te creëren waaruit wij kunnen kiezen. In de gezondheidszorg hebben we de Eed van Hippocrates die ons wijst op onze verantwoordelijkheid om patiënten te behandelen. Als ontwerpers dat nu ook eens hadden, inzake dat nieuwe type ontwerpen.
And users, for all of us -- we can demand technology that works this way. Now it may seem hard, but McDonald's didn't have salads until the consumer demand was there. Walmart didn't have organic food until the consumer demand was there. We have to demand this new kind of technology. And we can do that. And doing that would amount to shifting from a world that's driven and run entirely on time spent, to world that's driven by time well spent.
En gebruikers, wij allemaal -- wij kunnen erop staan dat technologie op deze manier werkt. Het mag moeilijk lijken, maar McDonalds had geen salades tot de klanten erom vroegen. Walmart had geen biologische producten tot de klanten erom vroegen. We moeten dat soort nieuwe technologie eisen. En dat kunnen we. Als we dat doen zal dat een verschuiving betekenen van een wereld die draait om besteedde tijd naar een wereld die draait om goed besteedde tijd.
I want to live in this world, and I want this conversation to happen. Let's start that conversation now.
Ik wil leven in die wereld en ik wil die discussie op gang helpen. Laten we er nu mee beginnen.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)