So, I have a friend. She's an actress, she's in her 60s. She's super bright, badass, emotionally intelligent. And a couple of days before Christmas, she was at the post office. It was really crowded, as it is around the holidays, and she was filling out some forms and she was really focused. And out of nowhere, someone moved her out of the way -- just physically put their hands on her and moved her out of the way. He apparently needed something that she was blocking, so he moved her. Maybe he had said something to her, maybe he didn't, she didn't hear it ... Either way, she was focused, she was filling out the form. And the next thing you know, there were hands on her, and she was being moved out of the way. He then got what he was reaching for, whatever she was blocking, and went on his merry way.
Ik heb een vriendin. Ze is actrice en in de zestig. Ze is superslim, stoer, emotioneel intelligent. Een paar dagen voor kerst was ze op het postkantoor. Het was er erg druk, zoals gewoonlijk rond te feestdagen. Ze was heel geconcentreerd wat formulieren aan het invullen. En uit het niets zette iemand haar aan de kant. Hij pakte haar zomaar vast en zette haar aan de kant. Blijkbaar moest hij iets hebben waar zij vóór stond, dus zette hij haar opzij. Misschien had hij iets gezegd en had ze het niet gehoord ... Hoe dan ook, ze was druk bezig formulieren in te vullen en ineens werd ze vastgepakt en aan de kant gezet. Vervolgens pakte hij wat hij nodig had, datgene waar ze voor had gestaan, en ging weer vrolijk verder.
She said that she was shocked at first -- yeah. And then a fury rose up in her that she could not explain: not annoyance, not frustration, but "fury" was the word that she used. And she went on to say, "I mean, I wanted to get physical. I don't know -- I was furious. And I don't know why. I mean, he didn't hit me. He didn't hurt me, he didn't violate me. He moved me, and I wanted to hurt him, or at the very least, run after him and yell in his face."
Ze zei dat ze aanvankelijk geschrokken was -- logisch. En toen kwam er een woede in haar naar boven die ze niet kon plaatsen: het was geen ergernis, of frustratie, maar 'woede' was het woord dat ze gebruikte. En toen zei ze nog: "Ik wilde geweld gebruiken. Ik weet het niet -- ik was laaiend. En ik weet niet waarom. Het is niet alsof hij me geslagen had. Hij had me geen pijn gedaan, hij had me niet aangerand. Hij had me opzij gezet en ik wilde hem iets aandoen, of op zijn minst achter hem aanrennen en tegen hem schreeuwen."
So later, I was left pondering this fury, and looking for an explanation as to why, even in her telling of it, I felt fury, too, and why this was a word and a feeling that I was hearing a lot about lately. I feel like this is the point in the room where all the men are getting a little bit uncomfortable.
Achteraf zat ik na te denken over deze woede. Ik zocht naar een verklaring waarom, terwijl ze dit vertelde, ik ook woedend werd en waarom ik steeds vaker over dit woord en gevoel hoorde. Volgens mij is dit het moment dat alle mannen zich een beetje ongemakkelijk gaan voelen.
(Laughter)
(Gelach)
It's OK. Stay with me.
Maak je niet druk. Hou vol.
This fury is something that I have been chomping on since the last US presidential election. And it seems that many women have. This fury was not my friend's alone. Her fury was ignited by lifetimes of men helping themselves to women's bodies without consent. There's a culture of men helping themselves to women, and in this case, in a seemingly innocuous way, where a woman's body is like a saltshaker: "Get out of the way so I can get to the fries" --
Deze woede heeft me beziggehouden sinds de vorige Amerikaanse presidentsverkiezingen. En dat geldt voor veel vrouwen. Deze woede was niet alleen van mijn vriendin. Haar woede was ontstoken door mannen die eeuwenlang hun gang gaan met vrouwenlichamen zonder toestemming daarvoor. Mannen doen gewoon met vrouwen wat ze willen. In dit geval op een schijnbaar onschuldige manier: de vrouw wordt behandeld als een zoutvaatje. "Ga aan de kant zodat ik bij het patat kan ..."
(Laughter)
(Gelach)
to the most egregious, violent and horrific situations.
Maar ook in de meest schandalige, gewelddadige en afschuwelijke situaties.
I imagine that some of you are wondering what the connection is between the innocuous and the horrific, two things that seem to be on opposite ends of the spectrum. Well, the common thread is the spectrum. The innocuous makes space for the horrific. And women have to live with the effects of both and everything in between.
Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt wat het verband is tussen het onschuldige en het afschuwelijke, twee dingen die aan de uiteinden van het spectrum lijken te liggen. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is het spectrum. Het onschuldige maakt plaats voor het afschuwelijke. En vrouwen moet leven met de gevolgen van beide uitersten en alles ertussenin.
Fellas, can you imagine you're just on your phone, and someone walks up to you and just takes it out of your hand? And they're like, "OK dude, I don't know why you're getting so upset, I want to make a phone call. I'm going to give it back to you as soon as I'm done. Whatever." And then imagine if someone takes that cell phone out of your hands -- I don't know -- once a day, twice a day, random times. And the explanation is, "Yeah, well, I mean, you got a fancy case," or "You shouldn't have taken it out of your pocket," or "Yep. Yeah. That's just the way it is." But somehow, no one ever talks about the person who took the cell phone. Overly simplified, I get it, but you see where I'm going. Men are so used to helping themselves, that it's like ... they can't help themselves. And not because men are fundamentally less moral, but because this is a very big blind spot for most men.
Mannen, kun je je voorstellen dat je bezig bent met je telefoon en dat iemand op je afloopt en hem zomaar van je afpakt? En hun reactie is, "Nou, nou, ik wist niet dat je boos werd. Ik wil iemand bellen. Ik geef hem aan je terug zodra ik klaar ben. Laat maar." En stel je nu voor dat dit -- geen idee -- een keer per dag, twee keer per dag gebeurt, op willekeurige momenten. En hun uitleg is: "Ja, nou, je hebt een mooi hoesje," of: "Je had hem niet uit je zak moeten halen", of: "Inderdaad. Ja. Zo is het nu eenmaal." Maar er wordt nooit gepraat over de persoon die de telefoon afpakte. Ik begrijp dat dit uiterst vereenvoudigd is, maar je begrijpt welke kant ik op wil. Mannen zijn het zo gewend om te doen wat ze willen ... dat ze er niks aan kunnen doen. En dit is niet omdat mannen principieel minder moreel zijn, maar omdat dit een blinde plek is voor veel mannen.
When someone helps themselves to a woman, it not only triggers discomfort and distress, but the unspoken experiences of our mothers' lives, sisters' lives and generations of women before us. That's lifetimes of women dealing with men who assume they know better for us than we know for ourselves, being the property of husbands, landowners, and having old, white men tell us the fate of our lady parts; lifetimes of having our bodies used for love and objects of desire, instead of bodies that we get to wield and use as we choose; lifetimes of knowing that whether we play by their rules or not, we still have to tolerate harassment, assault and even worse; lifetimes of our bodies being used as property that can be hit and hurt, manipulated and moved and like objects that are not deserving of respect; lifetimes of not being able to express the anger of our bodies. It's no wonder we feel this fury. And if you add in the history of race -- which is a whole other talk -- it gets exponentially more complicated.
Wanneer iemand zijn gang gaat met een vrouw wekt dit niet alleen ongemak en angst op, maar ook de verzwegen ervaringen van onze moeders, van onze zussen, en van generaties vrouwen voor ons. Al eeuwenlang hebben wij vrouwen te maken met mannen die denken dat zij het beste weten wat goed voor ons is, worden we beschouwd als het bezit van onze echtgenoten en van landeigenaren, en bepalen oude, blanke mannen het lot van onze vrouwelijke delen; onze lichamen worden gebruikt voor liefde en als lustobject, in plaats van lichamen waar we zelf de baas over zijn; en wetend dat of we ons nu aan hun regels houden of niet, we toch te maken krijgen met intimidatie en geweld en nog veel erger; onze lichamen worden behandeld als bezit dat geslagen, verwond, gemanipuleerd en verplaatst mag worden, en als voorwerpen die niet gerespecteerd hoeven te worden; en dat alles zonder dat we de woede van onze lichamen kunnen uiten. Het is geen wonder dat we deze woede voelen. En als je daar de geschiedenis van racisme aan toevoegt -- wat weer een heel andere talk is -- wordt het almaar ingewikkelder.
When women get manhandled, we start to rationalize, try to figure out the ways that it was -- "It was probably our fault. You know what? He probably said something, and I didn't hear him. I'm just overreacting. I'm totally overreacting." No. No. No. No, no, no, no, no. Women have been trained to think that we are overreacting or that we're being too sensitive or unreasonable. We try to make sense of nonsense, and we swallow the furious feelings. We try to put them into some hidden place in our minds, but they don't go away. That fury sits deep inside as we practice our smiles -- (Giggling) "Yes, of course" -- and try to be pleasant. "I know --" (Giggling) "Yes, yes, of course," because apparently, women aren't supposed to get angry.
Als vrouwen mishandeld worden, willen we het rationaliseren, en proberen we te achterhalen hoe het zat -- "Het was vast onze schuld. Weet je wat? Waarschijnlijk zei hij wat en heb ik het niet gehoord. Ik overdrijf. Ik reageer te heftig." Nee. Nee. Nee. Nee, nee, nee, nee. We worden aangeleerd om te denken dat we overdrijven of dat we te gevoelig zijn, of onredelijk. We proberen flauwekul te begrijpen en we slikken de boze gevoelens in. We proberen ze ver weg in onze gedachten te verstoppen, maar ze gaan niet weg. Die woede schuilt diep in ons, terwijl we onze glimlach oefenen -- (Giechelend) "Ja, natuurlijk" -- en proberen om plezierig te zijn. "Ik weet het --" (Giechelend) "Ja, maar natuurlijk", want blijkbaar mogen vrouwen niet boos worden.
That fury that my friend felt holds centuries of never being able to directly address or express our indignation, our frustration and our rage. When someone thinks they can help themselves to our bodies, it not only ignites the current fury, but it lights up the past. What seems like a benign moment at the post office is actually an anger grenade. Well, kaboom!
Die woede die mijn vriendin voelde, is het gevolg van eeuwen waarin we nooit onze verontwaardiging hebben kunnen bespreken of uiten, noch onze frustratie noch onze woede. Wanneer iemand vindt dat hij ons zomaar aan mag raken, ontsteekt dit niet alleen onze huidige woede, maar steekt het ook het verleden aan. En zo is een onschuldig ogenblik op het postkantoor eigenlijk een woedegranaat. Dus, boem!
Today, the global collection of women's experiences can no longer be ignored. Time's up on thinking that we're overreacting or "This is just the way it is." Time's up on women being held responsible for men's bad behavior. It is men's responsibility to change men's bad behavior.
Het is vandaag de dag niet meer mogelijk om de gedeelde ervaringen van vrouwen te negeren. Het is klaar geweest met denken dat we overdrijven of: "Dit is nu eenmaal zo." Het is klaar geweest met vrouwen verantwoordelijk houden voor het wangedrag van mannen. Het is de taak van mannen om dit wangedrag te veranderen.
(Applause)
(Applaus)
Our culture is shifting, and it's time. So my fellow women and our gentle men, as we are here together within this particular window of this large-scale movement towards women's equality, and as we envision a future that does not yet exist, we both have different invitations.
Onze cultuur is aan het veranderen en dat is de hoogste tijd. Dus mijn beste dames, en onze beste heren, op dit specifieke moment bevinden wij ons in een grootschalige beweging voor de gelijkheid van vrouwen. En terwijl we een toekomst voor ogen hebben die er nog niet is, hebben wij beiden een andere uitnodiging.
Men, I call you in as allies, as we work together towards change. May you be accountable and self-reflective, compassionate and open. May you ask how you can support a woman and be of service to change. And may you get help if you need it.
Mannen, ik roep jullie op om bondgenoten te zijn, terwijl we samenwerken aan verandering. Wees verantwoordelijk en introspectief, medelevend en eerlijk. Vraag hoe je een vrouw kunt ondersteunen en helpen. En dat je zo nodig zelf hulp mag ontvangen.
And women, I encourage you to acknowledge your fury. Give it language. Share it in safe places of identification and in safe ways. Your fury is not something to be afraid of. It holds lifetimes of wisdom. Let it breathe and listen.
En vrouwen, ik moedig jullie aan om je woede te erkennen. Breng het onder woorden. Deel het in veilige ruimtes en op veilige manieren. Je hoeft niet bang te zijn voor jouw woede. Het bevat wijsheid opgedaan in vele levens. Geef het de ruimte en luister ernaar.
Thank you.
Bedankt.
(Applause) Thank you. (Applause)
(Applaus) Bedankt. (Applaus)