Λοιπόν, έχω μια φίλη. Είναι ηθοποιός, γύρω στα 60. Είναι πολύ έξυπνη, ζόρικη, συναισθηματικά ευφυής. Μερικές μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, βρισκόταν στο ταχυδρομείο. Είχε συνωστισμό, όπως είναι στις διακοπές, και συμπλήρωνε κάποια έγγραφα και ήταν πολύ συγκεντρωμένη. Και από το πουθενά, κάποιος τη μετακίνησε - απλά έβαλε τα χέρια του επάνω της και τη μετακίνησε. Προφανώς χρειαζόταν κάτι και εκείνη το εμπόδιζε, οπότε τη μετακίνησε. Ίσως να της είπε κάτι, ίσως όχι, εκείνη δεν άκουσε... Όπως και να 'χει, πρόσεχε να συμπληρώσει τη φόρμα. Και ξαφνικά, υπήρχαν χέρια επάνω της, και τη μετακινούσαν στην άκρη. Μετά, εκείνος πήρε αυτό που ήθελε, -ό,τι και να ήταν αυτό που εμπόδιζε- και συνέχισε τον δρόμο του.
So, I have a friend. She's an actress, she's in her 60s. She's super bright, badass, emotionally intelligent. And a couple of days before Christmas, she was at the post office. It was really crowded, as it is around the holidays, and she was filling out some forms and she was really focused. And out of nowhere, someone moved her out of the way -- just physically put their hands on her and moved her out of the way. He apparently needed something that she was blocking, so he moved her. Maybe he had said something to her, maybe he didn't, she didn't hear it ... Either way, she was focused, she was filling out the form. And the next thing you know, there were hands on her, and she was being moved out of the way. He then got what he was reaching for, whatever she was blocking, and went on his merry way.
Εκείνη είπε, πως στην αρχή, είχε σοκαριστεί. Ναι. Και μετά μια οργή ανήλθε μέσα της, που δεν μπορούσε να την εξηγήσει, όχι ενόχληση, όχι απογοήτευση, αλλά «οργή» ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε. Και είπε, «Ήθελα να αντιδράσω σωματικά. Δεν ξέρω, ήμουν οργισμένη. Και δεν ξέρω γιατί. Εννοώ, δεν με χτύπησε. Δεν με πόνεσε, δεν με παραβίασε. Με μετακίνησε, και εγώ ήθελα να τον πονέσω, ή τουλάχιστον, να τρέξω πίσω του και να του βάλω τις φωνές».
She said that she was shocked at first -- yeah. And then a fury rose up in her that she could not explain: not annoyance, not frustration, but "fury" was the word that she used. And she went on to say, "I mean, I wanted to get physical. I don't know -- I was furious. And I don't know why. I mean, he didn't hit me. He didn't hurt me, he didn't violate me. He moved me, and I wanted to hurt him, or at the very least, run after him and yell in his face."
Εγώ έμεινα να συλλογίζομαι αυτή την οργή, και έψαχνα για μια εξήγηση για το γιατί, με τον τρόπο που το διηγήθηκε, ένιωσα και εγώ οργή, και γιατί άκουγα πολύ τελευταία για αυτή τη λέξη και το συναίσθημα. Αυτό πρέπει να είναι το σημείο, όπου όλοι οι άντρες αρχίζουν να νιώθουν λίγο άβολα.
So later, I was left pondering this fury, and looking for an explanation as to why, even in her telling of it, I felt fury, too, and why this was a word and a feeling that I was hearing a lot about lately. I feel like this is the point in the room where all the men are getting a little bit uncomfortable.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν πειράζει. Ακούστε με.
It's OK. Stay with me.
Αυτή η οργή είναι κάτι που σκεφτόμουν από τις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ. Και πολλές άλλες γυναίκες, όπως φαίνεται. Η οργή δεν ήταν μόνο εκείνη της φίλης μου. Η οργή της πυροδοτήθηκε από ολόκληρες ζωές αντρών να απλώνουν τα χέρια τους πάνω σε γυναίκες χωρίς συναίνεση. Υπάρχει μια κουλτούρα αντρών να παραβιάζουν γυναίκες και επί του παρόντος, με έναν φαινομενικά αβλαβή τρόπο, όπου το γυναικείο σώμα είναι όπως η αλατιέρα. «Φύγε απ' τη μέση για να φτάσω τις πατάτες» -
This fury is something that I have been chomping on since the last US presidential election. And it seems that many women have. This fury was not my friend's alone. Her fury was ignited by lifetimes of men helping themselves to women's bodies without consent. There's a culture of men helping themselves to women, and in this case, in a seemingly innocuous way, where a woman's body is like a saltshaker: "Get out of the way so I can get to the fries" --
(Γέλια)
(Laughter)
μέχρι τις πιο εξωφρενικές, βίαιες, και τρομερές καταστάσεις.
to the most egregious, violent and horrific situations.
Μερικοί από εσάς μάλλον αναρωτιούνται πού βρίσκεται η σχέση μεταξύ του αβλαβούς και του εξωφρενικού, δύο πράγματα που φαίνονται να είναι στα δύο άκρα του φάσματος. Λοιπόν, το κοινό σημείο είναι το ίδιο το φάσμα. Το αβλαβές αφήνει χώρο για το εξωφρενικό. Και οι γυναίκες αναγκάζονται να ζήσουν με τις συνέπειες και των δύο και οτιδήποτε ενδιάμεσο.
I imagine that some of you are wondering what the connection is between the innocuous and the horrific, two things that seem to be on opposite ends of the spectrum. Well, the common thread is the spectrum. The innocuous makes space for the horrific. And women have to live with the effects of both and everything in between.
Παιδιά, μπορείτε να φανταστείτε πως κάθεστε απλά στο κινητό, και έρχεται κάποιος ο οποίος σας το αρπάζει από τα χέρια; Και λένε, «Εντάξει φίλε, δε καταλαβαίνω γιατί εκνευρίζεσαι, θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα. Θα σου το ξαναδώσω μόλις τελειώσω. Ό,τι να 'ναι». Και μετά φανταστείτε αν κάποιος παίρνει το κινητό από τα χέρια σας -δεν ξέρω- μία φορά τη μέρα, δύο φορές, σε τυχαίες στιγμές. Και η δικαιολογία να είναι, «Ναι, λοιπόν, έχεις ωραία θήκη». Ή «Ας μην το έβγαζες από την τσέπη σου», ή «Ναι, ναι... Απλά έτσι είναι». Αλλά για κάποιο λόγο, κανείς δε μιλάει για το άτομο που πήρε το κινητό. Υπερβολικά απλουστευμένο, το καταλαβαίνω, αλλά βλέπετε τι εννοώ. Οι άντρες είναι τόσο συνηθισμένοι στο να παραβιάζουν... που δεν μπορούν να κρατηθούν. Και όχι επειδή οι άντρες είναι κατά βάση λιγότερο ηθικοί, αλλά επειδή αυτό είναι ένα μεγάλο τυφλό σημείο για τους περισσότερους.
Fellas, can you imagine you're just on your phone, and someone walks up to you and just takes it out of your hand? And they're like, "OK dude, I don't know why you're getting so upset, I want to make a phone call. I'm going to give it back to you as soon as I'm done. Whatever." And then imagine if someone takes that cell phone out of your hands -- I don't know -- once a day, twice a day, random times. And the explanation is, "Yeah, well, I mean, you got a fancy case," or "You shouldn't have taken it out of your pocket," or "Yep. Yeah. That's just the way it is." But somehow, no one ever talks about the person who took the cell phone. Overly simplified, I get it, but you see where I'm going. Men are so used to helping themselves, that it's like ... they can't help themselves. And not because men are fundamentally less moral, but because this is a very big blind spot for most men.
Όταν κάποιος παραβιάζει μία γυναίκα, αυτό δεν δημιουργεί μόνο δυσφορία και αναστάτωση, αλλά και τις αμίλητες εμπειρίες των ζωών των μανάδων μας, των αδελφών μας, και τις γενεές γυναικών πριν από εμάς. Ζωές ολόκληρες αντιμετωπίζουν οι γυναίκες τους άντρες που υποθέτουν ότι ξέρουν καλύτερα για μας από ό,τι εμείς οι ίδιες, σαν να είμαστε ιδιοκτησία συζύγων, ιδιοκτητών, και να έχουμε λευκούς, ηλικιωμένους άντρες να αποφασίζουν για τα ιδιωτικά μας σημεία, ζωές που το σώμα μας χρησιμοποιείται για αγάπη και ως αντικείμενο πόθου, αντί ως σώμα που μπορούμε να χειριστούμε όπως επιλέξουμε, ξέροντας πως ακόμα και αν είμαστε με το σταυρό στο χέρι, ακόμα πρέπει να ανεχθούμε παρενόχληση, βιαιοπραγία, και ακόμη χειρότερα, χρήση του σώματός μας ως ιδιοκτησία που μπορεί να χτυπηθεί, να πληγωθεί, να χειραγωγηθεί και μετακινηθεί, και σαν αντικείμενο που δεν αξίζει σεβασμό, ζωές δίχως την ικανότητα να εκφράσουμε τον θυμό του σώματός μας. Δεν είναι έκπληξη που νιώθουμε τέτοια οργή. Αν προσθέσετε και την ιστορία της φυλής -η οποία είναι μια άλλη συζήτηση- γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.
When someone helps themselves to a woman, it not only triggers discomfort and distress, but the unspoken experiences of our mothers' lives, sisters' lives and generations of women before us. That's lifetimes of women dealing with men who assume they know better for us than we know for ourselves, being the property of husbands, landowners, and having old, white men tell us the fate of our lady parts; lifetimes of having our bodies used for love and objects of desire, instead of bodies that we get to wield and use as we choose; lifetimes of knowing that whether we play by their rules or not, we still have to tolerate harassment, assault and even worse; lifetimes of our bodies being used as property that can be hit and hurt, manipulated and moved and like objects that are not deserving of respect; lifetimes of not being able to express the anger of our bodies. It's no wonder we feel this fury. And if you add in the history of race -- which is a whole other talk -- it gets exponentially more complicated.
Όταν οι γυναίκες δέχονται κακομεταχείριση, προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε, να βρούμε τους τρόπους που ήταν - «Πιθανόν να έφταιγα εγώ. Ξέρεις κάτι; Μάλλον είπε κάτι και δεν τον άκουσα. Απλώς υπερβάλλω. Σίγουρα υπερβάλλω». Όχι. Όχι. Όχι. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Εμείς οι γυναίκες έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε ότι υπερβάλλουμε, ή ότι είμαστε πολύ ευαίσθητες ή παράλογες. Ότι προσπαθούμε να βρούμε λογική σε ανοησίες, και καταπίνουμε τα οργισμένα αισθήματα. Προσπαθούμε να τα βάλουμε σε ένα κρυμμένο μέρος στο μυαλό μας, αλλά δεν φεύγουν. Αυτή η οργή παραμένει βαθιά μέσα μας, καθώς εξασκούμε το χαμόγελό μας, -(Χαχανητό) «Ναι, φυσικά»- και προσπαθούμε να είμαστε ευχάριστες. «Το ξέρω» - (Χαχανητό) «Ναι, ναι, φυσικά», επειδή προφανώς, οι γυναίκες δεν πρέπει να θυμώνουν.
When women get manhandled, we start to rationalize, try to figure out the ways that it was -- "It was probably our fault. You know what? He probably said something, and I didn't hear him. I'm just overreacting. I'm totally overreacting." No. No. No. No, no, no, no, no. Women have been trained to think that we are overreacting or that we're being too sensitive or unreasonable. We try to make sense of nonsense, and we swallow the furious feelings. We try to put them into some hidden place in our minds, but they don't go away. That fury sits deep inside as we practice our smiles -- (Giggling) "Yes, of course" -- and try to be pleasant. "I know --" (Giggling) "Yes, yes, of course," because apparently, women aren't supposed to get angry.
Αυτή η οργή που ένιωσε η φίλη μου, αντιπροσωπεύει αιώνες του να μην μπορούμε να μιλήσουμε ευθέως ή να εκφράσουμε την αγανάκτηση, την απογοήτευση, και την οργή μας. Όταν κάποιος πιστεύει ότι έχει δικαίωμα στο σώμα μας, αυτό όχι μόνο αναζωπυρώνει την τρέχουσα οργή, αλλά φωτίζει το παρελθόν. Αυτό που φαίνεται ως ένα ήπιο περιστατικό στο ταχυδρομείο, είναι στην ουσία μια χειροβομβίδα θυμού. Και βεβαίως, ακολουθεί έκρηξη!
That fury that my friend felt holds centuries of never being able to directly address or express our indignation, our frustration and our rage. When someone thinks they can help themselves to our bodies, it not only ignites the current fury, but it lights up the past. What seems like a benign moment at the post office is actually an anger grenade. Well, kaboom!
Σήμερα, η παγκόσμια συλλογή από εμπειρίες γυναικών δεν μπορεί πια να αγνοηθεί. Τελείωσε ο καιρός που σκεφτόμαστε ότι υπερβάλλουμε ή ότι «Απλά έτσι είναι». Τελείωσε ο καιρός που οι γυναίκες θεωρούνται υπεύθυνες για την άσχημη συμπεριφορά των αντρών. Είναι ευθύνη των αντρών να αλλάξουν την άσχημη συμπεριφορά των αντρών.
Today, the global collection of women's experiences can no longer be ignored. Time's up on thinking that we're overreacting or "This is just the way it is." Time's up on women being held responsible for men's bad behavior. It is men's responsibility to change men's bad behavior.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η κουλτούρα μας αλλάζει, και ήρθε η ώρα. Οπότε, γυναίκες σύντροφοι, και καλοί μας άντρες, καθώς είμαστε εδώ μαζί, μέσα σε ένα συγκεκριμένο παράθυρο αυτού του κινήματος μεγάλης κλίμακας προς την ισότητα των γυναικών, και καθώς οραματιζόμαστε ένα μέλλον το οποίο δεν υπάρχει ακόμα, έχουμε και οι δύο άλλες προσκλήσεις.
Our culture is shifting, and it's time. So my fellow women and our gentle men, as we are here together within this particular window of this large-scale movement towards women's equality, and as we envision a future that does not yet exist, we both have different invitations.
Άντρες, σας προσκαλώ ως συμμάχους, καθώς δουλεύουμε όλοι υπέρ της αλλαγής. Ας είστε υπεύθυνοι και ας κάνετε αυτοκριτική, ας είστε συμπονετικοί και ανοιχτοί. Ας αναρωτηθείτε πώς να υποστηρίξετε μια γυναίκα και να φέρετε αλλαγή. Και ας λάβετε βοήθεια εάν χρειάζεται.
Men, I call you in as allies, as we work together towards change. May you be accountable and self-reflective, compassionate and open. May you ask how you can support a woman and be of service to change. And may you get help if you need it.
Και γυναίκες, σας ενθαρρύνω, να παραδεχτείτε την οργή σας. Εκφράστε την ανοιχτά. Μοιραστείτε την σε μέρη ασφαλούς ταυτοποίησης και με ασφαλείς τρόπους. Η οργή σας δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάστε. Εμπεριέχει ζωές γεμάτες σοφία. Αφήστε την να αναπνεύσει, και ακούστε την.
And women, I encourage you to acknowledge your fury. Give it language. Share it in safe places of identification and in safe ways. Your fury is not something to be afraid of. It holds lifetimes of wisdom. Let it breathe and listen.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. (Applause)