Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, ανάμεσα στο Χάρλεμ και το Μπρονξ. Καθώς μεγάλωνα σαν αγόρι, μας μάθαιναν οτι οι άντρες έπρεπε να είναι σκληροί, να ειναι δυνατοί να είναι γενναίοι, να κυριαρχούν -- χωρίς πόνο, χωρίς συναισθήματα, με εξαίρεση την οργή -- και σίγουρα χωρίς φόβο -- ότι οι άντρες έχουν τον έλεγχο, που σημαίνει ότι οι γυναίκες δεν τον έχουν ότι οι άντρες ηγούνται και ότι εσείς πρέπει απλά να ακολουθείτε και να κάνετε αυτό που λέμε ότι οι άντρες είναι ανώτεροι, οι γυναίκες είναι κατώτερες ότι οι άντρες είναι δυνατοί, οι γυναίκες αδύναμες ότι οι γυναίκες έχουν λιγότερη αξία -- είναι ιδιοκτησία των αντρών και αντικείμενα, συγκεκριμένα σεξουαλικά αντικείμενα Αργότερα ανακάλυψα οτι αυτό είναι η συλλογική κοινωνικοποίηση των αντρών, ευρύτερα γνωστό ως "το κουτί του άντρα". Δηλαδή αυτό το αντρικό κουτί έχει μέσα όλα τα συστατικά για το πώς καθορίζουμε το τι σημαίνει να είσαι άνδρας. Τώρα θέλω επίσης να πω, χωρίς αμφιβολία, ότι υπάρχουν μερικά θαυμάσια, θαυμάσια, πραγματικά θαυμάσια πράγματα στο να είσαι άντρας Αλλά ταυτόχρονα, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι εντελώς διεστραμμένα. Και πραγματικά πρέπει να ξεκινήσουμε να τα αντιμετωπίζουμε, να τα εξετάζουμε και να μπούμε στην διαδικασία αποδόμησης και επαναπροσδιορισμού του τι ξέρουμε ως ανδρισμό
I grew up in New York City, between Harlem and the Bronx. Growing up as a boy, we were taught that men had to be tough, had to be strong, had to be courageous, dominating -- no pain, no emotions, with the exception of anger -- and definitely no fear; that men are in charge, which means women are not; that men lead, and you should just follow and do what we say; that men are superior; women are inferior; that men are strong; women are weak; that women are of less value, property of men, and objects, particularly sexual objects. I've later come to know that to be the collective socialization of men, better known as the "man box." See this man box has in it all the ingredients of how we define what it means to be a man. Now I also want to say, without a doubt, there are some wonderful, wonderful, absolutely wonderful things about being a man. But at the same time, there's some stuff that's just straight up twisted, and we really need to begin to challenge, look at it and really get in the process of deconstructing, redefining, what we come to know as manhood.
Αυτά είναι τα δυο παιδιά μου, ο Κένταλ και η Τζέι. Είναι 11 και 12. Ο Κένταλ είναι 15 μήνες μεγαλύτερος από την Τζέι Υπήρχε μια περίοδος που η γυναίκα μου, η Τάμι, και εγώ, είμασταν πολύ "απασχολημένοι" και μπαμ μπαμ... Ο Κένταλ και η Τζέι. Γέλια Και όταν ήταν περίπου πέντε στα έξι, τέσσερα στα πέντε, Η Τζέι μπορούσε να έρθει σε μένα, να έρθει κλαίγοντας. Δεν είχε σημασία γιατί έκλαιγε, μπορούσε να κάτσει στα γόνατα μου, να σκουπιστεί απο το μανίκι μου, απλά να κλάψει, να το βγάλει από μέσα της. Ο μπαμπάς είναι εδώ. Μόνο αυτό έχει σημασία
This is my two at home, Kendall and Jay. They're 11 and 12. Kendall's 15 months older than Jay. There was a period of time when my wife -- her name is Tammie -- and I, we just got real busy and whip, bam, boom: Kendall and Jay. (Laughter) And when they were about five and six, four and five, Jay could come to me, come to me crying. It didn't matter what she was crying about, she could get on my knee, she could snot my sleeve up, just cry, cry it out. Daddy's got you. That's all that's important.
Τώρα ο Κένταλ από την άλλη -- και όπως είπα, είναι μόνο 15 μήνες μεγαλύτερος -- ερχόταν σε μένα κλαίγοντας, με το που τον άκουγα να κλαίει, ξεκινούσε ένα ρολόι. Έδινα στο αγόρι περίπου 30 δευτερόλεπτα, που σημαίνει, μέχρι να φτάσει σε μένα, Έλεγα ήδη πράγματα όπως, "Γιατί κλαις;" Σήκωσε το κεφάλι σου. Κοίτα με. Εξήγησε μου τι συμβαίνει. Πες που τι έγινε. Δεν σε καταλαβαίνω. Γιατί κλαις; Και από την δική μου απόγνωση για τον ρόλο και τις ευθύνες μου να τον μεγαλώσω σαν άντρα να συμμορφωθεί σε αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές και αυτές τις δομές που καθορίζουν αυτό το αντρικό κουτί, Έλεγα πράγματα όπως, Απλά πήγαινε στο δωμάτιο σου. Απλά φύγε, πήγαινε στο δωμάτιο σου. Κάτσε κάτω, ηρέμησε και έλα πίσω να μου μιλήσεις όταν μπορείς να μου μιλήσεις σαν-- "Τι;" (Κοινό: Άντρας.) "σαν άντρας" Και είναι πέντε χρονών. Και όπως μεγαλώνω, έλεγα στον εαυτό μου, "Θεέ μου, τι μου συμβαίνει;" "Τι κάνω; Γιατι το κάνω αυτο;" Και θυμάμαι. Θυμάμαι τον πατέρα μου.
Now Kendall on the other hand -- and like I said, he's only 15 months older than her -- he'd come to me crying, it's like as soon as I would hear him cry, a clock would go off. I would give the boy probably about 30 seconds, which means, by the time he got to me, I was already saying things like, "Why are you crying? Hold your head up. Look at me. Explain to me what's wrong. Tell me what's wrong. I can't understand you. Why are you crying?" And out of my own frustration of my role and responsibility of building him up as a man to fit into these guidelines and these structures that are defining this man box, I would find myself saying things like, "Just go in your room. Just go on, go on in your room. Sit down, get yourself together and come back and talk to me when you can talk to me like a --" what? (Audience: Man.) Like a man. And he's five years old. And as I grow in life, I would say to myself, "My God, what's wrong with me? What am I doing? Why would I do this?" And I think back. I think back to my father.
Υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου που είχαμε μια άσχημη εμπειρία στην οικογένεια μας. Ο αδερφός μου, ο Χένρι, πέθανε τραγικά όταν είμασταν έφηβοι. Ζούσαμε στη Νέα Υόρκη, όπως είπα. Ζούσαμε στο Μπρονξ εκείνη τη περίοδο. Και η κηδεία ήταν σε ένα μέρος που λέγονταν Λονγκ Άιλαντ, ήταν περίπου δυο ώρες έξω από την πόλη. Και καθώς ετοιμαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω απο την κηδεία, τα αμάξια σταματήσαν στις τουαλέτες για να φροντίσουν οι άνθρωποι τους εαυτούς τους πριν το μεγάλο ταξίδι για την πόλη Και η λιμουζίνα άδειασε. Η μάνα, η αδερφή και η θεία μου βγήκαν έξω, αλλά ο πατέρας μου και εγω μείναμε στην λιμουζίνα. Και μόλις οι γυναίκες βγήκαν έξω, έβαλε τα κλάματα Δεν ήθελε να κλαίει μπροστά μου Αλλά ήξερε οτι δεν θα μπορούσε να κρατηθεί μέχρι να φτάσουμε και ήταν καλύτερα να τον δω εγώ παρά να αφήσει τον εαυτό του να εκφράσει τα συναισθήματα και την συγκίνηση του μπροστά στις γυναίκες. Και αυτός είναι ένας άντρας που, 10 λεπτά πριν, είχε βάλει τον έφηβο γιο του στον τάφο -- κάτι που δεν μπορώ ούτε να φανταστώ. Το πράγμα που μου έχει μείνει περισσότερο είναι ότι μου ζητούσε συγνώμη ενώ έκλαιγε μπροστά μου. Και την ίδια στιγμή, μου έλεγε μπράβο, με ανέβαζε, επειδή δεν έκλαιγα.
There was a time in my life where we had a very troubled experience in our family. My brother, Henry, he died tragically when we were teenagers. We lived in New York City, as I said. We lived in the Bronx at the time, and the burial was in a place called Long Island, it was about two hours outside of the city. And as we were preparing to come back from the burial, the cars stopped at the bathroom to let folks take care of themselves before the long ride back to the city. And the limousine empties out. My mother, my sister, my auntie, they all get out, but my father and I stayed in the limousine, and no sooner than the women got out, he burst out crying. He didn't want cry in front of me, but he knew he wasn't going to make it back to the city, and it was better me than to allow himself to express these feelings and emotions in front of the women. And this is a man who, 10 minutes ago, had just put his teenage son in the ground -- something I just can't even imagine. The thing that sticks with me the most is that he was apologizing to me for crying in front of me, and at the same time, he was also giving me props, lifting me up, for not crying.
Έχω φτάσει επίσης να βλέπω αυτό σαν ένα φόβο που έχουμε εμείς οι άντρες, αυτός ο φόβος που μας παραλύει, μας κρατάει ομήρους σε αυτό το αντρικό κουτί. Θυμάμαι που μιλούσα σε ένα 12χρόνο παιδί, που έπαιζε ράγκμπι και του έκανα μια ερώτηση, του είπα. "Πως θα ένιωθες εάν, μπροστά σε όλους τους συμπαίκτες σου, ο προπονητής σου έλεγε οτι έπαιζες σαν κορίτσι;" Περίμενα να πει κάτι σαν, Θα στεναχωριόμουν, θα νευρίαζα, ή κάτι τέτοιο. Όχι, το αγόρι μου είπε -- το αγόρι μου είπε, "Θα με κατέστρεφε" Και είπα στον εαυτό μου, "Θεέ μου, αν τον κατέστρεφε να τον πουν κορίτσι, τότε τι του μαθαίνουμε για τα κορίτσια;"
I come to also look at this as this fear that we have as men, this fear that just has us paralyzed, holding us hostage to this man box. I can remember speaking to a 12-year-old boy, a football player, and I asked him, I said, "How would you feel if, in front of all the players, your coach told you you were playing like a girl?" Now I expected him to say something like, I'd be sad; I'd be mad; I'd be angry, or something like that. No, the boy said to me -- the boy said to me, "It would destroy me." And I said to myself, "God, if it would destroy him to be called a girl, what are we then teaching him about girls?"
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Με πήγε πίσω σε μια εποχή όταν εγώ ήμουν 12 χρονών. Μεγάλωσα σε εργατικές κατοικίες στο κέντρο της πόλης. Εκείνη την εποχή μέναμε στο Μπρονξ. Και στο διπλανό κτήριο ζούσε ένας τύπος που λεγόταν Τζόνι. Ήταν περίπου 16 χρονών, και εμείς ήμασταν περίπου 12 χρονών -- μικρότεροι Και έκανε παρέα με όλους εμάς τους μικρότερους. Και αυτος ο τύπος, έκανε αρκετά πράγματα που δεν ήταν ακριβώς καλά. Ήταν ο τύπος παιδιού που οι γονείς έπρεπε να αναρωτηθούν, "Τι κάνει αυτός ο 16χρονος με αυτα τα 12χρονα αγόρια;" Και ξόδευε πολύ χρόνο κάνοντας άσχημα πράγματα. Ήταν ένα μπερδεμένο παιδί. Η μάνα του πέθανε απο υπερβολική δόση ηρωίνης. Τον μεγάλωνε γιαγιά του. Ο πατέρας του δε έπαιζε ρόλο στη ζωή του. Η γιαγιά του έκανε δυο δουλειές Ήταν μόνος στο σπίτι συχνά Αλλά πρέπει να σας πω, εμείς οι νεώτεροι, τον θαυμάζαμε αυτόν τον τύπο. Ήταν κουλ. Ήταν ωραίος. Αυτό έλεγαν οι αδερφές, "Ήταν ωραίος." Έκανε σεξ. Όλοι τον θαυμάζαμε.
It took me back to a time when I was about 12 years old. I grew up in tenement buildings in the inner city. At this time we're living in the Bronx, and in the building next to where I lived there was a guy named Johnny. He was about 16 years old, and we were all about 12 years old -- younger guys. And he was hanging out with all us younger guys. And this guy, he was up to a lot of no good. He was the kind of kid who parents would have to wonder, "What is this 16-year-old boy doing with these 12-year-old boys?" And he did spend a lot of time up to no good. He was a troubled kid. His mother had died from a heroin overdose. He was being raised by his grandmother. His father wasn't on the set. His grandmother had two jobs. He was home alone a lot. But I've got to tell you, we young guys, we looked up to this dude, man. He was cool. He was fine. That's what the sisters said, "He was fine." He was having sex. We all looked up to him.
Έτσι μια μέρα, ήμουν μπροστά από το σπίτι μου και έκανα κάτι -- έπαιζα, έκανα κάτι -- δεν ξέρω τι. Κοίταξε από το παράθυρο, με φώναξε πάνω και μου είπε, "Έι Άντονι". Με φώναζαν Άντονι καθώς μεγάλωνα. "Έι Άντονι, έλα πάνω". Άμα σε φώναζε ο Τζόνι, πήγαινες. Έτσι κι εγώ έτρεξα πάνω. Καθώς άνοιγε την πόρτα, μου είπε , "Θες λίγο;" Εγώ αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Γιατί την εποχή που μεγάλωνα, και με την σχέση μας με αυτό το κουτί του άντρα, θες λίγο σήμαινε ένα από δυο πράγματα, σεξ η ναρκωτικά -- και εμείς δεν κάναμε ναρκωτικά. Τώρα το κουτί, η κάρτα μου, το αντρικο κουτί-κάρτα μου, ήταν αμέσως σε κίνδυνο Δυο πράγματα: Ένα, δεν είχα κάνει ακόμα σεξ. Δεν μιλάμε για αυτά οι άντρες Το λέμε μόνο στον πιο στενό φίλο, που είναι ορκισμένος να το κρατήσει μυστικό για μια ζωή την πρώτη φορά που κάνεις σεξ. Για οποιονδήποτε άλλο, κάνουμε σεξ από τα δυο μας. Δεν υπάρχει πρώτη φορά. (Γέλια) Το άλλο πράγμα που δεν μπορούσα να του πω είναι ότι δεν ήθελα. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Πρέπει να είμαστε πάντα στο κυνήγι. Οι γυναίκες είναι αντικείμενα, ειδικά σεξουαλικά αντικείμενα.
So one day, I'm out in front of the house doing something -- just playing around, doing something -- I don't know what. He looks out his window; he calls me upstairs; he said, "Hey Anthony." They called me Anthony growing up as a kid. "Hey Anthony, come on upstairs." Johnny call, you go. So I run right upstairs. As he opens the door, he says to me, "Do you want some?" Now I immediately knew what he meant. Because for me growing up at that time, and our relationship with this man box, "Do you want some?" meant one of two things: sex or drugs -- and we weren't doing drugs. Now my box, my card, my man box card, was immediately in jeopardy. Two things: One, I never had sex. We don't talk about that as men. You only tell your dearest, closest friend, sworn to secrecy for life, the first time you had sex. For everybody else, we go around like we've been having sex since we were two. There ain't no first time. (Laughter) The other thing I couldn't tell him is that I didn't want any. That's even worse. We're supposed to always be on the prowl. Women are objects, especially sexual objects.
Τέλος πάντων, δεν μπορούσα να του πω τίποτα από αυτά. Έτσι, όπως θα έλεγε και η μάνα μου, για να μην τα πολυλογώ. Απλά είπα στον Τζόνι, "Ναι". Μου είπε να πάω στο δωμάτιο του. Πήγα στο δωμάτιο του. Στο κρεβάτι ήταν μια κοπέλα από τη γειτονιά, η Σίλα. Ήταν 16 χρονών. Ήταν γυμνή. Αυτό που τώρα καταλαβαίνω είναι οτι ήταν πνευματικά άρρωστη, κάποιες φορές λειτουργούσε καλύτερα από άλλες Είχαμε ολόκληρη επιλογή από ακατάλληλα ονόματα για αυτήν. Τέλος πάντων, ο Τζόνι μόλις είχε κάνει σεξ μαζί της. Στην πραγματικότητα, την βίασε, αλλά έλεγε οτι έκανε σεξ μαζί της. Επειδή, αν και η Σίλα ποτέ δεν έλεγε οχι, δεν έλεγε ουτε ναι.
Anyway, so I couldn't tell him any of that. So, like my mother would say, make a long story short, I just simply said to Johnny, "Yes." He told me to go in his room. I go in his room. On his bed is a girl from the neighborhood named Sheila. She's 16 years old. She's nude. She's what I know today to be mentally ill, higher-functioning at times than others. We had a whole choice of inappropriate names for her. Anyway, Johnny had just gotten through having sex with her. Well actually, he raped her, but he would say he had sex with her. Because, while Sheila never said no, she also never said yes.
Κι έτσι μου έδινε την ευκαιρία να κάνω και εγώ το ίδιο. Μπαίνω λοιπόν στο δωμάτιο, κλείνω την πόρτα. Φίλοι μου, ήμουν τρομοκρατημένος. Στεκόμουν με τη πλάτη μου στη πόρτα για να μην μπορεί ο Τζόνι να μπει και να δει οτι δεν έκανα τίποτα. Και στεκόμουν εκεί αρκετά ώστε να μπορούσα να έχω κάνει κάτι Και τότε δεν σκεφτόμουν πια τι να κάνω, προσπαθούσα να σκεφτώ πως να βγω από αυτό το δωμάτιο. Έτσι στα 12 χρόνια σοφίας που είχα , Κατεβάζω το φερμουάρ του παντελονιού μου, Βγαίνω από το δωμάτιο. Και βλέπω μπροστά μου ότι, ενώ ήμουν στο δωμάτιο με την Σίλα, Ο Τζόνι ήταν στο παράθυρο και φώναζε παιδιά πάνω. Έτσι τώρα υπήρχε ενα σαλόνι γεμάτο παιδιά. Ήταν λες και ηταν το δωμάτιο αναμονής ενός ιατρείου. Και με ρώτησαν πως ήταν. Και τους είπα, "Ήταν καλό" Και κούμπωσα το παντελόνι μου μπροστά τους, και πήγα προς τη πόρτα.
So he was offering me the opportunity to do the same. So when I go in the room, I close the door. Folks, I'm petrified. I stand with my back to the door so Johnny can't bust in the room and see that I'm not doing anything, and I stand there long enough that I could have actually done something. So now I'm no longer trying to figure out what I'm going to do; I'm trying to figure out how I'm going to get out of this room. So in my 12 years of wisdom, I zip my pants down, I walk out into the room, and lo and behold to me, while I was in the room with Sheila, Johnny was back at the window calling guys up. So now there's a living room full of guys. It was like the waiting room in the doctor's office. And they asked me how was it, and I say to them, "It was good," and I zip my pants up in front of them, and I head for the door.
Τώρα τα λέω όλα αυτά με τύψεις, και ένιωθα πολλές τύψεις και τότε, αλλά ήμουν μπερδεμένος, επειδή, ενώ ένοιωθα τύψεις, ήμουν ευχαριστημένος επειδή δεν με πιάσανε, αλλά ήξερα ότι ένοιωθα άσχημα για αυτό που γινόταν Αυτός ο φόβος οτι έβγαινα από το αντρικό κουτί με κατέλαβε ολοσχερώς. Ήταν πολύ πιο σημαντικό για μένα, για μένα και το αντρικό κουτί-κάρτα μου παρά για τη Σίλα και τι συνέβαινε σε αυτή.
Now I say this all with remorse, and I was feeling a tremendous amount of remorse at that time, but I was conflicted, because, while I was feeling remorse, I was excited, because I didn't get caught. But I knew I felt bad about what was happening. This fear, getting outside the man box, totally enveloped me. It was way more important to me, about me and my man box card than about Sheila and what was happening to her.
Βλέπετε συλλογικά, εμείς σαν άντρες μας μαθαίνουν να δίνουμε λιγότερη αξία στις γυναίκες, να τις βλέπουμε σαν ιδιοκτησία και σαν αντικείμενα των αντρών. Το βλέπουμε αυτό σαν μια εξίσωση που ισούται με την βία κατά των γυναικών. Εμείς οι άντρες, οι καλοί άντρες, η πλειοψηφία των αντρών, λειτουργούμε στην βάση όλης αυτής της συλλογικής κοινωνικοποίησης Βλέπουμε τους εαυτούς μας ξεχωριστούς, αλλά είμαστε όλοι μέρος της. Βλέπετε, πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η μικρότερη αξία, η ιδιοκτησία και η αντικειμενικοποίηση ειναι η βάση και η βια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά. Άρα είμαστε μέρος της λύσης όσο και μέρος του προβλήματος. Το κέντρο για τον έλεγχο ασθενειών λέει ότι η βια αντρών κατά των γυναικών είναι σε επίπεδο επιδημίας, είναι ο πρώτος λόγος ανησυχίας για την υγειά των γυναικών σε αυτή την χώρα και στο εξωτερικό
See collectively, we as men are taught to have less value in women, to view them as property and the objects of men. We see that as an equation that equals violence against women. We as men, good men, the large majority of men, we operate on the foundation of this whole collective socialization. We kind of see ourselves separate, but we're very much a part of it. You see, we have to come to understand that less value, property and objectification is the foundation and the violence can't happen without it. So we're very much a part of the solution as well as the problem. The center for disease control says that men's violence against women is at epidemic proportions, is the number one health concern for women in this country and abroad.
Άρα γρήγορα, θα ήθελα να πω, αυτή ειναι η αγάπη της ζωής μου, η κόρη μου Τζέι. Ο κόσμος που ονειρεύομαι για αυτήν, πως θέλω να συμπεριφέρονται οι άντρες; Σας χρειάζομαι. Σας χρειάζομαι μαζι μου. Χρειαζομαι να δουλέψετε μαζί μου και εγώ μαζί σας στο πως μεγαλώνουμε τους γιους μας και τους μαθαίνουμε να είναι άντρες -- ότι ειναι αποδεκτό να μην είναι κυρίαρχοι ότι είναι αποδεκτό να εχουν συναισθήματα και συγκίνηση ότι είναι αποδεκτό να προωθούν την ισότητα οτι είναι αποδεκτο να εχουν φιλες που ειναι απλα φιλες, ότι είναι αποδεκτό να ειναι ολοκληρωμένοι, οτι η απελευθέρωση μου σαν άντρας είναι δεμένη με την απελευθέρωση σας σαν γυναίκες.
So quickly, I'd like to just say, this is the love of my life, my daughter Jay. The world I envision for her -- how do I want men to be acting and behaving? I need you on board. I need you with me. I need you working with me and me working with you on how we raise our sons and teach them to be men -- that it's okay to not be dominating, that it's okay to have feelings and emotions, that it's okay to promote equality, that it's okay to have women who are just friends and that's it, that it's okay to be whole, that my liberation as a man is tied to your liberation as a woman. (Applause)
Θυμάμαι οταν ρώτησα ένα 9χρονο αγόρι. Ρώτησα ένα 9χρονο αγόρι, "Πως θα ήταν για σένα, αν δεν χρειαζόταν να ανέχεσαι αυτο το αντρικό κουτι;" Μου είπε, "Θα ήμουν ελεύθερος."
I remember asking a nine-year-old boy, I asked a nine-year-old boy, "What would life be like for you, if you didn't have to adhere to this man box?" He said to me, "I would be free."
¨ Ευχαριστώ φίλοι μου.
Thank you folks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)