Mən Nyu Yorkda, Harlem və Bronx ətrafında böyümüşəm. Oğlan olduğumuz üçün bizə öyədirdilər ki, güclü, sərt olmalıyıq, cəsarətli, hökmlü olmalıyıq, ağrısız, qəzəbi çıxmaqla emosiyasız, qorxusuz, olmalıyıq, güc həmişə kişidədir, qadında deyil, kişilər başçılıq edir izləməli və dediklərimizə əməl etməliziniz, kişi birinci. qadın ikici dərəcəlidir, kişi güclü, qadın zəifdir, qadın kişinin mülkiyyəti, və əsasən cinsi mənada kişinin malıdır. Böyüdükcə daha çox "kişilik qutusu" olaraq tanınan kişilərin sosiallaşmasını öyrəndik. Bu "kişilik qutusu"nda kişinin kişi olmağını təmin edən qaydalar var. Bunu da demək istəyirəm ki, kişi olmağın çox gözəl həqiqətən əla tərəfləri də var. Bununla bərabər elə şeylər var ki, bir az qarışıqdır. Və həqiqətən də kişilik olaraq tanımladığımız dəyərlərə etiraz etməli, nəzərdən keçirməli, yenidən qurmalı və müəyyənləşdirməliyik.
I grew up in New York City, between Harlem and the Bronx. Growing up as a boy, we were taught that men had to be tough, had to be strong, had to be courageous, dominating -- no pain, no emotions, with the exception of anger -- and definitely no fear; that men are in charge, which means women are not; that men lead, and you should just follow and do what we say; that men are superior; women are inferior; that men are strong; women are weak; that women are of less value, property of men, and objects, particularly sexual objects. I've later come to know that to be the collective socialization of men, better known as the "man box." See this man box has in it all the ingredients of how we define what it means to be a man. Now I also want to say, without a doubt, there are some wonderful, wonderful, absolutely wonderful things about being a man. But at the same time, there's some stuff that's just straight up twisted, and we really need to begin to challenge, look at it and really get in the process of deconstructing, redefining, what we come to know as manhood.
Bu mənim iki uşağımdır, Kendall və Jay. Birinın 11, digərinin 12 yaşı var. Kendal Jaydən 15 ay böyükdür. O vaxtlar həyat yoldaşım Tammieylə mən bir az məşğul idik və çox qısa bir müddətdə Kendall və Jay dünyaya gəldi. (Gülüş) Və onlar 5-6 yaşda , 4-5 yaşda olanda Jay ağlayaraq mənə yaxınlaşırdı. Nə səbəbə ağlamasından asılı olmayaraq qucağımda oturar və ağlayardı. Atasının yanında idi. Əsas bu idi.
This is my two at home, Kendall and Jay. They're 11 and 12. Kendall's 15 months older than Jay. There was a period of time when my wife -- her name is Tammie -- and I, we just got real busy and whip, bam, boom: Kendall and Jay. (Laughter) And when they were about five and six, four and five, Jay could come to me, come to me crying. It didn't matter what she was crying about, she could get on my knee, she could snot my sleeve up, just cry, cry it out. Daddy's got you. That's all that's important.
Ancaq ondan 15 ay böyük Kendall eyniylə ağlayaraq mənə yaxınlaşanda hər şey başqa cür olurdu. Onun mənə yaxınlaşmasından 30ca saniyə sonra mən artıq "Niyə ağlayırsan?" sualını verirdim və "Mənə bax və izah et görüm problem nəədir. Səni başa düşə bilmirəm. Niyə ağlayırsan?" Onu kişi kimi böyütmək və "kişilik qutusu" göstəricilərinə uyğunlaşdırmaq üçün ona belə deyərdim: "İndicə gedirsən otağına. Cəld gedirsən öz otağına, oturursan, özünə gəlirsən, fikirləşirsən və mənimlə əsl "kim?" olana qədər danışmırsan (Auditoriya: Kişi.) "Kişi kimi " Və onun sadəcə 5 yaşı var idi. İllər keçdikcə öz-özümə: " Görəsən nə olub mənə? Mən neyniyirəm? Niyə belə şeylər deyirəm?" fikirləşirdim. Və keçmişi yada salırdım. Atam haqda fikirləşirdim.
Now Kendall on the other hand -- and like I said, he's only 15 months older than her -- he'd come to me crying, it's like as soon as I would hear him cry, a clock would go off. I would give the boy probably about 30 seconds, which means, by the time he got to me, I was already saying things like, "Why are you crying? Hold your head up. Look at me. Explain to me what's wrong. Tell me what's wrong. I can't understand you. Why are you crying?" And out of my own frustration of my role and responsibility of building him up as a man to fit into these guidelines and these structures that are defining this man box, I would find myself saying things like, "Just go in your room. Just go on, go on in your room. Sit down, get yourself together and come back and talk to me when you can talk to me like a --" what? (Audience: Man.) Like a man. And he's five years old. And as I grow in life, I would say to myself, "My God, what's wrong with me? What am I doing? Why would I do this?" And I think back. I think back to my father.
Ailəmizdə çox çətinliklər olduğu vaxtlar idi. Biz yeniyetmə olarkən qardaşım Henry faciəli şəkildə ölmüşdü. Nyu Yorkda yaşayırdıq, əvvəl də dediyim kimi. O vaxt Bronxda idik. Qəbiristanlıq şəhərdən 2 saatlıq məsafədə Long İsland adlı yerdə yerləşirdi. Şəhərə qayıtmağa hazırlaşırdıq, Maşınımızı uzun yola çıxmazdan əvvəl üst-başımıza nəzər yetirməyimiz üçün ayaq yolunun yaxınında saxlamışdıq. Limuzin boşaldı. Anam, bacım, xalam maşından endilər, maşında mən və atam qaldıq. Qadınlar maşından enən kimi atam ağlamağa başladı. O, mənim önümdə ağlamaq istəmirdi. Ancaq bilirdi ki, şəhərə çatana kimi özünü saxlaya bilməyəcəkdi, hisslərini qadınlara bildirməkdənsə mənim yanımda ağlamaq daha yaxşıdır. Və bundan 10 dəqiqə əvvəl yeniyetmə oğlunu dəfn edən ata idi, təsəvvürümə gətirə bilmirəm. Məni ən çox sarsıdan isə atamın ağladığına görə məndən üzr istəməsi idi. Eyni zamadan mənə dəstək olmağa çalışır, ağlamamağım üçün ürək-dirək verirdi.
There was a time in my life where we had a very troubled experience in our family. My brother, Henry, he died tragically when we were teenagers. We lived in New York City, as I said. We lived in the Bronx at the time, and the burial was in a place called Long Island, it was about two hours outside of the city. And as we were preparing to come back from the burial, the cars stopped at the bathroom to let folks take care of themselves before the long ride back to the city. And the limousine empties out. My mother, my sister, my auntie, they all get out, but my father and I stayed in the limousine, and no sooner than the women got out, he burst out crying. He didn't want cry in front of me, but he knew he wasn't going to make it back to the city, and it was better me than to allow himself to express these feelings and emotions in front of the women. And this is a man who, 10 minutes ago, had just put his teenage son in the ground -- something I just can't even imagine. The thing that sticks with me the most is that he was apologizing to me for crying in front of me, and at the same time, he was also giving me props, lifting me up, for not crying.
Və məni, bizi qorxudan, əsir saxlayan bu "kişilik qutusu"na nəzər yetirməyə məcbur edirdi. 12 yaşlı futbolçu(amerikan futolu) uşağa belə bir sual verdiyimi xatırlayıram: "Əgər başqa oynçuların qarşısında məşqçi sənə qız kimi oynadığını desə özünü necə hiss edərdin? Fikirləşirdim ki, əsəbləşərdim, pis olardım, hirslənərdim, kimi bir şey deyəcək. Ancaq bilirsiniz oğlan mənə nə dedi? O, "Bu məni məhv edərdi." dedi. Və öz-özümə fikirləşdim, " Biz onlara qızları necə tanıtmışıq ki, qız kimi olmağın onları məhv edəcəyini fikirləşirlər?"
I come to also look at this as this fear that we have as men, this fear that just has us paralyzed, holding us hostage to this man box. I can remember speaking to a 12-year-old boy, a football player, and I asked him, I said, "How would you feel if, in front of all the players, your coach told you you were playing like a girl?" Now I expected him to say something like, I'd be sad; I'd be mad; I'd be angry, or something like that. No, the boy said to me -- the boy said to me, "It would destroy me." And I said to myself, "God, if it would destroy him to be called a girl, what are we then teaching him about girls?"
(Alqış)
(Applause)
Özümün 12 yaşda olduğumu fikirləşirəm. Şəhərin içərilərində yaşayış binalarının arasında böyümüşəm. Bronxda yaşayırdıq. Yaşadığımız binanın yaxınlığında Johnny adlı bir uşaq yaşayırdı. Onun 16, bizim isə hamımızın təxminən 12 yaşımız var idi. O bizim kimi balacalarla gəzirdi həmişə. Elə də bir xeyiri dəymirdi. Valideyinlərimizin " Bu 16 yaşlı uşağın 12 yaşlılarla nə işi var ?" fikirləşəcəyi qədər qəribə hal idi. Və həqiqətən heç bir işə də yaramırdı. Problemli uşaq idi. Anası artıq heroindən ölmüşdü. Nənəsinin yanında böyümüşdü. Atası yox idi. Nənəsi iki işdə işlədiyi üçün o, çox vaxt evdə tək olurdu. Onu da deyim ki, biz balacalar ona aşağıdan yuxarı baxırdıq. O, əla idi, qüsursuz idi. Bacılarımız: "Yaxşı oğlandı."deyirdi. Cinsi əlaqədə olurdu. Hamımız ona qibtə edirdik.
It took me back to a time when I was about 12 years old. I grew up in tenement buildings in the inner city. At this time we're living in the Bronx, and in the building next to where I lived there was a guy named Johnny. He was about 16 years old, and we were all about 12 years old -- younger guys. And he was hanging out with all us younger guys. And this guy, he was up to a lot of no good. He was the kind of kid who parents would have to wonder, "What is this 16-year-old boy doing with these 12-year-old boys?" And he did spend a lot of time up to no good. He was a troubled kid. His mother had died from a heroin overdose. He was being raised by his grandmother. His father wasn't on the set. His grandmother had two jobs. He was home alone a lot. But I've got to tell you, we young guys, we looked up to this dude, man. He was cool. He was fine. That's what the sisters said, "He was fine." He was having sex. We all looked up to him.
Beləliklə bir gün binamızın qabağında idim, dəqiq yadımda deyil nəyləsə məşğul idim. O aynadan bayıra başını çıxarıb məni səsləyir, " Hey Anthony." Uşaqlıqda məni Anthony adlandırıdılar. "Hey Anthony, yuxarı gəl." Johny çağırırsa getməlisən. Mən də yuxarı qaçıram. Qapını üşümə açıb məndən, "İstəyirsənmi səndə?" soruşur. Nə demək istədiyini başa düşürəm. Artıq kifayət qədər böyüdüyüm və kişilik qutusunun nə olduğunu bildiyim üçün nəyi nəzərdə tutduğunu bilirdim, ya cinsi əlaqə ya da narkotik -ki narkotik olmadığını dəqiq bilirdim. Kişilik qutum isə təhlükə olduğunu bildirirdi mənə dərhal. İki şeyə görə: Birincisi heç vaxt cinsi əlaqədə olmamışdım. Belə şeylərdən isə heç vaxt danışmırıq biz, ancaq ən yaxın, dostluq andımız olan dostlarımıza ilk əlaqəmiz haqda danışırıq. Başqalarına isə elə göstəririk ki özümüzü elə bil 2 yaşda olandan başlamışıq. İlk dəfəmiz olmuyub. (Gülüş) Narahat olduğum digər şey isə bunu etmək istəməməyim idi. Bu daha da pis idi. Biz həmişə bunu gözləyən tərəf olmalıyıq. Qadınlar obyektdirlər, xüsusilə də cinsi obyekt.
So one day, I'm out in front of the house doing something -- just playing around, doing something -- I don't know what. He looks out his window; he calls me upstairs; he said, "Hey Anthony." They called me Anthony growing up as a kid. "Hey Anthony, come on upstairs." Johnny call, you go. So I run right upstairs. As he opens the door, he says to me, "Do you want some?" Now I immediately knew what he meant. Because for me growing up at that time, and our relationship with this man box, "Do you want some?" meant one of two things: sex or drugs -- and we weren't doing drugs. Now my box, my card, my man box card, was immediately in jeopardy. Two things: One, I never had sex. We don't talk about that as men. You only tell your dearest, closest friend, sworn to secrecy for life, the first time you had sex. For everybody else, we go around like we've been having sex since we were two. There ain't no first time. (Laughter) The other thing I couldn't tell him is that I didn't want any. That's even worse. We're supposed to always be on the prowl. Women are objects, especially sexual objects.
Nə isə, bunların heç birini ona deyə bilməzdim. Anam demiş uzun sözün qısası, Johny-yə "hə" cavabını verdim. Mənə otağına getməyimi dedi. Onun otağına daxil oldum. Qonşuluqdan Sheila adlı qız onun yatağında idi. 16 yaşı var idi. Çılpaq idi. Normaldan tez böyümək xəstəliyi var idi, indi öyrəndiyimə görə əqli xəstə idi Ona kifayət qədər qəribə ləqəblər qoymuşduq. Hər nə isə, Johny bir az əvvəl onunla cinsi əlaqədə olmuşdu. Əslində onu zorlamışdı, amma bizə dediyi o deyildi. Çünki Sheila ona yox deməsə də hə də deməmişdi.
Anyway, so I couldn't tell him any of that. So, like my mother would say, make a long story short, I just simply said to Johnny, "Yes." He told me to go in his room. I go in his room. On his bed is a girl from the neighborhood named Sheila. She's 16 years old. She's nude. She's what I know today to be mentally ill, higher-functioning at times than others. We had a whole choice of inappropriate names for her. Anyway, Johnny had just gotten through having sex with her. Well actually, he raped her, but he would say he had sex with her. Because, while Sheila never said no, she also never said yes.
Johny mənə eynisini etməyi təklif edirdi. Beləliklə mən otağa daxıl olur, qapını örtürəm. Sözün əsl mənasında donub qalmışam. Johny otağa girib heç nə etmədiyimi görməsin deyə düz qapının önündəyəm. Həqiqətən nə isə edə biləcəyim müddət orda dayanıram. İndi nə edəcəyim haqda yox, bu otaqdan necə çıxacağım haqda fikirləşirəm. 12 yaşlı ağlımla, şalvarımın düyməsini açır və otaqdan çıxıram. Və mən otaqda Sheila ilə birlikdə olan müddətdə, Johny bütün uşaqları çağırır yuxarı. Yemək otağı uşaqlarla doludur. Həkimin otağının önündəki gözləmə otağı kimi idi. Məndən necə olduğunu soruşurlar, mən də "Əla idi" deyirəm. Şalvarımın qabağını bağlayıb, qapıya tərəf gedirəm.
So he was offering me the opportunity to do the same. So when I go in the room, I close the door. Folks, I'm petrified. I stand with my back to the door so Johnny can't bust in the room and see that I'm not doing anything, and I stand there long enough that I could have actually done something. So now I'm no longer trying to figure out what I'm going to do; I'm trying to figure out how I'm going to get out of this room. So in my 12 years of wisdom, I zip my pants down, I walk out into the room, and lo and behold to me, while I was in the room with Sheila, Johnny was back at the window calling guys up. So now there's a living room full of guys. It was like the waiting room in the doctor's office. And they asked me how was it, and I say to them, "It was good," and I zip my pants up in front of them, and I head for the door.
İndi bunları böyük peşmançılıqla deyirəm, o anda da dəhşət dərəcədə peşman idim, amma peşmançılıqla bərabər, baş verənlərə təssüflənməklə bərabər, görən olmadığına görə sevinirdim, həyəcanlanmışdım. Kişilik qutusundan kənarda qalmaq qorxusu sarmışdı məni. Mənim kişilik qutusundakı yerim o anda Sheila və başına gələnlərdən daha vacib idi.
Now I say this all with remorse, and I was feeling a tremendous amount of remorse at that time, but I was conflicted, because, while I was feeling remorse, I was excited, because I didn't get caught. But I knew I felt bad about what was happening. This fear, getting outside the man box, totally enveloped me. It was way more important to me, about me and my man box card than about Sheila and what was happening to her.
Bununla belə demək olar ki, biz kişilərə qadınlara daha az hörmət etmək, onları obyekt kimi görmək öyrədilir. Qadına qarşı zorakılığı ədalətli hesab etmək öyrədilir. Biz, cəmiyyətin böyük əksəriyyəti olan adi kişilər, bu kollektiv düşüncə tərzinin içində yaşayırıq. Özümüzü onlardan biri olaraq görməsək də, onların bir hissəsiyik. Başa düşməliyik ki, dəyərsizlik, və qadına obyekt kimi yanaşma zorakılıq hallarına gətirib çıxarır. Biz həm problem, həm də onun həll yoluyuq. Xəstəlik nəzarət mərkəzlərindən birinə görə epidemik səviyyədə götürəndə qadına qarşı zorakılıq ölkə daxilində və ölkədən xaricdə bir nömrəli qadın sağlamlıq problemidir.
See collectively, we as men are taught to have less value in women, to view them as property and the objects of men. We see that as an equation that equals violence against women. We as men, good men, the large majority of men, we operate on the foundation of this whole collective socialization. We kind of see ourselves separate, but we're very much a part of it. You see, we have to come to understand that less value, property and objectification is the foundation and the violence can't happen without it. So we're very much a part of the solution as well as the problem. The center for disease control says that men's violence against women is at epidemic proportions, is the number one health concern for women in this country and abroad.
Beləliklə bununla yekunlaşdırmaq istəyirəm. Bu həyatımın mənası Jaydir. Onun üçün qurmaq istədiyim dünyada kişilər necə davranmalıdırlar? Bu dünya üçün hamıya ehtiyacım var. Bir-birimizə dəstək olmalı, oğullarımızı böyütməkdə kömək etməliyik- onlara həmişə hökm etməyin vacib olmadığını, hissləri,duyğuları olmağın normal olduğunu, bərabərliyi dəstəkləmiyi, sadəcə dostunuz olan qızlarla yaxınlıq etməyin normal olduğunu, bir bütün olmağın normal olduğunu, kişi azadlığının qadın azadlığı ilə əlaqəli olduğunu öyrətməliyik.
So quickly, I'd like to just say, this is the love of my life, my daughter Jay. The world I envision for her -- how do I want men to be acting and behaving? I need you on board. I need you with me. I need you working with me and me working with you on how we raise our sons and teach them to be men -- that it's okay to not be dominating, that it's okay to have feelings and emotions, that it's okay to promote equality, that it's okay to have women who are just friends and that's it, that it's okay to be whole, that my liberation as a man is tied to your liberation as a woman. (Applause)
9 yaşlı uşaqdan soruşmuşdum: "Kişilik qutusu deyilən bir şey olmasa idi özünü necə hiss edərdin?" O, " Azad olardım." demişdi.
I remember asking a nine-year-old boy, I asked a nine-year-old boy, "What would life be like for you, if you didn't have to adhere to this man box?" He said to me, "I would be free."
Çox sağ olun.
Thank you folks.
(Alqış)
(Applause)