By 2010, Detroit had become the poster child for an American city in crisis. There was a housing collapse, an auto industry collapse, and the population had plummeted by 25 percent between 2000 and 2010, and many people were beginning to write it off, as it had topped the list of American shrinking cities. By 2010, I had also been asked by the Kresge Foundation and the city of Detroit to join them in leading a citywide planning process for the city to create a shared vision for its future. I come to this work as an architect and an urban planner, and I've spent my career working in other contested cities, like Chicago, my hometown; Harlem, which is my current home; Washington, D.C.; and Newark, New Jersey. All of these cities, to me, still had a number of unresolved issues related to urban justice, issues of equity, inclusion and access.
In 2010 werd Detroit het uithangbord van een Amerikaanse stad in crisis. De huizenmarkt was ingestort, evenals de auto-industrie en de bevolking was tussen 2000 en 2010 met 25% gekrompen. Veel mensen begonnen de stad af te schrijven. Nergens in Amerika was er zoveel terugloop. 2010 was ook het jaar dat de Kresge Foundation en de stad Detroit mij vroegen, of ik mee wilde doen aan het ontwerpen van een stadsplan dat een gezamenlijke toekomstvisie vorm zou geven. Ik werd hierbij betrokken als architect en stedenbouwkundige. Mijn loopbaan speelde zich af in vergelijkbare steden, zoals Chicago, mijn geboortestad, Harlem, waar ik nu woon, Washington D.C. en Newark in New Jersey. Al die steden hadden volgens mij nog heel wat onopgeloste kwesties op het gebied van stedelijke rechtvaardigheid, gelijkheid, integratie en toegankelijkheid.
Now by 2010, as well, popular design magazines were also beginning to take a closer look at cities like Detroit, and devoting whole issues to "fixing the city." I was asked by a good friend, Fred Bernstein, to do an interview for the October issue of Architect magazine, and he and I kind of had a good chuckle when we saw the magazine released with the title, "Can This Planner Save Detroit?" So I'm smiling with a little bit of embarrassment right now, because obviously, it's completely absurd that a single person, let alone a planner, could save a city. But I'm also smiling because I thought it represented a sense of hopefulness that our profession could play a role in helping the city to think about how it would recover from its severe crisis. So I'd like to spend a little bit of time this afternoon and tell you a little bit about our process for fixing the city, a little bit about Detroit, and I want to do that through the voices of Detroiters.
2010 was ook het jaar dat populaire designtijdschriften aandacht gingen besteden aan steden als Detroit. Hele nummers werden gewijd aan het opknappen van de stad. Een goede vriend van mij, Fred Bernstein, vroeg me om een interview voor het Oktobernummer van het tijdschrift 'Architect'. We moesten er samen wel om grinniken, toen we de titel op de omslag lazen: 'Kan deze planner Detroit redden?' Mijn glimlach verbergt een lichte schaamte, want het is natuurlijk compleet absurd dat een stad door een enkele persoon, laat staan een planner, zou kunnen worden gered. Maar ik glimlach ook, omdat er een gevoel van hoop uit spreekt. Maar ik glimlach ook, omdat er een gevoel van hoop uit spreekt. Hoop dat ons beroep zou kunnen bijdragen aan het herstel van de stad na de zware crisis. Hoop dat ons beroep zou kunnen bijdragen aan het herstel van de stad na de zware crisis. Ik zou vanmiddag graag iets willen vertellen over Detroit en hoe we de stad hebben opgeknapt. over Detroit en hoe we de stad hebben opgeknapt. En dat laten horen uit de mond van Detroiters.
So we began our process in September of 2010. It's just after a special mayoral election, and word has gotten out that there is going to be this citywide planning process, which brings a lot of anxiety and fears among Detroiters. We had planned to hold a number of community meetings in rooms like this to introduce the planning process, and people came out from all over the city, including areas that were stable neighborhoods, as well as areas that were beginning to see a lot of vacancy. And most of our audience was representative of the 82 percent African-American population in the city at that time. So obviously, we have a Q&A portion of our program, and people line up to mics to ask questions. Many of them step very firmly to the mic, put their hands across their chest, and go, "I know you people are trying to move me out of my house, right?"
Het proces begon in september 2010. Het was vlak na een speciale burgemeestersverkiezing. Het werd bekend dat er een nieuw stadsplan zou komen. Het werd bekend dat er een nieuw stadsplan zou komen. Dit bracht veel angst en verontrusting onder de Detroiters. Dit bracht veel angst en verontrusting onder de Detroiters. We hadden een aantal voorlichtingsbijeenkomsten gepland, ter introductie van het planningsproces. Uit de hele stad kwamen mensen. Zowel uit stabiele wijken, als uit wijken waar veel leegstand begon te komen. als uit wijken waar veel leegstand begon te komen. Het meeste publiek bestond uit Afro-Amerikanen, een groep die destijds 82% van de stadsbevolking uitmaakte. een groep die destijds 82% van de stadsbevolking uitmaakte. Natuurlijk was er ook mogelijkheid om vragen te stellen en mensen stonden in de rij voor de microfoon. Veel van hen stapten kordaat naar voren, sloegen hun armen over elkaar en zeiden: 'Ik weet wat jullie van plan zijn. Jullie willen me mijn huis uitzetten, toch?
So that question is really powerful, and it was certainly powerful to us in the moment, when you connect it to the stories that some Detroiters had, and actually a lot of African-Americans' families have had that are living in Midwestern cities like Detroit. Many of them told us the stories about how they came to own their home through their grandparents or great-grandparents, who were one of 1.6 million people who migrated from the rural South to the industrial North, as depicted in this painting by Jacob Lawrence, "The Great Migration." They came to Detroit for a better way of life. Many found work in the automobile industry, the Ford Motor Company, as depicted in this mural by Diego Rivera in the Detroit Institute of Art. The fruits of their labors would afford them a home, for many the first piece of property that they would ever know, and a community with other first-time African-American home buyers. The first couple of decades of their life in the North is quite well, up until about 1950, which coincides with the city's peak population at 1.8 million people. Now it's at this time that Detroit begins to see a second kind of migration, a migration to the suburbs. Between 1950 and 2000, the region grows by 30 percent. But this time, the migration leaves African-Americans in place, as families and businesses flee the city, leaving the city pretty desolate of people as well as jobs. During that same period, between 1950 and 2000, 2010, the city loses 60 percent of its population, and today it hovers at above 700,000.
Zo'n vraag komt hard aan en zeker voor ons op dat moment, als je de relatie legt met de verhalen van sommige Detroiters en de verhalen van veel Afro-Amerikaanse gezinnen die leven in Midwestelijke steden als Detroit. die leven in Midwestelijke steden als Detroit. Veel mensen vertelden ons hoe ze in het bezit van hun huis waren gekomen. Veel mensen vertelden ons hoe ze in het bezit van hun huis waren gekomen. Via hun grootouders of overgrootouders, die behoorden tot de 1,6 miljoen mensen die migreerden van het landelijke Zuiden naar het industriële Noorden, zoals afgebeeld in dit schilderij van Jacob Lawrence: 'The great migration'. Ze kwamen naar Detroit voor een beter leven. Velen vonden werk in de auto-industrie, de Ford Motor Company, zoals afgebeeld in deze muurschildering van Diego Rivera, in het Detroit institute of art. Met het geld dat ze verdienden, konden ze een huis kopen. Voor velen het eerste bezit van hun leven. Ze vormden een gemeenschap met andere Afro-Amerikanen, in het bezit van hun eerste huis. Ze vormden een gemeenschap met andere Afro-Amerikanen, in het bezit van hun eerste huis De eerste 20 jaar van hun leven in het Noorden hebben ze het heel goed, tot ongeveer 1950. De stadsbevolking is dan op zijn hoogst, 1,8 miljoen mensen. Op dat moment begint er in Detroit een tweede migratie, een migratie naar de buitenwijken. Tussen 1950 en 2000 groeit de regio met 30%. Maar deze keer zijn het niet de Afro-Amerikanen die vertrekken. Maar deze keer zijn het niet de Afro-Amerikanen die vertrekken. Het zijn gezinnen en bedrijven, die de stad ontvluchten en haar achterlaten in een desolate staat van gebrek aan mensen en werk. en haar achterlaten in een desolate staat van gebrek aan mensen en werk. Gedurende diezelfde tijd, tussen 1950 en 2010, verliest de stad 60% van haar bevolking. Tegenwoordig zweeft het rond de 700.000.
The audience members who come and talk to us that night tell us the stories of what it's like to live in a city with such depleted population. Many tell us that they're one of only a few homes on their block that are occupied, and that they can see several abandoned homes from where they sit on their porches. Citywide, there are 80,000 vacant homes. They can also see vacant property. They're beginning to see illegal activities on these properties, like illegal dumping, and they know that because the city has lost so much population, their costs for water, electricity, gas are rising, because there are not enough people to pay property taxes to help support the services that they need. Citywide, there are about 100,000 vacant parcels.
Mensen uit het publiek vertelden ons die avond, hoe het is om te leven in een stad waarvan de bevolking zo geslonken is. Velen woonden als een van de weinigen nog in hun straat. Velen woonden als een van de weinigen nog in hun straat. Vanaf hun veranda's hebben ze uitzicht op verschillende leegstaande huizen. Verspreid over de stad staan 80.000 huizen leeg. Ze zien ook braakliggende terreinen, waar zich illegale activiteiten gaan afspelen. Bijvoorbeeld het illegaal storten van afval. Ze weten ook dat hun energiekosten stijgen, door het inkrimpen van de bevolking. Er zijn te weinig belastingbetalers om de noodzakelijke diensten te onderhouden. De stad telt ongeveer 100.000 leegstaande percelen.
Now, to quickly give you all a sense of a scale, because I know that sounds like a big number, but I don't think you quite understand until you look at the city map. So the city is 139 square miles. You can fit Boston, San Francisco, and the island of Manhattan within its footprint. So if we take all of that vacant and abandoned property and we smush it together, it looks like about 20 square miles, and that's roughly equivalent to the size of the island we're sitting on today, Manhattan, at 22 square miles. So it's a lot of vacancy.
Dat lijkt veel, maar als je kijkt naar de stadsplattegrond, Dat lijkt veel, maar als je kijkt naar de stadsplattegrond, krijg je een beter gevoel van de schaal. De stad is 139 vierkante mijl groot. Je kunt er Boston, San Francisco en het eiland Manhattan in kwijt. Je kunt er Boston, San Francisco en het eiland Manhattan in kwijt. Je kunt er Boston, San Francisco en het eiland Manhattan in kwijt. Als je alle leegstaande en verlaten huizen tegen elkaar aan zou zetten, Als je alle leegstaande en verlaten huizen tegen elkaar aan zou zetten, is dat ongeveer 20 vierkante mijl. Dat is, op 2 vierkante mijl na, de oppervlakte van het eiland waar we nu zijn, Manhattan. de oppervlakte van het eiland waar we nu zijn, Manhattan. Dat is dus een hele hoop leegstand.
Now some of our audience members also tell us about some of the positive things that are happening in their communities, and many of them are banding together to take control of some of the vacant lots, and they're starting community gardens, which are creating a great sense of community stewardship, but they're very, very clear to tell us that this is not enough, that they want to see their neighborhoods return to the way that their grandparents had found them.
Sommige mensen uit het publiek vertelden ons ook iets over de positieve dingen die er in hun gemeenschappen gebeuren. Velen nemen samen het beheer van sommige leegstaande percelen op zich. Velen nemen samen het beheer van sommige leegstaande percelen op zich. Ze leggen gemeenschapstuinen aan, waardoor men het gevoel krijgt, gemeenschappelijk rentmeester te zijn. Ze maakten ons echter zeer duidelijk, dat dit niet voldoende is. Ze willen dat hun buurten weer net zo worden als in de tijd van hun grootouders. Ze willen dat hun buurten weer net zo worden als in de tijd van hun grootouders.
Now there's been a lot of speculation since 2010 about what to do with the vacant property, and a lot of that speculation has been around community gardening, or what we call urban agriculture. So many people would say to us, "What if you just take all that vacant land and you could make it farmland? It can provide fresh foods, and it can put Detroiters back to work too." When I hear that story, I always imagine the folks from the Great Migration rolling over in their graves, because you can imagine that they didn't sacrifice moving from the South to the North to create a better life for their families, only to see their great-grandchildren return to an agrarian lifestyle, especially in a city where they came with little less than a high school education or even a grammar school education and were able to afford the basic elements of the American dream: steady work and a home that they owned.
Sinds 2010 is er al veel gespeculeerd over de mogelijkheden voor leegstaande percelen. Dat ging vooral over gemeenschappelijk tuinieren, de zogenaamde stadslandbouw. Veel mensen zeiden ons: 'Als je nu eens al die grond zou gebruiken voor tuinbouw? Dan hebben we vers voedsel en nieuwe banen voor de Detroiters.' Dan hebben we vers voedsel en nieuwe banen voor de Detroiters.' Als ik dat verhaal hoor, stel ik me altijd voor, dat de migranten van destijds zich omdraaien in hun graf. Zij moesten alles achterlaten in het Zuiden, om hun gezinnen in het Noorden een beter leven te kunnen geven. om hun gezinnen in het Noorden een beter leven te kunnen geven. En nu keren hun achterkleinkinderen terug naar het boerenleven, in een stad waar zijzelf ooit aankwamen met nog niet eens een middelbare- of zelfs lagere schoolopleiding. met nog niet eens een middelbare- of zelfs lagere schoolopleiding. Een stad waar ze de basis van de Amerikaanse droom konden waarmaken: Een stad waar ze de basis van de Amerikaanse droom konden waarmaken: een vaste baan en een eigen huis.
Now, there's a third wave of migration happening in Detroit: a new ascendant of cultural entrepreneurs. These folks see that same vacant land and those same abandoned homes as opportunity for new, entrepreneurial ideas and profit, so much so that former models can move to Detroit, buy property, start successful businesses and restaurants, and become successful community activists in their neighborhood, bringing about very positive change. Similarly, we have small manufacturing companies making conscious decisions to relocate to the city. This company, Shinola, which is a luxury watch and bicycle company, deliberately chose to relocate to Detroit, and they quote themselves by saying they were drawn to the global brand of Detroit's innovation. And they also knew that they can tap into a workforce that was still very skilled in how to make things. Now we have community stewardship happening in neighborhoods, we have cultural entrepreneurs making decisions to move to the city and create enterprises, and we have businesses relocating, and this is all in the context of what is no secret to us all, a city that's under the control of an emergency manager, and just this July filed for Chapter 9 bankruptcy.
Op dit moment zien we in Detroit een derde migratiegolf. Op dit moment zien we in Detroit een derde migratiegolf. Een nieuwe opkomst van culturele ondernemers. Deze mensen zien in de braakliggende terreinen en verlaten huizen, Deze mensen zien in de braakliggende terreinen en verlaten huizen, nieuwe mogelijkheden en winsten voor zichzelf. nieuwe mogelijkheden en winsten voor zichzelf. Het gebeurt zelfs, dat voormalige modellen naar Detroit verhuizen. Het gebeurt zelfs, dat voormalige modellen naar Detroit verhuizen. Ze kopen onroerend goed, starten succesvolle bedrijven en restaurants Ze kopen onroerend goed, starten succesvolle bedrijven en restaurants en nemen actief deel aan de gemeenschap in hun buurt. Ze brengen een positieve verandering. Ook zijn er productiebedrijfjes, die bewust besluiten om naar de stad te verhuizen. Ook zijn er productiebedrijfjes, die bewust besluiten om naar de stad te verhuizen. Shinola, een bedrijf in dure horloges en fietsen, koos doelbewust voor een verhuizing naar Detroit. koos doelbewust voor een verhuizing naar Detroit. Ze citeren zichzelf, als ze zeggen dat de innovatie in Detroit voor hen een aantrekkelijke wereldwijde merknaam was. Ook wisten ze dat er goedopgeleid productiepersoneel beschikbaar was. Ook wisten ze dat er goedopgeleid productiepersoneel beschikbaar was. In de wijken vind je nu gemeenschappelijk rentmeesterschap, cultureel ondernemers die naar de stad verhuizen en bedrijven beginnen cultureel ondernemers die naar de stad verhuizen en bedrijven beginnen en bedrijven die zich verplaatsen. Het is voor niemand een geheim, dat dit allemaal gebeurt in het kader van een stad die wordt geleid door een interim-manager en waarvoor afgelopen juli faillissement werd aangevraagd.
So 2010, we started this process, and by 2013, we released Detroit Future City, which was our strategic plan to guide the city into a better and more prosperous and more sustainable existence -- not what it was, but what it could be, looking at new ways of economic growth, new forms of land use, more sustainable and denser neighborhoods, a reconfigured infrastructure and city service system, and a heightened capacity for civic leaders to take action and implement change. Three key imperatives were really important to our work. One was that the city itself wasn't necessarily too large, but the economy was too small. There are only 27 jobs per 100 people in Detroit, very different from a Denver or an Atlanta or a Philadelphia that are anywhere between 35 to 70 jobs per 100 people. Secondly, there had to be an acceptance that we were not going to be able to use all of this vacant land in the way that we had before and maybe for some time to come. It wasn't going to be our traditional residential neighborhoods as we had before, and urban agriculture, while a very productive and successful intervention happening in Detroit, was not the only answer, that what we had to do is look at these areas where we had significant vacancy but still had a significant number of population of what could be new, productive, innovative, and entrepreneurial uses that could stabilize those communities, where still nearly 300,000 residents lived.
In 2010 begonnen we dit proces en in 2013 ging Detroit Future City van start. Dat was een strategisch plan om voor de stad een koers uit te zetten naar een beter, welvarender en duurzamer bestaan. een koers uit te zetten naar een beter, welvarender en duurzamer bestaan. Niet zoals het was, maar zoals het zou kunnen zijn. Met een nieuwe kijk op economische groei en gebruik van grond. Met een nieuwe kijk op economische groei en gebruik van grond. Met meer duurzaamheid en samenhang in de wijken. Met een betere infrastructuur en servicesysteem. Met meer ruimte voor maatschappelijk leiders, om actie te ondernemen en veranderingen door te voeren. Er waren 3 belangrijke eisen verbonden aan ons werk. Er waren 3 belangrijke eisen verbonden aan ons werk. Ten eerste was het niet zo, dat de stad zelf te groot was, maar de economie was te klein. Op de 100 mensen in Detroit zijn er maar 27 banen. In Denver, Atlanta of Philadelphia is dat heel anders. Daar heb je 35 tot 70 banen per 100 mensen. Ten tweede moest men accepteren, dat we het braakliggende land niet helemaal in oude glorie zouden kunnen herstellen. dat we het braakliggende land niet helemaal in oude glorie zouden kunnen herstellen. Dat zou nog wel even kunnen duren. Het zouden niet meer die traditionele buurten van vroeger zijn. Het zouden niet meer die traditionele buurten van vroeger zijn. Stadstuinbouw was ook niet het enige antwoord, hoewel het in Detroit een zeer productief en succesvol gebeuren was. hoewel het in Detroit een zeer productief en succesvol gebeuren was. We moesten onze aandacht richten op gebieden met een aanzienlijke leegstand, maar toch voldoende inwoners om nieuwe, productieve en innovatieve ondernemingen te ondersteunen. Die zouden de toch nog 300.000 inwoners tellende gemeenschap kunnen stabiliseren. Die zouden de toch nog 300.000 inwoners tellende gemeenschap kunnen stabiliseren.
So we came up with one neighborhood typology -- there are several -- called a live-make neighborhood, where folks could reappropriate abandoned structures and turn them into entrepreneurial enterprises, with a specific emphasis on looking at the, again, majority 82 percent African-American population. So they, too, could take businesses that they maybe were doing out of their home and grow them to more prosperous industries and actually acquire property so they were actually property owners as well as business owners in the communities with which they resided. Then we also wanted to look at other ways of using land in addition to growing food and transforming landscape into much more productive uses, so that it could be used for storm water management, for example, by using surface lakes and retention ponds, that created neighborhood amenities, places of recreation, and actually helped to elevate adjacent property levels. Or we could use it as research plots, where we can use it to remediate contaminated soils, or we could use it to generate energy.
Uit verschillende buurtaanduidingen kozen we de 'Live-make' buurt. Uit verschillende buurtaanduidingen kozen we de 'Live-make' buurt. In onbruik geraakte structuren konden weer worden toegepast In onbruik geraakte structuren konden weer worden toegepast en omgezet in ondernemingen. Met speciale aandacht voor de meerderheid van de inwoners, die ook hier voor 82% Afro-Amerikaans was. Ze zouden bedrijven buitenshuis kunnen starten en die laten doorgroeien Ze zouden bedrijven buitenshuis kunnen starten en die laten doorgroeien naar nog succesvollere industrieën. Met de verwerving van eigendom zouden ze binnen hun gemeenschap Met de verwerving van eigendom zouden ze binnen hun gemeenschap zowel onroerend goed als bedrijven bezitten. Naast tuinbouw wilden we ook kijken naar andere manieren van landgebruik. We wilden het landschap transformeren voor meer productieve doeleinden. Bijvoorbeeld voor waterbeheer bij stormvloed, door de aanleg van oppervlaktemeren en spaarbekkens. Hiermee creëer je buurtvoorzieningen en recreatiegebieden. Hiermee creëer je buurtvoorzieningen en recreatiegebieden. Ook stijgt daarmee de waarde van het eigendom wat eraan grenst. Ook stijgt daarmee de waarde van het eigendom wat eraan grenst. Of we gebruiken het als onderzoeksplaatsen voor de sanering van verontreinigde bodems, of voor de opwekking van energie.
So the descendants of the Great Migration could either become precision watchmakers at Shinola, like Willie H., who was featured in one of their ads last year, or they can actually grow a business that would service companies like Shinola. The good news is, there is a future for the next generation of Detroiters, both those there now and those that want to come.
De nakomelingen van de immigranten zouden horlogemaker bij Shinola kunnen worden, zoals Willie H., die vorig jaar model stond in een advertentie. Of ze kunnen een toeleveringsbedrijf beginnen voor bedrijven als Shinola. Het goede nieuws is, dat er een toekomst is voor de volgende generatie Detroiters. Voor hen die er al zijn en voor hen die willen komen.
So no thank you, Mayor Menino, who recently was quoted as saying, "I'd blow up the place and start over." There are very important people, business and land assets in Detroit, and there are real opportunities there. So while Detroit might not be what it was, Detroit will not die.
Dus: nee dankjewel, burgemeester Menino, die recentelijk zei: 'Ik zou de boel opblazen en opnieuw beginnen.' Er zijn hele belangrijke mensen, bedrijfs- en landbezit in Detroit. Er liggen hier wezenlijke kansen. Detroit is dan misschien niet meer wat het was, Detroit zal niet sterven.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)