Τζον Χόκενμπερι: Χαρά μου να βρίσκομαι εδώ μαζί σου Τομ. Και θα ήθελα να ξεκινήσω με μία ερώτηση που με έχει απασχολήσει πολύ από τότε που εξοικειώθηκα με την δουλειά σου. Στην δουλειά σου υπάρχει πάντα αυτή η υβριδική ποιότητα μιας φυσικής δύναμης που αλληλεπιδρά με μία δημιουργική δύναμη. Βρίσκονται ποτέ σε ισορροπία στον τρόπο που εσύ βλέπεις την δουλειά σου;
John Hockenberry: It's great to be here with you, Tom. And I want to start with a question that has just been consuming me since I first became familiar with your work. In you work there's always this kind of hybrid quality of a natural force in some sort of interplay with creative force. Are they ever in equilibrium in the way that you see your work?
Τομ Σάνον: Ναι, το θέμα μελέτης που αναζητώ, συνήθως είναι να επιλύσω μια ερώτηση. Η ερώτηση μου ήρθε στο μυαλό: Πώς μοιάζει ο κώνος που συνδέει τον ήλιο και τη Γη εάν μπορούσαμε να συνδέσουμε τις δύο σφαίρες; Και αναλογικά, ποιο θα ήταν το μέγεθος της σφαίρας και το μήκος, και η διαβάθμισή της σε σχέση με τη Γη; Έτσι ξεκίνησα και έκανα αυτό το γλυπτό, φτιάχνοντάς το από συμπαγή μπρούντζο. Και το οποίο είχε περίπου 10 μέτρα μήκος. Το σημείο που βρισκόταν ο ήλιος είχε περίπου 10 εκ. διάμετρο, και η διάμετρος λέπταινε σταδιακά από τα 10 μέτρα σε περίπου ένα χιλιοστό στο σημείο που τελείωνε η Γη. Έτσι λοιπόν, για μένα, ήταν συναρπαστικό απλώς και μόνο να δω πώς μοιάζει εάν μπορούσες να κάνεις ένα βήμα απ' έξω και μέσα σ' ένα μεγαλύτερο περιβάλλον, σαν να ήσουν αστροναύτης, και να παρατηρήσεις αυτά τα δύο στοιχεία σαν ένα αντικείμενο, επειδή είναι τόσο στενά δεμένα, και το ένα δεν έχει νόημα χωρίς το άλλο.
Tom Shannon: Yeah, the subject matter that I'm looking for, it's usually to solve a question. I had the question popped into my head: What does the cone that connects the sun and the Earth look like if you could connect the two spheres? And in proportion, what would the size of the sphere and the length, and what would the taper be to the Earth? And so I went about and made that sculpture, turning it out of solid bronze. And I did one that was about 35 feet long. The sun end was about four inches in diameter, and then it tapered over about 35 feet to about a millimeter at the Earth end. And so for me, it was really exciting just to see what it looks like if you could step outside and into a larger context, as though you were an astronaut, and see these two things as an object, because they are so intimately bound, and one is meaningless without the other.
ΤΧ: Υπάρχει κάποια ανακούφιση παίζοντας με αυτές τις δυνάμεις; Και αναρωτιέμαι πόση αίσθηση ανακάλυψης υπάρχει παίζοντας με αυτές τις δυνάμεις.
JH: Is there a relief in playing with these forces? And I'm wondering how much of a sense of discovery there is in playing with these forces.
ΤΣ: Λοιπόν, όπως τα αντικείμενα που ανυψώνονται μαγνητικά -- όπως εκείνο το ασημένιο, που ήταν αποτέλεσμα εκατοντάδων πειραμάτων με μαγνήτες, προσπαθώντας να βρω τρόπο να κάνω κάτι να ταλαντέυεται με την μικρότερη δυνατότερη επαφή στο έδαφος. Κατάφερα λοιπόν να το δέσω με ένα μόλις σκοινί ώστε να μπορέσει να το συγκρατήσει.
TS: Well, like the magnetically levitated objects -- like that silver one there, that was the result of hundreds of experiments with magnets, trying to find a way to make something float with the least possible connection to the ground. So I got it down to just one tether to be able to support that.
ΤΧ: Τώρα αυτά εδώ είναι ηλεκτρομαγνητικά ή είναι στατικά;
JH: Now is this electromagnetic here, or are these static?
ΤΣ: Αυτοί είναι μόνιμοι μαγνήτες, ναι.
TS: Those are permanent magnets, yeah.
ΤΧ: Διότι αν κοβόταν το ρεύμα, θα γινόταν μεγάλη φασαρία.
JH: Because if the power went out, there would just be a big noise.
ΤΣ: Έτσι είναι. Πραγματικά δεν είναι καθόλου ικανοποιητικό να βάζεις την τέχνη στη πρίζα.
TS: Yeah. It's really unsatisfactory having plug-in art.
ΤΧ: Συμφωνώ.
JH: I agree.
ΤΣ: Οι μαγνητικοί μηχανισμοί είναι ένας συνδυασμός βαρύτητας και μαγνητισμού, άρα είναι ένα είδος μίξης αυτών των περιβαλλοντικών δυνάμεων που επηρεάζουν τα πάντα. Ο ήλιος έχει ένα τρομερό πεδίο που επεκτείνεται πέρα από τους πλανήτες και το μαγνητικό πεδίο της Γης μας προστατεύει από τον ήλιο. Υπάρχουν λοιπόν αυτά τα τεράστια αόρατα δομημένα σχήματα που παίρνει ο μαγνητισμός μέσα στο σύμπαν. Όμως με το εκκρεμές, μου επιτρέπεται να φανερώσω αυτές τις αόρατες δυνάμεις που κρατάνε επάνω τους μαγνήτες. Τα γλυπτά μου είναι συνήθως πολύ απλοποιημένα. Προσπαθώ να τα εκλεπτύνω σε πολύ απλές φόρμες. Οι ζωγραφικές όμως γίνονται πολύ περίπλοκες, νομίζω επειδή τα πεδία που τις υποστηρίζουν, είναι κυματώδη και αλληλοδιεισδυτικά, και παρεμβατικά μοτίβα.
TS: The magnetic works are a combination of gravity and magnetism, so it's a kind of mixture of these ambient forces that influence everything. The sun has a tremendous field that extends way beyond the planets and the Earth's magnetic field protects us from the sun. So there's this huge invisible shape structures that magnetism takes in the universe. But with the pendulum, it allows me to manifest these invisible forces that are holding the magnets up. My sculptures are normally very simplified. I try to refine them down to very simple forms. But the paintings become very complex, because I think the fields that are supporting them, they're billowing, and they're interpenetrating, and they're interference patterns.
ΤΧ: Και είναι μη ντετερμινιστικά. Εννοώ ότι δεν ξέρεις απαραίτητα προς τα πού πηγαίνεις όταν ξεκινάς, παρόλο που οι δυνάμεις μπορούν να υπολογισθούν. Άρα η εξέλιξη αυτού εδώ -- Υποθέτω ότι αυτό δεν είναι το πρώτο σου εκκρεμές.
JH: And they're non-deterministic. I mean, you don't know necessarily where you're headed when you begin, even though the forces can be calculated. So the evolution of this -- I gather this isn't your first pendulum.
ΤΣ: Όχι. (ΤΧ: Όχι.)
TS: No. (JH: No.)
ΤΣ: Το πρώτο που έφτιαξα ήταν στα τέλη του '70, και είχα κάνει έναν απλό κώνο με μία κάνουλα στον πάτο του. Το έθεσα σε τροχιά, κι είχε μόνο ένα χρώμα, κι όταν έφτασε στο κέντρο, η μπογιά συνέχισε να τρέχει, έπρεπε λοιπόν να τρέξω εκεί, δεν είχα κανένα έλεγχο της κάνουλα εξ αποστάσεως. Αυτό λοιπόν μου έμαθε αμέσως: Χρειάζομαι μια συσκευή ελέγχου εξ αποστάσεως. Αλλά αμέσως άρχισα να ονειρεύομαι να έχω έξι χρώματα. Το σκέφτηκα κάτι σαν το DNA -- Αυτά τα χρώματα, το κόκκινο, το μπλε, το κίτρινο, τα πρωταρχικά χρώματα και μαύρο με άσπρο. Κι αν τα ανακατέψεις όλα μαζί σε διαφορετικούς συνδυασμούς -- σαν να εκτυπώνεις κατά μία έννοια, όπως θα τυπωνόταν ένα χρώμα σε περιοδικό -- και υποβάλοντάς τα σε συγκεκριμένες δυνάμεις, που τα βάζουν σε τροχιά ή τα περνάνε μπρος πίσω ή σχεδιάζουν μαζί τους, αυτά τα φανταστικά πράγματα άρχισαν να εμφανίζονται.
TS: The first one I did was in the late 70's, and I just had a simple cone with a spigot at the bottom of it. I threw it into an orbit, and it only had one color, and when it got to the center, the paint kept running out, so I had to run in there, didn't have any control over the spigot remotely. So that told me right away: I need a remote control device. But then I started dreaming of having six colors. I sort of think about it as the DNA -- these colors, the red, blue, yellow, the primary colors and white and black. And if you put them together in different combinations -- just like printing in a sense, like how a magazine color is printed -- and put them under certain forces, which is orbiting them or passing them back and forth or drawing with them, these amazing things started appearing.
TX: Μοιάζει φορτωμένο για τα καλά.
JH: It looks like we're loaded for bear here.
ΤΣ: Ναι, ας απλώσουμε λοιπόν κανά δυο καμβάδες. Θα ζητήσω σε δύο από τα αγόρια μου να φτιάξουν τους καμβάδες εδώ. Θέλω απλά να πω -- λοιπόν αυτοί είναι ο Τζακ, ο Νικ κι ο Λούη.
TS: Yeah, well let's put a couple of canvases. I'll ask a couple of my sons to set up the canvases here. I want to just say -- so this is Jack, Nick and Louie.
ΤΧ: Ευχαριστώ παιδιά.
JH: Thanks guys.
ΤΣ: Εδώ είναι λοιπόν --
TS: So here are the --
ΤΧ: Εντάξει, θα φύγω απ' τη μέση.
JH: All right, I'll get out of the way here.
ΤΣ: Απλώς θα το θέσω αυτό σε τροχιά και θα δω αν μπορώ να βάψω τα παπούτσια όσων κάθονται στην πρώτη σειρά.
TS: I'm just going to throw this into an orbit and see if I can paint everybody's shoes in the front.
(Γέλια)
(Laughter)
ΤΧ: Ουάου. Αυτό είναι... ωω, ωραίο.
JH: Whoa. That is ... ooh, nice.
ΤΣ: Κάτι τέτοιο λοιπόν. Το συγκεκριμένο το κάνω για επίδειξη, και είναι πιο παιχνιδιάρικο, όμως αναπόφευκτα, όλο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Μπορώ να ανασχηματίσω αυτόν τον πίνακα, απλώς συνεχίζοντας κάνοντας στρώσεις επάνω στις στρώσεις. Και να το αφήσω να γυρνάει για κανά δυο βδομάδες, και το αναλογίζομαι, και θα κάνω κι άλλη συνεδρία με αυτό και θα το πάω σε άλλο επίπεδο, όπου όλο αυτό θα γίνει το φόντο, το βάθος του.
TS: So something like this. I'm doing this as a demo, and it's more playful, but inevitably, all of this can be used. I can redeem this painting, just continuing on, doing layers upon layers. And I keep it around for a couple of weeks, and I'm contemplating it, and I'll do another session with it and bring it up to another level, where all of this becomes the background, the depth of it.
ΤΧ: Είναι φανταστικό. Οι βαλβίδες στον πυθμένα αυτών των σωλήνων δηλαδή είναι σαν τηλεχειριζόμενες βαλβίδες αεροπλάνου.
JH: That's fantastic. So the valves at the bottom of those tubes there are like radio-controlled airplane valves.
ΤΣ: Ναι, είναι σερβομηχανισμοί με άξονες που σφίγγουν αυτούς τους λαστιχένιους σωλήνες. Και μπορούν να τους σφίξουν πολύ δυνατά και να σταματήσουν, ή να τους αφήσουν ορθάνοιχτους. Και όλα τα χρώματα καταλήγουν σε μια κεντρική έξοδο στον πυθμένα. Μπορείς διαρκώς να αλλάζεις τα χρώματα, να βάζεις αλουμινομπογιά, ή να βάλεις οτιδήποτε μέσα σ' αυτό. Θα μπορούσε να είναι σάλτσα τομάτας ή οτιδήποτε θα μπορούσε να απλωθεί -- άμμος, σκόνες, οτιδήποτε παρόμοιο.
TS: Yes, they're servos with cams that pinch these rubber tubes. And they can pinch them very tight and stop it, or you can have them wide open. And all of the colors come out one central port at the bottom. You can always be changing colors, put aluminum paint, or I could put anything into this. It could be tomato sauce, or anything could be dispensed -- sand, powders or anything like that.
ΤΧ: Τόσες πολλές δυνάμες εκεί. Έχεις την βαρύτητα, έχεις τη φυγόκεντρο δύναμη, έχεις την υγροδυναμική. Καθένα από αυτά τα υπέροχα έργα, είναι απεικόνιση του εαυτού τους ή είναι καταγραφή ενός φυσικού γεγονότος που ονομάζεται το εκκρεμές που πλησιάζει τον καμβά;
JH: So many forces there. You've got gravity, you've got the centrifugal force, you've got the fluid dynamics. Each of these beautiful paintings, are they images in and of themselves, or are they records of a physical event called the pendulum approaching the canvas?
ΤΣ: Αυτό λοιπόν το έργο εδώ, θέλησα να κάνω κάτι πολύ απλό, ένα απλό, εικονικό είδωλο δύο κυμάτων που παρεμβάλονται. Έτσι, εκείνο στα δεξιά έγινε πρώτο, και μετά εκείνο στα αριστερά έγινε από πάνω του. Και μετά, άφησα κενά ώστε να μπορείς να δεις εκείνο που έγινε πριν. Και κατόπιν, όταν έκανα το δεύτερο, το έργο πραγματικά διαταράχθηκε -- αυτές οι μεγάλες μπλε γραμμές διαπέρασαν το κέντρο του -- κι έτσι δημιούργησαν μια ένταση και αλληλεπικάλυψη. Υπάρχουν γραμμές μπροστά από εκείνο στα δεξιά, και υπάρχουν γραμμές πίσω από εκείνο στα αριστερά, κι έτσι έρχεται σε διαφορετικά επίπεδα. Πρόκειται επίσης για μικρά γεγονότα, τα γεγονότα της αλληλοδιείσδυσης --
TS: Well, this painting here, I wanted to do something very simple, a simple, iconic image of two ripples interfering. So the one on the right was done first, and then the one on the left was done over it. And then I left gaps so you could see the one that was done before. And then when I did the second one, it really disturbed the piece -- these big blue lines crashing through the center of it -- and so it created a kind of tension and an overlap. There are lines in front of the one on the right, and there are lines behind the one on the left, and so it takes it into different planes. What it's also about, just the little events, the events of the interpenetration of --
ΤΧ: Δύο αστεριών, ή --
JH: Two stars, or --
ΤΣ: Δύο πραγμάτων που συνέβησαν -- υπάρχει ένα παρεμβατικό μοτίβο, και ξαφνικά κάτι τρίτο συμβαίνει. Υπάρχουν σχήματα που προκύπτουν από το πάντρεμα δύο συμβάντων, και με ενδιαφέρει πολύ αυτό. Όπως την εμφάνιση κυματοειδών μοτίβων. Όπως αυτό το πράσινο, αυτός είναι ένας πίνακας που έκανα πριν 10 χρόνια, αλλά έχει κάποια -- βλέπεις, στο επάνω τρίτο -- υπάρχουν κυματοειδείς παραμορφώσεις και παρεμβατικά μοτίβα που είναι κάπως σαν ράδιο σχήματα. Κι αυτό είναι κάτι που στην ζωγραφική ποτέ δεν έχω ξαναδεί. Δεν έχω ξαναδεί μια αναπαράσταση κάποιου είδους μοτίβων ραδιοπαρεμβολής, τα οποία να είναι τόσο πανταχού παρόντα και τόσο σημαντικά κομμάτια της ζωής μας.
TS: Two things that happened -- there's an interference pattern, and then a third thing happens. There are shapes that come about just by the marriage of two events that are happening, and I'm very interested in that. Like the occurrence of moire patterns. Like this green one, this is a painting I did about 10 years ago, but it has some -- see, in the upper third -- there are these moires and interference patterns that are radio kind of imagery. And that's something that in painting I've never seen done. I've never seen a representation of a kind of radio interference patterns, which are so ubiquitous and such an important part of our lives.
ΤΧ: Αυτό είναι πραγματικό μέρος της εικόνας, ή τα μάτια μου προκαλούν αυτά τα μοτίβα -- τα μάτια μου συμπληρώνουν το σχέδιο που παρεμβάλλεται;
JH: Is that a literal part of the image, or is my eye making that interference pattern -- is my eye completing that interference pattern?
ΤΣ: Στην πραγματικότητα είναι το χρώμα που το κάνει αληθινό. Εδώ πραγματικά εκδηλώνεται. Εάν ρίξω έναν πολύ ομόκεντρο κύκλο, ή έναν ελλειπτικό ομόκεντρο, απλώς δημιουργεί υποχρεωτικά αυτές τις γραμμές με τις ίσες αποστάσεις, οι οποίες έρχονται όλο και πιο κοντά, κάτι που εξηγεί πώς λειτουργεί η βαρύτητα. Υπάρχει κάτι το πολύ δελεαστικό στην εξαιρετική ακρίβεια της επιστήμης που πραγματικά απολαμβάνω. Και αγαπώ τα σχήματα που βλέπω σε επιστημονικές παρατηρήσεις και συσκευές, ειδικά στις αστρονομικές φόρμες και η ιδέα της απεραντοσύνης όλου αυτού, η κλίμακα, μου είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
TS: It is the paint actually, makes it real. It's really manifested there. If I throw a very concentric circle, or concentric ellipse, it just dutifully makes these evenly spaced lines, which get closer and closer together, which describes how gravity works. There's something very appealing about the exactitude of science that I really enjoy. And I love the shapes that I see in scientific observations and apparatus, especially astronomical forms and the idea of the vastness of it, the scale, is very interesting to me.
Τα πρόσφατα χρόνια έχω επικεντρωθεί κάπως περισσότερο στη βιολογία. Σε μερικούς από αυτούς τους πίνακες, όταν τους κοιτάξεις από πολύ κοντά, παράξενα πράγματα εμφανίζονται που μοιάζουν πολύ με άλογα ή πουλιά ή κροκόδειλους, ελέφαντες. Πολλά πράγματα εμφανίζονται. Αν κοιτάξεις καλά, είναι σαν να βλέπεις σχέδια στα σύννεφα, αλλά μερικές φορές είναι πολύ καλά σχηματισμένα και με πολύ πιστή απόδοση. Κι έπειτα υπάρχουν κι όλες αυτές οι φόρμες που δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά είναι εξίσου καλά σχηματισμένες και περίπλοκες. Άρα, σκέφτομαι ότι ενδεχομένως, αυτά θα μπορούσαν να είναι προφητικά. Διότι από τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να παράγει φόρμες που μοιάζουν με σχήματα που μας είναι οικεία από την βιολογία, παράγει επίσης φόρμες με τις οποίες δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Και ίσως να είναι το είδος σχημάτων που θα ανακαλύψουμε κάτω από την επιφάνεια του Άρη, όπου πιθανώς υπάρχουν λίμνες με ψάρια που κολυμπούν κάτω από την επιφάνειά τους.
My focus in recent years has kind of shifted more toward biology. Some of these paintings, when you look at them very close, odd things appear that really look like horses or birds or crocodiles, elephants. There are lots of things that appear. When you look into it, it's sort of like looking at cloud patterns, but sometimes they're very modeled and highly rendered. And then there are all these forms that we don't know what they are, but they're equally well-resolved and complex. So I think, conceivably, those could be predictive. Because since it has the ability to make forms that look like forms that we're familiar with in biology, it's also making other forms that we're not familiar with. And maybe it's the kind of forms we'll discover underneath the surface of Mars, where there are probably lakes with fish swimming under the surface.
ΤΧ: Ας ελπίσουμε. Ω Θέε μου, ας ελπίσουμε. Ω, ναι, παρακαλώ. Σαν να είμαι εκεί. Φαίνεται, ξέρεις, οτι σ' αυτό το στάδιο της ζωής σου, είσαι επίσης πολύ προσωπικά μέσα σε αυτή την κατάσταση αντιπαράθεσης με κάποιου είδους παραφωνία -- Υποθέτω είναι μια ηλεκτρομαγνητική δύναμη που κάπως σου αναχαιτίζει το Πάρκινσον κι αυτή η δημιουργική δύναμη που είναι παράλληλα ο καλλιτέχνης που βρίσκεται στο εδώ και το τώρα κι αυτού του είδους τροχιάς της ζωής σου. Έχει σχέση αυτό με τη δουλειά σου;
JH: Oh, let's hope so. Oh, my God, let's. Oh, please, yes. Oh, I'm so there. You know, it seems at this stage in your life, you also very personally are in this state of confrontation with a sort of dissonant -- I suppose it's an electromagnetic force that somehow governs your Parkinson's and this creative force that is both the artist who is in the here and now and this sort of arc of your whole life. Is that relevant to your work?
ΤΣ: Όπως προκύπτει, αυτή η ευφεύρεση είναι πολύ πρακτική, επειδή δεν χρειάζεται να έχω εξαιρετικές μηχανικές ικανότητες για να χειρίζομαι τα σλάιντς, που είναι περισσότερο, πνευματική διαδικασία. Το κοιτάζω και παίρνω αποφάσεις: Θέλει κι άλλο κόκκινο, θέλει κι άλλο μπλε, θέλει διαφορετικό σχήμα. Κι έτσι παίρνω αυτές τις δημιουργικές αποφάσεις και μπορώ να τις εκτελέσω με έναν πολύ, πολύ πιο απλό τρόπο. Εννοώ, έχω τα συμπτώματα. Φαντάζομαι ότι το Πάρκινσον προχωράει ύπουλα με τα χρόνια, αλλά σε κάποιο ορισμένο σημείο αρχίζεις να βλέπεις τα συμπτώματα. Στην περίπτωσή μου, το αριστερό μου χέρι τρέμει αρκετά και το αριστερό μου πόδι επίσης. Είμαι αριστερόχειρας κι έτσι σχεδιάζω. Όλες οι δημιουργίες μου ξεκινούν από πολύ μικρά σχέδια, από τα οποία έχω χιλιάδες, και είναι ο τρόπος που με βοηθάει να σκέφτομαι. Σχεδιάζω με απλό μολύβι, και στην αρχή το Πάρκινσον ήταν πραγματικά εκνευριστικό, επειδή δεν μπορούσα να κρατήσω το μολύβι ακίνητο.
TS: As it turns out, this device kind of comes in handy, because I don't have to have the fine motor skills to do, that I can operate slides, which is more of a mental process. I'm looking at it and making decisions: It needs more red, it needs more blue, it needs a different shape. And so I make these creative decisions and can execute them in a much, much simpler way. I mean, I've got the symptoms. I guess Parkinson's kind of creeps up over the years, but at a certain point you start seeing the symptoms. In my case, my left hand has a significant tremor and my left leg also. I'm left-handed, and so I draw. All my creations really start on small drawings, which I have thousands of, and it's my way of just thinking. I draw with a simple pencil, and at first, the Parkinson's was really upsetting, because I couldn't get the pencil to stand still.
ΤΧ: Δηλαδή δεν θεωρείς τον εαυτό σου φρουρό αυτών των δυνάμεων. Δεν θεωρείς τον εαυτό σου κυρίαρχο αυτών των δυνάμεων. Βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον υπηρέτη.
JH: So you're not a gatekeeper for these forces. You don't think of yourself as the master of these forces. You think of yourself as the servant.
ΤΣ: Η Φύση είναι -- είναι θεόσταλτο γεγονός. Έχει τόσα μέσα της. Και νομίζω η φύση θέλει να εκφραστεί με την έννοια ότι εμείς είμαστε της φύσης, οι άνθρωποι είναι του σύμπαντος. Το σύμπαν είναι στο μυαλό μας, και τα μυαλά μας είναι στο σύμπαν. Και είμαστε εκφράσεις του σύμπαντος, βασικά. Ως άνθρωποι, αποτελούμε τελικώς μέρος του σύμπαντος, είμαστε κάποιου είδους εκπρόσωποι ή το παρατηρητικό κομμάτι της ολότητας του σύμπαντος. Και για να αλληλεπιδράσεις με αυτό, με μια συσκεύη που επιτρέπει σε αυτές τις δυνάμεις που βρίσκονται παντού να δράσουν και να δείξουν τι μπορούν να κάνουν, δίνοντας τους μελάνι και μπογιά ακριβώς όπως σε έναν καλλιτέχνη, είναι μια καλή συμμαχία. Είναι ένας φοβερός βοηθός στο στούντιο.
TS: Nature is -- well, it's a godsend. It just has so much in it. And I think nature wants to express itself in the sense that we are nature, humans are of the universe. The universe is in our mind, and our minds are in the universe. And we are expressions of the universe, basically. As humans, ultimately being part of the universe, we're kind of the spokespeople or the observer part of the constituency of the universe. And to interface with it, with a device that lets these forces that are everywhere act and show what they can do, giving them pigment and paint just like an artist, it's a good ally. It's a terrific studio assistant.
ΤΧ: Αγαπώ την ιδέα ότι κάπου μέσα σε αυτήν την ιδέα της εκλεπτυσμένης κίνησης κι ελέγχου με τις παραδοσιακές ικανότητες που έχεις στο χέρι σου, κάποιου είδους πιο βασική δύναμη αποκαλύπτεται κι εδώ βρίσκεται η ομορφιά του. Τομ, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ. Ήταν πραγματικά υπέροχο.
JH: Well, I love the idea that somewhere within this idea of fine motion and control with the traditional skills that you have with your hand, some sort of more elemental force gets revealed, and that's the beauty here. Tom, thank you so much. It's been really, really great.
ΤΣ: Σ' ευχαριστώ Τζον.
TS: Thank you, John.
(Χειροκρότημα)
(Applause)