Η πρώτη ιδέα που θα ήθελα να προτείνω είναι ότι όλοι αγαπάμε τη μουσική πάρα πολύ. Σημαίνει πολλά για εμάς. Αλλά η μουσική είναι ακόμα πιο δυνατή αν δεν την ακούς μόνο, αλλά τη δημιουργείς κιόλας. Αυτή είναι η πρώτη μου ιδέα. Και όλοι γνωρίζουμε για το φαινόμενο Μότσαρτ -- μια ιδέα που κυκλοφορεί τα τελευταία 5 με 10 χρόνια -- ότι απλά ακούγοντας μουσική ή παίζοντας μουσική στο έμβρυο, το IQ μας αυξάνεται 10, 20, 30 τις εκατό.
The first idea I'd like to suggest is that we all love music a great deal. It means a lot to us. But music is even more powerful if you don't just listen to it, but you make it yourself. So, that's my first idea. And we all know about the Mozart effect -- the idea that's been around for the last five to 10 years -- that just by listening to music or by playing music to your baby [in utero], that it'll raise our IQ points 10, 20, 30 percent.
Καταπληκτική ιδέα, αλλά δεν ισχύει καθόλου. Οπότε δε μπορείτε μόνο να ακούτε μουσική, πρέπει να τη δημιουργείτε κιόλας κάπως. Και συμπληρώνω, δεν είναι μόνο σημαντικό να τη δημιουργούμε, αλλά ο καθένας, όλοι μας, ο οποιοσδήποτε στον κόσμο έχει τη δύναμη να δημιουργήσει και να είναι μέρος της μουσικής με ένα δυναμικό τρόπο, κι αυτό είναι ένα από τα κύρια μέρη της δουλειάς μου. Στο εργαστήριο των μίντια στο ΜΙΤ εδώ και αρκετό καιρό ασχολούμαστε με έναν τομέα που ονομάζεται δραστική μουσική. Ποιοί είναι όλοι οι δυνατοί τρόποι που μπορούμε να σκεφτούμε για να κάνουμε όλους κομμάτι μίας μουσικής εμπειρίας, χωρίς να ακούνε μόνο αλλά και να δημιουργούνε μουσική;
Great idea, but it doesn't work at all. So, you can't just listen to music, you have to make it somehow. And I'd add to that, that it's not just making it, but everybody, each of us, everybody in the world has the power to create and be part of music in a very dynamic way, and that's one of the main parts of my work. So, with the MIT Media Lab, for quite a while now, we've been engaged in a field called active music. What are all the possible ways that we can think of to get everybody in the middle of a musical experience, not just listening, but making music?
Και αρχίσαμε φτιάχνοντας μουσικά όργανα για κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς -- τα ονομάζουμε - "Υπερόργανα" -- για το Γιο Γιο Μα, τον Πίτερ Γκάμπριελ, τον Πρίνς, για ορχήστρες, και ροκ συγκροτήματα. Μουσικά όργανα με διάφορους αισθητήρες ενσωματωμένους, έτσι ώστε το όργανο να ξέρει πώς το παίζουν. Και απλά αλλάζοντας την ερμηνεία και την αίσθηση, μπορώ να μετατρέψω το τσέλο μου σε φωνή, ή σε μία ολόκληρη ορχήστρα, ή σε κάτι που δε έχει ξανακούσει ποτέ κανείς.
And we started by making instruments for some of the world's greatest performers -- we call these hyperinstruments -- for Yo-Yo Ma, Peter Gabriel, Prince, orchestras, rock bands. Instruments where they're all kinds of sensors built right into the instrument, so the instrument knows how it's being played. And just by changing the interpretation and the feeling, I can turn my cello into a voice, or into a whole orchestra, or into something that nobody has ever heard before.
Όταν ξεκινήσαμε να τα φτιάχνουμε αυτά, σκέφτηκα γιατί να μη μπορούμε να κάνουμε υπέροχα όργανα σαν αυτά για όλους, για ανθρώπους που δεν είναι φανταστικοί μουσικοί σαν το Γιο Γιο Μα ή τον Πρίνς; Οπότε, έχουμε φτιάξει μία ολόκληρη σειρά οργάνων. Μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ονομάζεται Όπερα του Μυαλού. Είναι μία ολόκληρη ορχήστρα 100 περίπου οργάνων, σχεδιασμένα για να τα παίζει ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιώντας φυσική δεξιοτεχνία. Οπότε, μπορείτε να παίξετε ένα βιντεοπαιχνίδι, να οδηγήσετε μέσω ενός μουσικού κομματιού, να χρησιμοποιήσετε χειρονομίες για να ελέγξετε τεράστιες μάζες ήχου, να ακουμπήσετε μία ειδική επιφάνεια για να φτιάξετε μελωδίες, να χρησιμοποιήσετε τη φωνή σας για να φτιάξετε μία ολόκληρη αύρα. Και όταν κάνουμε την Όπερα του Μυαλού, προσκαλούμε το κοινό να έρθει και να δοκιμάσει αυτά τα όργανα και να συνεργαστεί μαζί μας για να βοηθήσει στην παραγωγή της κάθε Όπερας του Μυαλού. Περιοδεύσαμε για πολύ καιρό. Τώρα πια είναι μόνιμα στη Βιέννη, όπου και έχουμε χτίσει ένα μουσείο γύρω από αυτήν.
When we started making these, I started thinking, why can't we make wonderful instruments like that for everybody, people who aren't fantastic Yo-Yo Mas or Princes? So, we've made a whole series of instruments. One of the largest collections is called the Brain Opera. It's a whole orchestra of about 100 instruments, all designed for anybody to play using natural skill. So, you can play a video game, drive through a piece of music, use your body gesture to control huge masses of sound, touch a special surface to make melodies, use your voice to make a whole aura. And when we make the Brain Opera, we invite the public to come in, to try these instruments and then collaborate with us to help make each performance of the Brain Opera. We toured that for a long time. It is now permanently in Vienna, where we built a museum around it.
Κι αυτό οδήγησε σε κάτι που πιθανόν να ξέρετε. Το Guitar Hero βγήκε από το εργαστήριό μας, και οι δύο έφηβες κόρες μου και οι περισσότεροι φοιτητές στο εργαστήριο είναι απόδειξη ότι αν φτιάξεις το σωστό περιβάλλον χρήστη, ο κόσμος ενδιαφέρεται να είναι κομμάτι ενός μουσικού κομματιού και να το παίξει ξανά και ξανά.
And that led to something which you probably do know. Guitar Hero came out of our lab, and my two teenage daughters and most of the students at the MIT Media Lab are proof that if you make the right kind of interface, people are really interested in being in the middle of a piece of music, and playing it over and over and over again.
Οπότε, το μοντέλο λειτουργεί, αλλά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου γιατί η δεύτερη ιδέα μου είναι ότι δεν είναι αρκετό μόνο να θέλεις να δημιουργείς μουσική με κάτι σαν το Guitar Hero. Η μουσική είναι πολύ ευχάριστη, αλλά και μας μεταμορφώνει. Είναι πολύ, πολύ σημαντική. Η μουσική μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείτε με άλλους, να αλλάξει το σώμα σας, να αλλάξει το μυαλό σας. Οπότε προσπαθούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα στο πώς φτιάχνεις κάτι βασισμένο στο Guitar Hero. Εμπλεκόμαστε στενά με την εκπαίδευση. Έχουμε ένα μακροχρόνιο πρότζεκτ που ονομάζεται Συμφωνία Παιχνιδιών όπου φτιάχνουμε όλων των ειδών τα όργανα που είναι εντελώς εθιστικά αλλά για μικρά παιδιά, έτσι ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν τη δημιουργία μουσικής, να θέλουν να περνούν την ώρα τους έτσι, και μετά να απαιτούν να μάθουν πώς λειτουργεί, πώς να φτιάξουν περισσότερη, πώς να δημιουργήσουν. Οπότε φτιάχνουμε όργανα που τα ζουλάνε όπως αυτούς τους Διαμορφωτές Μουσικής που μετράνε τον ηλεκτρισμό στα δάχτυλα, Ρυθμικά Έντομα που σου επιτρέπουν να τα χτυπάς στο ρυθμό -- συγκεντρώνουν το ρυθμό σου και σα μία βόμβα, στέλνεις το ρυθμό στους φίλους σου που μετά πρέπει να σε μιμηθούν ή να ανταποκριθούν σε αυτό που έκανες -- και ένα πακέτο λογισμικού που ονομάζεται Hyperscore (Υπερπαρτιτούρα), που επιτρέπει σε όλους να χρησιμοποιήσουν γραμμές και χρώματα για να συνθέσουν πολύπλοκη μουσική. Πολύ εύκολο στη χρήση, αλλά αν το χρησιμοποιήσεις μία φορά, μπορείς να πας πολύ βαθιά -- μουσική για κάθε στυλ. Και μετά πατώντας ένα κουμπί, μετατρέπει τις γραμμές σε παρτιτούρα έτσι ώστε κανονικοί μουσικοί να μπορούν να παίξουν το κομμάτι σου.
So, the model works, but it's only the tip of the iceberg, because my second idea is that it's not enough just to want to make music in something like Guitar Hero. And music is very fun, but it's also transformative. It's very, very important. Music can change your life, more than almost anything. It can change the way you communicate with others, it can change your body, it can change your mind. So, we're trying to go to the next step of how you build on top of something like Guitar Hero. We are very involved in education. We have a long-term project called Toy Symphony, where we make all kinds of instruments that are also addictive, but for little kids, so the kids will fall in love with making music, want to spend their time doing it, and then will demand to know how it works, how to make more, how to create. So, we make squeezy instruments, like these Music Shapers that measure the electricity in your fingers, Beatbugs that let you tap in rhythms -- they gather your rhythm, and like hot potato, you send your rhythm to your friends, who then have to imitate or respond to what your doing -- and a software package called Hyperscore, which lets anybody use lines and color to make quite sophisticated music. Extremely easy to use, but once you use it, you can go quite deep -- music in any style. And then, by pressing a button, it turns into music notation so that live musicians can play your pieces.
Έχουμε πολύ καλά, πολύ δυνατά αποτελέσματα με παιδιά απ' όλον τον κόσμο και τώρα με ανθρώπους όλων των ηλικιών που χρησιμοποιούν το Hyperscore. Οπότε, μας ενδιαφέρει όλο και περισσότερο η χρήση αυτών των δημιουργικών δραστηριοτήτων σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο, για όλων των ειδών ανθρώπους που δεν έχουν συνήθως την ευκαιρία να δημιουργήσουν μουσική. Ένα από τα αναπτυσσόμενα πεδία στα οποία εργαζόμαστε στο εργαστήριο των μίντια στο ΜΙΤ τώρα ονομάζεται μουσική, νους και υγεία. Πολύ από εσάς πιθανόν να έχετε δει το υπέροχο βιβλίο του Όλιβερ Σάκς "Μουσικοφιλία". Έχει κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία. Είναι καταπληκτικό βιβλίο. Εάν δε το έχετε δει, αξίζει να το διαβάσετε. Ο ίδιος είναι πιανίστας, και έχει γράψει λεπτομερώς πώς σε όλη του την καριέρα βλέπει και παρατηρεί απίστευτα δυνατά αποτελέσματα που έχει η μουσική στις ζωές των ανθρώπων σε ασυνήθιστες καταστάσεις.
We've had good enough, really, very powerful effects with kids around the world, and now people of all ages, using Hyperscore. So, we've gotten more and more interested in using these kinds of creative activities in a much broader context, for all kinds of people who don't usually have the opportunity to make music. So, one of the growing fields that we're working on at the Media Lab right now is music, mind and health. A lot of you have probably seen Oliver Sacks' wonderful new book called "Musicophilia". It's on sale in the bookstore. It's a great book. If you haven't seen it, it's worth reading. He's a pianist himself, and he details his whole career of looking at and observing incredibly powerful effects that music has had on peoples' lives in unusual situations.
Οπότε, ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι η μουσική είναι σχεδόν πάντα το τελευταίο πράγμα στο οποίο ακόμα ανταποκρίνονται άτομα με προχωρημένο Αλτσχάιμερ. Μπορεί αρκετοί από εσάς να το έχετε παρατηρήσει με αγαπημένα σας πρόσωπα, μπορεί να βρείτε κάποιον που δε μπορεί να αναγνωρίσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, ή οποιονδήποτε στην οικογένειά του, αλλά μπορεί να βρείτε ένα κομμάτι μουσικής που θα τον κάνει να σηκωθεί και να ξεκινήσει να τραγουδάει. Και μέσω αυτού μπορείτε να φέρετε πίσω κομμάτια των αναμνήσεών και της προσωπικότητάς του. Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος να επανέλθει η ομιλία σε άτομα που την έχουν χάσει λόγω εγκεφαλικού, όπως κι η κίνηση σε άτομα με Πάρκινσον. Είναι πολύ δυνατή για άτομα με κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, και πολλά πολλά άλλα.
So we know, for instance, that music is almost always the last thing that people with advanced Alzheimer's can still respond to. Maybe many of you have noticed this with loved ones, you can find somebody who can't recognize their face in the mirror, or can't tell anyone in their family, but you can still find a shard of music that that person will jump out of the chair and start singing. And with that you can bring back parts of people's memories and personalities. Music is the best way to restore speech to people who have lost it through strokes, movement to people with Parkinson's disease. It's very powerful for depression, schizophrenia, many, many things.
Οπότε δουλεύουμε στο να καταλάβουμε αυτές τις βαθύτερες αρχές και να κάνουμε δραστηριότητες που βοηθούν τη μουσική να βελτιώσει την υγεία του κόσμου. Και το κάνουμε αυτό με πολλούς τρόπους. Δουλεύουμε με διαφορετικά νοσοκομεία. Ένα από αυτά είναι κοντά στη Βοστόνη, το Νοσοκομείο Τούξμπουρι. Είναι ένα κρατικό νοσοκομείο στο οποίο πριν από αρκετά χρόνια ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με το Hyperscore και ασθενείς με σωματικές και ψυχικές αναπηρίες. Κι αυτό έγινε κεντρικό κομμάτι της θεραπείας στο Τούξμπουρι, οπότε όλοι μαζεύονται εκεί για να δουλέψουν με μουσικές δραστηριότητες. Η δραστηριότητα φαίνεται να επισπεύδει τη θεραπεία πάρα πολύ. Και επίσης φέρνει όλο το νοσοκομείο μαζί σε ένα είδους μουσικής κοινότητας. Θέλω να σας δείξω ένα σύντομο βίντεο αυτής της δουλειάς μας πριν συνεχίσω. Βίντεο: Τα παιδιά διαχειρίζονται το ρυθμό του καθενός. Είναι πραγματικά μία εμπειρία, όχι μόνο να μαθαίνεις πώς να παίζεις και να ακούς τους ρυθμούς, αλλά και να εκπαιδεύεις τη μουσική σου μνήμη και να παίζεις μουσική σε ένα γκρουπ. Να παίζουν οι ίδιοι μουσική, να της δίνουν σχήμα, να την αλλάζουν, να πειραματίζονται μαζί της, να φτιάχνουν τη δική τους μουσική. Έτσι το Hyperscore μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή πολύ γρήγορα. Όλοι μας μπορούμε να βιώσουμε τη μουσική σε βάθος, απλά πρέπει να φτιάξουμε διαφορετικά εργαλεία.
So, we're working on understanding those underlying principles and then building activities which will let music really improve people's health. And we do this in many ways. We work with many different hospitals. One of them is right near Boston, called Tewksbury Hospital. It's a long-term state hospital, where several years ago we started working with Hyperscore and patients with physical and mental disabilities. This has become a central part of the treatment at Tewksbury hospital, so everybody there clamors to work on musical activities. It's the activity that seems to accelerate people's treatment the most and it also brings the entire hospital together as a kind of musical community. I wanted to show you a quick video of some of this work before I go on. Video: They're manipulating each other's rhythms. It's a real experience, not only to learn how to play and listen to rhythms, but to train your musical memory and playing music in a group. To get their hands on music, to shape it themselves, change it, to experiment with it, to make their own music. So Hyperscore lets you start from scratch very quickly. Everybody can experience music in a profound way, we just have to make different tools.
Η τρίτη ιδέα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι η μουσική παραδόξως, νομίζω ακόμα περισσότερο και από λόγια, είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Λατρεύω να δίνω ομιλίες, αν και παραδόξως έχω περισσότερο άγχος όταν μιλώ παρά όταν παίζω μουσική. Αν έπαιζα τσέλο, ή συνθεσάιζερ, ή μοιραζόμουν τη μουσική μου μαζί σας, θα μπορούσα να σας δείξω πράγματα για εμένα που δε μπορώ να σας περιγράψω με λόγια, πιο προσωπικά πράγματα, μπορεί και πιο βαθιά πράγματα.
The third idea I want to share with you is that music, paradoxically, I think even more than words, is one of the very best ways we have of showing who we really are. I love giving talks, although strangely I feel more nervous giving talks than playing music. If I were here playing cello, or playing on a synth, or sharing my music with you, I'd be able to show things about myself that I can't tell you in words, more personal things, perhaps deeper things.
Νομίζω ότι είναι αλήθεια για πολλούς από εμάς, και θέλω να σας δώσω δύο παραδείγματα του πώς η μουσική είναι μία από τις πιο ισχυρές διασυνδέσεις που έχουμε από τους εαυτούς μας στον εξωτερικό κόσμο. Το πρώτο είναι ένα τρελό πρότζεκτ που ετοιμάζουμε τώρα που ονομάζεται Θάνατος και οι Δυνάμεις. Και είναι μια μεγάλη όπερα, ένα από τα μεγαλύτερα οπερατικά πρότζεκτ του κόσμου αυτή τη στιγμή. Και είναι για έναν άνθρωπο, πλούσιο, επιτυχημένο, ισχυρό, που θέλει να ζήσει για πάντα. Έτσι, βρίσκει έναν τρόπο να κατεβάσει τον εαυτό του στο περιβάλλον του, συγκεκριμένα σε μία σειρά από βιβλία. Έτσι, αυτός ο τύπος θέλει να ζήσει για πάντα, και κατεβάζει τον εαυτό του στο περιβάλλον του. Ο κύριος τραγουδιστής εξαφανίζεται κατά την έναρξη της όπερας και όλη η σκηνή γίνεται ο κεντρικός χαρακτήρας. Γίνεται η κληρονομιά του.
I think that's true for many of us, and I want to give you two examples of how music is one of the most powerful interfaces we have, from ourselves to the outside world. The first is a really crazy project that we're building right now, called Death and the Powers. And it's a big opera, one of the larger opera projects going on in the world right now. And it's about a man, rich, successful, powerful, who wants to live forever. So, he figures out a way to download himself into his environment, actually into a series of books. So this guy wants to live forever, he downloads himself into his environment. The main singer disappears at the beginning of the opera and the entire stage becomes the main character. It becomes his legacy.
Και η όπερα είναι για το τι μπορούμε να μοιραστούμε, τι μπορούμε να δώσουμε στους άλλους, στους ανθρώπους που αγαπούμε, και τι δεν μπορούμε να δώσουμε. Κάθε αντικείμενο στην όπερα ζωντανεύει και αποτελεί ένα γιγάντιο μουσικό όργανο, όπως ο πολυέλαιος. Καταλαμβάνει ολόκληρη τη σκηνή. Μοιάζει με πολυέλαιο αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ρομποτικό μουσικό όργανο. Έτσι, όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το πρωτότυπο, γιγάντιες χορδές πιάνου, κάθε χορδή ελέγχεται από ένα μικρό ρομποτικό στοιχείο -- είτε μικρά δοξάρια που παίζουν τις χορδές, προπέλες που γαργαλούν τις χορδές, ακουστικά σήματα που δονούν τις χορδές. Έχουμε επίσης έναν στρατό ρομπότ στη σκηνή. Αυτά τα ρομπότ είναι ένα είδος ενδιάμεσου μεταξύ του βασικού χαρακτήρα, Σάιμον Πάουερς, και της οικογένειάς του. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από αυτά, κάτι σαν ένας ελληνικός χορός. Παρατηρούν τη δράση. Σχεδιάζουμε αυτά τα τετράγωνα ρομπότ που δοκιμάζουμε αυτή τη στιγμή στο MIT που ονομάζονται OperaBots. Αυτά τα OperaBots ακολουθούν τη μουσική μου. Ακολουθούν τους χαρακτήρες. Είναι αρκετά έξυπνα, ελπίζουμε, για να μη χτυπήσουν μεταξύ τους. Κυκλοφορούν από μόνα τους. Και όταν χτυπήσετε τα δάχτυλά σας, μπορούν να ευθυγραμμιστούν ακριβώς όπως θα θέλατε. Αν και είναι κύβοι, στην πραγματικότητα έχουν πολλή προσωπικότητα.
And the opera is about what we can share, what we can pass on to others, to the people we love, and what we can't. Every object in the opera comes alive and is a gigantic music instrument, like this chandelier. It takes up the whole stage. It looks like a chandelier, but it's actually a robotic music instrument. So, as you can see in this prototype, gigantic piano strings, each string is controlled with a little robotic element -- either little bows that stroke the strings, propellers that tickle the strings, acoustic signals that vibrate the strings. We also have an army of robots on stage. These robots are the kind of the intermediary between the main character, Simon Powers, and his family. There are a whole series of them, kind of like a Greek chorus. They observe the action. We've designed these square robots that we're testing right now at MIT called OperaBots. These OperaBots follow my music. They follow the characters. They're smart enough, we hope, not to bump into each other. They go off on their own. And then they can also, when you snap, line up exactly the way you'd like to. Even though they're cubes, they actually have a lot of personality.
Το μεγαλύτερο κομμάτι στην όπερα ονομάζεται "Το Σύστημα." Είναι μια σειρά από βιβλία. Κάθε βιβλίο είναι ρομπότ, έτσι ώστε όλα κινούνται, όλα κάνουν ήχο, και όταν τα βάζεις όλα μαζί, μετατρέπονται σε αυτούς τους τοίχους, που έχουν τις χειρονομίες και την προσωπικότητα του Σάιμον Πάουερς. Κι αυτός εξαφανίζεται, αλλά το σύνολο του φυσικού περιβάλλοντος γίνεται αυτό το πρόσωπο. Αυτός είναι ο τρόπος που επέλεξε να εκπροσωπήσει τον εαυτό του. Τα βιβλία έχουν επίσης υψηλής πυκνότητας LEDs στις σπονδυλικές στήλες. Έτσι, είναι όλες οθόνες. Και εδώ είναι ο μεγάλος βαρύτονος Τζέιμς Μανταλένα καθώς εισέρχεται στο σύστημα. Αυτή είναι μια προεπισκόπηση. Η πρεμιέρα είναι στο Μονακό, το Σεπτέμβριο του 2009. Αν δεν τα καταφέρετε να έρθετε, μια άλλη ιδέα με αυτό το πρότζεκτ. Αυτός ο τύπος χτίζει την κληρονομιά του μέσα από αυτή την πολύ ασυνήθιστη μορφή, μέσω μουσικής και του περιβάλλοντος. Αλλά το διαθέτουμε στο διαδίκτυο και σε δημόσιους χώρους ως έναν τρόπο για τον καθένα μας να χρησιμοποιήσει τη μουσική και τις εικόνες της ζωής μας για να κάνουμε τη δική μας κληρονομιά μας ή να κάνουμε μια κληρονομιά για κάποιον που αγαπάμε. Έτσι, αντί να είναι μεγάλη όπερα, αυτή η όπερα θα μετατραπεί σε αυτό που σκεφτόμαστε ως προσωπική όπερα.
The largest set piece in the opera is called The System. It's a series of books. Every single book is robotic, so they all move, they all make sound, and when you put them all together, they turn into these walls, which have the gesture and the personality of Simon Powers. So he's disappeared, but the whole physical environment becomes this person. This is how he's chosen to represent himself. The books also have high-packed LEDs on the spines. So it's all display. And here's the great baritone James Maddalena as he enters The System. This is a sneak preview. This premieres in Monaco -- it's in September 2009. If by any chance you can't make it, another idea with this project -- here's this guy building his legacy through this very unusual form, through music and through the environment. But we're also making this available both online and in public spaces, as a way of each of us to use music and images from our lives to make our own legacy or to make a legacy of someone we love. So instead of being grand opera, this opera will turn into what we're thinking of as personal opera.
Κι αν κάνεις μια προσωπική όπερα, γιατί όχι ένα προσωπικό μουσικό όργανο; Όλα όσα σας έχω δείξει μέχρι τώρα - είτε πρόκειται για ένα υπερτσέλο για τον Γιο-Γιο Μα ή ζουλιχτά παιχνίδια για παιδιά - τα όργανα παρέμειναν τα ίδια, και είναι πολύτιμα για μια ορισμένη κατηγορία προσώπων, ή βιρτουόζους, ή ένα παιδί. Αλλά σκεφτείτε αν θα μπορούσα να κάνω ένα όργανο που θα προσαρμοζόταν στον τρόπο που εγώ προσωπικά συμπεριφέρομαι, στον τρόπο που δουλεύουν τα χέρια μου, σε αυτά που κάνω πολύ επιδέξια, ίσως, σε αυτό που δεν κάνω; Νομίζω ότι αυτό είναι το μέλλον της διεπαφής, είναι το μέλλον της μουσικής, το μέλλον των μουσικών οργάνων.
And, if you're going to make a personal opera, what about a personal instrument? Everything I've shown you so far -- whether it's a hyper-cello for Yo-Yo Ma or squeezy toy for a child -- the instruments stayed the same and are valuable for a certain class of person: a virtuoso, a child. But what if I could make an instrument that could be adapted to the way I personally behave, to the way my hands work, to what I do very skillfully, perhaps, to what I don't do so skillfully? I think that this is the future of interface, it's the future of music, the future of instruments.
Θα ήθελα να καλέσω δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους στη σκηνή, ώστε να σας δώσω ένα παράδειγμα του πώς θα μπορούσαν να είναι τα προσωπικά όργανα. Σας παρουσιάζω τον Άνταμ Μπουλανζέ, διδακτορικό φοιτητή από το εργαστήριο μίντια του MIT, και το Νταν Έλσυ. Νταν, χάρη στο TED και την Bombardier Flexjet, ο Νταν είναι σήμερα εδώ μαζί μας από το Τούξμπουρι. Είναι ένα από τους ασθενείς του Νοσοκομείου Τούξμπουρι. Και εδώ είναι το πιο μακρυά που έχει πάει ποτέ από το νοσοκομείο, μπορώ να σας πω γιατί ήθελε να συναντηθεί μαζί σας σήμερα και να σας δείξει τη μουσική του. Έτσι, πρώτα απ 'όλα, Νταν, θέλεις να πεις ένα γεια σε όλους και να τους πεις ποιος είσαι;
And I'd like now to invite two very special people on the stage, so that I can give you an example of what personal instruments might be like. So, can you give a hand to Adam Boulanger, Ph.D. student from the MIT Media Lab, and Dan Ellsey. Dan, thanks to TED and to Bombardier Flexjet, Dan is here with us today all the way from Tewksbury. He's a resident at Tewksbury Hospital. This is by far the farthest he's strayed from Tewksbury Hospital, I can tell you that, because he's motivated to meet with you today and show you his own music. So, first of all, Dan, do you want to say hi to everyone and tell everyone who you are?
Νταν Έλσυ: Γεια σας. Το όνομά μου είναι Νταν Έλσυ. Είμαι 34 ετών και έχω εγκεφαλική παράλυση. Πάντα αγαπούσα τη μουσική και είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ να συνθέσω τη δική μου μουσική με αυτό το νέο λογισμικό.
Dan Ellsey: Hello. My name is Dan Ellsey. I am 34 years old and I have cerebral palsy. I have always loved music and I am excited to be able to conduct my own music with this new software.
Τοντ Μάκοβερ: Και είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι που σε έχουμε εδώ μαζί μας, πραγματικά Νταν. (Χειροκροτήματα)
Tod Machover: And we're really excited to have you here, really Dan. (Applause)
Γνωρίσαμε το Νταν πριν από τρία χρόνια περίπου, τρισήμισυ χρόνια πριν, όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε στο Τούξμπουρι. Όλοι όσοι γνωρίσαμε εκεί ήταν φανταστικοί, συνέθεταν φανταστική μουσική. Ο Νταν δεν είχε συνθέσει μουσική ποτέ πριν και όμως ήταν πραγματικά πολύ καλός σε αυτό. Είναι ένας γεννημένος συνθέτης. Είναι πολύ ντροπαλός, επίσης. Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι είναι ένας φανταστικός συνθέτης και τα τελευταία χρόνια είναι σταθερός συνεργάτης μας. Έχει κάνει πολλά, πολλά κομμάτια. Συνθέτει δικά του CD. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά γνωστός στην περιοχή της Βοστώνης, είναι και μέντορας ατόμων στο νοσοκομείο και παιδιών στην κοινότητα για το πώς να κάνουν τη δική τους μουσική. Θα αφήσω τον Άνταμ να συνεχίσει. Ο Άνταμ είναι διδακτορικός φοιτητής στο MIT, ειδικός στη μουσική τεχνολογία και την ιατρική. Ο Άνταμ και ο Νταν έχουν γίνει στενοί συνεργάτες. Tο τελευταίο διάστημα o Άνταμ εργάζεται όχι μόνο στο πώς να βοηθήσει το Νταν να μπορεί να κάνει τα δικά του κομμάτια, αλλά πώς μπορεί επίσης να εκτελέσει τα κομμάτια του, χρησιμοποιώντας το προσωπικό του μουσικό όργανο. Θέλεις να πείς λίγα πράγματα για το πώς δουλεύετε;
So we met Dan about three years ago, three and a half years ago, when we started working at Tewksbury. Everybody we met there was fantastic, did fantastic music. Dan had never made music before, and it turned out he was really fantastic at it. He's a born composer. He's very shy, too. So, turned out he's a fantastic composer, and over the last few years has been a constant collaborator of ours. He has made many, many pieces. He makes his own CDs. Actually, he is quite well known in the Boston area -- mentors people at the hospital and children, locally, in how to make their own music. And I'll let Adam tell you. So, Adam is a Ph.D. student at MIT, an expert in music technology and medicine. And Adam and Dan have become close collaborators. What Adam's been working on for this last period is not only how to have Dan be able easily to make his own pieces, but how he can perform his piece using this kind of personal instrument. So, you want to say a little bit about how you guys work?
Άνταμ Μπουλανζέ: Ναι. Ο Τοντ και εγώ ξεκινήσαμε μια συζήτηση μετά τη δουλειά στο Τούξμπουρυ και ήταν για το πώς ο Νταν είναι ένα εκφραστικό ατόμο και ένας ευφυής και δημιουργικός άνθρωπος. Το βλέπετε στο πρόσωπό του, στην αναπνοή του, στα μάτια του. Πώς και δεν μπορεί να εκτελέσει ένα από τα μουσικά του κομμάτια; Αυτό είναι δική μας ευθύνη και δεν βγάζει νόημα.
Adam Boulanger: Yes. So, Tod and I entered into a discussion following the Tewksbury work and it was really about how Dan is an expressive person, and he's an intelligent and creative person. And it's in his face, it's in his breathing, it's in his eyes. How come he can't perform one of his pieces of music? That's our responsibility, and it doesn't make sense.
Έτσι αρχίσαμε να αναπτύσσουμε μια τεχνολογία που θα του επιτρέψει με όλες τις λεπτομέρειες, με ακρίβεια, με έλεγχο και παρά τη σωματική του αναπηρία, να μπορεί να τα εκτελέσει, να είναι σε θέση να εκτελέσει τα μουσικά του κομμάτια. Έτσι, η διαδικασία και η τεχνολογία, βασικά, αρχικά χρειαζόμασταν μια μηχανική λύση. Έτσι, έχουμε μια φωτογραφική μηχανή FireWire, κοιτάζει σε έναν υπέρυθρο δέκτη. Χρησιμοποιήσαμε τον τύπο χειρονομιών που είχε ήδη συνηθίσει με τον ελεγκτή ομιλίας του. Και αυτό ήταν πραγματικά το λιγότερο ενδιαφέρον μέρος του έργου, η διαδικασία σχεδιασμού. Χρειαζόμασταν μια εισροή, μια συνεχή παρακολούθηση. Το λογισμικό θα εξέταζε τα είδη των σχημάτων που κάνει.
So we started developing a technology that will allow him with nuance, with precision, with control, and despite his physical disability, to be able to do that, to be able to perform his piece of music. So, the process and the technology -- basically, first we needed an engineering solution. So, you know, we have a FireWire camera, it looked at an infrared pointer. We went with the type of gesture metaphor that Dan was already used to with his speaking controller. And this was actually the least interesting part of the work, you know, the design process. We needed an input; we needed continuous tracking; in the software, we look at the types of shapes he's making.
Όμως, μετά το μηχανικό κομμάτι ήταν η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του έργου, όπου ουσιαστικά προγραμματίζουμε πάνω από το κεφάλι του Νταν στο νοσοκομείο εκτενώς για να καταλάβουμε, πώς κινείται ο Νταν; Τι είναι χρήσιμο για αυτόν ως εκφραστική κίνηση; Ξέρετε, ποια είναι η μεταφορά του για την εκτέλεση; Τι είδους πράγματα θεωρεί σημαντικά για να ελέγξει και να μεταφέρει σε ένα κομμάτι μουσικής; Έτσι παίρνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους, και πραγματικά την τεχνολογία, είναι φτιαγμένο για να ταιριάζει ακριβώς στο Νταν. Και, νομίζω ότι αυτή είναι μια μετατόπιση προοπτικής. Δεν είναι ότι οι τεχνολογίες μας, παρέχουν πρόσβαση, μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε κομμάτια δημιουργικής δουλειάς. Αλλά τι γίνεται με την έκφραση; Τι γίνεται με εκείνη τη στιγμή, όταν ένας καλλιτέχνης παίζει το κομμάτι; Μας επιτρέπουν οι τεχνολογίες μας να εκφραστούμε; Παρέχουν τη δομή για να το κάνουμε; Και, ξέρετε, αυτή είναι μια προσωπική σχέση με την έκφραση, κάτι που λείπει στα τεχνολογικά πεδία. Έτσι, με το Νταν χρειαζόμαστε μία νέα διαδικασία σχεδιασμού, μια νέα μηχανική διαδικασία για να ανακαλύψουμε την κίνηση και την πορεία του προς την έκφραση που του επιτρέπουν να εκτελεί μουσική. Και αυτό είναι που θα κάνουμε σήμερα.
But, then was the really interesting aspect of the work, following the engineering part, where, basically, we're coding over Dan's shoulder at the hospital extensively to figure out, you know, how does Dan move? What's useful to him as an expressive motion? You know, what's his metaphor for performance? What types of things does he find important to control and convey in a piece of music? So all the parameter fitting, and really the technology was stretched at that point to fit just Dan. And, you know, I think this is a perspective shift. It's not that our technologies -- they provide access, they allow us to create pieces of creative work. But what about expression? What about that moment when an artist delivers that piece of work? You know, do our technologies allow us to express? Do they provide structure for us to do that? And, you know, that's a personal relationship to expression that is lacking in the technological sphere. So, you know, with Dan, we needed a new design process, a new engineering process to sort of discover his movement and his path to expression that allow him to perform. And so that's what we'll do today.
TM: Ας το κάνουμε, λοιπόν. Νταν θέλεις να μιλήσεις σε όλους σχετικά με το τι πρόκειται να παίξεις τώρα;
TM: So let's do it. So Dan do you want to tell everyone about what you're going to play now?
DE: Αυτό λέγεται "Το τραγούδι του αετού μου". TM: Άρα ο Νταν θα παίξει ένα κομμάτι που ονομάζεται "Το τραγούδι του αετού μου". Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η παρτιτούρα του κομματιού του Νταν, συνθέθηκε εξ' ολοκλήρου από το Νταν στο Hyperscore. Μπορεί να χρησιμοποιεί τον υπέρυθρο ανιχνευτή του για να πηγαίνει απευθείας στο Hyperscore. Είναι και πολύ γρήγορος, πιο γρήγορος κι από εμένα.
DE: This is "My Eagle Song." TM: So Dan is going to play a piece of his, called "My Eagle Song". In fact, this is the score for Dan's piece, completely composed by Dan in Hyperscore. So he can use his infrared tracker to go directly into Hyperscore. He's incredibly fast at it, too, faster than I am, in fact.
(Γέλια)
(Laughter)
TM: Είναι πολύ μετριόφρων επίσης. Έτσι, μπορεί να πάει στο Hyperscore. Ξεκινάτε φτιάχνοντας μελωδίες και ρυθμούς. Μπορεί να τα τοποθετήσει ακριβώς όπου θέλει. Ο καθένας παίρνει ένα χρώμα, πηγαίνει πίσω στο παράθυρο σύνθεσης, σέρνει τις γραμμές, τοποθετεί τα πάντα όπως θέλει. Κοιτάζοντας το Hyperscore, μπορείτε να τα δείτε, επίσης, μπορείτε να δείτε που είναι τα τμήματα, κάτι μπορεί να συνεχιστεί για λίγο, να αλλάξει, να γίνει πραγματικά τρελό και να τελειώσει με μια μεγάλη έκρηξη.
TM: He's really modest, too. So he can go in Hyperscore. You start out by making melodies and rhythms. He can place those exactly where he wants. Each one gets a color. He goes back into the composition window, draws the lines, places everything the way he wants to. Looking at the Hyperscore, you can see it also, you can see where the sections are, something might continue for a while, change, get really crazy and then end up with a big bang at the end.
Αυτός είναι ο τρόπος που έκανε το κομμάτι του, και όπως λέει ο Άνταμ, μετά βρήκαμε τον καλύτερο τρόπο για να εκτελέσει το κομμάτι του. Πρόκειται να εξεταστεί από αυτήν την κάμερα, θα αναλύσει τις κινήσεις του, θα βοηθήσει το Νταν να αναδείξει όλες τις πτυχές που θέλει στη μουσική του. Και θα παρατηρήσετε, επίσης, ένα οπτικό σχήμα στην οθόνη. Ζητήσαμε από έναν από τους μαθητές μας να δεί τι μετράει η κάμερα. Αλλά αντί να το κάνουμε εντελώς κυριολεκτικό, δείχνοντάς σας ακριβώς την ανίχνευση της κάμερα, το μετατρέψαμε σε ένα γραφικό που σας δείχνει τη βασική κίνηση, και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αναλύεται.
So that's the way he made his piece, and as Adam says, we then figured out the best way to have him perform his piece. It's going to be looked at by this camera, analyze his movements, it's going to let Dan bring out all the different aspects of his music that he wants to. And you're also going to notice a visual on the screen. We asked one of our students to look at what the camera is measuring. But instead of making it very literal, showing you exactly the camera tracing, we turned it into a graphic that shows you the basic movement, and shows the way it's being analyzed.
Νομίζω ότι επεξηγεί πώς απομονώνουμε την κίνηση σε ό,τι κάνει ο Νταν, αλλά νομίζω ότι θα σας δείξει, επίσης, αν παρατηρήσετε την κίνηση ότι, όταν ο Νταν παίζει μουσική, οι κινήσεις του είναι πολύ σκόπιμες, πολύ ακριβείς, πολύ πειθαρχημένες και είναι επίσης πολύ όμορφες. Οπότε ακούγοντας αυτό το κομμάτι, όπως ανέφερα και πριν, το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι η μουσική είναι καταπληκτική, και θα σας δείξει ποιος είναι πραγματικά ο Νταν. Είμαστε έτοιμοι Άνταμ;
I think it gives an understanding of how we're picking out movement from what Dan's doing, but I think it will also show you, if you look at that movement, that when Dan makes music, his motions are very purposeful, very precise, very disciplined and they're also very beautiful. So, in hearing this piece, as I mentioned before, the most important thing is the music's great, and it'll show you who Dan is. So, are we ready Adam?
AB: Ναι.
AB: Yeah.
TM: Εντάξει, τώρα o Νταν θα παίξει για εσάς το κομμάτι του "Το τραγούδι του αετού μου". (Χειροκρότημα)
TM: OK, now Dan will play his piece "My Eagle Song" for you. (Applause)
TM: Μπράβο. (Χειροκρότημα)
TM: Bravo. (Applause)