Είμαι γιατρός ανακουφιστικής αγωγής και θέλω να σας μιλήσω σήμερα για την υγειονομική περίθαλψη. Θέλω να σας μιλήσω για την υγεία και την περίθαλψη της πιο ευάλωτης πληθυσμιακής ομάδας της χώρας μας, για εκείνους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τα πιο δύσκολα, τα πιο πολύπλοκα και σοβαρά προβλήματα υγείας. Θα ήθελα, επίσης, να σας μιλήσω για τα οικονομικά. Το σημείο που αυτά τα δύο συναντώνται πρέπει να σας τρομάζει. Εμένα με τρομάζει.
I am a palliative care physician and I would like to talk to you today about health care. I'd like to talk to you about the health and care of the most vulnerable population in our country -- those people dealing with the most complex serious health issues. I'd like to talk to you about economics as well. And the intersection of these two should scare the hell out of you -- it scares the hell out of me.
Θα ήθελα να σας μιλήσω και για την ανακουφιστική ιατρική, ένα πρότυπο περίθαλψης για αυτή την πληθυσμιακή ομάδα που βασίζεται σε αυτά που είναι σημαντικά για τους ίδιους. Μια περίθαλψη με επίκεντρο τον ασθενή, και όσα έχουν αξία γι' αυτόν, που βοηθάει αυτή την πληθυσμιακή ομάδα να ζήσει καλύτερα και περισσότερο. Είναι ένα μοντέλο περίθαλψης που λέει την αλήθεια και αντιμετωπίζει τον καθένα διαφορετικά ανάλογα με την περίπτωσή του.
I'd also like to talk to you about palliative medicine: a paradigm of care for this population, grounded in what they value. Patient-centric care based on their values that helps this population live better and longer. It's a care model that tells the truth and engages one-on-one and meets people where they're at.
Θα αρχίσω με την ιστορία του πρώτου μου ασθενή. Ήταν η πρώτη μου μέρα ως γιατρός, με την άσπρη, μακριά μου ποδιά. Μπαίνω στο νοσοκομείο και αμέσως βλέπω έναν κύριο, τον Χάρολντ, 68 ετών, που ήρθε στα επείγοντα επειδή είχε πονοκεφάλους που τις τελευταίες έξι εβδομάδες ολοένα χειροτέρευαν. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι είχε καρκίνο με μετάσταση στον εγκέφαλο. Ο θεράπων ιατρός μου έδωσε οδηγίες να πάω ν' ανακοινώσω στον Χάρολντ και την οικογένειά του τη διάγνωση, την πρόγνωση και τις εναλλακτικές περίθαλψης που είχε.
I'd like to start by telling the story of my very first patient. It was my first day as a physician, with the long white coat ... I stumbled into the hospital and right away there's a gentleman, Harold, 68 years old, came to the emergency department. He had had headaches for about six weeks that got worse and worse and worse and worse. Evaluation revealed he had cancer that had spread to his brain. The attending physician directed me to go share with Harold and his family the diagnosis, the prognosis and options of care.
Είχα μόλις πέντε ώρες στην καινούρια μου καριέρα, και έκανα το μόνο πράγμα που ήξερα. Μπήκα μέσα, κάθισα κάτω, κράτησα το χέρι του Χάρολντ, κράτησα το χέρι της γυναίκας του και απλά ανέπνεα.
Five hours into my new career, I did the only thing I knew how. I walked in, sat down, took Harold's hand, took his wife's hand and just breathed.
Μου είπε, «Τα νέα δεν είναι καλά, έτσι γιε μου;»
He said, "It's not good news is it, sonny?"
Του είπα, «Όχι».
I said, "No."
Κι έτσι μιλήσαμε, ακούσαμε και μοιραστήκαμε. Μετά από λίγο του είπα, «Χάρολντ, τι είναι σημαντικό για σένα; Τι είναι ιερό για σένα;»
And so we talked and we listened and we shared. And after a while I said, "Harold, what is it that has meaning to you? What is it that you hold sacred?"
Μου είπε, «Η οικογένειά μου».
And he said, "My family."
Τον ρώτησα, «Τι θες να κάνουμε;»
I said, "What do you want to do?"
Με χτύπησε στο γόνατο και είπε, «Θέλω να πάω για ψάρεμα».
He slapped me on the knee and said, "I want to go fishing."
Του είπα, «Αυτό μπορώ να το κανονίσω».
I said, "That, I know how to do."
Ο Χάρολντ πήγε για ψάρεμα την επόμενη μέρα. Πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.
Harold went fishing the next day. He died a week later.
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου, σκεφτόμουν τον Χαρολντ και πιστεύω ότι αυτή ήταν μια συζήτηση που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει τόσο σπάνια. Είναι μια συζήτηση που μας οδήγησε σε μια κρίση, στη μεγαλύτερη απειλή του αμερικάνικου τρόπου ζωής, που είναι οι δαπάνες για την υγεία.
As I've gone through my training in my career, I think back to Harold. And I think that this is a conversation that happens far too infrequently. And it's a conversation that had led us to crisis, to the biggest threat to the American way of life today, which is health care expenditures.
Οπότε, τι ξέρουμε; Ξέρουμε ότι για αυτή την κατηγορία, τους πιο βαριά ασθενείς, δαπανούμε το 15% του ΑΕΠ. Περίπου 2,3 τρις δολάρια. Το 15% του ΑΕΠ πάει στο 15% που είναι οι βαριά ασθενείς. Αν το προεκτείνουμε αυτό στις δύο επόμενες δεκαετίες, λόγω της αύξησης του πληθυσμού, με αυτόν το ρυθμό θα πάει στο 60% του ΑΕΠ. Όταν ξοδεύω το 60% του ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αυτό πλέον αφορά ελάχιστα το σύστημα υγείας. Αφορά το ένα λίτρο γάλα, τα δίδακτρα των πανεπιστημίων. Αφορά όλα όσα έχουν αξία για εμάς και όσα γνωρίζουμε αυτή τη δεδομένη στιγμή. Θέτει σε κίνδυνο την ελεύθερη οικονομία και τον καπιταλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
So what do we know? We know that this population, the most ill, takes up 15 percent of the gross domestic product -- nearly 2.3 trillion dollars. So the sickest 15 percent take up 15 percent of the GDP. If we extrapolate this out over the next two decades with the growth of baby boomers, at this rate it is 60 percent of the GDP. Sixty percent of the gross domestic product of the United States of America -- it has very little to do with health care at that point. It has to do with a gallon of milk, with college tuition. It has to do with every thing that we value and every thing that we know presently. It has at stake the free-market economy and capitalism of the United States of America.
Ας ξεχάσουμε τις στατιστικές για λίγο, ας ξεχάσουμε τους αριθμούς. Ας μιλήσουμε για την αξία που έχει κάθε δολάριο που ξοδεύουμε. O Άτλαντας Υγείας του Ντάρτμουθ, πριν από έξι χρόνια, έκανε μια έρευνα για κάθε δολάριο που ξοδεύουμε για την υγεία, ιδιαίτερα γι' αυτή την πληθυσμιακή ομάδα. Βρήκαν ότι οι ασθενείς με τις υψηλότερες κατά κεφαλήν δαπάνες, υπέφεραν περισσότερο, πονούσαν περισσότερο, είχαν περισσότερη κατάθλιψη
Let's forget all the statistics for a minute, forget the numbers. Let's talk about the value we get for all these dollars we spend. Well, the Dartmouth Atlas, about six years ago, looked at every dollar spent by Medicare -- generally this population. We found that those patients who have the highest per capita expenditures had the highest suffering, pain, depression.
και συνήθως, πέθαιναν πιο σύντομα. Πώς γίνεται αυτό; Ζούμε στις ΗΠΑ, με το καλύτερο σύστημα υγείας στον πλανήτη. Ξοδεύουμε δέκα φορές περισσότερο γι' αυτούς τους ασθενείς απ' ό,τι η αμέσως επόμενη χώρα. Αυτό δεν βγάζει νόημα. Όμως γνωρίζουμε πως στη λίστα με τις πρώτες 50 χώρες που έχουν οργανωμένο σύστημα υγείας, εμείς είμαστε τριακοστοί έβδομοι. Χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και υποσαχάριες χώρες της Αφρικής,
And, more often than not, they die sooner. How can this be? We live in the United States, it has the greatest health care system on the planet. We spend 10 times more on these patients than the second-leading country in the world. That doesn't make sense. But what we know is, out of the top 50 countries on the planet with organized health care systems, we rank 37th. Former Eastern Bloc countries and sub-Saharan African countries
βρίσκονται υψηλότερα στη λίστα από εμάς, όσον αφορά στην ποιότητα και την αξία. Κάτι που βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς το έχετε δει στην πορεία σας, είναι πως το περισσότερο δεν σημαίνει και καλύτερο. Κάνουμε περισσότερες εξετάσεις, πολλές απ' αυτές άχρηστες, -χημειοθεραπείες, χειρουργεία, κλπ- όμως όσο πιο πολλά κάνουμε σε κάποιον, τόσο του μειώνουμε την ποιότητα της ζωής του.
rank higher than us as far as quality and value. Something I experience every day in my practice, and I'm sure, something many of you on your own journeys have experienced: more is not more. Those individuals who had more tests, more bells, more whistles, more chemotherapy, more surgery, more whatever -- the more that we do to someone, it decreases the quality of their life.
Και, συνήθως, τη συντομεύουμε. Λοιπόν, τι θα κάνουμε γι' αυτό; Τι κάνουμε γι' αυτό; Και γιατί είναι έτσι; Η ωμή πραγματικότητα, κυρίες και κύριοι, είναι πως εμείς, το σύστημα υγείας, οι γιατροί με τις άσπρες ποδιές, σας κλέβουμε. Σας κλέβουμε τη δυνατότητα να επιλέξετε πώς θέλετε να ζήσετε τις ζωές σας μέσα στο πλαίσιο της όποιας ασθένειας έχετε. Εστιάζουμε στην ασθένεια, την παθολογία, τα χειρουργεία, και τη φαρμακευτική αγωγή, και παραβλέπουμε τον άνθρωπο. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ένα χωρίς να κατανοήσουμε το άλλο; Κάνουμε κάτι σ' αυτό
And it shortens it, most often. So what are we going to do about this? What are we doing about this? And why is this so? The grim reality, ladies and gentlemen, is that we, the health care industry -- long white-coat physicians -- are stealing from you. Stealing from you the opportunity to choose how you want to live your lives in the context of whatever disease it is. We focus on disease and pathology and surgery and pharmacology. We miss the human being. How can we treat this without understanding this? We do things to this;
ενώ πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Ο τριπλός στόχος του συστήματος υγείας: Πρώτον, καλύτερες συνθήκες για το ασθενή. Δεύτερον, βελτίωση της υγείας του πληθυσμού. Τρίτον, συνεχής μείωση των κατά κεφαλήν δαπανών. Η ομάδα μας, η ομάδα της ανακουφιστικής αγωγής, όταν εργαζόταν το 2012 με τους ασθενέστερους των ασθενών, με καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, πνευμονοπαθείς, ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια, με άνοια,
we need to do things for this. The triple aim of healthcare: one, improve patient experience. Two, improve the population health. Three, decrease per capita expenditure across a continuum. Our group, palliative care, in 2012, working with the sickest of the sick -- cancer, heart disease, lung disease, renal disease, dementia --
πώς βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης των ασθενών;
how did we improve patient experience?
«Θέλω να είμαι στο σπίτι μου, γιατρέ».
"I want to be at home, Doc."
«Εντάξει, θα φέρουμε τη φροντίδα σε σένα». Βελτίωση της ποιότητας ζωής.
"OK, we'll bring the care to you." Quality of life, enhanced.
Σκεφτείτε τον άνθρωπο. Δεύτερον: Η υγεία του πληθυσμού. Με ποιον τρόπο θα δούμε διαφορετικά αυτόν τον πληθυσμό και θα ασχοληθούμε μαζί του σε ένα διαφορετικό, βαθύτερο επίπεδο, και θα συνδεθούμε μαζί του σε ένα ευρύτερο, πιο ανθρώπινο επίπεδο; Πώς θα διαχειριστούμε αυτή την ομάδα; Το 2012, το 94% των εξωτερικών ασθενών μας δεν χρειάστηκε ποτέ να πάει στο νοσοκομείο. Όχι επειδή δεν μπορούσαν. Επειδή δεν χρειάστηκε. Πήγαμε την περίθαλψη σ' αυτούς. Διατηρήσαμε τις αξίες τους, την ποιότητά τους.
Think about the human being. Two: population health. How did we look at this population differently, and engage with them at a different level, a deeper level, and connect to a broader sense of the human condition than my own? How do we manage this group, so that of our outpatient population, 94 percent, in 2012, never had to go to the hospital? Not because they couldn't. But they didn't have to. We brought the care to them. We maintained their value, their quality.
Τρίτον: Οι κατά κεφαλήν δαπάνες. Για αυτή την πληθυσμιακή ομάδα, που σήμερα της αναλογούν 2,3 τρις δολάρια, και σε 20 χρόνια το 60% του ΑΕΠ, μειώσαμε τα νοσηλευτικά της έξοδα κατά περίπου 70%. Τους δώσαμε περισσότερα απ' αυτά που ήθελαν βάσει των αξιών τους, έζησαν καλύτερα και έζησαν περισσότερο,
Number three: per capita expenditures. For this population, that today is 2.3 trillion dollars and in 20 years is 60 percent of the GDP, we reduced health care expenditures by nearly 70 percent. They got more of what they wanted based on their values, lived better and are living longer,
με μειωμένες τις δαπάνες κατά τα δύο τρίτα. Η ζωή του Χάρολντ μπορεί να ήταν περιορισμένη, αλλά η ζωή της ανακουφιστικής αγωγής δεν είναι. Η ανακουφιστική αγωγή είναι ένα πρότυπο και ξεκινάει από τη διάγνωση μέχρι το τέλος της ζωής. Από τις ώρες, τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια,
for two-thirds less money. While Harold's time was limited, palliative care's is not. Palliative care is a paradigm from diagnosis through the end of life. The hours, weeks, months, years,
σε μια συνέχεια, με αγωγή ή χωρίς αγωγή. Γνωρίστε την Κριστίν. Τρίτο στάδιο καρκίνου της μήτρας. Μεταστατικός καρκίνος που ξεκίνησε από τη μήτρα και εξαπλώθηκε σε όλο της το σώμα. Είναι περίπου 50 ετών και ζει! Δεν έχει να κάνει με το τέλος της ζωής, έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή.
across a continuum -- with treatment, without treatment. Meet Christine. Stage III cervical cancer, so, metastatic cancer that started in her cervix, spread throughout her body. She's in her 50s and she is living. This is not about end of life, this is about life.
Δεν έχει να κάνει μόνο με τους ηλικιωμένους, έχει να κάνει με τους ανθρώπους.
This is not just about the elderly, this is about people.
Αυτός είναι ο Ρίτσαρντ.
This is Richard.
Τελικό στάδιο καρκίνου των πνευμόνων.
End-stage lung disease.
«Ρίτσαρντ, τι είναι ιερό για σένα;»
"Richard, what is it that you hold sacred?"
«Τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και η Χάρλεϊ μου». (Γέλια) Εντάξει!
"My kids, my wife and my Harley." (Laughter) "Alright!
«Δεν θα σε πάω βόλτα, γιατί με το ζόρι κάνω ποδήλατο, αλλά θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε». Ο Ρίτσαρντ ήρθε σε μένα και ήταν σε άσχημη κατάσταση. Μια μικρή φωνή του έλεγε πως ο χρόνος που του έμενε ήταν μερικές εβδομάδες ή μήνες. Απλως μιλήσαμε. Τον άκουγα και προσπαθούσα να τον αφουγκραστώ.
I can't drive you around on it because I can barely pedal a bicycle, but let's see what we can do." Richard came to me, and he was in rough shape. He had this little voice telling him that maybe his time was weeks to months. And then we just talked. And I listened and tried to hear --
Μεγάλη διαφορά. Χρησιμοποιείς αυτά, αντί γι' αυτό. Του είπα, «Εντάξει, θα το πάμε μέρα με τη μέρα», όπως κάνουμε και με την υπόλοιπη ζωή μας. Αντιμετωπίσαμε τον Ρίτσαρντ ανάλογα με το πού βρισκόταν κάθε μέρα.
big difference. Use these in proportion to this. I said, "Alright, let's take it one day at a time," like we do in every other chapter of our life. And we have met Richard where Richard's at day-to-day.
Αυτό σημαίνει ένα με δύο τηλεφωνήματα την εβδομάδα. Όμως τα πάει εξαιρετικά δεδομένης της κατάστασής του. Η ανακουφιστική αγωγή δεν είναι μόνο για τους ηλικιωμένους,
And it's a phone call or two a week, but he's thriving in the context of end-stage lung disease. Now, palliative medicine is not just for the elderly,
δεν είναι μόνο για τους μεσήλικες, είναι για όλους. Γνωρίστε τον φίλο μου τον Τζόναθαν. Έχουμε την τιμή να έχουμε σήμερα εδώ τον Τζόναθαν και τον πατέρα του. Ο Τζόναθαν έχει κλείσει τα 20 και τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια. Είχε μεταστατικό καρκίνο των όρχεων, που είχε κάνει μετάσταση στον εγκέφαλό του. Είχε πάθει εγκεφαλικό, είχε χειρουργηθεί στον εγκέφαλο, είχε κάνει ακτινοβολίες, χημειοθεραπεία. Όταν γνώρισα τον ίδιο και την οικογένειά του, θα έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών σε λίγες εβδομάδες,
it is not just for the middle-aged. It is for everyone. Meet my friend Jonathan. We have the honor and pleasure of Jonathan and his father joining us here today. Jonathan is in his 20s, and I met him several years ago. He was dealing with metastatic testicular cancer, spread to his brain. He had a stroke, he had brain surgery, radiation, chemotherapy. Upon meeting him and his family, he was a couple of weeks away from a bone marrow transplant,
και καθώς τους άκουγα και τους αφιέρωνα χρόνο μού είπαν, «Βοηθήστε μας να καταλάβουμε τι είναι ο καρκίνος». Πώς φτάσαμε ως εδώ χωρίς να καταλαβαίνουμε τι αντιμετωπίζουμε; Πώς φτάσαμε ως εδώ χωρίς να τους βοηθάμε να καταλάβουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, και μετά να κάνουμε το επόμενο βήμα, δηλαδή, να μάθουμε ποιοι είναι σαν άνθρωποι, ώστε να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε;
and in listening and engaging, they said, "Help us understand -- what is cancer?" How did we get this far without understanding what we're dealing with? How did we get this far without empowering somebody to know what it is they're dealing with, and then taking the next step and engaging in who they are as human beings to know if that is what we should do? Lord knows we can do any kind of thing to you.
Ένας Θεός ξέρει πως μπορούμε να σας κάνουμε αμέτρητα πράγματα. Αλλά πρέπει; Δεν χρειάζεται να βασιστείτε στα λόγια μου. Όλες οι έρευνες που σχετίζονται με την ανακουφιστική αγωγή, δείχνουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι οι ασθενείς ζουν καλύτερα και ζουν περισσότερο. Στην Ιατρική Επιθεώρηση της Νέας Αγγλίας έγινε μια δημοσίευση το 2010, μιας μελέτης που έγινε στο Χάρβαρντ από φίλους και συναδέλφους μου. Τελικό στάδιο καρκίνου του πνεύμονα: Μια ομάδα με ανακουφιστική αγωγή, μια αντίστοιχη ομάδα χωρίς. Η ομάδα της ανακουφιστικής αγωγής ανέφερε λιγότερους πόνους, λιγότερη κατάθλιψη, μπήκαν λιγότερες φορές στο νοσοκομείο, και, κυρίες και κύριοι, έζησαν τρεις με έξι μήνες περισσότερο. Αν η ανακουφιστική αγωγή ήταν φάρμακο κατά του καρκίνου, κάθε ογκολόγος στον πλανήτη θα το χορηγούσε. Γιατί δεν το κάνουν; Και πάλι, επειδή εμείς οι χαζοί γιατροί με τις άσπρες ποδιές
But should we? And don't take my word for it. All the evidence that is related to palliative care these days demonstrates with absolute certainty people live better and live longer. There was a seminal article out of the New England Journal of Medicine in 2010. A study done at Harvard by friends of mine, colleagues. End-stage lung cancer: one group with palliative care, a similar group without. The group with palliative care reported less pain, less depression. They needed fewer hospitalizations. And, ladies and gentlemen, they lived three to six months longer. If palliative care were a cancer drug, every cancer doctor on the planet would write a prescription for it. Why don't they? Again, because we goofy, long white-coat physicians
εκπαιδευόμαστε για να ασχοληθούμε με αυτό, όχι μ' αυτό. Όλοι θα καταλήξουμε κάποτε εκεί. Όμως η συζήτηση που κάνουμε σήμερα, δεν αφορά πώς θα πεθάνουμε, αφορά το πώς θα ζήσουμε. Πώς θα ζήσουμε βάσει των αξιών μας, και όσων είναι ιερά για εμάς, και του πώς θέλουμε να γράψουμε τα κεφάλαια της ζωής μας, είτε είναι το τελευταίο, είτε είναι τα πέντε τελευταία. Αυτό που γνωρίζουμε, αυτό που έχουμε αποδείξει, είναι πως αυτή η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει σήμερα. Όχι την ερχόμενη εβδομάδα, ούτε του χρόνου. Αυτό που διακυβεύεται είναι οι ζωές μας σήμερα, οι ζωές μας καθώς μεγαλώνουμε, και οι ζωές των παιδιών μας και των εγγονιών μας. Όχι μόνο στο δωμάτιο του νοσοκομείου ή στον καναπέ του σπιτιού μας, αλλά οπουδήποτε πηγαίνουμε και στα πάντα που βλέπουμε. Η ανακουφιστική ιατρική είναι η απάντηση για να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο,
are trained and of the mantra of dealing with this, not with this. This is a space that we will all come to at some point. But this conversation today is not about dying, it is about living. Living based on our values, what we find sacred and how we want to write the chapters of our lives, whether it's the last or the last five. What we know, what we have proven, is that this conversation needs to happen today -- not next week, not next year. What is at stake is our lives today and the lives of us as we get older and the lives of our children and our grandchildren. Not just in that hospital room or on the couch at home, but everywhere we go and everything we see. Palliative medicine is the answer to engage with human beings,
για να αλλάξουμε το ταξίδι που όλοι θα αντιμετωπίσουμε, για να το αλλάξουμε προς το καλύτερο. Από τους συναδέλφους μου, τους ασθενείς μου, την κυβέρνησή μου, απ' όλους τους ανθρώπους, ζητώ να σηκωθούμε, να φωνάξουμε και να απαιτήσουμε την καλύτερη δυνατή περίθαλψη ώστε να ζήσουμε καλύτερα σήμερα και να διασφαλίσουμε μια καλύτερη ζωή αύριο. Πρέπει να αλλάξουμε σήμερα, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε αύριο.
to change the journey that we will all face, and change it for the better. To my colleagues, to my patients, to my government, to all human beings, I ask that we stand and we shout and we demand the best care possible, so that we can live better today and ensure a better life tomorrow. We need to shift today so that we can live tomorrow.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)