Half of the human workforce is expected to be replaced by software and robots in the next 20 years. And many corporate leaders welcome that as a chance to increase profits. Machines are more efficient; humans are complicated and difficult to manage.
Gjysma e fuqisë punëtore pritet të zëvendësohet nga softuerë dhe robotë në 20 vitet e ardhshme. Dhe shumë udhëheqës korporatash mirëpresin këtë si një rast për të rritur fitimet. Makinat janë më efikase; njerëzit janë të komplikuar dhe të vështirë për t'u menaxhuar.
Well, I want our organizations to remain human. In fact, I want them to become beautiful. Because as machines take our jobs and do them more efficiently, soon the only work left for us humans will be the kind of work that must be done beautifully rather than efficiently.
Unë dua që organizatat tona të mbeten njerëzore. Në fakt, unë dua që ato të bëhen të bukura. Sepse, derisa makinat marrin punët tona i bëjnë ato në mënyrë më efikase, së shpejti, e vetmja punë që do të mbetet për ne njerëzit do të jetë ajo lloj pune që duhet të bëhet në mënyrë të bukur në vend se në mënyrë efikase.
To maintain our humanity in the this second Machine Age, we may have no other choice than to create beauty. Beauty is an elusive concept. For the writer Stendhal it was the promise of happiness. For me it's a goal by Lionel Messi.
Për të mbajtur humanitetin tonë në këtë Epokë Makine të dytë, ne mund të mos kemi zgjidhje tjetër veçse të krijojmë bukuri. Bukuria është një koncept i pakapshëm. Për shkrimtarin Stendhal ajo ishte një premtim i lumturisë. Për mua është një gol nga Lionel Messi.
(Laughter)
(Të qeshura)
So bear with me as I am proposing four admittedly very subjective principles that you can use to build a beautiful organization.
Prandaj qëndroni me mua ndërsa ju propozoj katër parime pa dyshim shumë subjektive që ju mund ti përdorni për të ndërtuar një organizatë të bukur.
First: do the unnecessary.
Së pari: bëni të panevojshmen.
[Do the Unnecessary]
[Bëni të Paneojshmen]
A few months ago, Hamdi Ulukaya, the CEO and founder of the yogurt company Chobani, made headlines when he decided to grant stock to all of his 2,000 employees. Some called it a PR stunt, others -- a genuine act of giving back. But there is something else that was remarkable about it. It came completely out of the blue. There had been no market or stakeholder pressure, and employees were so surprised that they burst into tears when they heard the news. Actions like Ulukaya's are beautiful because they catch us off guard. They create something out of nothing because they're completely unnecessary.
Pak muaj më parë, Hamdi Ulukaya, Shefi ekzekutiv dhe themeluesi i kompanisë së kosit Chobani, bëri bujë kur ai vendosi t'i japë aksione të gjithë 2,000 punonjësve të tij. Disa e quajnë këtë marifet reklamues, tjerët -- një akt i vërtet i dhënies. Mirëpo këtu ka dicka tjetër që ishte e jashtëzakonshme. Kjo erdhi krejt papritmas. Nuk kishte ndonjë presion nga tregu ose palë interesi, dhe punonjësit ishin shumë të befasuar saqë ata shpërthyen në lot kur dëgjuan lajmin. Veprat si këto të Ulukaya-s janë të bukura sepse ato na zënë papritur. Ato krijojnë diqka nga asgjëja sepse ato janë plotësisht të panevojshme.
I once worked at a company that was the result of a merger of a large IT outsourcing firm and a small design firm. We were merging 9,000 software engineers with 1,000 creative types. And to unify these immensely different cultures, we were going to launch a third, new brand. And the new brand color was going to be orange. And as we were going through the budget for the rollouts, we decided last minute to cut the purchase of 10,000 orange balloons, which we had meant to distribute to all staff worldwide. They just seemed unnecessary and cute in the end. I didn't know back then that our decision marked the beginning of the end -- that these two organizations would never become one. And sure enough, the merger eventually failed. Now, was it because there weren't any orange balloons? No, of course not. But the kill-the-orange-balloons mentality permeated everything else. You might not always realize it, but when you cut the unnecessary, you cut everything. Leading with beauty means rising above what is merely necessary. So do not kill your orange balloons.
Unë dikur punoja në një kompani që ishte rezultat i një shkrirje të një firme të madhe të IT-s dhe një firme të vogël të dizajnit. Ne po bashkonim 9,000 inxhinierë softueri me 1,000 tipa kreativë. Dhe për të unifikuar këto kultura pa masë të ndryshme, ne do të lansonim një markë të re, të tretë. Dhe ngjyra e markës së re do të ishte portokalli. Dhe përderisa po analizonim buxhetin e hapjes, ne vendosëm në minutën e fundit që të mos blejmë 10,000 tollumbacët portokalli, që kishim menduar t'i shpërndajmë të gjithë stafit në botë. Ato, thjesht, dukeshin të panevojshëm dhe të lezetshëm. Atëherë nuk e dija që vendimi ynë shënoi fillimin e fundit -- që këto dy organizata kurrë nuk do të bëheshin një. Dhe sigurisht, shkrirja përfundimisht dështoi. Tani, a ishte për shkak se nuk kishte tollumbace portokalli? Jo, natyrisht që jo. Por mentaliteti hiqi-tollumbacet-portokalli lejoi të tjerat më pas. Nuk mund t'a kuptoni gjithmonë, mirëpo kur largoni të panevojshmen, you largoni gjithçka. Udhëheqja me bukuri do të thotë ngritje përtej asaj që është e nevojshme. Ndaj mos i hiqni tollumbacet tuaj portokalli.
The second principle: create intimacy.
Parimi i dytë: krijoni miqësi të ngushtë.
[Create Intimacy]
[Krijoni Miqësi të Ngushtë]
Studies show that how we feel about our workplace very much depends on the relationships with our coworkers. And what are relationships other than a string of microinteractions? There are hundreds of these every day in our organizations that have the potential to distinguish a good life from a beautiful one. The marriage researcher John Gottman says that the secret of a healthy relationship is not the great gesture or the lofty promise, it's small moments of attachment. In other words, intimacy. In our networked organizations, we tout the strength of weak ties but we underestimate the strength of strong ones. We forget the words of the writer Richard Bach who once said, "Intimacy -- not connectedness -- intimacy is the opposite of loneliness."
Hulumtimet tregojnë që si ndihemi ne në vend pune varet shumë nga marrëdhënjet me kolegët tonë. Dhe çfarë janë marrëdhëniet tjetër veçse një varg mikro-bashkëveprimesh. Janë me qindra sosh çdo ditë në organizatat tona që kanë potencial të bëjnë dallimin nga një jetë e mirë në një jetë të bukur. Hulumtuesi i martesave John Gottman thotë që sekreti i marrëdhënies së shëndetshme nuk është një veprim madhështor ose një premtim fisnik, është tek momentet e vogla të lidhjes. Ndryshe, marrëdhënia e ngushtë. Në organizatat tona rrjet, ne mbledhim forcën e lidhjeve të dobëta mirëpo ne nënvlerësojmë forcën e lidhjeve të forta. Ne harrojmë fjalët e shkrimtarit Richard Bach që dikur tha, "Lidhja e ngushtë -- jo lidhshmëria -- lidhja e ngushtë është e kundërta e vetmisë."
So how do we design for organizational intimacy? The humanitarian organization CARE wanted to launch a campaign on gender equality in villages in northern India. But it realized quickly that it had to have this conversation first with its own staff. So it invited all 36 team members and their partners to one of the Khajuraho Temples, known for their famous erotic sculptures. And there they openly discussed their personal relationships -- their own experiences of gender equality with the coworkers and the partners. It was eye-opening for the participants. Not only did it allow them to relate to the communities they serve, it also broke down invisible barriers and created a lasting bond amongst themselves. Not a single team member quit in the next four years. So this is how you create intimacy. No masks ... or lots of masks.
Pra, si të dizajnojmë organizim për lidhje të ngushta? Organizata humanitare CARE dëshiroi të lansojë një fushatë për barazi gjinore në fshatrat e Indisë veriore. Mirëpo ajo shpejt kuptoi që ajo duhet të bisedojë së pari me stafin e saj. Prandaj ajo ftoi të gjithë 36 anëtarët e ekipit dhe partnerët e tyre në një nga Tempujt e Khajuraho-s, të njohur për skulpturat e tyre erotike. Dhe aty ata diskutuan hapur marrëdhënjet e tyre personale -- përvojat e tyre të barazisë gjinore me kolegët dhe partnerët e tyre. Kjo ishte një sy-qelës për pjesëmarrësit. Jo vetëm që i mundësoi atyre të ndërlidhen me komunitetet që shërbenin, por edhe theu barrierat e padukshme dhe krijoi një lidhje të qëndrueshme mes tyre. Asnjë anëtar i vetëm i ekipit nuk dha dorëheqje për katër vitet e ardhshme. Pra kështu krijohet marrëdhënia e ngushtë. pa maska ... ose shumë maska.
(Laughter)
(Të qeshura)
When Danone, the food company, wanted to translate its new company manifesto into product initiatives, it gathered the management team and 100 employees from across different departments, seniority levels and regions for a three-day strategy retreat. And it asked everybody to wear costumes for the entire meeting: wigs, crazy hats, feather boas, huge glasses and so on. And they left with concrete outcomes and full of enthusiasm. And when I asked the woman who had designed this experience why it worked, she simply said, "Never underestimate the power of a ridiculous wig."
Kur Danone, një kompani ushqimi, dëshiroi të përkthejë manifeston e re të kompanisë në iniciativa produkti, ajo mblodhi ekipin menaxhues dhe 100 punonjësit nga departamente të ndryshme, në nivel të lartë dhe regjional për një takim pune tre-ditore. Dhe kërkoi nga të gjithë të veshin maska gjatë tërë mbledhjes: paruke, kapela të çmendura, çafore puplash, syze gjigande e tjera. Dhe ata u larguan me rezultate konkrete dhe plot entuziazëm. Dhe kur e pyeta gruan që kishte dizajnuar këtë përvojë pse funksionoi, ajo thjesht tha, "Kurrë mos e nënvlerëso fuqinë e një parukeje qesharake."
(Laughter)
(Të qeshura)
(Applause)
(Duartrokitje)
Because wigs erase hierarchy, and hierarchy kills intimacy -- both ways, for the CEO and the intern. Wigs allow us to use the disguise of the false to show something true about ourselves. And that's not easy in our everyday work lives, because the relationship with our organizations is often like that of a married couple that has grown apart, suffered betrayals and disappointments, and is now desperate to be beautiful for one another once again. And for either of us the first step towards beauty involves a huge risk. The risk to be ugly.
Sepse paruket largojnë hierarkinë, dhe hierarkia vret marrëdhënjen e ngushtë -- në dy anët, për shefin dhe për praktikantin. Paruket na lejojnë të përdorim mbulimin e të pavërtetës për të treguar diçka të vërtetë për ne. Dhe nuk është e lehtë në përditshmëritë tona, sepse marrëdhënia me organizatat tona shpesh është si ajo e qiftit të martuar që është larguar në mes tyre, ka vuajtur tradhëti dhe dëshpërime, dhe tani ka nevojë të kthehet për të qenë e bukur përsëri për njeri tjetrin. Dhe për secilin nga ne hapi i parë drejt bukurisë ka një rrezik të madh. Rrezikun e shëmtimit.
[Be Ugly]
[Bëhuni të Shëmtuar]
So many organizations these days are keen on designing beautiful workplaces that look like anything but work: vacation resorts, coffee shops, playgrounds or college campuses --
Shumë organizata këto ditë janë të etur të dizajnojnë vende pune të bukura që duken si çfarëdo përveç punë: si rezorte pushimi, kafene, shesh lojërash ose kampuse kolegji --
(Laughter)
(Të qeshura)
Based on the promises of positive psychology, we speak of play and gamification, and one start-up even says that when someone gets fired, they have graduated.
Bazuar në premtimet e psikologjisë pozitive, ne flasim për lojën dhe lojëra kompjuteri, dhe një kompani e re thotë që kur dikush pushohet nga puna, ai është diplomuar.
(Laughter)
(Të qeshura)
That kind of beautiful language only goes "skin deep, but ugly cuts clean to the bone," as the writer Dorothy Parker once put it. To be authentic is to be ugly. It doesn't mean that you can't have fun or must give in to the vulgar or cynical, but it does mean that you speak the actual ugly truth. Like this manufacturer that wanted to transform one of its struggling business units. It identified, named and pinned on large boards all the issues -- and there were hundreds of them -- that had become obstacles to better performance. They put them on boards, moved them all into one room, which they called "the ugly room." The ugly became visible for everyone to see -- it was celebrated. And the ugly room served as a mix of mirror exhibition and operating room -- a biopsy on the living flesh to cut out all the bureaucracy.
Kjo gjuhë e bukur shkon vetëm "sipërfaqësisht por e shëmtuara vjen nga brenda," sic e tha dikur shkrimtarja Dorothy Parker. Të jesh i vërtetë do të thotë të jesh i shëmtuar. S'do të thotë që s'mund të argëtoheni ose duhet t'i dorëzoheni vulgares apo cinikes, por do të thotë që të flisni të shëmtuarën e vërtetë. Si ky prodhues që deshi të transformojë një nga njësitet e biznesit të tij në vështirësi. Ai identifikoi, emëroi dhe vendosi në një tabelë të madhe të gjitha problemet -- dhe aty ishin me qindra nga ato -- që ishin bërë pengesa për një ekzekutim më të mirë. Ata i vendosën ato në tabela, i lëvizën ato të gjitha në një dhomë, të cilën e quajtën "dhoma e shëmtuar." E shëmtuara u bë e dukshme që të gjithë t'a shikojnë -- ajo u kremtua. Dhoma e shëmtuar ishte si një miks i dhomës me pasqyra dhe sallës së operimit - një biopsi e mishit të gjallë për të hequr gjithë burokracinë.
The ugliest part of our body is our brain. Literally and neurologically. Our brain renders ugly what is unfamiliar ... modern art, atonal music, jazz, maybe -- VR goggles for that matter -- strange objects, sounds and people. But we've all been ugly once. We were a weird-looking baby, a new kid on the block, a foreigner. And we will be ugly again when we don't belong.
Pjesa më e shëmtuar e trupit tonë është truri ynë. Fjalë për fjalë dhe neurologjikisht. Truri ynë bën të shëmtuar atë që nuk e njohim... artin modern, muzikën atonale, xhazin, ndoshta -- Syzet VR -- objektet, zërat dhe njerëzit e quditshëm. Por ne të gjithë kemi qenë të shëmtuar, dikur. Ne kemi qenë një bebe që dukej quditshëm, një fëmijë i ri në lagje, një i huaj. Dhe ne do të jemi të shëmtuar përsëri kur ne nuk përkasim diku.
The Center for Political Beauty, an activist collective in Berlin, recently staged an extreme artistic intervention. With the permission of relatives, it exhumed the corpses of refugees who had drowned at Europe's borders, transported them all the way to Berlin, and then reburied them at the heart of the German capital. The idea was to allow them to reach their desired destination, if only after their death. Such acts of beautification may not be pretty, but they are much needed. Because things tend to get ugly when there's only one meaning, one truth, only answers and no questions. Beautiful organizations keep asking questions. They remain incomplete, which is the fourth and the last of the principles.
Qendra për Bukuri Politike, një mbledhi aktivistësh në Berlin, së fundmi, inskenoi një intervenim tejet artistik. Me leje të familjarëve, ajo zhvarrosi kufomat e refugjatëve që ishin mbytur në kufijtë e Evropës, i transportoi të gjithë ata në Berlin, dhe i rivarrosi ata në zemër të kryeqytetit Gjerman. Ideja ishte t'i lejojë ata të arrijnë destinacionin e tyre të dëshiruar, edhe pse pas vdekjes. Akte të tilla të zbukurimit mund të mos jenë të bukura, mirëpo janë të nevojshme. Sepse gjërat bëhen të shëmtuara kur ka vetëm një kuptim, një të vërtetë, vetëm pyetje, pa përgjigjje. Organizatat e bukura vazhdimisht bëjnë pyetje. Ato ngelen të pakompletuara, që është parimi i katërt dhe i fundit.
[Remain Incomplete]
[Ngelni të Pakompletuar]
Recently I was in Paris, and a friend of mine took me to Nuit Debout, which stands for "up all night," the self-organized protest movement that had formed in response to the proposed labor laws in France. Every night, hundreds gathered at the Place de la République. Every night they set up a small, temporary village to deliberate their own vision of the French Republic. And at the core of this adhocracy was a general assembly where anybody could speak using a specially designed sign language. Like Occupy Wall Street and other protest movements, Nuit Debout was born in the face of crisis. It was messy -- full of controversies and contradictions. But whether you agreed with the movement's goals or not, every gathering was a beautiful lesson in raw humanity. And how fitting that Paris -- the city of ideals, the city of beauty -- was it's stage. It reminds us that like great cities, the most beautiful organizations are ideas worth fighting for -- even and especially when their outcome is uncertain. They are movements; they are always imperfect, never fully organized, so they avoid ever becoming banal. They have something but we don't know what it is. They remain mysterious; we can't take our eyes off them. We find them beautiful.
Së fundmi, isha në Paris, dhe një mik i imi më dërgoi tek Nuit Debout, që do të thotë "zgjuar tërë natën," një lëvizje e vetorganizuar protestuese që ishte formuar si përgjigje për ligjet e punës të propozuara në Francë. Çdo natë, me qindra mblidheshin tek Place de la République. Çdo natë ata vendosnin një fshat të vogël, të përkohshëm për të shpjeguar vizionin e tyre të Republikës Franceze. Dhe në thelb të kësaj adhokracie ishte një kuvend ku çdonjëri mund të fliste duke përdorur një gjuhë shenjash të veçantë. Tamam si Occupy Wall Street dhe lëvizjet tjera protestuese, Nuit Debout lindi në gjendje krize. Ishte kaos -- përplot me polemika dhe kontradikta. Por, pavarësisht se a pajtoheni me qëllimet e lëvizjes apo jo, çdo mbledhi ishte një mësim i bukur për humanizmin e papërpunuar. Dhe sa përshtatej që Parisi -- qyteti i idealeve, qyteti i bukurisë -- ishte skena e saj. Na kujton ne se si qytetet e mëdha, organizatat më të bukura janë ide që ja vlen të luftosh për to -- edhe, dhe veçanërisht, kur rezultatet janë të pasigurta. Ato janë lëvizje; ato janë gjithmonë të papërsosura, kurrë plotësisht të organizuara, prandaj i ikin banales. Ato kanë diçka por ne nuk e dijmë çfarë është ajo. Ato mbeten misterioze; ne nuk mund t'i largojmë sytë nga ato. Na duken të bukura.
So to do the unnecessary, to create intimacy, to be ugly, to remain incomplete -- these are not only the qualities of beautiful organizations, these are inherently human characteristics. And these are also the qualities of what we call home. And as we disrupt, and are disrupted, the least we can do is to ensure that we still feel at home in our organizations, and that we use our organizations to create that feeling for others.
Pra, të bësh të panevojshmen, të krijosh lidhje të ngushta, të bëhesh i shëmtuar, të ngelësh i pakompletuar -- këto nuk janë vetëm kualitetet e organizatave të bukura, këto janë, në thelb, karakteristika njerëzore. Dhe këto janë kualitetet e asaj që quajmë shtëpi. Dhe përderisa përçajmë dhe përçahemi, të paktën që mund të bëjmë është të sigurohemi që ne ende ndihemi si në shtëpi sa jemi në organizatat tona, dhe që ne i përdorim organizatat tona për të krijuar atë ndjenjë për të tjerët.
Beauty can save the world when we embrace these principles and design for them. In the face of artificial intelligence and machine learning, we need a new radical humanism. We must acquire and promote a new aesthetic and sentimental education. Because if we don't, we might end up feeling like aliens in organizations and societies that are full of smart machines that have no appreciation whatsoever for the unnecessary, the intimate, the incomplete and definitely not for the ugly.
Bukuria mund të shpëtojë botën kur ne përqafojmë këto parime dhe projektojmë për to. Përballë inteligjencës artificiale dhe të mësuarit automatik, ne na duhet një humanizëm radikal. Ne duhet të marrim dhe të përkrahim një edukim të ri estetik dhe sentimental. Sepse po nuk e bëmë këte, mund të përfundojmë si jashtë-tokësorë në organizatat dhe shoqëritë që janë përplot me makina të menqura që nuk vlerësojnë aspak të panevojshmen, lidhjet e ngushta, të pakompletuarën dhe definitivisht të shëmtuarën.
Thank you.
Ju falemnderit.
(Applause)