Βρισκόμαστε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ένα Γερμανικό στρατόπεδο φυλάκισης, και αυτός ο άνδρας, ο Archie Cochrane είναι κρατούμενος πολέμου και γιατρός, και έχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως οι άνδρες υπό τη φροντίδα του υποφέρουν από μια επώδυνη και εξουθενωτική ασθένεια που ο Άρτσι δεν καταλαβαίνει. Τα συμπτώματα είναι αυτό το απαίσια πρήξιμο από υγρά κάτω από το δέρμα. Αλλά δεν ξέρει αν είναι μόλυνση, ή αν έχει να κάνει με υποσιτισμό. Δεν ξέρει πώς να το θεραπεύσει. Και λειτουργεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Και οι άνθρωποι κάνουν τρομερά πράγματα σε πολέμους. Οι Γερμανοί φύλακες του στρατοπέδου είχαν βαρεθεί. Είχαν αρχίσει να πυροβολούν μέσα στο στρατόπεδο φυλάκισης τυχαία για πλάκα. Σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, ένας από τους φύλακες έριξε μια χειροβομβίδα στο αποχωρητήριο των φυλακισμένων ενώ ήταν γεμάτη κρατούμενους. Είπε πως άκουσε ύποπτα γέλια. Και ο Archie Cochrane, ως γιατρός του στρατοπέδου, ήταν ένας από τους πρώτους άντρες που ήρθαν να τακτοποιήσουν το χάος. Και ένα ακόμα πράγμα: Ο Archie έπασχε και ο ίδιος από αυτή την ασθένεια.
It's the Second World War. A German prison camp. And this man, Archie Cochrane, is a prisoner of war and a doctor, and he has a problem. The problem is that the men under his care are suffering from an excruciating and debilitating condition that Archie doesn't really understand. The symptoms are this horrible swelling up of fluids under the skin. But he doesn't know whether it's an infection, whether it's to do with malnutrition. He doesn't know how to cure it. And he's operating in a hostile environment. And people do terrible things in wars. The German camp guards, they've got bored. They've taken to just firing into the prison camp at random for fun. On one particular occasion, one of the guards threw a grenade into the prisoners' lavatory while it was full of prisoners. He said he heard suspicious laughter. And Archie Cochrane, as the camp doctor, was one of the first men in to clear up the mess. And one more thing: Archie was suffering from this illness himself.
Κι έτσι η κατάσταση έμοιαζε απελπιστική. Όμως ο Archie Cochrane ήταν πολυμήχανος άνθρωπος. Είχε ήδη βάλει λαθραία βιταμίνη C στο στρατόπεδο, και τώρα κατάφερε να βρει προμήθειες από μάρμαϊτ στη μαύρη αγορά. Τώρα μερικοί από εσάς μπορεί να αναρωτιέστε τι είναι το μάρμαϊτ. Το μάρμαϊτ είναι ένα ψωμί πρωινού, αγαπημένο των Βρετανών. Μοιάζει με αδιύλιστο πετρέλαιο. Έχει γεύση ... ξυνή. Και σημαντικότερο, είναι πλούσια πηγή βιταμίνης Β12. Έτσι ο Archie χωρίζει τους άντρες που φρόντιζε όσο πιο καλά μπορούσε σε δύο ίσες ομάδες. Δίνει στους μισούς Βιταμίνη C. Δίνει στους άλλους μισούς Βιταμίνη Β12. Προσεχτικά και σχολαστικά κρατάει σημειώσεις των αποτελεσμάτων σε ένα τετράδιο. Και μετά από μερικές μόνο μέρες, γίνεται ξεκάθαρο πως ό,τι προκαλεί την ασθένεια, το μάρμαϊτ είναι η θεραπεία.
So the situation seemed pretty desperate. But Archie Cochrane was a resourceful person. He'd already smuggled vitamin C into the camp, and now he managed to get hold of supplies of marmite on the black market. Now some of you will be wondering what marmite is. Marmite is a breakfast spread beloved of the British. It looks like crude oil. It tastes ... zesty. And importantly, it's a rich source of vitamin B12. So Archie splits the men under his care as best he can into two equal groups. He gives half of them vitamin C. He gives half of them vitamin B12. He very carefully and meticulously notes his results in an exercise book. And after just a few days, it becomes clear that whatever is causing this illness, marmite is the cure.
Οπότε ο Cochrane πάει στους Γερμανούς υπεύθυνους του στρατοπέδου φυλάκισης. Πρέπει να φανταστείτε τη στιγμή -- ξεχάστε αυτή τη φωτογραφία, φανταστείτε αυτόν τον τύπο με αυτή τη μακριά κόκκινη γενειάδα και τα έντονα κόκκινα μαλλιά. Δεν έχει μπορέσει να ξυριστεί -- μια μορφή σαν τον Billy Connolly. Ο Cochrane αρχίζει να μιλάει ασυνάρτητα στους Γερμανούς με αυτή τη Σκωτσέζικη προφορά -- σε άπταιστα Γερμανικά, παρεμπιπτόντως, αλλά με Σκωτσέζικη προφορά -- και τους εξηγεί πώς η Γερμανική κουλτούρα ήταν η κουλτούρα που έδωσε τον Schiller και τον Goethe στον κόσμο. Και δε μπορεί να καταλάβει πώς αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να γίνεται ανεκτή. Και εκφράζει την αγανάκτησή του. Και μετά πάει πίσω στο θάλαμό του, και καταρρέει κλαίγοντας επειδή είναι πεπεισμένος πως η κατάσταση είναι απέλπιδα. Αλλά ένας νεαρός Γερμανός γιατρός παίρνει το τετράδιο του Archie Cochrane και λέει στους συναδέλφους του, "Αυτά τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Αν δεν παρέχουμε βιταμίνες στους φυλακισμένους, είναι έγκλημα πολέμου." Και το επόμενο πρωί προμήθειες από βιταμίνη Β12 παραδίδονται στο στρατόπεδο, και οι κρατούμενοι αρχίζουν να αναρρώνουν.
So Cochrane then goes to the Germans who are running the prison camp. Now you've got to imagine at the moment -- forget this photo, imagine this guy with this long ginger beard and this shock of red hair. He hasn't been able to shave -- a sort of Billy Connolly figure. Cochrane, he starts ranting at these Germans in this Scottish accent -- in fluent German, by the way, but in a Scottish accent -- and explains to them how German culture was the culture that gave Schiller and Goethe to the world. And he can't understand how this barbarism can be tolerated, and he vents his frustrations. And then he goes back to his quarters, breaks down and weeps because he's convinced that the situation is hopeless. But a young German doctor picks up Archie Cochrane's exercise book and says to his colleagues, "This evidence is incontrovertible. If we don't supply vitamins to the prisoners, it's a war crime." And the next morning, supplies of vitamin B12 are delivered to the camp, and the prisoners begin to recover.
Δεν σας λέω αυτή την ιστορία επειδή πιστεύω πως ο Archie Cochrane είναι "πρώτος", αν και ο Άρτσι Κόκρεϊν είναι "πρώτος". Δεν σας λέω καν την ιστορία επειδή νομίζω πως πρέπει να τρέχουμε πιο προσεκτικά ελεγχόμενες τυχαιοποιημένες δοκιμές σε όλες τις πτυχές της δημόσιας πολιτικής, αν και πιστεύω πως αυτό θα ήταν επίσης εντελώς φοβερό. Σας λέω αυτή την ιστορία επειδή ο Archie Cochrane, όλη του τη ζωή, μαχόνταν ενάντια σε ένα τρομερό βάσανο. Και συνειδητοποίησε πως εξασθενεί τα άτομα και διαβρώνει τις κοινωνίες. Και είχε ένα όνομα για αυτό Το ονόμασε το Σύνδρομο του Θεού. Μπορώ νας περιγράψω τα συμπτώματα του Θεϊκού Συνδρόμου πολύ, πολύ εύκολα. Λοιπόν, τα συμπτώματα του Συνδρόμου είναι, ανεξαρτήτως της πολυπλοκότητας του προβλήματος, ότι έχεις μια απολύτως υπερβάλλουσα πεποίθηση πως είσαι αλάνθαστα σωστός στη λύση που παρέχεις.
Now I'm not telling you this story because I think Archie Cochrane is a dude, although Archie Cochrane is a dude. I'm not even telling you the story because I think we should be running more carefully controlled randomized trials in all aspects of public policy, although I think that would also be completely awesome. I'm telling you this story because Archie Cochrane, all his life, fought against a terrible affliction, and he realized it was debilitating to individuals and it was corrosive to societies. And he had a name for it. He called it the God complex. Now I can describe the symptoms of the God complex very, very easily. So the symptoms of the complex are, no matter how complicated the problem, you have an absolutely overwhelming belief that you are infallibly right in your solution.
Ο Archie ήταν γιατρός. Οπότε έκανε παρέα με γιατρούς αρκετά. Και οι γιατροί πάσχουν από το Θεϊκό Σύνδρομο αρκετά. Εγώ είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι γιατρός, αλλά βλέπω το Θεϊκό Σύνδρομο γύρω μου συνέχεια σε συναδέλφους οικονομολόγους. Το βλέπω στους επιχειρηματικούς ηγέτες μας. Το βλέπω στους πολιτικούς που ψηφίζουμε -- άνθρωποι που, αντιμέτωποι με ένα απίστευρα περίπλοκο κόσμο, είναι παρ'όλα αυτά απόλυτα πεπεισμένοι πως αυτοί καταλαβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Και ξέρετε, με τα μελλοντικά δισεκατομμύρια που ακούμε τελευταία, ο κόσμος είναι απλά υπερβολικά πολύπλοκος ώστε να τον καταλάβουμε με αυτό τον τρόπο.
Now Archie was a doctor, so he hung around with doctors a lot. And doctors suffer from the God complex a lot. Now I'm an economist, I'm not a doctor, but I see the God complex around me all the time in my fellow economists. I see it in our business leaders. I see it in the politicians we vote for -- people who, in the face of an incredibly complicated world, are nevertheless absolutely convinced that they understand the way that the world works. And you know, with the future billions that we've been hearing about, the world is simply far too complex to understand in that way.
Λοιπόν ας σας δώσω ένα παράδειγμα. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι, αντί για τον Tim Harford μπροστά σας, ήταν ο Hans Rosling και παρουσίαζε τα γραφήματά του. Ξέρετε τον Hans : τον Mick Jagger της TED (Γέλια) Και θα σας έδειχνε αυτές τις απίστευτες στατιστικές, αυτά τα απίστευτα κινούμενα σχέδια και γραφήματα. Και είναι εκπληκτικά, είναι καταπληκτική δουλειά. Όμως ένα τυπικό γράφημα του Χανς Ρόσλινγκ: σκεφτείτε για μια στιγμή, όχι τι δείχνει, αλλά σκεφτείτε αντ'αυτού τι παραλείπει. Οπότε θα σας δείχνει το εθνικό ακαθάριστο προϊόν ανά κεφαλή, τον πληθυσμό, τη μακροβιότητα, και αυτά βασικά. Οπότε τρεις δείκτες δεδομένων για κάθε χώρα -- τρείς δείκτες δεδομένων. Τρεις δείκτες δεδομένων δεν είναι τίποτα. Θέλω να πώ, κοιτάξτε αυτό το το γράφημα.
Well let me give you an example. Imagine for a moment that, instead of Tim Harford in front of you, there was Hans Rosling presenting his graphs. You know Hans: the Mick Jagger of TED. (Laughter) And he'd be showing you these amazing statistics, these amazing animations. And they are brilliant; it's wonderful work. But a typical Hans Rosling graph: think for a moment, not what it shows, but think instead about what it leaves out. So it'll show you GDP per capita, population, longevity, that's about it. So three pieces of data for each country -- three pieces of data. Three pieces of data is nothing. I mean, have a look at this graph.
Έχει δημιουργηθεί από τον φυσικό Cesar Hidalgo. O Cesar είναι στο MIT. Δεν θα μπορείτε να καταλάβετε λέξη από αυτό, αλλά έτσι μοιάζει. Ο Cesar έχει ελέγξει τη βάση δεδομένων από περισσότερα από 5.000 διαφορετικά προϊόντα, και έχει χρησιμοποιήσει τεχνικές ανάλυσης δικτύων για να ερευνήσει τη βάση δεδομένων και να κάνει γραφήματα των σχέσεων μεταξύ των διαφορετικών προϊόντων. Και είναι καταπληκτική, καταπληκτική δουλειά. Δείχνεις όλες αυτές τις συνδέσεις και αλληλεπιδράσεις. Και πιστεύω πως θα είναι απίστευτα χρήσιμο στο να καταλάβουμε πώς αναπτύσσονται οι οικονομίες. Εξαίρετη δουλειά. Ο Cesar κι εγώ προσπαθήσαμε να γράψουμε ένα κομμάτι για το περιοδικό New York Times εξηγώντας πώς αυτό λειτουργεί. Και αυτό που μάθαμε είναι πως η δουλειά του Cesar είναι υπερβολικά καλή για να εξηγηθεί στο περιοδικό New York Times.
This is produced by the physicist Cesar Hidalgo. He's at MIT. Now you won't be able to understand a word of it, but this is what it looks like. Cesar has trolled the database of over 5,000 different products, and he's used techniques of network analysis to interrogate this database and to graph relationships between the different products. And it's wonderful, wonderful work. You show all these interconnections, all these interrelations. And I think it'll be profoundly useful in understanding how it is that economies grow. Brilliant work. Cesar and I tried to write a piece for The New York Times Magazine explaining how this works. And what we learned is Cesar's work is far too good to explain in The New York Times Magazine.
5.000 προϊόντα -- και αυτό δεν είναι τίποτα. 5.000 προϊόντα -- φανταστείτε να μετράτε κάθε κατηγορία προϊόντος στα δεδομένα του Cesar Hidalgo. Φανταστείτε να ακούτε ένα δευτερόλεπτο ανά κατηγορία προϊόντος. Στη διάρκεια αυτής της συνεδρίας, θα είχατε μετρήσει και τα 5.000. Τώρα φανταστείτε να κάνατε το ίδιο για κάθε διαφορετικό προϊόν που πωλείτε στο Walmart. Εκεί υπάρχουν 100.000. Θα σας έπαιρνε όλη μέρα. Τώρα φανταστείτε να προσπαθούσατε να μετρήσετε κάθε διαφορετικό προϊόν και υπηρεσία που πωλείτε σε μια μεγάλη οικονομία όπως του Τόκιο, του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Είναι ακόμα πιο δύσκολο στο Εδιμβούργο γιατί θα έπρεπε να μετρήσετε όλο το ουίσκι και το σκοτσέζικο καρό ύφασμα. Αν θέλατε να μετρήσετε κάθε προϊόν και υπηρεσία σε προσφορά στη Νέα Υόρκη -- υπάρχουν 10 δις από αυτά -- θα σας έπαιρνε 317 χρόνια. Τόσο πολύπλοκη είναι η οικονομία που έχουμε δημιουργήσει. Και απλά μετράω τοστιέρες εδώ. Δεν προσπαθώ να λύσω το Μεσανατολικό ζήτημα. Η πολυπλοκότητα εδώ είναι απίστευτη. Και μια πληροφορία ως γενικό πλαίσιο -- οι κοινωνίες στις οποίες οι εγκέφαλοί μας εξελίχθηκαν είχαν περίπου 300 προϊόντα και υπηρεσίες. Μπορούσες να τα μετρήσεις σε 5 λεπτά.
Five thousand products -- that's still nothing. Five thousand products -- imagine counting every product category in Cesar Hidalgo's data. Imagine you had one second per product category. In about the length of this session, you would have counted all 5,000. Now imagine doing the same thing for every different type of product on sale in Walmart. There are 100,000 there. It would take you all day. Now imagine trying to count every different specific product and service on sale in a major economy such as Tokyo, London or New York. It's even more difficult in Edinburgh because you have to count all the whisky and the tartan. If you wanted to count every product and service on offer in New York -- there are 10 billion of them -- it would take you 317 years. This is how complex the economy we've created is. And I'm just counting toasters here. I'm not trying to solve the Middle East problem. The complexity here is unbelievable. And just a piece of context -- the societies in which our brains evolved had about 300 products and services. You could count them in five minutes.
Οπότε αυτή είναι η πολυπλοκότητα του κόσμου που μας περιβάλλει. Μπορεί γι'αυτό να βρίσκουμε το Σύνδρομο του Θεού τόσο δελεαστικό. Τείνουμε να υποχωρούμε και να λέμε, "Μπορούμε να ζωγραφίσουμε μια εικόνα, μπορούμε να αναρτήσουμε κάποια γραφήματα, το καταλαβαίνουμε, καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί." Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πότε δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν προσπαθώ να περάσω ένα μηδενιστικό μήνυμα εδώ. Δεν προσπαθώ να πω πως δεν μπορούμε να λύσουμε πολύπλοκα προβλήματα σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Ξεκάθαρα μπορούμε. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα λύνουμε είναι με ταπεινότητα -- να εγκαταλείψουμε το Σύνδρομο του Θεού και βασικά να χρησιμοποιήσουμε μια τεχνική επίλυσης προβλημάτων που λειτουργεί. Και έχουμε μια τέτοια τεχνική επίλυσης προβλημάτων που λειτουργεί. Δείξτε μου ένα επιτυχημένο πολύπλοκο σύστημα, και εγώ θα σας δείξω ένα σύστημα που εξελίχθηκε μέσω δοκιμής και λάθους.
So this is the complexity of the world that surrounds us. This perhaps is why we find the God complex so tempting. We tend to retreat and say, "We can draw a picture, we can post some graphs, we get it, we understand how this works." And we don't. We never do. Now I'm not trying to deliver a nihilistic message here. I'm not trying to say we can't solve complicated problems in a complicated world. We clearly can. But the way we solve them is with humility -- to abandon the God complex and to actually use a problem-solving technique that works. And we have a problem-solving technique that works. Now you show me a successful complex system, and I will show you a system that has evolved through trial and error.
Ορίστε ένα παράδειγμα. Αυτό το μωρό δημιουργήθηκε μέσω δοκιμής και λάθους. Καταλαβαίνω πως αυτή είναι μια διφορούμενη δήλωση. Ίσως θα έπρεπε να το διευκρινίσω. Αυτό το μωρό είναι ένα ανθρώπινο σώμα: εξελίχθηκε. Τι είναι η εξέλιξη; Για εκατομμύρια χρόνια, παραλλαγή και φυσική επιλογή, παραλλαγή και επιλογή -- δοκιμή και λάθος, δοκιμή και λάθος. Και δεν είναι μόνο τα βιολογικά συστήματα που παράγουν θαύματα μέσω επιλογής και λάθους. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε βιομηχανικό περιεχόμενο.
Here's an example. This baby was produced through trial and error. I realize that's an ambiguous statement. Maybe I should clarify it. This baby is a human body: it evolved. What is evolution? Over millions of years, variation and selection, variation and selection -- trial and error, trial and error. And it's not just biological systems that produce miracles through trial and error. You could use it in an industrial context.
Ας πούμε πως θέλατε να φτιάξετε ένα απορρυπαντικό. Ας πούμε πως είστε η Unilever και θέλετε να φτιάξετε ένα απορρυπαντικό σε ένα εργοστάσιο κοντά στο Λίβερπουλ. Πώς το κάνετε; Έχετε αυτή τη μεγάλη δεξαμενή γεμάτη υγρό απορρυπαντικό. Το συμπιέζετε σε υψηλή πίεση και βγαίνει μέσα από ένα στόμιο. Δημιουργείτε ένα σπρέι από απορρυπαντικό. Μετά το σπρέι στεγνώνει. Γίνεται σκόνη. Πέφτει στο έδαφος. Το μαζεύετε και το βάζετε σε κουτιά από χαρτόνι. Το πουλάτε σε ένα σουπερ μάρκετ. Βγάζετε πολλά λεφτά. Πώς σχεδιάζετε αυτό το στόμιο; Τελικά είναι πολύ σημαντικό. Αν ενστερνίζεστε το Θεϊκό Σύνδρομο, αυτό που κάνετε είναι να σας βρείτε ένα μικρό Θεό. Βρίσκετε λοιπόν ένα μαθηματικό, βρίσκετε ένα φυσικό -- κάποιον που καταλαβαίνει τη δυναμική του υγρού. Και αυτός, ή αυτή, θα υπολογίσει το βέλτιστο σχέδιο για το στόμιο. Η Unilever το έκανε αυτό και δε δούλεψε -- υπερβολικά πολύπλοκο. Ακόμα και αυτό το πρόβλημα, υπερβολικά πολύπλοκο.
So let's say you wanted to make detergent. Let's say you're Unilever and you want to make detergent in a factory near Liverpool. How do you do it? Well you have this great big tank full of liquid detergent. You pump it at a high pressure through a nozzle. You create a spray of detergent. Then the spray dries. It turns into powder. It falls to the floor. You scoop it up. You put it in cardboard boxes. You sell it at a supermarket. You make lots of money. How do you design that nozzle? It turns out to be very important. Now if you ascribe to the God complex, what you do is you find yourself a little God. You find yourself a mathematician; you find yourself a physicist -- somebody who understands the dynamics of this fluid. And he will, or she will, calculate the optimal design of the nozzle. Now Unilever did this and it didn't work -- too complicated. Even this problem, too complicated.
Αλλά ο γενετιστής Καθηγητής Steve Jones περιγράφει πώς πράγματι η Unilever έλυσε αυτό το πρόβλημα -- δοκιμή και λάθος, παραλλαγή και επιλογή. Παίρνεις ένα στόμιο και φτιάχνεις 10 τυχαίες παραλλαγές του. Δοκιμάζεις και τις 10, κρατάς αυτή που δουλεύει καλύτερα. Δημιουργείς 10 παραλλαγές αυτής. Τις δοκιμάζεις και τις 10. Κρατάς τη μια που δουλεύει καλύτερα. Δοκιμάζεις άλλες 10 παραλλαγές της. Βλέπετε πώς λειτουργεί λοιπόν. Και μετά από 45 γενιές, έχετε αυτό το απίστευτο στόμιο. Μοιάζει λίγο με πιόνι σκακιού -- λειτουργεί απολύτως έξοχα. Δεν έχουμε καμία ιδέα γιατί λειτουργεί, καμία ιδέα απολύτως. Και τη στιγμή που απομακρύνεσαι από το Σ'υνδρομο του Θεού -- ας προσπαθήσουμε απλά να έχουμε κάποια πράγματα; ας έχουμε ένα συστηματικό τρόπο να καθορίζουμε τι λειτουργεί και τι όχι -- κι έτσι μπορείς να λύσεις το πρόβλημά σου.
But the geneticist Professor Steve Jones describes how Unilever actually did solve this problem -- trial and error, variation and selection. You take a nozzle and you create 10 random variations on the nozzle. You try out all 10; you keep the one that works best. You create 10 variations on that one. You try out all 10. You keep the one that works best. You try out 10 variations on that one. You see how this works, right? And after 45 generations, you have this incredible nozzle. It looks a bit like a chess piece -- functions absolutely brilliantly. We have no idea why it works, no idea at all. And the moment you step back from the God complex -- let's just try to have a bunch of stuff; let's have a systematic way of determining what's working and what's not -- you can solve your problem.
Αυτή η διαδικασία της δοκιμής και του λάθους είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο διαδεδομένη σε επιτυχημένα ιδρύματα απ'όσο αναγνωρίζουμε. Και έχουμε ακούσει πολλά για το πώς οι οικονομίες λειτουργούν. Η οικονομία των Η.Π.Α είναι ακόμα η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Πώς έγινε η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου; Θα μπορούσα να σας δώσω όλων των ειδών τα δεδομένα για την οικονομία των Η.Π.Α., αλλά πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι αυτό: 10% των Αμερικανικών επιχειρήσεων εξαφανίζονται κάθε χρόνο. Αυτό είναι μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Είναι μακράν υψηλότερο από το ποσοστό αποτυχίας των Αμερικανών, ας πούμε. 10% των Αμερικανών δεν εξαφανίζεται κάθε χρόνο. Που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι Αμερικανικές επιχειρήσεις αποτυγχάνουν γρηγορότερα από τους Αμερικανούς, και γι'αυτό οι Αμερικανικές επιχειρήσεις εξελίσσονται γρηγορότερα από τους Αμερικανούς. Και τελικά, θα έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό τελειότητας που θα μας κάνουν όλους τα κατοικίδιά τους -- (Γέλια) αν, φυσικά, δεν το έχουν ήδη κάνει. Μερικές φορές αναρωτιέμαι. Αλλά αυτή η διαδικασία δοκιμής και λάθους είναι που εξηγεί αυτή τη μεγάλη διαφορά, αυτή την απίστευτη απόδοση των δυτικών οικονομιών. Δεν έγινε επειδή βάλαμε κάποιον απίστευτα έξυπνο άνθρωπο υπεύθυνο. Έχει έρθει μέσω της δοκιμής και του λάθους.
Now this process of trial and error is actually far more common in successful institutions than we care to recognize. And we've heard a lot about how economies function. The U.S. economy is still the world's greatest economy. How did it become the world's greatest economy? I could give you all kinds of facts and figures about the U.S. economy, but I think the most salient one is this: ten percent of American businesses disappear every year. That is a huge failure rate. It's far higher than the failure rate of, say, Americans. Ten percent of Americans don't disappear every year. Which leads us to conclude American businesses fail faster than Americans, and therefore American businesses are evolving faster than Americans. And eventually, they'll have evolved to such a high peak of perfection that they will make us all their pets -- (Laughter) if, of course, they haven't already done so. I sometimes wonder. But it's this process of trial and error that explains this great divergence, this incredible performance of Western economies. It didn't come because you put some incredibly smart person in charge. It's come through trial and error.
Πολυλογώ για αυτό τους τελευταίους μήνες, και κάποιοι μερικές φορές μου λένε, "Καλά Τιμ, είναι και κάπως προφανές. Προφανώς η δοκιμή και το λάθος είναι πολύ σημαντικά. Προφανώς ο πειραματισμός είναι πολύ σημαντικός. Γιατί τριγυρνάς λέγοντας το προφανές;"
Now I've been sort of banging on about this for the last couple of months, and people sometimes say to me, "Well Tim, it's kind of obvious. Obviously trial and error is very important. Obviously experimentation is very important. Now why are you just wandering around saying this obvious thing?"
Κι εγώ λέω, εντάξει. Λέτε πως είναι προφανές; Θα παραδεχτώ πως είναι προφανές όταν τα σχολεία αρχίσουν να διδάσκουν στα παιδιά πως υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν έχουν σωστή απάντηση. Σταματήστε να τους δίνετε λίστες ερωτήσεων που η κάθε μια τους έχει και μια απάντηση. Και να υπάρχει μια ηγετική φιγούρα στη γωνία πίσω από το γραφείο του δασκάλου που γνωρίζει όλες τις απαντήσεις. Και αν δεν μπορείς να βρεις τις απαντήσεις, πρέπει να είσαι ή τεμπέλης ή χαζός. Όταν τα σχολέια πάψουν να το κάνουν αυτό συνεχώς, θα παραδεχτώ πως, ναι, είναι προφανές πως η δοκιμή και το λάθος είναι καλό πράγμα. Όταν ένας πολιτικός σταθεί μπροστά μας σε προεκλογική εκστρατεία και πει, "Θέλω να φτιάξω το σύστημα υγείας. Θέλω να φτιάξω το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνω. Έχω μισή ντουζίνα ιδέες. Θα τις δοκιμάσουμε. Πολύ πιθανόν να αποτύχουν όλες. Τότε θα δοκιμάσουμε κάποιες άλλες ιδέες. Θα βρούμε κάποιες που λειτουργούν. Θα τις αναπτύξουμε. Θα ξεφορτωθούμε αυτές που δεν λειτουργούν." Όταν ένας πολιτικός κάνει εκστρατεία με τέτοιες προϋποθέσεις, και πιο σημαντικά, όταν οι ψηφοφόροι όπως εσείς κι εγώ είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν έναν τέτοιο πολιτικό, τότε θα παραδεχτώ πως είναι προφανές πως η τεχνική της επαναδοκιμής και του λάθους λειτουργεί, και πως -- ευχαριστώ.
So I say, okay, fine. You think it's obvious? I will admit it's obvious when schools start teaching children that there are some problems that don't have a correct answer. Stop giving them lists of questions every single one of which has an answer. And there's an authority figure in the corner behind the teacher's desk who knows all the answers. And if you can't find the answers, you must be lazy or stupid. When schools stop doing that all the time, I will admit that, yes, it's obvious that trial and error is a good thing. When a politician stands up campaigning for elected office and says, "I want to fix our health system. I want to fix our education system. I have no idea how to do it. I have half a dozen ideas. We're going to test them out. They'll probably all fail. Then we'll test some other ideas out. We'll find some that work. We'll build on those. We'll get rid of the ones that don't." -- when a politician campaigns on that platform, and more importantly, when voters like you and me are willing to vote for that kind of politician, then I will admit that it is obvious that trial and error works, and that -- thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έως τότε, έως τότε, θα συνεχίσω να επιμένω να μιλάω για δοκιμή και λάθος και γιατί πρέπει να εγκαταλείψουμε το Θεϊκό Σύνδρομο. Επειδή είναι τόσο δύσκολο να παραδεκτούμε το γεγονός ότι κάνουμε λάθη. Είναι τόσο άβολο. Και ο Archie Cochrane το κατάλαβε αυτό πιο καλά από κάθε άλλο. Υπάρχει αυτή η μια δοκιμή που έκανε πολλά χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήθελε να εξετάσει το ερώτημα του, πού θα έπρεπε οι ασθενείς να αναρρώνουν απο καρδιακά επεισόδια; Θα πρέπει να αναρρώνουν σε μια ειδικευμένη μονάδα στο νοσοκομείο, ή θα πρέπει να αναρρώνουν στο σπίτι; Όλοι οι γιατροί της καρδιολογίας προσπάθησαν να τον σταματήσουν. Είχαν το Σύνδρομο του Θεού σε μεγάλο βαθμό. Ήξεραν πως τα νοσοκομεία τους ήταν το σωστό μέρος για τους ασθενείς. Και γνώριζαν πως ήταν πολύ ανήθικο να κάνουν τέτοιου είδους δοκιμές ή πειράματα.
Until then, until then I'm going to keep banging on about trial and error and why we should abandon the God complex. Because it's so hard to admit our own fallibility. It's so uncomfortable. And Archie Cochrane understood this as well as anybody. There's this one trial he ran many years after World War II. He wanted to test out the question of, where is it that patients should recover from heart attacks? Should they recover in a specialized cardiac unit in hospital, or should they recover at home? All the cardiac doctors tried to shut him down. They had the God complex in spades. They knew that their hospitals were the right place for patients, and they knew it was very unethical to run any kind of trial or experiment.
Παρ'όλα αυτά, ο Archie κατάφερε να πάρει άδεια για να το κάνει. Έκανε τις δοκιμές του. Και αφού οι δοκιμές γίνονται για λίγο καιρό, μάζεψε όλους τους συναδέλφους του γύρω από το τραπέζι του, και είπε, "Λοιπόν, κύριοι, έχουμε κάποια προκαταρκτικά αποτελέσματα. Δεν είναι στατιστικώς σημαντικά. Αλλά έχουμε κάτι. Και φαίνεται πως εσείς έχετε δίκιο κι εγώ έχω άδικο. Είναι επικίνδυνο για τους ασθενείς να αναρρώνουν από καρδικές προσβολές στο σπίτι. Θα πρέπει να είναι σε νοσοκομείο." Και γίνετε μεγάλη φασαρία, και όλοι οι γιατροί αρχίζουν και χτυπούν το τραπέζι και λένε, "Πάντα λέγαμε πως ήσουν ανήθικος, Archie. Σκοτώνεις κόσμο με τις κλινικές δοκιμές σου. Πρέπει να το σταματήσεις τώρα. Σταμάτησέ το αμέσως." Και γίνεται ένας μεγάλος χαλασμός. Ο Archie τους άφησε να ηρεμήσουν. Και μετά λέει, "Λοιπόν αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, κύριοι, επειδή όταν σας έδωσα τον πίνακα με τα αποτελέσματα, αντέστρεψα τις δύο στήλες. Τελικά τα νοσοκομεία σας σκοτώνουν κόσμο, και θα έπρεπε να είναι σπίτι. Θα θέλατε ακόμα να κλείσουμε τις κλινικές δοκιμές ή να περιμένουμε πιο βάσιμα αποτελέσματα;" Σαν μια αφάνα να πέρασε μέσα από το δωμάτιο συσκέψεων.
Nevertheless, Archie managed to get permission to do this. He ran his trial. And after the trial had been running for a little while, he gathered together all his colleagues around his table, and he said, "Well, gentlemen, we have some preliminary results. They're not statistically significant. But we have something. And it turns out that you're right and I'm wrong. It is dangerous for patients to recover from heart attacks at home. They should be in hospital." And there's this uproar, and all the doctors start pounding the table and saying, "We always said you were unethical, Archie. You're killing people with your clinical trials. You need to shut it down now. Shut it down at once." And there's this huge hubbub. Archie lets it die down. And then he says, "Well that's very interesting, gentlemen, because when I gave you the table of results, I swapped the two columns around. It turns out your hospitals are killing people, and they should be at home. Would you like to close down the trial now, or should we wait until we have robust results?" Tumbleweed rolls through the meeting room.
Όμως ο Cochrane θα έκανε κάτι τέτοια. Και ο λόγος που θα τα έκανε αυτά είναι επειδή καταλάβαινε πως το συναίσθημα είναι πολύ καλύτερο του να στέκεσαι και να λες, "Εδώ στο δικό μου μικρόκοσμο, είμαι Θεός, καταλαβαίνω τα πάντα. Δεν θέλω να μου αμφισβητούν τις απόψεις. Δεν θέλω να εξετάζουν τα αποτελέσματά μου." Είναι πολύ πιο άνετο απλά να φτιάχνεις το νόμο. Ο Cochrane κατάλαβε πως η αβεβαιότητα, το γεγονός ότι μπορούσαν να κάνουν λάθη, το να προκαλούνται, τους πλήγωνε. Και μερικές φορές χρειάζεσαι ένα σοκ για να βγεις από αυτό. Δεν θα προσποιηθώ πως αυτό είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Είναι απίστευτα επώδυνο.
But Cochrane would do that kind of thing. And the reason he would do that kind of thing is because he understood it feels so much better to stand there and say, "Here in my own little world, I am a god, I understand everything. I do not want to have my opinions challenged. I do not want to have my conclusions tested." It feels so much more comfortable simply to lay down the law. Cochrane understood that uncertainty, that fallibility, that being challenged, they hurt. And you sometimes need to be shocked out of that. Now I'm not going to pretend that this is easy. It isn't easy. It's incredibly painful.
Και από τότε που άρχισα να μιλάω για αυτό το θέμα και να το ερευνώ, με έχει στοιχιώσει κάτι που είπε ένας Ιάπωνας μαθηματικός πάνω στο θέμα. Σύντομα μετά τον πόλεμο, αυτός ο νέος άνδρα, ο Yutaka Taniyama, ανέπτυξε αυτή την καταπληκτική εικασία που λέγεται η εικασία Taniyama-Shimura. Τελικά αποδείχτηκε απολύτως βασική πολλές δεκαετίες μετά στην απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Fermat. Για την ακρίβεια, αποδείχτηκε πως είναι ισοδύναμο με την απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Fermat. Αποδεικνύεις το ένα, αποδεικνύεις και το άλλο. Αλλά πάντα παρέμενε μια εικασία. Ο Τανιγιάμα προσπάθησε και προσπάθησε και ποτέ δεν κατάφερε να το αποδείξει. Και λίγο πριν τα 30ά του γενέθλια το 1958, ο Yutaka Taniyama αυτοκτόνησε. Ο φίλος του, ο Goro Shimura -- που δούλεψε στα μαθηματικά μαζί του -- πολλές δεκαετίες αργότερα, έκανε μια ανασκόπηση στη ζωή του Taniyama. Είπε, "Δεν ήταν πολύ προσεκτικό άτομο ως μαθηματικός. Έκανε πολλά λάθη. Όμως έκανε λάθη προς καλή κατεύθυνση. Προσπάθησα να τον μιμηθώ, όμως συνειδητοποίησα πως είναι πολύ δύσκολο να κάνεις καλά λάθη."
And since I started talking about this subject and researching this subject, I've been really haunted by something a Japanese mathematician said on the subject. So shortly after the war, this young man, Yutaka Taniyama, developed this amazing conjecture called the Taniyama-Shimura Conjecture. It turned out to be absolutely instrumental many decades later in proving Fermat's Last Theorem. In fact, it turns out it's equivalent to proving Fermat's Last Theorem. You prove one, you prove the other. But it was always a conjecture. Taniyama tried and tried and tried and he could never prove that it was true. And shortly before his 30th birthday in 1958, Yutaka Taniyama killed himself. His friend, Goro Shimura -- who worked on the mathematics with him -- many decades later, reflected on Taniyama's life. He said, "He was not a very careful person as a mathematician. He made a lot of mistakes. But he made mistakes in a good direction. I tried to emulate him, but I realized it is very difficult to make good mistakes."
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)