«Το να κάνει κανείς δύο πράγματα μαζί είναι σαν να μην κάνει κανένα». Μεγάλη ήττα της ταυτόχρονης εκτέλεσης πολλών εργασιών που αποδίδεται συχνά στον Ρωμαίο συγγραφέα Πουμπλίλιο τον Σύρο. Παρόλο που ξέρετε πώς γίνεται μ' αυτά. Μάλλον δεν το είπε ποτέ. Αυτό που με απασχολεί, όμως, είναι αν ισχύει. Προφανώς ναι, όταν κάποιος στέλνει μηνύματα στο δείπνο ή όταν πληκτρολογεί μήνυμα ενώ οδηγεί ή όταν τουιτάρει σε μια ομιλία TED. Ισχυρίζομαι, όμως, ότι όταν πρόκειται για μια σημαντική δραστηριότητα, το να κάνεις δύο, τρία ή και τέσσερα πράγματα μαζί, θα έπρεπε να είναι το επιθυμητό.
"To do two things at once is to do neither." It's a great smackdown of multitasking, isn't it, often attributed to the Roman writer Publilius Syrus, although you know how these things are, he probably never said it. What I'm interested in, though, is -- is it true? I mean, it's obviously true for emailing at the dinner table or texting while driving or possibly for live tweeting at TED Talk, as well. But I'd like to argue that for an important kind of activity, doing two things at once -- or three or even four -- is exactly what we should be aiming for.
Πρώτο και καλύτερο παράδειγμα: ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Το 1905 δημοσίευσε τέσσερα εξαιρετικά επιστημονικά άρθρα. Το ένα αναφερόταν στην κίνηση Μπράουν, όπου απέδειξε ότι το άτομο υπάρχει. Επίσης έθεσε τις βασικές μαθηματικές αρχές όπου στηρίζεται η Χρηματοοικονομική. Ένα άλλο άρθρο αφορά στη θεωρία της ειδικής σχετικότητας. Και ένα άλλο στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, γι' αυτό λειτουργούν τα ηλιακά πάνελ, είναι πολύ καλό. Αυτό του χάρισε και το βραβείο Νόμπελ. Και το τέταρτο άρθρο εισήγαγε μια εξίσωση που μάλλον γνωρίζετε: την ισοδυναμία μάζας και ενέργειας. Πείτε μου, λοιπόν, πώς να μην κάνει κανείς πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Look no further than Albert Einstein. In 1905, he published four remarkable scientific papers. One of them was on Brownian motion, it provided empirical evidence that atoms exist, and it laid out the basic mathematics behind most of financial economics. Another one was on the theory of special relativity. Another one was on the photoelectric effect, that's why solar panels work, it's a nice one. Gave him the Nobel prize for that one. And the fourth introduced an equation you might have heard of: E equals mc squared. So, tell me again how you shouldn't do several things at once.
Προφανώς, βέβαια, η παράλληλη ενασχόληση με την κίνηση Μπράουν, τη θεωρία της σχετικότητας, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο δεν είναι ακριβώς το ίδιο όπως να στέλνετε μηνύματα στο Snapchat ενώ βλέπετε «Westworld». Καμία σχέση. Τώρα βέβαια, ο Αϊνστάιν είναι και ο Αϊνστάιν, είναι ένας και μοναδικός. Το πρότυπο της συμπεριφοράς του, όμως, δεν είναι καθόλου μοναδικό. Συμβαίνει συχνά στους πολύ δημιουργικούς ανθρώπους, τόσο στους καλλιτέχνες όσο και τους επιστήμονες. Θα το λέγαμε «πολυπραγμοσύνη σε αργή κίνηση».
Now, obviously, working simultaneously on Brownian motion, special relativity and the photoelectric effect -- it's not exactly the same kind of multitasking as Snapchatting while you're watching "Westworld." Very different. And Einstein, yeah, well, Einstein's -- he's Einstein, he's one of a kind, he's unique. But the pattern of behavior that Einstein was demonstrating, that's not unique at all. It's very common among highly creative people, both artists and scientists, and I'd like to give it a name: slow-motion multitasking.
Αρχικά φαίνεται σαν μια παράλογη ιδέα. Εννοώ, όμως, να έχεις διαφορετικές εργασίες παράλληλα και να αλλάζεις θέμα ανάλογα με τη διάθεση ή την περίσταση. Ο λόγος που φαίνεται παράλογη ιδέα είναι γιατί την έχουμε συνδυάσει με την απελπισία. Βιαζόμαστε και θέλουμε να τα κάνουμε όλα μαζί. Αν αποφασίζαμε να τα κάνουμε όλα σε πιο αργό ρυθμό, θα βλέπαμε ότι λειτουργεί πολύ καλά. Πριν από 60 χρόνια, η νεαρή ψυχολόγος Μπερνίς Έιντισον άρχισε μια μακρόχρονη έρευνα για την προσωπικότητα και τις εργασιακές συνήθειες 40 κορυφαίων επιστημόνων. Ο Αϊνστάιν είχε ήδη πεθάνει. Τέσσερις, όμως, από αυτούς είχαν κερδίσει το βραβείο Νόμπελ. Ανάμεσά τους ο Λάινους Πόλινγκ και ο Ρίτσαρντ Φάιμαν. Η έρευνα κράτησε για δεκαετίες. Μάλιστα, συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο της Έιντισον. Μία ερώτηση που απάντησε ήταν: πώς κάποιοι επιστήμονες μπορούν να παράγουν σημαντικό έργο σε όλη τη ζωή τους; Τι συμβαίνει με αυτούς; Είναι η προσωπικότητά τους, οι ικανότητές τους, οι καθημερινές τους συνήθειες; Τι;
Slow-motion multitasking feels like a counterintuitive idea. What I'm describing here is having multiple projects on the go at the same time, and you move backwards and forwards between topics as the mood takes you, or as the situation demands. But the reason it seems counterintuitive is because we're used to lapsing into multitasking out of desperation. We're in a hurry, we want to do everything at once. If we were willing to slow multitasking down, we might find that it works quite brilliantly. Sixty years ago, a young psychologist by the name of Bernice Eiduson began a long research project into the personalities and the working habits of 40 leading scientists. Einstein was already dead, but four of her subjects won Nobel prizes, including Linus Pauling and Richard Feynman. The research went on for decades, in fact, it continued even after professor Eiduson herself had died. And one of the questions that it answered was, "How is it that some scientists are able to go on producing important work right through their lives?" What is it about these people? Is it their personality, is it their skill set, their daily routines, what?
Εμφανίστηκε ένα ξεκάθαρο μοτίβο, και νομίζω ότι κάποιοι ίσως ξαφνιάστηκαν. Οι καλύτεροι επιστήμονες άλλαζαν συνέχεια αντικείμενο. Άλλαζαν συνεχώς θέμα στα πρώτα 100 δημοσιευμένα άρθρα τους. Υποψιάζεστε πόσο συχνά; Τρεις φορές; Πέντε φορές; Όχι. Γενικά, οι πιο δημιουργικοί επιστήμονες μακροπρόθεσμα άλλαξαν θέμα 43 φορές στα πρώτα τους 100 ερευνητικά άρθρα. Φαίνεται ότι το κλειδί της δημιουργικότητάς τους ήταν η παράλληλη ενασχόληση με πολλά, σε αργό ρυθμό. Η έρευνα της Έιντισον δείχνει ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτήν την έννοια και να ξαναθυμηθούμε τη δυναμική της. Και δεν είναι η μόνη που το ανακάλυψε. Διαφορετικοί ερευνητές, με διαφορετικές μεθόδους, που μελετούν διαφορετικούς δημιουργικούς ανθρώπους αποκαλύπτουν ότι οι αυτοί μπορούν να ασχολούνται με πολλά θέματα ταυτόχρονα και είναι πιο πιθανό να έχουν σοβαρά χόμπι από τους περισσότερους από εμάς. Η ενασχόληση με πολλά σε αργό ρυθμό είναι διαδεδομένη στους δημιουργικούς ανθρώπους. Γιατί, τότε;
Well, a pattern that emerged was clear, and I think to some people surprising. The top scientists kept changing the subject. They would shift topics repeatedly during their first 100 published research papers. Do you want to guess how often? Three times? Five times? No. On average, the most enduringly creative scientists switched topics 43 times in their first 100 research papers. Seems that the secret to creativity is multitasking in slow motion. Eiduson's research suggests we need to reclaim multitasking and remind ourselves how powerful it can be. And she's not the only person to have found this. Different researchers, using different methods to study different highly creative people have found that very often they have multiple projects in progress at the same time, and they're also far more likely than most of us to have serious hobbies. Slow-motion multitasking among creative people is ubiquitous. So, why?
Πιστεύω, για τρεις λόγους. Και ο πρώτος λόγος είναι και ο πιο απλός. Πολύ συχνά, η δημιουργικότητα έρχεται όταν παίρνεις μια ιδέα από το περιβάλλον της και την τοποθετείς κάπου αλλού. Πιο εύκολα σκέφτεσαι διαφορετικά αν αφιερώσεις χρόνο να περνάς από το ένα θέμα στο άλλο. Ένα παράδειγμα: σκεφτείτε την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η έκφραση «Εύρηκα». Ο Αρχιμήδης παλεύει να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι μπορεί να το λύσει χρησιμοποιώντας το εκτόπισμα του νερού. Και αν πιστέψουμε την ιστορία, συλλαμβάνει την ιδέα ενώ κάνει μπάνιο, χαμηλώνει και παρακολουθεί τη στάθμη του νερού να ανεβοκατεβαίνει. Αν δεν είναι αυτό παράλληλη ενασχόληση δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.
I think there are three reasons. And the first is the simplest. Creativity often comes when you take an idea from its original context and you move it somewhere else. It's easier to think outside the box if you spend your time clambering from one box into another. For an example of this, consider the original eureka moment. Archimedes -- he's wrestling with a difficult problem. And he realizes, in a flash, he can solve it, using the displacement of water. And if you believe the story, this idea comes to him as he's taking a bath, lowering himself in, and he's watching the water level rise and fall. And if solving a problem while having a bath isn't multitasking, I don't know what is.
Ο δεύτερος λόγος που θα μπορούσε να πετύχει είναι ότι το να μάθεις να κάνεις κάτι καλά πολύ συχνά μπορεί να σε βοηθήσει σε κάτι άλλο. Κάθε αθλητής θα σου πει τα υπέρ της προπόνησης σε διάφορα σπορ. Αντίστοιχα, μπορείς να προπονήσεις και το μυαλό σου. Πριν από λίγα χρόνια, ερευνητές επέλεξαν τυχαία 18 φοιτητές Ιατρικής και τους ενέγραψαν σε μια σειρά μαθημάτων στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας όπου έμαθαν να σχολιάζουν και να αναλύουν εικαστικά έργα. Στο τέλος των μαθημάτων τους συνέκριναν με μια ειδικά επιλεγμένη ομάδα φοιτητών Ιατρικής. Εκείνοι που παρακολούθησαν το μάθημα Τέχνης είχαν γίνει πολύ καλύτεροι σε καθήκοντα π.χ. διάγνωσης ασθενειών του ματιού αναλύοντας φωτογραφίες. Είχαν γίνει καλύτεροι οφθαλμίατροι. Επομένως, αν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι σ' αυτό που κάνουμε, ίσως θα έπρεπε να δώσουμε λίγο χρόνο και σε κάτι άλλο, ακόμα και αν τα δύο πεδία φαίνεται να είναι τόσο αντίθετα όσο η Οφθαλμολογία και η Ιστορία της Τέχνης.
The second reason that multitasking can work is that learning to do one thing well can often help you do something else. Any athlete can tell you about the benefits of cross-training. It's possible to cross-train your mind, too. A few years ago, researchers took 18 randomly chosen medical students and they enrolled them in a course at the Philadelphia Museum of Art, where they learned to criticize and analyze works of visual art. And at the end of the course, these students were compared with a control group of their fellow medical students. And the ones who had taken the art course had become substantially better at performing tasks such as diagnosing diseases of the eye by analyzing photographs. They'd become better eye doctors. So if we want to become better at what we do, maybe we should spend some time doing something else, even if the two fields appear to be as completely distinct as ophthalmology and the history of art.
Εάν θέλετε και ένα παράδειγμα αυτού, να δούμε ένα λιγότερο τρομακτικό παράδειγμα από τον Αϊνστάιν, εντάξει; Εκείνο του Μάικλ Κράιτον, δημιουργού του «Τζουράσικ Παρκ» και της «Εντατικής». Τη δεκαετία του 1970 σπούδασε Ιατρική. Αργότερα, όμως, έγραψε μυθιστορήματα και σκηνοθέτησε την πρωτότυπη ταινία «Westworld». Έγραψε επίσης - κι αυτό το ξέρουν λίγοι -, και μη λογοτεχνικά μυθιστορήματα με θέμα την Τέχνη, την Ιατρική και το λογισμικό υπολογιστών. Το 1995, λοιπόν, απόλαυσε τους καρπούς όλης αυτής της ποικιλίας εργασιών. Με τη συγγραφή του πιο επιτυχημένου εμπορικά βιβλίου. Και της πιο επιτυχημένης εμπορικά τηλεοπτικής σειράς. Και της πιο επιτυχημένης εμπορικά ταινίας. Το 1996 τα επανέλαβε όλα.
And if you'd like an example of this, should we go for a less intimidating example than Einstein? OK. Michael Crichton, creator of "Jurassic Park" and "E.R." So in the 1970s, he originally trained as a doctor, but then he wrote novels and he directed the original "Westworld" movie. But also, and this is less well-known, he also wrote nonfiction books, about art, about medicine, about computer programming. So in 1995, he enjoyed the fruits of all this variety by penning the world's most commercially successful book. And the world's most commercially successful TV series. And the world's most commercially successful movie. In 1996, he did it all over again.
Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος που η ενασχόληση με πολλά μπορεί να μας βοηθήσει να λύσουμε προβλήματα. Μπορεί να μας βοηθήσει όταν έχουμε κολλήσει κάπου. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα σε μια στιγμή. Φανταστείτε, λοιπόν, την αίσθηση όταν λύνετε ένα σταυρόλεξο και δεν βρίσκετε την απάντηση. Και ο λόγος είναι γιατί η λάθος απάντηση έχει «κολλήσει» στο μυαλό σας. Είναι πολύ απλό. Απλά ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Ξέρετε, αλλάξτε θέμα, αλλάξτε περιβάλλον ξεχνώντας τη λάθος απάντηση. Και έτσι θα αφήσετε χώρο στη σωστή απάντηση να ξεπεταχτεί από το μυαλό σας.
There's a third reason why slow-motion multitasking can help us solve problems. It can provide assistance when we're stuck. This can't happen in an instant. So, imagine that feeling of working on a crossword puzzle and you can't figure out the answer, and the reason you can't is because the wrong answer is stuck in your head. It's very easy -- just go and do something else. You know, switch topics, switch context, you'll forget the wrong answer and that gives the right answer space to pop into the front of your mind.
Μακροπρόθεσμα, όμως, - πράγμα που με ενδιαφέρει - το να κολλήσετε έχει πιο σημαντικές συνέπειες. Εξαιτίας αυτού μπορεί να χάσετε κάποια επιχορήγηση. Να μπλοκάρει η καλλιέργεια των κυττάρων σας. Οι πύραυλοί σας να χαλάνε συνεχώς. Να μη βρίσκετε εκδότη για το μυθιστόρημα φαντασίας που γράψατε για μια σχολή μάγων. Ή απλά μπορεί να μη βρίσκετε τη λύση στο πρόβλημα που επεξεργάζεστε. Και το να κολλάτε κάπου σημαίνει στασιμότητα, άγχος, ακόμα και κατάθλιψη. Αν, όμως, παράλληλα εργάζεστε και σε μια άλλη συναρπαστική εργασία απαιτήσεων το να «κολλήσεις» στη μία είναι απλά μια ευκαιρία για να κάνεις κάτι άλλο.
But on the slower timescale that interests me, being stuck is a much more serious thing. You get turned down for funding. Your cell cultures won't grow, your rockets keep crashing. Nobody wants to publish you fantasy novel about a school for wizards. Or maybe you just can't find the solution to the problem that you're working on. And being stuck like that means stasis, stress, possibly even depression. But if you have another exciting, challenging project to work on, being stuck on one is just an opportunity to do something else.
Οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να κολλήσει, ακόμα και ο Αϊνστάιν! Δέκα χρόνια μετά την πρώτη, θαυμάσια χρονιά που περιέγραψα, ο Αϊνστάιν επεξεργαζόταν τη μελέτη του για τη θεωρία της σχετικότητας: το μεγάλο του επίτευγμα. Και ήταν εξαντλημένος. Έτσι, στράφηκε σ' ένα πιο απλό πρόβλημα. Πρότεινε την εξαναγκασμένη εκπομπή ακτινοβολίας, η οποία, όπως ίσως θα ξέρετε, είναι το «S» στην αγγλική λέξη laser. Έτσι, θέτει τα θεμέλια για την ακτίνα λέιζερ και την ίδια στιγμή επιστρέφει στη θεωρία της σχετικότητας ανανεωμένος. Διαβλέπει αυτό που υπαινίσσεται η θεωρία: ότι το σύμπαν δεν είναι στατικό. Είναι διαστελλόμενο. Είναι τόσο συγκλονιστική αυτή η αποκάλυψη που ο ίδιος ο Αϊνστάιν δεν μπορεί να την πιστέψει για χρόνια! Κοιτάξτε, αν κολλήσετε και για να βοηθηθείτε ασχοληθείτε με τις ακτίνες λέιζερ, τότε είστε σε πολύ καλή φόρμα.
We could all get stuck sometimes, even Albert Einstein. Ten years after the original, miraculous year that I described, Einstein was putting together the pieces of his theory of general relativity, his greatest achievement. And he was exhausted. And so he turned to an easier problem. He proposed the stimulated emission of radiation. Which, as you may know, is the S in laser. So he's laying down the theoretical foundation for the laser beam, and then, while he's doing that, he moves back to general relativity, and he's refreshed. He sees what the theory implies -- that the universe isn't static. It's expanding. It's an idea so staggering, Einstein can't bring himself to believe it for years. Look, if you get stuck and you get the ball rolling on laser beams, you're in pretty good shape.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι είναι, λοιπόν η παράλληλη, αργή ενασχόληση με πολλά. Δεν σας υπόσχομαι ότι έτσι θα γίνετε Αϊνστάιν. Ούτε καν Μάικλ Κράιτον. Είναι, όμως, ένας δυναμικός τρόπος για να οργανώσουμε δημιουργικά τη ζωή μας.
So, that's the case for slow-motion multitasking. And I'm not promising that it's going to turn you into Einstein. I'm not even promising it's going to turn you into Michael Crichton. But it is a powerful way to organize our creative lives.
Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: Πώς ελέγχουμε όλες αυτές τις ιδέες ώστε να μη μας κυριεύσουν; Πώς συγκρατούμε όλες αυτές τις ιδέες συγκροτημένες μέσα στο μυαλό μας; Λοιπόν, να μια απλή λύση, μια πρακτική λύση, από τη σπουδαία χορογράφο Τουάιλα Θαρπ. Εδώ και κάποιες δεκαετίες έχει «γκρεμίσει» τα σύνορα, έχει αναμείξει τα φύλα, έχει κερδίσει βραβεία, έχει χορέψει με τη μουσική των πάντων, από τον Φίλιπ Γκλας ως τον Μπίλυ Τζόελ. Έχει γράψει τρία βιβλία. Φυσικά και είναι παράδειγμα ανθρώπου που ασχολείται αργά με πολλά πράγματα. Εκείνη λέει, «Πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα. Γιατί να αποκλείσεις κάτι; Πρέπει να κάνεις τα πάντα». Και ο τρόπος της Θαρπ για να μην την κυριεύσουν όλα τα διαφορετικά θέματα με τα οποία ασχολείται είναι απλός. Αφιερώνει σε κάθε θέμα ένα μεγάλο κουτί από χαρτόνι και σε κάθε ένα αντίστοιχα γράφει το όνομά του. Μέσα σ' αυτό τοποθετεί DVD, βιβλία, αποκόμματα περιοδικών, θεατρικά προγράμματα, αντικείμενα, οτιδήποτε αποτελεί πηγή δημιουργικής έμπνευσης. Και αναφέρει, «Το κουτί σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως ξεχάσω. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους για έναν δημιουργικό άνθρωπο είναι ότι μπορεί να χάσει μια εξαιρετική ιδέα επειδή δεν τη σημείωσε και δεν της εξασφάλισε ένα ασφαλές μέρος. Δεν ανησυχώ γι' αυτό. Γιατί ξέρω πού θα το βρω. Είναι όλα μέσα στο κουτί». Μπορείτε να διαχειριστείτε πολλές ιδέες έτσι, είτε με πραγματικά κουτιά ή τα αντίστοιχα ψηφιακά.
But there's a problem. How do we stop all of these projects becoming completely overwhelming? How do we keep all these ideas straight in our minds? Well, here's a simple solution, a practical solution from the great American choreographer, Twyla Tharp. Over the last few decades, she's blurred boundaries, mixed genres, won prizes, danced to the music of everybody, from Philip Glass to Billy Joel. She's written three books. I mean, she's a slow-motion multitasker, of course she is. She says, "You have to be all things. Why exclude? You have to be everything." And Tharp's method for preventing all of these different projects from becoming overwhelming is a simple one. She gives each project a big cardboard box, writes the name of the project on the side of the box. And into it, she tosses DVDs and books, magazine cuttings, theater programs, physical objects, really anything that's provided a source of creative inspiration. And she writes, "The box means I never have to worry about forgetting. One of the biggest fears for a creative person is that some brilliant idea will get lost because you didn't write it down and put it in a safe place. I don't worry about that. Because I know where to find it. It's all in the box." You can manage many ideas like this, either in physical boxes or in their digital equivalents.
Θα ήθελα, λοιπόν, να σας παροτρύνω να αγκαλιάσετε την τέχνη της ενασχόλησης με πολλά σε αργό ρυθμό. Όχι επειδή βιάζεστε αλλά επειδή δεν βιάζεστε καθόλου.
So, I would like to urge you to embrace the art of slow-motion multitasking. Not because you're in a hurry, but because you're in no hurry at all.
Και θα ήθελα να σας δώσω ένα τελευταίο παράδειγμα, το αγαπημένο μου: τον Κάρολο Δαρβίνο. Έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί τόσο εντυπωσιακά την αργή ενασχόληση με πολλά, που θα ήθελα σχεδιάγραμμα για να σας το εξηγήσω.
And I want to give you one final example, my favorite example. Charles Darwin. A man whose slow-burning multitasking is so staggering, I need a diagram to explain it all to you.
Γνωρίζουμε τι έκανε ο Δαρβίνος κατά περιόδους καθώς οι ερευνητές δημιουργικότητας, ο Χάουαρντ Γκρούμπερ και η Σάρα Ντέιβις, έχουν αναλύσει τα ημερολόγια και τις σημειώσεις του. Έτσι, όταν αποφοίτησε από το σχολείο στα 18 του, τον ενδιέφεραν αρχικά δύο θέματα: η ζωολογία και η γεωλογία. Πολύ σύντομα, έγινε ο φυσιοδίφης εν πλω στο έργο του «Ταξίδι με το Beagle». Πρόκειται για το πλοίο που τελικά χρειάστηκε πέντε χρόνια για να ταξιδέψει σε όλους τους νότιους ωκεανούς της γης, σταματώντας στα Γκαλαπάγκος, διασχίζοντας τον Ινδικό ωκεανό. Ενώ έπλεε, άρχισε να εξερευνά τους κοραλλιογενείς υφάλους. Υπάρχει μεγάλη συγγένεια στα δύο ενδιαφέροντά του, τη ζωολογία και τη γεωλογία, κι έτσι αρχίζει να σκέφτεται τις αργές διαδικασίες. Αλλά, όταν γυρίζει από το ταξίδι, τα ενδιαφέροντά του επεκτείνονται κι άλλο: ψυχολογία, βοτανολογία... Για το υπόλοιπο της ζωής του, παλινδρομεί ανάμεσα σ' αυτά τα διαφορετικά πεδία. Ποτέ σχεδόν δεν εγκαταλείπει κανένα.
We know what Darwin was doing at different times, because the creativity researchers Howard Gruber and Sara Davis have analyzed his diaries and his notebooks. So, when he left school, age of 18, he was initially interested in two fields, zoology and geology. Pretty soon, he signed up to be the onboard naturalist on the "Beagle." This is the ship that eventually took five years to sail all the way around the southern oceans of the Earth, stopping at the Galápagos, passing through the Indian ocean. While he was on the "Beagle," he began researching coral reefs. This is a great synergy between his two interests in zoology and geology, and it starts to get him thinking about slow processes. But when he gets back from the voyage, his interests start to expand even further: psychology, botany; for the rest of his life, he's moving backwards and forwards between these different fields. He never quite abandons any of them.
Το 1837 αρχίζει τη μελέτη σε δύο πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Το πρώτο: τα σκουλήκια. Το άλλο, ένα μικρό σημειωματάριο που ονομάζει: «Η καταγωγή των ειδών». Έπειτα, ο Δαρβίνος υπεισέρχεται στο δικό μου τομέα: τις Οικονομικές Επιστήμες. Διαβάζει ένα βιβλίο του οικονομολόγου Τόμας Μάλθους. Και τότε ζει τη δική του στιγμή «Εύρηκα». Αμέσως, συνειδητοποιεί ότι τα είδη εμφανίζονται και εξελίσσονται αργά μέσα από αυτή τη διαδικασία «της επιβίωσης του πιο ισχυρού». Έτσι, το συνειδητοποιεί και καταγράφει και την παραμικρή λεπτομέρεια της «Θεωρίας της Εξέλιξης» σ' εκείνο το σημειωματάριο.
In 1837, he begins work on two very interesting projects. One of them: earthworms. The other, a little notebook which he titles "The transmutation of species." Then, Darwin starts studying my field, economics. He reads a book by the economist Thomas Malthus. And he has his eureka moment. In a flash, he realizes how species could emerge and evolve slowly, through this process of the survival of the fittest. It all comes to him, he writes it all down, every single important element of the theory of evolution, in that notebook.
Και τότε πάλι, ένα νέο αντικείμενο. Γεννιέται ο γιος του, Γουίλιαμ. Ένα φυσικό πείραμα, πια, η παρατήρηση της εξέλιξης ενός βρέφους. Αμέσως, λοιπόν, ο Δαρβίνος αρχίζει τις σημειώσεις. Φυσικά και μελετά παράλληλα τη Θεωρία της Εξέλιξης και την ανάπτυξη του βρέφους. Αλλά, κάπου εκεί, συνειδητοποιεί ότι δεν γνωρίζει αρκετά για την ταξινομία. Και ξεκινά να τη μελετά. Και στο τέλος, μετά από οκτώ χρόνια, έγινε ο πιο ειδικός του κόσμου στις πεταλίδες.
But then, a new project. His son William is born. Well, there's a natural experiment right there, you get to observe the development of a human infant. So immediately, Darwin starts making notes. Now, of course, he's still working on the theory of evolution and the development of the human infant. But during all of this, he realizes he doesn't really know enough about taxonomy. So he starts studying that. And in the end, he spends eight years becoming the world's leading expert on barnacles.
Ύστερα, η «Φυσική Επιλογή», ένα βιβλίο που δούλευε σε όλη τη ζωή του, δεν το τελείωσε ποτέ. «Η Καταγωγή των Ειδών» τελικά δημοσιεύτηκε 20 χρόνια αφού ο Δαρβίνος είχε καθορίσει όλα τα βασικά στοιχεία. Ύστερα, το αμφιλεγόμενο βιβλίο «Η καταγωγή του ανθρώπου». Και μετά, το βιβλίο για την ανάπτυξη του βρέφους. Το βιβλίο που εμπνεύστηκε όταν είδε τον γιο του, Γουίλιαμ να μπουσουλά μπροστά του στο καθιστικό. Όταν δημοσιεύτηκε το βιβλίο, ο Γουίλιαμ ήταν 37 χρονών. Και όλο αυτό το διάστημα εκείνος μελετούσε τα σκουλήκια. Γέμιζε το δωμάτιο με το μπιλιάρδο με σκουλήκια σε βάζα με γυάλινα καπάκια. Τους έριχνε φως για να δει αν θα ανταποκριθούν. Τους κρατούσε μια καυτή τσιμπίδα για να δει αν θα φύγουν. Μασούσε καπνό και
Then, "Natural Selection." A book that he's to continue working on for his entire life, he never finishes it. "Origin of Species" is finally published 20 years after Darwin set out all the basic elements. Then, the "Descent of Man," controversial book. And then, the book about the development of the human infant. The one that was inspired when he could see his son, William, crawling on the sitting room floor in front of him. When the book was published, William was 37 years old. And all this time, Darwin's working on earthworms. He fills his billiard room with earthworms in pots, with glass covers. He shines lights on them, to see if they'll respond. He holds a hot poker next to them, to see if they move away. He chews tobacco and --
(Φυσά)
(Blows)
Φυσούσε πάνω τους για να δει αν διαθέτουν αίσθηση της οσμής. Τους έπαιζε ακόμα και φαγκότο.
He blows on the earthworms to see if they have a sense of smell. He even plays the bassoon at the earthworms.
Σκέφτομαι καμιά φορά αυτόν τον σπουδαίο άνδρα να κουράζεται, να αγχώνεται, να αγωνιά για την αποδοχή του βιβλίου του «Η καταγωγή του ανθρώπου». Εσείς ή εγώ θα μπαίναμε στο Facebook ή θα ανάβαμε την τηλεόραση. Ο Δαρβίνος θα χαλάρωνε στο δωμάτιο με το μπιλιάρδο μελετώντας επιτακτικά τα σκουλήκια. Και κάπως έτσι ένα από τα τελευταία σπουδαία έργα του ήταν το «Πώς σχηματίζεται η μούχλα στα λαχανικά μέσω των σκουληκιών».
I like to think of this great man when he's tired, he's stressed, he's anxious about the reception of his book "The Descent of Man." You or I might log into Facebook or turn on the television. Darwin would go into the billiard room to relax by studying the earthworms intensely. And that's why it's appropriate that one of his last great works is the "Formation of Vegetable Mould Through The Action of Worms."
(Γέλια)
(Laughter)
Εργάστηκε γι' αυτό το βιβλίο για 44 χρόνια. Δεν ζούμε πια στον 19ο αιώνα. Νομίζω ότι κανείς μας δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί με το ίδιο δημιουργικό ή επιστημονικό αντικείμενο για 44 χρόνια. Κάτι, όμως, μαθαίνουμε από τους σπουδαίους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με πολλά. Από τον Αϊνστάιν και τον Δαρβίνο έως τον Μάικλ Κράιτον και την Τουάιλα Θαρπ. Ο σύγχρονος κόσμος φαίνεται να μας δίνει δύο επιλογές: είτε θα εναλλάσσουμε ταχύτατα διαφορετικά παράθυρα στον Η/Υ είτε θα ζούμε σαν ερημίτες, επικεντρωμένοι σ' ένα πράγμα αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο. Νομίζω ότι πρόκειται για λανθασμένο δίλημμα. Μπορούμε να ασχολούμαστε αποτελεσματικά με πολλά, απελευθερώνοντας τη φυσική δημιουργικότητά μας. Απλά πρέπει να επιβραδύνουμε.
He worked upon that book for 44 years. We don't live in the 19th century anymore. I don't think any of us could sit on our creative or scientific projects for 44 years. But we do have something to learn from the great slow-motion multitaskers. From Einstein and Darwin to Michael Crichton and Twyla Tharp. The modern world seems to present us with a choice. If we're not going to fast-twitch from browser window to browser window, we have to live like a hermit, focus on one thing to the exclusion of everything else. I think that's a false dilemma. We can make multitasking work for us, unleashing our natural creativity. We just need to slow it down.
Επομένως... Κάντε μια λίστα με τις εργασίες σας. Κλείστε το τηλέφωνό σας. Πάρτε λίγα χάρτινα κουτιά. Ρίξτε το στη δουλειά.
So ... Make a list of your projects. Put down your phone. Pick up a couple of cardboard boxes. And get to work.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Xειροκρότημα)
(Applause)