Όταν παρακολουθούμε μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο, ξέρουμε ότι οι ηθοποιοί πιθανότατα έμαθαν τα λόγια από ένα σενάριο, το οποίο ουσιαστικά τους λέει τι να πουν και πότε να το πουν. Ένα κομμάτι γραπτής μουσικής λειτουργεί ακριβώς με την ίδια αρχή. Κατά μια πολύ βασική έννοια, υποδεικνύει στον καλλιτέχνη τι να παίξει και πότε. Από αισθητική άποψη, υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Μπετόβεν, για παράδειγμα, και στον Τζάστιν Μπίμπερ, αλλά και οι δυο καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν τα ίδια θεμέλια για να δημιουργήσουν τη μουσική τους: νότες Παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ακούγεται αρκετά περίπλοκο, η λογική πίσω από τις μουσικές νότες είναι πράγματι αρκετά ξεκάθαρη. Ας ρίξουμε μια ματιά στα θεμελιακά στοιχεία της μουσικής σημειογραφίας και πώς αυτά αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν ένα έργο τέχνης. Η μουσική γράφεται σε πέντε παράλληλες γραμμές που διασχίζουν τη σελίδα. Αυτές οι πέντε γραμμές ονομάζονται πεντάγραμμο, και κάθε πεντάγραμμο λειτουργεί σε δυο άξονες: πάνω-κάτω και αριστερά προς δεξιά. Ο άξονας πάνω-κάτω δείχνει στον καλλιτέχνη την ένταση της νότας ή ποια νότα να παίξει, και ο άξονας αριστερά προς δεξιά υπαγορεύει στον καλλιτέχνη τον ρυθμό της νότας ή πότε να την παίξει. Ας ξεκινήσουμε με την ένταση. Για βοήθεια, θα χρησιμοποιήσουμε ένα πιάνο, αλλά αυτό το σύστημα λειτουργεί πολύ καλά για κάθε μουσικό όργανο. Στη μουσική παράδοση της Δύσης, οι εντάσεις παίρνουν ονόματα από τα πρώτα εφτά γράμματα της αλφαβήτου, Εϊ, (Ντο) Μπι, (Ρε) Σι, (Μι) Ντι, (Φα) Ι, (Σολ) Εφ, (Λα) και Τζι, (Σι). Μετά από αυτό ο κύκλος επαναλαμβάνεται: Εϊ, (Ντο) Μπι, (Ρε) Σι, (Μι) Ντι, (Φα) Ι, (Σολ) Εφ, (Λα) Τζι, (Σι) Εϊ, (Ντο) Μπι, (Ρε) Σι, (Μι) Ντι, (Φα) Ι, (Σολ) Εφ, (Λα) Τζι, (Σι) και ούτω καθεξής. Πώς, όμως, απέκτησαν το όνομα τους αυτές οι εντάσεις; Για παράδειγμα, αν παίζετε μια Εφ, (Φα) και μετά άλλη μια Εφ, (Φα) σε υψηλότερη ή σε χαμηλότερη κλίμακα στο πιάνο, θα παρατηρήσετε ότι ακούγονται το ίδιο περίπου συγκρινόμενη με μια Μπι, (Σι) για παράδειγμα, Πίσω πάλι στο πεντάγραμμο, κάθε γραμμή και κάθε διάστημα ανάμεσα σε δυο γραμμές αντιπροσωπεύει μια ξεχωριστή ένταση. Αν βάλουμε μια νότα σε κάθε μια από αυτές τις γραμμές ή σε κάθε διάστημα υπαγορεύουμε στον καλλιτέχνη να παίξει εκείνη την ένταση. Όσο ψηλότερα είναι στο πεντάγραμμο μια νότα, τόσο υψηλότερη η ένταση. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές, περισσότερες εντάσεις από τις εννέα που μας δίνουν αυτές οι γραμμές και τα διαστήματα. Λόγου χάρη, ένα μεγάλο πιάνο μπορεί να παίξει 88 ξεχωριστές νότες. Πώς λοιπόν συμπυκνώνουμε 88 νότες σε ένα απλό πεντάγραμμο; Χρησιμοποιούμε κάτι που λέγεται κλειδί. Ένα κλειδί είναι ένα παράξενο σύμβολο, που τοποθετείται στην αρχή του πενταγράμμου και λειτουργεί ως σημείο αναφοράς, λέγοντάς σας ότι μια συγκεκριμένη γραμμή ή διάστημα ανταποκρίνεται σε μια ειδική νότα στο μουσικό σας όργανο. Αν θέλουμε να παίξουμε νότες που δεν είναι στο πεντάγραμμο, κάνουμε κάτι σαν απάτη και σχεδιάζουμε επιπλέον γραμμές που λέγονται βοηθητικές γραμμές και τοποθετούμε τις νότες επάνω τους. Αν χρειάζεται να σχεδιάσουμε τόσο πολλές γραμμές που μπορεί να μπερδευτούμε, τότε είναι απαραίτητο να αλλάξουμε κλειδί. Όσο για το πότε ένας καλλιτέχνης θα παίξει τις νότες, δυο στοιχεία το καθορίζουν: ο χτύπος και ο ρυθμός. Ο χτύπος ενός μουσικού κομματιού είναι, από μόνος του κάπως πληκτικός. Ακούγεται κάπως έτσι. Σημειώστε ότι δεν αλλάζει, συνεχίζει με ευχαρίστηση. Μπορεί να πάει αργά ή γρήγορα ή όπως σας αρέσει. Το θέμα είναι ότι όπως ακριβώς με τον δεύτερο δείκτη του ρολογιού διαιρεί το ένα λεπτό σε εξήντα δεύτερα, με κάθε λεπτό να έχει την ίδια διάρκεια όπως κάθε άλλο, ο χτύπος διαιρεί ένα κομμάτι μουσικής σε μικρά κλάσματα του χρόνου που έχουν την ίδια διάρκεια όλα, χτύπους. Έχοντας ως βάση ένα σταθερό χτύπημα, μπορούμε να προσθέτουμε ρυθμό στις εντάσεις μας, και τότε είναι που παράγεται πραγματική μουσική. Έχουμε εδώ ένα τέταρτο της νότας. Είναι η στοιχειωδέστερη ρυθμική μονάδα, και δημιουργείται από ένα χτύπο. Εδώ έχουμε μισή νότα και δημιουργείται από δυο χτύπους. Αυτή είναι μια ολόκληρη νότα και δημιουργείται από τέσσερις χτύπους, και αυτά τα τυπάκια εδώ είναι όγδοα της νότας και δημιουργούνται από μισό χτύπο. «Υπέροχα», λέτε, «τι σημαίνει αυτό;» Ίσως να παρατηρήσατε ότι κατά μήκος του πενταγράμμου, υπάρχουν γραμμούλες που το διαιρούν σε μικρά κομμάτια. Αυτές είναι γραμμές μέτρου και κάθε κομμάτι ονομάζεται μέτρο. Στην αρχή ενός μουσικού κομματιού, αμέσως μετά το κλειδί, υπάρχει κάτι που ονομάζεται μετρητής χρόνου, που υποδεικνύει στον καλλιτέχνη πόσα χτυπήματα σε κάθε μέτρο. Αυτό εδώ δείχνει δυο χτυπήματα σε κάθε μέτρο, αυτό δείχνει τρία, αυτό τέσσερα, και πάει λέγοντας. Ο τελευταίος αριθμός μάς λέει τι είδους νότα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως βασική μονάδα για το χτύπο. Το ένα αντιστοιχεί σε ολόκληρη νότα το δυο σε μισή, το τέσσερα σε ένα τέταρτο, και το οκτώ σε ένα όγδοο, και πάει λέγοντας. Αυτός εδώ ο μετρητής χρόνου μας λέει ότι υπάρχουν τέσσερις νότες τετάρτου σε κάθε μέτρο, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, μία, δύο, τρεις, τέσσερις και ούτω καθεξής. Όπως ανάφερα και πριν, αν μείνουμε προσκολλημένοι στον χτύπο, γίνεται κάπως πληκτικό, και έτσι θα αντικαταστήσουμε μερικές νότες τετάρτου με διαφορετικούς ρυθμούς. Προσέξτε ότι παρόλο που ο αριθμός από τις νότες σε κάθε μέτρο έχει αλλάξει, ο συνολικός αριθμός των χτύπων δεν έχει αλλάξει. Πώς ακούγεται λοιπόν η μουσική μας δημιουργία; Ε, καλά ακούγεται, αλλά κάπως αδύναμα, έτσι; Ας προσθέσουμε ένα άλλο μουσικό όργανο με τη δική του ένταση και ρυθμό. Τώρα ακούγεται σαν μουσική. Ασφαλώς, χρειάζεται άσκηση για να συνηθίσουμε να διαβάζουμε γρήγορα και να παίζουμε αυτό που βλέπουμε στο μουσικό μας όργανο, αλλά με λίγο χρόνο και υπομονή, θα μπορούσατε να είστε ο επόμενος Μπετόβεν ή ο Τζάστιν Μπίμπερ.
When we watch a film or a play, we know that the actors probably learned their lines from a script, which essentially tells them what to say and when to say it. A piece of written music operates on exactly the same principle. In a very basic sense, it tells a performer what to play and when to play it. Aesthetically speaking, there's a world of difference between, say, Beethoven and Justin Bieber, but both artists have used the same building blocks to create their music: notes. And although the end result can sound quite complicated, the logic behind musical notes is actually pretty straightforward. Let's take a look at the foundational elements to music notation and how they interact to create a work of art. Music is written on five parallel lines that go across the page. These five lines are called a staff, and a staff operates on two axes: up and down and left to right. The up-and-down axis tells the performer the pitch of the note or what note to play, and the left-to-right axis tells the performer the rhythm of the note or when to play it. Let's start with pitch. To help us out, we're going to use a piano, but this system works for pretty much any instrument you can think of. In the Western music tradition, pitches are named after the first seven letters of the alphabet, A, B, C, D, E, F, and G. After that, the cycle repeats itself: A, B, C, D, E, F, G, A, B, C, D, E, F, G, and so on. But how do these pitches get their names? Well, for example, if you played an F and then played another F higher or lower on the piano, you'd notice that they sound pretty similar compared to, say, a B. Going back to the staff, every line and every space between two lines represents a separate pitch. If we put a note on one of these lines or one of these spaces, we're telling a performer to play that pitch. The higher up on the staff a note is placed, the higher the pitch. But there are obviously many, many more pitches than the nine that these lines and spaces gives us. A grand piano, for example, can play 88 separate notes. So how do we condense 88 notes onto a single staff? We use something called a clef, a weird-looking figure placed at the beginning of the staff, which acts like a reference point, telling you that a particular line or space corresponds to a specific note on your instrument. If we want to play notes that aren't on the staff, we kind of cheat and draw extra little lines called ledger lines and place the notes on them. If we have to draw so many ledger lines that it gets confusing, then we need to change to a different clef. As for telling a performer when to play the notes, two main elements control this: the beat and the rhythm. The beat of a piece of music is, by itself, kind of boring. It sounds like this. (Ticking) Notice that it doesn't change, it just plugs along quite happily. It can go slow or fast or whatever you like, really. The point is that just like the second hand on a clock divides one minute into sixty seconds, with each second just as long as every other second, the beat divides a piece of music into little fragments of time that are all the same length: beats. With a steady beat as a foundation, we can add rhythm to our pitches, and that's when music really starts to happen. This is a quarter note. It's the most basic unit of rhythm, and it's worth one beat. This is a half note, and it's worth two beats. This whole note here is worth four beats, and these little guys are eighth notes, worth half a beat each. "Great," you say, "what does that mean?" You might have noticed that across the length of a staff, there are little lines dividing it into small sections. These are bar lines and we refer to each section as a bar. At the beginning of a piece of music, just after the clef, is something called the time signature, which tells a performer how many beats are in each bar. This says there are two beats in each bar, this says there are three, this one four, and so on. The bottom number tells us what kind of note is to be used as the basic unit for the beat. One corresponds to a whole note, two to a half note, four to a quarter note, and eight to an eighth note, and so on. So this time signature here tells us that there are four quarter notes in each bar, one, two, three, four; one, two, three, four, and so on. But like I said before, if we just stick to the beat, it gets kind of boring, so we'll replace some quarter notes with different rhythms. Notice that even though the number of notes in each bar has changed, the total number of beats in each bar hasn't. So, what does our musical creation sound like? (Music) Eh, sounds okay, but maybe a bit thin, right? Let's add another instrument with its own pitch and rhythm. Now it's sounding like music. Sure, it takes some practice to get used to reading it quickly