Oh, there's a lot of it. This is seaweed. It's pretty humble stuff. But it does have some remarkable qualities. For one, it grows really fast. So the carbon that is part of that seaweed, just a few weeks ago, was floating in the atmosphere as atmospheric CO2, driving all the adverse consequences of climate change. For the moment, it's locked safely away in the seaweed, but when that seaweed rots -- and by the smell of it, it's not far away -- when it rots, that CO2 will be released back to the atmosphere. Wouldn't it be fantastic if we could find a way of keeping that CO2 locked up long-term, and thereby significantly contributing to solving the climate problem?
Oj, det finns massor. Detta är tång. Det är ganska oansenliga saker. Men den har faktiskt några anmärkningsvärda egenskaper. För det första växer den väldigt fort. Så kolet som är en del av tången, det var för någon vecka sedan en del av atmosfären i form av CO2 och drev på klimatförändringens negativa konsekvenser. För tillfället är det i säkert förvar inuti tången, men när den ruttnar - och med tanke på hur den luktar dröjer det inte länge. När den ruttnar kommer CO2 att släppas tillbaka till atmosfären. Skulle det inte vara fantastiskt om vi kunde komma på ett sätt att hålla CO2 instängt på lång sikt och på så sätt bidra till att lösa klimatproblemen?
What I'm talking about here is drawdown. It's now become the other half of the climate challenge. And that's because we have delayed so long, in terms of addressing climate change, that we now have to do two very big and very difficult things at once. We have to cut our emissions and clean our energy supply at the same time that we draw significant volumes of carbon dioxide out of the atmosphere. If we don't do that, about 25 percent of the CO2 we put in the air will remain there, by human standards, forever. So we have to act.
Det jag talar om är infångning. Det har kommit att bli den andra halvan av klimatutmaningen. Det beror på att vi har dröjt så länge med att ta itu med klimatförändringarna att vi nu måste göra två stora och svåra saker samtidigt. Vi måste skära ner på våra utsläpp och rena våra energikällor samtidigt som vi fångar in stora volymer av koldioxid från atmosfären. Om vi inte gör det kommer ca 25 % av den CO2 som vi släpper ut i luften att stanna där i vad som för oss är för evigt. Så vi måste agera.
This is really a new phase in addressing the climate crisis and it demands new thinking. So, ideas like carbon offsets really don't make sense in the modern era. You know, when you offset something, you say, "I'll permit myself to put some greenhouse gas into the atmosphere, but then I'll offset it by drawing it down." When you've got to both cut your emissions and draw down CO2, that thinking doesn't make sense anymore. And when we're talking about drawdown, we're talking about putting large volumes of greenhouses gases, particularly CO2, out of circulation. And to do that, we need a carbon price. We need a significant price that we'll pay for that service that we'll all benefit from.
Detta är en ny fas i hanteringen av klimatkrisen och det kräver nytänkande. Idéer som klimatkompensation är inte gångbara i modern tid. Du vet, när man kompenserar något och säger: ”Jag tillåter mig att släppa ut lite växthusgaser i luften, men jag kompenserar det med att fånga in det.” När du både måste minska dina utsläpp och fånga in CO2 så är den tankegången inte meningsfull. Och när vi talar om infångning talar vi om att ta stora mängder växthusgaser, speciellt CO2, ut ur kretsloppet. Och för att göra det behöver vi ett pris på CO2. Det måste vara ett rejält pris som vi ska betala för den tjänsten som vi alla tjänar på.
We've made almost no progress so far with the second half of the climate challenge. It's not on most people's radar. And, you know, I must say, at times, I hear people saying, "I've lost hope that we can do anything about the climate crisis." And look, I've had my sleepless nights too, I can tell you. But I'm here today as an ambassador for this humble weed, seaweed. I think it has the potential to be a big part of addressing the challenge of climate change and a big part of our future.
Vi har i princip inte kommit någon vart med den andra delen av klimatutmaningen. Det är inte i fokus hos de flesta. Och jag måste säga att jag då och då hör folk säga “Jag har förlorat hoppet om att vi ska kunna göra något åt klimatkrisen.” Och jag erkänner att jag också har legat sömnlös. Men jag är här idag som ambassadör för denna oansenliga växt, tången. Jag tror att den har potential att vara en viktig faktor i utmaningen om klimatförändringarna och en viktig del av vår framtid.
Now, what the scientists are telling us we need to do over the next 80-odd years to the end of this century, is to cut our greenhouse gas emissions by three percent every year, and draw three gigatons of CO2 out of the atmosphere every year. Those numbers are so large that they baffle us. But that's what the scientists tell us we need to do. I really hate showing this graph, but I'm sorry, I have to do it. It is very eloquent in terms of telling the story of my personal failure in terms of all the advocacy I've done in climate change work and in fact, our collective failure to address climate change. You can see our trajectory there in terms of warming and greenhouse gas concentrations. You can see all of the great scientific announcements that we've made, saying how much danger we face with climate change. You can see the political meetings. None of it has changed the trajectory. And this is why we need new thinking, we need a new approach.
Det som forskarna säger att vi måste göra de kommande 80 åren till slutet av detta sekel är att skära ner på utsläppen av växthusgaser med tre procent varje år och fånga in tre gigaton CO2 från atmosfären varje år. Dessa siffror är så stora att de är svåra att förstå. Men det är vad forskarna säger att vi behöver göra. Jag hatar att visa den här grafen, men tyvärr måste jag göra det. Den är väldigt talande då den beskriver mitt personliga misslyckande i slitet med jobbet mot klimatförändringarna och faktiskt, vårt kollektiva misslyckande med att hantera frågan. Ni kan se vår kurva här i form av uppvärmning och koncentration av växthusgaser. Ni kan se alla våra stora vetenskapliga uttalanden om vilken fara klimatförändringarna ställer oss inför. Ni kan se de politiska mötena. Ingenting har påverkat kurvan. Och detta är orsaken till att vi behöver tänka om. Vi behöver en ny strategi.
So how might we go about drawing down greenhouse gases at a large scale? There's really only two ways of doing it, and I've done a very deep dive into drawdown. And I'll preempt my -- And I would say this stuff comes up smelling like roses at the end of the day. It does, it's one of the best options, but there are many, many possibilities. There are chemical pathways and biological pathways. So two ways, really, of getting the job done.
Hur ska vi starta upp en storskalig infångning av växthusgaser? Det finns faktiskt bara två sätt och jag har gjort en djupdykning i infångning. Och jag ska föregripa mitt... Och jag skulle säga att det här bär med sig en doft av framtiden. Det är ett av de bästa alternativen, men det finns många, många möjligheter. Det finns kemiska metoder och biologiska metoder. Så i alla fall två sätt att få jobbet gjort.
The biological pathways are fantastic because the energy source that's needed to drive them, the sun, is effectively free. We use the sun to drive photosynthesis in plants, break apart that CO2 and capture the carbon. There are also chemical pathways. They sound ominous, but actually, they're not bad at all. The difficulty they face is that we have to actually pay for the energy that's required to do the job or pay to facilitate that energy. Direct air capture is a great example of a chemical pathway, and people are using that right now to take CO2 out of the atmosphere and manufacture biofuels or manufacture plastics. Great progress is being made, but it will be many decades before those chemical pathways are drawing down a gigaton of CO2 a year.
De biologiska metoderna är fantastiska eftersom energikällan som behövs, solen, är gratis. Vi använder solen för att driva fotosyntesen i växter, bryta sönder koldioxid och fånga upp kol. Det finns också kemiska metoder. Det låter olycksbådande, men är faktiskt inte så dumt. Ett problem med det är att vi måste betala för energin som krävs för att det ska fungera och för att få fram energin. Luftinfångning är ett bra exempel på en kemisk metod. och den används nu för att ta bort CO2 ur atmosfären och för att tillverka biobränslen eller plast. Det görs stora framsteg, men det kommer att ta decennier innan dessa kemiska metoder kan fånga in ett gigaton CO2 per år.
The biological pathways offer us a lot more hope, I think, in the short term. You've probably heard about reforestation, planting trees, as a solution to the climate problem. You know, it's a fair question: Can we plant our way out of this problem by using trees? I'm skeptical about that for a number of reasons. One is just the scale of the problem. All trees start as seeds, little tiny things, and it's many decades before they've reached their full carbon-capture potential. And secondly, if you look at the land surface, you see that it's so heavily utilized. We get our food from it, we get our forestry products from it, biodiversity protection and water and everything else. To expect that we'll find enough space to deal with this problem, I think is going to be quite problematic.
De biologiska metoderna ger oss mycket mer hopp på kort sikt. Ni har antagligen hört talas om återplantering av skog som en lösning på klimatproblemet. En rimlig fråga är: Kan vi plantera träd för att ta oss ut ur det här problemet? Jag är skeptisk av flera olika anledningar. Det första är omfattningen av problemet. Alla träd startar som frön, väldigt små, och det tar många decennier innan de uppnår sin fulla kol-infångar-potential. Och för det andra kan du se att landytan redan är väl utnyttjad. Vi får vår mat från den, vi får skogsprodukter från den, biodiversitetsskydd och vatten och allt annat. Att förvänta oss att vi ska hitta nog med utrymme för detta tror jag kommer att bli svårt.
But if we look offshore, wee see a solution where there's already an existing industry, and where there's a clearer way forward. The oceans cover about 70 percent of our planet. They play a really big role in regulating our climate, and if we can enhance the growth of seaweed in them, we can use them, I think, to develop a climate-altering crop. There are so many different kinds of seaweed, there's unbelievable genetic diversity in seaweed, and they're very ancient; they were some of the first multicellular organisms ever to evolve. People are using special kinds of seaweed now for particular purposes, like developing very high-quality pharmaceutical products. But you can also use seaweed to take a seaweed bath, it's supposed to be good for your skin; I can't testify to that, but you can do it. The scalability is the big thing about seaweed farming.
Men om vi tittar till havs kan vi se en lösning. Där finns det redan en fungerande industri och där det finns en tydlig väg framåt. Haven täcker ca 70 procent av vår planet. De har stor betydelse för klimatregleringen. Om vi kan öka tillväxten av tång i dem, kan vi använda dem för att utveckla en klimatförändrande gröda. Det finns så många olika sorters tång. Den genetiska diversiteten hos tången är otroligt stor och de är urgamla. De var några av de första flercelliga organismerna som utvecklades. Idag används speciella typer av tång för speciella ändamål, såsom högkvalitativa läkemedelsprodukter. Man kan också ta ett tångbad: det lär vara nyttigt för hyn. Jag kan inte intyga det, men ni kan prova. Skalbarheten är det unika med odling av tång.
You know, if we could cover nine percent of the world's ocean in seaweed farms, we could draw down the equivalent of all of the greenhouse gases we put up in any one year, more than 50 gigatons. Now, I thought that was fantastic when I first read it, but I thought I'd better calculate how big nine percent of the world's oceans is. It turns out, it's about four and a half Australias, the place I live in. And how close are we to that at the moment? How many ocean-going seaweed farms do we actually have out there? Zero. But we do have some prototypes, and therein lies some hope.
Om vi kunde täcka nio procent av världshaven med tångodlingar skulle vi fånga in alla växthusgaser som vi släpper ut om året. Mer än 50 gigaton. Jag tyckte det verkade toppen när jag först läste det. Men sen tänkte jag att jag måste beräkna hur mycket nio procent av haven är. Det visar sig vara fyra och en halv Australien. Där bor jag. Hur nära år vi att nå det målet nu? Hur många tångodlingar har vi i i våra hav? Inga alls. Men vi har några prototyper, vårt hopp står till dem.
This little drawing here of a seaweed farm that's currently under construction tells you some very interesting things about seaweed. You can see the seaweed growing on that rack, 25 meters down in the ocean there. It's really different from anything you see on land. And the reason being that, you know, seaweed is not like trees, it doesn't have nonproductive parts like roots and trunks and branches and bark. The whole of the plant is pretty much photosynthetic, so it grows fast. Seaweed can grow a meter a day.
Den här lilla skissen på en tångodling, som är under uppbyggande nu, säger något intressant om tång. Ni ser tång som växer på ställningar 25 meter ner i havet. Det är väldigt olikt allt man ser på land. Och förklaringen till det är att tång är inte som träd. Tång har inga icke-produktiva delar som rötter och stammar och grenar och bark. Hela tångplantan är med i fotosyntesen så den växer fort. Tång kan växa en meter om dagen.
And how do we sequester the carbon? Again, it's very different from on land. All you need to do is cut that seaweed off -- drifts into the ocean abyss, Once it's down a kilometer, the carbon in that seaweed is effectively out of the atmospheric system for centuries or millennia. Whereas if you plant a forest, you've got to worry about forest fires, bugs, etc., releasing that carbon. The key to this farm, though, is that little pipe going down into the depths. You know, the mid-ocean is basically a vast biological desert. There's no nutrients there that were used up long ago. But just 500 meters down, there is cool, very nutrient-rich water. And with just a little bit of clean, renewable energy, you can pump that water up and use the nutrients in it to irrigate your seaweed crop. So I think this really has so many benefits. It's changing a biological desert, the mid-ocean, into a productive, maybe even planet-saving solution.
Och hur ska vi separera kolet? Återigen är det annorlunda än på marken. Allt man behöver göra är att skära av tången så den sjunker ner i havsdjupet. Så snart den är nere en kilometer är kolet i tången fullständigt borta ur det atmosfäriska systemet för hundratals eller tusentals år. Om man i stället planterar skog kommer man att oroa sig för skogsbränder, ohyra, etc som kan frisläppa kol. Knepet med den här odlingen är det lilla röret som singlar ner i djupet. Mitt ute i havet är det som en stor biologisk öken. Där finns inga näringsämnen. De tog slut för länge sen. Men bara 500 meter ner är det vattnet kallt och näringsrikt. Med bara lite ren förnybar energi kan man pumpa upp det vattnet och använda näringen i det för att vattna i tångodlingen. Jag tycker verkligen att det finns så många fördelar. Det förändrar en biologisk öken mitt ute i havet till en produktiv lösning, som kanske räddar planeten.
So what could go wrong? Well, anything we're talking about at this scale involves a planetary-scale intervention. And we have to be very careful. I think that piles of stinking seaweed are probably going to be the least of our problems. There's other unforeseen things that will happen. One of the things that really worries me, when I talk about this, is the fate of biodiversity in the deep ocean. If we are putting gigatons of seaweed into the deep ocean, we're affecting life down there.
Vad kan gå fel? Tja, allt vi pratar om i den här storleksordningen blir en störning på planeten av stora mått. Så vi måste vara försiktiga. Jag tror nog att högar av illaluktande tång kommer att vara vårt minsta problem. Andra oförutsedda saker kommer att ske. En sak som verkligen oroar mig när jag pratar om det här är framtiden för den biologiska mångfalden i djuphavet. Om vi placerar flera gigaton tång i djuphavet så påverkar vi livet där.
The good news is that we know that a lot of seaweed already reaches the deep ocean, after storms or through submarine canyons. So we're not talking about a novel process here; we are talking about enhancing a natural process. And we'll learn as we go. I mean, it may be that these ocean-going seaweed farms will need to be mobile, to distribute the seaweed across vast areas of the ocean, rather than creating a big stinking pile in one place. It may be that we'll need to char the seaweed -- so create a sort of an inert, mineral biochar before we dispatch it into the deep. We won't know until we start the process, and we will learn effectively by doing.
Den goda nyheten är att vi vet att det redan finns mycket tång i djuphavet efter stormar eller från undervattenskanjoner. Så vi pratar inte om en helt ny process. Vi pratar om att förstärka en naturlig process. Vi lär oss efter hand. Det kan bli så att de här tångodlingarna måste vara flyttbara så att man kan sprida tången över stora havsarealer istället för att skapa en enda stinkande hög. Det kan vara att vi måste bränna tången och skapa ett slags inert mineralrikt biokol innan vi deponerar den i djupet. Omöjligt att veta innan vi startat processen. Det kommer vi att lära oss efter hand.
I just want to take you to contemporary seaweed farming. It's a big business -- it's a six-billion-dollar-a-year business. These seaweed farms off South Korea -- you can see them from space, they are huge. And they're increasingly not just seaweed farms. What people are doing in places like this is something called ocean permaculture. And in ocean permaculture, you grow fish, shellfish and seaweed all together. And the reason it works so well is that the seaweed makes the seawater less acid. It provides an ideal environment for growing marine protein. If we covered nine percent of the world's oceans in ocean permaculture, we would be producing enough protein in the form of fish and shellfish to give every person in a population of 10 billion 200 kilograms of high-quality protein per year. So, we've got a multipotent solution here. We can address climate change, we can feed the world, we can deacidify the oceans.
Jag vill ta med er till en modern tångodling. Det är ett stort - företaget omsätter sex miljarder dollar om året. De här tångodlingarna utanför Korea kan man se från rymden. Mer och mer är de inte bara tångodlingar. Vad man gör på sådana här ställen kallas havsbaserad permakultur. I en havsbaserad permakultur kan man odla fisk, skaldjur och tång. Det fungerar väldigt bra eftersom tången gör havsvattnet mindre surt. Det skapar en idealisk miljö för växande proteiner. Om vi täckte nio procent av världshaven med havsbaserad permakultur skulle vi kunna producera tillräckligt med protein från fisk och skaldjur för att förse alla i en befolkning på 10 miljarder med 200 kg protein av hög kvalitet varje år. Vi har alltså en lösning på många problem. Vi kan hejda klimatförändringar, ge mat till många, stoppa försurningen av havet.
The economics of all of this is going to be challenging. We'll be investing many, many billions of dollars into these solutions, and they will take decades to get to the gigaton scale. The reason that I'm convinced that this is going to happen is that unless we get the gas out of the air, it is going to keep driving adverse consequences. It will flood our cities, it will deprive us of food, it will cause all sorts of civil unrest. So anyone who's got a solution to dealing with this problem has a valuable asset. And already, as I've explained, ocean permaculture is well on the road to being economically sustainable. You know, in the next 30 years, we have to go from being a carbon-emitting economy to a carbon-absorbing economy. And that doesn't seem like very long. But half of the greenhouse gases that we've put into the atmosphere, we've put there in the last 30 years.
Ekonomin i det här blir en utmaning. Vi kommer att investera många miljarder dollar i de här lösningarna. Det kommer att ta decennier att nå gigatonstorlek. Anledningen till att jag tror att detta kommer att hända är att om vi inte får bort koldioxid från luften kommer den att medföra negativa följder. Översvämningar i städerna. Brist på livsmedel. Folkliga protester. Så alla som har en lösning på problemet har en värdefull tillgång. Redan idag, som jag förklarade, är havsbaserad permakultur på väg att bli ekonomiskt hållbart. Inom de kommande trettio åren måste vi gå från en ekonomi som avger koldioxid till en ekonomi som absorberar koldioxid. Det verkar ju inte som en lång tid. Men hälften av alla växthusgaser som vi släppt ut i atmosfären har vi släppt ut de senaste trettio åren.
My argument is, if we can put the gas in in 30 years, we can pull it out in 30 years. And if you doubt how much can be done over 30 years, just cast your mind back a century, to 1919, compare it with 1950. Now, in 1919, here in Edinburgh, you might have seen a canvas and wood biplane. Thirty years later, you'd be seeing jet aircraft. Transport in the street were horses in 1919. By 1950, they're motor vehicles. 1919, we had gun powder; 1950, we had nuclear power. We can do a lot in a short period of time. But it all depends upon us believing that we can find a solution.
Jag menar att om vi kan avge koldioxid på trettio år kan vi fånga in den på trettio år. Om ni tvivlar på hur mycket som kan göras på trettio år, så bara titta tillbaka ett sekel, till 1919 och jämför med 1950. År 1919, här i Edinburgh, kunde man se dubbeldäckarflygplan av segelduk och trä. Trettio år senare såg man jetflygplan. 1919 skedde vägtransporterna med hästar. 1950 var det med motorfordon. 1919 hade vi krut. 1950 hade vi kärnkraft. Vi kan göra mycket på kort tid. Men allt hänger på vår tilltro till att hitta lösningar.
Now what I would love to do is bring together all of the people with knowledge in this space. The engineers who know how to build structures offshore, the seaweed farmers, the financiers, the government regulators, the people who understand how things are done. And chart a way forward, say: How do we go from the existing six-billion-dollar-a-year, inshore seaweed industry, to this new form of industry, which has got so much potential, but will require large amounts of investment? I'm not a betting man, you know. But if I were, I'll tell you, my money would be on that stuff, it would be on seaweed. It's my hero.
Jag skulle vilja samla alla människor med kunskap i det här området. Ingenjörerna som vet hur man bygger till havs, tångodlarna, finansiärerna, lagstiftarna: människor som förstår hur allt hänger samman. De skulle staka ut en väg framåt och säga: Hur går vi från en årlig kostnad på sex miljarder dollar i en kustnära industri till denna nya industri, som har så mycket potential, men som kräver stora investeringar? Jag gillar inte att slå vad. Men om jag gjorde, skulle jag satsa på detta, jag skulle satsa på tång. Tången är min hjälte.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)