Αυτή η χαρούμενη φωτογραφία μου τραβήχτηκε το 1999. Ήμουν τελειόφοιτος κολλεγίου και είχα μόλις τελειώσει ένα μάθημα χορού. Ήμουν πολύ, πολύ ευτυχισμένος. Και θυμάμαι με ακρίβεια πού ήμουν περίπου μιάμιση εβδομάδα αργότερα. Καθόμουν πίσω στο παλιό μου φορτηγάκι στο πάρκινγκ της πανεπιστημιούπολης, όταν αποφασίσα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Η απόφασή μου αυτή πολύ γρήγορα εξελίχθηκε ένα πλήρεςσχέδιο κι έφτασα τόσο κοντά στο χείλος του γκρεμού. Πιο κοντά από ποτέ. Ο μόνος λόγος που δεν τράβηξα τη σκανδάλη ήταν μερικές τυχαίες συγκυρίες. Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο από αυτό το συμβάν, ήταν ο παράγοντας της τύχης.
So, this happy pic of me was taken in 1999. I was a senior in college, and it was right after a dance practice. I was really, really happy. And I remember exactly where I was about a week and a half later. I was sitting in the back of my used minivan in a campus parking lot, when I decided I was going to commit suicide. I went from deciding to full-blown planning very quickly. And I came this close to the edge of the precipice. It's the closest I've ever come. And the only reason I took my finger off the trigger was thanks to a few lucky coincidences. And after the fact, that's what scared me the most: the element of chance.
Έτσι έγινα ιδιαίτερα μεθοδικός στο να εξετάζω διάφορες μεθόδους για να ελέγχω τα πάνω και τα κάτω της ζωής μου, κάτι που αποδείχτηκε καλή επένδυση. (Γελάει) Ένας συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να έχει έξι, το πολύ δέκα, μείζονα καταθλιπτικά επεισόδια στη ζωή του. Πάσχω από διπολική διαταραχή. Είναι κληρονομικό. Είχα πάνω από 50 επεισόδια μέχρι στιγμής και μου έχουν μάθει αρκετά. Είχα πολλές αναμετρήσεις, πολλούς γύρους στο ρινγκ με το σκοτάδι κι έχω κρατήσει καλές σημειώσεις. Έτσι σκέφτηκα αντί να σας δώσω συνταγές επιτυχίας, ή τίποτα χαίλαϊτς μου, να μοιραστώ μαζί σας συνταγές για το πώς να μην είστε αυτοκαταστροφικοί, και κυρίως για το πώς να μην παραλύετε.
So I became very methodical about testing different ways that I could manage my ups and downs, which has proven to be a good investment. (Laughs) Many normal people might have, say, six to 10 major depressive episodes in their lives. I have bipolar depression. It runs in my family. I've had 50-plus at this point, and I've learned a lot. I've had a lot of at-bats, many rounds in the ring with darkness, taking good notes. So I thought rather than get up and give any type of recipe for success or highlight reel, I would share my recipe for avoiding self-destruction, and certainly self-paralysis.
Και το εργαλείο που βρήκα και που αποδείχθηκε το πιο αποτελεσματικό δίχτυ ασφαλείας για συναισθηματική ελεύθερη πτώση έμελλε να γίνει και το εργαλείο που με βοήθησε να κάνω τις καλύτερές μου επαγγελματικές κινήσεις. Μα αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον Στωικισμό. Ξέρω ότι ακούγεται βαρετό.
And the tool I've found which has proven to be the most reliable safety net for emotional free fall is actually the same tool that has helped me to make my best business decisions. But that is secondary. And it is ... stoicism. That sounds boring.
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορεί να σκεφθείτε τον Σποκ, ή μία εικόνα σαν κι αυτήν εδώ.
You might think of Spock, or it might conjure and image like this --
(Γέλια)
(Laughter)
Μία αγελάδα που στέκεται στωικά στη βροχή. Δεν είναι λυπημένη. Ούτε είναι ιδιαίτερα χαρούμενη. Είναι απλά ένα φλεγματικό ον, που δέχεται όσα του φέρνει η ζωή.
a cow standing in the rain. It's not sad. It's not particularly happy. It's just an impassive creature taking whatever life sends its way.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σκεφθείτε τον υπέρτατο ανταγωνιστή Μπιλ Μπέλιτσικ, τον προπονητή των Νιου Ίνγκλαντ Πάτριοτς, που κατέχει το ρεκόρ Σούπερ Μπόουλ στο NFL (Αμερικάνικο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου). Αν κι ο Στωικισμός έχει εξαπλωθεί ευρέως, σαν μέσο σκληραγώγησης, στα ανώτατα κλιμάκια του NFL τα τελευταία χρόνια. Ίσως δεν θα σκεφθείτε τους Ιδρυτικούς Πατέρες - τον Τόμας Τζέφερσον, τον Τζον Άνταμς και τον Τζορτζ Ουάσινγκτον για να ονομάσουμε κάποιους από τους οπαδούς του Στωικισμού. Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον συγκεκριμένα έπαιζε και ένα έργο για έναν Στωικό - το όνομά του «Κάτο, μια Τραγωδία» - στα στρατεύματά του στην Βάλεϊ Φορτζ για να τους αναπτερώνει το ηθικό.
You might not think of the ultimate competitor, say, Bill Belichick, head coach of the New England Patriots, who has the all-time NFL record for Super Bowl titles. And stoicism has spread like wildfire in the top of the NFL ranks as a means of mental toughness training in the last few years. You might not think of the Founding Fathers -- Thomas Jefferson, John Adams, George Washington to name but three students of stoicism. George Washington actually had a play about a Stoic -- this was "Cato, a Tragedy" -- performed for his troops at Valley Forge to keep them motivated.
Γιατί λοιπόν άνθρωποι της δράσης επικεντρώνονταν τόσο πολύ σε μια αρχαία φιλοσοφία; Αυτό φαίνεται πολύ ακαδημαϊκό. Θα ήθελα να σκεφθείτε λιγάκι διαφορετικά για τον Στωικισμό. Σαν λειτουργικό σύστημα για να ευημερήσετε σε περιβάλλοντα με έντονο άγχος, για να παίρνετε καλύτερες αποφάσεις. Και όλα ξεκίνησαν εδώ, κατά κάποιον τρόπο, σ' ένα αίθριο.
So why would people of action focus so much on an ancient philosophy? This seems very academic. I would encourage you to think about stoicism a little bit differently, as an operating system for thriving in high-stress environments, for making better decisions. And it all started here, kind of, on a porch.
Βρισκόμαστε κάπου στο 300 π.Χ. στην Αθήνα όπου δίδασκε κάποιος Ζήνωνας από το Κίτιο της Κύπρου, περπατώντας γύρω από μία πολύχρωμη στοά γνωστή και ως «Ποικίλη Στοά». Από εκεί πήραν αργότερα το όνομά τους οι Στωικοί. Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τον Στωικισμό ως ένα εκτενές σύστημα για να καταφέρουν πολλά και διάφορα. Το κυριότερο που ενδιαφέρει κι εμάς εδώ είναι η εξάσκηση στο να ξεχωρίζουμε αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε από αυτά που δεν μπορούμε, και στη συνέχεια να δρούμε επικεντρωμένοι αποκλειστικά στα πρώτα από τα δύο. Αυτό μειώνει τη συναισθηματική αντιδραστικότητα, πράγμα που μπορεί να γίνει μια υπερδύναμη.
So around 300 BC in Athens, someone named Zeno of Citium taught many lectures walking around a painted porch, a "stoa." That later became "stoicism." And in the Greco-Roman world, people used stoicism as a comprehensive system for doing many, many things. But for our purposes, chief among them was training yourself to separate what you can control from what you cannot control, and then doing exercises to focus exclusively on the former. This decreases emotional reactivity, which can be a superpower.
Για παράδειγμα, ας πούμε ότι είσαι κουόρτερμπακ. Χάνεις μία πάσα. Εξοργίζεσαι με τον εαυτό σου. Αυτό μπορεί να σου στοιχίσει το παιχνίδι. Άμα είσαι διευθύνων σύμβουλος και αγανακτήσεις με πολύτιμο εργαζόμενο για ένα μικροπαράπτωμα, μπορεί να σου κοστίσει τον εργαζόμενο. Εάν είσαι φοιτητής και σε πιάσουν οι μαύρες σου, κι αισθάνεσαι αβοήθητος και δίχως ελπίδα, εάν δεν το αντιμετωπίσεις μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή σου. Οπότε διακυβεύονται πάρα, μα πάρα πολλά.
Conversely, let's say you're a quarterback. You miss a pass. You get furious with yourself. That could cost you a game. If you're a CEO, and you fly off the handle at a very valued employee because of a minor infraction, that could cost you the employee. If you're a college student who, say, is in a downward spiral, and you feel helpless and hopeless, unabated, that could cost you your life. So the stakes are very, very high.
Και υπάρχουν πολλά εργαλεία που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Θα σας μιλήσω γι' αυτό που άλλαξε τελείως τη ζωή μου το 2004. Με βρήκε τότε για δύο κυρίως λόγους: Ένας πολύ καλός φίλος, συνομήλικός μου, πέθανε ξαφνικά από καρκίνο του παγκρέατος. Ύστερα η τότε κοπέλα μου, που νόμιζα ότι θα παντρευτώ, με παράτησε. Δεν άντεξε άλλο και αν και δεν μου έστειλε γράμμα χωρισμού για να μου το πει, μου άφησε αυτό εδώ. Μία πλακέτα χωρισμού.
And there are many tools in the toolkit to get you there. I'm going to focus on one that completely changed my life in 2004. It found me then because of two things: a very close friend, young guy, my age, died of pancreatic cancer unexpectedly, and then my girlfriend, who I thought I was going to marry, walked out. She'd had enough, and she didn't give me a Dear John letter, but she did give me this, a Dear John plaque.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν σας κάνω πλάκα. Την κράτησα. «Οι ώρες εργασίας τελειώνουν μετά τις 17:00». Μου το άφησε για να το τοποθετήσω στο γραφείο μου για λόγους υγείας, διότι εκείνη την περίοδο δ ούλευα πάνω στην πρώτη μου πραγματική εργασία. Δεν είχα ιδέα τι έκανα, δούλευα πάνω από 14 ώρες την ημέρα, εφτά μέρες τη βδομάδα. Έπαιρνα διεγερτικά για να αντέχω. Και ύστερα κατευναστικά για να χαλαρώσω και να μπορέσω να κοιμηθώ. Ήταν μια καταστροφή. Ένιωθα τελείως παγιδευμένος. Αγόρασα ένα βιβλίο για την απλότητα προσπαθώντας να βρω απαντήσεις.
I'm not making this up. I've kept it. "Business hours are over at five o'clock." She gave this to me to put on my desk for personal health, because at the time, I was working on my first real business. I had no idea what I was doing. I was working 14-plus hour days, seven days a week. I was using stimulants to get going. I was using depressants to wind down and go to sleep. It was a disaster. I felt completely trapped. I bought a book on simplicity to try to find answers.
Και βρήκα ένα απόφθεγμα που έκανε μεγάλη διαφορά στη ζωή μου. «Υποφέρουμε περισσότερο στη φαντασία μας παρά στην πραγματικότητα», του Σένεκα του Νεότερου, που ήταν διάσημος Στωικός συγγραφέας. Αυτό με οδήγησε στα γράμματά του, κι αυτά στην άσκηση: «Premeditatio malorum», που πάει να πει στα λατινικά: στοχασμός των κακών. Με απλά λόγια, οπτικοποιείς λεπτομερώς το χειρότερο δυνατό σενάριο που φοβάσαι, το οποίο σε αποτρέπει από το να δράσεις, έτσι ώστε να μπορέσεις να κουνηθείς και να υπερβείς αυτήν την παράλυση. Το προβλημά μου ήταν το μαϊμουδίσιο μυαλό μου - φωνακλάδικο και ασταμάτητο. Δεν μου ήταν αρκετό απλώς να σκέφτομαι τα προβλήματά μου. Χρειάστηκε να καταγράψω τις σκέψεις μου σε χαρτί. Έτσι δημιούργησα την εξής γραπτή άσκηση, που την ονόμασα «φοβο-θέτηση», όπως λέμε στοχοθέτηση, για τον εαυτό μου. Αποτελείται από τρεις σελίδες. Είναι σούπερ απλή.
And I did find a quote that made a big difference in my life, which was, "We suffer more often in imagination than in reality," by Seneca the Younger, who was a famous Stoic writer. That took me to his letters, which took me to the exercise, "premeditatio malorum," which means the pre-meditation of evils. In simple terms, this is visualizing the worst-case scenarios, in detail, that you fear, preventing you from taking action, so that you can take action to overcome that paralysis. My problem was monkey mind -- super loud, very incessant. Just thinking my way through problems doesn't work. I needed to capture my thoughts on paper. So I created a written exercise that I called "fear-setting," like goal-setting, for myself. It consists of three pages. Super simple.
Η πρώτη σελίδα είναι εδώ πέρα. «Τι κι αν...;» Βάζεις εδώ οτιδήποτε φοβάσαι, οτιδήποτε σου προκαλεί άγχος, οτιδήποτε αναβάλλεις. Να καλέσεις κάποιον σε ραντεβού, να τελειώσεις μια σχέση, να ζητήσεις προαγωγή, να παραιτηθείς, να ξεκινήσεις επιχείρηση. Οτιδήποτε. Για μένα ήταν να πάω διακοπές ύστερα από τέσσερα χρόνια και να αφήσω την επιχείρησή μου για ένα μήνα και να πάω στο Λονδίνο, όπου μπορούσα να μείνω στο δωμάτιο ενός φίλου μου δωρεάν, κι έτσι είτε να απαλλάξω την εταιρία μου από μένα που την κρατούσα πίσω ή να την κλείσω.
The first page is right here. "What if I ...?" This is whatever you fear, whatever is causing you anxiety, whatever you're putting off. It could be asking someone out, ending a relationship, asking for a promotion, quitting a job, starting a company. It could be anything. For me, it was taking my first vacation in four years and stepping away from my business for a month to go to London, where I could stay in a friend's room for free, to either remove myself as a bottleneck in the business or shut it down.
Στην πρώτη στήλη «Όρισε» καταγράφεις το χειρότερο που φαντάζεσαι ότι μπορεί να συμβεί εάν πας να πραγματοποιήσεις αυτό που φοβάσαι. Θέλεις 10 με 20 σενάρια. Δεν θα πω για όλα όσα έγραψα, μα θα σας δώσω δύο παραδείγματα. Το ένα ήταν πως άμα πάω Λονδίνο και είναι βροχερό τότε θα με πιάσει θλίψη, και θα είναι μία τεράστια σπατάλη χρόνου. Το δεύτερο ήταν πως μπορεί να χάσω μια ειδοποίηση από την εφορία, και να με περάσουν από έλεγχο ή να μου κάνουν έφοδο, να με κλείσουν ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
In the first column, "Define," you're writing down all of the worst things you can imagine happening if you take that step. You want 10 to 20. I won't go through all of them, but I'll give you two examples. One was, I'll go to London, it'll be rainy, I'll get depressed, the whole thing will be a huge waste of time. Number two, I'll miss a letter from the IRS, and I'll get audited or raided or shut down or some such.
Ύστερα πάμε στη στήλη «Απέτρεψε». Σε αυτήν τη στήλη καταγράφεις τι μπορείς να κάνεις για να αποφύγεις αυτά που φοβάσαι, ή τουλάχιστον να μειώσεις έστω λιγάκι την πιθανότητα να συμβούν. Έτσι σχετικά με την κατάθλιψη στο Λονδίνο, θα μπορούσα να πάρω μία φορητή λυχνία μπλε φωτός και να τη χρησιμοποιώ 15 λεπτά κάθε πρωί. Ήξερα πως αυτό βοηθάει στην αποτροπή καταθλιπτικών επεισοδίων. Με την εφορία, θα μπορούσα να αλλάξω το email μου στη σελίδα τους ώστε αν στείλουν κάτι να πάει κατευθείαν στη διεύθυνση του λογιστή μου αντί για τη δική μου. Ευκολάκι.
And then you go to the "Prevent" column. In that column, you write down the answer to: What could I do to prevent each of these bullets from happening, or, at the very least, decrease the likelihood even a little bit? So for getting depressed in London, I could take a portable blue light with me and use it for 15 minutes in the morning. I knew that helped stave off depressive episodes. For the IRS bit, I could change the mailing address on file with the IRS so the paperwork would go to my accountant instead of to my UPS address. Easy-peasy.
Τέλος πάμε στη στήλη «Διόρθωσε». Εάν όντως συμβεί αυτό που φοβάσαι, τι μπορείς να κάνεις για να το διορθώσεις, έστω και στο ελάχιστο, ή σε ποιον μπορείς να απευθυνθείς για βοήθεια; Στην πρώτη περίπτωση, στο Λονδίνο, θα μπορούσα να ξοδέψω λίγο περισσότερα και να πάω στην Ισπανία να χαρώ τον ήλιο και να διορθώσω τη ζημιά. Στην περίπτωση που θα έχανα ένα γράμμα από την εφορία, θα μπορούσα να καλέσω έναν φίλο μου δικηγόρο ή να ρωτήσω έναν καθηγητή δικαίου τι έχουν να προτείνουν, σε ποιον πρέπει να απευθυνθώ, πώς άλλοι άνθρωποι έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο στο παρελθόν. Έτσι μια ερώτηση που πρέπει να σκέφτεστε όταν βρίσκεστε στην πρώτη σελίδα είναι: Έχει κανείς άλλος στην ιστορία -λιγότερο έξυπνος ή αποφασισμένος- αντιμετωπίσει με επιτυχία το ίδιο; Κατα πάσα πιθανότητα η απάντηση είναι «Ναι».
Then we go to "Repair." So if the worst-case scenarios happen, what could you do to repair the damage even a little bit, or who could you ask for help? So in the first case, London, well, I could fork over some money, fly to Spain, get some sun -- undo the damage, if I got into a funk. In the case of missing a letter from the IRS, I could call a friend who is a lawyer or ask, say, a professor of law what they would recommend, who I should talk to, how had people handled this in the past. So one question to keep in mind as you're doing this first page is: Has anyone else in the history of time less intelligent or less driven figured this out? Chances are, the answer is "Yes."
(Γέλια)
(Laughter)
Η δεύτερη σελίδα είναι απλή: Ποια είναι τα οφέλη από μια προσπάθεια έστω και μισοεπιτυχημένη; Παίζουμε με τους φόβους μας εδώ και ρίχνουμε μία συντηρητική ματιά στα πιθανά οφέλη. Έτσι άμα προσπαθήσεις αυτό που φοβόσουν, μπορεί να αναπτύξεις αυτοπεποίθηση ή κάποια άλλη δεξιότητα, μπορεί να έχεις συναισθηματικά, οικονομικά ή άλλα οφέλη; Ποια μπορεί να είναι τα οφέλη άμα τα καταφέρεις; Ξόδεψε 10 με 15 λεπτά σ' αυτό.
The second page is simple: What might be the benefits of an attempt or a partial success? You can see we're playing up the fears and really taking a conservative look at the upside. So if you attempted whatever you're considering, might you build confidence, develop skills, emotionally, financially, otherwise? What might be the benefits of, say, a base hit? Spend 10 to 15 minutes on this.
Τρίτη σελίδα. Ίσως η πιο σημαντική, οπότε μην την παραλείψετε. «Το Κόστος της Αδράνειας». Οι άνθρωποι ξέρουν να βρίσκουν τι μπορεί να πάει στραβά εάν δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, π.χ. να ζητήσουν για προαγωγή. Αυτό όμως που συχνά δεν σκεφτόμαστε είναι το κόστος του υπάρχοντος status quo - εάν δεν αλλάξουμε τίποτα. Έτσι πρέπει να αναρωτιόμαστε, εάν αποφύγω αυτήν την πράξη ή απόφαση, ή κάποια άλλη παρόμοια, πώς θα είναι η ζωή μου π.χ. σε έξι μήνες, ή ένα-δύο χρόνια από τώρα; Οποιαδήποτε πρόβλεψη πιο μακρινή είναι απλά απροσδιόριστη. Και σκεφθείτε ξανά λεπτομερώς - πώς θα είστε συναισθηματικά, οικονομικά, σωματικά, οτιδήποτε.
Page three. This might be the most important, so don't skip it: "The Cost of Inaction." Humans are very good at considering what might go wrong if we try something new, say, ask for a raise. What we don't often consider is the atrocious cost of the status quo -- not changing anything. So you should ask yourself, if I avoid this action or decision and actions and decisions like it, what might my life look like in, say, six months, 12 months, three years? Any further out, it starts to seem intangible. And really get detailed -- again, emotionally, financially, physically, whatever.
Και όταν το έκανα αυτό, ζωγράφισα μία δραματική εικόνα. «Χορηγούσα» ουσίες στον εαυτό μου, η εταιρία μου ήταν έτοιμη να τιναχτεί ανά πάσα στιγμή στον αέρα, εάν δεν πήγαινα διακοπές. Οι σχέσεις μου ξεφτίζανε ή αποτυγχάνανε. Και συνειδητοποίησα ότι η αδράνεια δεν ήταν πλέον επιλογή για εμένα.
And when I did this, it painted a terrifying picture. I was self-medicating, my business was going to implode at any moment at all times, if I didn't step away. My relationships were fraying or failing. And I realized that inaction was no longer an option for me.
Αυτές είναι οι τρεις σελίδες. Αυτό ήταν. Αυτό θα πει φοβο-θέτηση. Κι ύστερα κατάλαβα πως σε κλίμακα από το ένα ως το 10, όπου 1 είναι για τον ελάχιστο αντίκτυπο και 10 για το μέγιστο, εάν έκανα το ταξίδι, ρίσκαρα 1-3 προσωρινό και αναστρέψιμο πόνο, για 8-10 θετικής και καθοριστικής αλλαγής στη ζωή μου που θα μπορούσε να είναι σχεδόν μόνιμη. Κι έτσι το έκανα το ταξίδι. Τίποτα απ' όσα φοβόμουνα δεν έγινε. Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες βέβαια. Κατάφερα να απελευθερώσω τον εαυτό μου από την επιχείρηση. Κατέληξα να επεκτείνω το ταξίδι σε ένα που κράτησε 18 μήνες γύρω από τον κόσμο, κάτι που έγινε η βάση του πρώτου μου βιβλίου και που με έφερε σήμερα εδώ.
Those are the three pages. That's it. That's fear-setting. And after this, I realized that on a scale of one to 10, one being minimal impact, 10 being maximal impact, if I took the trip, I was risking a one to three of temporary and reversible pain for an eight to 10 of positive, life-changing impact that could be a semi-permanent. So I took the trip. None of the disasters came to pass. There were some hiccups, sure. I was able to extricate myself from the business. I ended up extending that trip for a year and a half around the world, and that became the basis for my first book, that leads me here today.
Και μπορώ να πω πως όλες οι μεγαλύτερες επιτυχίες μου και η αποφυγή των μεγαλύτερων καταστροφών μου, επετεύχθησαν χάρη στη συνήθειά μου να φοβο-θετώ τουλάχιστον κάθε τρεις μήνες. Δεν είναι πανάκεια. Κάποιοι από τους φόβους σας καλά κάνουν και υπάρχουν.
And I can trace all of my biggest wins and all of my biggest disasters averted back to doing fear-setting at least once a quarter. It's not a panacea. You'll find that some of your fears are very well-founded.
(Γέλια)
(Laughter)
Μα δεν πρέπει να καταλήξετε σε αυτό το συμπέρασμα χωρίς πρώτα να τους περάσετε από το μικροσκόπιο. Δεν σημαίνει πως θα κάνει όλες τις δύσκολες στιγμές ή αποφάσεις εύκολες, μα σίγουρα θα διευκολύνει πολλές απ' αυτές.
But you shouldn't conclude that without first putting them under a microscope. And it doesn't make all the hard times, the hard choices, easy, but it can make a lot of them easier.
Θα ήθελα να κλείσω με έναν από τους αγαπημένους μου, σύγχρονους Στωικούς. Αυτός είναι ο Τζέρζι Γκρέγκορεκ. Είναι τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής της άρσης βαρών των Ολυμπιακών, πολιτικός μετανάστης, καταξιωμένος ποιητής, 62 χρονών. Και μπορεί ακόμα να με βάλει κάτω όπως και πολλούς από εσάς εδώ πέρα. Είναι ένας εντυπωσιακός τύπος.
I'd like to close with a profile of one of my favorite modern-day Stoics. This is Jerzy Gregorek. He is a four-time world champion in Olympic weightlifting, political refugee, published poet, 62 years old. He can still kick my ass and probably most asses in this room. He's an impressive guy.
Πέρασα πολύ χρόνο στη δική του στοά, ψάχνοντας συμβουλές για τη ζωή και την προπόνησή μου. Υπήρξε μέλος της Αλληλεγγύης στην Πολωνία, που υπήρξε ένα μη βίαιο κίνημα για την κοινωνική αλλαγή που καταπατήθηκε βίαια από την κυβέρνηση. Έχασε την καριέρα του ως πυροσβέστης. Ύστερα ο μέντοράς του, ένας ιερέας, απήχθη, βασανίστηκε, δολοφονήθηκε, και πετάχτηκε σε ένα ποτάμι. Ύστερα δέχτηκε απειλές κι αυτός. Μαζί με τη γυναίκα του το έσκασαν από την Πολωνία, πηδώντας από χώρα σε χώρα μέχρι να καταλήξουν στις ΗΠΑ χωρίς υπάρχοντα. Κοιμούνταν στα πατώματα.
I spent a lot of time on his stoa, his porch, asking life and training advice. He was part of the Solidarity in Poland, which was a nonviolent movement for social change that was violently suppressed by the government. He lost his career as a firefighter. Then his mentor, a priest, was kidnapped, tortured, killed and thrown into a river. He was then threatened. He and his wife had to flee Poland, bounce from country to country until they landed in the US with next to nothing, sleeping on floors.
Πλέον ζει στο Γούντσαϊντ της Καλιφόρνια, ένα πολύ όμορφο μέρος, και από τους 10.000 ανθρώπους, που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, σίγουρα βρίσκεται στο τοπ 10, σε επιτυχία και ευτυχία. Και έπεται ατάκα, οπότε δώστε προσοχή. Του έστειλα μερικές εβδομάδες πριν, για να τον ρωτήσω άμα είχε διαβάσει ποτέ για τη Στωική φιλοσοφία. Και μου έστειλε αυτό το δισέλιδο κατεβατό. Πράγμα που δεν το συνηθίζει. Διότι είναι λακωνικός τύπος.
He now lives in Woodside, California, in a very nice place, and of the 10,000-plus people I've met in my life, I would put him in the top 10, in terms of success and happiness. And there's a punchline coming, so pay attention. I sent him a text a few weeks ago, asking him: Had he ever read any Stoic philosophy? And he replied with two pages of text. This is very unlike him. He is a terse dude.
(Γέλια)
(Laughter)
Όχι μόνο γνώριζε για τον Στωικισμό, μα μου ανέφερε πως σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις του, τα σημεία καμπής της ζωής του, όταν έπρεπε να υψώσει το ανάστημά του για τις αρχές και τα ιδανικά του, είχε χρησιμοποιήσει στωικές πρακτικές και κάτι ανάλογο της φοβο-θέτησης. Κάτι που με κατέπληξε.
And not only was he familiar with stoicism, but he pointed out, for all of his most important decisions, his inflection points, when he stood up for his principles and ethics, how he had used stoicism and something akin to fear-setting, which blew my mind.
Και τελείωσε με αυτά τα δύο. Νούμερο ένα: Δεν μπορούσε να φανταστεί ζωή πιο όμορφη από αυτήν ενός Στωικού. Και το τελευταίο ήταν το μάντρα του, το οποίο το εφαρμόζει παντού και το ίδιο μπορείτε να κάνετε κι εσείς:
And he closed with two things. Number one: he couldn't imagine any life more beautiful than that of a Stoic. And the last was his mantra, which he applies to everything, and you can apply to everything:
«Εύκολες αποφάσεις, δύσκολη ζωή. Δύσκολες αποφάσεις, εύκολη ζωή».
"Easy choices, hard life. Hard choices, easy life."
Οι δύσκολες αποφάσεις -αυτά που φοβόμαστε περισσότερο να κάνουμε, να ζητήσουμε ή να πούμε- είναι συνήθως και αυτές που συχνά χρειάζεται να πάρουμε. Και οι μεγαλύτερες δοκιμασίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν πρόκειται να λυθούν με άνετες συζητήσεις, είτε μέσα στο κεφάλι σας, είτε με άλλους ανθρώπους.
The hard choices -- what we most fear doing, asking, saying -- these are very often exactly what we most need to do. And the biggest challenges and problems we face will never be solved with comfortable conversations, whether it's in your own head or with other people.
Σας παροτρύνω λοιπόν να αναρωτηθείτε: Πού στις ζωές σας αυτήν τη στιγμή, η φοβο-θέτηση μπορεί να είναι πιο σημαντική από τη στοχο-θέτηση; Έχοντας πάντα στο μυαλό τα λόγια του Σένεκα, «Υποφέρουμε περισσότερο στη φαντασία μας απ' ό,τι στην πραγματικότητα».
So I encourage you to ask yourselves: Where in your lives right now might defining your fears be more important than defining your goals? Keeping in mind all the while, the words of Seneca: "We suffer more often in imagination than in reality."
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)