I'd like to start tonight by something completely different, asking you to join me by stepping off the land and jumping into the open ocean for a moment. 90 percent of the living space on the planet is in the open ocean, and it's where life -- the title of our seminar tonight -- it's where life began. And it's a lively and a lovely place, but we're rapidly changing the oceans with our -- not only with our overfishing, our irresponsible fishing, our adding of pollutants like fertilizer from our cropland, but also, most recently, with climate change, and Steve Schneider, I'm sure, will be going into greater detail on this. Now, as we continue to tinker with the oceans, more and more reports are predicting that the kinds of seas that we're creating will be conducive to low-energy type of animals, like jellyfish and bacteria. And this might be the kind of seas we're headed for.
Ik wil vanavond beginnen met iets totaal anders. Ik verzoek jullie om samen met mij het land te verlaten en voor een poosje in de oceaan te springen. 90% van de leefruimte op onze planeet is in de open oceaan, en dat is waar het leven, de titel van onze seminar vanavond, begon. Het is een levendige en mooie plek, maar we veranderen de oceanen in snel tempo met onze overbevissing, onze onverantwoordelijke visserij, de vervuiling met kunstmest van onze akkers, maar recentelijk ook door klimaatverandering. Steve Schneider zal hier ongetwijfeld dieper op ingaan. Nu, terwijl we rommelen met onze oceanen, voorspellen meer en meer rapporten dat de soort zeeën die we creëren, geschikt zullen zijn voor 'energiezuinige' dieren als kwallen en bacteriën. Zo zouden deze toekomstige zeeën eruit kunnen zien.
Now jellyfish are strangely hypnotic and beautiful, and you'll see lots of gorgeous ones at the aquarium on Friday, but they sting like hell, and jellyfish sushi and sashimi is just not going to fill you up. About 100 grams of jellyfish equals four calories. So it may be good for the waistline, but it probably won't keep you satiated for very long. And a sea that's just filled and teeming with jellyfish isn't very good for all the other creatures that live in the oceans, that is, unless you eat jellyfish. And this is this voracious predator launching a sneak attack on this poor little unsuspecting jellyfish there, a by-the-wind sailor. And that predator is the giant ocean sunfish, the Mola mola, whose primary prey are jellyfish.
Nu zijn kwallen van een hypnotische schoonheid, en je ziet massa's geweldige exemplaren in het aquarium op vrijdag, maar ze steken venijnig, en kwal-sushi en sashimi zal je niet snel verzadigen. Ongeveer 100 gram kwal is 4 calorieën. Dus het zal goed zijn voor de lijn, maar het houdt je niet lang op de been. Ook is een zee tjokvol met kwallen niet zo goed voor alle andere wezens die in de oceanen leven. Tenzij je kwallen eet. Dit is het vraatzuchtige roofdier dat een verrassingsaanval uitvoert op deze nietsvermoedende kleine zeilkwal. Dat roofdier is de maanvis, of klompvis: de Mola mola, wiens voornaamste prooi kwallen zijn.
This animal is in "The Guinness World Book of Records" for being the world's heaviest bony fish. It reaches up to almost 5,000 pounds -- on a diet of jellyfish, primarily. And I think it's kind of a nice little cosmological convergence here that the Mola mola -- its common name is sunfish -- that its favorite food is the moon jelly. So it's kind of nice, the sun and the moon getting together this way, even if one is eating the other. Now this is typically how you see sunfish, this is where they get their common name. They like to sunbathe, can't blame them. They just lay out on the surface of the sea and most people think they're sick or lazy, but that's a typical behavior, they lie out and bask on the surface.
Dit dier staat in "Guinness World Records" vermeld als 's werelds zwaarste beenvis. Hij wordt bijna 2300 kilo zwaar -- op een dieet van voornamelijk kwallen. Ik vind het ook wel leuk dat de maanvis op kosmologisch consistente wijze kiest voor de maankwal als favoriete voedsel. Mooi dat dat allemaal zo samenkomt... ook al verorbert de een de ander. Dit is typerend voor de maanvis -- en vandaar zijn Engelse naam: 'zonnevis'. Ze houden van zonnebaden. Ze liggen aan het zeeoppervlak en veel mensen denken dat ze ziek of lui zijn, maar dit is typisch gedrag. Ze liggen te bakken aan de oppervlakte.
Their other name, Mola mola, is -- it sounds Hawaiian, but it's actually Latin for millstone, and that's attributable to their roundish, very bizarre, cut-off shape. It's as if, as they were growing, they just forgot the tail part. And that's actually what drew me to the Mola in the first place, was this terribly bizarre shape. You know, you look at sharks, and they're streamlined, and they're sleek, and you look at tuna, and they're like torpedoes -- they just give away their agenda. They're about migration and strength, and then you look at the sunfish.
Hun andere naam, Mola mola klinkt Hawaïaans, maar het is Latijn voor 'molensteen', vanwege hun ronde, zeer bizarre, afgeknotte vorm. Alsof ze tijdens het groeien gewoon de staart vergaten. Hierdoor werd ik oorspronkelijk door de Mola aangetrokken, hun ongelofelijk bizarre vorm. Weet je, je kijkt naar haaien: die zijn gestroomlijnd en glad... en je kijkt naar tonijn: die zijn als torpedo's -- het is duidelijk wat hun programma is: migratie en kracht... en dan kijk je naar de maanvis.
(Laughter)
(Gelach)
And this is just so elegantly mysterious, it's just -- it really kind of holds its cards a lot tighter than say, a tuna. So I was just intrigued with what -- you know, what is this animal's story? Well, as with anything in biology, nothing really makes sense except in the light of evolution. The Mola's no exception. They appeared shortly after the dinosaurs disappeared, 65 million years ago, at a time when whales still had legs, and they come from a rebellious little puffer fish faction -- oblige me a little Kipling-esque storytelling here. Of course evolution is somewhat random, and you know, about 55 million years ago there was this rebellious little puffer fish faction that said, oh, the heck with the coral reefs -- we're going to head to the high seas. And lots of generations, lots of tweaking and torquing, and we turn our puffer into the Mola. You know, if you give Mother Nature enough time, that is what she will produce.
Dit is zo elegant-mysterieus. Zijn programma is zoveel minder inzichtelijk dan dat van de tonijn. Ik was geïntrigeerd door de vraag: wat is het verhaal achter dit dier? Zoals met alles in de biologie, wordt zoiets pas duidelijk in het licht van de evolutie. De Mola vormt geen uitzondering. Ze verschenen kort na het verdwijnen van de dinosaurussen, 65 miljoen jaar geleden, toen walvissen nog steeds poten hadden. Ze ontstonden uit een kleine rebelse kogelvisfactie -- sta me een paar Kipling-eske beschrijvingen toe. Evolutie is uiteraard wat willekeurig, en nou ja, ongeveer 55 miljoen jaar geleden was er een kleine rebelse kogelvisfactie die zei: oh, de pot op met die koraalriffen, we vertrekken naar de open zee. En vele generaties, veel gesleutel en gehamer, en onze kogelvis wordt een Mola. Tja, als je Moeder Natuur genoeg tijd geeft, is dit wat ze maakt.
They look -- maybe they look kind of prehistoric and unfinished, abridged perhaps, but in fact, in fact they are the -- they vie for the top position of the most evolutionarily-derived fish in the sea, right up there with flat fish. They're -- every single thing about that fish has been changed. And in terms of fishes -- fishes appeared 500 million years ago, and they're pretty modern, just 50 million years ago, so -- so interestingly, they give away their ancestry as they develop. They start as little eggs, and they're in "The Guinness World Book of Records" again for having the most number of eggs of any vertebrate on the planet. A single four-foot female had 300 million eggs, can carry 300 million eggs in her ovaries -- imagine -- and they get to be over 10 feet long. Imagine what a 10 foot one has. And from that little egg, they pass through this spiky little porcupine fish stage, reminiscent of their ancestry, and develop -- this is their little adolescent stage. They school as adolescents, and become behemoth loners as adults. That's a little diver up there in the corner.
Ze ogen -- misschien zien ze er wat prehistorisch en onaf uit... ingekort wellicht, maar feitelijk dingen ze naar de top-positie van de meest evolutionair-afgeleidde vis in de zee, samen met de platvis. Elk detail aan deze vis is veranderd. Als het om vissen gaat -- vissen verschenen 500 miljoen jaar geleden en zij zijn behoorlijk modern, slechts 50 miljoen jaar, dus -- Interessant genoeg is hun afkomst zichtbaar tijdens hun ontwikkeling. Ze beginnen als kleine eitjes, en ze staan wederom in "Guinness World Records" met de meeste eitjes voor een gewervelde soort op aarde. Een 1.20m lang vrouwtje kan 300 miljoen eitjes in haar eierstokken dragen - stel je voor - en ze kunnen 3 meter lang worden. Stel je voor hoeveel eitjes die heeft. Van dat kleine eitje, gaan ze door deze kleine stekelvarken-visfase, daarmee hun afkomst prijsgevend, en ontwikkelen -- dit is hun adolescente fase. Ze scholen samen als adolescenten en worden dan eenzame reuzen als volwassenen. In de hoek zie je een kleine duiker.
They're in "The Guinness World Book of Records" again for being the vertebrate growth champion of the world. From their little hatching size of their egg, into their little larval stage till they reach adulthood, they put on 600 million times an increase in weight. 600 million. Now imagine if you gave birth to a little baby, and you had to feed this thing. That would mean that your child, you would expect it to gain the weight of six Titanics. Now I don't know how you'd feed a child like that but -- we don't know how fast the Molas grow in the wild, but captive growth studies at the Monterey Bay Aquarium -- one of the first places to have them in captivity -- they had one that gained 800 lbs in 14 months. I said, now, that's a true American.
Ze staan weer in "Guinness World Records" als de gewervelde wereldkampioen groeien. Van hun kleine formaat als eitje, naar hun bestaan als larve, tot het bereiken van volwassenheid, worden ze 600 miljoen maal zwaarder. 600 miljoen. Stel je voor dat je een kleine baby baart, en je zou die moeten voeden. Dat zou betekenen dat je kind zes Titanics aan gewicht zou toenemen. Ik weet niet hoe je zo'n kind zou voeden -- we weten niet hoe snel Mola's in het wild groeien, maar in gevangenschap in het Monterey Bay Aquarium -- een van de eerste plaatsen die ze had -- was er een die bijna 400 kilo groeide in 14 maanden. Ik zei: da's nog eens een échte Amerikaan.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
So being a loner is a great thing, especially in today's seas, because schooling used to be salvation for fishes, but it's suicide for fishes now. But unfortunately Molas, even though they don't school, they still get caught in nets as by-catch. If we're going to save the world from total jellyfish domination, then we've got to figure out what the jellyfish predators -- how they live their lives, like the Mola. And unfortunately, they make up a large portion of the California by-catch -- up to 26 percent of the drift net. And in the Mediterranean, in the swordfish net fisheries, they make up up to 90 percent. So we've got to figure out how they're living their lives. And how do you do that? How do you do that with an animal -- very few places in the world. This is an open ocean creature. It knows no boundaries -- it doesn't go to land.
Op jezelf leven is een groot goed, zeker in de huidige zeeën, want samenscholen was ooit een overlevingsstrategie, maar nu staat het gelijk aan zelfmoord. Helaas voor Mola's zitten ze toch nog steeds in netten als bijvangst. Als we de wereld willen behoeden voor totale kwallenoverheersing, zullen we moeten uitdokteren hoe de kwallen-eters als de Mola, hun leven doorbrengen. Helaas zijn Mola's een groot deel van de Californische bijvangst -- tot 26% van de drijfnetvangst. In de Middellandse Zee, in de zwaardvis-netvisserij, zijn ze tot 90% van de bijvangst. Dus we moeten ontdekken hoe ze hun levens leiden. Hoe doe je dat? Hoe doe je dat met een dier -- weinig plaatsen in de wereld. Dit is een wezen uit de open oceaan. Het kent geen grenzen -- komt niet aan land.
How do you get insight? How do you seduce an open ocean creature like that to spill its secrets? Well, there's some great new technology that has just recently become available, and it's just a boon for getting insight into open ocean animals. And it's pictured right here, that little tag up there. That little tag can record temperature, depth and light intensity, which is correlated with time, and from that we can get locations. And it can record this data for up to two years, and keep it in that tag, release at a pre-programmed time, float to the surface, upload all that data, that whole travelogue, to satellite, which relays it directly to our computers, and we've got that whole dataset. And we didn't even have -- we just had to tag the animal and then we went home and you know, sat at our desks. So the great thing about the Mola is that when we put the tag on them -- if you look up here -- that's streaming off, that's right where we put the tag. And it just so happens that's a parasite hanging off the Mola.
Hoe krijg je inzicht? Hoe verleid je een dergelijk wezen om zijn geheimen te delen? Er bestaat een fantastische technologie die pas recentelijk beschikbaar is gekomen. Een grote aanwinst voor onderzoek naar wezens uit de open oceaan. Het is hier weergegeven, dit kleine aanhangsel hier boven. Dat kleine aanhangsel meet temperatuur, diepte en lichtintensiteit, die gecorreleerd zijn aan tijd, en daarvan leiden we locaties af. Het slaat tot twee jaar lang data op, koppelt zichzelf los op een voorgeprogrammeerd tijdstip, drijft naar de oppervlakte, uploadt alle data, het hele reisverslag, via een satelliet naar onze computers, en we hebben de hele dataset. We hoefden alleen het dier maar te labelen, gingen naar huis en... zaten achter ons bureau. Dus het mooie van de Mola is dat -- als je hier kijkt -- wat daar vanaf wappert, dat is precies waar we de zender bevestigden. Dit is toevallig een parasiet die aan de Mola vastzit.
Molas are infamous for carrying tons of parasites. They're just parasite hotels; even their parasites have parasites. I think Donne wrote a poem about that. But they have 40 genera of parasites, and so we figured just one more parasite won't be too much of a problem. And they happen to be a very good vehicle for carrying oceanographic equipment. They don't seem to mind, so far. So what are we trying to find out? We're focusing on the Pacific. We're tagging on the California coast, and we're tagging over in Taiwan and Japan. And we're interested in how these animals are using the currents, using temperature, using the open ocean, to live their lives. We'd love to tag in Monterey. Monterey is one of the few places in the world where Molas come in large numbers. Not this time of year -- it's more around October.
Mola's zijn berucht om de massa's parasieten die ze meedragen. Het zijn parasieten-hotels; zelfs hun parasieten hebben parasieten. Ik geloof dat Donne daar een gedicht over schreef. Maar ze hebben 40 soorten parasieten, dus we vonden dat nóg een parasiet niet echt een probleem moest zijn. Ze blijken uitstekende dragers te zijn voor oceanografisch materiaal. Ze schijnen geen bezwaar te hebben, tot dusver. Wat proberen we uit te vinden? We richten ons op de Stille Oceaan. We labelen aan de Californische kust, en in Taiwan en Japan. We zijn geïnteresseerd in hoe de dieren de golfstromen gebruiken, de temperatuur, de open oceaan, om hun levens te leiden. We zouden graag in Monterey labelen. Monterey is een van de weinige plaatsen ter wereld waar Mola's in groten getale komen. Niet in dit jaargetijde -- meer rond oktober.
And we'd love to tag here -- this is an aerial shot of Monterey -- but unfortunately, the Molas here end up looking like this because another one of our locals really likes Molas but in the wrong way. The California sea lion takes the Molas as soon as they come into the bay, rips off their fins, fashions them into the ultimate Frisbee, Mola style, and then tosses them back and forth. And I'm not exaggerating, it is just -- and sometimes they don't eat them, it's just spiteful. And you know, the locals think it's terrible behavior, it's just horrible watching this happen, day after day. The poor little Molas coming in, getting ripped to shreds, so we head down south, to San Diego. Not so many California sea lions down there. And the Molas there, you can find them with a spotter plane very easily, and they like to hang out under floating rafts of kelp. And under those kelps -- this is why the Molas come there because it's spa time for the Molas there. As soon as they get under those rafts of kelp, the exfoliating cleaner fish come. And they come and give the Molas -- you can see they strike this funny little position that says, "I'm not threatening, but I need a massage."
We zouden graag hier labelen -- dit is een luchtfoto van Monterey -- maar helaas zien de Mola's hier er al snel zo uit. Een van onze autochtonen vindt Mola's op een verkeerde manier heel leuk. De Californische zeeleeuw pakt de Mola's zodra ze in de baai komen, scheurt hun vinnen af, zodat ze een soort Mola-frisbee worden, en gooit ze dan heen en weer. Ik overdrijf niet, het is echt -- en soms eten ze ze niet eens op, het is gewoon gemenigheid. De plaatselijke bewoners vinden het vreselijk gedrag. Om dat dagelijks te moeten aanzien... Die arme Mola's die aan stukjes gescheurd worden... dus we zoeken het een eind zuidelijker: in San Diego. Niet zoveel Californische zeeleeuwen hier, en de Mola's kun je met een vliegtuigje makkelijk vinden. Ze komen graag chillen onder drijvende zeewiervlotten. Onder dat zeewier -- dit is waarom de Mola's daar komen -- is het vertroeteltijd voor de Mola's. Zodra ze onder die vlotten van zeewier verschijnen, komen de scrubbende schoonmaakvissen. Die geven de Mola's -- je kan zien hoe ze echt die positie aannemen, die zegt: "Ik vorm geen bedreiging, maar ik ben toe aan een massage."
(Laughter)
(Gelach)
And they'll put their fins out and their eyes go in the back of their head, and the fish come up and they just clean, clean, clean -- because the Molas, you know, there's just a smorgasbord of parasites. And it's also a great place to go down south because the water's warmer, and the Molas are kind of friendly down there. I mean what other kind of fish, if you approach it right, will say, "Okay, scratch me right there." You truly can swim up to a Mola -- they're very gentle -- and if you approach them right, you can give them a scratch and they enjoy it. So we've also tagged one part of the Pacific; we've gone over to another part of the Pacific, and we've tagged in Taiwan, and we tagged in Japan. And over in these places, the Molas are caught in set nets that line these countries. And they're not thrown back as by-catch, they're eaten. We were served a nine-course meal of Mola after we tagged. Well, not the one we tagged! And everything from the kidney, to the testes, to the back bone, to the fin muscle to -- I think that ís pretty much the whole fish -- is eaten.
Ze steken hun vinnen uit en hun ogen draaien naar achteren, en de vissen komen en poetsen, poetsen, poetsen -- want de Mola's zijn een waar smörgåsbord van parasieten. Het is tevens een mooie plek om zuidelijker te gaan omdat het water daar warmer is, en de Mola's zijn er vriendelijk. Ik bedoel, welke andere vis, als je hem juist benadert, zegt: "Oké, krab me daar eens." Je kan naar een Mola toezwemmen -- ze zijn heel zachtaardig -- en als je ze juist benadert, kun je ze krabben en ze vinden dat leuk. We hebben een deel van de Stille Oceaan gelabeld; nog een ander deel van de Grote Oceaan, we labelden in Taiwan en in Japan. In deze plaatsen worden de Mola's gevangen in vaste netten. Ze worden niet teruggegooid als bijvangst, maar gegeten. We kregen een negen-gangen-maaltijd van Mola voorgeschoteld na het labelen. Nee, niet deze die we gelabeld hadden! Alles, van de nieren, tot de testikels, tot de ruggengraat, tot de vinspieren tot -- ik geloof dat dat de hele vis is -- wordt gegeten.
So the hardest part of tagging, now, is after you put that tag on, you have to wait, months. And you're just wondering, oh, I hope the fish is safe, I hope, I hope it's going to be able to actually live its life out during the course that the tag is recording. The tags cost 3500 dollars each, and then satellite time is another 500 dollars, so you're like, oh, I hope the tag is okay. And so the waiting is really the hardest part. I'm going to show you our latest dataset. And it hasn't been published, so it's totally privy information just for TED. And in showing you this, you know, when we're looking at this data, we're thinking, oh do these animals, do they cross the equator? Do they go from one side of the Pacific to the other? And we found that they kind of are homebodies. They're not big migrators. This is their track: we deployed the tag off of Tokyo, and the Mola in one month kind of got into the Kuroshio Current off of Japan and foraged there. And after four months, went up, you know, off of the north part of Japan. And that's kind of their home range. Now that's important, though, because if there's a lot of fishing pressure, that population doesn't get replenished. So that's a very important piece of data.
Dus het moeilijkste deel van labelen is dat nadat je de zender bevestigt, je maanden moet wachten. Je zit je af te vragen, oh, ik hoop dat de vis het goed maakt, Ik hoop dat hij in leven blijft gedurende de tijd dat de zender registreert. De zenders kosten 3500 dollar, en satelliet-tijd is nog eens 500 dollar, dus je denkt: oh, ik hoop dat de zender het overleeft. Dus het wachten is echt het moeilijkste gedeelte. Ik ga je onze laatste dataset laten zien. Nog ongepubliceerd, dus het is exclusieve informatie, speciaal voor TED. Toen we naar deze data keken, dachten we: gaan deze dieren de evenaar over? Steken ze de Stille Oceaan over? Maar je zou kunnen zeggen dat ze 'huismussen' zijn. Het zijn geen grote reizigers. Dit is hun route: we labelden hem bij Tokyo, en de Mola zwom in 1 maand naar de Kuroshio-stroom bij Japan en foerageerde daar. Na vier maanden zwom hij omhoog, tot voor het noorden van Japan. Dat is zo'n beetje hun thuisgebied. Dat is belangrijk, want als de druk van de visserij hoog is, wordt die populatie niet aangevuld. Dus dat is een belangrijk stuk data.
But also what's important is that they're not slacker, lazy fish. They're super industrious. And this is a day in the life of a Mola, and if we -- they're up and down, and up and down, and up and down, and up and up and down, up to 40 times a day. As the sun comes up, you see in the blue, they start their dive. Down -- and as the sun gets brighter they go a little deeper, little deeper. They plumb the depths down to 600 meters, in temperatures to one degree centigrade, and this is why you see them on the surface -- it's so cold down there. They've got to come up, warm, get that solar power, and then plunge back into the depths, and go up and down and up and down. And they're hitting a layer down there; it's called the deep scattering layer -- which a whole variety of food's in that layer. So rather than just being some sunbathing slacker, they're really very industrious fish that dance this wild dance between the surface and the bottom and through temperature.
Maar wat ook belangrijk is: het zijn geen luie donders. Ze zijn superondernemend. Dit is een dag uit het leven van een Mola. Ze gaan omhoog, omlaag, omhoog, omlaag omhoog, omlaag... tot 40x per dag. Terwijl de zon opkomt, je ziet het in blauw, beginnen ze te duiken. Omlaag -- en met het feller worden van de zon gaan ze steeds iets dieper. Ze dalen af tot 600 meter, in een temperatuur van 1ºC. Daarom zie je ze aan de oppervlakte -- het is beneden zo koud. Ze komen omhoog, warmen zich met zonne-energie, en dan storten ze zich weer in de diepte, en weer omhoog en omlaag. Ze bezoeken een laag daar beneden, die de 'deep scattering layer' wordt genoemd -- waarin zich een verscheidenheid aan voedsel bevindt. Dus in plaats van een zonnebadende luierik, zijn het heel ondernemende vissen die een soort dans opvoeren tussen oppervlakte en bodem, door de temperatuur heen.
We see the same pattern -- now with these tags we're seeing a similar pattern for swordfishes, manta rays, tunas, a real three-dimensional play. This is part of a much larger program called the Census of Marine Life, where they're going to be tagging all over the world and the Mola's going to enter into that. And what's exciting -- you all travel, and you know the best thing about traveling is to be able to find the locals, and to find the great places by getting the local knowledge. Well now with the Census of Marine Life, we'll be able to sidle up to all the locals and explore 90 percent of our living space, with local knowledge. It's never -- it's really never been a more exciting, or a vital time, to be a biologist.
We zien hetzelfde patroon -- nu met deze zenders, zien we een vergelijkbaar patroon voor zwaardvissen, manta's, tonijnen; een echt 3-dimensionaal spel. Dit is onderdeel van een veel groter programma: de Census of Marine Life, waarin ze over de hele wereld gaan labelen en de Mola's maken daar deel van uit. En wat spannend is -- jullie reizen allemaal, en je weet dat het beste aan reizen is, om de lokale bewoners te vinden, en de mooie plekken te vinden door de lokale kennis te krijgen. Nu, met de Census of Marine Life zijn we in staat de lokale bewoners te benaderen en 90% van onze leefruimte te onderzoeken met lokale kennis. Er is nooit een spannender, of crucialer tijd geweest om zeebioloog te zijn.
Which brings me to my last point, and what I think is kind of the most fun. I set up a website because I was getting so many questions about Molas and sunfish. And so I just figured I'd have the questions answered, and I'd be able to thank my funders, like National Geographic and Lindbergh. But people would write into the site with all sorts of, all sorts of stories about these animals and wanting to help me get samples for genetic analysis. And what I found most exciting is that everyone had a shared -- a shared love and an interest in the oceans. I was getting reports from Catholic nuns, Jewish Rabbis, Muslims, Christians -- everybody writing in, united by their love of life. And to me that -- I don't think I could say it any better than the immortal Bard himself: "One touch of nature makes the whole world kin." And sure, it may be just one big old silly fish, but it's helping. If it's helping to unite the world, I think it's definitely the fish of the future.
Dat brengt me bij mijn laatste punt, en bij wat ik het leukste vind. Ik maakte een website omdat ik zoveel vragen kreeg over Mola's en maanvissen. Dus ik bedacht dat ik de vragen maar zou beantwoorden, en ik zou mijn sponsors kunnen bedanken, zoals National Geographic en Lindbergh. Maar mensen schreven naar de site met alle mogelijke verhalen over deze dieren en wilden me helpen om monsters te krijgen voor genetische analyse. Wat ik het spannendst vond, is dat iedereen een liefde en een interesse voor de oceaan met elkaar deelde. Ik kreeg berichten van katholieke nonnen, joodse rabbi's, moslims, christenen -- iedereen schreef, verenigd door hun liefde voor het leven. Ik denk niet dat ik het beter zou kunnen zeggen dan de onsterfelijke Bard zelf: "Eén aanraking van de natuur doet de wereld verbroederen." En ja, het mag dan een grote, gekke vis zijn, maar als hij helpt om de wereld te verenigen, is hij volgens mij de vis van de toekomst.