I'd like to start tonight by something completely different, asking you to join me by stepping off the land and jumping into the open ocean for a moment. 90 percent of the living space on the planet is in the open ocean, and it's where life -- the title of our seminar tonight -- it's where life began. And it's a lively and a lovely place, but we're rapidly changing the oceans with our -- not only with our overfishing, our irresponsible fishing, our adding of pollutants like fertilizer from our cropland, but also, most recently, with climate change, and Steve Schneider, I'm sure, will be going into greater detail on this. Now, as we continue to tinker with the oceans, more and more reports are predicting that the kinds of seas that we're creating will be conducive to low-energy type of animals, like jellyfish and bacteria. And this might be the kind of seas we're headed for.
A ma estét valami egészen más dologgal szeretném kezdeni, arra kérve Önöket, hogy csatlakozzanak hozzám, lépjünk le a szárazföldről és egy percre ugorjunk bele az óceánba. A bolygó élettereinek 90%-a a nyílt óceánban van, és ez az a hely -- a ma esti szemináriumunk címe --, ahol az élet elkezdődött. Ez egy élénk és csodálatos hely, de gyorsan változtatjuk az óceánokat -- nemcsak a túlhalászattal, a felelőtlen halászattal, a termőföldekről származó műtrágyákkal, hanem mostanában a klímaváltozással is, biztos vagyok benne, hogy Steve Schneider erről részletesen fog beszélni. Ahogy az óceánokkal való babrálást folytatjuk, egyre több jelentés jósolja meg, hogy azok a fajta tengerek, amiket mi hozunk létre, az alacsony energiájú állatoknak kedveznek, mint amilyenek a medúzák vagy a baktériumok. Valószínűleg ilyen fajta tengerek felé haladunk.
Now jellyfish are strangely hypnotic and beautiful, and you'll see lots of gorgeous ones at the aquarium on Friday, but they sting like hell, and jellyfish sushi and sashimi is just not going to fill you up. About 100 grams of jellyfish equals four calories. So it may be good for the waistline, but it probably won't keep you satiated for very long. And a sea that's just filled and teeming with jellyfish isn't very good for all the other creatures that live in the oceans, that is, unless you eat jellyfish. And this is this voracious predator launching a sneak attack on this poor little unsuspecting jellyfish there, a by-the-wind sailor. And that predator is the giant ocean sunfish, the Mola mola, whose primary prey are jellyfish.
Nos, a medúzák furcsán hipnotikusak és szépek, sok pompás példányt látnak majd az akváriumban pénteken, de pokolian csípnek, és a medúzából készült sushi meg sashimi nem fog minket megtömni. Kb. 100 gramm medúza négy kalóriának felel meg. Szóval jó lehet a derékbőség szempontjából, de valószínűleg nem fog hosszú időre jóllakatni. És az olyan tenger, amely hemzseg a medúzáktól, nem túl jó a többi élőlénynek, amelyek az óceánokban élnek, kivéve persze azokat, amelyek medúzát esznek. Az pedig ez a falánk ragadozó, amely alattomos támadást indít ez ellen a szegény kis gyanútlan medúza ellen, a vitorlás medúza ellen. Ez a ragadozó a hatalmas óceáni naphal, a Mola mola, amelynek fő zsákmányállata a medúza.
This animal is in "The Guinness World Book of Records" for being the world's heaviest bony fish. It reaches up to almost 5,000 pounds -- on a diet of jellyfish, primarily. And I think it's kind of a nice little cosmological convergence here that the Mola mola -- its common name is sunfish -- that its favorite food is the moon jelly. So it's kind of nice, the sun and the moon getting together this way, even if one is eating the other. Now this is typically how you see sunfish, this is where they get their common name. They like to sunbathe, can't blame them. They just lay out on the surface of the sea and most people think they're sick or lazy, but that's a typical behavior, they lie out and bask on the surface.
Ez az állat benne van a Guinness rekordok könyvében mint a világ legnehezebb csontos hala. Elérheti a 2,3 tonna tömeget is -- elsődlegesen medúzaétrenden. Azt hiszem, ez szép kis kozmológiai konvergencia, hogy a Mola mola -- közönséges angol nevén naphal -- kedvenc tápláléka a holdmedúza. Van ebben valami szép, hogy a nap és a hold ily módon összejönnek, még ha meg is eszi egyik a másikat. Jellegzetesen így látjuk a naphalat, innen kapták a közönséges angol nevüket. Szeretnek napozni, nem hibáztathatjuk őket érte. Csak fekszenek a tenger felszínén, a legtöbben azt hiszik, hogy betegek vagy lusták, de ez a tipikus viselkedésük, kifekszenek és sütkéreznek a felszínen.
Their other name, Mola mola, is -- it sounds Hawaiian, but it's actually Latin for millstone, and that's attributable to their roundish, very bizarre, cut-off shape. It's as if, as they were growing, they just forgot the tail part. And that's actually what drew me to the Mola in the first place, was this terribly bizarre shape. You know, you look at sharks, and they're streamlined, and they're sleek, and you look at tuna, and they're like torpedoes -- they just give away their agenda. They're about migration and strength, and then you look at the sunfish.
A másik nevük, a Mola mola -- úgy hangzik, mintha hawaii lenne, de valójában a malomkő latin megfelelőjéből származik, és a kerekded, nagyon bizarr, levágott formájuknak tulajdonítható. Olyan, mintha növekedés közben és elfelejtették volna a farokrészt. Valójában ez vonzott engem először a Molához, ez a bizarr alak. Tudják, az ember megnézi a cápákat, áramvonalasak és simák, megnézi a tonhalakat, olyanok, mint a torpedók -- egyszerűen elárulják az életmódjukat. A vándorlásról és az erőről szólnak, és aztán az ember megnézi a naphalat.
(Laughter)
(Nevetés)
And this is just so elegantly mysterious, it's just -- it really kind of holds its cards a lot tighter than say, a tuna. So I was just intrigued with what -- you know, what is this animal's story? Well, as with anything in biology, nothing really makes sense except in the light of evolution. The Mola's no exception. They appeared shortly after the dinosaurs disappeared, 65 million years ago, at a time when whales still had legs, and they come from a rebellious little puffer fish faction -- oblige me a little Kipling-esque storytelling here. Of course evolution is somewhat random, and you know, about 55 million years ago there was this rebellious little puffer fish faction that said, oh, the heck with the coral reefs -- we're going to head to the high seas. And lots of generations, lots of tweaking and torquing, and we turn our puffer into the Mola. You know, if you give Mother Nature enough time, that is what she will produce.
Annyira elegánsan titokzatos, sokkal titkolózóbb, mint mondjuk a tonhal. Szóval izgatott, hogy mi a története ennek az állatnak? Nos, ahogy a biológiában lenni szokott, semminek sincs igazán értelme, csakis az evolúció fényében. A Mola sem kivétel. Röviddel a dinoszauruszok eltűnése után jelentek meg, 65 millió évvel ezelőtt, abban az időben, amikor a bálnáknak még lábuk volt, egy lázadó kis gömbhalfrakcióból származnak -- ez egy kis Kipling-szerű előadásra késztet engem. Természetesen az evolúció némileg véletlenszerű, és tudják, körülbelül 55 millió évvel ezelőtt volt egy kis lázadó gömbhalfrakció, akik azt mondták, a fenébe a korallzátonyokkal -- kimegyünk a nyílt tengerre. Sok nemzedék és sok trükk és csavar után a gömbhalunk Molává alakult. Tudják, ha elég időt adunk az anyatermészetnek, ezt állítja elő.
They look -- maybe they look kind of prehistoric and unfinished, abridged perhaps, but in fact, in fact they are the -- they vie for the top position of the most evolutionarily-derived fish in the sea, right up there with flat fish. They're -- every single thing about that fish has been changed. And in terms of fishes -- fishes appeared 500 million years ago, and they're pretty modern, just 50 million years ago, so -- so interestingly, they give away their ancestry as they develop. They start as little eggs, and they're in "The Guinness World Book of Records" again for having the most number of eggs of any vertebrate on the planet. A single four-foot female had 300 million eggs, can carry 300 million eggs in her ovaries -- imagine -- and they get to be over 10 feet long. Imagine what a 10 foot one has. And from that little egg, they pass through this spiky little porcupine fish stage, reminiscent of their ancestry, and develop -- this is their little adolescent stage. They school as adolescents, and become behemoth loners as adults. That's a little diver up there in the corner.
Úgy néznek ki -- talán valami történelem előtti, befejezetlen, rövidített dolognak látszanak, de valójában, valójában -- a leginkább evolúciós eredetű halak legfelső helyezéséért versenyeznek a lapos halakkal. Ezeknek a halaknak minden kis porcikája megváltozott. És a halak szempontjából -- a halak 500 millió évvel ezelőtt jelentek meg, ők meglehetősen modernek, csak 50 millió évesek -- és érdekes módon elárulják a származásukat fejlődés közben. Kis peteként kezdik, és ezzel is benne vannak a Guinness rekordok könyvében, nekik van a legtöbb petéjük a bolygó összes gerincese közül. Egy egyméteres nőstény 300 millió petét tud a petefészkeiben hordozni -- és több mint 3 méteresre tudnak nőni. Képzeljék el az mennyi petét hordoz! Ebből a kicsi petéből átmennek ezen a szúrós kis tüskéshal fázison, ami az őseikre emlékeztet, és fejlődnek -- ez a kiskamasz állapotuk. Serdülőként együtt úsznak, aztán behemót magányos felnőttek lesznek. Az egy kis búvár fent ott a sarokban.
They're in "The Guinness World Book of Records" again for being the vertebrate growth champion of the world. From their little hatching size of their egg, into their little larval stage till they reach adulthood, they put on 600 million times an increase in weight. 600 million. Now imagine if you gave birth to a little baby, and you had to feed this thing. That would mean that your child, you would expect it to gain the weight of six Titanics. Now I don't know how you'd feed a child like that but -- we don't know how fast the Molas grow in the wild, but captive growth studies at the Monterey Bay Aquarium -- one of the first places to have them in captivity -- they had one that gained 800 lbs in 14 months. I said, now, that's a true American.
Azzal is benne vannak a Guinness rekordok könyvében, hogy ők a gerincesek növekedésének világbajnokai. A kicsi petéből a lárva állapoton át, amíg elérik a felnőttkort, 600 milliószorosra nő a tömegük. 600 milliószorosra. Képzeljék el, hogy születik egy kisbabájuk, és etetniük kell ezt a teremtményt. Ez azt jelentené, hogy a gyermeküknek hat Titanic súlyát kellene felszednie. Hát nem tudom, hogy etetnék ennek megfelelően a gyereküket, de -- nem tudjuk, a Molák milyen gyorsan nőnek természetes környezetükben, de a fogságban tartott egyedek növekedéséről végzett tanulmányok során a Monterey Bay Aquariumban -- ez az egyik első hely, ahol fogságban tartják őket -- volt olyan, amelyik 14 hónap alatt 363 kg-ot hízott. Azt mondtam, ez igazi amerikai.
(Laughter)
(Nevetés)
(Applause)
(Taps)
So being a loner is a great thing, especially in today's seas, because schooling used to be salvation for fishes, but it's suicide for fishes now. But unfortunately Molas, even though they don't school, they still get caught in nets as by-catch. If we're going to save the world from total jellyfish domination, then we've got to figure out what the jellyfish predators -- how they live their lives, like the Mola. And unfortunately, they make up a large portion of the California by-catch -- up to 26 percent of the drift net. And in the Mediterranean, in the swordfish net fisheries, they make up up to 90 percent. So we've got to figure out how they're living their lives. And how do you do that? How do you do that with an animal -- very few places in the world. This is an open ocean creature. It knows no boundaries -- it doesn't go to land.
Magányosnak lenni nagyszerű dolog, főleg a mai tengerekben, mert a raj régen megmentő volt a halak számára, de manapság ez már öngyilkosság. De sajnos a Molák, még ha nem is élnek rajokban, mégis beleakadnak a hálókba járulékos fogásként. Ha meg akarjuk menteni a világot a teljes medúzauralomtól, meg kell tudnunk, mik a medúza ragadozói -- hogyan élik az életüket, mint például a Mola. Sajnos, a Molák elég nagy részét teszik ki a járulékos fogásnak Kaliforniában -- ez az eresztőhálók esetében akár 26% is lehet. A Földközi-tengerben a kardhalak hálós halászata esetében a 90%-ot is elérik. Tehát ki kell derítenünk, hogyan élik az életüket. És ezt hogy csináljuk? Hogy csináljuk ezt egy állat esetében -- és nagyon kevés helyen a világban. Ez egy nyílttengeri lény. Nem ismer határokat -- nem megy a szárazföldre.
How do you get insight? How do you seduce an open ocean creature like that to spill its secrets? Well, there's some great new technology that has just recently become available, and it's just a boon for getting insight into open ocean animals. And it's pictured right here, that little tag up there. That little tag can record temperature, depth and light intensity, which is correlated with time, and from that we can get locations. And it can record this data for up to two years, and keep it in that tag, release at a pre-programmed time, float to the surface, upload all that data, that whole travelogue, to satellite, which relays it directly to our computers, and we've got that whole dataset. And we didn't even have -- we just had to tag the animal and then we went home and you know, sat at our desks. So the great thing about the Mola is that when we put the tag on them -- if you look up here -- that's streaming off, that's right where we put the tag. And it just so happens that's a parasite hanging off the Mola.
Hogy tekinthetsz be az életükbe? Hogy lehet rávenni egy ilyen nyílttengeri lényt, hogy fedje fel a titkait? Nos, van egy nagyszerű új technológia, ami mostanában vált elérhetővé, és ez egy áldás a nyílttengeri állatok megfigyelésében. Itt látható az a kis toldalék ott fent. Az a kis toldalék rögzíti a hőmérsékletet, a mélységet és a fényerősséget, amely az idővel arányos, és ezekből megtudhatjuk a helyet. És ezeket az adatokat akár két évig is gyűjtheti és tárolhatja abban a kis toldalékban, előre programozott időpontban elenged, felúszik a felszínre, az összes adatot, az egész útleírást feltölti egy műholdra, amely közvetlenül a mi számítógépünkre közvetíti, és megkapjuk a teljes adatbázist. És még csak nem is kellett -- nekünk csak fel kellett címkéznünk az állatot és aztán hazamentünk és ültünk az íróasztalunk mellett. Szóval az a nagyszerű a Molával kapcsolatban, hogy amikor felrakjuk rájuk a toldalékot -- ha felnéznek ide -- az ott lengedezik, pontosan ott, ahova raktuk. Azért van így, mert ez egy parazita, ami lelóg a Moláról.
Molas are infamous for carrying tons of parasites. They're just parasite hotels; even their parasites have parasites. I think Donne wrote a poem about that. But they have 40 genera of parasites, and so we figured just one more parasite won't be too much of a problem. And they happen to be a very good vehicle for carrying oceanographic equipment. They don't seem to mind, so far. So what are we trying to find out? We're focusing on the Pacific. We're tagging on the California coast, and we're tagging over in Taiwan and Japan. And we're interested in how these animals are using the currents, using temperature, using the open ocean, to live their lives. We'd love to tag in Monterey. Monterey is one of the few places in the world where Molas come in large numbers. Not this time of year -- it's more around October.
A Molák hírhedtek arról, hogy rengeteg parazitát szállítanak. Olyanok, mint a parazitaszállodák; még a parazitáiknak is vannak parazitáik. Azt hiszem, Donne írt erről verset. 40 fajta parazitájuk van, és úgy gondoltuk, hogy eggyel több parazita nem fog gondot okozni. És ők történetesen nagyon jó járművek az oceanográfiai berendezések szállítására. Ez idáig úgy tűnik, nem bánják. Tehát mit akarunk megtudni? A Csendes-óceánra összpontosítunk. A kaliforniai tengerparton, Tajvanon és Japánban címkézünk. Arra vagyunk kíváncsiak, hogy ezek az állatok hogyan használják az áramlatokat, a hőmérsékletet, a nyílt óceánt az életükhöz. Szeretnénk Montereyben is címkézni. Monterey azon kevés helyek közé tartozik a világon, ahol a Molák nagy számban fordulnak elő. Nem ilyenkor -- inkább október környékén.
And we'd love to tag here -- this is an aerial shot of Monterey -- but unfortunately, the Molas here end up looking like this because another one of our locals really likes Molas but in the wrong way. The California sea lion takes the Molas as soon as they come into the bay, rips off their fins, fashions them into the ultimate Frisbee, Mola style, and then tosses them back and forth. And I'm not exaggerating, it is just -- and sometimes they don't eat them, it's just spiteful. And you know, the locals think it's terrible behavior, it's just horrible watching this happen, day after day. The poor little Molas coming in, getting ripped to shreds, so we head down south, to San Diego. Not so many California sea lions down there. And the Molas there, you can find them with a spotter plane very easily, and they like to hang out under floating rafts of kelp. And under those kelps -- this is why the Molas come there because it's spa time for the Molas there. As soon as they get under those rafts of kelp, the exfoliating cleaner fish come. And they come and give the Molas -- you can see they strike this funny little position that says, "I'm not threatening, but I need a massage."
Szeretnénk itt is címkézni -- ez egy légi felvétel Montereyről -- de sajnos, a Molák itt így végzik, mert egy másik helyi lakos is szereti a Molákat, de rosszul. A kaliforniai oroszlánfóka megfogja a Molákat, amint bejönnek az öbölbe, letépi az uszonyaikat, Mola stílusú frizbivé alakítja, majd oda-vissza dobálja őket. Nem túlzok, ez csak -- néha nem eszik meg őket, ez csak gonoszság. A helyiek úgy gondolják, ez szörnyű viselkedés, borzalmas nap mint nap nézni, hogy ez történik. A szegény kis Molák bejönnek, darabokra tépik őket, így hát délre indultunk, San Diegóba. Ott nincs olyan sok oroszlánfóka. Ott a Molák könnyen felfedezhetők egy megfigyelő repülőgépről, szeretnek az úszó hínártutajok alatt lógni. És azok alatt a hínárok alatt -- ezért jönnek ide, mert ez a gyógyfürdőzés ideje a Molák számára. Ahogy beérnek azok alá a hínártutajok alá, jönnek a bőrradírozó tisztítóhalak. Jönnek és kezelik a Molákat -- látják, ők felveszik ezt a mulatságos kis pozíciót, ami azt jelenti: „Nem fenyegetlek, masszázsra van szükségem.”
(Laughter)
(Nevetés)
And they'll put their fins out and their eyes go in the back of their head, and the fish come up and they just clean, clean, clean -- because the Molas, you know, there's just a smorgasbord of parasites. And it's also a great place to go down south because the water's warmer, and the Molas are kind of friendly down there. I mean what other kind of fish, if you approach it right, will say, "Okay, scratch me right there." You truly can swim up to a Mola -- they're very gentle -- and if you approach them right, you can give them a scratch and they enjoy it. So we've also tagged one part of the Pacific; we've gone over to another part of the Pacific, and we've tagged in Taiwan, and we tagged in Japan. And over in these places, the Molas are caught in set nets that line these countries. And they're not thrown back as by-catch, they're eaten. We were served a nine-course meal of Mola after we tagged. Well, not the one we tagged! And everything from the kidney, to the testes, to the back bone, to the fin muscle to -- I think that ís pretty much the whole fish -- is eaten.
És kinyújtják az uszonyaikat, a szemük pedig a fejük hátsó részére kerül, a halak pedig jönnek, és csak tisztogatnak, tisztogatnak, tisztogatnak -- mivel a Molák, mint tudjuk, olyanok, mint egy parazita-svédasztal. Azért is nagyszerű délre menni, mert az idő melegebb és a Molák ott olyan barátságosak. Úgy értem, ahogy más halak is, ha megfelelően közeledik hozzájuk az ember, azt mondják: „Oké, ott vakargass meg.” Tényleg oda lehet úszni a Molához -- nagyon szelídek -- és ha jól közelít hozzájuk az ember, megvakargathatja őket és ők élvezik. Szóval, már címkéztünk a Csendes-óceán egyik részén; átmentünk a Csendes-óceán egy másik részére, és címkéztünk Tajvanon és Japánban. Ezeken a helyeken a Molákat rögzített hálókkal fogják, amelyek ezeket az országokat szegélyezik. Nem dobják vissza őket mint járulékos fogást - megeszik őket. Egy kilencfogásos Mola-vacsorát szolgáltak fel nekünk a címkézés után. Nos, nem azt, amit felcímkéztünk! Mindent a veséktől a herékig, a hátgerincig, az uszonyizmokig -- hogy nagyjából az egész halat -- megeszik.
So the hardest part of tagging, now, is after you put that tag on, you have to wait, months. And you're just wondering, oh, I hope the fish is safe, I hope, I hope it's going to be able to actually live its life out during the course that the tag is recording. The tags cost 3500 dollars each, and then satellite time is another 500 dollars, so you're like, oh, I hope the tag is okay. And so the waiting is really the hardest part. I'm going to show you our latest dataset. And it hasn't been published, so it's totally privy information just for TED. And in showing you this, you know, when we're looking at this data, we're thinking, oh do these animals, do they cross the equator? Do they go from one side of the Pacific to the other? And we found that they kind of are homebodies. They're not big migrators. This is their track: we deployed the tag off of Tokyo, and the Mola in one month kind of got into the Kuroshio Current off of Japan and foraged there. And after four months, went up, you know, off of the north part of Japan. And that's kind of their home range. Now that's important, though, because if there's a lot of fishing pressure, that population doesn't get replenished. So that's a very important piece of data.
A címkézés legnehezebb része, hogy miután az ember felrakta azt a toldalékot, várni kell, hónapokig. És az ember csak tűnődik, ó, remélem, hogy a hal biztonságban van, remélem, remélem, hogy végig tudja élni az életét, amíg a címke rögzít. A címkék egyenként 3500 dollárba kerülnek, aztán a műholdidő még 500 dollár, így az ember reménykedik, hogy a címke rendben van. Tényleg a várakozás a legnehezebb rész. Megmutatom Önöknek a legutolsó adatbázisunkat. Még nem publikáltuk, úgyhogy ez teljesen titkos információ, csakis a TED részére. És amikor megmutatom, tudják, amikor megnézzük ezeket az adatokat, arra gondolunk, ó, ezek az állatok tényleg átszelték az egyenlítőt? Átkeltek a Csendes-óceán egyik részéből a másikba? És azt találtuk, hogy ők otthonülők. Nem nagy vándorok. Ez az útvonaluk: Tokióban telepítettük a címkét és a Mola egy hónap alatt valahogy bekerült a Kuroshio-áramlatba Japán mellett és ott fosztogatott. Négy hónap után felment Japán északi részére. És ennyi a saját területük. Azonban ez fontos, mivel ha nagy a halászati nyomás, akkor a populáció nem kap utánpótlást. Szóval ez egy nagyon fontos adat.
But also what's important is that they're not slacker, lazy fish. They're super industrious. And this is a day in the life of a Mola, and if we -- they're up and down, and up and down, and up and down, and up and up and down, up to 40 times a day. As the sun comes up, you see in the blue, they start their dive. Down -- and as the sun gets brighter they go a little deeper, little deeper. They plumb the depths down to 600 meters, in temperatures to one degree centigrade, and this is why you see them on the surface -- it's so cold down there. They've got to come up, warm, get that solar power, and then plunge back into the depths, and go up and down and up and down. And they're hitting a layer down there; it's called the deep scattering layer -- which a whole variety of food's in that layer. So rather than just being some sunbathing slacker, they're really very industrious fish that dance this wild dance between the surface and the bottom and through temperature.
De az is fontos, hogy ők nem munkakerülő, lusta halak. Szuper szorgalmasak. Ez a Mola életének egy napja, -- fel-le és fel-le és fel-le és fel és fel és le akár 40-szer egy nap. Ahogy felkel a nap, kékkel jelöltük, elkezdik a merülést. Le -- és ahogy a nap egyre ragyogóbb lesz, egy kicsit mélyebbre mennek, kicsit mélyebbre. Függőlegesen merülnek le a mélybe, 600 méterig, egy Celsius fok hőmérsékletig, és ezért lehet látni őket a felszínen -- olyan hideg van ott lent. Fel kell jönniük, melegedni, napenergiát szerezni, aztán alámerülni ismét a mélybe, és feljönni és lemenni, fel és le. Ott lent elérnek egy réteget, amit mély szórási rétegnek neveznek -- egész változatos táplálék van ebben a rétegben. Tehát ahelyett, hogy csak lomhán napoznának, igazán nagyon szorgalmas halak, amelyek ezt a vad táncot járják a felszín és a mély és a hőmérsékletek között.
We see the same pattern -- now with these tags we're seeing a similar pattern for swordfishes, manta rays, tunas, a real three-dimensional play. This is part of a much larger program called the Census of Marine Life, where they're going to be tagging all over the world and the Mola's going to enter into that. And what's exciting -- you all travel, and you know the best thing about traveling is to be able to find the locals, and to find the great places by getting the local knowledge. Well now with the Census of Marine Life, we'll be able to sidle up to all the locals and explore 90 percent of our living space, with local knowledge. It's never -- it's really never been a more exciting, or a vital time, to be a biologist.
Ugyanezt a mintát látjuk -- ezekkel a címkékkel hasonló mintát látunk a kardhalaknál, a manta rájáknál, a tonhalaknál, egy igazi háromdimenziós játékot. Ez egy sokkal nagyobb program része, amit úgy hívnak, hogy A tengeri élet népszámlálása, amelyben az egész világon címkézni fognak, és a Mola is belép ebbe a programba. És ami izgalmas -- Önök is utaznak, és tudják, az utazásban a legjobb dolog megkeresni a helyieket és megkeresni a nagyszerű helyeket a helyi tudás megszerzésével. Most A tengeri élet népszámlálása lehetővé teszi, hogy odaoldalogjunk a helyiekhez és felfedezzük az élőhelyek 90%-át a helyi tudásanyaggal. Soha -- tényleg soha nem volt izgalmasabb vagy életbevágóbb időszak a biológusok számára.
Which brings me to my last point, and what I think is kind of the most fun. I set up a website because I was getting so many questions about Molas and sunfish. And so I just figured I'd have the questions answered, and I'd be able to thank my funders, like National Geographic and Lindbergh. But people would write into the site with all sorts of, all sorts of stories about these animals and wanting to help me get samples for genetic analysis. And what I found most exciting is that everyone had a shared -- a shared love and an interest in the oceans. I was getting reports from Catholic nuns, Jewish Rabbis, Muslims, Christians -- everybody writing in, united by their love of life. And to me that -- I don't think I could say it any better than the immortal Bard himself: "One touch of nature makes the whole world kin." And sure, it may be just one big old silly fish, but it's helping. If it's helping to unite the world, I think it's definitely the fish of the future.
Ez elvezet az utolsó ponthoz, ami, úgy gondolom, a legszórakoztatóbb. Létrehoztam egy honlapot, mert annyi kérdést kapok a Molákról és a naphalakról. Úgy gondoltam, így megválaszolom a kérdéseket, és köszönetet tudok mondani a támogatóimnak, például a National Geographic-nek és a Lindbergh-nek. De az emberek mindenféle történeteket írnak a honlapra ezekről az állatokról, és segíteni akarnak nekem hogy mintákat szerezzek genetikai elemzéshez. Amit a legizgalmasabbnak találtam, hogy mindenki osztozik az óceánok szeretetében és az óceánok iránti érdeklődésben. Beszámolókat kaptam katolikus apácáktól, zsidó rabbiktól, muzulmánoktól, keresztényektől -- mindenkit, aki írt összekapcsolt az élet szeretete. Számomra ez -- nem hiszem, hogy szebben tudnám mondani, mint maga a halhatatlan bárd: „A természet egyetlen érintése rokonná teszi az egész világot.” És persze, lehet, hogy ez csak egy nagy, ősi, buta hal, de segít. Ha segít egyesíteni a világot, azt hiszem, ez határozottan a jövő hala.