I'd like to start tonight by something completely different, asking you to join me by stepping off the land and jumping into the open ocean for a moment. 90 percent of the living space on the planet is in the open ocean, and it's where life -- the title of our seminar tonight -- it's where life began. And it's a lively and a lovely place, but we're rapidly changing the oceans with our -- not only with our overfishing, our irresponsible fishing, our adding of pollutants like fertilizer from our cropland, but also, most recently, with climate change, and Steve Schneider, I'm sure, will be going into greater detail on this. Now, as we continue to tinker with the oceans, more and more reports are predicting that the kinds of seas that we're creating will be conducive to low-energy type of animals, like jellyfish and bacteria. And this might be the kind of seas we're headed for.
הייתי רוצה להתחיל הערב במשהו אחר לגמרי ולבקש מכם להצטרף אלי, לעזוב את היבשה ולקפוץ לתוך האוקיינוס הפתוח לרגע. 90 אחוז משטח המחייה על כדור הארץ הוא באוקיינוס הפתוח, וזה המקום בו החיים- הנושא של הסמינר שלנו הערב-- זה המקום בו החיים התחילו. וזה מקום מלא חיות ומקסים, אבל אנחנו משנים את האוקיינוסים בקצב מהיר על ידי -- לא רק על ידי דיג יתר, דיג חסר אחריות, והוספה של מזהמים כמו דשנים מחקלאות אלא גם, לאחרונה, על ידי שינויי אקלים, ואני בטוחה שסטיב שניידר ייכנס ליותר פרטים בנושא הזה. כעת, בעודנו ממשיכים להתעסק עם האוקיינוסים, יותר ויותר דוחות חוזים כי סוג הימים שאנחנו מייצרים יהיו מתאימים ליצורים של אנרגיה נמוכה, כמו מדוזות וחיידקים. ואלה יכולים להיות סוג הימים שאליהם פנינו מועדות.
Now jellyfish are strangely hypnotic and beautiful, and you'll see lots of gorgeous ones at the aquarium on Friday, but they sting like hell, and jellyfish sushi and sashimi is just not going to fill you up. About 100 grams of jellyfish equals four calories. So it may be good for the waistline, but it probably won't keep you satiated for very long. And a sea that's just filled and teeming with jellyfish isn't very good for all the other creatures that live in the oceans, that is, unless you eat jellyfish. And this is this voracious predator launching a sneak attack on this poor little unsuspecting jellyfish there, a by-the-wind sailor. And that predator is the giant ocean sunfish, the Mola mola, whose primary prey are jellyfish.
עכשיו, מדוזות הן יפות ומהפנטות באופן מוזר, ואתם תראו הרבה מדוזות יפהפיות באקווריום ביום שישי, אבל הן צורבות בצורה מטורפת, וסושי וסשימי ממדוזות פשוט לא הולך למלא אתכם. בערך 100 גרם של מדוזה שווים לארבע קלוריות. אז אולי זה טוב לגזרה, אבל כנראה שזה לא ישאיר אתכם מסופקים לאורך זמן. וים שהוא פשוט מלא ושופע במדוזות הוא לא ממש טוב לכל שאר היצורים שחיים באוקיינוס, כלומר, אלא אם כן אתה אוכל מדוזות. וזה הטורף הרעבתני שמתפרץ במתקפת פתע על המדוזה המסכנה והלא-חושדת הזאת, נסחפת על ידי הרוח. והטורף הזה הוא דג-השמש האוקייני הענק, המולה-מולה, וטרפו העיקרי הוא מדוזות.
This animal is in "The Guinness World Book of Records" for being the world's heaviest bony fish. It reaches up to almost 5,000 pounds -- on a diet of jellyfish, primarily. And I think it's kind of a nice little cosmological convergence here that the Mola mola -- its common name is sunfish -- that its favorite food is the moon jelly. So it's kind of nice, the sun and the moon getting together this way, even if one is eating the other. Now this is typically how you see sunfish, this is where they get their common name. They like to sunbathe, can't blame them. They just lay out on the surface of the sea and most people think they're sick or lazy, but that's a typical behavior, they lie out and bask on the surface.
והחיה הזאת מופיעה בספר השיאים של גינס בתור דג הגרם הכבד ביותר בעולם. הוא מגיע לכמעט 2,250 ק"ג -- על דיאטה של מדוזות, בעיקר. ואני חושבת שיש פה צירוף מקרים קוסמולוגי קטן ונחמד שהמולה מולה- ששמו הנפוץ הוא דג השמש והאוכל האהוב עליו הוא ג'לי ירח (כינוי למדוזה). אז זה די נחמד, שהשמש והירח מסתדרים ככה, אפילו אם אחד אוכל את השני זה איך שרואים את דג השמש בדרך כלל וזאת הסיבה שקוראים לו ככה. הם אוהבים להשתזף בשמש, קשה להאשים אותם. הם פשוט שוכבים על פני הים ורוב האנשים חושבים שהם חולים או עצלנים, אבל זאת ההתנהגות הטיפוסית שלהם, הם שוכבים להם ומתחממים בשמש על פני הים.
Their other name, Mola mola, is -- it sounds Hawaiian, but it's actually Latin for millstone, and that's attributable to their roundish, very bizarre, cut-off shape. It's as if, as they were growing, they just forgot the tail part. And that's actually what drew me to the Mola in the first place, was this terribly bizarre shape. You know, you look at sharks, and they're streamlined, and they're sleek, and you look at tuna, and they're like torpedoes -- they just give away their agenda. They're about migration and strength, and then you look at the sunfish.
שמם השני, מולה מולה נשמע הוואי אבל זה בעצם אומר "אבן ריחיים" בלטינית, וזה מתייחס לצורה העגלגלה והמוזרה שלהם. זה כאילו בזמן שהם גדלו הם פשוט שכחו את החלק של הזנב. וזה בעצם הדבר שמשך אותי אל המולה מלכתחילה, הצורה הביזארית הזאת שלהם. אתם יודעים, כשמסתכלים על כרישים, והם יעילים במים, והם חלקים ומבריקים, ומסתכלים על דגי טונה, והם כמו טילי טורפדו הם ישר מגלים לך מה האג'נדה שלהם. הם בעניין של נדידה וכח. ואז אתה מסתכל על דג-השמש.
(Laughter)
(צחוק)
And this is just so elegantly mysterious, it's just -- it really kind of holds its cards a lot tighter than say, a tuna. So I was just intrigued with what -- you know, what is this animal's story? Well, as with anything in biology, nothing really makes sense except in the light of evolution. The Mola's no exception. They appeared shortly after the dinosaurs disappeared, 65 million years ago, at a time when whales still had legs, and they come from a rebellious little puffer fish faction -- oblige me a little Kipling-esque storytelling here. Of course evolution is somewhat random, and you know, about 55 million years ago there was this rebellious little puffer fish faction that said, oh, the heck with the coral reefs -- we're going to head to the high seas. And lots of generations, lots of tweaking and torquing, and we turn our puffer into the Mola. You know, if you give Mother Nature enough time, that is what she will produce.
והוא פשוט כל כך מסתורי באופן אלגנטי, זה פשוט-- הוא ממש כאילו מחזיק את הקלפים שלו קרוב לחזה מאשר למשל- טונה. אז הייתי פשוט מסוקרנת ממה -- אתם יודעים, מה הסיפור של החיה הזאת? ובכן, כמו כל דבר בביולוגיה, זה לא ממש נראה הגיוני חוץ מאשר לאורה של האבולוציה. והמולה אינו יוצא מן הכלל. הם הופיעו קצת אחרי שהדינוזאורים נעלמו, לפני 65 מיליון שנה, כשללוויתנים עדיין היו רגליים, והמוצא שלהם הוא מפלג קטן ומרדני בדגי ה"אבו-נפחא" -- תרשו לי קצת סיפור- סיפורים בסגנון קיפלינג לרגע. כמובן שהאבולוציה היא אקראית באופן מסויים, ואתם יודעים, בערך לפני 55 מיליון שנה היה את הפלג המרדני הזה בדגי האבו-נפחא שאמרו "הו, לעזאזל עם שוניות האלמוגים -- אנחנו הולכים לים העמוק." והמון דורות, והמון כיוונונים והתאמות, והאבו-נפחא שלנו הופך למולה. אתם יודעים , אם תתנו לאמא טבע מספיק זמן, זה מה שהיא תייצר.
They look -- maybe they look kind of prehistoric and unfinished, abridged perhaps, but in fact, in fact they are the -- they vie for the top position of the most evolutionarily-derived fish in the sea, right up there with flat fish. They're -- every single thing about that fish has been changed. And in terms of fishes -- fishes appeared 500 million years ago, and they're pretty modern, just 50 million years ago, so -- so interestingly, they give away their ancestry as they develop. They start as little eggs, and they're in "The Guinness World Book of Records" again for having the most number of eggs of any vertebrate on the planet. A single four-foot female had 300 million eggs, can carry 300 million eggs in her ovaries -- imagine -- and they get to be over 10 feet long. Imagine what a 10 foot one has. And from that little egg, they pass through this spiky little porcupine fish stage, reminiscent of their ancestry, and develop -- this is their little adolescent stage. They school as adolescents, and become behemoth loners as adults. That's a little diver up there in the corner.
הם נראים -- אולי הם נראים קצת פרה-היסטוריים ולא גמורים, חתוכים אולי, אבל למעשה, למעשה הם ה -- הם שואפים לעמדה הנעלה של הדגים הכי מונעים מכח האבולוציה באוקיינוס, יחד עם דגי משה רבנו. הם -- כל דבר קטן בקשר לדג הזה השתנה. ובמונחים של דגים -- דגים הופיעו לפני 500 מיליון שנה, והם די מודרניים, רק מלפני 50 מיליון שנה, אז אז באופן מעניין, הם מגלים לנו על האב הקדמון שלהם במהלך ההתפתחות שלהם. הם מתחילים כביצים קטנות, והם מופיעים בספר השיאים של גינס עוד פעם בגלל שיש להם את מספר הביצים הגדול ביותר מכל החולייתנים בכדור הארץ. לנקבה יחידה באורך 1.2 מטר היו 300 מיליון ביצים, היא יכולה לסחוב 300 מיליון ביצים בשחלה שלה -- תארו לעצמכם -- והם יכולים להגיע עד אורך של 3 מטר. דמיינו כמה ביצים יש לנקבה באורך 3 מטר. ומהביצה הקטנה הזאת, הם עוברים שלב קוצני-קיפודי קצר, שמזכיר את האב הקדמון שלהם, ומתפתחים-- זה גיל ההתבגרות שלהם. הם מתקבצים ללהקות כמתבגרים, והופכים לענקים מתבודדים כבוגרים. זה צוללן קטן שם למעלה בפינה.
They're in "The Guinness World Book of Records" again for being the vertebrate growth champion of the world. From their little hatching size of their egg, into their little larval stage till they reach adulthood, they put on 600 million times an increase in weight. 600 million. Now imagine if you gave birth to a little baby, and you had to feed this thing. That would mean that your child, you would expect it to gain the weight of six Titanics. Now I don't know how you'd feed a child like that but -- we don't know how fast the Molas grow in the wild, but captive growth studies at the Monterey Bay Aquarium -- one of the first places to have them in captivity -- they had one that gained 800 lbs in 14 months. I said, now, that's a true American.
הם מופיעים פעם נוספת בספר השיאים של גינס בתור אלופי הגדילה החוליינתנים בעולם. מהבקיעה מהביצה הקטנה שלהם, דרך השלב הלארוואלי עד שהם מגיעים לבגרות, הם מכפילים את משקלם פי 600 מיליון. 600 מיליון. עכשיו דמיינו שנולד לכם ילד קטן, והייתם צריכים להאכיל את הדבר הזה. זה היה אומר שהייתם מצפים שהילד שלכם יגדל למשקל של שש פעמים הטיטאניק. עכשיו, אני לא יודעת איך הייתם מאכילים ילד כזה אבל -- אנחנו לא יודעים כמה מהר המולות גדלות בטבע אבל במחקרים שנעשו בשבי באקווריום במפרץ מונטריי -- שהוא אחד מהמקומות הראשונים בהם גידלו אותם בשבי -- היה דג אחד שהעלה בערך 360 ק"ג ב-14 חודשים. עכשיו, זה אמריקאי אמיתי.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So being a loner is a great thing, especially in today's seas, because schooling used to be salvation for fishes, but it's suicide for fishes now. But unfortunately Molas, even though they don't school, they still get caught in nets as by-catch. If we're going to save the world from total jellyfish domination, then we've got to figure out what the jellyfish predators -- how they live their lives, like the Mola. And unfortunately, they make up a large portion of the California by-catch -- up to 26 percent of the drift net. And in the Mediterranean, in the swordfish net fisheries, they make up up to 90 percent. So we've got to figure out how they're living their lives. And how do you do that? How do you do that with an animal -- very few places in the world. This is an open ocean creature. It knows no boundaries -- it doesn't go to land.
אז להיות מתבודד זה דבר מעולה, במיוחד בים של היום, בגלל שהתלהקות פעם הייתה הישועה של הדגים, אבל כיום משמעותה התאבדות עבורם. אבל לצערנו מולות, אפילו שהם לא מתלהקים, עדיין נתפסים ברשתות דיג לא בכוונה כדיג-לוואי. אם אנחנו רוצים להציל את העולם משליטה מוחלטת של מדוזות , אז אנחנו חייבים להבין מה הטורפים של המדוזות -- איך הם חיים את חייהם, כמו המולה. ולצערנו, הם מהווים חלק גדול מדיג הלוואי בקליפורניה -- עד כ-26 אחוז. ובים התיכון, ברשתות הדיג של דגי החרב, הם מהווים 90 אחוז. אז אנחנו חייבים להבין איך הם חיים את חייהם. ואיך עושים את זה? איך עושים את זה עם חיה -- מעט מאוד מקומות בעולם. זה יצור של האוקיינוס הפתוח. הוא לא יודע גבולות -- הוא לא עולה ליבשה.
How do you get insight? How do you seduce an open ocean creature like that to spill its secrets? Well, there's some great new technology that has just recently become available, and it's just a boon for getting insight into open ocean animals. And it's pictured right here, that little tag up there. That little tag can record temperature, depth and light intensity, which is correlated with time, and from that we can get locations. And it can record this data for up to two years, and keep it in that tag, release at a pre-programmed time, float to the surface, upload all that data, that whole travelogue, to satellite, which relays it directly to our computers, and we've got that whole dataset. And we didn't even have -- we just had to tag the animal and then we went home and you know, sat at our desks. So the great thing about the Mola is that when we put the tag on them -- if you look up here -- that's streaming off, that's right where we put the tag. And it just so happens that's a parasite hanging off the Mola.
איך משיגים מבט פנימה? איך מפתים יצור כזה של האוקיינוס הפתוח לגלות לנו את סודו? ובכן, יש טכנולוגיה חדשה ונהדרת שנהייתה זמינה רק ממש לאחרונה, והיא פשוט ברכה למי שמנסה לקבל מבט לתוך חייהם של יצורים באוקיינוס הפתוח. וזה מצולם ממש פה, התג הקטן הזה שם. התוג הקטן הזה שם יכול לתעד טמפרטורה, עומק ועצמת אור, שמתואמים עם השעה, ומזה אנחנו יכולים לגלות מיקום. וזה יכול לתעד את המידע הזה במשך עד כשנתיים, ולשמור אותו בתג, שמשוחרר בזמן שתוכנת מראש, צף לפני המים, ומעלה את כל המידע הזה, את כל יומן המסע הזה, אל לווין, שמעביר את זה ישר למחשבים שלנו ויש לנו את כל סט הנתונים הזה. ואפילו לא היינו צריכים -- רק היינו צריכים לתייג את החייה ואז הלכנו הביתה ואתם יודעים, לשבת ליד השולחן. אז הדבר הנהדר בקשר למולה הוא שכשאנחנו מתייגים אותם-- אם תביטו לכאן-- זה זורם, זה בדיוק איפה שאנחנו שמים את התג. ובמקרה זה טפיל שנתלה על המולה.
Molas are infamous for carrying tons of parasites. They're just parasite hotels; even their parasites have parasites. I think Donne wrote a poem about that. But they have 40 genera of parasites, and so we figured just one more parasite won't be too much of a problem. And they happen to be a very good vehicle for carrying oceanographic equipment. They don't seem to mind, so far. So what are we trying to find out? We're focusing on the Pacific. We're tagging on the California coast, and we're tagging over in Taiwan and Japan. And we're interested in how these animals are using the currents, using temperature, using the open ocean, to live their lives. We'd love to tag in Monterey. Monterey is one of the few places in the world where Molas come in large numbers. Not this time of year -- it's more around October.
מולות ידועים כדגים שסוחבים עליהם המון טפילים. הם ממש מלונות לטפילים; אפילו לטפילים שלהם יש טפילים. אני חושבת שדאן כתב שיר על זה. אבל יש להם 40 סוגים של טפילים, אז חשבנו שעוד טפיל אחד לא יהיה בעיה. ובמקרה הם רכבים מאוד טובים לסחיבת ציוד אוקיינוגרפי. לא נראה שאכפת להם, בינתיים. אז מה אנחנו מנסים לגלות? אנחנו מתמקדים על האוקיינוס השקט. אתחנו מתייגים בחופי קליפורניה, ואנחנו מתייגים בטייוואן ויפן. ומעניין אותנו איך החיות האלה משתמשות בזרמים, משתמשות בטמפרטורות, באוקיינוס הפתוח כדי לחיות את חייהן. היינו שמחים לתייג במונטריי מונטריי הוא אחד מהמקומות הבודדים בעולם שבהם יש מולות במספרים גדולים. לא בעונה הזאת, יותר בסביבות אוקטובר.
And we'd love to tag here -- this is an aerial shot of Monterey -- but unfortunately, the Molas here end up looking like this because another one of our locals really likes Molas but in the wrong way. The California sea lion takes the Molas as soon as they come into the bay, rips off their fins, fashions them into the ultimate Frisbee, Mola style, and then tosses them back and forth. And I'm not exaggerating, it is just -- and sometimes they don't eat them, it's just spiteful. And you know, the locals think it's terrible behavior, it's just horrible watching this happen, day after day. The poor little Molas coming in, getting ripped to shreds, so we head down south, to San Diego. Not so many California sea lions down there. And the Molas there, you can find them with a spotter plane very easily, and they like to hang out under floating rafts of kelp. And under those kelps -- this is why the Molas come there because it's spa time for the Molas there. As soon as they get under those rafts of kelp, the exfoliating cleaner fish come. And they come and give the Molas -- you can see they strike this funny little position that says, "I'm not threatening, but I need a massage."
והיינו שמחים לתייג פה -- זה מרחק אווירי קצר ממונטריי -- אבל לצערנו, המולות פה מסיימות את דרכן כשהן נראות ככה בגלל שעוד אחד מהמקומיים שלנו אוהב מולות, אבל לא במובן טוב. אריה הים הקליפורני לוקח את המולות ברגע שהן מגיעות למפרץ, תולש את הסנפירים שלהן, מעצב אותן לצורת הפריזבי המושלם, בסגנון מולה, ואז מעיף אותן הלוך ושוב. ואני לא מגזימה, זה פשוט -- ולפעמים הם אפילו לא אוכלים אותם, הם סתם עושים דווקא. ואתם יודעים, המקומיים חושבים שזאת התנהגות נוראית, זה פשוט נורא לראות את זה קורה, יום אחר יום. המולות המסכנות הקטנות נכנסות למפרץ, נקרעות לגזרים, אז הלכנו דרומה, לסן-דייגו. אין כל כך הרבה אריות ים קליפורניים שם. והמולות שם, אפשר למצוא אותן ממטוס איתור בקלות רבה. והן אוהבות לבלות להן מתחת לרפסודות צפות של אצות. ומתחת לאצות האלה -- זאת הסיבה שהמולות באות לשם כי זאת שעת הספא עבור המולות שם. ברגע שהן נכנסות אל מתחת לרפסודת האצות, דגי הנקאי מגיעים. והם באים ומעניקים למולה -- אתם יכולים לראות שהם עומדים בתנוחה מצחיקה כזאת שאומרת, "אני לא מאיים, אבל אני צריך מסאג'".
(Laughter)
(צחוק)
And they'll put their fins out and their eyes go in the back of their head, and the fish come up and they just clean, clean, clean -- because the Molas, you know, there's just a smorgasbord of parasites. And it's also a great place to go down south because the water's warmer, and the Molas are kind of friendly down there. I mean what other kind of fish, if you approach it right, will say, "Okay, scratch me right there." You truly can swim up to a Mola -- they're very gentle -- and if you approach them right, you can give them a scratch and they enjoy it. So we've also tagged one part of the Pacific; we've gone over to another part of the Pacific, and we've tagged in Taiwan, and we tagged in Japan. And over in these places, the Molas are caught in set nets that line these countries. And they're not thrown back as by-catch, they're eaten. We were served a nine-course meal of Mola after we tagged. Well, not the one we tagged! And everything from the kidney, to the testes, to the back bone, to the fin muscle to -- I think that ís pretty much the whole fish -- is eaten.
והם פורשים את סנפיריהם והעיניים שלהם מתגלגלות אחורה, והדגים באים ופשוט מנקים, מנקים , מנקים -- כי המולות, אתם יודעים, הם פשוט כמו מזנון ענק של טפילים. וזה גם מקום מעולה להדרים אליו כי המים חמימים יותר, והמולות די ידידותיות שם. זאת אומרת, איזה עוד סוג של דג, אם אתה ניגש אליו כמו שצריך, אומר "אוקיי, תגרד לי פה." אפשר ממש לשחות אל המולה -- הם מאוד עדינים -- ואם ניגשים אליהם כמו שצריך, אפשר לגרד להם והם יהנו מזה. אז תייגנו גם חלק אחד מהאוקיינוס השקט; הלכנו לחלק אחר של האוקיינוס השקט, ותייגנו בטייוואן ותייגנו ביפן. ובמקומות האלה, המולות נתפסות ברשתות קבועות שמקיפות את הארצות האלה. והן לא נזרקות בחזרה כדיג-לוואי, הן נאכלות. הוגשה לנו ארוחה של 9 מנות של מולה אחרי שתייגנו. ובכן, לא המולה שתייגנו! והכל החל מהכליה, לאשכים, לעמוד השדרה, לשריר הסנפיר ל -- אני חושבת שזה בערך כל הדג -- נאכל.
So the hardest part of tagging, now, is after you put that tag on, you have to wait, months. And you're just wondering, oh, I hope the fish is safe, I hope, I hope it's going to be able to actually live its life out during the course that the tag is recording. The tags cost 3500 dollars each, and then satellite time is another 500 dollars, so you're like, oh, I hope the tag is okay. And so the waiting is really the hardest part. I'm going to show you our latest dataset. And it hasn't been published, so it's totally privy information just for TED. And in showing you this, you know, when we're looking at this data, we're thinking, oh do these animals, do they cross the equator? Do they go from one side of the Pacific to the other? And we found that they kind of are homebodies. They're not big migrators. This is their track: we deployed the tag off of Tokyo, and the Mola in one month kind of got into the Kuroshio Current off of Japan and foraged there. And after four months, went up, you know, off of the north part of Japan. And that's kind of their home range. Now that's important, though, because if there's a lot of fishing pressure, that population doesn't get replenished. So that's a very important piece of data.
אז החלק הכי קשה בתיוג, עכשיו, הוא אחרי ששמים את התג, צריך לחכות, חודשים. ואתה תוהה "הו, אני מקווה שהדג בטוח, אני מקווה, אני מקווה שהוא יהיה מסוגל ממש לחיות את חייו במלואם בזמן שהתג מתעד נתונים." התגים עולים 3500 דולר כל אחד, ואז הזמן לווין הוא עוד 500 דולר, אז אתה חושב "הו, אני מקווה שהתג בסדר." אז הציפייה היא באמת החלק הכי קשה. אני הולכת להראות לכם את סט הנתונים הכי עדכני שלנו. וזה לא פורסם, אז זה לגמרי מידע סודי רק בשביל TED. וכשאני מראה לכם את זה, אתם יודעים, כשאנחנו מסתכלים על הנתונים, אנחנו חושבים "הו החיות האלה, האם הן חוצות את קו המשווה?" "האם הן עוברות מצד אחד של האוקיינוס השקט לצד השני?" וגילינו שהן סוג של יצורים אוהבי בית. הם לא נודדים גדולים. זה המסלול שלהם: שמנו את התג בטוקיו, והמולה בחודש אחד סוג של נכנסה לזרם קורושיו ליד יפן ורעתה שם. אחרי ארבעה חודשים, היא עלתה, אתם יודעים, מהחלק הצפוני של יפן. וזה בערך הטווח שלהם. עכשיו זה חשוב דווקא, כי אם יש לחץ דיג גדול, האוכלוסיה לא יכולה להתחדש. אז זה מידע מאוד חשוב.
But also what's important is that they're not slacker, lazy fish. They're super industrious. And this is a day in the life of a Mola, and if we -- they're up and down, and up and down, and up and down, and up and up and down, up to 40 times a day. As the sun comes up, you see in the blue, they start their dive. Down -- and as the sun gets brighter they go a little deeper, little deeper. They plumb the depths down to 600 meters, in temperatures to one degree centigrade, and this is why you see them on the surface -- it's so cold down there. They've got to come up, warm, get that solar power, and then plunge back into the depths, and go up and down and up and down. And they're hitting a layer down there; it's called the deep scattering layer -- which a whole variety of food's in that layer. So rather than just being some sunbathing slacker, they're really very industrious fish that dance this wild dance between the surface and the bottom and through temperature.
אבל מה שעוד חשוב זה שהם לא דגים עצלנים. הם סופר-חרוצים. וזה יום בחיי המולה, ואם אנחנו -- הם שוחים למעלה-למטה,למעלה-למטה,למעלה-למטה, ולמעלה ולמעלה ולמטה, עד 40 פעמים ביום. כשהשהמש יוצאת, אתם רואים בכחול, הם מתחילים את הצלילה שלהם. למטה -- וככל שהשמש מעשית בהירה יותר הם צוללים עוד יותר ועוד יותר לעומק. הם חוקרים את המעמקים עד לעומק של 600 מטרים, בטמפרטורה של מעלה אחת (צלזיוס), וזאת הסיבה שרואים אותם על פני השטח -- כל כך קר שם למטה. הם חייבים לעלות למעלה, להתחמם, להשיג קצת כח סולארי, ואז לצלול שוב למעמקים, ולשחות למעלה למטה ולמעלה ולמטה. והם מגיעים לשכבה שם למטה, שנקראת "שכבת הפיזור העמוקה" -- ויש מבחר שלם של מזון בשכבה הזאת. אז במקום להיות איזה עצלן שאוהב להשתזף, הם בעצם דגים ממש חרוצים ופעלתנים שרוקדים את הריקוד הפרוע הזה. בין פני הים והקרקעית דרך הטמפרטורות.
We see the same pattern -- now with these tags we're seeing a similar pattern for swordfishes, manta rays, tunas, a real three-dimensional play. This is part of a much larger program called the Census of Marine Life, where they're going to be tagging all over the world and the Mola's going to enter into that. And what's exciting -- you all travel, and you know the best thing about traveling is to be able to find the locals, and to find the great places by getting the local knowledge. Well now with the Census of Marine Life, we'll be able to sidle up to all the locals and explore 90 percent of our living space, with local knowledge. It's never -- it's really never been a more exciting, or a vital time, to be a biologist.
אנחנו רואים את אותו דפוס -- עכשיו עם התגים האלה אנחנו רואים דפוס דומה בדגי חרב, מנטה ריי, טונה, ממש מהלך תלת מימדי. זה חלק מתכנית יותר גדולה שנקראת "מפקד האוכלוסין הימי", שבה הולכים לתייג בכל רחבי העולם והמולה הולך להיכנס לתכנית. ומה שמרגש-- כולכם מטיילים, ואתם יודעים שהדבר בכי טוב בנסיעות זה להיות מסוגל למצוא את המקומיים, ולמצוא את כל המקומות הכי טובים על ידי הידע המקומי. עכשיו עם תכנית מפקד האוכלוסין הימי, נהיה מסוגלים להגיע לכל המקומיים ולחקור 90 אחוז משטח המחייה שלנו, בעזרת ידע מקומי. זה מעולם -- זה באמת מעולם לא היה זמן מרגש או חיוני יותר, להיות ביולוג.
Which brings me to my last point, and what I think is kind of the most fun. I set up a website because I was getting so many questions about Molas and sunfish. And so I just figured I'd have the questions answered, and I'd be able to thank my funders, like National Geographic and Lindbergh. But people would write into the site with all sorts of, all sorts of stories about these animals and wanting to help me get samples for genetic analysis. And what I found most exciting is that everyone had a shared -- a shared love and an interest in the oceans. I was getting reports from Catholic nuns, Jewish Rabbis, Muslims, Christians -- everybody writing in, united by their love of life. And to me that -- I don't think I could say it any better than the immortal Bard himself: "One touch of nature makes the whole world kin." And sure, it may be just one big old silly fish, but it's helping. If it's helping to unite the world, I think it's definitely the fish of the future.
מה שמביא אותי לנקודה האחרונה שלי, ומה שבעייני הוא סוג של הכי כיף. הקמתי אתר אינטרנט כי קיבלתי המון שאלות על המולה ודג השמש. אז פשוט חשבתי שאני אענה על השאלות, ואני אוכל להודות למממנים שלי, כמו נשיונל ג'יאוגרפיק ולינדברג. אבל אנשים התחילו לכתוב באתר כל מיני סוגים של, כל מיני סוגים של סיפורים על החיות האלה. ורצו לעזור לי להשיג דגימות בשביל אנליזה גנטית. ומה שמצאתי הכי מרגש הוא שלכולם הייתה אהבה משותפת -- אהבה ועניין משותפים באוקיינוסים. קיבלתי דיווחים מנזירות קתוליות, רבנים יהודים, מוסלמים, נוצרים -- כל מי שכתבו, מאוחדים על ידי אהבתם לחיים. ובשבילי זה-- אני לא חושבת שאפשר לנסח את זה טוב יותר מאשר במילותיו של "המשורר הנודד האלמותי" בעצמו: "נגיעה אחת של הטבע הופכת את העולם כולו למשפחה". וברור, אולי זה סתם דג גדול וטיפשי אחד, אבל זה עוזר. אם זה עוזר לאחד את העולם, אני חושבת שזה בהחלט דג העתיד.