Θα ήθελα να ξεκινήσω απόψε με κάτι τελείως διαφορετικό, ζητώντας να με ακολουθήσετε αφήνοντας τη στεριά και πηδώντας στον ανοιχτό ωκεανό για μια στιγμή. 90 τοις εκατό του έμβιου χώρου στον πλανήτη είναι ο ανοιχτός ωκεανός και είναι εκεί που η ζωή -- ο τίτλος του σεμιναρίου μας απόψε -- είναι εκεί που η ζωή ξεκίνησε. Και είναι ένα ζωντανό και όμορφο μέρος, αλλά αλλάζουμε γοργά τους ωκεανούς με -- όχι μόνο με την υπεραλίευση μας, την ανεύθυνη αλιεία μας, την προσθήκη ρυπαντών όπως το λίπασμα από την καλλιεργούμενη ξηρά. Αλλά επίσης, πιο πρόσφατα, με την κλιματική αλλαγή και ο Steve Schneider, είμαι σίγουρη, θα το αναλύσει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Τώρα, ενώ συνεχίζουμε να πειραματιζόμαστε με τους ωκεανούς, όλο και περισσότερες αναφορές προβλέπουν ότι ο τύπος θαλασσών που δημιουργούμε θα είναι διάσπαρτος με ζώα χαμηλής ενέργειας, όπως οι μέδουσες και τα βακτήρια. Και αυτός μπορεί να είναι ο τύπος θαλασσών προς τον οποίο κατευθυνόμαστε.
I'd like to start tonight by something completely different, asking you to join me by stepping off the land and jumping into the open ocean for a moment. 90 percent of the living space on the planet is in the open ocean, and it's where life -- the title of our seminar tonight -- it's where life began. And it's a lively and a lovely place, but we're rapidly changing the oceans with our -- not only with our overfishing, our irresponsible fishing, our adding of pollutants like fertilizer from our cropland, but also, most recently, with climate change, and Steve Schneider, I'm sure, will be going into greater detail on this. Now, as we continue to tinker with the oceans, more and more reports are predicting that the kinds of seas that we're creating will be conducive to low-energy type of animals, like jellyfish and bacteria. And this might be the kind of seas we're headed for.
Τώρα, οι μέδουσες είναι παράξενα υπνωτικές και όμορφες και θα δείτε πολλές υπέροχες στο ενυδρείο την Παρασκευή, αλλά μυρίζουν πολύ άσχημα και το sushi και το sashimi από μέδουσες απλά δεν θα σας χορτάσει. Περίπου 100 γραμμάρια μεδουσών ισοδυναμούν με τέσσερις θερμίδες. Άρα μπορεί να είναι καλό για τη γραμμή μας, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σας ικανοποιήσει για πολύ καιρό. Και μια θάλασσα που είναι γεμάτη και βρίθει από μέδουσες δεν είναι πολύ καλή για όλα τα άλλα πλάσματα που ζουν στους ωκεανούς, εκτός βέβαια εάν τρως μέδουσες. Και αυτός είναι ο αδυσώπητος θηρευτής που εξαπολύει μια ύπουλη επίθεση σε αυτήν τη φτωχή ανυποψίαστη μέδουσα εδώ, ένας ταξιδευτής του ανέμου. Και αυτός ο θηρευτής είναι το γιγάντιο ωκεάνιο φεγγαρόψαρο, το Mola mola, που τρέφεται κυρίως με μέδουσες.
Now jellyfish are strangely hypnotic and beautiful, and you'll see lots of gorgeous ones at the aquarium on Friday, but they sting like hell, and jellyfish sushi and sashimi is just not going to fill you up. About 100 grams of jellyfish equals four calories. So it may be good for the waistline, but it probably won't keep you satiated for very long. And a sea that's just filled and teeming with jellyfish isn't very good for all the other creatures that live in the oceans, that is, unless you eat jellyfish. And this is this voracious predator launching a sneak attack on this poor little unsuspecting jellyfish there, a by-the-wind sailor. And that predator is the giant ocean sunfish, the Mola mola, whose primary prey are jellyfish.
Αυτό το ζώο είναι στο "Στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες" επειδή είναι ο βαρύτερος οστεϊχθύς στον κόσμο. Φτάνει σχεδόν τα 2.250 κιλά -- με μια δίαιτα βασισμένη κυρίως σε μέδουσες. Και νομίζω είναι μια ωραία μικρή κοσμολογική σύγκλιση εδώ, ότι το Mola mola -- η αγγλική κοινή του ονομασία είναι ηλιόψαρο -- ότι το αγαπημένο του φαγητό είναι η μέδουσα του φεγγαριού. Έτσι είναι όμορφο, που ο ήλιος και το φεγγάρι ενώνονται με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αν ο ένας τρώει το άλλο. Τώρα έτσι συναντάς τυπικά το φεγγαρόψαρο, από εδώ παίρνουν το κοινό τους όνομα. Τους αρέσει η ηλιοθεραπεία, δεν τα κατηγορώ. Απλά ξαπλώνουν στην επιφάνεια της θάλασσας και οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι άρρωστα ή τεμπέλικα, αλλά αυτή είναι μια τυπική συμπεριφορά, ξαπλώνουν και λιάζονται στην επιφάνεια.
This animal is in "The Guinness World Book of Records" for being the world's heaviest bony fish. It reaches up to almost 5,000 pounds -- on a diet of jellyfish, primarily. And I think it's kind of a nice little cosmological convergence here that the Mola mola -- its common name is sunfish -- that its favorite food is the moon jelly. So it's kind of nice, the sun and the moon getting together this way, even if one is eating the other. Now this is typically how you see sunfish, this is where they get their common name. They like to sunbathe, can't blame them. They just lay out on the surface of the sea and most people think they're sick or lazy, but that's a typical behavior, they lie out and bask on the surface.
Το άλλο τους όνομα, Mola mola, είναι -- ακούγεται Χαβανέζικο, αλλά στην πραγματικότητα είναι Λατινικό και σημαίνει μυλόπετρα και αποδίδεται στο στρογγυλόμορφο, πολύ παράξενο, περικομμένο σχήμα. Είναι σαν, όπως αυξάνονταν, απλά να ξέχασαν το τμήμα της ουράς. Και στην πραγματικότητα αυτό είναι που με τράβηξε στο Mola από την αρχή, ήταν αυτό το τραγικά παράξενο σχήμα. Ξέρετε, κοιτάζεις τους καρχαρίες και είναι υδροδυναμικοί και είναι λείοι και κοιτάς τους τόνους και μοιάζουν με τορπίλη -- προδίδουν τα χαρτιά τους. Σχετίζονται με τη μετανάστευση και τη δύναμη και μετά κοιτάς το φεγγαρόψαρο.
Their other name, Mola mola, is -- it sounds Hawaiian, but it's actually Latin for millstone, and that's attributable to their roundish, very bizarre, cut-off shape. It's as if, as they were growing, they just forgot the tail part. And that's actually what drew me to the Mola in the first place, was this terribly bizarre shape. You know, you look at sharks, and they're streamlined, and they're sleek, and you look at tuna, and they're like torpedoes -- they just give away their agenda. They're about migration and strength, and then you look at the sunfish.
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό είναι τόσο κομψά μυστηριώδες, είναι απλά -- πραγματικά κρατάει τα χαρτιά του πολύ πιο κρυφά σε σχέση, ας πούμε, με τους τόνους. Έτσι μου κίνησε την περιέργεια με -- ξέρετε, ποια είναι η ιστορία αυτού του ζώου; Έτσι, όπως με οτιδήποτε στην εξέλιξη, τίποτα δεν έχει πραγματικά νόημα, παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης. Το Mola δεν αποτελεί εξαίρεση. Εμφανίστηκαν λίγο μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, σε μια εποχή που οι φάλαινες είχαν ακόμα πόδια, και προέρχονται από μια επαναστατική μικρή φατρία γουρουνόψαρων -- επιτρέψτε μου μια μικρή κατά Kipling εξιστόρηση εδώ. Φυσικά η εξέλιξη είναι σε κάποιο βαθμό τυχαία και ξέρετε, περίπου 55 εκατομμύρια χρόνια πριν υπήρξε αυτή η μικρή επαναστατική μυθική φατρία γουρουνόψαρων που είπαν, στο καλό με τους κοραλλιογενείς υφάλους -- θα βγούμε στο πέλαγος. Και αρκετές γενιές, αρκετά στριψίματα και στρεβλώσεις και μετατρέπουμε το γουρουνόψαρο μας στο Mola. Ξέρετε, εάν δώσετε στη Μητέρα Φύση αρκετό χρόνο, αυτό είναι που θα παράγει.
And this is just so elegantly mysterious, it's just -- it really kind of holds its cards a lot tighter than say, a tuna. So I was just intrigued with what -- you know, what is this animal's story? Well, as with anything in biology, nothing really makes sense except in the light of evolution. The Mola's no exception. They appeared shortly after the dinosaurs disappeared, 65 million years ago, at a time when whales still had legs, and they come from a rebellious little puffer fish faction -- oblige me a little Kipling-esque storytelling here. Of course evolution is somewhat random, and you know, about 55 million years ago there was this rebellious little puffer fish faction that said, oh, the heck with the coral reefs -- we're going to head to the high seas. And lots of generations, lots of tweaking and torquing, and we turn our puffer into the Mola. You know, if you give Mother Nature enough time, that is what she will produce.
Μοιάζουν -- μπορεί να μοιάζουν κάπως προϊστορικά και ημιτελή, συντετμημένα ίσως, αλλά για την ακρίβεια, στην πραγματικότητα είναι τα -- συναγωνίζονται για την κορυφαία θέση του πιο εξελικτικά-παραγόμενου ψαριού στη θάλασσα, ακριβώς εκεί πάνω με τους πλατυϊχθείς. Είναι -- τα πάντα σχετικά με αυτό το ψάρι έχουν αλλάξει. Και με όρους ψαριών -- τα ψάρια εμφανίζονται 500 εκατομμύρια χρόνια πριν και είναι αρκετά πρόσφατα, μόλις 50 εκατομμύρια χρόνια πριν, έτσι -- έτσι με ενδιαφέρον, προδίδουν τους προγόνους τους καθώς αναπτύσσονται. Ξεκινάνε σαν μικρά αβγά και είναι στο "Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες" ξανά επειδή έχουν το μεγαλύτερο αριθμό αβγών από κάθε σπονδυλωτό στον πλανήτη. Ένα μόνο θηλυκό μήκους 1,2 μέτρων είχε 300 εκατομμύρια αβγά, μπορεί να φέρει 300 εκατομμύρια αβγά στις ωοθήκες της -- φανταστείτε-- και φτάνουν πάνω από 3 μέτρα μήκος. Φανταστείτε τι έχει ένα μήκους 3 μέτρων. Και από αυτό το μικρό αβγό, περνάνε από αυτό το αιχμηρό αγκαθωτό στάδιο, που θυμίζει τους προγόνους τους και αναπτύσσονται -- αυτό είναι το μικρό ανώριμο στάδιο τους. Σχηματίζουν κοπάδια σαν ανώριμα άτομα και μετατρέπονται σε μοναχικούς βεεμώθ ως ενήλικα. Αυτός είναι ένας μικρός δύτης επάνω εκεί στη γωνία.
They look -- maybe they look kind of prehistoric and unfinished, abridged perhaps, but in fact, in fact they are the -- they vie for the top position of the most evolutionarily-derived fish in the sea, right up there with flat fish. They're -- every single thing about that fish has been changed. And in terms of fishes -- fishes appeared 500 million years ago, and they're pretty modern, just 50 million years ago, so -- so interestingly, they give away their ancestry as they develop. They start as little eggs, and they're in "The Guinness World Book of Records" again for having the most number of eggs of any vertebrate on the planet. A single four-foot female had 300 million eggs, can carry 300 million eggs in her ovaries -- imagine -- and they get to be over 10 feet long. Imagine what a 10 foot one has. And from that little egg, they pass through this spiky little porcupine fish stage, reminiscent of their ancestry, and develop -- this is their little adolescent stage. They school as adolescents, and become behemoth loners as adults. That's a little diver up there in the corner.
Είναι στο "Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες" ξανά, επειδή αποτελούν τον παγκόσμιο πρωταθλητή αύξησης στα σπονδυλωτά. Από το μικρό μέγεθος εκκόλαψης του αβγού τους, στο μικρό στάδιο της προνύμφης μέχρι που φτάνουν στην ενηλικίωση, αυξάνονται 600 εκατομμύρια φορές σε βάρος. 600 εκατομμύρια. Τώρα φανταστείτε εάν γεννούσατε ένα μωρό και έπρεπε να το ταΐσετε. Αυτό θα σήμαινε ότι το παιδί σας, θα περιμένατε να πάρει το βάρος έξι Τιτανικών. Τώρα δεν ξέρω πώς θα ταΐζατε ένα παιδί σαν και αυτό αλλά -- δεν γνωρίζουμε πόσο γρήγορα αυξάνονται τα Mola στη φύση, αλλά οι μελέτες αύξησης σε αιχμαλωσία, στο Ενυδρείο του Κόλπου Monterey -- ένα από τα πρώτα μέρη που τα έχουν σε αιχμαλωσία -- είχαν ένα που πήρε 360 κιλά σε 14 μήνες. Είπα, τώρα, να ένας αληθινός Αμερικανός.
They're in "The Guinness World Book of Records" again for being the vertebrate growth champion of the world. From their little hatching size of their egg, into their little larval stage till they reach adulthood, they put on 600 million times an increase in weight. 600 million. Now imagine if you gave birth to a little baby, and you had to feed this thing. That would mean that your child, you would expect it to gain the weight of six Titanics. Now I don't know how you'd feed a child like that but -- we don't know how fast the Molas grow in the wild, but captive growth studies at the Monterey Bay Aquarium -- one of the first places to have them in captivity -- they had one that gained 800 lbs in 14 months. I said, now, that's a true American.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λοιπόν, το να ζεις μοναχικά είναι καλό, ιδίως στις σημερινές θάλασσες επειδή ο σχηματισμός κοπαδιών υπήρξε σωτήριος για τα ψάρια, αλλά είναι αυτοκτονία για τα ψάρια σήμερα. Αλλά δυστυχώς τα Mola, αν και δεν σχηματίζουν κοπάδια, πιάνονται ακόμα στα δίχτυα σαν ακούσιο αλίευμα. Εάν πρόκειται να σώσουμε τον κόσμο από την απόλυτη κυριαρχία μεδουσών, τότε πρέπει να καταλάβουμε οι θηρευτές μεδουσών τι -- πώς ζούνε τις ζωές τους, όπως το Mola. Και δυστυχώς, αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό του ακούσιου αλιεύματος στην Καλιφόρνια -- μέχρι 26 τοις εκατό στα πελαγικά δίχτυα. Και στη Μεσόγειο, στην αλιεία ξιφία με δίχτυα, αποτελούν μέχρι και το 90 τοις εκατό. Άρα πρέπει να καταλάβουμε πώς ζούνε τις ζωές τους. Και πώς το κάνεις αυτό; Πώς το κάνεις αυτό με ένα ζώο -- πολύ λίγα σημεία στον κόσμο. Αυτό είναι ένα πλάσμα του ανοιχτού ωκεανού. Δεν γνωρίζει όρια -- δεν πάει στη στεριά.
So being a loner is a great thing, especially in today's seas, because schooling used to be salvation for fishes, but it's suicide for fishes now. But unfortunately Molas, even though they don't school, they still get caught in nets as by-catch. If we're going to save the world from total jellyfish domination, then we've got to figure out what the jellyfish predators -- how they live their lives, like the Mola. And unfortunately, they make up a large portion of the California by-catch -- up to 26 percent of the drift net. And in the Mediterranean, in the swordfish net fisheries, they make up up to 90 percent. So we've got to figure out how they're living their lives. And how do you do that? How do you do that with an animal -- very few places in the world. This is an open ocean creature. It knows no boundaries -- it doesn't go to land.
Πώς αποκτάς μια εικόνα; Πώς αποπλανείς ένα πλάσμα του ανοιχτού ωκεανού σαν και αυτό να προδώσει τα μυστικά του; Λοιπόν, υπάρχει μια τρομερή νέα τεχνολογία που μόλις πρόσφατα έγινε διαθέσιμη και είναι πραγματικά ένα δώρο για να αποκτήσουμε μια εικόνα για τα ζώα του ανοιχτού ωκεανού. Και απεικονίζεται ακριβώς εδώ. Αυτός ο μικρός πομπός εδώ πάνω. Αυτός ο μικρός πομπός μπορεί να καταγράψει θερμοκρασία, βάθος και ένταση φωτός, τα οποία συσχετίζονται με το χρόνο και από αυτό μπορούμε να πάρουμε τοποθεσίες. Και μπορεί να καταγράψει αυτά τα δεδομένα για μέχρι και δυο χρόνια και να τα αποθηκεύσει σε αυτόν τον πομπό, να απελευθερωθεί σε προγραμματισμένο χρόνο, να βγει στην επιφάνεια, να ανεβάσει όλα αυτά τα δεδομένα, όλο αυτό το ταξιδιωτικό ημερολόγιο, στο δορυφόρο, ο οποίος τα μεταβιβάζει απευθείας στους υπολογιστές μας και έχουμε ολόκληρο αυτό το σύνολο δεδομένων. Και δεν είχαμε καν -- απλά έπρεπε να μαρκάρουμε το ζώο και μετά πήγαμε σπίτι και ξέρετε, κάτσαμε στα γραφεία μας. Το υπέροχο σχετικά με τα Mola είναι ότι όταν τοποθετούμε τον πομπό πάνω τους -- εάν κοιτάξετε εδώ πάνω -- αυτό που εξέχει, εκεί ακριβώς είναι που τοποθετούμε τον πομπό. Και απλά συμβαίνει αυτό να είναι ένα παράσιτο που κρέμεται από το Mola.
How do you get insight? How do you seduce an open ocean creature like that to spill its secrets? Well, there's some great new technology that has just recently become available, and it's just a boon for getting insight into open ocean animals. And it's pictured right here, that little tag up there. That little tag can record temperature, depth and light intensity, which is correlated with time, and from that we can get locations. And it can record this data for up to two years, and keep it in that tag, release at a pre-programmed time, float to the surface, upload all that data, that whole travelogue, to satellite, which relays it directly to our computers, and we've got that whole dataset. And we didn't even have -- we just had to tag the animal and then we went home and you know, sat at our desks. So the great thing about the Mola is that when we put the tag on them -- if you look up here -- that's streaming off, that's right where we put the tag. And it just so happens that's a parasite hanging off the Mola.
Τα Mola είναι διαβόητα για την μεταφορά τεράστιου αριθμού παρασίτων. Είναι απλά ξενοδοχεία παρασίτων, ακόμα και τα παράσιτα τους έχουν παράσιτα. Νομίζω ο Donne έγραψε ένα ποίημα για αυτό. Αλλά έχουν 40 γένη παρασίτων και σκεφτήκαμε ότι ένα μόνο ακόμα παράσιτο δεν θα είναι μεγάλο πρόβλημα. Και τυχαίνουν να είναι ένα πολύ καλό όχημα για τη μεταφορά ωκεανογραφικού εξοπλισμού. Δεν φαίνεται να τα νοιάζει, μέχρι τώρα. Άρα, τι προσπαθούμε να μάθουμε; Εστιάζουμε στον Ειρηνικό. Μαρκάρουμε στην ακτή της Καλιφόρνια και ξεμαρκάρουμε στην Ταΐβάν και την Ιαπωνία. Και μας ενδιαφέρει πώς αυτά τα ζώα χρησιμοποιούν τα ρεύματα, χρησιμοποιώντας τη θερμοκρασία, χρησιμοποιώντας τον ανοιχτό ωκεανό, για να ζήσουν τις ζωές τους. Θα θέλαμε πολύ να μαρκάρουμε στο Monterey. To Monterey είναι ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου τα Mola καταφθάνουν σε μεγάλους αριθμούς. Όχι αυτήν την εποχή του χρόνου -- περισσότερο περίπου τον Οκτώβριο.
Molas are infamous for carrying tons of parasites. They're just parasite hotels; even their parasites have parasites. I think Donne wrote a poem about that. But they have 40 genera of parasites, and so we figured just one more parasite won't be too much of a problem. And they happen to be a very good vehicle for carrying oceanographic equipment. They don't seem to mind, so far. So what are we trying to find out? We're focusing on the Pacific. We're tagging on the California coast, and we're tagging over in Taiwan and Japan. And we're interested in how these animals are using the currents, using temperature, using the open ocean, to live their lives. We'd love to tag in Monterey. Monterey is one of the few places in the world where Molas come in large numbers. Not this time of year -- it's more around October.
Και θα θέλαμε πολύ να μαρκάρουμε εδώ -- αυτή είναι μια αεροφωτογραφία του Monterey -- αλλά δυστυχώς, τα Mola εδώ καταλήγουν κάπως έτσι. Επειδή σε έναν άλλο από τους κατοίκους μας αρέσουν πολύ τα Mola αλλά με την κακή έννοια. Το θαλάσσιο λιοντάρι της Καλιφόρνια πιάνει τα Mola αμέσως μόλις εισέλθουν στον κόλπο, κόβουν τα πτερύγια τους, τα μετατρέπουν στο υπέρτατο φρίσμπι, στυλ Mola, και μετά τα τινάζουν πίσω μπρος. Και δεν υπερβάλλω, είναι απλά -- και κάποιες φορές δεν τα τρώνε, είναι απλά μοχθηρό. Και ξέρετε, οι ντόπιοι θεωρούν ότι είναι μια απαίσια συμπεριφορά, είναι απλά απαίσιο να το βλέπεις να συμβαίνει, σε καθημερινή βάση. Τα καημένα Mola έρχονται, γίνονται κομματάκια, έτσι κατευθυνθήκαμε νότια, στο Σαν Ντιέγκο. Δεν υπάρχουν τόσα πολλά θαλάσσια λιοντάρια εκεί κάτω. Και τα Mola εκεί, μπορείτε να τα βρείτε πολύ εύκολα με ένα αεροπλάνο εντοπισμού και τους αρέσει να βρίσκονται κάτω από πλωτές σχεδίες ή φύκια. Και κάτω από αυτά τα φύκια -- για αυτό έρχονται τα Mola εδώ επειδή είναι ώρα περιποίησης για τα Mola εκεί. Μόλις μπούνε κάτω από αυτές τις σχεδίες από φύκια, τα απολεπιστικά ψάρια καθαριστές έρχονται. Και έρχονται και δίνουν στα Mola -- βλέπετε ότι παίρνουν αυτή την αστεία στάση που λέει, "Δεν απειλώ, αλλά χρειάζομαι ένα μασάζ."
And we'd love to tag here -- this is an aerial shot of Monterey -- but unfortunately, the Molas here end up looking like this because another one of our locals really likes Molas but in the wrong way. The California sea lion takes the Molas as soon as they come into the bay, rips off their fins, fashions them into the ultimate Frisbee, Mola style, and then tosses them back and forth. And I'm not exaggerating, it is just -- and sometimes they don't eat them, it's just spiteful. And you know, the locals think it's terrible behavior, it's just horrible watching this happen, day after day. The poor little Molas coming in, getting ripped to shreds, so we head down south, to San Diego. Not so many California sea lions down there. And the Molas there, you can find them with a spotter plane very easily, and they like to hang out under floating rafts of kelp. And under those kelps -- this is why the Molas come there because it's spa time for the Molas there. As soon as they get under those rafts of kelp, the exfoliating cleaner fish come. And they come and give the Molas -- you can see they strike this funny little position that says, "I'm not threatening, but I need a massage."
(Γέλια)
(Laughter)
Και κατεβάζουν τα πτερύγια τους και στρέφουν τα μάτια τους προς το πίσω μέρος του κεφαλιού τους και τα ψάρια έρχονται καταπάνω τους και απλά καθαρίζουν, καθαρίζουν, καθαρίζουν -- επειδή τα Mola, ξέρετε, υπάρχει ένας μπουφές από παράσιτα. Και επίσης είναι ένα υπέροχο μέρος για να κινηθείτε νότια επειδή τα νερά είναι πιο ζεστά και τα Mola είναι κατά κάποιο τρόπο φιλικά εκεί κάτω. Εννοώ ποιο άλλο είδος ψαριού, εάν το πλησιάσεις με τον κατάλληλο τρόπο, θα πει, "Εντάξει, ξύσε με ακριβώς εκεί." Μπορείς πραγματικά να κολυμπήσεις προς ένα Mola, είναι πολύ ευγενή και αν τα πλησιάσεις κατάλληλα, μπορείς να τα ξύσεις και το απολαμβάνουν. Έχουμε επίσης μαρκάρει ένα τμήμα του Ειρηνικού, πήγαμε σε ένα άλλο τμήμα του Ειρηνικού, και μαρκάραμε στην Ταΐβάν και μαρκάραμε στην Ιαπωνία. Και σε εκείνα τα μέρη, τα Mola πιάνονται από στατικά δίχτυα που ρίχνουν εκείνες οι χώρες. Και δεν τα πετάνε πίσω στη θάλασσα σαν ακούσιο αλίευμα, τα τρώνε. Μας πρόσφεραν ένα γεύμα εννιά πιάτων από Mola, αφού μαρκάραμε. Φυσικά, όχι αυτό που μαρκάραμε! Και τα πάντα από τους νεφρούς, μέχρι τους όρχεις, μέχρι τη σπονδυλική στήλη, μέχρι το μυ του πτερυγίου μέχρι -- νομίζω αυτό είναι ολόκληρο το ψάρι -- τρώγεται.
And they'll put their fins out and their eyes go in the back of their head, and the fish come up and they just clean, clean, clean -- because the Molas, you know, there's just a smorgasbord of parasites. And it's also a great place to go down south because the water's warmer, and the Molas are kind of friendly down there. I mean what other kind of fish, if you approach it right, will say, "Okay, scratch me right there." You truly can swim up to a Mola -- they're very gentle -- and if you approach them right, you can give them a scratch and they enjoy it. So we've also tagged one part of the Pacific; we've gone over to another part of the Pacific, and we've tagged in Taiwan, and we tagged in Japan. And over in these places, the Molas are caught in set nets that line these countries. And they're not thrown back as by-catch, they're eaten. We were served a nine-course meal of Mola after we tagged. Well, not the one we tagged! And everything from the kidney, to the testes, to the back bone, to the fin muscle to -- I think that ís pretty much the whole fish -- is eaten.
Τώρα, το πιο δύσκολο κομμάτι του μαρκαρίσματος, είναι αφού τοποθετήσεις πάνω τον πομπό, πρέπει να περιμένεις, μήνες. Και απλά αναρωτιέσαι, ελπίζω το ψάρι να είναι ασφαλές, ελπίζω, ελπίζω ότι θα μπορέσει πράγματι να ζήσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια που ο πομπός καταγράφει. Οι πομποί κοστίζουν 3500 δολάρια έκαστος και ο χρόνος δορυφόρου είναι επιπλέον 500 δολάρια, έτσι είσαι κάπως, ελπίζω ότι ο πομπός είναι εντάξει. Και έτσι η αναμονή είναι στην πραγματικότητα το δυσκολότερο κομμάτι. Θα σας δείξω τα πιο πρόσφατα δεδομένα μας. Και δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα, άρα είναι μυστικές πληροφορίες μόνο για το TED. Και δείχνοντας σας αυτά, ξέρετε, όταν κοιτάμε αυτά τα δεδομένα, σκεφτόμαστε, περνάνε αυτά τα ζώα, περνάνε τον ισημερινό; Πηγαίνουν από τη μια πλευρά του Ειρηνικού στην άλλη; Και βρήκαμε ότι είναι σπιτόγατοι. Δεν είναι πολύ μεταναστευτικά. Αυτή είναι η πορεία τους: τοποθετήσαμε τον πομπό ανοιχτά του Τόκιο και το Mola σε ένα μήνα, μπήκε στο Ρεύμα Kuroshio της Ιαπωνίας και αναζήτησε τροφή εκεί. Και τέσσερις μήνες μετά κινήθηκε προς τα πάνω, ξέρετε, ανοιχτά από το βόρειο τμήμα της Ιαπωνίας. Και αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο η ακτίνα μετακίνησης τους. Τώρα αυτό είναι το σημαντικό, αν και, επειδή εάν υπάρχει μεγάλη αλιευτική πίεση, ο πληθυσμός δεν αναπληρώνετε. Άρα αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι δεδομένων.
So the hardest part of tagging, now, is after you put that tag on, you have to wait, months. And you're just wondering, oh, I hope the fish is safe, I hope, I hope it's going to be able to actually live its life out during the course that the tag is recording. The tags cost 3500 dollars each, and then satellite time is another 500 dollars, so you're like, oh, I hope the tag is okay. And so the waiting is really the hardest part. I'm going to show you our latest dataset. And it hasn't been published, so it's totally privy information just for TED. And in showing you this, you know, when we're looking at this data, we're thinking, oh do these animals, do they cross the equator? Do they go from one side of the Pacific to the other? And we found that they kind of are homebodies. They're not big migrators. This is their track: we deployed the tag off of Tokyo, and the Mola in one month kind of got into the Kuroshio Current off of Japan and foraged there. And after four months, went up, you know, off of the north part of Japan. And that's kind of their home range. Now that's important, though, because if there's a lot of fishing pressure, that population doesn't get replenished. So that's a very important piece of data.
Αλλά επίσης είναι σημαντικό ότι δεν είναι φυγόπονα, τεμπέλικα ψάρια. Είναι υπερδραστήρια. Και αυτή είναι μια μέρα στη ζωή του Mola, και εάν εμείς -- πηγαίνουν πάνω-κάτω και πάνω-κάτω και πάνω-κάτω και πάνω και πάνω-κάτω, μέχρι 40 φορές τη μέρα. Καθώς ο ήλιος ανεβαίνει, τα βλέπετε σε μπλε, ξεκινάνε την κατάδυση τους. Κάτω -- και καθώς το ηλιακό φως γίνεται εντονότερο πηγαίνουν λίγο βαθύτερα, λίγο βαθύτερα. Καταδύονται μέχρι τα 600 μέτρα, σε θερμοκρασίες ενός βαθμού Κελσίου και για αυτό τα βλέπετε στην επιφάνεια -- έχει τόσο κρύο εκεί κάτω. Πρέπει να ανέβουν πάνω, να ζεσταθούν, να πάρουν αυτήν την ηλικιακή ενέργεια και μετά βυθίζονται πίσω στα βαθιά και πηγαίνουν πάνω-κάτω και πάνω-κάτω. Και φτάνουν ένα στρώμα εδώ κάτω, ονομάζεται το βαθύ ανακλαστικό στρώμα -- όπου μια ποικιλία από φαγητά βρίσκονται σε αυτό το στρώμα. Έτσι αντί να είναι απλά κάποιοι τεμπέληδες που κάνουν ηλιοθεραπεία, είναι στην πραγματικότητα πολύ δραστήρια ψάρια, που χορεύουν αυτόν τον άγριο χορό μεταξύ της επιφάνειας και του πυθμένα και δια μέσου της θερμοκρασίας.
But also what's important is that they're not slacker, lazy fish. They're super industrious. And this is a day in the life of a Mola, and if we -- they're up and down, and up and down, and up and down, and up and up and down, up to 40 times a day. As the sun comes up, you see in the blue, they start their dive. Down -- and as the sun gets brighter they go a little deeper, little deeper. They plumb the depths down to 600 meters, in temperatures to one degree centigrade, and this is why you see them on the surface -- it's so cold down there. They've got to come up, warm, get that solar power, and then plunge back into the depths, and go up and down and up and down. And they're hitting a layer down there; it's called the deep scattering layer -- which a whole variety of food's in that layer. So rather than just being some sunbathing slacker, they're really very industrious fish that dance this wild dance between the surface and the bottom and through temperature.
Βλέπουμε το ίδιο πρότυπο -- τώρα με αυτούς τους πομπούς βλέπουμε παρόμοια πρότυπα στους ξιφίες, στα γιγάντια σελάχια, στους τόνους, ένα πραγματικό τρισδιάστατο έργο. Αυτό είναι τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου προγράμματος που ονομάζεται Census of Marine Life, όπου θα μαρκάρουν σε ολόκληρο τον κόσμο και τα Mola θα συμμετέχουν σε αυτό. Και αυτό που είναι συναρπαστικό -- όλοι ταξιδεύετε και ξέρετε ότι το καλύτερο σχετικά με τα ταξίδια είναι πως μπορείς να βρεις τους ντόπιους και να βρεις τα φοβερά μέρη παίρνοντας την τοπική γνώση. Λοιπόν τώρα με το Census of Marine Life, θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε όλους τους ντόπιους και να εξερευνήσουμε το 90 τοις εκατό του έμβιου χώρου, με την τοπική γνώση. Δεν υπήρξε ποτέ -- πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ πιο συναρπαστική ή ζωτική στιγμή για να είσαι βιολόγος.
We see the same pattern -- now with these tags we're seeing a similar pattern for swordfishes, manta rays, tunas, a real three-dimensional play. This is part of a much larger program called the Census of Marine Life, where they're going to be tagging all over the world and the Mola's going to enter into that. And what's exciting -- you all travel, and you know the best thing about traveling is to be able to find the locals, and to find the great places by getting the local knowledge. Well now with the Census of Marine Life, we'll be able to sidle up to all the locals and explore 90 percent of our living space, with local knowledge. It's never -- it's really never been a more exciting, or a vital time, to be a biologist.
Το οποίο με φέρνει στο τελευταίο μου σημείο, που πιστεύω ότι είναι κατά κάποιο τρόπο το πιο διασκεδαστικό. Έστησα έναν ιστότοπο επειδή δεχόμουν τόσες πολλές ερωτήσεις σχετικά με τα Mola και τα φεγγαρόψαρα. Και έτσι απλά θεώρησα ότι θα απαντούσα στις ερωτήσεις και θα μπορούσα να ευχαριστήσω τους χρηματοδότες μου, όπως το National Geographic και το Lindbergh. Αλλά οι άνθρωποι θα έγραφαν στην ιστοσελίδα κάθε είδους -- κάθε είδους ιστορίες για αυτά τα ζώα και ήθελαν να με βοηθήσουν να πάρω δείγματα για γενετική ανάλυση. Και αυτό που βρήκα πιο συναρπαστικό είναι ότι όλοι είχαν μια κοινή -- μια κοινή αγάπη και ένα ενδιαφέρον για τους ωκεανούς. Έπαιρνα αναφορές από καθολικές καλόγριες, Εβραίους, Μουσουλμάνους, Χριστιανούς -- όλοι έγραφαν, ενωμένοι από την αγάπη τους για τη ζωή. Και για μένα αυτό -- δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το πω καλύτερα από τον αθάνατο ποιητή: "Ένα άγγιγμα της φύσης και όλος ο κόσμος γίνεται μια οικογένεια." Και σίγουρα, μπορεί να είναι ένα μεγάλο γέρικο χαζό ψάρι, αλλά βοηθάει. Βοηθάει να ενώσουμε τον κόσμο, πιστεύω ότι είναι σίγουρα το ψάρι του μέλλοντος.
Which brings me to my last point, and what I think is kind of the most fun. I set up a website because I was getting so many questions about Molas and sunfish. And so I just figured I'd have the questions answered, and I'd be able to thank my funders, like National Geographic and Lindbergh. But people would write into the site with all sorts of, all sorts of stories about these animals and wanting to help me get samples for genetic analysis. And what I found most exciting is that everyone had a shared -- a shared love and an interest in the oceans. I was getting reports from Catholic nuns, Jewish Rabbis, Muslims, Christians -- everybody writing in, united by their love of life. And to me that -- I don't think I could say it any better than the immortal Bard himself: "One touch of nature makes the whole world kin." And sure, it may be just one big old silly fish, but it's helping. If it's helping to unite the world, I think it's definitely the fish of the future.